Time...

Και αυτό το Σαββατοκύριακο διάβασα τις περισσότερες εφημερίδες που κυκλοφορούν, με τα συν αυτώ ένθετα. Συνεντεύξεις, κόντρα συνεντεύξεις, «αποκλειστικά σε μας ο τάδε πριτσαπήδουλας που κατάφερε και έγινε γνωστός στο πανελλήνιο». Υποδυόταν τα σιδεράκια στη (Yassou) Μαρία την άσχημη.
Μπράβο στο παιδί, είναι σπουδαίος. Οι δημοσιογράφοι το παλεύουν να θέσουν τις καλύτερες ερωτήσεις. Αλλά δεν το έχουν - κάποιοι είναι και ατάλαντοι - γιατί παρθενογένεση στις ερωτήσεις αφενός δεν υπάρχει, αφετέρου τι να εφεύρεις να ρωτήσεις τον τυπάκο; Οπότε, η πλέον κλασική ερώτηση - να το παρατηρήσετε την επόμενη φορά που θα πέσει στα χέρια σας συνέντευξη – είναι η «τι-κάνεις-στον-ελεύθερο-χρόνο-σου;».
- «Δεν έχω πολύ, για αυτό προσπαθώ να τον περνάω με τα αγαπημένα μου πρόσωπα. (Εδώ του προσφέρεται το Όσκαρ πρωτοτυπίας). Και μια (και δυο) και ανέφερες το θέμα του χρόνου, φίλε μου δημοσιογράφε (τώρα σε έσκισα, έχω κάνει πρόβα μέχρι και το πώς θα το πω) να σου πω ότι (εδώ ανεβαίνει το φρύδι του ξερολισμού) ο χρόνος, και μόνο ο χρόνος, δίνει τη σωστή διάσταση και κάνει κάποια πράγματα κλασικά, ενώ κάποια άλλα τα κάνει εφήμερες επιτυχίες χωρίς διάρκεια».
Κλαπ κλαπ, να πέσουν κι άλλα παλαμάκια.

Πάντως, ασχέτως της βλακείας που δέρνει τον βλάκα συνεντευξιαζόμενο, νάτος ο χρόνος πάλι, αυτό το τέρας. Έχει φάει πολύ κόσμο, αργά και βασανιστικά. Μας ροκανάει και πολύ του αρέσει η σάρκα μας.

Tα παιδιά στις σύγχρονες μεγάλες πόλεις του κόσμου δεν σταματάνε να δουλεύουν. Διαβάζουν άρθρα για τον χρόνο, γράφουν άρθρα για το downshifting, αλλά δεν σταματάνε ποτέ να εργάζονται. O χρόνος δεν σταματάει ποτέ να κυλάει. Kάνουν συνέχεια το ίδιο λάθος. Πιστεύουν πως αν βάλουν τον χρόνο στο fast forward, αν όλα γίνουν πιο γρήγορα, θα προλάβουν. Συμβαίνει το αντίθετο και, ενώ το ξέρουμε όλοι, πάμε όλοι πετώντας... Και με άγχος.
«Πάρτε το τάδε προϊόν, και πείτε αντίο στο άγχος» , μας τάζει μια διαφήμιση για έναν χυμό(!), ασχέτως εάν ο διαφημιστής-κειμενογράφος που το έγραψε είχε γεμίσει δυο τασάκια με αποτσίγαρα για να νικήσει το άγχος και να προλάβει το dead line, προτού τον καταστήσει dead o προϊστάμενός του.
Ενώ αν έπινε τον χυμό θα ήταν χαλαρός.

Γκλιν. Time out. Μόλις ήρθε άλλο κι άλλο chain mail, περί χρόνου, και αυτήν τη φορά, που πάντα, όπως όλα τα chain mails που σέβονται τον εαυτό τους, κλείνει με μια απειλητική υπόσχεση ή με μια υποσχετική απειλή:
«Μπορείς να αγοράσεις ένα σπίτι, αλλά δεν μπορείς να αγοράσεις τον χρόνο», «όσα φέρνει ο χρόνος δεν τα φέρνει η ώρα», «ο χρόνος είναι χρήμα», «κάνε όσα προλαβαίνεις γιατί μπορεί να πεθάνεις αύριο», «το σήμερα-αύριο θα είναι χτες», "ο χρόνος τρέχει".
(γιατί, πού τρύπησε;)
Και το αγαπημένο μου μέρος, η απειλή: «Αυτό το έγραψε ο Κομφούκιος λίγο πριν σπάσει έναν τοίχο με κεφαλιά. Στείλτο σε όσους περισσότερους μπορείς, αλλιώς κακό μεγάλο θα σε εύρει. Το αυτοκίνητό σου θα μείνει από μπαταρία στη μέση της ερημιάς και θα έρθουν τρεις Τσέχες δίμετρες κούκλες τουρίστριες και θα σε βιάζουν μέχρι να σου αποσπάσουν και την τελευταία σταγόνα σου».
Ok! Δεν το στέλνω πουθενά…
Και συγγνώμη κιόλας για τον χρόνο που σας έφαγα.
Υ.Γ.: Κάντε κλικ πάνω στο ρολόι. Ο χρόνος τρέχει, αλλά αυτή είναι η δουλειά του. Μην μπερδεύεστε στις δουλειές άλλων...