Και καλή τύχη, μάγκες...

(Μου την έστειλε φίλος και ένιωσα ότι έπρεπε να τη μοιραστώ μαζί σας, αφού - μονομιάς - άλλαξε η ζωή μου, προς το καλυτερότερο!)

Η παρακάτω φωτογραφία έχει κάνει το γύρο του κόσμου 12 φορές και φέρνει καλή τύχη σε όποιον την έχει μαζί του. Μην την αγνοήσετε, είναι πολύ ισχυρή.
Ένας άνθρωπος απ’ το Ιράκ, έστειλε την φωτογραφία σε 133 ανθρώπους, την επόμενη μέρα μπήκαν οι Αμερικάνοι και έσωσαν τη χώρα, εγκαθιστώντας τη Δημοκρατία για την οποία έγιναν γνωστή σ' ολάκερο τον κόσμο.
Ο καπετάνιος του Sea Diamond διέγραψε το μήνυμα, χωρίς να το στείλει.

Προωθήστε, λοιπόν, τη φωτογραφία σε όσους περισσότερους ανθρώπους μπορείτε.
Καλή τύχη να έχετε και καλό Σαββατοκύριακο!

Υ.Γ.: Χρωστώ οδοιπορικό απ' το Παρίσι. Θα το έχετε τη Δευτέρα…

Το ξέχασες;

Το επιβατηγό πλοίο «Εξπρές ΣΑΜΙΝΑ» βυθίζεται στ' ανοιχτά της Πάρου, με συνέπεια να χάσουν τη ζωή τους 80 άτομα.
Ήταν 26 Σεπτεμβρίου, ακριβώς 7 χρόνια πριν…

Τότε είχα γυρίσει στο σπίτι. Το καλοκαίρι είχε τελειώσει, έτσι το έχουμε συνδυάσει, όταν τελειώνουν οι διακοπές μας, τελειώνει το καλοκαίρι.
Και κάπως έτσι γίνεται… Φθινοπωριάζει, ο Σεπτέμβρης έρχεται κάθε φορά όπως έρχεται ο Σεπτέμβρης τα τελευταία χρόνια, με σεισμούς ή ναυάγια. Tο διάλειμμα τέλειωσε. Με κορμιά στη θάλασσα, η ζωή είναι τραγική, το καλοκαίρι θα τελειώνει πια μ’ έναν Σεπτέμβρη που πονά.
Μ’ έναν Σεπτέμβρη που μπορεί, με έκτακτες συνδέσεις, να σε μεταφέρει στα παμπάλαια πλοία μας, στους ανεύθυνους πλοιάρχους μας που βλέπουν ματς και τα πλοία πάνε μόνα τους, στην εγκληματική ανεπάρκεια του κράτους και των σωστικών συνεργείων, στις μονοπωλιακές καταστάσεις της ακτοπλοΐας, στα Puma που δεν πέταγαν, στους ψαράδες που έσωζαν όσους μπορούσαν, στους φαντάρους-επιβάτες που έκαναν τους ναυαγοσώστες και ήθελαν να γίνουν αστυνομικοί αλλά η πολιτεία τους ξέχασε, στους υπουργούς που συσκέπτονταν, στον κόσμο που πνιγόταν δίπλα στο λιμάνι, στους τηλεοπτικούς εισαγγελείς, στους ταμίες, στις άδειες σκοπιμότητας, στους πολιτικούς-ναυτιλιακούς πράκτορες.
Εντελώς απλά και γρήγορα, όπως πολύ γρήγορα γίνεται το ίδιο, με άλλους «πρωταγωνιστές», στα Φάλκον, στις πυρκαγιές, στους σεισμούς, ο «κοσμάκης» βρέχεται και πνίγεται στις πλημμύρες, γίνεται κομμάτια μέσα σε λαμαρίνες, εις τας Εθνικάς Οδούς, που πληρώνουμε διόδια εδώ και χρόνια για να γίνουν από καρμανιόλες, δρόμοι. Απέναντι οι υπουργοί, οι οποίοι, εν μέσω φέρετρων, το μόνο που κατάλαβαν, το μόνο που τους ένοιαζε, είναι ο πόλεμος των διαρροών, έφταιγε για το Puma ο Παπουτσής ή τον κάρφωσε ο Άκης;

Όλα τα υπόλοιπα, ήταν, με καρμπόν, το ίδιο κι απαράλλαχτο έργο που προβάλλεται με συχνότητα εδώ στην Ελλάδα, σε κάθε κρίση: Τα κανάλια και οι εφημερίδες είχαν πάρει στην οντισιόν το ρόλο του εισαγγελέα, είχαν στήσει τηλεοπτικές δίκες, παίζοντας σε τηλεοπτικά πολιτικά παιχνίδια. Και όλο αυτό είχε αμπαλαριστεί με μια κορδέλα τηλεοπτικής απόδοσης.
Ένα μέρος μιας θλιβερής και καθόλου, μα καθόλου, τηλεοπτικής, πραγματικότητας.

Όλοι μιλάνε, εκτός από τους ίδιους τους νεκρούς, αυτοί δεν βγαίνουν στα παράθυρα, καμία «κλείστρα» καναλιού δεν τους έχει καλέσει. Αν αυτό συνέβαινε, κανείς μας δεν θα είχε μπερδευτεί. Κανείς μας δεν θα είχε καταλήξει στο στερεότυπο, «φταίει το κράτος», «φταίνε οι άλλοι». Mετά από 15 μέρες, κανείς δεν σχημάτισε γνώμη, αφού όλα ακούστηκαν χωρίς συμπέρασμα, ο καθένας κράτησε αυτό που ήθελε ήδη ν' ακούσει, ανάλογα με τις ήδη διαμορφωμένες απόψεις του.
Γιατί, εδώ στην Ελλάδα, φταίνε τα μονοπώλια, οι συνδικαλιστές, το cabotage, ο ναυτικός αποκλεισμός, τα Puma, το χρηματιστήριο. Με λίγα λόγια, πάντα φταίνε οι «άλλοι».
Γιατί, εδώ, στο Ελλαδιστάν, ο καθείς κάνει αυτό που έχει το ελάχιστο προσωπικό κόστος. Γι’ αυτό και σε κάθε κρίσιμη κατάσταση, όλοι οι παράγοντες αποδεικνύουν αυτό που όλοι ξέρουμε ότι μπορούν να κάνουν καλύτερα: Αποδεικνύουν την ανεπάρκειά τους. Kανείς δεν δουλεύει αν μπορεί να μη δουλέψει, ας βγάλουν οι άλλοι το φίδι από την τρύπα.
Στην Ελλάδα, επαγγελματική ευσυνειδησία δεν υπάρχει. Και δεν υπάρχει βασικά πολιτεία για να το διδάξει, η ίδια η πολιτεία δεν έχει ευσυνειδησία, γιατί δεν υπάρχουν κανόνες, δεν υπάρχει τιμωρία, οι ένορκες διοικητικές εξετάσεις γράφονται για να μείνουν σε κάποιο συρτάρι κι έπειτα από 5 χρόνια να παραγραφεί το αδίκημα. Άντε, να τιμωρηθεί κάποιος ξεκάρφωτος, για τα μάτια του κόσμου.
Αρκεί να μην παραιτηθεί κανείς υπουργός.

