Σαν σήμερα

Σημαντικά γεγονότα έλαβαν χώρα στις 16 Αυγούστου, στην Τέχνη και στον Πολιτισμό.

Πρώτος σταθμός το 1962, όταν ο τότε μάνατζερ των Beatles, Ράιαν Έμπσταϊν, ξαποστέλνει από το συγκρότημα τον ντράμερ Πιτ Μπεστ, επειδή μάλλον δεν ήταν και τόσο… best! Στη θέση του προσλαμβάνεται ο Ρίγκο Σταρ, αστέρι όνομα και πράγμα και – περίπου - ένα μήνα αργότερα, το group θα ηχογραφήσει την πρώτη του επιτυχία. Ήταν το «Love me do».

Ήταν 1968 όταν οι «Jackson Five», στους οποίους το μικρότερο μέλος ήταν ο Μάικλ Τζάκσον, κάνουν το επίσημο ντεμπούτο τους, σε συναυλία στην Καλιφόρνια. Αυτό συνέβη δίπλα στις «Σαπρίμς» και, φυσικά, δίπλα στη μετέπειτα φίλη του Μάικλ, την Νταϊάνα Ρος.

Το 1919 γεννήθηκε ο συγγραφέας Αντώνης Σαμαράκης. Με μεγάλη κοινωνική δράση υπήρξε από τους δημοφιλέστερους Έλληνες τόσο ως συγγραφέας, όσο και ως ενεργός πολίτης. Τα βιβλία του μεταφράστηκαν σε περισσότερες από 30 γλώσσες. Διηγήματά του έχουν συμπεριληφθεί σε ελληνικά και ξένα σχολικά και πανεπιστημιακά βιβλία. Κάποια έχουν γυριστεί σε κινηματογραφικές και τηλεοπτικές ταινίες. Το 1989 ανακηρύχθηκε από τη UNICEF πρώτος Έλληνας Πρεσβευτής Καλής Θέλησης για τα παιδιά του κόσμου. Έχει βραβευθεί από πολλούς φορείς, κυβερνητικούς και μη, και για το συγγραφικό έργο του και για την κοινωνική του δράση. Πέθανε τον Αύγουστο του 2003, σε ηλικία 84 ετών.

Το 1958 γεννήθηκε η Λουίζ Βερόνικα Τσικόνε, η Μαντόνα, ντίβα της ποπ και ηθοποιός. Παρά τα χρονάκια της φαίνεται ότι από κάπου συνεχίζει να αντλεί ενέργεια και συνεχίζει να είναι ακόμα νούμερο 1. Ωστόσο, όπως η ίδια ομολογεί, ο ρόλος που τη συναρπάζει περισσότερο, είναι εκείνος της μητέρας… 

Το 1977 πεθαίνει ο Έλβις Πρίσλεϊ, ο «βασιλιάς» του rock 'n' roll. Elvis has left the building. Λίγο πριν είχε εξομολογηθεί σε έναν φίλο του: «Κουράστηκα να είμαι ο Έλβις». Μπορείτε να φανταστείτε τι γίνεται σήμερα στο Μέμφις, όπου χιλιάδες θαυμαστές του, από όλο τον κόσμο, ταξίδεψαν στην Graceland για να τιμήσουν την επέτειο από το θάνατό του, κάνοντας ολονυχτία με κεριά. Κορόιδα. Ο Έλβις ζει…

Και, τέλος, σαν σήμερα, το 2005, έφυγε από κοντά μας η Βίκυ Μοσχολιού, στα 62 της, έχοντας παλέψει με τον καρκίνο, τα τελευταία δυο χρόνια.  Τον τελευταίο μήνα είχε εισαχθεί στο νοσοκομείο «Υγεία», δίνοντας την πιο δύσκολη μάχη. Τραγουδώντας την επιτυχία της «Τα τρένα που 'φυγαν» και τον Εθνικό ύμνο, φίλοι, συγγενείς και θαυμαστές αποχαιρέτησαν το απόγευμα της 18ης Αυγούστου τη Βίκυ, στο Α' Νεκροταφείο Αθηνών. Ξεκίνησε την καριέρα της το Πάσχα του 1962 στην «Τριάνα» του Χειλά δίπλα στον Γρηγόρη Μπιθικώτση και τη Δούκισσα. Καθιερώθηκε το 1964 τραγουδώντας το «Χάθηκε το φεγγάρι» του Σταύρου Ξαρχάκου στην κινηματογραφική παραγωγή «Λόλα».

