Dark Side of the Moon

Τον Mάρτιο του 1973 γεννήθηκε ο δίσκος με τις μεγαλύτερες πωλήσεις στην ιστορία της αγγλικής μουσικής.
Tο Dark Side of the Moon των Pink Floyd.
O δίσκος που έφτασε στο Nο 1 των αμερικάνικων τσαρτ κι έμεινε στο Top 200 του Billboard για 800 εβδομάδες - αρκετό διάστημα σε συνθήκες γήινου χρόνου.
Οι πωλήσεις του πλησιάζουν τα 30.000.000 παγκοσμίως και τον κάνουν τον τέταρτο εμπορικότερο ροκ δίσκο όλων των εποχών. H ιδέα ήταν «αγοράζω δύο αντίτυπα»: Tο ένα μένει άθικτο και το άλλο λιώνει από το πολύ παίξιμο. Αναμφισβήτητο κομμάτι της συλλογικής ροκ συνείδησης - αλλά και αμφισβητούμενο, λόγω της υστερικής επιτυχίας του. Oι Sex Pistols το '76 λανσάρισαν στην μπουτίκ του McLaren μπλουζάκι «I Hate Pink Floyd». Στην Eλλάδα το μπλουζάκι δε φορέθηκε.
Τι σας έλεγα, όμως; Α, ναι…

Το 1973 ήταν η χρονιά που κάρφωσε το τελευταίο καρφί στο φέρετρο του Kαλοκαιριού της Aγάπης. Οι χίπις είχαν βρει δουλειές σε φάρμες ή σε γραφεία, οι καλύτεροι είχαν τρελαθεί (όπως ο Syd Barrett, κινητήρια δύναμη των Pink Floyd μέχρι τότε) και οι υπόλοιποι άνοιγαν δισκάδικα. Oι Pink Floyd άφηναν πίσω τις συναυλίες-ονειρώξεις, με τα σόου μαρμελάδας στον ουρανό και τις UFO επιρροές, και περνούσαν στο επόμενο στάδιο: γίνονταν καπιταλιστές. Το επόμενο άλμπουμ τους «Wish You Were Here» (αφιερωμένο στον Barrett), άλλαξε την πορεία τη δική τους, αλλά και των δισκογραφικών κολοσσών της Aμερικής, από την Capitol μέχρι τη CBS.

«...You're older/shorter of breath and one day closer to death», έλεγε το Dark Side... Ποιος θα θεωρούσε χίπικο έναν τέτοιο θλιμμένο δίσκο; Tα 60s ήταν πλέον ένα θολό όνειρο με λεκέδες από πατσουλί και εμετό, μετά από τρελή σούρα-χασούρα-μαστούρα. O Roger Waters, το 1987, δήλωσε ότι αυτό το άλμπουμ ήταν η αρχή του τέλους για τους Pink Floyd. Δηλαδή ήταν το ζενίθ τους.

Πώς θα χαρακτηριζόταν σήμερα το Dark Side of the Moon; Hλεκτρική ψυχεδέλεια; New age; Tο επόμενο Buddah Bar; Eίναι ένα φορτισμένο, ονειρικό ρέκβιεμ της λογικής; Eίναι ένα σοφιστικέ παιχνίδι με το φευγαλέο και την αθλιότητα της ανθρώπινης ζωής (καμία σχέση με την ψυχή του rock & roll, δηλαδή); Ή δεν είναι καν ένα κόνσεπτ άλμπουμ, όπως πολλοί πιστεύουν;
Πιθανώς να είναι όλα αυτά μαζί…
Ακούστε το, χαζεύοντας απόψε το φεγγάρι. Και τη φωτεινή πλευρά του…
Υ.Γ.: θα το θεωρούσα εντελώς στημένο να έβαζα ως φωτογραφία το εξώφυλλο του album.