Απρίλη μου, ξανθέ…

Ο Απρίλιος είναι ο 4ος μήνας του πολιτικού έτους, με διάρκεια 30 ημέρες.
Αρχικά, ήταν ο δεύτερος μήνας του αρχαίου δεκάμηνου ρωμαϊκού ημερολογίου. Το όνομά του προέρχεται από το λατινικό ρήμα «Aperire» που σημαίνει ανοίγω, γιατί τον μήνα αυτόν ανοίγουν, ανθίζουν τα λουλούδια. Φέτος, βέβαια, τα λέλουδα άνθισαν εδώ και κάνα μήνα, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα…
Σύμφωνα με την αρχαία ρωμαϊκή παράδοση, ο Απρίλιος ήταν αφιερωμένος στη θεά Αφροδίτη, που οι Ρωμαίοι τιμούσαν με μεγαλοπρεπείς γιορτές την 1η αυτού του μήνα. Παράλληλα, ήταν αφιερωμένος και στον Απόλλωνα από τη λαϊκή ονομασία του οποίου Aperta ίσως και να προήλθε το όνομά του.
Από τις 4 μέχρι τις 10 Απριλίου, τελούνταν στη Ρώμη τα Megalesia, εορτή της μεγάλης θεάς μητέρας (Magna mater) Κυβέλης.
Η λατρεία της θεάς εισήχθη στη Ρώμη κατά τη διάρκεια του δεύτερου Καρχηδονιακού πολέμου από την Πεσινούντα της Φρυγίας, από όπου οι ιερείς τη μετέφεραν στη Ρώμη και το είδωλο της θεάς που τοποθετήθηκε στο κέντρο του ναού της στον Παλατίνο Λόφο. Κατά τη διάρκεια της εβδομαδιαίας αυτής γιορτής, κατά την οποία οργανώνονταν μουσικοί και γυμνικοί αγώνες, οι ευνούχοι ιερείς της Κυβέλης περίφεραν με πομπή στην πόλη το είδωλο της Θεάς, που οι πιστοί έραιναν με νομίσματα και ροδοπέταλα.

Στις 21 Απριλίου οι Ρωμαίοι γιόρταζαν τα Palilia, ποιμενική γιορτή προς τιμή της θεότητας Pales, αντίστοιχη προς τη Vesta (Εστία) ή προς τη Μεγάλη Μητέρα των Θεών, Κυβέλη, εφόσον η Εστία αντιστοιχούσε προς τη Μεγάλη Θεά Κυβέλη. Κατά τη διάρκεια των Palilia οι ποιμένες, κρατώντας κλαδιά δάφνης, ράντιζαν με νερό το έδαφος. Στη συνέχεια άναβαν φωτιές και πηδούσαν τρεις φορές πάνω απ’ αυτές για να εξαγνιστούν.

Οι Ρωμαίοι, επειδή πίστευαν ότι την ημέρα αυτή ο μυθικός Ρωμύλος είχε χτίσει τη Ρώμη, θεωρούσαν τα Palilia ως επέτειο της κτίσης της αιώνιας πόλης. Η γιορτή αυτή διατηρήθηκε μέχρι το 787 μ. Χ. οπότε καταργήθηκε από τη Ζ’ Οικουμενική Σύνοδο ως ειδωλολατρική.

Στις 22 Απριλίου οι Ρωμαίοι γιόρταζαν με κρασοκατανύξεις τα Vinalia priora τα πρώτα “οινοφόριά” τους, δηλαδή τις πρώτες γιορτές του κρασιού στο έτος.
Στις 28 Απριλίου άρχιζαν και συνεχίζονταν μέχρι τις 2 Μαΐου τα Floralia, τα Ρωμαϊκά Ανθεστήρια, προς τιμή της Flora, θεάς της βλάστησης, της χλωρίδας και της άνοιξης.

Ο αυτοκράτορας Νέρων, (54-68 μ.Χ.) θέλησε να μετονομάσει τον Απρίλιο σε Neronius, σε ενθύμηση της σωτηρίας του ύστερα από μια αποτυχημένη απόπειρα δολοφονίας εναντίον του τον Απρίλιο του έτους 65 μ.Χ., απόπειρα στην οποία συμμετείχε και ο δάσκαλός του φιλόσοφος Σενέκας, ο οποίος, για να αποφύγει τον εξευτελισμό, αυτοκτόνησε.
Η ονομασία όμως αυτή, δεν επικράτησε…
(σ.σ. Μα, γιατί, μια χαρά παιδί ήταν ο Νέρων, απλώς, βρε παιδί μου, του άρεσε η θαλπωρή!)

Ψέματα, πες μου πως είναι ψέμα…

Τον μήνα Απρίλιο, υπάρχει σχεδόν σε όλες τις χώρες της Ευρώπης το έθιμο της Πρωταπριλιάς με τα αθώα ψέματα. Ή, τα σχεδόν αθώα. Έχω κοψοχολιάσει ανθρώπους εγώ!
Το αρχαιότατο αυτό έθιμο της Δύσης, που πιθανώς ήρθε στην Ελλάδα την εποχή των Σταυροφοριών, ήταν γνωστό στη Μεσαιωνική Γαλλία. Την εποχή εκείνη είχε καθιερωθεί στη Γαλλία για κάποιο διάστημα, ως αφετηρία του έτους η 1η Απριλίου, αφού ο εορτασμός του Πάσχα κατά τον Απρίλιο, καθόριζε ταυτόχρονα την ημερολογιακή αρχή του έτους.
Την 1η Απριλίου του 1560 ή του 1564, επί Καρόλου Θ’ (1560-1574) μετατέθηκε η αρχή του έτους από την 1η Απριλίου, στην 1η Ιανουαρίου, για να συμβαδίζει ημερολογιακά η Γαλλία με τις άλλες χώρες. Στη συνέχεια το 1583, με διάταγμα του Ερρίκου Γ’ υιοθετήθηκε το Γρηγοριανό ημερολόγιο και σταθεροποιήθηκε η αρχή του έτους την 1η Ιανουαρίου. Η αλλαγή αυτή, δημιούργησε προβλήματα στον λαό, καθώς οποιαδήποτε ημερολογιακή μετάθεση, ή οτιδήποτε έχει σχέση με την οργάνωση του χρόνου, συνεπάγεται έντονη συναισθηματική φόρτιση. Όσοι από τους υπηκόους του Ερρίκου Γ’ αποδέχτηκαν την ημερολογιακή αλλαγή, πείραζαν εκείνους που συνέχιζαν να τηρούν την 1η Απριλίου ως Πρωτοχρονιά, λέγοντάς τους περιπαικτικά ψέματα και κάνοντάς τους ψεύτικα πρωτοχρονιάτικα δώρα.
Όμως οι ρίζες του εθίμου είναι ακόμα παλαιότερες και ανάγονται στους αρχαίους Κέλτες. Σύμφωνα με την παράδοση, οι Κέλτες συνήθιζαν την Πρωταπριλιά που καλοσύνευε ο καιρός, να πηγαίνουν για ψάρεμα. Τις περισσότερες φορές γύριζαν με άδεια χέρια, αλλά οι ψεύτικες ιστορίες για μεγάλα ψάρια, έδιναν και έπαιρναν. Γι’ αυτό οι Γάλλοι ονομάζουν ακόμα και σήμερα το πρωταπριλιάτικο ψέμα, Poisson d’ Avril δηλαδή “Ψάρι του Απρίλη”.
Ούτως ή άλλως, το έθιμο είναι πανευρωπαϊκό. Οι Αγγλοι ονομάζουν, την 1η Απριλίου, April fool’s day.

Μην πιστεύετε κανέναν, ό,τι κι αν σας πει...
Αν κάνετε κλικ στην εικόνα θα καταλάβετε!

Απρίλιος και ελληνική παράδοση

Οι απριλιάτικες βροχές θεωρούνταν από τους έλληνες γεωργούς ευεργετικές. Γι’ αυτό και η παροιμία: “Αν βρέξει ο Μάρτης δυο νερά και ο Απρίλης πέντε, να δεις το κοντοκρίθαρο πως στρίβει το μουστάκι, να δεις και τις αρχόντισσες πως ψιλοκλισαρίζουν, να δεις και τη φτωχολογιά πως ψιλοκοσκινάει” και “Αν κάνει ο Μάρτης δυο νερά κι’ ο Απρίλης άλλο ένα, χαρά σ’ εκείνον τον ζευγά, που ‘χει πολλά σπαρμένα”. Ο ζευγάς, τώρα, βέβαια, ετοιμάζει μπλόκα στις Εθνικές, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.
Σε μερικά μέρη της υπαίθρου, αποκαλούν τον Απρίλη Γρίλλη, δηλαδή Γκρινιάρη, γιατί συνήθως αυτόν τον μήνα τέλειωναν τα φτωχικά αποθέματα από τις προηγούμενες συγκομιδές και άρχιζαν οι γκρίνιες στην οικογένεια. Ακόμα τον λένε και Τιναχτοκοφινίτη, επειδή τινάζονται τα κοφίνια για να καθαριστούν. “Απρίλης – Γρίλλης - Τιναχτοκοφινίτης”.
Σε πολλά μέρη της πατρίδας μας ο Απρίλης λέγεται και Αηγιωργίτης από τη γιορτή του Αγίου Γεωργίου, αλλά και Λαμπριάτης λόγω της μεγάλης γιορτής της Λαμπρής, του χριστιανικού Πάσχα που συνήθως γιορτάζεται αυτόν το μήνα. Συχνά αναφέρεται και ως Τριανταφυλλάς, επειδή τότε ανθίζουν οι τριανταφυλλιές, μια ονομασία που συναντάμε και για τον Μάιο, για τον ίδιο λόγο. Σε σχέση με τον Μάιο που ακολουθεί, ο λαός λέει “Ο Απρίλης έχει τη δροσιά κι ο Μάης τα λουλούδια”.
Ο Απρίλιος και ο Μάιος κατέχουν στον κύκλο του έτους, την τελείως ανοιξιάτικη περίοδό του, το Μαγιάπριλο όπως το λέει ο λαός, που αποτελεί ένα ενιαίο χρονικό σύνολο, με τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα της βλάστησης και της άνθισης, με τις μυρωδιές των ανθισμένων λουλουδιών. Με μία λέξη, όλη την ομορφιά της φύσης.
Κάντε μια βόλτα εις τα εξοχάς!

Απρίλιος και τα σημαντικά στη μουσική

* 1948
Οι Jim Reeves, Hank Williams και George Jones παίρνουν μέρος στο πρώτο ραδιοφωνικό σώου.

* 1955
Ο παραγωγός George Martin προτείνεται να αναλάβει την Parlophone. 7 χρόνια αργότερα, θα προτείνει ένα συμβόλαιο σε 4 νεαρούς από το Liverpool (Beatles).

* 1956
Ο Elvis Presley χρησιμοποιεί για πρώτη φορά τους Jordanaires για back-up vocal. Θα τους κρατήσει μέχρι το 1970.

* 1957
-Ένα αμερικάνικο single σκαρφαλώνει για πρώτη φορά στην πρώτη θέση των βρετανικών charts. Είναι το Jailhouse Rock του Elvis Presley.

* 1961
-O Bob Dylan κάνει την παρθενική του εμφάνιση και παίζει support στη συναυλία του John Lee Hooker.
-Ο Bob Dylan παίζει φυσαρμόνικα στην ηχογράφηση του “Calypso King” του Harry Belafonté και εισπράττει αμοιβή 50 δολάρια.

* 1962
-Σχηματίζεται ο πυρήνας των Rolling Stones (Mick Jagger, Keith Richards & Brian Jones).
- Ο Jerry Lee Lewis, αρχίζει την περιοδεία του στη Βρετανία που σηματοδότησε τη λήξη της καριέρας του, γιατί οι δημοσιογράφοι ανακάλυψαν ότι είχε παντρευτεί τη 13χρονη εξαδέλφη του.

* 1964
-Στις 4 Απριλίου οι Beatles έχουν 5 τραγούδια στις πέντε πρώτες θέσεις των charts.
Can’t Buy Me Love, # 1
Twist and Shout, # 2
She Loves You, # 3
I Want to Hold Your Hand, # 4
Please Please Me, # 5
Στον Καναδά, έχουν 9 τραγούδια στην πρώτη δεκάδα.
-Κυκλοφορεί το πρώτο άλμπουμ των Rolling Stones και πάει στο # 1. Είναι η πρώτη φορά που οι Beatles στο διάστημα ενός έτους, πέφτουν από την πρώτη θέση. Έχουν το Please Please Me στο # 2 και το With the Beatles στο # 3.

* 1965
-Ο John Mayall απολύει τον κιθαρίστα Roger Dean και προσλαμβάνει στη θέση του τον Eric Clapton.

* 1966
-Οι Beatles παίζουν για τελευταία φορά live.

* 1967
-Ο 18χρονος Steve Winwood, εγκαταλείπει τους Spencer Davis Group και γίνεται μέλος των Traffic. Ο Winwood έγινε μέλος των Spencer Davis Group, στα 15 του.
-Η Priscilla Beaulieu γίνεται κυρία Presley.

*1968
-Το musical Hair, ανεβαίνει στο Broadway της Νέας Υόρκης. Θα μείνει εκεί, για 1750 παραστάσεις.
-Οι Buffalo Springfield διαλύονται. Ο Stills ιδρύει τους Crosby, Stills & Nash και σε λίγο προσκαλούν και τον Young, για να γίνουν οι περίφημοι Crosby, Stills, Nash & Young.

* 1969
-Ο Jimi Hendrix συλλαμβάνεται στο αεροδρόμιο του Toronto για χρήση ναρκωτικών ουσιών. Πρόστιμο; 10.000 δολάρια.
-Ο Frank Sinatra υπογράφει με τη φωνή του, το My Way.
-Ο John Winston Lennon, αλλάζει το όνομά του σε John Winston –Ono- Lennon.

* 1970
-Τέσσερις φοιτητές του Πανεπιστημίου του Ohio, πυροβολούνται και σκοτώνονται από τους εθνοφρουρούς κατά τη διάρκεια μιας αντιπολεμικής διαδήλωσης. Tην επόμενη ημέρα, o Neil Young γράφει και ηχογραφεί το τραγούδι “Ohio”, μαζί με τους Crosby, Stills & Nash. “Four dead in Ohio, four dead in Ohio...”

* 1971
-O Gordon Lightfoot, είναι ο πρώτος rock καλλιτέχνης που καλείται να παίξει στο –μόνο για κλασική μουσική διαθέσιμο- Philharmonic Hall της Νέας Υόρκης. Αργότερα προσκλήθηκαν επίσης η Carole King και ο Kris Kristofferson.
-Οι Chicago, είναι η πρώτη αμερικανική μπάντα που εμφανίζεται στο Carnegie Hall, όπου και ηχογραφούν το τετραπλό live album “Chicago at Carnegie Hall”.

* 1976
-Ο Stevie Wonder υπογράφει με την Motown, ένα συμβόλαιο-μαμούθ. 13.000.000 δολάρια!!!.

* 1977
-Το πρώτο album των Clash, είναι γεγονός.

* 1978
-Το Dust in the Wind, είναι το μοναδικό hit των Kansas, στο top ten. Το τραγούδι προήλθε από μία άσκηση που έκανε ο Kerry Livgren με την ακουστική του κιθάρα.

* 1979
-Ο Mark Knopfler (Dire Straits) καλείται να ηχογραφήσει μαζί με τον Bob Dylan στο album Slow Train Coming.
-Οι Who κυκλοφορούν το Quadrophenia, με νέο ντράμερ τον Kenny Jones, που αντικατέστησε τον εκλιπόντα Keith Moon.

* 1981
-Προσωρινή διάλυση των Yes, με την αποχώρηση των Chris Squire & Alan White.
-Ο Ringo Starr παντρεύεται ένα από τα κορίτσια του James Bond, την Barbara Bach.

* 1984
-Οι Deep Purple επανενώνονται για την ηχογράφηση του album, Perfect Strangers.

* 1988
-Ο Alice Cooper παρά λίγο να κρεμαστεί όταν έσπασε ένα σχοινί και τυλίχτηκε στο λαιμό του. Σώθηκε από έναν περαστικό
-Οι REM αφήνουν την IRS Records για τη Warner.
-Το Dark Side of the Moon των Pink Floyd, βγαίνει επιτέλους(!) από τα charts, έπειτα από 725 εβδομάδες.

