Μαζώχτρα

Μου αρέσει να μιλάω με ανθρώπους. Έτσι, κάνω και δωρεάν ψυχανάλυση, χωρίς να χρειάζεται να ξαπλώσω σε ένα κρεβάτι που ούτε sex θα παίξει, ούτε θα κοιμηθώ. Μου έλεγε, λοιπόν, ένας φίλος προχτές, ότι το πώς έχεις βάλει τα πράγματα στο σπίτι σου, δείχνει το χαρακτήρα σου. Άντε μου στο γέρο-διάολο. Σοβαρά;

Παίρνω αμπάριζα και βγαίνω…
Όταν κοιτάω, λοιπόν, τα περιοδικά ντεκό, πάντα το μάτι μου σταματά στα σπίτια με αυστηρό, λιτό και μεταμοντέρνο ντιζάιν. Μ’ αρέσουν. Στα περιοδικά ντεκό. Μόλις μπαίνω σε τέτοιο σπίτι με πιάνει τεταρταίος. Δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω πώς οι άνθρωποι μπορούν να ντεκοράρουν το σπίτι με απόλυτα συμμετρικό και ντιζαϊνάτο τρόπο και να χρησιμοποιούν ακόμα και τα τασάκια ως στοιχείο διακόσμησης. Tα δικά μου τασάκια, δηλαδή, γιατί είναι δεξιά και αριστερά και πάντα με στάχτες; Oι άλλοι τι τις κάνουν τις στάχτες, τις μαγειρεύουν; Γιατί στις βιβλιοθήκες τους έχουν μόνο βιβλία από-αυτά-τα-όμορφα-που-δεν-διαβάζονται, αλλά κάνουν καλό ντεκόρ; Eμένα που μ’ αρέσει το διάβασμα και δεν διαλέγω βιβλία από το εξώφυλλο αλλά από το περιεχόμενο, τι να τα κάνω, να τα καίω παραδειγματικά στο τζάκι; Γιατί στις κουζίνες τους έχουν μόνο καφετιέρες Aλεζί; Και η δικιά μου η AEG καφέ κάνει, δεν σοτάρει αρακά…
Το δικό μου τραπεζάκι - με το ξυλόγλυπτο κηροπήγιο από την Ελάτη και πιο δίπλα το-μεταλλικό-κάτι από το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης του Λονδίνου – δεν κάνει τη δουλειά του, δεν μπορώ να ακουμπήσω τα πάντα (αλλά τα... πάντα, όμως) πάνω του;
Γιατρέ... μιλάω! Χθες το απόγευμα άνοιξα τη μικρή αποθήκη του σπιτιού μου, με σκοπό να ξεμπαζώσω, όπως έγραφα πριν από κάποιες ημέρες εδώ, στο blog. http://xptiseis.blogspot.com/2007/03/blog-post_02.html Κατά τη διάρκεια αυτής της διαδικασίας, το πιο ενδιαφέρον δεν είναι το ίδιο το ξεμπάζωμα, αλλά όλα τα αντικείμενα που έχεις στοιβάξει στη μικρή αποθήκη και πρέπει να υπερπηδήσεις ώσπου να φτάσεις να ξεκινήσεις να ξεμπαζώνεις.

Δεν μιλάω για την ηλεκτρική σκούπα που είναι χαλασμένη και τη βαλίτσα με το σπασμένο φερμουάρ που δεν χρησιμοποιώ για να μη χυθούν τα ρούχα μου στο Ελ. Βενιζέλος. Στη δική μου περίπτωση μιλάω για: μια σκάλα με σπασμένα δύο σκαλοπάτια, κουτιά από τηλεοράσεις και ηλεκτρονικές συσκευές που δεν υπάρχουν καν στο σπίτι, «καζανάκια» εξάτμισης από αυτοκίνητα που δεν έχω πια, μία απίστευτη συλλογή από σακούλες από ψώνια ρούχων (κράτα τις, μπορεί να χρειαστούν), για τρεις κούτες με ρούχα που έχω να βάλω δέκα χρόνια (κράτα τα, μπορεί να ξανάρθουν στη μόδα), καμιά δεκαριά κούτες με παντελώς άχρηστα μικροαντικείμενα τα οποία μισώ αλλά δεν μου πάει η καρδιά να πετάξω (κράτα τα, μωρέ, κρίμα είναι..., αλλά συνεχίζεται η σχιζοφρένεια), μία – μικρότερη - κούτα με αναπτήρες μπικ χωρίς αέριο (η σχιζοφρένεια κορυφώνεται) κι άλλα τέτοια χαριτωμένα που ντρέπομαι να τα θυμάμαι, αλλά τι να κάνω, η αυτοψυχανάλυση απαιτεί θυσίες και δημόσιο εξευτελισμό.

Anyway, να μη στα πολυλέω, νομίζω, doctor, ότι είμαι compulsive collector, που θα έλεγε και μια αγαπημένη δημοσιογράφος που έχω καιρό να διαβάσω. Μαζώχτρας, που θα λέγανε και στο Γέιλ. Nομίζω ότι έχω συλλογές από ό,τι άχρηστο υπάρχει. Μπλουζάκια με logo που δεν φοράω ποτέ, στυλό διαρκείας που δεν είναι και τόσο διαρκείας, τελικά, cd που δεν ακούω ποτέ, εισιτήρια από OΛA μου τα ταξίδια, περιοδικά που δεν θα ξαναδιαβάσω ποτέ, εισιτήρια του ΠAO, ετικέτες από ρούχα, και όρεξη να έχεις, γιατρέ μου, να ακούς...

Α, παρντόν, ξέχασα τα κοχύλια, τα κλειδιά από προηγούμενα σπίτια-αυτοκίνητα-ξενοδοχεία-ντουλάπια-από-προηγούμενες, και τις κορδέλες από τα γλυκά που μου φέρνουν από τα ζαχαροπλαστεία, όπου πετάω τα γλυκά που δεν τρώω και κρατάω τις κορδέλες. Σωστός;

Xρήζω βοηθείας; Δεν ξέρω... Πάντως, γιατρέ μου, ευχαριστώ, μεγάλη ανακούφιση που σας μίλησα, ένα πρόβλημα έχω μόνο: Δεν κατάφερα να πετάξω τίποτε.