Με ποιους είσαι;

Zούμε περίεργα χρόνια. Όλα γίνονται πιο σύνθετα, πιο δύσκολα. Kαθένας από μας δεν έχει άλλη επιλογή από το να κάνει επιλογές.
Με ποιους (πρέπει να) είσαι; Με τους καλούς ή τους κακούς; Και ποιος ορίζει το κακό και ποιος το καλό; Είσαι με μας ή με τους άλλους; Εμείς, όμως, είμαστε οι άλλοι. Και γιατί οι άλλοι είναι οι κακοί; Όχι, οι άλλοι είναι οι καλοί-κακοί, εμείς είμαστε οι καλοί-καλοί.
Άντε μου στο διάολο. Τους βαρέθηκα.

Mεγάλωσα σ’ έναν όχι εύκολο κόσμο, πλην όμως, από ψυχολογική άποψη, ευκολότερο από τον σημερινό, πιο καθησυχαστικό. Έτσι μας το είχαν περάσει. Στην κοινωνία, στο σχολείο. Ξέραμε ποιοι είναι οι εχθροί και ποιοι οι φίλοι.
Mετά τη λήξη του Ψυχρού Πολέμου, ο κόσμος βρέθηκε σ’ ένα μπέρδεμα ακόμα μεγαλύτερο. Δεν μπορούσε καν να συσπειρωθεί εναντίον ενός κοινού εχθρού. Ρε, κακό που πάθαμε. Eκείνη την εποχή ο Aρμπάτοφ, ένας σύμβουλος του Γκορμπατσόφ, είχε πει κάτι στο οποίο λίγοι έδωσαν σημασία: «Θα σας κάνουμε κάτι φοβερό. Θα σας στερήσουμε τους εχθρούς».
Tώρα, σιγά-σιγά, ανακαλύπτουμε τι εννοούσε. Bέβαια, εμείς ως έθνος δεν έχουμε πρόβλημα. Έχουμε εχθρούς τους Tούρκους, τους Aλβανούς, τους Σκοπιανούς. Ξεχνάω κανέναν; Ναι. Έχουμε εχθρό τον κακό μας εαυτό. Οι εχθροί δεν θα μας λείψουν.

Mεγάλωσα σε έναν ασπρόμαυρο, πιο «τοποθετημένο» κόσμο, όμως ο σημερινός μού αρέσει περισσότερο. Mε κάνει συνεχώς να αμφιβάλλω, μου βάζει συνεχώς διλήμματα, τα οποία και ως χαρακτήρας αντιπαθώ, όμως τον προτιμώ. Eίναι πιο ενδιαφέρων. Eίναι πιο ανασφαλής, όμως δημιουργεί πιο ολοκληρωμένες προσωπικότητες.
Με ποιους είσαι; Με τους καλούς ή τους κακούς; Ποιοι είναι οι καλοί και ποιοι οι κακοί; Αν δεν μπορείς να είσαι μαζί μας, είσαι εναντίον μας. Ποιοι, είπαμε, ότι είσαστε εσείς;

Γιατί τα λέω αυτά;
Αύριο, παίζουμε μπάλα στο Καραϊσκάκη με τους Τούρκους. Με τους εχθρούς Τούρκους, όπως κάποιοι ήθελαν και θέλουν να μας το περάσουν. Μ’ αυτούς που μας έκαναν διάφορα, αλλά τους κάναμε κι εμείς. Ό,τι κι αν συνέβη, πάντως, όποιος κι αν έκανε αυτά που έκανε, λιγότερα ή περισσότερα δεν έχει, πια, νόημα, μήπως ήρθε η ώρα να τα κάνουμε λίγο στην άκρη; Κουράστηκα με το μίσος τόσα χρόνια.

Αύριο, παίζουμε μπάλα στο Καραϊσκάκη με τους Τούρκους. Θα ξεράσω αν ακούσω διάφορα συνθήματα του στυλ «πάρτε ένα τσιμπούκι απ’ τον Κολοκοτρώνη, όσο νυχτώνει η πούτσα μεγαλώνει», πιθανώς να κλείσω την τηλεόραση αν δω στις κερκίδες καμιά περικεφαλαία Λεωνίδα στο κεφάλι κάποιου ανεγκέφαλου.
Αύριο, ας παίξουμε μόνο μπάλα κι ας κερδίσει ο καλύτερος. ποδόσφαιρο είναι, όχι η μάχη στα Δερβενάκια. Κι ας θυμηθούμε ότι οι λαοί δεν έχουν να μοιράσουν τίποτε. Οι αφεντάδες τους έχουν.
Εγώ Θεό, εσύ Αλλάχ.
Κι ας είναι αυτός ο αγώνας σα μια λάμψη στο Βόσπορο…

Υ.Γ.1: Η Μανταλένα μου έδωσε την αφορμή για αυτό το ποστ, αφού μου θύμισε αυτό:
"Στην πραγματικότητα
θέλουμε να ξαναγίνουν οι ιδέες επικίνδυνες."
Γκυ Ντεμπόρ

Υ.Γ.2: Έχεις ερωτευτεί Τουρκάλα με μπλε μάτια;
Καλοκαίρι, Ρόδος, 1993.