Κι έπειτα οι διακοπές τελείωσαν…

…κι έπειτα γύρισα ξανά στην Αθήνα που παλεύει να βρει τους ρυθμούς της. Όχι γιατί είναι τόσο δύσκολο να βρεις τους ρυθμούς - αυτοί εκεί είναι, σου κλείνουν πονηρά το μάτι - αλλά επειδή το μυαλό και το κορμί αρνείται. Δυσκολεύεσαι να φορέσεις ρούχα και παπούτσια, αρνείσαι το πρωί να σηκωθείς από το κρεβάτι (ή από όπου σε βρήκε το πρωινό, do you copy?) για να πας στη δουλειά.
Ίσως αυτό συμβαίνει επειδή αυτό που ζούμε όλο το χειμώνα, τελικά δεν είναι η «κανονική», η πραγματική ζωή.
Και το γράφω εγώ, εντελώς αυθάδικα, αφού θεωρώ ότι κάνω μια από τις πιο ενδιαφέρουσες δουλειές του κόσμου, άρα δεν τραβάω κάνα ζόρι που γυρίζω στη… φάμπρικα. Ίσως η άρνηση να επιστρέψεις πίσω στη δουλειά σχετίζεται με μια γενικότερη άρνηση που έχουμε για όλα αυτά που ζούμε, αφού, μην κρυβόμαστε, η καθημερινότητά μας έχει γίνει λίγο κλισέ, μπανάλ, πασέ, προβλέψιμη, κλειστή. Μονοκαλλιέργεια. Σπίτι-δουλειά. Τι κάνεις; Δουλεύω. Τρέχω. Στάνταρ ερωτήσεις, με στάνταρ απαντήσεις. Θεωρώ, λοιπόν, ότι έχουμε συνεχώς την ανάγκη να κάνουμε αποδράσεις με πάσης φύσεως «ταξίδια», για να ξεφεύγουμε. Συμφωνεί μαζί μου κι ο Ιρμπέν στα «Mυστικά του ταξιδιού», ο οποίος διατείνεται ότι δεν ταξιδεύουμε για να ξεκουραστούμε, αλλά για να αποδράσουμε από τις κοινωνικές συμβάσεις.

Ξεκινάει, λοιπόν, μια νέα σεζόν, κι αν θέλουμε να μας πάει καλά, ας πετάξουμε – όσο γίνεται αυτό – απέξω, τα πολλά «πρέπει» και, βασικά, τις κοινωνικές συμβάσεις που έχουν επιβάλλει οι «άλλοι» για μας. Και δεν το παίζω γκουρού, τα λέω (τα γράφω) για να τα ακούω (να τα διαβάζω) κι εγώ.
Ξεκινάει, λοιπόν, μια σεζόν, που μακάρι να φέρει καλές και μεγάλες ανατροπές, στιγμές που θα τις παρακολουθήσουμε με μάτια γουρλωμένα από ευχάριστες εκπλήξεις.
Σαν ένα καλοκαίρι, δηλαδή, μέσα στο φθινόπωρο ή το χειμώνα.

Υ.Γ.1: Δεν ξέρω γιατί έβαλα το West and Girls των Pet Shop Boys να ακούγεται στο μπλογκ (στην περίπτωση που μπορείς να το ακούσεις). Αλλά, γιατί όλα τα πράγματα που κάνουμε θα πρέπει να τα εξηγούμε; (Κι αυτό είναι άλλη μια συμβουλή για τη νέα σεζόν).
Υ.Γ.2: Και μην ακούσω την «ευχή» για «καλό χειμώνα», άλλωστε μεσολαβεί το φθινόπωρο. Καλή μας εποχή να λέμε, για να πιάσει, κιόλας…