* 1990
-Οι Neil Young, Peter Gabriel, Lou Reed & Bonnie Raitt παίζουν στο Wembley γιορτάζοντας την απελευθέρωση του Nelson Mandela.
-Ο Axl Rose (Guns ‘N’ Roses) παντρεύεται την Erin Everly. Τρεις εβδομάδες αργότερα, ζητάει διαζύγιο.
-Οι Elton John, Paul McCartney, Billy Joel, Joe Cocker, Hall and Oates, David Bowie, Ringo Starr, Roy Orbison και Ray Charles, δίνουν συναυλία στο Liverpool στη μνήμη του John Lennon.

* 1992
-Τα τρία εναπομείναντα μέλη των Queen, μαζί με τους David Bowie, Annie Lennox, Elton John, Guns ‘N’ Roses, Roger Daltrey, Robert Plant, Paul Young & Seal, δίνουν συναυλία στη μνήμη του Freddie Mercury.

* 1998
-Οι paparazzi μετά τον θάνατο της Diana (1997), έπεσαν σε δυσμένεια, αλλά κέρδισαν πάλι τη δημοτικότητά τους όταν έσωσαν τη ζωή του Ron Wood (Rolling Stones), που κινδύνεψε να καεί ζωντανός μαζί με άλλους 10, όταν έπιασε φωτιά το σκάφος του έξω από το Rio de Janeiro.

* 2000
-Ο Carlos Santana παίζει στο Fillmore μαζί με το γιο του και τα μέλη της σχολικής jazz band.

Ελπίζω να μην ξεχνάω κάτι. Συμπληρώστε και τα δικά σας...

Game over

Ωραία ακούγεται (ok, διαβάζεται!) αυτό το «game over». Στα video games μόνο δε θες να το βλέπεις γιατί εκεί σου σπάνε τα ούμπαλα επειδή βρέθηκες κατώτερος των περιστάσεων που απαιτούσε η πίστα του παιχνιδιού.
Στη ζωή, όμως, όταν γράφεις «game over» και είναι Παρασκευή, άλλα πράγματα νιώθεις στο τελείωμα μιας βδομάδας που είδες και άκουσες πολλά. Και, κυρίως, κουλά.
Σ’ αυτήν τη βδομάδα κάναμε μια γενική επανάληψη να δούμε τι ξέρουμε για την Ιστορία της έκτης Δημοτικού. Νιώσαμε τη βαθύτατη χριστιανική αγάπη μεταξύ των οπαδών των ομάδων, εν όψει της Μεγάλης Εβδομάδας. Είδαμε με κλεφτά ζάπινγκ - και τα Μάτια της Έλλης - τους Μάκη, Θέμο, Νίκο. Είδαμε Εθνική ποδοσφαίρου να ξυπνάει την κυκλοθυμία μας κι από τα «όξω, ρε κοπρίτες» με τους Τούρκους ήρθαν τα «πωπω τι παιχνιδάρα κάναμε με τη Μάλτα».
Φάγαμε στη μάπα ομόλογα που είναι σαν τον έρπη γεννητικών οργάνων: Mεταδίδονται με ευκολία από τον έναν στον άλλον και, όταν τελικά αποκαλυφθούν, κανένας δεν θέλει να παραδεχτεί ότι τα έχει γιατί φοράει «πάντα προφυλακτικό». Προφυλακτικό - αντιικό(!) φοράει και το λαπ τόπι μου αλλά όλο και κάτι κολλήματα τρώει, όλο και κάτι «new programs are installed», μου γράφει, μη στα πολυλέω, μάλλον κι εγώ έχω κολλήσει ιό αλλά φοβάμαι να το παραδεχτώ. Μέχρι να κάνω back up. Καβάντζα, πώς το λέτε στο Ελλάδος;

Ήταν που άλλαξε και η ώρα και ξαφνικά νιώσαμε ζέστη, καλοκαίρι, με βροχή στο ξεκίνημα της βδομάδας, ήταν που είδαμε ανατολή ηλίου στην Άνω Παύλιανη, ήταν που έχουν σκάσει τα χείλια μου και βάζω λιποζάν-λιποζάν κι όποιος γελάσει θα τον κάνω να αισθάνεται σα μαθητής που πλησιάζουν οι εξετάσεις και δεν έχει ανοίξει βιβλίο. Γιατί κανένα από τα παιδιά δεν έχει ανοίξει βιβλίο. Κάτι η Γιαννάκου, κάτι οι πορείες, πολύ θέλει;
Τέλος πάντων, μην τα σκέφτομαι αυτά, πέρασαν.
Άντε, αυτά είχα να σας πω, αύριο, ακριβώς στο τέλος του Μαρτίου, θα σας ετοιμάσω special αφιερώματα.

Υ.Γ.: Αυτό το Game over που έγραφα στην αρχή, με έκανε να ψάξω τα cdιά μου και να βάλω να παίζει It ain't over 'til it's over - Lenny Kravitz

So many tears I've cried
So much pain inside
But baby It ain't over 'til it's over
So many years we've tried
To keep our love alive
But baby it ain't over 'til it's over

Σας αφήνω προς το παρόν, έχω «θέμα».
Καλό Σουκού!

Κυνηγώντας τον ήλιο

Το ρολόι δείχνει 04.30. Ξημερώματα. Έχω κοιμηθεί μόλις 2 ώρες γιατί… αλήτευα!
Tο ασανσέρ κατεβαίνει στο υπόγειο, στο γκαράζ. Mου άρεσε αμέσως αυτό το σπίτι γιατί μοιάζει με καταφύγιο, γιατί βγαίνεις ξαφνικά από μια άλλη πόρτα, ένα υπόγειο και χάνεσαι. Aνεβαίνω γρήγορα τη ράμπα, στρίβω απότομα, ο κόκκινος διάβολος που οδηγώ σήμερα σέρνεται προς την έξοδο και πετάγομαι στο δρόμο. H Κηφισίας έχει ένα κιτρινωπό φως και λίγα αυτοκίνητα ανεβαίνουν.
Πρόσωπα κουρασμένα, στα μάτια είναι εμφανές το ποιοι γυρίζουν από διασκέδαση και ποιοι πάνε για δουλειά.
Πρώτη στάση στο Σείριο για καφέ. Ένα μωσαϊκό ανθρώπινων πολιτισμών απλώνεται μπροστά μου, θα μπορούσε να είναι και ο Πύργος της Βαβέλ. Πακιστανοί, Αλβανοί, Πολωνοί, Τσιγγάνοι, Έλληνες, πολυεθνικές ουρές. Πολύχρωμες.
Tις προσπερνάω αργά για να ακούω τις γλώσσες. Ξένες λέξεις, μπερδεμένες με ελληνικά, το σάουντρακ του αιώνα.
Ένα διπλό εσπρέσο ντεκαφεϊνέ, παρακαλώ.
- Νερού, παρακαλού;
Όχι, ευχαριστώ.
- Κάτις άλλου θα πάριτε;
Στάνταρ ερωτήσεις με ευγένεια, αυτή είναι η δουλειά της, σου μιλά και νιώθεις έναν φόβο μέσα της. Είναι ξένη σε μια πόλη. Ίσως να φοβάται ότι θα γίνει κάτι και θα την απελάσουν, ίσως το παιδί της στη Ρωσία αυτήν την ώρα να καίγεται στον πυρετό κι εκείνη είναι τόσο μακριά του.
Τα αναπάντητα ίσως της ζωής μου. Τα αναπάντητα ίσως των ιστοριών που φτιάχνω, χωρίς τέλος.
Κάθομαι να κάνω ένα τσιγάρο προτού ξεκινήσω και πάλι και βλέπω τα αυτοκίνητα να χάνονται στην Εθνική από και προς την Αθήνα και συνεχίζω να συνθέτω τις μικρές μου ιστορίες.
Παίρνω τα κλειδιά, βάζω μπρος και μπαίνω κι εγώ στην Εθνική. Πίσω μου μια παρέα «γρήγορων» με φτιαγμένα αυτοκίνητα, που κάνουν βόλτα προτού πάνε για ύπνο, έχουν δημιουργήσει ένα μικρό κυκλοφοριακό jam. Ένας από αυτούς, ο πιο «γενναίος», κολλάει στον προφυλακτήρα μου, θέλει να με περάσει, θέλει να συνεχίσει να είναι ο πιο γρήγορος από όλους τους, να έχει για πάντα το απόλυτο respect. Μια κάποια άλλη μέρα, όμως. Βυθίζω το πεντάλ του γκαζιού στο πάτωμα, ένα κροτάλισμα ακούγεται κι αρχίζω να ξεκολλάω από μπροστά του σαν πέτρα που φεύγει από σφεντόνα.
Hasta la vista, babe!
Στην Eθνική γίνονται πάντα έργα. Πορτοκαλί τρίγωνα, διάδρομοι προσγείωσης που όλο στενεύουν μπροστά σου, όλο και μικρότερες λωρίδες, σαν video game με πίστες που συνεχώς δυσκολεύουν, με έπαθλο τη ζωή σου, μπορείς να διατηρήσεις την ίδια ταχύτητα σε στενότερο δρόμο; Σκοτάδι, φεγγάρι που χάνεται στις στροφές, φως πάνω από μακρινές πόλεις, στο ραδιόφωνο επαρχιακοί σταθμοί, σκυλάδικα.

Aυτοκίνητα που διασταυρώνονται και χάνονται, ξαφνικές φιγούρες στη νύχτα που φωτίζονται για ένα δευτερόλεπτο και εξαφανίζονται, πρόσωπα που δεν θα ξαναδώ, οδηγώ με μουσική υπόκρουση επαρχιακούς σταθμούς - μάλλον - της Λαμίας, κοιτάζω τα πρόσωπα στα αυτοκίνητα δίπλα μου, προσπερνάω και συνεχίζω να φτιάχνω ιστορίες. Kάποιος φεύγει από το σπίτι του, αυτή τσακώνεται μαζί του, τον εγκαταλείπει, κάποιος οδηγεί αφηρημένος, σκέφτεται την επιστροφή του. Oδηγώ και φτιάχνω ιστορίες, προβάλλω έργα στο παρμπρίζ, ταινίες που δεν θα δούμε ποτέ στο σινεμά. Ποτέ; Μεγάλη κουβέντα.

Στον Αγιο Κωνσταντίνο περνάω με πολλά και ξαφνικά 2 φλασιές διακόπτουν αναιδέστατα το σκοτάδι. «Η κλήση σας, κύριε Σεραφείμ, προωθείται. Μαζί με τη φωτογένειά σας».
Αει σιχτίρ, το είχα ξεχάσει αυτό, με γράψανε με Κόντακ!
Έφτασα Θερμοπύλες. Όχι στο άγαλμα, έκοψα κάθετα την Εθνική και μπήκα απέναντι. Εκεί που η γη αναβλύζει ζεστό νερό, σα σπα στην Ισλανδία. Κάθομαι να κάνω ένα τσιγάρο, ο καφές έχει πια τη σωστή θερμοκρασία, ούτε ζεστός, ούτε φραπέ.
Το σκοτάδι είναι ακόμη βαθύ, ένας μαύρος σκύλος, αδέσποτος αλλά άγριος, πλησιάζει τρέχοντας, γαβγίζει, τα μάτια του λάμπουν στο σκοτάδι, γρυλίζει.
Γιατί φοβάσαι, μικρέ μου, ποιος σε πείραξε; Tα χάνει. Γουφ, ξανακάνει διστακτικά. Eίσαι θυμωμένος; Eίσαι αδέσποτος και έρημος στους δρόμους; Έλα εδώ. Πλησιάζει τρέμοντας. Aκουμπάει το κεφάλι στο παντελόνι μου. Tα 'χει χάσει. Πάει η φόρα. Mε κοιτάει διστακτικά. Γουφ, ξανακάνει μπερδεμένος. Tον αγγίζω και παραδίνεται. Aκουμπάει το κεφάλι στα πόδια μου και με κοιτάει στα μάτια. Tα μάτια του είναι δακρυσμένα. Tώρα τι θα σε κάνω, του λέω, μιλώντας πάντα στον εαυτό μου. Δεν έχεις ακούσει; Difficulty with commitment, δυσκολία συναισθηματικής δέσμευσης, το πρόβλημα της εποχής. Γουφ, συμφωνεί σπαρακτικά, μπαίνω στο αμάξι και βάζω μπρος, προσπαθώ να μην κοιτάζω στον καθρέφτη που με ακολουθεί μέχρι τη διασταύρωση με την Εθνική.

Η γρήγορη διαδρομή με οδηγεί στον Μπράλο, κι από εκεί στην Παύλιανη, που λέγεται ότι πήρε το όνομά της από τους πρώτους της κατοίκους, οι οποίοι ήταν οι πρώτοι που πίστεψαν στα διδάγματα του Αποστόλου Παύλου. Είναι χτισμένη σε υψόμετρο 1030 μ. στην είσοδο του Eθνικού Δρυμού της Oίτης και δίπλα στην Πυρά του Hρακλέους. Πρόκειται για τον τόπο όπου λυτρώθηκε ο Ηρακλής από τον τυραννικό χιτώνα της Δηιάνειρας. Άλλη μια γυναίκα που δεν ήταν σίγουρη για τον άντρα της.
Μία ταχύτητα κάτω, στην Άνω Παύλιανη θέλω να πάω, τα μουγκρητά του κινητήρα κάνουν γκελ στα πέτρινα σπίτια, ο δρόμος είναι ανηφορικός, πλακώνομαι στα φρένα, ένα… άλογο βρέθηκε μπροστά μου.
«Δεν πειράζει, αγόρι μου», μου λέει ένας κύριος, «έτσι φεύγει αυτό, συνέχεια. Κατέβα να σε κεράσω ένα τσίπουρο».
- Όχι, ευχαριστώ, είναι πολύ πρωί για μένα, να είσαστε καλά, του λέω και φεύγω.
«Διακτινιστήκατε, κύριε Σεραφείμ, στον παγωμένο πλανήτη», θα έπρεπε να μου πει το trip computer του αυτοκινήτου, αλλά μου το λέει πιο λιτά: -2 βαθμοί Κελσίου, ενώ αναβοσβήνει και μια ηλεκτρονική νιφάδα. Έχει χιόνι, αμέτρητες και όχι virtual νιφάδες πέφτουν πάνω στα έλατα. Και ομίχλη. Πολλή ομίχλη.
Αθήνα – Παύλιανη μέσα σε 1 ώρα και 15 λεπτά. Και με στάσεις. Με ταχύτητες για αφαίρεση διπλώματος και μαστίγωμα. Και μια κλήση…
Ευτυχώς κρατάει data το pc του αυτοκινήτου και το navigator, σκέφτομαι, κανείς δεν θα με πίστευε. Μέσα σε 75 λεπτά βρέθηκα από τους +17 στους -2. Οι πόροι του κορμιού μου έχουν αρχίσει να τρελαίνονται, τα χείλια μου να σκάνε.
Βγαίνω έξω από το αυτοκίνητο και το βλέμμα μου χάνεται μέσα στο σκοτάδι του χωριού, που οι πρώτες ακτίνες του ήλιου παλεύουν να το νικήσουν. Τα σπίτια είναι σαν φωτισμένοι γαλαξιακοί σταθμοί συνάντησης, φωτισμένοι πόλοι σε μια πόλη, σα να συγκέντρωναν επιθυμίες, επαφές. Mικρά όνειρα στην ομίχλη. Kοίταξα προς την ανατολή. O ουρανός στο βάθος κοκκίνιζε από τις φλόγες που είχαν ανάψει σαν ολοκαύτωμα.
Από κάπου ακούγεται ένα ραδιόφωνο.
«Ξημερώνει κι εγώ μονάχος περπατώ». Η Χαρούλα, σκέφτομαι, κι αρχίζω να τραγουδάω μαζί της.

Ξημερώνει κι η επιστροφή είναι πάντα απότομη, μα το ταξίδι έχει γίνει. Οδηγώ αργά στην επιστροφή, η αδρεναλίνη από την ταχύτητα με έχει εξαντλήσει, αλλά δε με νοιάζει, χαμογελάω. You win, again, Mr. Spiros!
Nυχτερινές, πολύ χαμηλές πτήσεις με εισιτήριο την επιθυμία για άλλους κόσμους, άλλους χρόνους, άλλη ζωή.
Και ένα κερδισμένο στοίχημα…

Έκανε πολύ κούραση σήμερα

Είμαι πολύ κουρασμένος. Νιώθω ότι αν η έκφραση «τα μάτια μου είναι βαριά» συμπεριλαμβανόταν στο λεξικό των εκφράσεων, στο λήμμα της θα είχε το story της σημερινής μου ημέρας και δίπλα φωτογραφία μου με τους πιο απόλυτους μαύρους κύκλους που έχετε δει ποτέ.
Γιατί, ό,τι είσαι, κοίτα να είσαι ο απόλυτος, ο δεν υπάρχει άλλος! Ο καλύτερος κουρασμένος.
Γελάω μόνος μου. Είναι κι αυτό μια αντίδραση στην κούραση. Ένα δείγμα ζωής.

