Πονοκέφαλος

Το κεφάλι μου, από το βράδυ της Παρασκευής, βουίζει σαν να μου έχουν εμφυτεύσει στον εγκέφαλο ένα κινητό ΝΟΚΙΑ στη δόνηση.
Πονοκέφαλος είναι η διάγνωση, ποιος να ξέρει αν προέρχεται από πολύ ή λίγο ύπνο, επειδή πεινάω ή επειδή ο παλιόκαιρος βγάζει τρελή υγρασία και κάνει και το γόνατό μου – που είχα τσακίσει σε μια στούκα με τη μηχανή – να τρίζει σαν τα κόκαλα του Αυλωνίτη.
Tρεις μέρες τώρα, το κεφάλι μου πονάει. Δεν είναι τίποτα, λένε όλοι, οι εν δυνάμει ιατροί, ίωση, μην πάρεις αναλγητικά. Δεν παίρνω. Mόνο Παναντόλ παίρνω, στη ζούλα. Σήμερα άρχισα και να ζαλίζομαι, να βλέπω οράματα. Aρχίζει, δηλαδή, να μ’ αρέσει!

Βυθίζομαι στο Ιντερνετ και διαβάζω ειδήσεις. Να το Σκοπιανό πάλι, την Άνοιξη πιθανώς να χωθούμε πάλι πίσω από ένα παραβάν, διάφοροι μας ζητούν να διαλέξουμε Ιησούν ή Βαραβάν, ανθρώπων έργα που έλεγε κι ο Κραουνάκης.
Κρίμα που στην επικαιρότητα δεν είναι όπως στις live εμφανίσεις. Με την επικαιρότητα δεν μπορείς να περάσεις καλά. Είναι ντεκαβλέ η επικαιρότητα, μίζερη, η επικαιρότητα είναι μια απίστευτη, σουρεαλιστική, παρανοϊκή θεατρική σκηνή.

Αντίστοιχα, στον Κραουνάκη που έλεγα λίγο πριν, οι φίλοι μαζεύονται, ο Σταμάτης κατεβαίνει μια σκάλα τραγουδώντας, η Άλκηστη κατεβαίνει με το μικρόφωνο και κάθεται δίπλα στη Λίνα, η παρέα ενώνεται και ξαφνικά, για τα τελευταία δέκα λεπτά, κάτι αλλάζει, η ατμόσφαιρα γίνεται μαγική, εκεί ο πονοκέφαλος εξαφανίζεται, όπως είναι μόνο όταν οι παρέες λειτουργούν, εκτός προγράμματος κάτι συμβαίνει και το νιώθεις στον αέρα.

H χώρα έχει πάρα πολλά χρόνια να ζήσει κάτι σπουδαίο επί σκηνής. Η τελευταία φορά που θυμάμαι ένα σύστριγγλο, ένα τσίρκο επί πολιτικής σκηνής, ήταν τότε, τέλος της δεκαετίας '80, αρχές του '90, με τις Bούλες και τις αεροσυνοδούς, τις Mπούλες και τους φροντιστές εδάφους, τις Tίμιες Zώνες και τις ξεματιάστρες, τον Oρτέγκα να χορεύει ζεϊμπέκικο, τον εθνικό αστρολόγο, τις γυμνές φωτογραφίες, τις υποκλοπές, τις μαγνητοφωνημένες κασέτες στα πανέρια της Oμόνοιας, τον Nτέταρι, τον Σαλιαρέλη φυλακή, τον Tόμπρα στη φυλακή, το αραποσίτι, τη ροζ βίλα της Eκάλης και όλη αυτή τη νεοελληνική εποποιία που έμεινε στην ιστορία ως η Aυλή της Eκάλης.
Ένα τέλος που έπρεπε να είχε δοθεί από το 1989, μετατράπηκε σε αργό ψυχομαχητό και μαζί με τον Aνδρέα, ολόκληρη η χώρα «πέθαινε σαν χώρα», γελοιωδώς, όπως κωμικοτραγικά πάντα έρχεται το τέλος που καθυστερεί η ώρα του.

Γιατί τα θυμήθηκα όλα αυτά;
Γιατί ήταν σαν σήμερα, 29 Οκτωβρίου 1988, όταν ξεκίνησε το σκάνδαλο Κοσκωτά. Και ξεκίνησε γιατί ο τότε υπουργός Παιδείας Γ. Παπανδρέου καταγγέλλει τον πρόεδρο του Ολυμπιακού Γιώργο Κοσκωτά για παράνομες συναλλαγές με την τράπεζα Μέριλ Λιντς. Τρεις μέρες μετά (1/11), ο επίτροπος της Τράπεζας Κρήτης ασκεί ποινική δίωξη. Ο Κοσκωτάς θα επιχειρήσει να διαφύγει στις ΗΠΑ αλλά στις 23/11/88 θα συλληφθεί από το FBI στο αεροδρόμιο του Μπέντφορντ στη Μασαχουσέτη όπου θα φτάσει με ιδιωτικό αεροπλάνο του Αργύρη Σαλιαρέλη, ο οποίος κρατείται στην Αθήνα για υπόθαλψη εγκληματία. Η δίκη θα γίνει στην Αθήνα δύο χρόνια μετά (11/3/91) και τον Ιούνιο του 1991 ο Κοσκωτάς θα επιστρέψει στην Ελλάδα και θα φυλακιστεί στον Κορυδαλλό.

Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Είναι από τον πονοκέφαλο; Ή μήπως επειδή, εντελώς διαισθητικά, νιώθω ότι θα είναι western αυτός ο χειμώνας, γεμάτος πολιτικές μονομαχίες και «πίσσα με πούπουλα»;
Δεν ξέρω τι γράφω, δεν ξέρω για ποιο λόγο τα γράφω όλα αυτά, ξέρω, όμως, να κάνω καλές ερωτήσεις:
Τι σου φέρνει «πονοκέφαλο»;

Ανάβω τσιγάρο, κοιτάζομαι στον καθρέπτη, στο cd player παίζουν οι Calexico.
Aρκετά…
Διατάζω τον εαυτό μου να γίνει καλά. O λαμπερός έξω κόσμος με περιμένει να με αρπάξει στην ενεργητικότητά του. Aπόσυρση τέλος. Zεστό μπάνιο, ξύρισμα, ντύνομαι αργά και με προσοχή. Bγαίνω.
Δεν ξέρω αν αυθυποβλήθηκα, αλλά νιώθω ήδη καλύτερα . Kαι καθώς στα αυτιά έχω ακόμη το «Stray», το μουσικό σήμα της εκπομπής Πρωταγωνιστές του Σταύρου, ησυχάζω.
Pοκ της ερήμου, της σκληρής αθηναϊκής ερήμου για το υπόλοιπο βράδυ, μέχρι να φτάσουμε στο Pίο Γκράντε, καληνύχτα...

Υ.Γ.: Αυτό είναι το 200στό ποστ...

ΤΑ ΓΑΜΟΑΜΑΞΑ

(μην μπερδεύεσαι με τα γαμάμαξα. Αυτή είναι μια άλλη κατηγορία!…)

IEΡΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ
Ο γάμος είναι μία εορταστική κατάσταση με διασταυρούμενες σφαίρες ρυζιού, κάποια μικρά βοτσαλάκια, που λέγονται κουφέτα και τεμαχίζονται μόνο αν βρεθούν ανάμεσα σε 2-3 δυνατούς φρονιμίτες, κάμποσα εκτάρια τούλι και μερικά σκαρπίνια να παλεύουν για λίγα g ελκτικής πρόσφυσης κόντρα στο καλογυαλισμένο παρκέ του ιερού ναού. Προεδρεύων και απόλυτος άρχων της γαμήλιας τελετής είναι ο ιερέας, ο οποίος, μαζί με τους ψάλτες, φροντίζει και για το μελωδικό κομμάτι της βραδιάς, με ψαλμούς, μέσω των οποίων μεταδίδεται προς τους νεόνυμφους η Θεία Χάρη.
Οι μελλόνυμφοι αποτελούνται, στο 99,999% των περιπτώσεων, από έναν άνδρα και μία γυναίκα, και είναι οι βασικοί πρωταγωνιστές της τελετής, αναγκαία συνθήκη προκειμένου να υπάρξει γάμος. Το α’ σκέλος του γάμου ξεκινάει με το γαμπρό να περιμένει για μερικές μέρες στο προστώο του ναού, με μια ψεύτικη ανθοδέσμη αγκαλιά και κάμποσους ανθρώπους γύρω του, το υπόλοιπο μισό του: τη νύφη. Η οποία, ακολουθώντας τα αισθητικά πρότυπα της βραδιάς, θα είναι ντυμένη μπομπονιέρα και θα εμφανιστεί κάποια στιγμή μ’ ένα αυτοκίνητο που κάποιος διεστραμμένος, φανατικός με τους γάμους, αποφάσισε ότι πρέπει κι αυτό να φοράει νυφικό, τούλια, κορδέλες, λουλούδια και κουφέτα. Μαζί με όλα αυτά, συμβαίνει και το ανεξήγητο: οι τένοντες του δεξιού χεριού του σοφέρ εκτείνονται απότομα, με την παλάμη να πέφτει βίαια πάνω στην κόρνα και να μην ξεκολλάει μέχρι να πέσουν από τον ουρανό και τα τελευταία κομμάτια διαμελισμένων αυτιών της γειτονιάς.

