Κυνηγώντας τον ήλιο

Το ρολόι δείχνει 04.30. Ξημερώματα. Έχω κοιμηθεί μόλις 2 ώρες γιατί… αλήτευα!
Tο ασανσέρ κατεβαίνει στο υπόγειο, στο γκαράζ. Mου άρεσε αμέσως αυτό το σπίτι γιατί μοιάζει με καταφύγιο, γιατί βγαίνεις ξαφνικά από μια άλλη πόρτα, ένα υπόγειο και χάνεσαι. Aνεβαίνω γρήγορα τη ράμπα, στρίβω απότομα, ο κόκκινος διάβολος που οδηγώ σήμερα σέρνεται προς την έξοδο και πετάγομαι στο δρόμο. H Κηφισίας έχει ένα κιτρινωπό φως και λίγα αυτοκίνητα ανεβαίνουν.
Πρόσωπα κουρασμένα, στα μάτια είναι εμφανές το ποιοι γυρίζουν από διασκέδαση και ποιοι πάνε για δουλειά.
Πρώτη στάση στο Σείριο για καφέ. Ένα μωσαϊκό ανθρώπινων πολιτισμών απλώνεται μπροστά μου, θα μπορούσε να είναι και ο Πύργος της Βαβέλ. Πακιστανοί, Αλβανοί, Πολωνοί, Τσιγγάνοι, Έλληνες, πολυεθνικές ουρές. Πολύχρωμες.
Tις προσπερνάω αργά για να ακούω τις γλώσσες. Ξένες λέξεις, μπερδεμένες με ελληνικά, το σάουντρακ του αιώνα.
Ένα διπλό εσπρέσο ντεκαφεϊνέ, παρακαλώ.
- Νερού, παρακαλού;
Όχι, ευχαριστώ.
- Κάτις άλλου θα πάριτε;
Στάνταρ ερωτήσεις με ευγένεια, αυτή είναι η δουλειά της, σου μιλά και νιώθεις έναν φόβο μέσα της. Είναι ξένη σε μια πόλη. Ίσως να φοβάται ότι θα γίνει κάτι και θα την απελάσουν, ίσως το παιδί της στη Ρωσία αυτήν την ώρα να καίγεται στον πυρετό κι εκείνη είναι τόσο μακριά του.
Τα αναπάντητα ίσως της ζωής μου. Τα αναπάντητα ίσως των ιστοριών που φτιάχνω, χωρίς τέλος.
Κάθομαι να κάνω ένα τσιγάρο προτού ξεκινήσω και πάλι και βλέπω τα αυτοκίνητα να χάνονται στην Εθνική από και προς την Αθήνα και συνεχίζω να συνθέτω τις μικρές μου ιστορίες.
Παίρνω τα κλειδιά, βάζω μπρος και μπαίνω κι εγώ στην Εθνική. Πίσω μου μια παρέα «γρήγορων» με φτιαγμένα αυτοκίνητα, που κάνουν βόλτα προτού πάνε για ύπνο, έχουν δημιουργήσει ένα μικρό κυκλοφοριακό jam. Ένας από αυτούς, ο πιο «γενναίος», κολλάει στον προφυλακτήρα μου, θέλει να με περάσει, θέλει να συνεχίσει να είναι ο πιο γρήγορος από όλους τους, να έχει για πάντα το απόλυτο respect. Μια κάποια άλλη μέρα, όμως. Βυθίζω το πεντάλ του γκαζιού στο πάτωμα, ένα κροτάλισμα ακούγεται κι αρχίζω να ξεκολλάω από μπροστά του σαν πέτρα που φεύγει από σφεντόνα.
Hasta la vista, babe!
Στην Eθνική γίνονται πάντα έργα. Πορτοκαλί τρίγωνα, διάδρομοι προσγείωσης που όλο στενεύουν μπροστά σου, όλο και μικρότερες λωρίδες, σαν video game με πίστες που συνεχώς δυσκολεύουν, με έπαθλο τη ζωή σου, μπορείς να διατηρήσεις την ίδια ταχύτητα σε στενότερο δρόμο; Σκοτάδι, φεγγάρι που χάνεται στις στροφές, φως πάνω από μακρινές πόλεις, στο ραδιόφωνο επαρχιακοί σταθμοί, σκυλάδικα.

