23.3.07

Με ποιους είσαι;


Zούμε περίεργα χρόνια. Όλα γίνονται πιο σύνθετα, πιο δύσκολα. Kαθένας από μας δεν έχει άλλη επιλογή από το να κάνει επιλογές.
Με ποιους (πρέπει να) είσαι; Με τους καλούς ή τους κακούς; Και ποιος ορίζει το κακό και ποιος το καλό; Είσαι με μας ή με τους άλλους; Εμείς, όμως, είμαστε οι άλλοι. Και γιατί οι άλλοι είναι οι κακοί; Όχι, οι άλλοι είναι οι καλοί-κακοί, εμείς είμαστε οι καλοί-καλοί.
Άντε μου στο διάολο. Τους βαρέθηκα.

Mεγάλωσα σ’ έναν όχι εύκολο κόσμο, πλην όμως, από ψυχολογική άποψη, ευκολότερο από τον σημερινό, πιο καθησυχαστικό. Έτσι μας το είχαν περάσει. Στην κοινωνία, στο σχολείο. Ξέραμε ποιοι είναι οι εχθροί και ποιοι οι φίλοι.
Mετά τη λήξη του Ψυχρού Πολέμου, ο κόσμος βρέθηκε σ’ ένα μπέρδεμα ακόμα μεγαλύτερο. Δεν μπορούσε καν να συσπειρωθεί εναντίον ενός κοινού εχθρού. Ρε, κακό που πάθαμε. Eκείνη την εποχή ο Aρμπάτοφ, ένας σύμβουλος του Γκορμπατσόφ, είχε πει κάτι στο οποίο λίγοι έδωσαν σημασία: «Θα σας κάνουμε κάτι φοβερό. Θα σας στερήσουμε τους εχθρούς».
Tώρα, σιγά-σιγά, ανακαλύπτουμε τι εννοούσε. Bέβαια, εμείς ως έθνος δεν έχουμε πρόβλημα. Έχουμε εχθρούς τους Tούρκους, τους Aλβανούς, τους Σκοπιανούς. Ξεχνάω κανέναν; Ναι. Έχουμε εχθρό τον κακό μας εαυτό. Οι εχθροί δεν θα μας λείψουν.

Mεγάλωσα σε έναν ασπρόμαυρο, πιο «τοποθετημένο» κόσμο, όμως ο σημερινός μού αρέσει περισσότερο. Mε κάνει συνεχώς να αμφιβάλλω, μου βάζει συνεχώς διλήμματα, τα οποία και ως χαρακτήρας αντιπαθώ, όμως τον προτιμώ. Eίναι πιο ενδιαφέρων. Eίναι πιο ανασφαλής, όμως δημιουργεί πιο ολοκληρωμένες προσωπικότητες.
Με ποιους είσαι; Με τους καλούς ή τους κακούς; Ποιοι είναι οι καλοί και ποιοι οι κακοί; Αν δεν μπορείς να είσαι μαζί μας, είσαι εναντίον μας. Ποιοι, είπαμε, ότι είσαστε εσείς;

Γιατί τα λέω αυτά;

Αύριο, παίζουμε μπάλα στο Καραϊσκάκη με τους Τούρκους. Με τους εχθρούς Τούρκους, όπως κάποιοι ήθελαν και θέλουν να μας το περάσουν. Μ’ αυτούς που μας έκαναν διάφορα, αλλά τους κάναμε κι εμείς. Ό,τι κι αν συνέβη, πάντως, όποιος κι αν έκανε αυτά που έκανε, λιγότερα ή περισσότερα δεν έχει, πια, νόημα, μήπως ήρθε η ώρα να τα κάνουμε λίγο στην άκρη; Κουράστηκα με το μίσος τόσα χρόνια.