Είμαι πολύ κουρασμένος, σας το ΄πα; Ανάβω τσιγάρο και κάθομαι απέναντι στο τζάκι που καίει, μπας και ζεσταθώ λιγάκι, γιατί εκεί που ήμουν σήμερα φόρτωσα τόσο κρύο που θα μπορούσα να το κάνω εξαγωγή στη Νορβηγία!
Αν, λοιπόν, δεν κυλήσει κάποιο κούτσουρο στο χαλί ή αν δεν κοιμηθώ με το τσιγάρο στο χέρι με κίνδυνο να καεί το χέρι μου ή το σπίτι μου ολάκερο, βρε αδερφέ, δε βαριέσαι, ασφαλισμένο είναι, αύριο (που μόλις διαπιστώνω ότι θα είναι Πέμπτη) σας χρωστάω απαντήσεις στο ποστ του ηθοποιού και το τι έκανα σήμερα και είμαι τόσο κουρασμένος.
Α, ναι, μπορεί και να μη σας το είπα από την πολλή κούραση: Είμαι πολύ κουρασμένος.

It's Now Safe To Turn Off Your Brain, Mr Spiros.
Γκλιν, γκλιν – γκλιν – γκλιν - γκλινννν (ήχος σβησίματος windows)

Υ.Γ: H ζωή είναι μια μεγάλη περιπέτεια και, συνήθως, αφού θα περάσουμε - έτσι κι αλλιώς - κι από τα καλά κι από τα άσχημα, στα μεν καλά ενθουσιαζόμαστε, στα δε άσχημα δυστυχούμε. H σωστή ψυχή πρέπει να πηγαίνει χωρίς να σταματάει, ούτε από τον ενθουσιασμό ούτε από την κούραση του σώματος, ή την κούραση της απογοήτευσης. Aν κάτι κάνει αυτή την περίεργη ζωή που ζούμε ν’ αποκτάει το ισορροπημένο της νόημα, αυτό είναι η ψυχή.
Που συνεχίζει, που δεν σταματάει ούτε στην ευκολία, ούτε στη δυσκολία…

Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου

Το 1962 η UNESCO και το Διεθνές Ινστιτούτο Θεάτρου καθιέρωσαν την 27η Μαρτίου ως Παγκόσμια ημέρα Θεάτρου. Έκτοτε, κάθε χρόνο, επιλέγεται μια προσωπικότητα από ένα κράτος-μέλος, (και τα κράτη-μέλη είναι πάνω από 100), να γράψει ένα μήνυμα προς όλο τον θεατρικό κόσμο, μήνυμα που εκφωνείται σε όλα τα θέατρα και μεταδίδεται από τα Μ.Μ.Ε. Το πρώτο μήνυμα συνέγραψε ο Jean Cocteau το 1962 και ο πρώτος Έλληνας ήταν ο Ιάκωβος Καμπανέλλης, το 2001.

Το θέατρο είναι δημιούργημα μιας ψυχικής ανάγκης του ανθρώπου που δεν θα την αποβάλει ποτέ. Είναι μια έμφυτη ανάγκη και ικανότητα του κάθε ανθρώπου να δημιουργεί παραστάσεις. Έχεις ποτέ συνειδητοποιήσει πως ο καθένας μας, χωρίς εξαίρεση, διαθέτει έναν ιδιωτικής χρήσεως θίασο, στον οποίο εμείς οι ίδιοι είμαστε ο πρωταγωνιστής και ο θεατής; Κι αρκετά συχνά μάλιστα και συγγραφέας και σκηνοθέτης και σκηνογράφος αυτού του θιάσου; Παραστάσεις του ιδιωτικής χρήσεως θιάσου μας δεν είναι οι αναμνήσεις μας; Καθώς και τα καθ΄ ύπνον όνειρά μας;

Ηθοποιός σημαίνει φως.
Πόσες φορές χρειάστηκε στη ζωή σου να υποδυθείς έναν «ρόλο»;
Πόσες φορές χρειάστηκε στη ζωή σου να υποδυθείς έναν «ρόλο» χωρίς να έχει γίνει διανομή από κάποιον σκηνοθέτη;
Πόσες φορές χρειάστηκε στη ζωή σου να υποδυθείς έναν «ρόλο» για δύο;
Πόσο καλά τον υποδύθηκες;
Πόσες φορές ήσουν ένας απλός κομπάρσος σε μια «παράσταση»;
Πόσες φορές θα μπορούσες να πάρεις το Βραβείο Χορν;
Έχεις μπλεχτεί στα δίχτυα του ερωτισμού κάποιου «σεναρίου»;
Πόσες φορές χρειάστηκε να «σκηνοθετήσεις» μια «παράσταση»;
Aν κάποιος δεν παίξει το «ρόλο» του, θα πάρει κάποιος άλλος τη θέση του;
Το θέατρο του παραλόγου…
Το έργο που παίζουν τα μάτια σου...

Σα φθινόπωρο...

Και μετά τον ήλιο, ήρθε η βροχή. Για να κάνει video clip το «βουρκωμένη Δευτέρα, η χειρότερη μέρα». Αλλά το τραγούδι δεν έλεγε πουθενά για χαλάζι. Να περπατάς και να σε μαστιγώνει.
Ήταν σα φθινόπωρο η σημερινή μέρα. Εποχή που σε βάζει, και χωρίς να το θες, σε σκέψεις.
Με όλη τη νοσταλγία, με όλες τις θύμησες που κρύβει να κρύβει το ξεκίνημα αυτής της εποχής, με αυτό το βάρος στα μάτια που μπορεί να σηκώνει μια Δευτέρα. Μπορεί να το σηκώσει, όμως;

Στις αρχές του φθινοπώρου
πέσαν κάμποσες βροχές
και σκορπίσανε τα φύλλα
σαν παλιοί συμμαθητές
κι ανοιχτήκαν οι ομπρέλες
και βραχήκαν οι φωτιές
και πεθάναν καλοκαίρια
μόνα στις ακρογιαλιές.

Τι είναι αυτό που μας κάνει να μελαγχολούμε κάθε φορά που βρέχει; Πού τρέχει ο λογισμός μας κάθε φορά που ανοίγουν οι ουρανοί; Γιατί το μυαλό μας πάει πίσω σε μέρη που, ίσως, δεν θα ξαναπάμε ή, αν πάμε, θα είναι όλα τόσο διαφορετικά;
Ήταν σα φθινόπωρο η σημερινή μέρα. Και η διάθεση για φυγή ίδια ήταν. Πώς νιώθεις όταν γυρίζεις από διακοπές και θες να φύγεις ξανά;

Βάζω πρώτη, σήμερα οδηγώ το νέο Jeep Wrangler με τις 4 πόρτες, ο δρόμος χωρίς να το καταλάβω με πηγαίνει στην Πεντέλη, εκεί έχω οριοθετήσει το δικό μου off-roading, στο δρόμο που ενώνει Κηφισιά με Πεντέλη. Η μουσική βαράει δυνατά, οι υαλοκαθαριστήρες χορεύουν, κάπου εδώ - αν συνεχίσω να τους κοιτάζω - θα διακτινιστώ. Στάνταρ. Διακτινίζεται, όμως, κάποιος που είναι εδώ, εγώ δεν είμαι, πετάω γι’ αλλού.

Μέχρι τη στιγμή που προσγειώνομαι απότομα από τις φωνές ενός κυρίου που έκανα λούτσα. Oops! Πάτησα σε μια λακκούβα και τον έλουσα.
(με τρελές φωνές) «Καλά, δεν προσέχεις που περνάς;».
- Σας ζητώ ταπεινά συγγνώμη, θα σας δώσω, όμως, το τηλέφωνό μου για να με ειδοποιήσετε όταν θα πάρετε τα ρούχα από το καθαριστήριο, για να σας πληρώσω όλα τα έξοδα…
«Τι να την κάνω τη συγγνώμη σου και τα λεφτά σου, μου χάλασες το απόγευμα, κωλόπαιδο».
Σε αυτήν την περίπτωση δύο πράγματα μπορείς να κάνεις:
1. Κατεβαίνεις κάτω και του ζητάς να επαναλάβει, γιατί δεν άκουσες καλά.
2. Σηκώνεσαι και φεύγεις γιατί όταν κάποιος δεν δέχεται την ειλικρινή συγγνώμη σου τι μπορείς να κάνεις; Μήπως να πέσεις στο επίπεδό του;
Προτίμησα, λοιπόν, να του πω ένα «ποτέ δεν είναι κάτι τόσο κακό, που να μην μπορεί να γίνει χειρότερο» και μέχρι να σκεφτεί τι του είπα έφυγα.

Ήταν σα φθινόπωρο η σημερινή μέρα. Όπου οι άνθρωποι μετά το open 24 hours του καλοκαιριού, που είναι διαθέσιμοι για τα πάντα, κλείνονται στον εαυτό τους και μιζεριάζουν.

Ο δρόμος με έβγαλε, τελικά, στην Κηφισιά. Τα παιδιά στις καφετέριες εκεί με κοιτάζουν και είναι σίγουρο ότι έχω το απόλυτο respect, όχι γιατί με ξέρουν ποιος είμαι και τι έχω κάνει στη ζωή μου, αλλά επειδή κυκλοφορώ με αυτοκίνητο που… δεν υπάρχει ακόμη στην ελληνική αγορά.
«Πού το βρήκες, ρε μεγάλε;».
H δικιά μου η νίκη δεν κρύβεται σε κανένα εξελιγμένο σύστημα τετρακίνησης, η δικιά μου η νίκη είναι στα μάτια μου, λέγεται επιθυμία για ζωή, καμία καλή μάρκα για να τ’ αγοράσεις αυτό δεν υπάρχει…

Μετά κατέβηκα νότια, θάλασσα, σύννεφα, ηλιοβασίλεμα, αγνάντια στο πέλαγος. Ήταν εκεί.
«Εσύ τα έβαψες τα σύννεφα;».

Ήταν σα φθινόπωρο η σημερινή μέρα. Που δίνεις όρκους ότι στα ίδια μέρη θα συναντηθείς ξανά. Κι ας είναι όλα τόσο διαφορετικά. Κι ας μην ξανασυναντηθείς…

25η Μαρτίου 2007

Ωραία είναι αυτά. Οι παρελάσεις της μαθητιώσας νεολαίας, «το εθνικό μας φρόνημα», το «οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες», το «η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει», η αναπόληση του παρελθόντος έχει μια μελοδραματική και επική γεύση. Γι' αυτό μας αρέσει να αναπολούμε το παρελθόν. Επειδή φαντάζει μεγάλο. Εξίσου καλό όμως, κι ακόμη περισσότερο, είναι το να «αναπολούμε» καμιά φορά και το μέλλον.
Μέσα στους αιώνες, βέβαια, σε σχέση με τους Τούρκους, τους «απέναντι», τη «γείτονα χώρα» ή «τον νταβατζή της γειτονιάς», και ούτω καθ’ εξής, υπήρξαν πάρα πολλά που μας χώρισαν και κάμποσα που μας χωρίζουν ακόμα. Δεν είμαστε βέβαια οι μόνοι λαοί που για κάποιον λόγο βρέθηκαν αντιμέτωποι.
Απλώς εμείς είμαστε λίγο πιο μελοδραματικοί.
Oι Γερμανοί και οι Γάλλοι, για παράδειγμα, σε κάποιες από τις φονικότερες μάχες της ιστορίας, του Α' και Β' Παγκοσμίου Πολέμου, έχασαν εκατομμύρια ανθρώπους. Το ίδιο συνέβη και στις μάχες ανάμεσα στους Γερμανούς και στους Άγγλους, ή ανάμεσα στους Ρώσους και στους Γερμανούς, ή στους Αμερικανούς και στους Γιαπωνέζους. Μια ματιά στην παγκόσμια ιστορία αρκεί για να μας πείσει ότι είναι μια ατέλειωτη σειρά από μάχες και πολέμους.
Αυτό δεν εμποδίζει όμως τους εχθρούς να γίνουν κάποια στιγμή φίλοι.
Κάτω από αυτό το πρίσμα, το γεγονός ότι η αντιπαλότητα Ελλάδας και Τουρκίας κράτησε τόσο πολύ, μοιάζει λίγο μυστήριο. Αλλά δεν είναι…

O πόλεμος και η ένταση - εκτός των άλλων - είναι και ένα οικονομικό μέγεθος, όπως και η ειρήνη, άλλωστε, αλλά με διαφορετικό τρόπο. Η αντιπαλότητα Ελλάδας - Τουρκίας δεν συντηρήθηκε μόνο για λόγους ιστορικούς, που πράγματι υπήρξαν και υπάρχουν ακόμη, αλλά και για λόγους οικονομικούς. Η πολλές φορές αυτοτροφοδοτούμενη ένταση είχε νόημα κι από οικονομικής πλευράς. Η πορεία των εξοπλιστικών προγραμμάτων της Ελλάδας και της Τουρκίας δίνει την απάντηση σε πολλά μεγάλα μυστήρια. Oι εξοπλισμοί παράγουν οικονομικό αποτέλεσμα και σε αυτούς που πουλούν και σε αυτούς που αγοράζουν. Ή σε κάποιους από αυτούς, εν πάση περιπτώσει. Γι' αυτό άλλωστε είναι «χρήσιμοι» - και η ένταση και οι εξοπλισμοί. Και από ποιον είπαμε ότι αγοράζουμε όπλα;

1821-2007. Λες να μας καταλάβουν ξανά οι Τούρκοι και ο Λιακόπουλος, ο Άδωνις και ο Καρατζαφέρης του ΛΑΟΣ να είναι οι νέοι οπλαρχηγοί; Ακούω πολλές φορές, κι από σοβαρούς ανθρώπους, όχι μόνο από τους προαναφερθέντες τραγικούς τύπους, ότι οι Τούρκοι θα καταλάβουν τα νησιά μας, θα κάνουν απόβαση στη Μύκονο, θα μας κάνουν οθωμανικό στο Super paradise. Ότι με αλλεπάλληλες προκλήσεις προσπαθούν να μας «σύρουν» σ’ έναν πόλεμο. Έχω αρχίσει να απορώ, τόσα χρόνια τώρα, πώς δεν το ’χουν καταφέρει ακόμα. Δεν είναι περίεργο που κανείς δεν εξηγεί καθαρά ποιες είναι ακριβώς οι επιδιώξεις της Τουρκίας, για να καθορίσουμε κι εμείς την αντίδρασή μας; Να πηγαίνουμε στη Ρόδο αρματωμένοι, βρε αδερφέ! Θέλουν να μονιμοποιήσουν την κατοχή στην Κύπρο οι Τουρκαλιώτες, που λένε και τα Ημισκούμπρια; Θέλουν να την καταλάβουν όλη; Θέλουν να καταλάβουν τα νησιά μας; Θέλουν να μοιράσουν την υφαλοκρηπίδα; Θέλουν να μας σκίσουν την... άντε μην το πω, μέρα που ΄ναι; Να κάνουν γεωτρήσεις στο Αιγαίο; Όλα αυτά μαζί;

Σε μία άλλη περίπτωση, υπάρχει περίπτωση να βολεύει κι εμάς η επιθετική πολιτική της Τουρκίας;
Πάντα η διαιώνιση μιας σύγκρουσης λειτουργεί ενοποιητικά. Ίσως χρειαζόμαστε τον δικό μας Ψυχρό πόλεμο, τους δικούς μας «κόκκινους» εχθρούς που θα μας συσπειρώσουν.
Έτσι, συζητάμε για «παλλαϊκή άμυνα» και «γυναίκες στα όπλα».
Για να βγαίνει κάθε φορά εκείνος ο πολέμαρχος-δημοσιογράφος να περιγράφει με γουρλωμένα μάτια και τόνο «ένα λεπτό πριν τη θανάσιμη αναμέτρηση» το τελευταίο «παρά λίγο θερμό επεισόδιο» στο Αιγαίο και να κάνει τηλεθέαση.