Πολύχρονος, κύριε Νόπφλερ

Στις 12 Αυγούστου 1949 γεννήθηκε ο Μαρκ Νόπφλερ, κιθαρίστας, τραγουδιστής και πάνω απ’ όλα η ψυχή των Dire Straits. O σουλτάνος του σουίνγκ είναι εξήντα plus, αλλά μπορεί ακόμη και σήμερα να δαμάζει με τον ίδιο θαυμαστό τρόπο ένα κομμάτι ξύλο και λίγο σύρμα, που οι γνώστες το λένε χορδές.
Σ’ αυτό το κείμενο συγκέντρωσα τα βασικά που πρέπει να γνωρίζουμε για τον Μαρκ

@ Ο Νόπφλερ ξεπήδησε στη σκηνή το '77 με τους Dire Straits και το ντεμπούτο τους «Sultans Of Swing». Ένα άλμπουμ το οποίο – παρά το γεγονός ότι εκείνη την εποχή ήκμαζε το πανκ – έγινε αμέσως χρυσό.

@ Το ομότιτλο τραγούδι ηχογραφήθηκε για πρώτη φορά στα Pathway Studios του Βορείου Λονδίνου, ως demo. Η Phonogram (άλλοτε Universal) τους έκανε συμβόλαιο και το συγκρότημα μπήκε στο στούντιο τον Φεβρουάριο του 1978 για να το ηχογραφήσει ξανά, μαζί με τα υπόλοιπα τραγούδια του πρώτου άλμπουμ τους. Το «Sultans of Swing» άρχισε να ακούγεται 6 μήνες μετά την κυκλοφορία του πρώτου άλμπουμ τους, τον Οκτώβριο του 1978. To τραγούδι αναφέρεται στα μέλη ενός τζαζ γκρουπ της εργατικής τάξης, τα οποία δεν επιζητούν την επιτυχία, αλλά – μόνο – θέλουν να παίζουν τη μουσική τους.

@ Το σόλο του Μαρκ, σε αυτό το τραγούδι, κατατάχθηκε στην 22η θέση στον κατάλογο με τα καλύτερα κιθαριστικά σόλο, τον οποίο κατάρτισε το περιοδικό «Guitar World». Η καλύτερη εκτέλεσή του είναι εκείνη που διήρκεσε 11 λεπτά στη συναυλία συμπαράστασης για την αποφυλάκιση του Μαντέλα, στο Γουέμπλεϊ, το 1988. Δίπλα στον Νόπφλερ ήταν και ο Έρικ Κλάπτον.

@ Η καριέρα του Μαρκ έχει διαρκέσει πάνω από 40 χρόνια, σε μια πορεία που προσμετρά δεκάδες εκατομμύρια δίσκους και χιλιάδες live εμφανίσεις.

@ Οι Dire Straits διαλύθηκαν το '95 - «ένα κομμάτι του μεγάλου ταξιδιού μου στη μουσική», όπως ο ίδιος έχει δηλώσει – κι αφού είχαν φτάσει στο απόγειο της πορείας τους. Ο δίσκος τους, «Brothers in Arms», αποτελεί ένα από τα πιο εμπορικά άλμπουμ στην ιστορία του ροκ.

@ Ο Νόπφλερ, ο «πιο γαλήνιος μουσικός στη ροκ», όπως τον αποκαλεί ο Τύπος, δεν απασχόλησε ποτέ τα ταμπλόιντ. Η μοναδική φορά που ακούστηκε κάτι γι’ αυτόν και δεν αφορούσε τη μουσική του, ήταν όταν έπεσε από τη μοτοσικλέτα του το 2003. Ακόμη και σήμερα, για τις μετακινήσεις του έχει ένα σκούτερ, συνεχίζει να οδηγεί παρά το ατύχημα. Γιατί, όπως λέει ο ίδιος, «μια βόλτα με το σκούτερ αποτελεί έναν από τους τελευταίους τρόπους διαφυγής που έχουν απομείνει...».

@ Είναι μανιώδης συλλέκτης και διαθέτει περισσότερες από 70 κιθάρες στη συλλογή του.