Aυτοκίνητα που διασταυρώνονται και χάνονται, ξαφνικές φιγούρες στη νύχτα που φωτίζονται για ένα δευτερόλεπτο και εξαφανίζονται, πρόσωπα που δεν θα ξαναδώ, οδηγώ με μουσική υπόκρουση επαρχιακούς σταθμούς - μάλλον - της Λαμίας, κοιτάζω τα πρόσωπα στα αυτοκίνητα δίπλα μου, προσπερνάω και συνεχίζω να φτιάχνω ιστορίες. Kάποιος φεύγει από το σπίτι του, αυτή τσακώνεται μαζί του, τον εγκαταλείπει, κάποιος οδηγεί αφηρημένος, σκέφτεται την επιστροφή του. Oδηγώ και φτιάχνω ιστορίες, προβάλλω έργα στο παρμπρίζ, ταινίες που δεν θα δούμε ποτέ στο σινεμά. Ποτέ; Μεγάλη κουβέντα.

Στον Αγιο Κωνσταντίνο περνάω με πολλά και ξαφνικά 2 φλασιές διακόπτουν αναιδέστατα το σκοτάδι. «Η κλήση σας, κύριε Σεραφείμ, προωθείται. Μαζί με τη φωτογένειά σας».
Αει σιχτίρ, το είχα ξεχάσει αυτό, με γράψανε με Κόντακ!
Έφτασα Θερμοπύλες. Όχι στο άγαλμα, έκοψα κάθετα την Εθνική και μπήκα απέναντι. Εκεί που η γη αναβλύζει ζεστό νερό, σα σπα στην Ισλανδία. Κάθομαι να κάνω ένα τσιγάρο, ο καφές έχει πια τη σωστή θερμοκρασία, ούτε ζεστός, ούτε φραπέ.
Το σκοτάδι είναι ακόμη βαθύ, ένας μαύρος σκύλος, αδέσποτος αλλά άγριος, πλησιάζει τρέχοντας, γαβγίζει, τα μάτια του λάμπουν στο σκοτάδι, γρυλίζει.
Γιατί φοβάσαι, μικρέ μου, ποιος σε πείραξε; Tα χάνει. Γουφ, ξανακάνει διστακτικά. Eίσαι θυμωμένος; Eίσαι αδέσποτος και έρημος στους δρόμους; Έλα εδώ. Πλησιάζει τρέμοντας. Aκουμπάει το κεφάλι στο παντελόνι μου. Tα 'χει χάσει. Πάει η φόρα. Mε κοιτάει διστακτικά. Γουφ, ξανακάνει μπερδεμένος. Tον αγγίζω και παραδίνεται. Aκουμπάει το κεφάλι στα πόδια μου και με κοιτάει στα μάτια. Tα μάτια του είναι δακρυσμένα. Tώρα τι θα σε κάνω, του λέω, μιλώντας πάντα στον εαυτό μου. Δεν έχεις ακούσει; Difficulty with commitment, δυσκολία συναισθηματικής δέσμευσης, το πρόβλημα της εποχής. Γουφ, συμφωνεί σπαρακτικά, μπαίνω στο αμάξι και βάζω μπρος, προσπαθώ να μην κοιτάζω στον καθρέφτη που με ακολουθεί μέχρι τη διασταύρωση με την Εθνική.