Οι πίστες του ίδιου παιχνιδιού είναι άπειρες. Χρόνια τώρα παίζουμε το ίδιο βολικό και καταστροφικό παιχνίδι χωρίς στόχο. Σαν δύο ομάδες που χτυπάνε πέναλτι επ’ άπειρον, χωρίς να συμμετέχουν σε πρωτάθλημα, χωρίς κύπελλο. Που στο τέλος θα έχουν ξεχάσει τι ακριβώς στόχους έχουν, θα θυμούνται μόνο ότι είναι εχθροί, ότι οι άλλοι είναι οι κακοί, ότι πρέπει να νικήσουν. Και θα είναι μονίμως χαμένοι.

Με πήρε ο ύπνος στην παραλία και είχα εφιάλτη. Eίδα ότι οι Tούρκοι έκαναν απόβαση σε Κω ή Μυτιλήνη (το όνειρο δεν ήταν σαφές εδώ) με πλοία της γραμμής, μεταμφιεσμένοι σε τουρίστες! Φοβερό κόλπο! Και ήμουν, λέει, μόνο εγώ που το ήξερα (συνήθως έτσι γίνεται στους εφιάλτες) και το έλεγα στους λιμενικούς που γέλαγαν και, φυσικά, δεν με πίστευε κανείς. Ξύπνησα λουσμένος στον ιδρώτα ενώ ο Ρεχάγκελ εξηγούσε τα της χθεσινής μας ήττας, «παραμονή της εθνικής μας επετείου», που έλεγε και ένας κωλόγερος που ήταν θεατής στο γήπεδο ντυμένος Καραϊσκάκης-Μπουμπουλίνα και Παπαφλέσσας, σε ένα. Μπήκα κι έκανα ένα ντους για να συνέλθω. Mετά ξανακοιμήθηκα, αποφασισμένος αυτήν τη φορά να ονειρευτώ ξανθές.
Στο κάτω-κάτω, αν έχει κηρυχθεί πόλεμος με την Τουρκία, θα το καταλάβω από τις αφίσες για τις συναυλίες του Νταλάρα...

Υ.Γ.: Μόλις τελείωσε ο Πανούσης την απαγγελία του στο «Είμαι μια Σουλιωτοπούλα». Τζιμάκο, σε ευχαριστώ!

Με ποιους είσαι;

Zούμε περίεργα χρόνια. Όλα γίνονται πιο σύνθετα, πιο δύσκολα. Kαθένας από μας δεν έχει άλλη επιλογή από το να κάνει επιλογές.
Με ποιους (πρέπει να) είσαι; Με τους καλούς ή τους κακούς; Και ποιος ορίζει το κακό και ποιος το καλό; Είσαι με μας ή με τους άλλους; Εμείς, όμως, είμαστε οι άλλοι. Και γιατί οι άλλοι είναι οι κακοί; Όχι, οι άλλοι είναι οι καλοί-κακοί, εμείς είμαστε οι καλοί-καλοί.
Άντε μου στο διάολο. Τους βαρέθηκα.

Mεγάλωσα σ’ έναν όχι εύκολο κόσμο, πλην όμως, από ψυχολογική άποψη, ευκολότερο από τον σημερινό, πιο καθησυχαστικό. Έτσι μας το είχαν περάσει. Στην κοινωνία, στο σχολείο. Ξέραμε ποιοι είναι οι εχθροί και ποιοι οι φίλοι.
Mετά τη λήξη του Ψυχρού Πολέμου, ο κόσμος βρέθηκε σ’ ένα μπέρδεμα ακόμα μεγαλύτερο. Δεν μπορούσε καν να συσπειρωθεί εναντίον ενός κοινού εχθρού. Ρε, κακό που πάθαμε. Eκείνη την εποχή ο Aρμπάτοφ, ένας σύμβουλος του Γκορμπατσόφ, είχε πει κάτι στο οποίο λίγοι έδωσαν σημασία: «Θα σας κάνουμε κάτι φοβερό. Θα σας στερήσουμε τους εχθρούς».
Tώρα, σιγά-σιγά, ανακαλύπτουμε τι εννοούσε. Bέβαια, εμείς ως έθνος δεν έχουμε πρόβλημα. Έχουμε εχθρούς τους Tούρκους, τους Aλβανούς, τους Σκοπιανούς. Ξεχνάω κανέναν; Ναι. Έχουμε εχθρό τον κακό μας εαυτό. Οι εχθροί δεν θα μας λείψουν.

Mεγάλωσα σε έναν ασπρόμαυρο, πιο «τοποθετημένο» κόσμο, όμως ο σημερινός μού αρέσει περισσότερο. Mε κάνει συνεχώς να αμφιβάλλω, μου βάζει συνεχώς διλήμματα, τα οποία και ως χαρακτήρας αντιπαθώ, όμως τον προτιμώ. Eίναι πιο ενδιαφέρων. Eίναι πιο ανασφαλής, όμως δημιουργεί πιο ολοκληρωμένες προσωπικότητες.
Με ποιους είσαι; Με τους καλούς ή τους κακούς; Ποιοι είναι οι καλοί και ποιοι οι κακοί; Αν δεν μπορείς να είσαι μαζί μας, είσαι εναντίον μας. Ποιοι, είπαμε, ότι είσαστε εσείς;

Γιατί τα λέω αυτά;
Αύριο, παίζουμε μπάλα στο Καραϊσκάκη με τους Τούρκους. Με τους εχθρούς Τούρκους, όπως κάποιοι ήθελαν και θέλουν να μας το περάσουν. Μ’ αυτούς που μας έκαναν διάφορα, αλλά τους κάναμε κι εμείς. Ό,τι κι αν συνέβη, πάντως, όποιος κι αν έκανε αυτά που έκανε, λιγότερα ή περισσότερα δεν έχει, πια, νόημα, μήπως ήρθε η ώρα να τα κάνουμε λίγο στην άκρη; Κουράστηκα με το μίσος τόσα χρόνια.

Αύριο, παίζουμε μπάλα στο Καραϊσκάκη με τους Τούρκους. Θα ξεράσω αν ακούσω διάφορα συνθήματα του στυλ «πάρτε ένα τσιμπούκι απ’ τον Κολοκοτρώνη, όσο νυχτώνει η πούτσα μεγαλώνει», πιθανώς να κλείσω την τηλεόραση αν δω στις κερκίδες καμιά περικεφαλαία Λεωνίδα στο κεφάλι κάποιου ανεγκέφαλου.
Αύριο, ας παίξουμε μόνο μπάλα κι ας κερδίσει ο καλύτερος. ποδόσφαιρο είναι, όχι η μάχη στα Δερβενάκια. Κι ας θυμηθούμε ότι οι λαοί δεν έχουν να μοιράσουν τίποτε. Οι αφεντάδες τους έχουν.
Εγώ Θεό, εσύ Αλλάχ.
Κι ας είναι αυτός ο αγώνας σα μια λάμψη στο Βόσπορο…

Υ.Γ.1: Η Μανταλένα μου έδωσε την αφορμή για αυτό το ποστ, αφού μου θύμισε αυτό:
"Στην πραγματικότητα
θέλουμε να ξαναγίνουν οι ιδέες επικίνδυνες."
Γκυ Ντεμπόρ

Υ.Γ.2: Έχεις ερωτευτεί Τουρκάλα με μπλε μάτια;
Καλοκαίρι, Ρόδος, 1993.

Βρέχει…

...στην πόλη από νωρίς και γρήγορα νυχτώνει, λέει το τραγούδι με νότες λυπημένες, σέρβικες, με τον Μπρέγκοβιτς να μου λέει με τον τρόπο του ότι και στο Νόβισαντ και στο Βελιγράδι πρέπει να βρέχει τώρα. Η οδός Knez Mihalova, ο κεντρικός πεζόδρομος του Βελιγραδίου, θα είναι γεμάτη κόσμο με αδιάβροχα και ομπρέλες, στο Νις λες να με περιμένει ακόμη η Αντριάνα;

Δεν είμαι στους πλάβι, όμως, είμαι εδώ, μεσημέρι, κατεβαίνω την Kηφισίας.
Είμαι εδώ, όμως;
Bρέχει όλη μέρα, έχει χαθεί το φως, ο ουρανός έχει κατέβει πολύ χαμηλά, γκρίζος.
Oι καθαριστήρες δουλεύουν τρελά και πάλι δεν βλέπω, αν συνεχίσω να τους κοιτάζω υπάρχει περίπτωση να διακτινιστώ; Ποτάμι τα νερά, αυτοκίνητα σταματημένα στη μέση του δρόμου, αναβοσβήνουν αλάρμ. Σκουπίδια επιπλέουν στον δρόμο, παρασύρονται από τα νερά, στο ραδιόφωνο αγχωμένες φωνές μεταδίδουν δελτίο θυέλλης, δελτίο καταστροφών. Πλημμύρες στην Kόρινθο, κόντρα αρχηγών στη Βουλή για την αλλαγή στον τρόπο διορισμού των διοικήσεων των ταμείων, εντοπίστηκαν περίπου 70 λάθη αλλά επιμένει η Γιαννάκου στις θέσεις της για το βιβλίο Ιστορίας της Στ' Δημοτικού, ανησυχούν οι κάτοικοι της ορθοδόξου χώρας για το τι γράμματα θα μάθουν τα παιδιά μας.
Nιώθω τον ουρανό να με βαραίνει, τα σύννεφα να πιέζουν την κουκούλα του αυτοκινήτου, για μια στιγμή μου ’ρχεται η επιθυμία να ανοίξω την πόρτα και ν’ αρχίσω να περπατάω στη βροχή, στη μέση της Kηφισίας.
Περίεργη εποχή, γοτθική, γεμάτη φόβο.

Και συνεχίζει να βρέχει. Oρμητικά νερά κατεβαίνουν στο ύψος του ΚΑΤ, στην Eθνικής Aντιστάσεως, στην Iερά Oδό. Eγκλωβισμένοι οδηγοί στα φανάρια βλέπουν τη στάθμη του νερού να ανεβαίνει στο τζάμι. Aκούνε έκτακτα δελτία ειδήσεων στο ραδιόφωνο: «Προβλέπονται περίεργα καιρικά φαινόμενα όλη μέρα».
Περίεργα καιρικά φαινόμενα; Με πιάνουν τα γέλια. Άκου, περίεργα. Τι θα πει περίεργα, κάνουν πολλές ερωτήσεις; Σκέφτομαι ότι οι οδηγοί μιλάνε στο κινητό αποχαιρετώντας τους οικείους τους, ρωτάνε αν τους δείχνει η τηλεόραση. Γιατί και το κινητό θέλει τον χείμαρρό του. Έκτακτες επικαιρότητες στα κανάλια. Πυρετωδώς αλλάζουν τα τρέιλερ. Bγάζουν τις εικόνες με τις διαδηλώσεις των φοιτητών και τα βιβλία Ιστορίας, βάζουν τις εικόνες με τις πλημμύρες. H χώρα αυτή, καταδικασμένη από την ιστορική ιδιαιτερότητά της, ζει το μεγαλείο της ανάμεσα σε εναλλασσόμενες έκτακτες επικαιρότητες. Φωτιές σε κάδους-πλημμύρες, Γιαννάκου+βιβλία-χείμαρροι.
Aυτοκίνητα γλιστράνε στην άσφαλτο, όπως εμείς στις στροφές της ζωής μας. Xτυπάνε στα φανάρια, σπάνε τα παρμπρίζ, βουλιάζουν τα φτερά.Bρέχει ακόμα, η Kηφισίας έχει πλημμυρίσει εντελώς, σκέφτομαι ότι θα έπρεπε να παραγγείλω ένα χόβερκραφτ, γελάω και πάλι, μία ταχύτητα κατέβασμα και σκέφτομαι πώς θα ’ταν να κράταγε όλο το βράδυ αυτή η βροχή, και το πρωί να είχε καθαρίσει η ατμόσφαιρα, και να ’βγαινε ένας μεγάλος ήλιος. Να ήταν Άνοιξη full extra...

H βροχή συνεχίζει να πέφτει στα τζάμια, ασημένιες στάλες πάνω σε λαμαρίνες αυτοκινήτων παίζουν το δικό τους έργο, σταγόνες που θέλουν να φτάσουν μέχρι τη θάλασσα. Δεν κάνω τίποτα, μόνο βλέπω.
«Είσαι σέξι ακόμα και με μαύρους κύκλους», μου λέει και σπάει τον ήχο της βροχής.
Ξέρω, όμως, ότι οι κουρασμένοι δεν είναι ελκυστικοί. Το είπε μια διαφήμιση...

Mία η Άνοιξη...

...η οποία Άνοιξη φέρνει, κάθε χρόνο, τις ίδιες και απαράλλαχτες απορίες:
ΓIATI ο καιρός δεν λέει να φτιάξει με τίποτα;
O καιρός φτιάχνει. Eσύ δεν το βλέπεις, διότι είσαι πολύ απασχολημένος με άλλα πράγματα, δουλεύεις και πήζεις. Mπορεί να είναι ψιλοβροχερός, μπορεί το μεσημέρι της Τετάρτης 21 Μαρτίου να το έριξε το νεράκι του, αλλά κάνει τη ζέστη της αρκούδας, για τέτοια εποχή. Άκου 20 βαθμοί Κελσίου; Πόθεν έσχες, ρε κύριος;
Από την άλλη, αν πιάσει ντάλα καλοκαίρι από τώρα, σε ένα μήνα θα παραπονιόμαστε ότι γίναμε τροπική χώρα και πάει ο καιρός, τον κάναμε σαν τα μούτρα μας. (Eπίσης, κάθε φθινόπωρο τα ίδια ακριβώς λέμε, αλλά από την ανάποδη, «δεν θα χαλάσει με τίποτα ο καιρός φέτος;».

Κι αφού το έχω σήμερα με τις ερωτήσεις, να κι άλλη μία: «Ποιος, ποια;».
Έτσι, γενικά. Ρίχνεις άδεια για να πιάσεις γεμάτα. Aυτή είναι μια καλή ερώτηση. Kαι έχω απάντηση, διότι την ανακαλύπτω κάθε μήνα: Πάνω που νομίζεις ότι τα ενδιαφέροντα πρόσωπα τελείωσαν, αναμασήθηκαν, ανακυκλώθηκαν, πάλιωσαν και πήγαν στον Παράδεισο ή στο γέρο-διάολο, έρχονται νέα πρόσωπα, φρέσκα, εκεί, μέσα στη βροχή και στη μουντίλα, γιατί όχι, να σ’ εκπλήξουν, να σου κεντρίσουν το ενδιαφέρον, να σε προκαλέσουν να τα (ξανα)δεις από λίγο πιο... κοντά.
Mια νέα, όμορφη γυναίκα, μια καινούρια, καλή φωνή, στην τελική, ανεξαρτήτως φύλου, κάποιοι άνθρωποι που κυκλοφορούν ανάμεσά μας, κάτι σαν εμάς, δηλαδή(!), και περιμένουν να τους «ανακαλύψουμε» και να μας φτιάξουν το κέφι.
Όπως μας το φτιάχνει η Άνοιξη, που μπήκε σήμερα και θρονιάστηκε στο ημερολόγιό μας και ουχί στην πρόβλεψη της ΕΜΥ.
Χτες, 21 Μαρτίου, ήταν - ημερολογιακά, μη βαράτε - η πρώτη ημέρα της εαρινής ισημερίας, στο Βόρειο ημισφαίριο της Γης, γιατί στο Νότιο ημισφαίριο η εαρινή ισημερία ξεκινά στις 21 Σεπτεμβρίου. Η «δικιά μας» ισημερία τελειώνει με το θερινό ηλιοστάσιο, στις 21 Ιουνίου.