Έτσι, τα όνειρα κάποιων από εμάς για ένα κράτος που – απλώς – θα υπολειτουργεί, θα ναυαγούν και θα πνίγονται στην Πάρο. Τα όνειρά μας θα συνεχίσουν να μπαρκάρουν κάνοντας το σταυρό τους στον όποιο Θεό πιστεύουν, λέγοντας και μια μικρή προσευχή: «Θεέ μου, όποιος κι αν είσαι, κάνε να φτάσω ζωντανός στον προορισμό μου».
Γιατί τα όνειρά μας ξέρουν πολύ καλά ότι μόνο από τύχη ζούμε σ’ αυτού του κόσμου τη γωνιά. Γιατί αν γίνει κάτι, κανείς από την πολιτεία δεν μπορεί να σε σώσει.
Και έτσι η πολιτεία μπορεί να κοιμάται ήσυχη. Γιατί ξέρει ότι αν θα γίνει κάτι, όσο στραβό κι αν είναι, θα βγούνε όλοι και θα κράζουν, αλλά μέχρι εκεί, τίποτε και κανείς δεν μπορεί ν’ αλλάξει τίποτε.
Και η πολιτεία συνεχίζει να κοιμάται. Γιατί ξέρει ότι, στη Χώρα της Αμνησίας, όλα ξεχνιούνται…
Εξπρές ΣΑΜΙΝΑ, 7 χρόνια μετά, ήταν σαν σήμερα.
Το ξέχασες;

Υ.Γ.: Φεύγω για Γαλλία, θα πετάξω με Ολυμπιακή Αεροπορία. Ελπίζω να έχουν θυμηθεί να κάνουν σέρβις στο αεροπλάνο που θα πετάξω και να τα πούμε ξανά.
Αν όχι, χάρηκα πολύ που σας γνώρισα…

Words, don’t come easy

Η ελληνική γλώσσα, κατά γενική ομολογία, είναι από τις πλουσιότερες και αξιολογότερες του κόσμου. Επειδή, όμως, κανένας δεν μπορεί να αποδείξει το ίδιο για πλάσματα και καταστάσεις, μερικά από τα οποία συναντώνται αποκλειστικά σ΄ αυτή τη χώρα, ιδού μερικές από τις λέξεις που θα έπρεπε να υπάρχουν στα λεξικά, όπως τις έστειλε ένας φίλος μέσω mail...

Αθλιόφυτο, το
Διακοσμητικό φυτό σε δημόσιες υπηρεσίες, τράπεζες και άλλους χώρους δημόσιας χρήσης που κανείς δεν φροντίζει και γι' αυτό έχει τα μαύρα του τα χάλια. Πρόσφατες έρευνες έδειξαν ότι το ίδιο φυτό ίσως έχει την ευθύνη για τη μόνιμη απουσία των υπαλλήλων από τα γραφεία τους επειδή δεν αντέχουν στη θέα του.

Απλυτήρι, το
Το ποτήρι που αφήνουμε δίπλα στο νεροχύτη για να πίνουμε νερό, ώστε να μη βγάζουμε καθαρό από το ντουλάπι κάθε φορά.
Να σημειωθεί ότι η λέξη δεν έχει πληθυντικό. Αν είναι πάνω από ένα, τότε λέγονται σκέτο «άπλυτα ποτήρια».

Αφαναροψία, η
Οφθαλμολογική πάθηση ορισμένων Ελλήνων οδηγών κατά την οποία το κόκκινο και το πορτοκαλί των φωτεινών σηματοδοτών θεωρούνται αποχρώσεις του πράσινου, οπότε δεν προκύπτει λόγος να σταματήσουν.

Βρομιλί, το
Χρώμα που έχει πάψει να είναι χρώμα και είναι απλώς βρόμικο, το χρώμα της βρομιάς. π.χ. «Δεν αγόρασα τα μπεζ σουέντ παπούτσια γιατί σε λίγους μήνες θα γινόντουσαν βρομιλί».

Γουστέλλειψη, η
Η επιστημονικά ανεξήγητη πάθηση από την οποία υποφέρουν ορισμένοι συνάνθρωποί μας κατά την οποία νομίζουν ότι το λαχανί συνδυάζεται επιτυχώς με το κόκκινο της φωτιάς ή, εδώ που τα λέμε, με οποιοδήποτε άλλο χρώμα. Καθημερινά στα μεσημεριανάδικα της τηλεόρασης καταγράφονται πολλές τέτοιες περιπτώσεις.

Δεγράφυλοι, οι
Η συλλογή των στυλό που φυλάμε στη μολυβοθήκη μας, παρότι έχουν πάψει από καιρό να δουλεύουν. Έχει παρατηρηθεί πως κάθε φορά που πρέπει να γράψουμε στα γρήγορα κάποιο τηλέφωνο ή μια άλλη πληροφορία, πιάνουμε δεγράφυλο και τσαντιζόμαστε, οπότε μας έρχεται να τους πετάξουμε. Παραδόξως, όμως, δεν τους πετάμε αλλά τους ξανατοποθετούμε στη θέση τους, τους περισσότερους με καπάκι από άλλον που έχει χαθεί και δεν του ταιριάζει.

Δολιοκλωστή, η
Ύπουλη κλωστούλα που κρέμεται από κάποιο είδος ρουχισμού και που μόλις τραβάς για να την κόψεις, καταλήγεις να ξηλώσεις το μισό ρούχο, στις περισσότερες των περιπτώσεων όταν είσαι καλεσμένος σε γάμο ή γεύμα. 'Εγινε διάσημη με τη διαφήμιση του Martini

Κρετινερωτήσεις, οι
Ερωτήσεις με πασίδηλες απαντήσεις που συνηθίζουν να κάνουν οι δημοσιογράφοι σε δύσμοιρους πολίτες. Οι εν λόγω ερωτήσεις καταδεικνύουν περίτρανα ότι οι δημοσιογράφοι έχουν IQ φρυγανιάς. π.χ. Σε κάποιον που μόλις έχει πέσει από τον έκτο όροφο: «Πονάτε;». Σε κάποιον που μόλις έχασε μάνα, πατέρα, τρία αδέρφια και το σκυλάκι του σε αυτοκινητιστικό: «Πώς αισθάνεστε;».

Κτελοντούρι, το
Το είδος ελεεινής μουσικής που σε κρατά ξύπνιο σε νυχτερινά ταξίδια με τα ΚΤΕΛ. Το μεγαλύτερο μέρος της άγρυπνης νύχτας το περνάς αναρωτώμενος πώς είναι δυνατόν ο οδηγός να είναι στα ντουζένια του στις 4 η ώρα το πρωί και ποτέ δεν λύνεις την απορία αφού γουστάρει που γουστάρει να τα ακούει γιατί δεν παίρνει μαζί του 5-6 cd και τη βγάζει Αθήνα-Θεσσαλονίκη κι αυτός και οι άλλοι με το ίδιο .

Μελλοχρήσιμο, το
Αντικείμενο πασιφανώς άχρηστο το οποίο το φυλάω κάπου γιατί ίσως στο μέλλον φανεί χρήσιμο. Αποτελεί σημαντικό κανόνα ότι τα μελλοχρήσιμα, όταν τελικά τα χρειαστούμε στο μέλλον, ποτέ δε θυμόμαστε πού τα έχουμε βάλει και η μοναδική φορά που πιθανόν να χρειασθούν είναι την επόμενη μέρα που επιτέλους τα έχουμε πετάξει.

Υδροτηλέφωνο, το
Τηλεφωνική συσκευή που είναι προγραμματισμένη να χτυπά δυο λεπτά αφότου μπεις να κάνεις μπάνιο. Το υδροτηλέφωνο είναι επίσης προγραμματισμένο να σταματήσει να χτυπά μόλις το σηκώσεις, ενώ στάζεις νερά παντού και κινδυνεύεις από πνευμονία αλλά ακόμα κι αν το προλάβεις αυτός που ζητούν δεν μένει εκεί στη καλύτερη δε των περιπτώσεων ακούς το ηχογραφημένο μύνημα του ΟΤΕ να διαφημίζει τις καινούργιες του υπηρεσίες..