I want my MTV

Όταν τα ρολόγια της 1ης Αυγούστου 1981 έδειξαν μεσάνυχτα, ένα καλωδιακό τηλεοπτικό κανάλι (με έδρα το «Μεγάλο Μήλο», τη Νέα Υόρκη, my brother) έκανε το ντεμπούτο του κι έμελλε ν’ αλλάξει μια για πάντα όχι μόνο τον τρόπο με τον οποίο βλέπαμε τηλεόραση, αλλά – βασικά – τον τρόπο με τον οποίο ακούγαμε μουσική. Το πρώτο video clip που μεταδόθηκε ήταν το τραγούδι των Buggles «Video kill the radio star» και όχι των Bangles, όπως πολλοί θεωρούν. Το τραγούδι αποδείχτηκε προφητικό; Αυτοσαρκαστικό σίγουρα, προφητικό σε καμία περίπτωση.
Το νέο που έβαλε το MTV στις ζωές μας, ήταν ότι, πλέον, δεν έβλεπες - μόνο – οπτικοποιημένα τα αγαπημένα σου τραγούδια. Το πιο σπουδαίο είναι ότι το μουσικό κανάλι δημιούργησε μόδες, trend, hype, στάσεις ζωής, χειρονομίες, ατάκες, yo baby, yo…
Για να γίνει αυτό, όμως, για να έρθει η καθιέρωση – μεταξύ μας, δεν άργησε και πάρα πολύ – έπρεπε να αντιπαλέψει με την αντίδραση των δισκογραφικών εταιρειών οι οποίες στην αρχή το αντιμετώπισαν ως το αδηφάγο τέρας που θα συρρικνώσει (αν όχι «καταβροχθίσει») τα έσοδά τους. «Ποιος θα δώσει χρήματα για να ακούσει ένα βινύλιο (ναι, αυτό υπήρχε τότε) όταν μπορεί να ακούει και να βλέπει πολλές φορές μέσα στην ημέρα την επιτυχία της εποχής; Κι όμως, με έναν τρόπο που δεν τον λες μαγικό, αλλά μάλλον αναμενόμενο, οι πωλήσεις των καλλιτεχνών άρχισαν να αυξάνονται αφού τα κλιπ ήταν το καλύτερο προμόσιον. Για παράδειγμα, η καριέρα των Duran Duran εκτινάχτηκε, έτσι μάθαμε τη Μαντόνα, χάρη στο MTV προσπαθούσαμε να χορέψουμε με τον Τζάκο και το – διάρκειας 14 λεπτών! - «Thriller» του.
Και δεν ήταν μόνο αυτοί οι καλλιτέχνες που αναδείχτηκαν στο πέρασμα του χρόνου, όπως και η μουσική που μεταδιδόταν δεν ήταν μονοδιάστατη. Από τις οθόνες μας παρέλασαν επιτυχίες ποπ, ροκ, είδαμε ζώνες heavy metal, κάποιοι φόρεσαν μεγάλα ξυπνητήρια στους λαιμούς τους, αυτό επίτασσε η μόδα του περιθωριακού χιπ-χοπ, me myself and i, μάδα φάκα. Το «άνοιγμα» που επιχειρούσε το MTV δεν είχε να κάνει μόνο με τα μουσικά είδη. Στην πορεία της ζωής του, πέραν των μουσικών νέων και των κλιπ, είδαμε talk shows, reality, τηλεπαιχνίδια, Μπίβις εντ Μπάτχεντ, αλλά και καμπάνιες που είχαν ως στόχο να θυμίσουν ότι αυτός ο τηλεοπτικός δίαυλος που θα έλεγε κι ο – πάλαι ποτέ διευθυντής του 984 – ο Τζανετάκος, ήταν ένα κανάλι για τους νέους που ζουν σε μια κοινωνία που είχε τα προβληματάκια της.
Σαν σήμερα θυμάμαι τη στιγμή που το ΜΤV έδωσε εικόνα, μέσω δορυφόρου, στην Ελλάδα. Θυμάμαι, εκεί, στα τέλη της δεκαετίας του ’80, τις ατελείωτες ώρες που περνούσαμε στην οθόνη βλέποντας ξανά και ξανά τα τραγούδια που μετέδιδε το κανάλι βασισμένο σε ένα πολύ σφιχτό rotation. Πιο σφιχτό δεν είχες, τύφλα να έχει σήμερα το αυστηρό play list κάποιων ραδιοφωνικών σταθμών. Μπορείτε να θυμηθείτε πόσες φορές έχετε δει το A view to a kill, το Careless Whisper ή το Shout των Fears; Πόσες εξεταστικές ή πόσα διαβάσματα έγιναν με υπόκρουση το MTV; Σε καμία περίπτωση, εγώ δεν μπορώ.

Μπορώ να θυμηθώ, όμως, τη στιγμή που έκανε πρεμιέρα, επίσημα πια, το ελληνικό MTV, στις 5 Οκτωβρίου 2008, με τη συναυλία στο Καλλιμάρμαρο και την παρουσία όλων ημών που μεγαλώσαμε μαζί του κι ένα πλήθος καλλιτεχνών (Γκαμπριέλα Τσίλμι, Κάιζερ Τσιφς) και, φυσικά, των R.E.M.
Εκείνη τη βραδιά, που ούτε στα VIP που καθόμουν δεν ήταν ξενέρωτα, σκέφτηκα ότι, ναι, υπήρχε και θα υπάρχει για πάντα «η γενιά του MTV», ακόμη κι αν αυτό σταματήσει να εκπέμπει κάποια στιγμή. Ενώ το αεράκι φυσούσε στο Παναθηναϊκό Στάδιο, άναψα τσιγάρο μέσα στο πλήθος και κατάλαβα ότι ήμουν άλλος ένας εικονολάτρης του MTV που κάτσιασα μπροστά σε μια οθόνη. Ο Marc Almond συναντά τους Toto, ο Iggy Pop τον George Michael, δεν υπάρχουν πια καρεκλάδες, φλώροι και ροκάδες, οι διαχωριστικές μουσικές γραμμές έσπασαν, αυτό το κανάλι έκανε τους περισσότερους να έχουν ανοιχτές τις τηλεοράσεις τους μόνιμα, ως την καλύτερη ιδέα πορτατίφ που υπήρξε ποτέ, σαν εκείνο το φωτάκι που αλλάζει εικόνες και διώχνει μακριά τη μοναξιά, που σου δείχνει εικόνες από μέρη που θες να πας. Τα ηχεία των τηλεοράσεων τρίζουν, έχουν καεί, οι μουσικές βαράνε δυνατά και κάνουν βόλτες γρήγορα μέσα στις πόλεις σαν κουτσομπολιό, είδες ο Bowie τι φορούσε; Ένας γενναίος κόσμος είναι εκεί, ένας περιοδεύον μουσικός θίασος, με τη μεγαλύτερη ποικιλία που έχει γεμίσει ποτέ τα μάτια σου.
I love you MTV. I want my MTV…