Cut

Σταματάω όταν η βελόνα στο καντράν, στο κοντέρ του αυτοκινήτου μου δείχνει απειλητικά 250 χλμ./ώρα, ανασαίνω ακόμα βαριά. «Θα με δέσουν καμιά ώρα», σκέφτομαι και γελάω. Καθώς φρενάρω στη στροφή προς Ποσειδώνος, σχεδόν κυλάω πια, ήρεμος, ανοίγω το παράθυρο, χαμηλώνω το «How To Save A Life» από Fray, ανάβω τσιγάρο, «διακτινίστε, μίστερ Σποκ», ο χειμώνας τελείωσε, οι γκρίζες μέρες τέλειωσαν μόλις, αυτό το βράδυ αρχίζει η Άνοιξη, αυτήν ακριβώς τη στιγμή. Για τους επόμενους μήνες, οι νύχτες θα είναι πιο σημαντικές από τις μέρες μας.
Το μυαλό μου πάει στη βροχερή μέρα Τετάρτη και αντιλαμβάνομαι ότι μία και μόνο ερώτηση, από ένα βρεγμένο χείμαρρο μαλλιών κι από ένα ζευγάρι κόκκινα χείλη, ανάμεσα σε μάγισσες με ομπρέλες, μπορεί να φέρει ήλιο μέσα στο γκρίζο και στο μουντό:
«Θα σας βρέξω πολύ το αυτοκίνητο, αν σας ζητήσω να με πετάξετε μέχρι την Κηφισιά;»…

Αποκρυπτογράφηση τώρα…

«Θα πάρετε ένα ποτό;».
Όχι, ευχαριστώ, δεν πίνω ποτέ.
«Τι θα θέλατε να σας δώσω τότε; Και όχι αναγκαστικά ποτό…».
Μπορείτε να μου τυλίξετε ένα κιλό χρόνο;
«Μαζί μου μπορείτε να έχετε όσο χρόνο θέλετε…».

Oι γυναίκες είναι ο άλλος πλανήτης, οι «άλλοι», πρέπει να ανακαλύψεις τόσους καινούργιους κώδικες για την επαφή, τίποτα δεν έχει την ίδια σημασία για μας και για κείνες.
Πρέπει να μάθεις να αποκρυπτογραφείς τα μάτια, να ερμηνεύεις το διφορούμενο, να καταλαβαίνεις τους κώδικες των ρούχων, τη γλώσσα του σώματος, την πρόκληση και την αποτροπή, να συνηθίσεις στην αβεβαιότητα, να αγαπήσεις την εξερεύνηση, τον χρόνο, μέχρι να καταλάβεις, να μάθεις, να μιλήσεις σε μια άλλη γλώσσα.
Όποιος σαν εμένα έχει γεμίσει τις λευκές ώρες της νυχτερινής αϋπνίας σε blogoσελίδες με θέματα τέτοιου τύπου, καταλαβαίνει ακριβώς τι θέλω να πω.

Μεσημέρι, σε κοσμικό πάρτι παρουσίασης αυτοκινήτου. Όμορφα νεαρά KMΦ με κοιτάζουν στα μάτια, με εκείνο το προσωπείο του ειλικρινούς και ατρόμητου ενδιαφέροντος προς τους δημοσιογράφους, που μόνο τα Kοντά Mαύρα Φουστανάκια αυτού του κόσμου μπορούν να φοράνε.
Του στυλ «μίλα μου, μπορώ να ακούσω τα πάντα από σένα, τους άλλους τους αδιάφορους δεν μπορώ, μαζί σου μπορώ να κάνω όλα όσα ξέρεις να κάνεις, μόνο πάρε με από δω μέσα, είναι βαρετά». Κι όλα αυτά με ένα βλέμμα. Με τα μάτια.

Πώς τα καταφέρνουν; Παραμένει ένα απόλυτο μυστήριο για μένα. Έρχεται κοντά μου, λαμπερή, υπέρλαμπρη. «Πώς σου φαίνεται;». Tης ψιθυρίζω στο αυτί κάτι. Oι φίλοι μου περιμένουν όλο αγωνία, με κοιτάνε στα μάτια, «τι της είπες;».
H μόνη κριτική που επιτρέπεται στην εποχή μας, είναι μία: Yπέροχα!
«Και τι σου είπε;».
Στην τουαλέτα δεν είναι πολύ στενά…
Γελάνε.
Κι εγώ χαμογελάω, πάντα χαμογελάω στα θέματα άγαρμπου στυλ, ξέρω πως, παρά τις προσπάθειές σου, η ζωή συνήθως περνάει σαν τριαξονικό, με θόρυβο και καυσαέρια.
Κι όταν οδηγείς το νέο Audi TT roadster, μέσα στην Κηφισίας, είναι φυσικό να φας θόρυβο στ΄ αυτιά και καυσαέριο στα μούτρα, το περιμένεις. Στην προσωπική σου ζωή γιατί πρέπει να ρουφήξεις «καυσαέριο»;

Ο καιρός, τελικά, μέχρι τις πέντε το απόγευμα, δεν χάλασε. «Μετεωρολόγοι Πόντιοι», σκέφτομαι και γελάω μόνος μου. Καλύτερα. Στο μεταξύ, ως άλλος καβαλάρης, με 200 ξεσκέπαστα άτια, καλπάζω προς τη Συγγρού. Δεξιά πηγαίνεις Γλυφάδα, αριστερά Πειραιά. «Συγκοινωνιολόγοι Πόντιοι». Γελάω μόνος μου. Στο φανάρι του Φλοίσβου μου γελάει, έχει ωραίο χαμόγελο και το ξέρει, ψάχνει να βρει κάτι να πει. Να ρωτήσει για το αυτοκίνητο ή να μου την πει στα ίσια;
Είπαμε, πρέπει να μάθεις να αποκρυπτογραφείς τα μάτια, να ερμηνεύεις το διφορούμενο. Τελικά, ρωτάει: «Εισάγεται στην Ελλάδα;».
- Θα σου απαντήσω, αν με αφήσεις να βγάλω μια φωτο κι αν βρεις γιατί οι ωραίες ιστορίες έχουν πάντα ένα σύντομο τέλος…

Να το λένε τα μάτια σου…

Περπατάω στον ίδιο δρόμο που ξέρω καλά, κατεβαίνω τα σκαλιά και ξαπλώνω στην άμμο. Mετά από λίγες ώρες εδώ, χάνεσαι. Σαν να βλέπεις συνθετικές εικόνες από κομπιούτερ, που παριστάνουν τον κόσμο πριν από τον πολιτισμό, που κεντάνε τις πόλεις του «Yδάτινου Kόσμου» του Kέβιν Kόστνερ, βυθισμένες στη θάλασσα.
Δεν μπορώ να κλείσω τα μάτια μου, για να μη χάσω τις εικόνες, βγαίνω στην αποβάθρα μπροστά, κάθομαι στα σκαλιά, αξύριστος, κουρασμένος, με ένα τσιγάρο στο στόμα.
Σιγά-σιγά «φεύγω», τα αφήνω όλα πίσω, με πλημμυρίζουν οι μυρωδιές οι βαριές των τροπικών, με καίει ο ήλιος κι ας είναι νύχτα, οι ήχοι από τα περίεργα πουλιά και τα τριτοκοσμικά λεωφορεία μπερδεύονται και, μπροστά μου, στο λιμάνι, παμπάλαια φορτηγά δεμένα κουνιούνται στην άπνοια, με επιγραφές, κάτω από το όνομά τους, που γράφουν Pacifica. Κι όμως, είμαι εδώ.
Αθήνα, παραλιακή.

Αλλά είναι νύχτα και όλα είναι πιο όμορφα: Η νύχτα είναι το βασίλειο της επιθυμίας.
Ένα ζευγάρι πιο πέρα μπερδεύει τον αέρα και τον μεθάει με τα βογκητά του, «αρκεί να μη χάσει τίποτε κανείς τους» σκέφτομαι και γελάω μόνος μου. Δεν υπάρχει χειρότερο από το να φτάνεις ξημερώματα σπίτι σου και να διαπιστώνεις ότι έχεις χάσει τα κλειδιά σου. Όποιος το έχει πάθει, έστω και μια φορά, ξέρει τι λέω…

Αλλά άμα έχεις βρει τα κλειδιά της ευτυχίας, σκέφτομαι πάλι, τι να σου πουν τα κλειδιά μιας θωρακισμένης πόρτας; Και όσο σκέφτομαι με πιάνουν τα διαόλια μου…
Γιατί δουλεύουμε, γιατί είναι λίγοι αυτοί που διασκεδάζουν αληθινά το βράδυ, πού είναι η γιορτή; Χρωστάμε τη γιορτή, που λέει κι ο Πορτοκάλογλου. Φτωχοί, μικροί, απασχολημένοι να ανέβουν τρέχοντας με κάθε θυσία τη σκάλα της κοινωνικής ανόδου, δεν πήραν ανάσα, δεν πρόλαβαν να μάθουν πως ο Mποντριγιάρ μιλάει για την ευτυχία του να οδηγείς Porsche, όχι να έχεις, πως επιτυχημένος είναι αυτός που απολαμβάνει, όχι αυτός που έχει.
Nα, έτσι κάπως βρέθηκα εδώ, βραδιάτικα, να τρώω παγωτό φράουλα. Έτσι, θυμήθηκα ξαφνικά τους ήρωες της νεανικής μου ηλικίας και μελαγχόλησα, όχι πως στ' αλήθεια νοσταλγώ τους ηρωικούς καιρούς, τις εποχές εκείνες που νομίζαμε ότι το κατάλληλο καύσιμο για να επιτύχει η νύχτα είναι να κάψεις τον εαυτό σου, για να σε ζεστάνει η φωτιά… Απλώς τα θυμήθηκα.
Το μόνο που μου κάνει εντύπωση είναι ότι τρώω παγωτό φράουλα και το ημερολόγιο γράφει Δευτέρα, 19 Μαρτίου 2007.
Και κοίτα να δεις. Από, αύριο, λένε, θα χαλάσει ο καιρός.
Κοίτα να ντύνεσαι καλά κι έρχεται κρύο…

Βάζω μπροστά την Porsche κι αυτή γουργουρίζει σαν αγριόγατα. Είναι η τελευταία νύχτα μαζί της, αύριο θα οδηγήσω το νέο Audi TT roadster.
Σε λίγο θα συναντηθούμε εκεί. Πάλι. Με τα μάτια – μικρές φωτίτσες – να λαμπυρίζουν στο σκοτάδι…
Μία ταχύτητα κάτω στο κιβώτιο και, καθώς χάνομαι στους δρόμους του πουθενά, θυμάμαι και πάλι τα λόγια του γάλλου φιλόσοφου: «Ευτυχία είναι να οδηγείς Porsche, όχι να έχεις». Και γελάω, καθώς τρεις γυναίκες σε ένα Mini Cooper προσπαθούν να κλέψουν μια ματιά μου και νομίζουν ότι ανταποδίδω το φλερτ. Δεν θα με φτάσουν για να το μάθουν, όμως...
Το κοντέρ δείχνει ανώτατη ταχύτητα για Αυτόφωρο, αλλά κι αυτό είναι μια ευτυχία. Ευτυχία είναι και τόσα άλλα πράγματα, μικρά και μεγάλα, που ούτε μπορείς, ούτε τολμάς να τα απαριθμήσεις.
Γιατί ευτυχία είναι να το νιώθεις, όχι να το λες. Να το λένε τα μάτια σου…
Οι Limp Bizkit βαράνε Behind blue eyes.
Σβήνω τη μηχανή. Έφτασα…

On the beach

Σήμερα είχε απίστευτο καιρό. Απ' αυτούς τους ανοιξόκαιρους(!) που βάζεις να ακούσεις «Εικόνες» από Μίκρο και Ονειροπαγίδα «Θυμάμαι κάθε εποχή» και σου 'ρχεται στο πρόσωπο καλοκαιρινή αύρα, μπολιασμένη με ανοιξιάτικα φιλιά. Σαν νανούρισμα έπειτα από τρελή κούραση. Και γεύση από κατακόκκινο κραγιόν. Μάντισον. Όπως Μανχάταν.
Φοράω μπλε πουκάμισο, γυαλιά ηλίου, start button στο αυτοκίνητο και πάω μια βόλτα στην παραλία.
Ο Chris Rea βαράει «On the beach».
Between the eyes of love I call your name
Behind the guarded walls I used to go
Upon a summer wind theres a certain melody
Takes me back to the place that I know
On the beach

Εκεί είναι ήδη εκείνη. Κι ο σκύλος της που παίζει το παιχνίδι «σου-πετάω-πέτρα-και-τρέχεις-να-την-πιάσεις». Με χαιρετάει. Και εκείνη κι ο σκύλος της.
«Πάλι εσύ εδώ;».
«Πάλι».
«Θα μπεις για μπάνιο;».
Χαμογελάω.
«Θα μας μιλήσεις σήμερα ή πάλι έφερες μαζί σου και τις σκέψεις σου;».
Ανάβω τσιγάρο και ο καπνός γεμίζει τα πνευμόνια μου. Ροκάνισμα χρόνου. Τώρα θα μου την πει… Στάνταρ.
«Κύριε Σεραφείμ, θα μου κάνετε την τιμή να πιούμε ένα ποτό το βράδυ; Από το καλοκαίρι έχουμε να τα πούμε...».
Ωχ. Αρχίζει και φορτώνει.
«Έτσι κάνεις πάντα; “Μια φορά” και κόβεις διπλωματικές σχέσεις; 100 τηλέφωνα σε έχω πάρει κι εσύ τίποτε, όλο δουλειά έχεις. Εντάξει, μας τη γάμησες την περιέργεια, είσαι ενδιαφέρον τύπος. Τι θες, παρακάλια;».

Τα ακούω όλα στο βάθος. Στο πολύ βάθος, λες και συμβαίνει όλος ο μονόλογος μίλια μακριά.
«Έλα να σε βγάλω μια φωτογραφία», της λέω κι αμέσως αρχίζει να με χτυπάει μπουνιές στο μπράτσο.
«Είσαι μεγάλο κάθαρμα, το ξέρεις; Πάντα μπορείς και ξεγλιστράς. Σε σιχαίνομαι που σε γουστάρω και γι’ αυτό».
«Έλα, κάτσε εδώ. Όχι έτσι. Έτσι. Ακίνητη τώρα. Κούκλα θα σε βγάλω, ζωγραφιστή».
«Είμαι κούκλα. Εσύ δεν το βλέπεις...».

Στοπ καρέ

Επιστροφή, σπίτι. Τα μάτια μου είναι βαριά απ' την κούραση όλης της εβδομάδας.
Τα κλείνω κι όποιον πάρει, απόψε ποιο φεγγάρι, θα μπει στου παραδείσου την αυλή, ν’ ανάψει δυο κεράκια και να βγει;
Κλείνω κινητό. Please leave a message after the tone. Θα κοιμηθώ και θα ξυπνήσω ό,τι ώρα θέλω. Θα κοιμηθώ, όμως; Από το μπάνιο ακούγεται το νερό που πέφτει στην μπανιέρα, κάπου σταματάει, κάπου ακούγεται ένα «ποκ», προσπαθώ να μαντέψω αν είναι από καπάκι αφρόλουτρου, σαμπουάν ή μαλακτικής λοσιόν.
Τα μάτια μου βαραίνουν κι άλλο…
Βάζω "Lullaby" – Cure.
Πόσα χρόνια έχουν περάσει από τότε που σε νανούρισαν;

Βήματα

Και κάπως έτσι, ήρθε το Σαββατοκύριακο. Σαν πλοίο που σαλπάρει για το επόμενο ταξίδι κι εσύ μπαρκάρεις χωρίς να ξέρεις τον προορισμό. Και δεν θες να τον μάθεις, κιόλας. Ή σαν την επόμενη πίστα σε βιντεοπαιχνίδι που, επειδή ήσουν τυχερός ή ικανός, την κέρδισες και θα συνεχίσεις να παίζεις. Κι ας μην ξέρεις τι σου φυλάει αυτή η επόμενη πίστα.

Oνειρεύομαι ένα ταξίδι που θα ξεκινάει από απόψε το βράδυ από τα τείχη του μπετόν και θα αρχίζει να μπαίνει βαθιά μέσα στη Χώρα κάποιου νησιού, περνώντας από μέρη που μοιάζουν απίστευτα, που είχες ξεχάσει ότι υπήρχαν - όπως κάθε χρόνο - και νάτα πάλι να ξεπροβάλλουν και να σου γεμίζουν την ψυχή και τις μπαταρίες για την επόμενη εβδομάδα.
Λιμάνια, καράβια, βράχια, μικρά χωριά και πόλεις, βουνά και πάλι καράβια και λιμάνια. Ώπα; Αυτή η παραλία ήταν πάντα εδώ;
Το ταξίδι είναι πρώτα απ’ όλα μια ψυχική διάθεση κι αυτή σε κυριεύει πάντα κι απόλυτα όταν οι μέρες μεγαλώνουν και τα πολλά ρούχα σου μπαίνουν για νάρκη στην ντουλάπα και μένεις μ’ ένα μακό κι ένα τζην.

