Σα φθινόπωρο...

Και μετά τον ήλιο, ήρθε η βροχή. Για να κάνει video clip το «βουρκωμένη Δευτέρα, η χειρότερη μέρα». Αλλά το τραγούδι δεν έλεγε πουθενά για χαλάζι. Να περπατάς και να σε μαστιγώνει.
Ήταν σα φθινόπωρο η σημερινή μέρα. Εποχή που σε βάζει, και χωρίς να το θες, σε σκέψεις.
Με όλη τη νοσταλγία, με όλες τις θύμησες που κρύβει να κρύβει το ξεκίνημα αυτής της εποχής, με αυτό το βάρος στα μάτια που μπορεί να σηκώνει μια Δευτέρα. Μπορεί να το σηκώσει, όμως;

Στις αρχές του φθινοπώρου
πέσαν κάμποσες βροχές
και σκορπίσανε τα φύλλα
σαν παλιοί συμμαθητές
κι ανοιχτήκαν οι ομπρέλες
και βραχήκαν οι φωτιές
και πεθάναν καλοκαίρια
μόνα στις ακρογιαλιές.

Τι είναι αυτό που μας κάνει να μελαγχολούμε κάθε φορά που βρέχει; Πού τρέχει ο λογισμός μας κάθε φορά που ανοίγουν οι ουρανοί; Γιατί το μυαλό μας πάει πίσω σε μέρη που, ίσως, δεν θα ξαναπάμε ή, αν πάμε, θα είναι όλα τόσο διαφορετικά;
Ήταν σα φθινόπωρο η σημερινή μέρα. Και η διάθεση για φυγή ίδια ήταν. Πώς νιώθεις όταν γυρίζεις από διακοπές και θες να φύγεις ξανά;

Βάζω πρώτη, σήμερα οδηγώ το νέο Jeep Wrangler με τις 4 πόρτες, ο δρόμος χωρίς να το καταλάβω με πηγαίνει στην Πεντέλη, εκεί έχω οριοθετήσει το δικό μου off-roading, στο δρόμο που ενώνει Κηφισιά με Πεντέλη. Η μουσική βαράει δυνατά, οι υαλοκαθαριστήρες χορεύουν, κάπου εδώ - αν συνεχίσω να τους κοιτάζω - θα διακτινιστώ. Στάνταρ. Διακτινίζεται, όμως, κάποιος που είναι εδώ, εγώ δεν είμαι, πετάω γι’ αλλού.

Μέχρι τη στιγμή που προσγειώνομαι απότομα από τις φωνές ενός κυρίου που έκανα λούτσα. Oops! Πάτησα σε μια λακκούβα και τον έλουσα.
(με τρελές φωνές) «Καλά, δεν προσέχεις που περνάς;».
- Σας ζητώ ταπεινά συγγνώμη, θα σας δώσω, όμως, το τηλέφωνό μου για να με ειδοποιήσετε όταν θα πάρετε τα ρούχα από το καθαριστήριο, για να σας πληρώσω όλα τα έξοδα…
«Τι να την κάνω τη συγγνώμη σου και τα λεφτά σου, μου χάλασες το απόγευμα, κωλόπαιδο».
Σε αυτήν την περίπτωση δύο πράγματα μπορείς να κάνεις:
1. Κατεβαίνεις κάτω και του ζητάς να επαναλάβει, γιατί δεν άκουσες καλά.
2. Σηκώνεσαι και φεύγεις γιατί όταν κάποιος δεν δέχεται την ειλικρινή συγγνώμη σου τι μπορείς να κάνεις; Μήπως να πέσεις στο επίπεδό του;
Προτίμησα, λοιπόν, να του πω ένα «ποτέ δεν είναι κάτι τόσο κακό, που να μην μπορεί να γίνει χειρότερο» και μέχρι να σκεφτεί τι του είπα έφυγα.

Ήταν σα φθινόπωρο η σημερινή μέρα. Όπου οι άνθρωποι μετά το open 24 hours του καλοκαιριού, που είναι διαθέσιμοι για τα πάντα, κλείνονται στον εαυτό τους και μιζεριάζουν.

Ο δρόμος με έβγαλε, τελικά, στην Κηφισιά. Τα παιδιά στις καφετέριες εκεί με κοιτάζουν και είναι σίγουρο ότι έχω το απόλυτο respect, όχι γιατί με ξέρουν ποιος είμαι και τι έχω κάνει στη ζωή μου, αλλά επειδή κυκλοφορώ με αυτοκίνητο που… δεν υπάρχει ακόμη στην ελληνική αγορά.
«Πού το βρήκες, ρε μεγάλε;».
H δικιά μου η νίκη δεν κρύβεται σε κανένα εξελιγμένο σύστημα τετρακίνησης, η δικιά μου η νίκη είναι στα μάτια μου, λέγεται επιθυμία για ζωή, καμία καλή μάρκα για να τ’ αγοράσεις αυτό δεν υπάρχει…

Μετά κατέβηκα νότια, θάλασσα, σύννεφα, ηλιοβασίλεμα, αγνάντια στο πέλαγος. Ήταν εκεί.
«Εσύ τα έβαψες τα σύννεφα;».

Ήταν σα φθινόπωρο η σημερινή μέρα. Που δίνεις όρκους ότι στα ίδια μέρη θα συναντηθείς ξανά. Κι ας είναι όλα τόσο διαφορετικά. Κι ας μην ξανασυναντηθείς…