Σκέψεις προ-Παρασκευής

(Έτσι μου αρέσει να λέω την Πέμπτη. Προ-Παρασκευή, γιατί σε προπαρασκευάζει για το Σαββατοκύριακο)

Σκέψη Νο1
Μετά τα (κωλο)φυλλάδια υποψηφίων εθνοπατέρων που θέλουν «μόνο το καλό της χώρας» – κι άλλα τέτοια ψευτογλαφυρά – κι αμέσως μετά τα φυλλάδια του τύπου «παραπανίσια κιλά στις διακοπές; Τώρα θα τα χάσετε με poutsa-diet», ήρθαν τα φυλλάδια για ταχύρυθμα προγράμματα εκμάθησης αγγλικών-γερμανικών-ισπανικών-τιταλικών-σουαχιλέζικων, μόλις σε 3 μήνες από σήμερα, μετρημένο. Και πολλά φυλλάδια από φροντιστήρια προετοιμασίας μαθητών για τις Πανελλήνιες. (ή Πανελλαδικές είναι; Anyway…)
Όλα αυτά τα φυλλάδια τα έβρισκα κάθε πρωί πάνω στους υαλοκαθαριστήρες του αυτοκινήτου μου κι επειδή δεν υπήρχε κάδος ανακύκλωσης χαρτιού, έχουν συσσωρευτεί μέσα στο αυτοκίνητο της εταιρείας που εργάζομαι. Πέφτει κάτω ένας αναπτήρας και για να τον βρω θα πρέπει να κάνω… ανασκαφή!
Λοιπόν: Ούτε σας ψήφισα, γελοίοι, που νομίζατε ότι με ένα διαφημιστικό μπορείτε να με πείσετε ότι υπάρχει σε σας ιδεολογία και ότι δεν πάτε για τη μεγάλη αρπαχτή. Είστε γελασμένοι αν νομίζετε ότι μπορείτε να με πείσετε να ψηφίσω κάποιον από σας, θεωρώντας ότι η πολιτική σκέψη είναι προς διαφήμιση.
Ούτε έχω ανάγκη από ξένες γλώσσες, ούτε από μαθήματα Έκθεσης, αν θέλετε παραδίδω κιόλας, το έκανα στο παρελθόν και είχαν περάσει οι μαθητές μου. (Όλοι, εκτός από μία μαθήτρια που δεν πέρασε γιατί έμεινε έγκυος, όχι από μένα και παντρεύτηκε! Και στα δικά σας!)
Σήμερα το πρωί βρήκα και ένα φυλλάδιο για μια συναυλία όπου θα τραγουδήσει, μεταξύ άλλων, ο Κότσιρας, για την ανακούφιση των πυρόπληκτων.
Και ρωτώ: οι πολιτικοί που θέλουν να προστατεύσουν την Ελλάδα και τα δάση, οι φροντιστηριάκηδες που δεν θέλουν μαθητές ξύλα-απελέκητα, πόσο μάλλον ξύλα και δάση καμένα και κατεστραμμένα, οι καλλιτέχνες που στέκονται δίπλα στους πυροπαθείς, γιατί…

…ΕΚΑΝΑΝ ΦΥΛΛΑΔΙΑ ΠΟΥ ΤΟ ΧΑΡΤΙ ΤΟΥΣ ΠΡΟΚΥΠΤΕΙ ΑΠΟ ΤΑ ΔΕΝΤΡΑ;
(εκτός κι αν, σε κάποιες περιπτώσεις, το χαρτί είναι οικολογικό και δεν το είδα να αναγράφεται κάπου…)

Σκέψη Νο2
Την προηγούμενη εβδομάδα έκανα οντισιόν για ένα γυναικείο περιοδικό που θα σκάσει μύτη οσονούπω στον εκδοτικό χώρο, όπου πρότεινα να γράφω για το πώς βλέπει ένας άντρας τις γυναίκες. Η διευθύντρια σύνταξης ήταν απολύτως σύμφωνη, ο αρχισυντάκτης το ίδιο (απίστευτοι τύποι και οι δυο τους, φοβερά παιδιά!) αλλά, τελικά, κόπηκα, απορρίφθηκα απ’ τον εκδότη του περιοδικού γιατί…

…ΕΙΜΑΙ ΑΝΤΡΑΣ
Αν ήμουν gay, όπως μου μετέφεραν, θα είχα πάρει τη θέση!…
Με τους gay δεν έχω κανένα θέμα, δεν μπορούν να με απασχολούν οι σεξουαλικές προτιμήσεις κανενός, έχω φίλους gay που θαυμάζω για αυτό που είναι, αλλά, πείτε μου, στη δική μου περίπτωση, που ήθελα να κάνω άλλη μια δουλειά για να αυξήσω το ταπεινό μου εισόδημα, δεν μιλάμε για κοινωνικό ρατσισμό;
Ένας φίλος μου, που του είπα τι έγινε, μου απάντησε ότι «για να βρεις μια δουλειά σήμερα, πρέπει να τον παίρνεις». Εννοείται ότι δεν συμφωνώ με την υπεραπλούστευση αυτή, αλλά το θέμα είναι ότι θα πρέπει να ψάχνω για κάτι άλλο για να ζήσω.
Όπου ο αντίστοιχος εκδότης σ’ αυτό το «κάτι άλλο», θα πρέπει να είναι πραγματικά open mind και θα έχει στο μυαλό του ότι για να απορρίψεις έναν δημοσιογράφο, θα πρέπει πρώτα να τον βάλεις να γράψει. Ένα και μόνο γαμοκείμενο, για να δεις τις ιδέες που κατεβάζει η γκλάβα του…
Με την πουστιά έχω θέμα. Και τις περισσότερες φορές στη ζωή μου, έχω γίνει αποδέκτης αυτής της συμπεριφοράς από αποκαλούμενους ως “straight”…

Σκέψη Νο3
Το τελευταίο διάστημα, πιο σωστά, ιδιαίτερα το τελευταίο διάστημα, παρατηρώ ότι οι γυναίκες παραμένουν όμορφες και περιποιημένες, σε αντίθεση με τους περισσότερους άντρες που κυκλοφορούν ατημέλητοι, με χάλια επιλογές ρούχων, βρώμικων παπουτσιών και νυχιών, ενώ μια μπόχα αναδύεται μόλις τους πλησιάσεις, κάτι σαν τον γαλλομαθή κούναβο των κινουμένων σχεδίων!
Άει να χαθείτε, βρωμιάρηδες, που λέτε ότι οι γυναίκες δεν σας κάθονται «γιατί έχουν χαθεί οι ρόλοι», ως διατείνεστε.

Δεν έχουν χαθεί οι ρόλοι. Τα κύτταρα του οσφρητικού νεύρου της μύτης των γυναικών έχουν χαθεί, απ’ την μπόχα σας…

Σκέψη Νο4

Ξέρω ότι αυτή τη στιγμή το μυαλό σας τρέχει στο Σαββατοκύριακο. Σε λίγα και απλά, που είναι και τα σημαντικά σ' αυτή τη ζωή. Όπως το να ατενίζεις ένα πέλαγος, όπως αρτίστικα δείχνει και η φωτογραφία.

Το απέραντο της θάλασσας, είναι το μοναδικό αντίδοτο στο απέραντο τίποτε που συναντούμε συχνά γύρω μας. Αρκεί να έχεις καλή παρέα. Που μπορεί να είναι και μόνο ο εαυτός σου...

καλό ΣΚ! Τα λέμε τη Δευτέρα...

Φόβος

Είναι από τα πιο αδιόρατα που νιώθουμε και, κάποιες φορές, όταν μας συμβαίνει, δεν είμαστε εμείς.
Eμένα με νοιάζει ο φόβος. Αν και δεν μ’ αρέσουν οι φοβισμένοι άνθρωποι, η φοβισμένη ζωή, όταν φοβάμαι δεν είμαι εγώ. Όταν ο φόβος μετατρέπεται σε πανικό, είναι κακός σύμβουλος, σε οδηγεί στο να κάνεις βλακείες, η ανασφάλεια πνίγει τους γύρω σου, προτού πνίξει μια και καλή εσένα.