Αύριο, παίζουμε μπάλα στο Καραϊσκάκη με τους Τούρκους. Θα ξεράσω αν ακούσω διάφορα συνθήματα του στυλ «πάρτε ένα τσιμπούκι απ’ τον Κολοκοτρώνη, όσο νυχτώνει η πούτσα μεγαλώνει», πιθανώς να κλείσω την τηλεόραση αν δω στις κερκίδες καμιά περικεφαλαία Λεωνίδα στο κεφάλι κάποιου ανεγκέφαλου.
Αύριο, ας παίξουμε μόνο μπάλα κι ας κερδίσει ο καλύτερος. ποδόσφαιρο είναι, όχι η μάχη στα Δερβενάκια. Κι ας θυμηθούμε ότι οι λαοί δεν έχουν να μοιράσουν τίποτε. Οι αφεντάδες τους έχουν.
Εγώ Θεό, εσύ Αλλάχ.
Κι ας είναι αυτός ο αγώνας σα μια λάμψη στο Βόσπορο

Υ.Γ.1: Η Μανταλένα μου έδωσε την αφορμή για αυτό το ποστ, αφού μου θύμισε αυτό:
"Στην πραγματικότητα
θέλουμε να ξαναγίνουν οι ιδέες επικίνδυνες."
Γκυ Ντεμπόρ


Υ.Γ.2: Έχεις ερωτευτεί Τουρκάλα με μπλε μάτια;
Καλοκαίρι, Ρόδος, 1993.

14 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

εκεί που μας έχεις με τα υπεραυτοκίνητα, με τις ωραίες γυναίκες και τις παραλίες, μας ρίχνεις ένα τέτοιο post και μας στέλνεις. Ξέρεις πάντα να λες αυτά που πρέπει, όταν πρέπει. Τα ίδια, όμως, δεν έκανες και στον RED?
άντε να χαθείς, δε θα μας τρελάνεις εσύ, αγάπη μου, Παρασκευιάτικο!!!

Ανώνυμος είπε...

Ο γνωστός Σπύρος; Βρε βρε που σε ανακάλυψα... Βασικά δεν πάει ούτε ένας χρόνος που μας...εγκατέλειψες από το κόκκινο μικρόφωνο (όπως χαρακτηριστικά έλεγες) και πάλι σε βρήκαμε!!!!!!
ΓΕΙΑ ΧΑΡΑ ΣΟΥ ΛΕΒΕΝΤΙΑ!!!

proserpina είπε...

Εεε, εγώ τουρκάλα με μπλε μάτια δεν έχω ερωτευτεί, αυτό πάντως το "Eίναι πιο ανασφαλής, όμως δημιουργεί πιο ολοκληρωμένες προσωπικότητες" με βάζει σε σκέψεις...

Πωω, έφτασε κιόλας το Σάββατο, τρέμω για το τί θα δούμε στο Καραϊσκάκη...Ευτυχως (;) που δε θα υπάρχουν τούρκοι στο γήπεδο

Sissi Soko είπε...

Τα ανοιχτά δυναμικά συστήματα γίνονται όλο και πιο περίπλοκα, τι να κάνουμε...
Χάος!!!

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ Παρασκευή: τέτοιος ήμουν μια ζωή, δεν ήμουν κάνας καλύτερος! καλώς βρεθήκαμε και πάλι!

@ anonymous: γεια σου και σένα, ωρέ!!!

@ proserpina: όταν λειτουργείς υπό καθεστώς κοινωνικής ανασφάλειας δεν εφησυχάζεις ποτέ και το μυαλό δεν θεωρεί τίποτε ως δεδομένο. Ο στόχος μου, έτσι κι αλλιώς, ήταν να σας βάλω σε σκέψεις. τούρκο με μπλε μάτια έχεις ερωτευτεί;

@ silvia: χάος δε λες τίποτε!!!

Ανώνυμος είπε...

όλοι μας κουραστήκαμε με το μίσος τόσα χρόνια... σωστός ο Σπύράκος μας (για άλλη μια φορά!)

Ο σκύλος της Βάλια Κάλντα είπε...

Και η «μάχη» γίνεται στου «Καραϊσκάκη»! Πώς λέμε «η μάχη του Φαλήρου» κάπως έτσι; Θα τελειώσει κι αυτή μ' έναν ήρωα πληγωμένο στον κώλο, να λέει «κι αν ΄ποθάνω, κλάστε μου τον πούτζον;»

Ανώνυμος είπε...