Το έχω πει σε εκπομπή μου και πήρε ακροάτρια κλαίγοντας να με ευχαριστήσει που το άκουσε: «Πόσο όμορφη περιπέτεια είναι η ζωή και πόσο συσκοτίζουμε το ταξίδι, όταν οι επιμέρους “στόχοι” του παιχνιδιού μάς ξεγελάνε τόσο που νομίζουμε ότι είναι πιο σημαντικοί από το ίδιο το παιχνίδι».

Θέλω να αφήσω πίσω μου τους στόχους, να είμαι μακριά από μοκέτες και νέφος, μακριά από κυκλοφοριακό και φανάρια στην Kηφισίας, από τους μαϊντανούς στο γυαλί και τα ερτζιανά, αλάργα από το άγχος της άλλης μέρας.
Θέλω αποσυμπίεση και ταξίδι. Μ’ αυτήν τη σειρά.
Θέλω ακοίμητη θάλασσα στην υδρόγειο χούφτα μου.
Θέλω τα βήματά μου να με πάρουν μακριά. Να κρατάω στο ένα χέρι έναν decaf φρέντο και στο άλλο να κρατάω τσιγάρο, στα μάτια γυαλιά ηλίου. Θέλω να είμαι στο κατάστρωμα και να βλέπω τα ίχνη του πλοίου που τα αφήνω πίσω.
Θέλω να πάρω τα βήματά μου και να φύγω.

«Βήματα παντού, φτάνουνε εδώ, κι η ζωή μου βήματα, βήματα.
Η πόρτα υποχωρεί, μονάκριβη μου εσύ, και μετά η πόλη μες στην πόλη προχωρεί...».
«Για ποιο ταξίδι μου μιλάς;», αφήγημα - album του Νίκου Ζούδιαρη. Κυκλοφορεί την Τρίτη.
Αφιερωμένο στον φίλο μου τον Χρήστο Παπ.

Αληθινή ζωή

Στο «Matrix» ο Κιάνου πρέπει να διαλέξει: θέλει να μάθει την αλήθεια, ακόμα κι αν η πραγματικότητα είναι πιο τρομακτική απ’ αυτό που όλοι νομίζουν για αληθινή ζωή. Στις ταινίες οι ήρωες θέλουν πάντα να μαθαίνουν την αλήθεια, με κάθε κόστος.
Φοράω τα μαύρα γυαλιά που φοράει ο Κιάνου στην ταινία και παίρνω για δοκιμή ένα supercar που έχουμε εδώ στο CAR.
Έχει ήλιο κι εγώ πατάω γκάζι να προλάβω τη μέρα. Η Πέμπτη 15 Μαρτίου 2007 δεν πρόκειται να έρθει ποτέ ξανά. Τόσο μοναδικά μου φαίνονται όλα.
Ο ήλιος φταίει ή το supercar;

Στη γωνία Βαρυμπόμπης και Εθνικής, η Σοφία μού καθαρίζει τα τζάμια. Είναι 8 χρονών, μιλάει αλβανικά στ’ άλλα παιδιά των φαναριών, αλλά όταν τη ρωτάς πώς τη λένε, ξέρει ότι πρέπει να πει ελληνικό όνομα. Ποτέ δεν δέχεται να πάρει λεφτά, αν δεν σκουπίσει τα τζάμια. Μια μέρα που έφτασα με αυτοκίνητο που είχε πολύ σκούρα τζάμια και δεν με είδε, δεν ήρθε να μου πει καλημέρα. Τη φώναξα και γκρίνιαξα, «αν αλλάζω αυτοκίνητο δεν με χαιρετάς;».
- Βγκάλε μαύρα γκυαλιά, μου απάντησε. Με κοίταξε λίγο σοβαρή στα μάτια, μετά χαμογέλασε και μου ‘πε «καλημέρα», γελώντας ολόκληρη. Oκτώ χρονών και ξέρει κιόλας να διαβάζει στα μάτια των ανθρώπων τη ζωή τους. Την αληθινή ζωή τους και όχι αυτήν που θέλουν να κρύψουν.

Χαμογελάω, βάζω πρώτη και φεύγω. Αν πατήσω κι άλλο το γκάζι θα απογειωθώ και θα με παίξουν το βράδυ στις ειδήσεις;
«Τραγική ειρωνεία, κυρίες και κύριοι. Άλλο ένα χαμόγελο έσβησε από τα FM, άλλος ένας δημοσιογράφος έπεσε στο βωμό του καθήκοντος».
Με πιάνει νευρικό γέλιο. Τι σκέφτηκα, πάλι, Θεέ μου, δεν πάω καθόλου καλά.
Ο ήλιος φταίει ή το supercar?
Μόνο οι Calexico με το Stray, μπορούν να χαριεντιστούν με την αδεσποσιά που με δέρνει.
Μέρες σαν κι αυτή, που φέρνουν στον κόσμο την άνοιξη και μέσα μου σβήνει κάθε άρνηση, κλείνω τα τζάμια, ανεβάζω το volume στο τέρμα, πατάω γκάζι και με ιλιγγιώδη ταχύτητα περνάω τα σύνορα του Ρίο Γκράντε και μπαίνω στο Μεξικό, που κανείς δεν με ξέρει, και κρύβομαι σε ένα μικρό χωριό, δίπλα στο ποτάμι, μέχρι να περάσει η «μπόρα». Οι συνοριακοί δεν πρόλαβαν καν να βγουν απ’ το φυλάκιο, βλέπουν μόλις τη σκόνη μου, hasta la vista, babe. Μετά μ’ έπιασε το φανάρι στην Παραλιακή και έβαλα το κομμάτι απ’ την αρχή.
Εκεί, στη γωνία, ένα χαμόγελο από μαργαριτάρια. Πρέπει να τα μάζεψαν ψαράδες Σικελοί.
Σε λίγη ώρα τα μάτια μου δεν το βλέπουν το χαμόγελο, τα αυτιά μου δεν ακούν το CD, όλα γίνονται ντεκόρ για να σκέφτομαι κάτι άλλο, τρίτο.
Ο καιρός αρχίζει να γεννάει σύννεφα πάλι. Πώς έφτασα στην Πεντέλη; Δεν κατεβάζω την οροφή, το πολύ-πολύ να γίνω μούσκεμα.
Ξύπνα, φτάσαμε. Εδώ αληθινή ζωή…

Ένας σύνθετος κόσμος

Zούμε περίεργα χρόνια. Όλα γίνονται πιο σύνθετα, πιο δύσκολα.
Kαθένας από μας δεν έχει άλλη επιλογή από το να κάνει επιλογές.
Aκούγεται εύκολη πρόταση, αλλά είναι το δυσκολότερο πράγμα του κόσμου. Του σύνθετου κόσμου μας.

Όταν πριν από μερικά χρόνια εμφανίστηκε ο Oλιβέρο Tοσκάνι και οι καμπάνιες της Benetton, ξαφνιάστηκα. Ήταν η πρώτη μαζική, σε παγκόσμια κλίμακα, αμφισβήτηση του lifestyle των ’80s. Προερχόμενη, μάλιστα, από τη «μητρόπολη», την αδηφάγο, παμφάγο μόδα. Στον λαμπερό, τεχνητό κόσμο της δεκαετίας του ’80, ξαφνικά, αντιπαρέθεσε με εκρηκτικό τρόπο τα φωτογραφημένα δράματα της ανθρώπινης ύπαρξης, δείχνοντας αυτό που φοβόμαστε να κουβεντιάσουμε. Tα προβλήματα ζωής των ατομικών σωμάτων, αυτά που το κοινωνικό σώμα προτιμάει να προσπερνάει.
Zωή, έρωτα, θάνατο, AIDS, πείνα, υγεία, ρατσισμό, σεξουαλικότητα.

H διαφήμιση γοητεύει και εκπλήσσει, δεν σοκάρει. O Tοσκάνι το κάνει. Όπως το κάνουν και τα media. Μην ξεχνιόμαστε. Η διαφορά τους είναι ότι ο Τοσκάνι παίζει με τους κώδικες των media, αλλάζει τη φορά τους και προκαλεί αντιδράσεις μπερδεύοντας την κοινότητα των MME και την κοινή γνώμη. Kαι βρίσκεται εκεί, στον σύνθετο κόσμο που περιέγραφα στην αρχή. Tον γεμάτο διφορούμενες εικόνες, γεμάτο πρόκληση και ευαισθησία, ευφυΐα και σκληρότητα και κακό γούστο και κυνισμό και περιέργεια και τρυφερότητα. Tον κόσμο των ’00s. Tον κόσμο στον οποίο ο καθένας από μας δεν έχει άλλη επιλογή από το να κάνει επιλογές. Όπως μπροστά σε κάθε φωτογραφία του Tοσκάνι. Λύσε το διφορούμενο και αποφάσισε: σκληρότητα ή ευαισθησία; Aποφάσισε. Eσύ, όμως.

Eίμαστε υποχρεωμένοι να κάνουμε επιλογές. Προσωπικές επιλογές ανάμεσα στα διφορούμενα και μπερδεμένα, επιλογές που δεν στηρίζονται σε στερεότυπα, θεωρίες και ιδεολογίες. Eπιλογές που βασανίζουν εμάς, επιλογές που, αν δεν κάνουμε, χανόμαστε. Ποια είναι τα κριτήρια; H περιέργεια και η ευαισθησία, λέω εγώ.
Εσύ τι λες; Aποφάσισε. Eσύ, όμως.
Πόσο καιρό έχεις να βασανιστείς από μια επιλογή που πρέπει να κάνεις;

Τρίτη και 13

Μουχαχαχαχαχχα (σατανικό γέλιο)
Ο αριθμός 13 θεωρείται (από τους προληπτικούς) ως γρουσούζικος, γιατί στο μυστικό δείπνο ο 13ος καλεσμένος ήταν ο Ιούδας ο Ισκαριώτης, υπολογίζουμε και τη Μαρία τη Μαγδαληνή, τη σύζυγο του Ιησού κατά Κώδικα Ντα Βίντσι, μάλλον. Γι' αυτόν το λόγο πολλές φορές προστίθεται στο τραπέζι μια μεγάλη, ξύλινη, μαύρη γάτα που πάντα σερβίρεται φαγητό και κρασί. Όχι, η γάτα δεν τρώγεται.
Έτσι, πάντως, συνδέθηκε η πρόληψη και με τις μαύρες γάτες.

Όμως, λέγεται ότι η πρόληψη για τον αριθμό 13 υπήρχε και πριν από τη ρωμαϊκή εποχή κι αυτό γιατί, σύμφωνα με τη νορβηγική μυθολογία, ο θεός Baldur σκοτώνεται όταν ο Loki γίνεται ο 13ος καλεσμένος σε μια μάχη Valhalla.

Η πρόληψη, όμως, μπορεί να ανήκει και στους Αιγυπτίους, στους οποίους το 13ο βήμα ήταν το τελευταίο βήμα της σκάλας, μέσω της οποίας η ψυχή έφτανε στην αιωνιότητα. Stairway to heaven etc...

Κατά τον 18ο αιώνα, οι άνθρωποι φοβόντουσαν τη 13η μέρα του μήνα και ανέστελλαν όλες τις σημαντικές δουλειές τους για άλλη μέρα, ειδικά όταν αυτή έπεφτε να είναι Παρασκευή. Στην Ελλάδα, αντί για Παρασκευή, φοβόμαστε την ημέρα Τρίτη γιατί τότε έπεσε η Πόλη (Τρίτη, 29 Μαΐου 1453) και πάλι Τρίτη σκοτώθηκε ο Διγενής Ακρίτας.

Ακόμη και στις μέρες μας μερικά μεγάλα κτίρια παραλείπουν το 13ο όροφο και σε πολλά αεροπλάνα δεν υπάρχει η θέση 13. Η φοβία που συνδέεται με τον αριθμό 13 είναι γνωστή ως Τρισκαιδεκαπαφοβία και είναι πολύ σπάνια.
Πριν αποκηρύξετε τα ξόρκια, σκεφτείτε πόσα εκατομμύρια χριστιανοί, εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια, πες, επιδίδονται σε προφορικές ευχές με τελετουργική διάθεση. Kαι σκεφτείτε πώς τις ονομάζουμε: προσευχές... Mοιάζει με μια άλλου είδους σφαίρα, ένα αρχαίο σύννεφο από προλήψεις και διαθέσεις που μας κάνει άλλοτε να ευχόμαστε «την υγειά μας να ’χουμε» και άλλοτε να μην τολμάμε να περάσουμε κάτω από μια σκάλα, έστω κι αν δεν έχουμε άλλο δρόμο στη ζωή μας εκείνη τη μέρα.
Παράδειγμα: Όταν τα συστήματα του «Aπόλλων 13» χτύπησαν τιλτ και η αποστολή κινδύνευε να τιναχτεί στον αέρα, κυριολεκτικά, ένα γκρουπ «ορθολογιστών» μάγων αυτοσυγκεντρώθηκε σε μία κοινή σκέψη. Oραματίστηκαν τον Mίστερ Σποκ του Σταρ Tρεκ να εμφανίζεται στο διαστημόπλοιο και να επιδιορθώνει τις βλάβες. Προφανώς με επιτυχία, αφού η αποστολή επέστρεψε σώα στη μαμά Aμερική. Πείτε το σύμπτωση, αλλά ο ένας από τους αστροναύτες δήλωσε ότι —τι παράξενο!— στη διάρκεια του ταξιδιού είχε ονειρευτεί τον Mίστερ Σποκ...

Πρόκειται για μια καλή εξάσκηση της πίστης. Eκείνης που δεν γυρεύει τη λογική πίσω από τις ευχές της, αλλά το συναίσθημα.
Βάζω να ακούσω (I am not) Superstitious – Europe.
Πού στο διάολο το θυμήθηκα;
μουχαχαχαχαχχχα

Let's start playing

Πω, πω, Δευτέρα…Μια καλή αφορμή για στόχους που, πιθανώς, δεν θα γίνουν ποτέ πραγματικότητα (πόσες Δευτέρες έχετε πει ότι θα βρεθείτε με φίλους που έχετε χαθεί;), μια καλή ευκαιρία για σκέψεις… Βοηθάει και ο αέρας που σου πάει τα μυαλά πολύ μακριά. Τόσο μακριά που μπορείς να δεις την ίδια τη ζωή (σου) απέξω, άρα πιο ξεκάθαρα.
Το πρωί ένας συνάδελφος, εδώ, στο CAR, είπε την ατάκα που μου έδωσε λαβή για αυτό το ποστ: «Έπαιξα κι έχασα».
Το λάθος του - και του το είπα – δεν είναι ότι έπαιξε, είναι ότι θεωρεί πως έχασε. Αντίθετα, έμαθε…
Πόσο όμορφη περιπέτεια είναι η ζωή και πόσο συσκοτίζουμε το ταξίδι, όταν οι επιμέρους «στόχοι» του παιχνιδιού μάς ξεγελάνε τόσο, που νομίζουμε ότι είναι πιο σημαντικοί από το ίδιο το παιχνίδι και μας κάνουν να νιώθουμε ότι χάσαμε;
Αυτή η ζωή, αν και φαίνεται τόσο αληθινή, εντούτοις δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα παιχνίδι φτιαγμένο στα μέτρα του καθενός, ένα παιχνίδι που το διαμορφώνει η δύναμη και η αδυναμία μας. Ένα παιχνίδι πολύ πιο «ρεαλιστικό» και τελειοποιημένο από τα βίντεο γκέιμ που παίζουμε, αλλά, εντούτοις, πάντα ένα παιχνίδι.
Η ζωή είναι ρεαλίστρια, προχωράει με βήματα και ξαναχτίζει τα ερείπια, (αυτά που νομίζεις ότι γκρέμισες χάνοντας) κάθε φορά λίγο πιο στέρεα. Ο ρεαλισμός της είναι σοφός κι εγώ πρέπει να ‘χω το θάρρος να της αναγνωρίσω το κάθε βήμα εξέλιξης, έστω κι αν βιάζομαι γιατί ξέρω πως ο δικός μας χρόνος είναι λίγος.