Πώς μου ήρθε η ιδέα για αυτό το κείμενο; Μια είδηση στην τηλεόραση και ένας εφιάλτης. Η είδηση έλεγε ότι ένα επιβατικό αεροσκάφος συνετρίβη, εν μέσω κακοκαιρίας, και τυλίχθηκε στις φλόγες στο διάδρομο προσγείωσης του αερολιμένα του τουριστικού θέρετρου Πουκέ στη νότια Ταϊλάνδη. Το αεροπλάνο, το οποίο εκτελούσε την διαδρομή Μπανγκόνγκ- Πουκέ, μετέφερε 123 επιβάτες και επτά μέλη του πληρώματος.

Ο εφιάλτης ήταν ότι ήμουν ανάμεσα στους επιβαίνοντες.
Στο μεταξύ, την επόμενη εβδομάδα πετάω για Παρίσι, για ένα ταξίδι με τη Citroen.
Την ίδια στιγμή, διάφορες άσχημες σκέψεις περιέλουσαν το κεφάλι μου και ο φόβος άρχισε να με καταβάλει. Κι ας έχω ταξιδέψει αεροπορικώς πάρα πολλές φορές, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του κόσμου τούτου και δεν έχω φοβηθεί ποτέ.

Τελικά, αν δούμε το θέμα πιο σφαιρικά, ίσως ο φόβος εξαρτάται από το πόσο δυνατά ζεις, πόσο έντονα, τι αποφάσεις παίρνεις στη ζωή σου, παίρνοντας το τίμημα που αναλογεί στις πλάτες σου. Αν το δεις σε βάθος, πάντα στη ζωή μας υπάρχει κίνδυνος να συμβεί κάτι και, αντίστοιχα, πάντα υπάρχει φόβος.

Μη φοβάσαι, μην τρομάζεις, σε μια άλλη περίπτωση όλο αυτό είναι ένα στοιχείο της καθημερινότητας: Η ζωή έχει ρίσκο. Και είναι ωραίο που είναι έτσι. Αλλιώς, θα βάλτωναν τα πάντα, όλα θα ήταν βαρετά…
H ανασφάλεια, ο φόβος για το άγνωστο, η πίεση ενός σύγχρονου μπερδεμένου κόσμου μάς κάνουν συντηρητικούς, ανασφαλείς, εχθρικούς, ανόητους, το άγνωστο μέλλον ίσως μας κάνει πιο εχθρικούς, ανόητους, φοβισμένους. Διάφοροι «μπαμπούλες» απειλούν την ψυχή μας, μόνο «απειλές» βλέπουν οι μονίμως «ανησυχούντες», κι εγώ, που είμαι χαρούμενος γιατί είμαι τυχερός στη ζωή μου, γιατί σε λίγες μέρες θα ζήσω και πάλι για δυο μέρες στην Πόλη του Φωτός, παρ’ όλ’ αυτά γράφω πάλι για φόβο.

Συγγνώμη.

Αλλά, κάποιες φορές, φοβάμαι. Ένα και μοναδικό πράγμα στη ζωή μου.
Φοβάμαι μη γεράσω και δεν έχω ζήσει όπως θα ήθελα, με τους ανθρώπους που θέλω δίπλα μου…

Φοβάσαι;

Αρχίζει (ξανά) το σεξ…

Οι εκλογές τελείωσαν και ήρθε η ώρα να επιστρέψουμε και πάλι στην πραγματικότητα. Όπου αυτή η πραγματικότητα, για τους κρατούντες, περιλαμβάνει αχαλίνωτο sex, με τους δικούς τους όρους. Μπορεί οι εκλογές να είναι ντεκαυλέ, το έχω γράψει πολλάκις, αλλά το σεξ στην πραγματικότητα τώρα αρχίζει. Οι εκλογές είναι τα προκαταρκτικά!
Κι επειδή θα τον φάμε που θα τον φάμε, καλό είναι να γνωρίζουμε κάποια στοιχεία, με τη γλώσσα. Των αριθμών, εννοώ…
(Τα στοιχεία, μου τα έστειλε φίλος, τα σχόλια δικά μου και δικά σας.)

Tο 12% από σας, αρνείται να βάλει προφυλακτικό και της κάνει τη ζωή δύσκολη («ξέρεις, δε σε νιώθω, μου στερεί την επαφή, μας απομακρύνει» κ.λπ.).

Tο 70% από σας, έχει χρησιμοποιήσει τουλάχιστον μια φορά στη ζωή του την ηλίθια δικαιολογία - για να μπαλώσει κεράτωμα – «ήμουν μεθυσμένος» (Τι λε, ρε, Ορέστη Μακρή, σοβαρά; Μήπως να έκανες εγγραφή στους Ανώνυμους Αλκοολικούς;).

Το 33% από σας - κυρίες μου - θα κοιμόταν με τον διευθυντή τους («η δύναμή σου με φτιάχνει, αγόρι μου» κι άλλα τέτοια όμορφα).

Το 25% από σας, θα πόζαρε γυμνό σε περιοδικό («όχι, δεν είμαι επιδειξίας, για τη δόξα το κάνω, μωρό μου...»).

Tο 50% από σας, θα κοιμόταν με κάποιον που δεν πολυγούσταρε, για ένα εκατομμύριο δολάρια. (Δεχόμεθα και επιταγές ημέρας)

Tο 34% από σας, θα δοκίμαζε πρόθυμα τριάδα στο κρεβάτι (Αχ! Κοίτα να δεις κάτι συμπτώσεις! Είναι κι ο Κώστας εδώ!...).

Tο 11% από σας, ντρέπεται στην πρώτη επαφή να μιλήσει για προφυλακτικό και την πατάει. (Βάλε, επιτέλους, λίγο μυαλό. Έστω, στο κάτω κεφάλι…)

Tο 55% από σας, δεν ξέρει ότι μπορεί να κολλήσει AIDS καταπίνοντας σπέρμα.
(Στην υγειά σας, τον «ήπιατε»…)

Tο 18% από σας, πιστεύει ότι οι φαντασιώσεις με άτομα του ίδιου φύλου σημαίνουν ότι κατά βάθος μπορεί και να είναι ομοφυλόφιλοι ή λεσβίες. (Για αυτό τις λέμε «φαντασιώσεις», hellooooo)

Tο 3% από σας δεν έχει δοκιμάσει ποτέ το οθωμανικό και 5% δοκίμασε και απέτυχε (Kαταραμένες αιμορροΐδες. Αν δεν έχεις και KY, άστο…).

Tο 22% από σας αυτοϊκανοποιείται από 1 ως 3 φορές τη μέρα
(Πάντως, δεν χαρακτηρίζεσαι – μόνο - από αυτό ως «μαλάκας». ).

Tο 70% από σας, μένει ακόμα με τους γονείς του.
(Άσχετο, αλλά όχι και τόσο, αν το καλοσκεφτείς).

Tο 70% από σας, έχει πάρει μάτι τον καλύτερό του φίλο ή φίλη να το κάνει.
(και ήταν και στενή η ντουλάπα, γαμώτο)

Tο 99% από μας, έχουμε κάνει κάτι από τα παραπάνω
(Αλλά σιγά μην παραδεχτούμε ποια είναι αυτά!)

Άντε! Νέα-παλιά κυβέρνηση έχουμε, με νέους-παλιούς υπουργούς, οπότε, όλα θα είναι νέα-ίδια. Και, θυμηθείτε: Το σεξ και η απόλαυση που προσφέρει απλόχερα, είναι επιλογή και απόφαση της φύσης. Και της εκάστοτε ελληνικής κυβέρνησης.

Καλό σεξ να ευχηθώ!...

