12.3.07

Let's start playing


Πω, πω, Δευτέρα…Μια καλή αφορμή για στόχους που, πιθανώς, δεν θα γίνουν ποτέ πραγματικότητα (πόσες Δευτέρες έχετε πει ότι θα βρεθείτε με φίλους που έχετε χαθεί;), μια καλή ευκαιρία για σκέψεις… Βοηθάει και ο αέρας που σου πάει τα μυαλά πολύ μακριά. Τόσο μακριά που μπορείς να δεις την ίδια τη ζωή (σου) απέξω, άρα πιο ξεκάθαρα.
Το πρωί ένας συνάδελφος, εδώ, στο CAR, είπε την ατάκα που μου έδωσε λαβή για αυτό το ποστ: «Έπαιξα κι έχασα».
Το λάθος του - και του το είπα – δεν είναι ότι έπαιξε, είναι ότι θεωρεί πως έχασε. Αντίθετα, έμαθε…
Πόσο όμορφη περιπέτεια είναι η ζωή και πόσο συσκοτίζουμε το ταξίδι, όταν οι επιμέρους «στόχοι» του παιχνιδιού μάς ξεγελάνε τόσο, που νομίζουμε ότι είναι πιο σημαντικοί από το ίδιο το παιχνίδι και μας κάνουν να νιώθουμε ότι χάσαμε;
Αυτή η ζωή, αν και φαίνεται τόσο αληθινή, εντούτοις δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα παιχνίδι φτιαγμένο στα μέτρα του καθενός, ένα παιχνίδι που το διαμορφώνει η δύναμη και η αδυναμία μας. Ένα παιχνίδι πολύ πιο «ρεαλιστικό» και τελειοποιημένο από τα βίντεο γκέιμ που παίζουμε, αλλά, εντούτοις, πάντα ένα παιχνίδι.
Η ζωή είναι ρεαλίστρια, προχωράει με βήματα και ξαναχτίζει τα ερείπια, (αυτά που νομίζεις ότι γκρέμισες χάνοντας) κάθε φορά λίγο πιο στέρεα. Ο ρεαλισμός της είναι σοφός κι εγώ πρέπει να ‘χω το θάρρος να της αναγνωρίσω το κάθε βήμα εξέλιξης, έστω κι αν βιάζομαι γιατί ξέρω πως ο δικός μας χρόνος είναι λίγος.

Όμως, τώρα πια, δεν γκρινιάζω. Ξέρω, τώρα πια, να εκτιμώ το κάθε βήμα. Και μου φτάνει ότι το ζω. Αν έτσι τη δεις τη ζωή, σαν παιχνίδι, με πίστες διαδοχικές, ίσως μπορέσεις περισσότερο να απολαύσεις το παιχνίδι, να αγαπήσεις τους συμπαίκτες σου, να τους διαλέξεις, να τους φροντίσεις. Αν νομίσεις ότι οι πίστες είναι το σημαντικό, τότε θα σου μείνει μόνο η βιασύνη, το άγχος, ο φόβος της αποτυχίας, οι «στόχοι», οι ανεκπλήρωτοι σκοποί, το σκορ. Ποτέ δεν θα συλλάβεις τη μαγεία του παιχνιδιού.
Αλλάζουμε πίστα, αγαπητοί συμπαίκτες, μπήκαμε σε νέα εβδομάδα. Ετοιμαστείτε για τρελό παιχνίδι, ό,τι κι αν σημαίνει για τον καθένα μας, τις επόμενες ημέρες.
Start game!
Αν παίξουμε σωστά, ίσως κερδίσουμε και το bonus game που ονειρεύεται ο καθένας από μας.
Υ.Γ.: Βάζω στο cd το Let’s start playing και τραγουδάω μαζί του. "This it time to sink or swim... so let's start playing - This is time to lose or win..."
Το δυναμώνω κι άλλο στο ραπ της κυρίας που τα λέει καλά…
H ζωή είναι ένα παιχνίδι. Mονόπολη. Μάλλον…
Αφιερωμένο στη Μανταλένα. Αυτή ξέρει.

11 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

This is time to lose or win...
μαζί σου!
Έλενα Π.

Ανώνυμος είπε...

ξεκίνησα τη βδομάδα βλέποντάς τα όλα μαύρα κι άραχνα. Τώρα είμαι καλύτερα, because of you.
Στέλλα Γρ.