@ Φυσικά και συμπεριλαμβάνεται στη λίστα του περιοδικού «Rolling Stone», με τους 100 σπουδαιότερους κιθαρίστες όλων των εποχών. Συγκεκριμένα, είναι ο 27ος καλύτερος κιθαρίστας.

@ Έχει τιμηθεί με τον τίτλο του διδάκτορα της μουσικής από δύο βρετανικά πανεπιστήμια.

Σόλο, με τρέμολο, αντί επιλόγου

Για μένα ο Μαρκ είναι ένας από τους τελευταίους ήρωες της κιθάρας, ένας αυθεντικός Σκωτσέζος, πρώην δάσκαλος, που αν κάναμε παρέα θα με πήγαινε κάθε βράδυ και σε διαφορετική παμπ για να τον ακούσω να παίζει μπλουζ. Για μένα ο Μαρκ θα είναι για πάντα ένας γλυκός αναχρονισμός που θα μου φέρνει στο μυαλό εικόνες από μια ζωή που δεν έζησα, που δεν ήμουν παρών. Και πάντα θα έχω στο μυαλό μου τα λόγια του: «Τίποτα δεν έρχεται μόνο του, χωρίς να κουνηθείς κι εσύ…».

Ξεφεύγοντας...

Όπως οι γλάροι που κοιτούν από μακριά τις ακτές.
Όπως οι κάβοι που λύνονται από τα λιμάνια, γνωρίζοντας ότι θα ξαναβρεθούν.
Με φώτα σβηστά, να κοιτάς το σκοτάδι και να κάνεις σχέδια με τις σκιές στον τοίχο.
Με τσιγάρο στα χείλη να γελάς με τα δαχτυλίδια του καπνού.
Με την πλάτη να σε καίει στην επαφή με τα σεντόνια.
Με τις στάλες του ιδρώτα στο μέτωπο, με μια βαλίτσα στο χέρι.
Απαντώντας με ερωτήσεις στις ερωτήσεις.
Με ένα παιδάκι που παίζει με τα κουβαδάκια του, για γενναίες δόσεις αθωότητας.
Με πλαστικά σε θάλασσες και ακτές.

Με πρόσωπα γαλήνια που ταξιδεύουν, μέσα σε αίθουσες αναμονής, με χέρια που ανταμώνονται στα διόδια αλλάζοντας κέρματα και αποδείξεις.
Πάνω σε καταστρώματα, που καταστρώνονται σχέδια.
Με 50 ευρώ αμόλυβδη και ευχές για «καλό ταξίδι».
Με κινητά που φωτίζονται τη νύχτα από μηνύματα που σκάνε σαν πυροτεχνήματα, αλλά κρατάνε περισσότερο.
Με παραλίες, ομπρέλες, μπιτς μπαρ στο πουθενά, με μια μουσικούλα να βαράει για να διώξει από τα κορμιά τον παλιοχειμώνα.
Με τέρμιναλ αερολιμένων, με λόμπι ξενοδοχείων, με αριθμούς δωματίων.
Με γέλια, με ανοιχτά μάτια στη βουτιά.

Με διαδρομές μέσα σε δέντρα, για ατέλειωτο κρυφτό με τον ήλιο που είναι πάντα εκεί, όπως κι η αλήθεια.
Με κύματα που σκάνε μέσα στο μυαλό σου, με ηθικές υποχρεώσεις που δεν έκλεισες τη σεζόν που πέρασε, με υποσχέσεις που δεν θα τηρήσεις στην επόμενη.
Με σχέδια για το φθινόπωρο που έρχεται, με καράβια που φεύγουν.
Με ουρανούς έναστρους, με φιλιά υγρά κι αλατισμένα στην παραλία.
Με γνωριμίες που κρατάνε όσο δυο ποτά, με έρωτες καλοκαιριού που λένε ότι δεν κρατάνε.
Με φώτα σβηστά, με βεράντες φωτισμένες από φίλους.
Με μπαταρίες στο σακ βουαγιάζ, κλειδιά, αντηλιακά, με κομμένα ντεπόν.
Με το ρήμα του καλοκαιριού στο στόμα, που είναι το «φεύγω», όπως «ξεφεύγω».
Ξεφεύγοντας, όπως ελληνικό καλοκαίρι.
   
Τι σκέφτεσαι τώρα;