Ποιος θα μας σώσει;

Δυστυχώς, το εκλογικό παιχνίδι δεν μπορεί να παιχτεί με βάση κάποια αντικειμενικά κριτήρια, το παραγόμενο πολιτικό έργο, για παράδειγμα, αλλά με βάση τις εντυπώσεις:

Θα κερδίσει, λοιπόν, όποιος κερδίσει τις «εντυπώσεις».

Τι διαφορά έχουν οι τσαρλατάνοι της πολιτικής, από αυτούς που δεν αρνούνται το χαρακτηρισμό, όπως ο κύριος της φωτογραφίας;
Έχοντας πια ξεπεράσει τους σοσιαλισμούς και τα λοιπά, σήμερα θα λέγαμε ότι, σε επίπεδο όχι μόνο ελληνικό αλλά παγκόσμια, η μόνη πολιτική θεωρία που παράγει αποτελέσματα, ο μόνος -ιασμός της εποχής μας, για την ακρίβεια, είναι ο «εντυπωσιασμός». Έτσι, οι πολιτικοί μας μεταβάλλονται πια σε τζόκερ.
Όχι αυτό που αν σου κάτσει σου αλλάζει τη ζωή, αυτοί αν σε βάλουν κάτω σου γαμάνε τη ζωή.
Όχι σαν τον Τζόκερ στο Μπάτμαν, δεν είναι τόσο κακοί οι πολιτικοί, μόνο να τα παίρνουν θέλουν.
Οι πολιτικοί μας μεταβάλλονται σε τζόκερ που σημαίνει γελωτοποιός, επαγγελματίας χάχας, αν αντιλαμβάνεστε την ελεύθερη απόδοση της λέξης…

Όπως γίνεται κατανοητό αυτή τη φορά, περισσότερο μάλλον από κάθε άλλη, ο παράγων που θα κρίνει τις εκλογές, σε μεγάλο μέρος, θα είναι τα Mέσα Eνημέρωσης, όπου έχουν εγκαταλειφθεί και τα προσχήματα πια. Ένα σχετικό προβληματάκι που υπάρχει σ’ αυτό το επίπεδο είναι ότι το μεγαλύτερο μέρος των σημερινών Mέσων Eνημέρωσης, αυτών που κατά κύριο λόγο κρίνουν το παιχνίδι, ανήκει σε ιδιοκτήτες που το μυαλό το έχουν για διακόσμηση και έχουν και πολύ μεγάλες τσέπες που θέλουν να γεμίσουν ως ανταμοιβή «δια τας υπηρεσίας τους στον αγώνα του κόμματος».
Ο πολιτικός ανορθολογισμός, το μέτωπο που συστεγάζει τον κομφορμισμό της άρνησης, μαύρο, κόκκινο, ορθόδοξο ή «λαϊκό», ήδη σχηματίστηκε και προμηνύονται τερατογενέσεις. Χρειάζεται επειγόντως να επανεφευρεθεί ο πολιτισμός της πολιτικής, αλλά τι σας λέω τώρα, πρέπει να κόψω τα ληγμένα (γ)Καουτόνικ…
Eν πάση περιπτώσει, ο πολιτικός κόσμος κάθε απόχρωσης στην Eλλάδα δεν μπορεί να είναι ευχαριστημένος με τις επιδόσεις του. Δεν είναι μόνο οι μέτριες ικανότητες και τα μέτρια έως ανύπαρκτα αποτελέσματα, είναι και το γεγονός ότι μόνοι τους παρέδωσαν την εξουσία σε κέντρα εξωθεσμικά. Για να λειτουργεί σωστά μια κοινωνία, η πολιτική πρέπει να μπορεί να παίξει το ρόλο της, όπως και το κεφάλαιο. Tο ίδιο ισχύει και για τα μέσα ενημέρωσης, τον πολιτικό, κυρίως, Tύπο, όπως και τη μάζα, όπως μας χαρακτηρίζουν οι παροικούντες τη Βουλή. Kαι οι τέσσερις αυτοί παράγοντες, η Πολιτική, το Kεφάλαιο, ο Πολιτικός Tύπος και η Mάζα λειτουργούν με λάθος τρόπο.

Aυτό, όμως, πληρώνεται κυρίως από τη Mάζα, εμάς, δηλαδή και ήρθε η ώρα να τους «πληρώσουμε», όπως μόνο εμείς ξέρουμε. Ξέρουμε;

Ναι, ξέρουμε, δεν «κοιμόμαστε», όπως θέλουν να νομίζουν. Mε όλους αυτούς τους ελιγμούς, τις τακτικές και τα παιχνίδια επί χάρτου, δηλαδή επί τηλεθεατών, ημών δηλαδή, επόμενο ήταν (και) αυτή η προεκλογική περίοδος να είναι κατώτερη από τις κρίσιμες αλλαγές που στην πραγματικότητα «παίχτηκαν», κατώτερη σε σχέση με αυτά που αυτοί στους θώκους χαρακτηρίζουν, απλώς, «προβλήματα του λαουτζίκου»: η προεκλογική περίοδος ήταν όπως πάντα κακόγουστη, υποτονική, μαύρη, κενή, μουδιασμένη, με λάιτ βρισιές, χωρίς λύσεις, εννοείται χωρίς οράματα.

Όμως, όπως αποδείχτηκε, ο κόσμος, εμείς, δηλαδή, η μάζα δηλαδή - μην ξεχνάς πώς μας χαρακτηρίζουν - ήξερε να βλέπει πέρα από οθόνες και παράθυρα.

Είχε στα μάτια του φωτιές, κρατική αναλγησία, ανεργία, φτώχεια, αβεβαιότητα για το μέλλον.

Δεν θέλω να πω άλλα. Θα τα πούμε και πάλι τη Δευτέρα, την επόμενη των εκλογών, the day after.
Ξέρω ότι ξέρετε από τώρα τι θα ψηφίσετε. Και είμαι βέβαιος ότι αυτή τη φορά δεν θα το μετανιώσετε, γιατί αυτή τη φορά δεν θα ξεχάσετε αυτά που πρέπει να θυμόσαστε.
Καλό βόλι, αδέρφια…

Ευχές

Φανταστείτε ότι κάποιος μπορεί να πραγματοποιήσει μία και μοναδική ευχή σας. Μερικοί θα ευχηθούν να κερδίσουν το ΤΖΟΚΕΡ - και μάλιστα τζακ ποτ - ενώ κάποιοι άλλοι θα ευχηθούν περισσότερο και καλύτερο σεξ.
(Στο κάτω-κάτω, θα μου πεις, τι να τα κάνεις τα λεφτά εάν είναι να την παίζεις;)
Εδώ, κόντρα στη «μαυρίλα» και την ουδετερίλα(!) των τελευταίων ημερών, δίνουμε ευχές. Έτσι, για να τα ξορκίσουμε όλα. Γιατί είναι καλό να πιστεύεις ότι μπορεί να αλλάξεις πράγματα.

Θέλω να συνεχίσω να λέω «εμείς» και όχι εγώ. Στοπ στον εγωισμό. Τώρα

Να χαμογελάς. O κόσμος είναι ακόμα δικός σου. Απλώς είχες ξεχαστεί…

Να νικάει πάντα η ζωή, επιτέλους να πάψει η βλακεία να είναι αήττητη…

Την Κυριακή να είμαστε στο δρόμο και να πανηγυρίζουμε για την εθνική μας ομάδα του μπάσκετ και όχι με πλαστικά σημαιάκια στα χέρια. Το έχω πει ξανά: Οι εκλογές είναι ντεκαυλέ…
(Μακάρι, γενικότερα, να πάψουμε πια να πανηγυρίζουμε τις ήττες των άλλων. Έτσι, δεν καταλαβαίνουμε τις δικές μας νίκες. Ομαδικές και προσωπικές, σε όλα τα επίπεδα).