Ανώνυμος είπε...

σα να ακούω εκπομπή σου στον Red. γύρνα. μας λείπεις
Μαρία Χατζή

proserpina είπε...

"Πόσο όμορφη περιπέτεια είναι η ζωή και πόσο συσκοτίζουμε το ταξίδι, όταν οι επιμέρους «στόχοι» του παιχνιδιού μάς ξεγελάνε τόσο, που νομίζουμε ότι είναι πιο σημαντικοί από το ίδιο το παιχνίδι και μας κάνουν να νιώθουμε ότι χάσαμε;". Αυτοί οι στόχοι...εντός εισαγωγικών είναι που τελικά μας αποπροσανατολίζουν.

"Start game!" Πολύ μου αρέσουν αυτά τα μοτο, και γενικά όλο το ποστ είναι σαν ένεση επαναπροσδιορισμού, αισιοδοξίας και ώθησης για νέες "πίστες"!

Λογικά θα το μετανιώσω, αλλά θα το πω: δεν πειράζει, και εκπομπή να μην κάνεις αρκεί να γράφεις εδω :)

(πλακωθήκαμε όλες να γράφουμε και τελικά η μόνη που δεν έχει αφήσει σχόλιο είναι αυτή στην οποία είναι αφιερωμένο το ποστ αυτό ;)

Φράνσις είπε...

Απ' ότι βλέπω όλες οι ορκισμένες ακροάτριε΄ς σου είμαστε εδώ και σου γράφουμε σχόλια,ε αηδονάκι; Αν ήμουν καλα αυτη ακριβώς τη στιγμή αθ έλεγα ότι το κείμενό σου σήμερα είναι φαρος αισιοδοξίας και παιγνιώδους διαθεσης!Μιλα΄ς ως νικητής μαλλον ή ως καποιος που του έμαθαν να νιώθει πάντα νικητής.Ετσι tweety; Εγώ θυμάμαι πως μικρή στον Γκρινιάρη έχανα συνέχεια και με κορόιδευαν οι άλλοι που έχανα... θα επαναλάβω καποια ατάκα που διαβασα παραπάνω. Μας λείπεις.Και σ'αγαπάμε, προσθετω εγώ.
Σε φιλώ sweety.

Φράνσις είπε...

Ανησυχω βρε αηδονακι που δεν έχεις κάνει κανένα πέταγμα προς το δικό μου blog.Φοβάσαι τις τυχόν ξόβεργες? Για σένα είναι απενεργοποιημένες.χαχαχαχα Οταν το δείς αυτό πες μου να σου γραψω τη διεύθυνση του blog μου. Α! το να βλέπεις τη ζωή σαν παιχνιδι είναι πολύ ανακουφιστικό και βολικό ψυχολογικά·δεν ξέρω αν μετά από παιχνιδι σε πολλές ‘πίστες‘ έχω ακόμη το κουράγιο να παίξω...οι συμπαίκτες ενδεχομένως και μάλιστα της δικής σου ομάδας, βοηθάνε... έτσι δεν είναι? Ανυπομονώ να δώ σχόλιό σου στο πόνημά μου!

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ anonymes(!): στον Red δεν θα γυρίσω. Ποτέ δεν γυρνάω από εκεί που φεύγω. Thanx, πάντως!

@ proserpina: χαίρομαι που έπιασες την ένεση αισιοδοξίας που ήθελα να σας κάνω.

@ auburn kate: Μιλάω ως νικητής, βς κάποιος που νιώθει πάντα νικητής...

Mantalena Parianos είπε...

E, κορίτσια! Σε μένα το αφιέρωσε το postάκιο ο άνθρωπος!

(ζούλεψα τώρα)

Σπύρο Σεραφείμ, ευχαριστώ...

:]

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

δεν θα σου ευχηθώ να είσαι καλά, Μανταλένα, θα σου ευχηθώ να είσαι όπως εσύ θέλεις...

Ανώνυμος είπε...

λατρεύω που δένεις αυτά που γράφεις με τραγούδια.
Σοφία Βολιοπέτρου
Υ.Γ.: Καλώς σας βρ΄ηκα!

Ανώνυμος είπε...

πολύ σωστές σκέψεις :)

έχω φάει το google για να βρω ποιανού είναι το "let's start playing", δεν είναι του gavin friday όπως νόμιζα....ετεροχρονισμένη βοήθεια αν γίνεται; :)