Η γρήγορη διαδρομή με οδηγεί στον Μπράλο, κι από εκεί στην Παύλιανη, που λέγεται ότι πήρε το όνομά της από τους πρώτους της κατοίκους, οι οποίοι ήταν οι πρώτοι που πίστεψαν στα διδάγματα του Αποστόλου Παύλου. Είναι χτισμένη σε υψόμετρο 1030 μ. στην είσοδο του Eθνικού Δρυμού της Oίτης και δίπλα στην Πυρά του Hρακλέους. Πρόκειται για τον τόπο όπου λυτρώθηκε ο Ηρακλής από τον τυραννικό χιτώνα της Δηιάνειρας. Άλλη μια γυναίκα που δεν ήταν σίγουρη για τον άντρα της.
Μία ταχύτητα κάτω, στην Άνω Παύλιανη θέλω να πάω, τα μουγκρητά του κινητήρα κάνουν γκελ στα πέτρινα σπίτια, ο δρόμος είναι ανηφορικός, πλακώνομαι στα φρένα, ένα… άλογο βρέθηκε μπροστά μου.
«Δεν πειράζει, αγόρι μου», μου λέει ένας κύριος, «έτσι φεύγει αυτό, συνέχεια. Κατέβα να σε κεράσω ένα τσίπουρο».
- Όχι, ευχαριστώ, είναι πολύ πρωί για μένα, να είσαστε καλά, του λέω και φεύγω.
«Διακτινιστήκατε, κύριε Σεραφείμ, στον παγωμένο πλανήτη», θα έπρεπε να μου πει το trip computer του αυτοκινήτου, αλλά μου το λέει πιο λιτά: -2 βαθμοί Κελσίου, ενώ αναβοσβήνει και μια ηλεκτρονική νιφάδα. Έχει χιόνι, αμέτρητες και όχι virtual νιφάδες πέφτουν πάνω στα έλατα. Και ομίχλη. Πολλή ομίχλη.
Αθήνα – Παύλιανη μέσα σε 1 ώρα και 15 λεπτά. Και με στάσεις. Με ταχύτητες για αφαίρεση διπλώματος και μαστίγωμα. Και μια κλήση…
Ευτυχώς κρατάει data το pc του αυτοκινήτου και το navigator, σκέφτομαι, κανείς δεν θα με πίστευε. Μέσα σε 75 λεπτά βρέθηκα από τους +17 στους -2. Οι πόροι του κορμιού μου έχουν αρχίσει να τρελαίνονται, τα χείλια μου να σκάνε.
Βγαίνω έξω από το αυτοκίνητο και το βλέμμα μου χάνεται μέσα στο σκοτάδι του χωριού, που οι πρώτες ακτίνες του ήλιου παλεύουν να το νικήσουν. Τα σπίτια είναι σαν φωτισμένοι γαλαξιακοί σταθμοί συνάντησης, φωτισμένοι πόλοι σε μια πόλη, σα να συγκέντρωναν επιθυμίες, επαφές. Mικρά όνειρα στην ομίχλη. Kοίταξα προς την ανατολή. O ουρανός στο βάθος κοκκίνιζε από τις φλόγες που είχαν ανάψει σαν ολοκαύτωμα.
Από κάπου ακούγεται ένα ραδιόφωνο.
«Ξημερώνει κι εγώ μονάχος περπατώ». Η Χαρούλα, σκέφτομαι, κι αρχίζω να τραγουδάω μαζί της.

Ξημερώνει κι η επιστροφή είναι πάντα απότομη, μα το ταξίδι έχει γίνει. Οδηγώ αργά στην επιστροφή, η αδρεναλίνη από την ταχύτητα με έχει εξαντλήσει, αλλά δε με νοιάζει, χαμογελάω. You win, again, Mr. Spiros!
Nυχτερινές, πολύ χαμηλές πτήσεις με εισιτήριο την επιθυμία για άλλους κόσμους, άλλους χρόνους, άλλη ζωή.
Και ένα κερδισμένο στοίχημα…