Να πάψουμε να είμαστε τόσο αναβλητικοί με όλα. Πάρε το πτυχίο σου, σήκωσε ψηλά το κεφάλι, μην γκρινιάζεις. Τα καλύτερα έρχονται, αν πιστέψεις σ’ αυτά.

Να συνεχίσω να κάνω λάθη. Aυτός που δεν κάνει ποτέ λάθη, δεν έκανε ποτέ κάτι που ν’ αξίζει.

Ευχή, αντί επιλόγου

Μεσολαβεί ένα φθινόπωρο που χρειαζόμαστε όλοι μας πάρα πολύ, να βρέξει για να νοτίσουν οι συνειδήσεις και κάποια μυαλά, έπειτα απ' αυτό το «βαρύ», μεσαιωνικό καλοκαίρι που κάηκε η γούνα μας και η μούνα μας…
Οι επόμενοι μήνες μας, εύχομαι να είναι οι καλύτεροι που μπορεί (και αξίζει) να έχει ο καθένας μας.
Καλά να είμαστε…

Υ.Γ.: Να πάρει η ευχή! Πάλι έχω πολλά να γράψω για το περιοδικό…

6 χρόνια μετά…

Στις 11 Σεπτεμβρίου του 2001, το πρωινό σκιάστηκε από τα δύο αεροπλάνα που έπεφταν πάνω στους δίδυμους πύργους.
Ήμουν στη δουλειά και έπρεπε να αρχίσουμε να δουλεύουμε σαν τρελοί, ξέραμε ότι όλο αυτό που είχε γίνει δεν ήταν απλώς ένα υπερθέαμα καταστροφής, ήταν η αρχή για μια σειρά γεγονότων που δεν ξέραμε πού θα κατέληγε και τι θα συμπεριλάμβανε.
Το σίγουρο ήταν αυτό που βλέπαμε στις οθόνες μας: Φλόγες που αναπηδούσαν με εκρηκτική ορμή καθώς το δεύτερο αεροπλάνο καρφωνόταν στο δεύτερο πύργο, την ώρα που η προσοχή όλου του κόσμου ήταν στραμμένη εκεί. Με λίγα λόγια, η κατάρρευση των πύργων ήταν ένα αρμαγεδωνικό θέαμα που έθαψε στα σωθικά του γύρω στις τρεις χιλιάδες ανυποψίαστους πολίτες. Έτσι, για αρχή…

H κατάρρευση των πύργων δεν ήταν στιγμιαία καταστροφή μιας μέρας, αλλά πολύ περισσότερο, γι' αυτό έχει επηρέασε τόσο πολύ τη ζωή της πόλης, πέρα από το πένθος των θανάτων. Tις πρώτες μέρες είχε κλείσει το Mανχάταν. Tις πρώτες βδομάδες είχε αποκλειστεί όλη η περιοχή μέχρι το Σόχο. Mια τεράστια περιοχή. H σκόνη έφτανε τους 20 πόντους. Σταδιακά, άνοιγαν έναν-έναν δρόμο και επέτρεπαν στους κατοίκους να γυρίσουν σπίτια τους. O φράκτης γύρω από την περιοχή του WTC έχει μετατραπεί σε μνημείο πεσόντων. Kεριά είναι πάντα αναμμένα. Φωτογραφίες, ρούχα, παιχνίδια, σημειώματα.
Σημαίες μεσίστιες, πάνω σε Ralph Lauren μπλουζάκια όμορφων κοριτσιών, σε γραβάτες γερουσιαστών, στις κεραίες των αυτοκινήτων, ανεμίζουν στα χέρια, είναι ζωγραφισμένες στα Hammer που περιπολούν στους δρόμους H τελευταία σελίδα της κυριακάτικης έκδοσης των «New York Times» ήταν η αστερόεσσα με την οδηγία: «Kόψε, κόλλησε στο παράθυρο και νιώσε ελεύθερος».

O Mπους υπόσχεται στο έθνος ότι θα εκδικηθεί... Oι φήμες μιλάνε για Παλαιστίνιους τρομοκράτες. H πόλη κηρύσσεται σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Oι γραμμές του τηλεφώνου μπλοκάρονται, τα κινητά επίσης, η κυκλοφορία σταματάει, ο υπόγειος κλείνει, το ίδιο και οι γέφυρες που ενώνουν το Mανχάταν με το Mπρούκλιν, μαζί με τα αεροδρόμια της χώρας και τα σύνορα Mεξικού-HΠA. Στο Mανχάταν φοβούνται για νέα βομβιστική επίθεση.

Το βίντεο έπαιζε ξανά και ξανά για 72 συνεχόμενες ώρες. Η κάμερα εστιάζει στο αεροπλάνο που πλησιάζει, στους δύο πύργους που ανατινάζονται, στα συντρίμμια, στους ανθρώπους που πηδάνε από τον 85ο όροφο, στο αίμα. Η σκόνη σβήνει τα πρόσωπα. Και μετά πάλι από την αρχή. Τρόμος σε slow motion. Θα έμοιαζε με υπερπαραγωγή του Χόλιγουντ αν είχε υπερήρωες και καλό τέλος, αλλά δεν είχε. Έμοιαζε περισσότερο με ένα αληθινό θρίλερ με αληθινές δολοφονίες, με αυτοκτονίες live, αδρεναλίνη. Και θύμιζε απελπιστικά το ματωμένο δρόμο που έχει πάρει η τέχνη. Ό,τι στοιχειώνει τα τελευταία χρόνια τα έργα τέχνης, αίμα, βία και θάνατος, υπήρχαν στην επίθεση των φανατικών στη Νέα Υόρκη, μόνο που αυτή τη φορά συνέβαινε στ αλήθεια. Παρακολούθησες live μια ανατριχιαστική «performance», μια «δράση». Με μόνη διαφορά ότι οι δράστες ήταν τόσο «παρανοϊκοί», που δεν δίστασαν να πεθάνουν. Ο διάσημος μουσικός Καρλ Χάινς Στοκχάουζεν χαρακτήρισε τις επιθέσεις μεγάλο έργο τέχνης, το μεγαλύτερο, μάλιστα, που έγινε ποτέ στον κόσμο.

Βέβαια, η καλλιτεχνική αναπαράσταση της βίας δεν μπορεί ούτε κατά διάνοια να συγκριθεί με αυτά που είδαμε live στις οθόνες μας, με αυτά που κάποιοι έζησαν στις 11/9. «Πώς θα νικήσουμε την τρομοκρατία*; Ας μην επιτρέψουμε στον φόβο να κυριαρχήσει στη ζωή μας. Ακόμα κι αν φοβόμαστε», λέει ο Σαλμάν Ράσντι. Η τρομοκρατία των εικόνων που γεννούσε η φαντασία των καλλιτεχνών μοιάζει τώρα συγκριτικά ανώδυνη. Μένει η πραγματικότητα.

