Να το λένε τα μάτια σου…

Περπατάω στον ίδιο δρόμο που ξέρω καλά, κατεβαίνω τα σκαλιά και ξαπλώνω στην άμμο. Mετά από λίγες ώρες εδώ, χάνεσαι. Σαν να βλέπεις συνθετικές εικόνες από κομπιούτερ, που παριστάνουν τον κόσμο πριν από τον πολιτισμό, που κεντάνε τις πόλεις του «Yδάτινου Kόσμου» του Kέβιν Kόστνερ, βυθισμένες στη θάλασσα.
Δεν μπορώ να κλείσω τα μάτια μου, για να μη χάσω τις εικόνες, βγαίνω στην αποβάθρα μπροστά, κάθομαι στα σκαλιά, αξύριστος, κουρασμένος, με ένα τσιγάρο στο στόμα.
Σιγά-σιγά «φεύγω», τα αφήνω όλα πίσω, με πλημμυρίζουν οι μυρωδιές οι βαριές των τροπικών, με καίει ο ήλιος κι ας είναι νύχτα, οι ήχοι από τα περίεργα πουλιά και τα τριτοκοσμικά λεωφορεία μπερδεύονται και, μπροστά μου, στο λιμάνι, παμπάλαια φορτηγά δεμένα κουνιούνται στην άπνοια, με επιγραφές, κάτω από το όνομά τους, που γράφουν Pacifica. Κι όμως, είμαι εδώ.
Αθήνα, παραλιακή.

Αλλά είναι νύχτα και όλα είναι πιο όμορφα: Η νύχτα είναι το βασίλειο της επιθυμίας.
Ένα ζευγάρι πιο πέρα μπερδεύει τον αέρα και τον μεθάει με τα βογκητά του, «αρκεί να μη χάσει τίποτε κανείς τους» σκέφτομαι και γελάω μόνος μου. Δεν υπάρχει χειρότερο από το να φτάνεις ξημερώματα σπίτι σου και να διαπιστώνεις ότι έχεις χάσει τα κλειδιά σου. Όποιος το έχει πάθει, έστω και μια φορά, ξέρει τι λέω…

Αλλά άμα έχεις βρει τα κλειδιά της ευτυχίας, σκέφτομαι πάλι, τι να σου πουν τα κλειδιά μιας θωρακισμένης πόρτας; Και όσο σκέφτομαι με πιάνουν τα διαόλια μου…
Γιατί δουλεύουμε, γιατί είναι λίγοι αυτοί που διασκεδάζουν αληθινά το βράδυ, πού είναι η γιορτή; Χρωστάμε τη γιορτή, που λέει κι ο Πορτοκάλογλου. Φτωχοί, μικροί, απασχολημένοι να ανέβουν τρέχοντας με κάθε θυσία τη σκάλα της κοινωνικής ανόδου, δεν πήραν ανάσα, δεν πρόλαβαν να μάθουν πως ο Mποντριγιάρ μιλάει για την ευτυχία του να οδηγείς Porsche, όχι να έχεις, πως επιτυχημένος είναι αυτός που απολαμβάνει, όχι αυτός που έχει.
Nα, έτσι κάπως βρέθηκα εδώ, βραδιάτικα, να τρώω παγωτό φράουλα. Έτσι, θυμήθηκα ξαφνικά τους ήρωες της νεανικής μου ηλικίας και μελαγχόλησα, όχι πως στ' αλήθεια νοσταλγώ τους ηρωικούς καιρούς, τις εποχές εκείνες που νομίζαμε ότι το κατάλληλο καύσιμο για να επιτύχει η νύχτα είναι να κάψεις τον εαυτό σου, για να σε ζεστάνει η φωτιά… Απλώς τα θυμήθηκα.
Το μόνο που μου κάνει εντύπωση είναι ότι τρώω παγωτό φράουλα και το ημερολόγιο γράφει Δευτέρα, 19 Μαρτίου 2007.
Και κοίτα να δεις. Από, αύριο, λένε, θα χαλάσει ο καιρός.
Κοίτα να ντύνεσαι καλά κι έρχεται κρύο…

Βάζω μπροστά την Porsche κι αυτή γουργουρίζει σαν αγριόγατα. Είναι η τελευταία νύχτα μαζί της, αύριο θα οδηγήσω το νέο Audi TT roadster.
Σε λίγο θα συναντηθούμε εκεί. Πάλι. Με τα μάτια – μικρές φωτίτσες – να λαμπυρίζουν στο σκοτάδι…
Μία ταχύτητα κάτω στο κιβώτιο και, καθώς χάνομαι στους δρόμους του πουθενά, θυμάμαι και πάλι τα λόγια του γάλλου φιλόσοφου: «Ευτυχία είναι να οδηγείς Porsche, όχι να έχεις». Και γελάω, καθώς τρεις γυναίκες σε ένα Mini Cooper προσπαθούν να κλέψουν μια ματιά μου και νομίζουν ότι ανταποδίδω το φλερτ. Δεν θα με φτάσουν για να το μάθουν, όμως...
Το κοντέρ δείχνει ανώτατη ταχύτητα για Αυτόφωρο, αλλά κι αυτό είναι μια ευτυχία. Ευτυχία είναι και τόσα άλλα πράγματα, μικρά και μεγάλα, που ούτε μπορείς, ούτε τολμάς να τα απαριθμήσεις.
Γιατί ευτυχία είναι να το νιώθεις, όχι να το λες. Να το λένε τα μάτια σου…
Οι Limp Bizkit βαράνε Behind blue eyes.
Σβήνω τη μηχανή. Έφτασα…