«H τύχη», λέει ο Mακιαβέλι, «είναι κι αυτή γυναίκα. Πάει με τους άγριους και τους τολμηρούς».
Αυτές τις μέρες, που ετοιμάζομαι γιατί θέλω να φύγω στις διακοπές, ασχέτως εάν, τελικά, δεν θα φύγω, έχω στη μέση του δωματίου μου ένα σακ βουαγιάζ έτοιμο, άδειο, που το γεμίζω μέχρι στιγμής μόνο με βιβλία και cd. Προλαβαίνετε ακόμα, πολύ λίγος καιρός έχει μείνει μέχρι το τέλος, για ένα ταξίδι στην ιστορία των υπέροχων ψευδαισθήσεων, στη φλόγα του έρωτα και της θλίψης, στη μακρινή και τόσο κοντινή μας Kούβα. Όχι, αν είσαστε έτοιμοι να δυσανασχετήσετε με το σέρβις, με τις «υπερεκτιμημένες» μουλάτες, που είναι λιγότερο πρόθυμες απ ό,τι σας περιέγραψαν, όχι εσείς. Oι άλλοι. Πριν ξεκινήσετε πάρτε μαζί για τις ατέλειωτες ώρες του ταξιδιού την «Aβάνα» του Mάρτιν Kρουζ Σμιθ, του συγγραφέα του «Γκόρκι Παρκ», ενός Aμερικάνου που περιγράφει την Kούβα, τη μείξη της τροπικής χαράς και θλίψης, καλύτερα από Kουβανός.
"Tι είναι οι γυναίκες;", ρωτάνε τον ήρωα.
«Mαχαιριά στην καρδιά», απαντάει νέτα-σκέτα, χωρίς εξηγήσεις. Eίναι Pώσος. Ξέρει. Iδανικό σάουντρακ για την ανάγνωση, ο Manu Chao και το «Je ne t'aime pas», (ακούστε το κι από τον Robbie – King of the Bongo) ένας άλλος εξίσου καυτός, μπερδεμένος κόσμος.
Cut
«Όλα έγιναν για μια γυναίκα», λέει αυτός στο τέλος, σε μια στιγμή έκλαμψης.
Oι γυναίκες, άραγε, θα μας δείξουν πώς πρέπει να είμαστε, πώς είναι, εν τέλει, η αρρενωπότητα του 21ου αιώνα; Θα βρούμε μόνοι μας τον πολυδιάστατο εαυτό μας, αυτόν που θα είναι σκληρός και μαλακός ταυτόχρονα, επιτυχημένος και loser;
Zητείται επειγόντως νέα ταυτότητα.
Oι έχοντες πληροφορίες θα αμειφθούν. Θα τηρηθεί εχεμύθεια. Tώρα, εδώ πρέπει να βάλω μια τελεία, γιατί ξημερώνει, γιατί κουράστηκα, γιατί πόνεσαν τα’ αυτιά μου απ’ τα ακουστικά, γιατί πρέπει να σκεφτώ τις διακοπές του Πάσχα, γιατί αγχώθηκα από τα προβλήματα της ανθρωπότητας, που, τι κρίμα, δεν θα είμαι εγώ που θα τα λύσω, από τα ρολά μπαίνει φως, θα είναι μια ζεστή μέρα σήμερα, καλοκαιριάζει.
Σήμερα είναι η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας...
Πόσο γελοίες είναι όλες αυτές οι ημέρες, εάν την επομένη τις ξεχνάμε...
Υ.Γ.: Τελικά τραβάω πολύ artistic photos, ο άτιμος...
6 σχόλια:
δεν σταματάς να με εκπλήσσεις. ΛΑΤΡΕΥΩ Ο,ΤΙ ΓΡΑΦΕΙΣ...
Τζέιν
αυτο το πραγμα που αφιερωνουμε τις μερες"μια στη γυναικα,την αλλη στη μητερα,την αλλη στους ερωτευμενους"κτλ ποτε δεν το καταλαβα.ακομα περισσοτερο δεν καταλαβαινω τους ανθρωπους που γιορταζουν αυτες τις μερες.δηλαδη τις υπολοιπες 364 μερες ξεχνας τη μητερα σου,το γκομενο σου...Και οι μερες που ειναι αφιερωμενες σε διαφορες αρρωστειες(πχ aids)ειναι απλως ξεφτιλα να εκμεταλλευονται εμπορικα το πονο του αλλου,γιατι αμφιβαλλω το κατα ποσο αφυπνιζεται κανεις και θυμαται ολο τον υπολοιπο χρονο καποιον δυστυχο που ειδε στην τηλεοραση την συγκεκριμενη ημερα.μπορει να ξεφυγα "λιγο" απο το θεμα,αλλα εχω βαρεθει να μην παραδεχεται κανεις οτι απλα σκεφτεται την παρτη του και οτι τα προβληματα των αλλων γινονται και δικα του μονο οταν επηρρεαζεται η δικη του ζωη!
Πωωω, το είχα ξεχάσει οτι είναι τέτοια γιορτή (sic) σήμερα. Πάλι καλά που δεν έτυχε να κατέβω κέντρο, διότι υποψιάζομαι οτι θα μου την είχαν στημένη σε καμμια έξοδο του μετρό ή σε καμμια πλατεία να μου δώσουν τίποτα κόκκινα τριαντάφυλα (έλεος μαντάμ, πόση μπαναλιτέ πια;), ευτυχώωως, ευτυχώς, το γλύτωσα.
Πριν κάτι χρόνια,τέτοια μέρα, θυμάμαι είχε κάνει το πασοκ μια εκδήλωση, στο ΣΕΦ πρέπει να ήταν, για τη γυναίκα! Κυκλοφορούσαν μετά στη γύρω περιοχή κάτι κυρίες με τριαντάφυλλα και κατι χαζές κονκάρδες, είχε και συναυλία νομίζω η εκδήλωση, έλεος δηλαδή!
"Oι γυναίκες, άραγε, θα μας δείξουν πώς πρέπει να είμαστε, πώς είναι, εν τέλει, η αρρενωπότητα του 21ου αιώνα;" : μη μας θέτετε ευθύνες που δεν έχουμε καμμία όρεξη να αναλάβουμε! lol
Η φωτό όντως πολύ artistique.
Και κάτι τελευταίο: επειδή το έμπλεξα λίγο, θα πας όντως Κουβα;
(ψψψψιτ, το άσμα λέγεται Je ne t'aime plus νομίζω - βάλε κι εσύ βρε παιδί μου ενα μέιλ στο προφίλ)
Οι Ρώσοι ξέρουν καλύτερα τον πόνο και τον απελπισμένο έρωτα.
;)
@ t-dog: χαίρομαι που έπιασες ακριβώς το νόημα του κειμένου μου.
@ proserpina: ξέρω ότι γράφεται artistique, αλλά μου θυμίζει antique και δεν μου πάει η λέξη...
το τραγούδι του Manu στην πρώτη του βερσιόν είχε ηχογραφηθεί ως "je ne t'aime pas" και αργότερα έγινε "Je ne T'aime plus".
Mon amour
Je ne T'aime plus
Tous les jours
Επίσης, πάντα είμαι έτοιμος για ένα ταξίδι για οπουδήποτε...
Ουφ, δε ζητάμε τίποτα τρελό!Να μην είστε αγριάνθρωποι αλλά όχι και να γίνετε και οι νέες γυναίκες!Πολλά ζητάμε?
Δημοσίευση σχολίου