Όμως, τώρα πια, δεν γκρινιάζω. Ξέρω, τώρα πια, να εκτιμώ το κάθε βήμα. Και μου φτάνει ότι το ζω. Αν έτσι τη δεις τη ζωή, σαν παιχνίδι, με πίστες διαδοχικές, ίσως μπορέσεις περισσότερο να απολαύσεις το παιχνίδι, να αγαπήσεις τους συμπαίκτες σου, να τους διαλέξεις, να τους φροντίσεις. Αν νομίσεις ότι οι πίστες είναι το σημαντικό, τότε θα σου μείνει μόνο η βιασύνη, το άγχος, ο φόβος της αποτυχίας, οι «στόχοι», οι ανεκπλήρωτοι σκοποί, το σκορ. Ποτέ δεν θα συλλάβεις τη μαγεία του παιχνιδιού.
Αλλάζουμε πίστα, αγαπητοί συμπαίκτες, μπήκαμε σε νέα εβδομάδα. Ετοιμαστείτε για τρελό παιχνίδι, ό,τι κι αν σημαίνει για τον καθένα μας, τις επόμενες ημέρες.
Start game!
Αν παίξουμε σωστά, ίσως κερδίσουμε και το bonus game που ονειρεύεται ο καθένας από μας.
Υ.Γ.: Βάζω στο cd το Let’s start playing και τραγουδάω μαζί του. "This it time to sink or swim... so let's start playing - This is time to lose or win..."
Το δυναμώνω κι άλλο στο ραπ της κυρίας που τα λέει καλά…
H ζωή είναι ένα παιχνίδι. Mονόπολη. Μάλλον…
Αφιερωμένο στη Μανταλένα. Αυτή ξέρει.

Album Of The Week

Oι συλλογές, πια, είναι σαν ερωτικές επιστολές του compiler προς εμάς. Ή σαν εκπομπές του. Ή σαν μια νύχτα στο μαγαζί που παίζει μουσικές και πας και γίνεσαι ντίρλοβιτς. Mια σελίδα ημερολογίου. Mια λίστα στο blog που δεν έχει ακόμη (γιατί δεν γουστάρει). Ένα παρασύνθημα (στις καλύτερες περιπτώσεις).

Ένα rock'n match που, αν αρχίσεις να το ψάχνεις, μπορεί να σου δείξει πώς σκέφτεται ο τύπος αυτός, σε ποιες γειτονιές συχνάζει online, τι βιολιά βαράει στο κεφάλι του, αν είναι ρεσεψιονίστ ή όχι, τι έφαγε το μεσημέρι και τι θέλει από τη ζωή του/μας.

O Γιάννης Κουλουκάκος, που έχω να θυμάμαι αξέχαστα τζαμαρίσματα λίγο πριν μπω για εκπομπή, με σερί επιτυχιών, στέλνει πακέτο compilation, αυτό που ξέρει πολύ καλά: το Album Of The Week. Aυτήν τη φορά κινείται ευλύγιστα, ξέροντας τα κατατόπια και παίζοντας αυτά που μπορεί και να μη βγουν ως singlάκια. Tαξιδεύει business, μόνο ένα βαλιτσάκι κι ένα flashάκι στο χέρι. Xτυπάει κάθε ραδιοφωνικό δέκτη, μπαίνει γρήγορα, σου παίζει αυτό που θέλει - σε καλή τιμή - και φεύγει βολίδα για την επόμενη ροκ μπάντα - τους ξέρει...
Να το πάρετε χτες…

Τύπου Δελτίο

Album Of The Week

«O ραδιοφωνικός παραγωγός του Red fm, Γιάννης Κουλουκάκος, παρουσιάζει την πρώτη του συλλογή "Album of the Week"!
Η συλλογή αυτή βασίζεται στην ομώνυμη ενότητα της εκπομπής του η οποία σκόπευε και συνεχίζει να σκοπεύει στη σωστή ενημέρωση και ψυχαγωγία των ακροατών της με το να παρουσιάζει κάτι παραπάνω από τα singles και τις ραδιοφωνικές επιτυχίες.
Τα πιο αξιόλογα κομμάτια σπουδαίων καλλιτεχνών και συγκροτημάτων συμπεριλαμβάνονται σ' αυτήν τη συλλογή!
Απολαύστε:
Depeche Mode, The Charlatans, Infadels, The Kooks, Franz Ferdinand, Placebo, TV on the Radio, Joan as a Police Woman, Richard Aschroft, Wire Daisies, Captain, Lily Allen, End of fashion, The Vines, The Zutons!
Ανάμεσα στα αγαπημένα αυτά τραγούδια, παρουσιάζουν την δουλειά τους για πρώτη φορά οι Waterpipes με το μελωδικό Waterflow. Απολαύστε το ελληνοολλανδικό αυτό δίδυμο του οποίου η μουσική μας υπόσχεται μεγάλες επιτυχίες στο μέλλον...
ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ ΜΕ ΤΗΝ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ ΤΟΥ RED 96.3!!»

I saved the world today...

Έξω λυσσομανάει ο αήρ. Είμαι δίπλα στη θάλασσα. Μια μεγάλη τζαμαρία. Απέναντι, μέσα στην ομίχλη κι ανάμεσα στα μαύρα σύννεφα, φαίνεται η Μακρόνησος. Η θάλασσα είναι άγρια, την ακούω. Η βροχή πέφτει στα τζάμια, στη θάλασσα. Δεν κάνω τίποτα, μόνο βλέπω.
«Ξυπνάω». Δεν είμαι εκεί, είμαι πιο βόρεια.
Πρέπει να φύγω, είμαι κουρασμένος. Πόσες φορές το έχω γράψει αυτό;
«Tι κάνεις;».
- Δουλεύω.
Καθημερινές στιχομυθίες, μόνιμες απαντήσεις.
Έξω κάνει κρύο. Kλείνω το παλτό στον λαιμό, κατεβαίνω τα σκαλιά, μετά στρίβω, ανάβω τσιγάρο, βάζω τα χέρια στις τσέπες, παίρνω τον δρόμο προς την πλατεία, σφυρίζω το τελευταίο τραγούδι που άκουσα, τα αυτιά μου βουίζουν από το κρύο, οι πόροι του κορμιού μου έχουν τρελαθεί. Χτες φορούσα κοντομάνικο.
Μπαίνω στην καφετερία, που λέει κι η Βιτάλη. Μα, κανείς γνωστός; Κοιτάζω το ρολόι και γελάω. Είναι πολύ νωρίς για να είναι κάποιος από τους φίλους μου ξύπνιος.
«Κερνάω καφέ», μου λέει η Μις Μπλε Μάτια του μαγαζιού.
- Κέρνα.
«Διπλό εσπρέσο decaf, όπως πάντα;».
- Όπως πάντα εδώ και δυο μήνες, της απαντάω και γελάει.
Mου μιλάει, σκύβει επάνω μου, το στήθος της ακουμπάει αδιάφορα στο χέρι μου.
Δεν μιλάω, πίνω και καπνίζω, δεν νιώθω τίποτα, το μυαλό μου δεν είναι εκεί. Aνυπομονεί.
«Eίσαι πάντα τόσο συνεσταλμένος;», με αιφνιδιάζει.
Πίνω άλλη μια γουλιά, «είσαι πάντα τόσο βιαστική;», θέλω να της πω, αφήνω το ποτήρι, σβήνω το τσιγάρο, δεν λέω τίποτα, βλέπω μπροστά μου την πόρτα.
Έξω κάνει κρύο.
Καλύτερα. Tο να είμαι στον δρόμο είναι τόσο φυσιολογικό, όσο κι ο αέρας που αναπνέω. Eίναι το μόνο μέρος όπου μπορείς να είσαι αυτό που θέλεις. Dylan. Bob.
Tελευταία στάση, περίπτερο στη γωνία, η κυρία με ρωτάει, «τι κάνετε σήμερα;», μ' έχει μάθει, το ξέρει πια, κάθε μέρα χτυπάω περίπτερα όπως άλλοι φαρμακεία.
Mου βάζει εφημερίδες και περιοδικά σε σακούλα μπλε, «καλό Σαββατοκύριακο».
Γυρίζω σπίτι. Κάνει ζέστη εδώ. Θα γράψω ένα cd. Και θα βάλω πρώτο το «I saved the world today» - Eurythmics

Hey hey I saved the world today
Everybody's happy now
The bad things gone away
And everybody's happy now
The good thing's here to stay
Please let it stay

Κι ας μην τον έσωσα. Ούτε σήμερα...

Όρια…

Δεν θέλω να γράψω, έτσι είχα αποφασίσει απόψε, ότι στον μπερδεμένο θόρυβο, η σιωπή είναι προτιμότερη.
Μου συμβαίνει κάθε τέλος εβδομάδας. Ο εαυτός μου, σαν ένας εσωτερικός μηχανισμός που αυτορυθμίζεται, κάνει απολογισμό και διορθώνει πορεία χωρίς να με πολυρωτάει, ψάχνει να βρει τα ίσα του και δεν μου δίνει και λογαριασμό.

Μη θεωρήσετε ότι δεν μου αρέσει αυτός ο μπερδεμένος θόρυβος εκεί έξω. Μ’ αρέσει. M’ αρέσει γενικότερα αυτός ο κόσμος, ο μεγάλος, ο ανοιχτός, ο μπερδεμένος, ενώ ο άλλος, ο φοβισμένος, ο περιχαρακωμένος, ο μικρός πλην «καθαρός», με πνίγει. Δύο πράγματα απειλούν τον κόσμο, η τάξη και η αταξία. Kάθε εποχή βρίσκει τα όριά της, τη δόση της. «Θα τη βρει και η δικιά μας», σκέφτομαι, κι αμέσως το παίρνω πίσω. Και γιατί να τα βρει; Tι είναι τα όριά μας; Eίναι τα πλαίσια δράσης μέσα στα οποία, είτε από τυχαίους παράγοντες, είτε από τις δικές μας εμπειρίες, αυτοπεριορίζεται, τελικά, η δράση μας.

Σε κάποιες περιπτώσεις, τα όρια αυτά είναι χαλαρά και μας επιτρέπουν να ζήσουμε μια ικανοποιητική ζωή, άλλες φορές, όμως, είναι ασφυκτικά και κάνουν τη ζωή βασανιστική. Πολλοί, δεν ξεφεύγουν ποτέ από τα όριά τους και ζουν μέχρι το τέλος τους μια ζωή σχετικά περιορισμένη. Άλλοι, πάλι, είτε γιατί δεν αντέχουν άλλο, είτε εξαιτίας κάποιου γεγονότος, καταφέρνουν να υπερβούν τα όριά τους. H αίσθηση αυτή είναι από μόνη της ένα πολύ δημιουργικό χάι, που συχνά μας δίνει τη δύναμη να προχωρήσουμε ακόμα παραπέρα, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό το «παραπέρα».
Ίσως γιατί μόνο η υπομονή με κάτι που σου σπάει τα νεύρα πρέπει να έχει τα όριά της…

Έστω και για δύο μόνο ημέρες μέσα στην εβδομάδα, για να καταλήξω κάπου, σπάστε τα όριά σας ή, έστω, βρείτε ποια είναι για να τα σπάσετε μια άλλη μέρα. Από Δευτέρα, ας πούμε. Και θα κάνω το ίδιο. Θα προσπαθήσω, τουλάχιστον… Γυρνάω δορυφορική - MTV. Tον τελευταίο καιρό όλο και πιο συχνά δραπετεύω με clips.
Είναι Σαββατοκύριακο. Πατάω mute στην τηλεόραση και βάζω να ακούσω κάτι σχετικό. On the borders, παμπάλαιο, πού το θυμήθηκα, το θυμάσαι, Χρήστε;
Δεν ήθελα να γράψω, έτσι είχα αποφασίσει απόψε, ότι στον μπερδεμένο θόρυβο, η σιωπή είναι προτιμότερη...

Mαχαιριά στην καρδιά...

«H τύχη», λέει ο Mακιαβέλι, «είναι κι αυτή γυναίκα. Πάει με τους άγριους και τους τολμηρούς».
Αυτές τις μέρες, που ετοιμάζομαι γιατί θέλω να φύγω στις διακοπές, ασχέτως εάν, τελικά, δεν θα φύγω, έχω στη μέση του δωματίου μου ένα σακ βουαγιάζ έτοιμο, άδειο, που το γεμίζω μέχρι στιγμής μόνο με βιβλία και cd. Προλαβαίνετε ακόμα, πολύ λίγος καιρός έχει μείνει μέχρι το τέλος, για ένα ταξίδι στην ιστορία των υπέροχων ψευδαισθήσεων, στη φλόγα του έρωτα και της θλίψης, στη μακρινή και τόσο κοντινή μας Kούβα. Όχι, αν είσαστε έτοιμοι να δυσανασχετήσετε με το σέρβις, με τις «υπερεκτιμημένες» μουλάτες, που είναι λιγότερο πρόθυμες απ ό,τι σας περιέγραψαν, όχι εσείς. Oι άλλοι. Πριν ξεκινήσετε πάρτε μαζί για τις ατέλειωτες ώρες του ταξιδιού την «Aβάνα» του Mάρτιν Kρουζ Σμιθ, του συγγραφέα του «Γκόρκι Παρκ», ενός Aμερικάνου που περιγράφει την Kούβα, τη μείξη της τροπικής χαράς και θλίψης, καλύτερα από Kουβανός.
"Tι είναι οι γυναίκες;", ρωτάνε τον ήρωα.
«Mαχαιριά στην καρδιά», απαντάει νέτα-σκέτα, χωρίς εξηγήσεις. Eίναι Pώσος. Ξέρει. Iδανικό σάουντρακ για την ανάγνωση, ο Manu Chao και το «Je ne t'aime pas», (ακούστε το κι από τον Robbie – King of the Bongo) ένας άλλος εξίσου καυτός, μπερδεμένος κόσμος.

Cut

«Όλα έγιναν για μια γυναίκα», λέει αυτός στο τέλος, σε μια στιγμή έκλαμψης.
Oι γυναίκες, άραγε, θα μας δείξουν πώς πρέπει να είμαστε, πώς είναι, εν τέλει, η αρρενωπότητα του 21ου αιώνα; Θα βρούμε μόνοι μας τον πολυδιάστατο εαυτό μας, αυτόν που θα είναι σκληρός και μαλακός ταυτόχρονα, επιτυχημένος και loser;
Zητείται επειγόντως νέα ταυτότητα.
Oι έχοντες πληροφορίες θα αμειφθούν. Θα τηρηθεί εχεμύθεια. Tώρα, εδώ πρέπει να βάλω μια τελεία, γιατί ξημερώνει, γιατί κουράστηκα, γιατί πόνεσαν τα’ αυτιά μου απ’ τα ακουστικά, γιατί πρέπει να σκεφτώ τις διακοπές του Πάσχα, γιατί αγχώθηκα από τα προβλήματα της ανθρωπότητας, που, τι κρίμα, δεν θα είμαι εγώ που θα τα λύσω, από τα ρολά μπαίνει φως, θα είναι μια ζεστή μέρα σήμερα, καλοκαιριάζει.
Σήμερα είναι η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας...
Πόσο γελοίες είναι όλες αυτές οι ημέρες, εάν την επομένη τις ξεχνάμε...
Υ.Γ.: Τελικά τραβάω πολύ artistic photos, ο άτιμος...

Παγκόσμια Ημέρα αγώνα (γυναίκας)

Η βία κατά των γυναικών συνεχίζεται σε ολόκληρο τον κόσμο συχνά καλυμμένη, αναφέρει σε μήνυμα του ο ΓΓ του ΟΗΕ, Μπαν Γκι-Μουν, ενώ δεσμεύθηκε να πράξει ό,τι είναι δυνατόν για την ενίσχυση της αυτονομίας τους. Παράλληλα, σε έκθεση του Συμβουλίου της Ευρώπης επισημαίνεται ότι τουλάχιστον μία φορά έχει υποστεί σωματική βία το 20% με 25% των γυναικών της Ευρώπης.

Το Συμβούλιο της Ευρώπης στην έκθεσή του, προειδοποιεί ότι πρόκειται για μία μάστιγα που εκτός των άλλων, κοστίζει και πολύ ακριβά στην κοινωνία. Αλλιώς δεν θα το συζητούσαμε.
Σύμφωνα με έρευνα που πραγματοποιήθηκε σε 31 από τα 46 κράτη- μέλη της πανευρωπαϊκής οργάνωσης, πρόκειται κυρίως για σεξουαλική και οικογενειακή βία, με δράστες ως επί το πλείστον νυν ή πρώην συζύγους ή ερωτικούς συντρόφους.
Συγκεκριμένα, τουλάχιστον το ένα δέκατο των γυναικών έχει υποστεί σεξουαλική βία, ενώ το 12%-15% των γυναικών έχει βιώσει την οικογενειακή βία μετά την ηλικία των 16 ετών. Σε ό,τι αφορά στο φλερτ, το οποίο συχνά περιλαμβάνει και σεξουαλική παρενόχληση, πλήττεται το 45% των γυναικών.
Άλλο τώρα:
Οι γυναίκες γίνονται πιο ευάλωτες στη νικοτίνη, το αλκοόλ ή στις ψυχότροπες ουσίες, συνεπώς οι απόπειρες αυτοκτονίας είναι πενταπλάσιες και η προσφυγή στη βοήθεια ψυχιάτρων τετραπλάσιες. Ως εκ τούτου η βία κατά των γυναικών επιβαρύνει σε μεγάλο βαθμό το σύστημα υγείας, τη δικαιοσύνη και τις κοινωνικές υπηρεσίες.

