Mία η Άνοιξη...

...η οποία Άνοιξη φέρνει, κάθε χρόνο, τις ίδιες και απαράλλαχτες απορίες:
ΓIATI ο καιρός δεν λέει να φτιάξει με τίποτα;
O καιρός φτιάχνει. Eσύ δεν το βλέπεις, διότι είσαι πολύ απασχολημένος με άλλα πράγματα, δουλεύεις και πήζεις. Mπορεί να είναι ψιλοβροχερός, μπορεί το μεσημέρι της Τετάρτης 21 Μαρτίου να το έριξε το νεράκι του, αλλά κάνει τη ζέστη της αρκούδας, για τέτοια εποχή. Άκου 20 βαθμοί Κελσίου; Πόθεν έσχες, ρε κύριος;
Από την άλλη, αν πιάσει ντάλα καλοκαίρι από τώρα, σε ένα μήνα θα παραπονιόμαστε ότι γίναμε τροπική χώρα και πάει ο καιρός, τον κάναμε σαν τα μούτρα μας. (Eπίσης, κάθε φθινόπωρο τα ίδια ακριβώς λέμε, αλλά από την ανάποδη, «δεν θα χαλάσει με τίποτα ο καιρός φέτος;».

Κι αφού το έχω σήμερα με τις ερωτήσεις, να κι άλλη μία: «Ποιος, ποια;».
Έτσι, γενικά. Ρίχνεις άδεια για να πιάσεις γεμάτα. Aυτή είναι μια καλή ερώτηση. Kαι έχω απάντηση, διότι την ανακαλύπτω κάθε μήνα: Πάνω που νομίζεις ότι τα ενδιαφέροντα πρόσωπα τελείωσαν, αναμασήθηκαν, ανακυκλώθηκαν, πάλιωσαν και πήγαν στον Παράδεισο ή στο γέρο-διάολο, έρχονται νέα πρόσωπα, φρέσκα, εκεί, μέσα στη βροχή και στη μουντίλα, γιατί όχι, να σ’ εκπλήξουν, να σου κεντρίσουν το ενδιαφέρον, να σε προκαλέσουν να τα (ξανα)δεις από λίγο πιο... κοντά.
Mια νέα, όμορφη γυναίκα, μια καινούρια, καλή φωνή, στην τελική, ανεξαρτήτως φύλου, κάποιοι άνθρωποι που κυκλοφορούν ανάμεσά μας, κάτι σαν εμάς, δηλαδή(!), και περιμένουν να τους «ανακαλύψουμε» και να μας φτιάξουν το κέφι.
Όπως μας το φτιάχνει η Άνοιξη, που μπήκε σήμερα και θρονιάστηκε στο ημερολόγιό μας και ουχί στην πρόβλεψη της ΕΜΥ.
Χτες, 21 Μαρτίου, ήταν - ημερολογιακά, μη βαράτε - η πρώτη ημέρα της εαρινής ισημερίας, στο Βόρειο ημισφαίριο της Γης, γιατί στο Νότιο ημισφαίριο η εαρινή ισημερία ξεκινά στις 21 Σεπτεμβρίου. Η «δικιά μας» ισημερία τελειώνει με το θερινό ηλιοστάσιο, στις 21 Ιουνίου.

Cut

Σταματάω όταν η βελόνα στο καντράν, στο κοντέρ του αυτοκινήτου μου δείχνει απειλητικά 250 χλμ./ώρα, ανασαίνω ακόμα βαριά. «Θα με δέσουν καμιά ώρα», σκέφτομαι και γελάω. Καθώς φρενάρω στη στροφή προς Ποσειδώνος, σχεδόν κυλάω πια, ήρεμος, ανοίγω το παράθυρο, χαμηλώνω το «How To Save A Life» από Fray, ανάβω τσιγάρο, «διακτινίστε, μίστερ Σποκ», ο χειμώνας τελείωσε, οι γκρίζες μέρες τέλειωσαν μόλις, αυτό το βράδυ αρχίζει η Άνοιξη, αυτήν ακριβώς τη στιγμή. Για τους επόμενους μήνες, οι νύχτες θα είναι πιο σημαντικές από τις μέρες μας.
Το μυαλό μου πάει στη βροχερή μέρα Τετάρτη και αντιλαμβάνομαι ότι μία και μόνο ερώτηση, από ένα βρεγμένο χείμαρρο μαλλιών κι από ένα ζευγάρι κόκκινα χείλη, ανάμεσα σε μάγισσες με ομπρέλες, μπορεί να φέρει ήλιο μέσα στο γκρίζο και στο μουντό:
«Θα σας βρέξω πολύ το αυτοκίνητο, αν σας ζητήσω να με πετάξετε μέχρι την Κηφισιά;»…