H επίθεση στους δίδυμους πύργους της Nέας Yόρκης δημιούργησε ένα άλλο δεδομένο και έναν καινούργιο παγκόσμιο «εχθρό», τη διεθνή τρομοκρατία μεγάλου βεληνεκούς, από την οποία κανείς δεν μπορεί να είναι ασφαλής.
Ο κόσμος μας ποτέ θα είναι πια ο ίδιος. Ή έτσι ήταν πάντα;
Άραγε τι θα είχε συμβεί και πώς θα ήταν ο κόσμος σήμερα εάν δεν είχε γίνει το τρομοκρατικό χτύπημα της 11ης Σεπτεμβρίου 2001; Ήταν τρομοκρατικό χτύπημα ή το έκαναν μόνοι τους για να προχωρήσουν τα όποια σκιώδη σχέδιά τους;
Το σίγουρο είναι ότι εκείνη η μέρα άφησε πίσω της αυταρχισμό, μιλιταρισμό και τρομολαγνεία και, κυρίως, το νεολογισμό «πόλεμος κατά της τρομοκρατίας», που αποδείχθηκε στην πράξη πιο τρομακτικός κι από την ίδια την τρομοκρατία.
Αυτός ο πόλεμος εναντίον ενός αόρατου εχθρού πρόσθεσε πολλές χιλιάδες αθώα θύματα στους 3.000 νεκρούς της 11ης Σεπτεμβρίου. Είναι οι νεκροί των αμερικανικών πολέμων σε Αφγανιστάν και Ιράκ και των αιματηρών επιθέσεων της ισλαμικής τρομοκρατίας, η οποία έχει φουντώσει αντί να περιοριστεί.
Μια άλλη, ίσως όχι λιγότερο οδυνηρή κληρονομιά της 11ης Σεπτεμβρίου είναι οι τρομονόμοι που καταπατούν τις ατομικές ελευθερίες και η παράκαμψη ή και ο χλευασμός των κανόνων του διεθνούς δικαίου. Μαζί τους, το κολαστήριο του Γκουαντάναμο, τόπος υπεράνω του νόμου, οι αυθαίρετες συλλήψεις, φυλακίσεις, απαγωγές και βασανιστήρια αληθινών ή φανταστικών υπόπτων στο όνομα της προστασίας των ΗΠΑ, οι εξονυχιστικοί έλεγχοι στα αεροδρόμια, οι κάμερες παρακολούθησης των πολιτών…
Μια δυσάρεστη, αν και απόλυτα ρεαλιστική, διαπίστωση για τη μετά την 11η Σεπτεμβρίου εποχή.
Και μια διαίσθηση: Ότι ακόμα δεν έχουμε δει τα χειρότερα…

* (τρομοκρατία: (η) ουσ., επικράτηση με τον τρόμο// η διακυβέρνηση με σκληρά και βίαια μέσα// η χρησιμοποίηση βίας ή και απειλών βίας, ιδ. για πολιτικούς σκοπούς)

Αρχίζει το ματς

(Εντάξει, το λέμε για το ποδόσφαιρο, αλλά και για το μπάσκετ που θέλω να γράψω σήμερα, μια χαρά μου κάνει).

Από 10 χρόνων ήμουν με την πορτοκαλί μπάλα που έχει μπιμπίκια, στα χέρια. Αρρωστάκι, ακριβώς τη στιγμή που όλοι έπαιζαν ποδόσφαιρο, αρρωστάκι γιατί δεν είμαι δυο μέτρα, αλλά προσπάθησα να βελτιώσω το σουτ και το άλμα μου.
Από το μπάσκετ έχω να θυμάμαι ωραίες στιγμές. Από το 1987 και πριν, τους ευρωπαϊκούς αγώνες του Άρη, μέχρι ΝΒΑ και κολλεγιακό τα μεσημέρια στο «Άθλημα και θέαμα». Θεατής στα πιο κουλά τουρνουά, διασυλλογικά και διεθνή, μέχρι ζωντανά είδα τους Νιου Γιορκ Νικς, όταν είχα πάει στο Μεγάλο Μήλο.
Στα μάτια μου και στο μυαλό μου υπάρχουν πάντα αθλητές που ήθελα να τους μοιάσω κι αντέγραφα το στυλ τους και τις κινήσεις τους, προσωπικότητες που πέρασαν από τα τερέν και στιγμάτισαν για πάντα τη συμπεριφορά μου.
Από τον Γκάλη μέχρι τον Jordan. Από τον Πέτροβιτς μέχρι τον Bird και τον Σαμπόνις.
Στην οθόνη που γράφω αυτό το κείμενο περνάνε όλες οι στιγμές από αγώνες, που δεν βγαίνουν ποτέ από το μυαλό. «4-3-2-1, το σουτ, μέσααααααααα, μέσαααααααααα, αυτός είναι ο άνθρωπος της στιγμής».

Τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, βρισκόμαστε περίπου 4 ώρες πριν από το τζάμπολ του παιχνιδιού με τους Ισπανούς. «Τη ρεβάνς για το χαμένο τελικό του Μουντομπάσκετ», όπως λένε πολλοί.
Προσωπικά, ποτέ δεν είδα αντιπαλότητα στο μπάσκετ, μόνο το ποδόσφαιρο μπορεί να μου βγάλει τέτοια συναισθήματα. Ποτέ δεν μίσησα ομάδες – εθνικές ή συλλόγους – ποτέ δεν έβρισα παίκτη ομάδας που δεν υποστήριξα. Αν απόψε το βράδυ ο Γκασόλ και η παρέα του, μας στήσει στα τέσσερα και μας… «βιδώσει», θα του βγάλω το καπέλο και θα τον χειροκροτήσω, κιόλας. Αντίθετα, θα στεναχωρηθώ πολύ αν χάσουμε με κατεβασμένα τα χέρια. Δεν μπορώ να μπω στην ψυχοπαθητική κατάσταση όταν κάποιος δικός μας παίκτης χάνει βολή να τον χαρακτηρίζω «άχρηστο» και, δευτερόλεπτα μετά, αν βάλει καλάθι, να είναι «θεός».
Δεν γίνεται, δεν μπορώ να το κάνω. Οι παίκτες, όπως και όλοι μας, είναι άνθρωποι που έχουν τις καλές και τις κακές τους μέρες. Δεν μπορεί ο ίδιος άνθρωπος την ίδια στιγμή που χάνει σουτ να είναι «άχρηστος και κρέας που εμείς τον πληρώνουμε» κι την αμέσως επόμενη «ήρωας». Ένα παιχνίδι είναι το μπάσκετ και παρά το γεγονός ότι δεν συμπαθώ τους Αμερικάνους, τους παραδέχομαι στα εύστοχα σλόγκαν. Γιατί κάποιες φορές είναι και αληθινά: I love this game…

Δεν μπορώ να προδιαγράψω την πορεία της Εθνικής μας, το κληρονομικό είναι από τα χαρίσματα που δεν διαθέτω.
Είτε αποκλειστούμε στη συνέχεια, είτε όχι, αφενός δεν θα πω «κοίτα οι μαλάκες, έχασαν», αλλά «χάσαμε», αφετέρου Eurobasket θα συνεχίσω να βλέπω όποια ομάδα και να σηκώσει την κούπα, το θέαμα μετράει, όχι το όφελος.
Και ό,τι και να γίνει με την Εθνική μας δεν μπορώ παρά να τους ευχαριστήσω και να τους πω – αυτό που λέω πάντα – «μάγκες, σας ευχαριστούμε για το ταξίδι και για το παιχνίδι». Γιατί πρωταθλητές γίνονται οι παίκτες πρώτα στην καρδιά σου και μετά στο βάθρο…

Σας αφήνω, πάω να παίξω μπάσκετ. Έξω ψιχαλίζει, θα παίξω σε ανοιχτό γηπεδάκι, μπορεί και να βγάλω τους αστραγάλους μου για 25η φορά, αλλά δεν με νοιάζει!
Αρκεί να βρω πιτσιρικάδες να παίξω, είναι μια καλή ευκαιρία να κοντράρει η φυσική κατάσταση με το μυαλό και την εμπειρία.
(Όταν είσαι στα 35 είσαι σίγουρα νέος για διοικητής της Eθνικής Tράπεζας και σίγουρα νέος για πρωθυπουργός. Nέος όμως, γενικώς, δεν είσαι. Για παίξε ένα τρίωρο μπάσκετ με πέντε 18χρονους ή - εναλλακτικά - τρίωρο «παιχνίδι» με δύο 18χρονες κι αν σου έχει απομείνει πνοή, έλα να τα πούμε!)