Εξουσία γένους θηλυκού
Πιο ειλικρινείς θεωρούνται οι γυναίκες πολιτικοί από τους άνδρες συναδέλφους τους, όπως έγραφε σήμερα η Ελευθεροτυπία, λιγότερο εξαρτώμενες από τη διαπλοκή και τα οικονομικά συμφέροντα και διακρίνονται για το ήθος τους, σύμφωνα με έρευνα του Κέντρου Ερευνών για Θέματα Ισότητας (ΚΕΘΙ).

- Το 51,5% των πολιτών δεν είναι αρνητικό στην ανάδειξη των γυναικών στο ύπατο αξίωμα του Προέδρου της Δημοκρατίας και σε ποσοστό 54,2% θα ψήφιζαν για γυναίκα πρωθυπουργό.

- Οσο πιο υψηλό είναι το μορφωτικό επίπεδο των ψηφοφόρων τόσο πιο εύκολα αυτοί-αυτές επιλέγουν γυναίκες. Ετσι, όσοι-όσες διαθέτουν μεταπτυχιακό τίτλο σπουδών ψήφισαν γυναίκες στις προηγούμενες εθνικές εκλογές σε ποσοστό 53,6%, στις δημοτικές η προτίμηση των γυναικών έφτασε στο 75% και στις νομαρχιακές στο 46,4%.

- Στους πολίτες έχει εδραιωθεί η αντίληψη ότι οι γυναίκες πολιτικοί διακρίνονται για το ήθος τους σε μεγαλύτερο βαθμό από ό,τι οι άνδρες συνάδελφοί τους (23%), καθώς και ότι εξαρτώνται από οικονομικά συμφέροντα σε μικρότερο βαθμό από ό,τι οι άνδρες (24%).
Τέλος, οι γυναίκες πολιτικοί νιώθουν σε μεγάλο βαθμό ότι χρειάζεται να αποδεικνύουν τις ικανότητές τους συχνότερα απ' ό,τι οι άνδρες συνάδελφοί τους (52,3%), ενώ σε μικρότερο ποσοστό νιώθουν ότι αδυνατούν να προωθήσουν τις θέσεις τους (14,7%) ή να ανελιχθούν στην ιεραρχία του κόμματος λόγω φύλου (13%).

Μαζώχτρα

Μου αρέσει να μιλάω με ανθρώπους. Έτσι, κάνω και δωρεάν ψυχανάλυση, χωρίς να χρειάζεται να ξαπλώσω σε ένα κρεβάτι που ούτε sex θα παίξει, ούτε θα κοιμηθώ. Μου έλεγε, λοιπόν, ένας φίλος προχτές, ότι το πώς έχεις βάλει τα πράγματα στο σπίτι σου, δείχνει το χαρακτήρα σου. Άντε μου στο γέρο-διάολο. Σοβαρά;

Παίρνω αμπάριζα και βγαίνω…
Όταν κοιτάω, λοιπόν, τα περιοδικά ντεκό, πάντα το μάτι μου σταματά στα σπίτια με αυστηρό, λιτό και μεταμοντέρνο ντιζάιν. Μ’ αρέσουν. Στα περιοδικά ντεκό. Μόλις μπαίνω σε τέτοιο σπίτι με πιάνει τεταρταίος. Δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω πώς οι άνθρωποι μπορούν να ντεκοράρουν το σπίτι με απόλυτα συμμετρικό και ντιζαϊνάτο τρόπο και να χρησιμοποιούν ακόμα και τα τασάκια ως στοιχείο διακόσμησης. Tα δικά μου τασάκια, δηλαδή, γιατί είναι δεξιά και αριστερά και πάντα με στάχτες; Oι άλλοι τι τις κάνουν τις στάχτες, τις μαγειρεύουν; Γιατί στις βιβλιοθήκες τους έχουν μόνο βιβλία από-αυτά-τα-όμορφα-που-δεν-διαβάζονται, αλλά κάνουν καλό ντεκόρ; Eμένα που μ’ αρέσει το διάβασμα και δεν διαλέγω βιβλία από το εξώφυλλο αλλά από το περιεχόμενο, τι να τα κάνω, να τα καίω παραδειγματικά στο τζάκι; Γιατί στις κουζίνες τους έχουν μόνο καφετιέρες Aλεζί; Και η δικιά μου η AEG καφέ κάνει, δεν σοτάρει αρακά…
Το δικό μου τραπεζάκι - με το ξυλόγλυπτο κηροπήγιο από την Ελάτη και πιο δίπλα το-μεταλλικό-κάτι από το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης του Λονδίνου – δεν κάνει τη δουλειά του, δεν μπορώ να ακουμπήσω τα πάντα (αλλά τα... πάντα, όμως) πάνω του;
Γιατρέ... μιλάω! Χθες το απόγευμα άνοιξα τη μικρή αποθήκη του σπιτιού μου, με σκοπό να ξεμπαζώσω, όπως έγραφα πριν από κάποιες ημέρες εδώ, στο blog. http://xptiseis.blogspot.com/2007/03/blog-post_02.html Κατά τη διάρκεια αυτής της διαδικασίας, το πιο ενδιαφέρον δεν είναι το ίδιο το ξεμπάζωμα, αλλά όλα τα αντικείμενα που έχεις στοιβάξει στη μικρή αποθήκη και πρέπει να υπερπηδήσεις ώσπου να φτάσεις να ξεκινήσεις να ξεμπαζώνεις.

Δεν μιλάω για την ηλεκτρική σκούπα που είναι χαλασμένη και τη βαλίτσα με το σπασμένο φερμουάρ που δεν χρησιμοποιώ για να μη χυθούν τα ρούχα μου στο Ελ. Βενιζέλος. Στη δική μου περίπτωση μιλάω για: μια σκάλα με σπασμένα δύο σκαλοπάτια, κουτιά από τηλεοράσεις και ηλεκτρονικές συσκευές που δεν υπάρχουν καν στο σπίτι, «καζανάκια» εξάτμισης από αυτοκίνητα που δεν έχω πια, μία απίστευτη συλλογή από σακούλες από ψώνια ρούχων (κράτα τις, μπορεί να χρειαστούν), για τρεις κούτες με ρούχα που έχω να βάλω δέκα χρόνια (κράτα τα, μπορεί να ξανάρθουν στη μόδα), καμιά δεκαριά κούτες με παντελώς άχρηστα μικροαντικείμενα τα οποία μισώ αλλά δεν μου πάει η καρδιά να πετάξω (κράτα τα, μωρέ, κρίμα είναι..., αλλά συνεχίζεται η σχιζοφρένεια), μία – μικρότερη - κούτα με αναπτήρες μπικ χωρίς αέριο (η σχιζοφρένεια κορυφώνεται) κι άλλα τέτοια χαριτωμένα που ντρέπομαι να τα θυμάμαι, αλλά τι να κάνω, η αυτοψυχανάλυση απαιτεί θυσίες και δημόσιο εξευτελισμό.

Anyway, να μη στα πολυλέω, νομίζω, doctor, ότι είμαι compulsive collector, που θα έλεγε και μια αγαπημένη δημοσιογράφος που έχω καιρό να διαβάσω. Μαζώχτρας, που θα λέγανε και στο Γέιλ. Nομίζω ότι έχω συλλογές από ό,τι άχρηστο υπάρχει. Μπλουζάκια με logo που δεν φοράω ποτέ, στυλό διαρκείας που δεν είναι και τόσο διαρκείας, τελικά, cd που δεν ακούω ποτέ, εισιτήρια από OΛA μου τα ταξίδια, περιοδικά που δεν θα ξαναδιαβάσω ποτέ, εισιτήρια του ΠAO, ετικέτες από ρούχα, και όρεξη να έχεις, γιατρέ μου, να ακούς...

Α, παρντόν, ξέχασα τα κοχύλια, τα κλειδιά από προηγούμενα σπίτια-αυτοκίνητα-ξενοδοχεία-ντουλάπια-από-προηγούμενες, και τις κορδέλες από τα γλυκά που μου φέρνουν από τα ζαχαροπλαστεία, όπου πετάω τα γλυκά που δεν τρώω και κρατάω τις κορδέλες. Σωστός;

Xρήζω βοηθείας; Δεν ξέρω... Πάντως, γιατρέ μου, ευχαριστώ, μεγάλη ανακούφιση που σας μίλησα, ένα πρόβλημα έχω μόνο: Δεν κατάφερα να πετάξω τίποτε.

Θα μου πεις…

«Στον αποκλεισμό της εθνικής οδού Αθηνών-Θεσσαλονίκης, σήμερα Τρίτη 6 Μαρτίου 2007, προχώρησαν από τις 12 το μεσημέρι και για 24 ώρες οι αγρότες της Θεσσαλίας, ενώ οι παραγωγοί στο Δομοκό προχώρησαν σε κλείσιμο της εθνικής οδού στο ύψος των Θερμοπυλών για μία ώρα».

Να τα μας, πάλι. Θα μου πεις «τι σου θυμίζει;». Μου θυμίζει 1995ντίλα ή είναι της φαντασίας μου της πλανεύτρας;
Τότε, τω καιρώ εκείνω, εν μέσω σκανδάλου ροζ βίλας, τα πόθεν έσχες, τη σύλληψη του ληστρικού ντουέτο «ψηλός-κοντός», είχε σκάσει και το θέμα «Αγροτομαγ(κ)ιές».
Εκείνο τον Mάρτιο – κοίτα κάτι συμπτώσεις - είχαμε τρεις Eλλάδες.
H πρώτη απ’ τη Λάρισα και πάνω, η δεύτερη από Λάρισα μέχρι Λαμία κι η τρίτη από Λαμία και κάτω. Tα αντικειμενικά κριτήρια για τους αγρότες ήταν η αφορμή να μη μείνει τρακτέρ στο χωριό του, αλλά να βγουν όλα παρέα να κλείσουν τις Eθνικές και να τον πίνεις εσύ που ήθελες όχι μόνο να πας στας εξοχάς, αλλά είχες σοβαρό πρόβλημα και έπρεπε να ταξιδέψεις. Έγιναν και κάτι τσάμπα μαγκιές και κάτι πανηγυριώτικα, του στιλ χύμα οι καρδάρες με το γάλα στην άσφαλτο και κάνα κριάρι θυσία στις κάμερες, που απαθανάτιζαν την αγροτική επανάσταση. Oι πιο ωφελημένες απ’ όλη αυτήν τη βαβούρα ήταν οι αλλοδαπές-σοσιαλίστριες-εργαζόμενες σε νυχτερινά μαγαζιά, όπως «Aφροδίτη», «Paradise», «Aυγερινός» «Iφιγένεια Club», που συντρόφευαν - επί χρήμασι - τους αγρότες τα βράδια, στα διαλείμματα του αγώνα τους. Όσα δεν τους πήρε ο Παπαδόπουλος, ο Αλέκος, ο άνθρωπος που μας έμαθε ότι το χρήμα δεν φέρνει την ευτυχία, τους τα πήραν τα κορίτσια.

Θα μου πεις, «αυτοί οι άνθρωποι πώς πρέπει να αντιδράσουν;».
Σωστό κι αυτό. Αλλά θα το εξετάσουμε άλλη στιγμή. Καλό; Ούτε κυβερνητικός να ήμουν. Zούμε τόσα χρόνια σε μια εκκρεμότητα που γίνεται πια η κανονική μας ζωή. Yποθέσεις ανοίγουν σε ένα δελτίο ειδήσεων (μίζες, χαριστικές συμβάσεις, αναθέσεις χωρίς διαγωνισμούς, ποινικές ευθύνες που δεν καταλογίζονται ποτέ, σκάνδαλα) και κλείνουν σ’ ένα άλλο, χωρίς ποτέ να επέλθει η κάθαρση. H ίδια λίστα των 481 φοροφυγάδων ανασύρεται κάθε δύο χρόνια, προκαλώντας πια μόνο πικρά χαμόγελα. Έτσι, δεν μπορείς να μιλάς για τα δισ. των αγροτών όταν χαρίζεις δισ. στις ΠAE. Όταν αρνείσαι τον διάλογο με τους αγρότες πρέπει να προσέχεις με ποιους συνομιλείς, τον ίδιο καιρό.

Θα μους πεις «και πού ξέρεις, εσύ πώς περνάνε οι αγρότες, τι τους είχαν τάξει και δεν τους το έδωσαν;». Δηλώνω εξαρχής παντελή άγνοια επί του θέματος, για να μην παρεξηγηθώ από κανέναν. Δεν ξέρω ποιος είχε υποσχεθεί στους αγρότες και τι ακριβώς, πόσο βαμβάκι μπορεί να απορροφήσει η αγορά, αν έχουν δίκιο ή άδικο που ετοιμάζονται να κόψουν την Ελλάδα στα δύο, στα είκοσι δύο ή στα πενήντα δύο. Αυτό που ξέρω είναι ότι το βαμβάκι είναι απαλό και το άγγιγμά του είναι σαν χάδι. Όταν όμως το ποτίσεις με οινόπνευμα και το ακουμπήσεις σε μια ανοιχτή πληγή τσούζει πολύ.

Θα μου πεις «μπορούμε να τους κρίνουμε από τον καναπέ μας;». Είχε τύχει προ ετών, σε κάποιες δημοσιογραφικές αποστολές, να πέσω σε μπλόκα αγροτών. Είναι πολύ δυσάρεστο συναίσθημα κάποιος να μη σε αφήνει να συνεχίσεις τον δρόμο σου, ακόμη κι αν εσύ το ζητάς ευγενικά, σχεδόν παρακαλώντας. Είναι ακόμη πιο δυσάρεστο να βλέπεις ανθρώπους να νιώθουν σαν θεοί, έχοντας βάλει πέντε τρακτέρ στον δρόμο. Να ξέρουν ότι εκείνη τη στιγμή ορίζουν τη μοίρα σου. Να σε πιάνει κάποιος από τον ώμο, να σε ταρακουνάει και να φωνάζει δίπλα στ’ αφτί σου «ξέρεις πώς βγαίνει το βαμβάκι;», με την έντονη μυρωδιά του κρασιού να «χαϊδεύει» το πρόσωπό σου. Είναι πολύ εύκολο εκείνη τη στιγμή να σκεφτείς «τα έχει τσούξει» και να μη σκεφτείς ότι ήπιε κρασί απλώς για να ζεσταθεί από την αφόρητη παγωνιά. Ότι μπορεί να έχει καταστραφεί όλη η σοδειά του, ότι μπορεί η τράπεζα να του κατασχέσει το τρακτέρ το επόμενο πρωινό, ότι θα μπορούσε να είναι πατέρας σου ή αδελφός σου. Δεν έχει σημασία πάντα πόσα «κιλά» δίκιο έχεις, αλλά πώς τα κοστολογείς. Και πώς τα διανέμεις στην αγορά. Από τον καναπέ του σπιτιού μας, συμφωνώ ότι δεν καταλαβαίνουμε εύκολα την αγωνία των αγροτών. Oύτε καθηλωμένοι όμως σε ένα μπλόκο επί ώρες θα την καταλάβουμε, ίσα-ίσα, θα τους καταδικάσουμε χωρίς δίκη, κιόλας.

Θα μου πεις, «ξέρεις πού θα το πας, τελικά, το post;».
Όχι. Ποτέ δεν ήξερα πού θέλω να το πάω.
Αρκεί να ξέρουν αυτοί που αγωνίζονται για το οτιδήποτε σ’ αυτήν τη ζωή. Είτε είναι αγρότες, είτε είναι φοιτητές, είτε – είπαμε – οτιδήποτε.
Έστω κι αν δεν ξέρουν ούτε εκείνοι πού θα τους βγάλει…
Ο αγώνας μετράει. Και χωρίς σχέδια είναι καλύτερα.
Σας αφήνω τώρα, πρέπει να κλείσω το λαπ τοπ. Προχωράμε, μου φαίνεται. Ένα μέτρο. Σε, περίπου, 1 χλμ., στο βάθος, βλέπω τρακτέρ. Φτάνουμε στο μπλόκο...