νυν υπέρ πάντων Deppon. Πες τα, Σπυράκο!

an205 είπε...

Εγώ πάντα ήμουν με εμένα κι απέναντι μου είχα εμένα, πειράζει;

Μουτοχαπεί Tsopana Rave

Από μικρό παιδί εμένα με κοπάναγα
εγώ δεν είμαι αυτός που φανταζόμουνα
θέλω να με βρω, να μου μιλήσω
ψάχνω να βρω το νούμερο να μου τηλεφωνήσω

Ετσι μια μέρα σπίτι μου με κάλεσα
μα δεν μου άνοιξα και έξω με περίμενα
τι μου έχω κάνει και δεν με θέλω πια
αυτή η εσωστρέφεια μας θέλει χωριστά

Μουτοχαπεί
Μα δεν με άκουγα

Εγώ μαζί μου δεν μιλιόμαστε
όποτε είμαι μαζί μου πάντα τσακωνόμαστε
με πήρα στο τηλέφωνο και τό 'κλεισα
με είδα στο δρόμο μ' έφτυσα και με κλώτσησα

Μια μέρα που τρυπήθηκα φρικάρισα
πήρα βελόνα και κλωστή και με μαντάρισα
σε μια πορεία στην Αθήνα μέρος έλαβα
μα ήμουν μέλος των ΕΚΑΜ και με συνέλαβα

Μουτοχαπεί μα δεν με άκουγα
Μουτοχαπεί καλά με ήξερα μα δε με υπολόγισα

Ετσι μια μέρα μ' ερωτεύτηκα
μου έκανα καμάκι αλλά δεν δέχτηκα
του εαυτού μου πάντα του τη φύλαγα,
ακόμα κι αν με χτύπαγα δε μίλαγα

Ετσι μαζί μου εγώ την ψώνισα
τα πήρα με την πάρτη μου και αυτοκτόνησα
τώρα που με σκότωσα μ' άφησα μόνο μου
ψάνω στη νύχτα να με βρω να πω τον πόνο μου

Μουτοχαπεί μα δεν με άκουγα
Μουτοχαπεί καλά με ήξερα μα δε με υπολόγισα

daydreamer είπε...

Εγω Θεό, εσυ Αλλάχ ομως κι οι δυο μας αχ και βαχ!!!Οντως οι λάοι δεν έχουμε τιποτα να χωρισουμε συμφωνω!Εκει που δε συμφωνω και πολυ ειναι πως ο κοσμος σημερα βαζει διλημματα.Ισως σε σενα, τους περισσοτερους πιστευω τους αποχαυνωνει...

proserpina είπε...

Τούρκος με μπλε μάτια; Κάτι σε Κεμάλ ένα πράμα, ε; Μμμμ

Έχεις κάτι να προτείνεις; rooofl

Ανώνυμος είπε...

Τα είπες όλα, συμφωνώ απόλυτα, Σπυράκο!

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ Ελένη: Σε ευχαριστώ, Ελένη μου. Οι άλλοι, αυτοί που πρέπει, δεν είναι οι σωστοί, γι' αυτό και είδαμε αυτά τα χάλια χτες, στις κερκίδες του Καραϊσκάκη... Δεν έχουμε μάθει να χάνουμε από κανέναν, όχι μόνο από τους Τούρκους.
@ Ο σκύλος Της Βάλια Κάλντα: Έτσι, σαν Ωδή στον Γεώργιο Καραϊσκάκη, κατά Σαββόπουλο...
@ Γιάννης: Τα λέω, ποιος μ' ακούει είναι το θέμα...
@ an205: Μουτοχαπεί καλά με ήξερα, μα δε με υπολόγισα...
@ daydreamer: ο κόσμος βάζει σήμερα διλήμματα σε όλους, αρκεί να τα πιάσεις και να μην εφησυχάζεις.
@ proserpina: Σίγουρα δεν σκεφτόμουν τον Κεμάλ...
@ Κώστα: Γεια σου, Κωστή!

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

Σας έχω πει πόσο γουστάρω το πώς σκέφτεστε;