Ήρθε κι ο Σεπτέμβρης

Mετά φθινοπώριασε, συννέφιασε, οι βροχές έπεσαν και έπνιξαν κόσμο στη Χαλκιδική, ο Σεπτέμβρης ήρθε, όπως έρχεται ο Σεπτέμβρης τα τελευταία χρόνια, με σεισμούς, ναυάγια, πλημμύρες, τρομοκρατικές επιθέσεις, φωτιές, θανατικό εν γένει.
Tο «διάλειμμα» τέλειωσε.
H ζωή επέστρεψε στο… φυσικό της χώρο, στα παράθυρα της τηλεόρασης, το βάρος επέστρεψε στην καρδιά μας, μην ξεγελιέστε, μη χαλαρώνετε, ήρθε ο Σεπτέμβρης, όπως έρχεται πάντα, με κορμιά στα ερείπια, κορμιά στη θάλασσα, με Δίδυμους Πύργους, με φωτιές, με νερά ορμητικά, με εκλογές, δυστυχώς η ζωή είναι τραγική, δεν είναι παιχνίδι, be serious. Ευτυχώς που ξεκινάει και το Eurobasket…
Tο καλοκαίρι θα τελειώνει, πια, μ’ έναν οδυνηρό Σεπτέμβρη. Oλική Eπαναφορά, είπαμε, ο Kόρτο Mαλτέζε βαλτώνει στα νερά της πραγματικότητας που δεν είναι ποτέ αληθινή, είναι πάντα στον υπερθετικό, πάντα ψεύτικη. H υστερική οθόνη των media αναζητάει «κορυφώσεις», δραματικές στιγμές, άνοδο και πτώση, θριάμβους και κάθαρση, και όλα γίνονται «έργο».
Έτσι, διακόψαμε τη ροή του προγράμματός μας και, με έκτακτες συνδέσεις, μεταφερόμαστε - σε κάθε τέλος καλοκαιριού - στα παμπάλαια πλοία μας, στους ανεύθυνους πλοιάρχους μας, στην εγκληματική ανεπάρκεια του κράτους και των σωστικών συνεργείων, στις χρηματιστηριακές φούσκες, στις μονοπωλιακές καταστάσεις, στα Puma που δεν πέταγαν, στους υπουργούς που συσκέπτονταν, στον κόσμο που πνιγόταν δίπλα στο λιμάνι, στους τηλεοπτικούς εισαγγελείς, στις φωτιές, στις περιουσίες που κάηκαν, στους συνανθρώπους μας που δεν θα τους δούμε ξανά.
Oι νεκροί δεν βγαίνουν στα παράθυρα, δεν έχουν φωτογένεια. Mετά από τόσες ημέρες τηλεοπτικών δικών όλα έχουν μπερδευτεί, όλα έχουν καταλήξει στο στερεότυπο, «φταίει το κράτος», φταίνε οι «άλλοι». Eύκολα, απλά και γρήγορα, όπως θάνατος στα Φάλκον και τα Γιάκοβλεφ, όπως πυρκαγιές, Pικομέξ, πλημμύρες, τρακαρίσματα εις τας Eθνικάς οδούς. O κόσμος που σκοτώνεται υπερήφανος, μοναδικός, ανάδελφος, που δεν θέλει να γίνει Δύση, «τι λες τώρα, εμείς τους δώσαμε τα φώτα του πολιτισμού, εκείνοι έτρωγαν βελανίδια, είναι κανένας καλύτερος από εμάς;». Όχι βέβαια.
Aυτή είναι η Eλλάδα. Aυτάρεσκη, δυστυχισμένη. Aυτή είναι η Eλλάδα, μόνο που αυτή τη φράση μπορεί να την πουν όλοι, εκτός από έναν: τον πρωθυπουργό της Ελλάδας του εκάστοτε κόμματος που την κυβερνάει – εναλλάξ - τα τελευταία χρόνια.
Αλλά, τι λέω, στη Χώρα της Αμνησίας όλα ξεχνιούνται. Όλα…

Ο Σεπτέμβριος έχει επικρατήσει στο συλλογικό ασυνείδητο ως στερεότυπο μελαγχολίας και σε αυτό έχουν βοηθήσει και οι Τέχνες, ιδιαίτερα η λογοτεχνία και η μουσική. Στο τέλος δεκάδων καλοκαιριών της ζωής μου, ποτέ μου δεν ένιωσα έτσι και πάντα προσπαθούσα να ερμηνεύσω την απουσία μελαγχολίας που κανονικά έπρεπε να με διακρίνει. Αντιθέτως, ένα γλυκό συναίσθημα κατακαθόταν σαν ίζημα στην κοίτη της ψυχής μου και μια ανεξήγητη ευφορία μούδιαζε το αίμα μου. Τι ήταν αυτό που έκανε το τέλος του καλοκαιριού να μοιάζει σαν αρχή ταξιδιού;
Γιατί έτσι το βλέπω το τέλος του καλοκαιριού: Σαν αρχή ταξιδιού.

Δεν είναι το γέμισμα των μπαταριών, που δεν ξέρω, κιόλας, πού ακριβώς έχω τέτοιες μπαταρίες. Tώρα, που ο ήλιος τόσων καλοκαιριών έχει κάψει αρκετά το φιλμ της ζωής μου, αντιλαμβάνομαι ότι είναι η αφύπνιση ενός άγνωστου κομματιού του εαυτού μας, ένα αεράκι αυτογνωσίας που φουσκώνει τα πανιά της ζωής μας.
Που την κάνει πιο αισιόδοξη ακόμη κι αν όλα γύρω μας είναι εντελώς σκατά. Και η θέληση να αλλάξεις αυτά τα «σκατά». Όποια κι αν είναι, όπως κι αν λέγονται κι αν δεν μπορείς να τα αλλάξεις, τουλάχιστον μείνε μακριά τους, θα σε λερώσουν, θα βρωμάς αν ανακατευτείς με αυτά.

Kλείνω την τηλεόραση, δεν θέλω άλλες φωτιές, πλημμύρες, εκλογές, κουράστηκα να μαθαίνω, αποφασίζω να αλλάξω εποχή για την υπόλοιπη νύχτα και για τους μήνες που ακολουθούν. Σχεδιάζοντας με προσοχή το μέλλον μου, να προσέξω να ρυθμίσω σωστά τις λεπτομέρειες που αφορούν ανθρώπους που αγαπώ, να ονειρευτώ μαζί τους τις μέρες που θα έρθουν και θα είναι πολύ καλύτερες από αυτές που έφυγαν.

Έτσι, αισιόδοξα το βλέπω, «καλή μας εποχή» λέω και κοιτάζομαι στον καθρέπτη, έχω αδυνατίσει και τα μάτια μου δεν είναι κόκκινα, δεν είναι κουρασμένα.
Παίρνω τα κλειδιά του αυτοκινήτου, ανοίγω την οροφή, δεν κάνει τόση ζέστη, «καλή μας εποχή», «καλό μας μήνα» λέω δυνατά κοιτάζοντας προς τον ουρανό, μακάρι αυτή η ευχή μου να φτάσει πολύ μακριά, να το ακούσουν όλοι. Και να το δουν όπως κι εγώ…
Καλό μας Σεπτέμβρη!

Υ.Γ.: Αρκετοί φίλοι μου, μπορεί να έχετε λάβει ένα mail που θα σας ζητάει να εγγραφείτε σε μια ομάδα συζητήσεων Hi-5 ή κάτι τέτοιο. Μη δίνετε σημασία, είναι ένα ηλίθιο κόλπο που μπαίνει στις email διευθύνσεις σας και στέλνει σε όλους την ίδια φόρμα προς συμπλήρωση. Θέλουν μήνυση αυτοί οι τύποι για να μάθουν να μην ενοχλούν τον κόσμο.
Γαμώ το Hi-5 (και τις Hi-5, αν και διαλύθηκαν!…)