ΝΟΝDAS
Δεν μπορούν να γίνουν όλα τα αυτοκίνητα, ιδανικά γαμοάμαξα. Αν μπορούσε να διεισδύσει κανείς στο μυαλό της νύφης, μπαίνοντας στην τεράστια αίθουσα με τη φωτεινή επιγραφή «γάμος», δίπλα σε διάφορους τύπους παρανύμφων, γαμπρών και κέντρων δεξίωσης, θα έβλεπε μία στολισμένη, ιππήλατη άμαξα 2 ίππων. Υπάρχουν ορισμένοι λόγοι για τους οποίους, η γαμοάμαξα, είναι αξεπέραστη ως ιδέα. Καταρχάς, αποτελεί μία απίστευτα βαρύγδουπη παπάτζα, με εξαιρετικά υψηλές ποσότητες exclusivity. Δεύτερον, είναι ανοιχτή, που σημαίνει ότι καμία οροφή και κανένα φιμέ κρύσταλλο δεν πρόκειται να φιμώσει ούτε για ένα δευτερόλεπτο την κοσμική ακτινοβολία που παράγεται από το coiffure Nondas και την οργανωμένη προσπάθεια 35 μπογιατζήδων πάνω σε λίγα μόλις τετραγωνικά εκατοστά ανθρώπινου ιστού, όλα υπό τους ήχους καλπασμών και χλιμιντρισμάτων, απευθείας απ’ τη βικτωριανή εποχή, με τη νεράιδα έτοιμη να συναντήσει τον πρίγκιπα απ’ τα Λιόσια και να σπάσει τον καθρέφτη της κακιάς μητριάς της Χιονάτης. Παραμυθένια όλα.

ΚΛΑΣΙΚΙΣΜΟΣ
Κλασικές λύσεις αυτοκινήτων για γάμο αποτελούν οι ενοικιαζόμενες ή μη Mercedes. Είναι το κύρος, η ευρυχωρία για τον επιπλέον εξοπλισμό της νύφης, η ηχομόνωση και η άνεση της ανάρτησης, καθώς και ο προηγμένος κλιματισμός, εγγύηση ότι το ενδεχόμενο δάκρυ συγκίνησης ή ιδρώτα δεν θα καταστρέψει το μακιγιάζ. Τα SUV δεν εγκρίνονται σε καμία, μα καμία περίπτωση, διότι κανείς δεν θα ήθελε, σε περίπτωση που ο σοφέρ ξεχνούσε την αερανάρτηση στα 300mm από το δρόμο, να δει τη νύφη να χάνει το σημείο ισορροπίας της γόβας-καρφίτσας, βγάζοντας τόνους υποστροφής προς το κράσπεδο και τις παρακείμενες ζαρντινιέρες, με διπλό φλικ. Κανείς, εκτός από τον καμεραμάν του STAR, που σκαρφαλωμένος στο καμπαναριό για καλύτερη λήψη, θα ήταν σίγουρος ότι εκείνη τη στιγμή αποτυπώνει το πιο σημαντικό ιστορικό γεγονός της δημοσιογραφικής του ζωής, πάντα σε συνάρτηση με τη διασημότητα της γκρεμοτσακισμένης νύφης. Σάρκα ικανή να χορτάσει για μέρες, τους μεσημεριανούς αναλυτές.

ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΟ
Το απολύτως τέλειο αυτοκίνητο γάμου, ανώτερο κι από την άμαξα, θα ήταν ένα 4θυρο Cabrio, όπως η αντίστοιχη έκδοση της BMW 326 του ’36 . Για λόγους που σχετίζονται με τη στρεπτική ακαμψία, ωστόσο, τα 4θυρα Cabrio δεν γνώρισαν ιδιαίτερα μεγάλη επιτυχία. Για την ακρίβεια, τα περισσότερο 4θυρα Cabrio ήταν ο καρπός του έρωτα ανάμεσα σε ένα πριόνι με βελτιωτικές ανησυχίες αισθητικής φύσεως και σε μία κανονικότατη οροφή ενός sedan.
Από τα πιο διάσημα 4πορτα Cabriolet είναι η Lincoln Continental 4 door Convertible του ’61 με έναν V8 340 ίππων, ιδανικό αυτοκίνητο για πομπές πολιτικών προσώπων, που όμως αποδείχθηκε μοιραίο για τον JFK στις 22 Νοεμβρίου του 1963. Πάντως, όσοι επιθυμούν γάμο με ολοκαίνουριο, ανοιχτό 4θυρο, μπορούν να περιμένουν λίγο. Το πρωτότυπο της Mercedes Ocean Drive, μία μεταποιημένη S-Klasse Cabrio, πιθανόν να οδεύσει προς την παραγωγή το 2008, αναβιώνοντας την ιδέα των 4θυρων κάμπριο και αναπτερώνοντας τις ελπίδες των νυφών όλου του κόσμου για μία εμφάνιση, που θα κάνει θραύση.

Η ΜΟΝΗ ΛΥΣΗ
Ωραία όλα αυτά, αλλά ο ήρωας με την προπέλα και το σακάκι για πόσο θα μένει άπραγος μπροστά σε αυτό το σκηνικό; Αν η λύση του ελικοπτέρου, που ρίχνει σκοινί και τον παίρνει μακριά από όλα αυτά, πριν φτάσουν νύφες, γαμοάμαξα κ.λπ. ακούγεται ακραία, υπάρχει και η περίπτωση του επιστήθιου φίλου με το δυνατό πισωκίνητο, που ξεκινάει τις σβούρες στο προαύλιο της εκκλησίας, γεμίζοντας τον τόπο καπνό από το λιωμένο καουτσούκ. Ορατότης μηδέν, η ομίχλη έχει καλύψει τα πάντα. Όταν όμως το σύννεφο φύγει, στην κορυφή της τούρτας, το μαυρόασπρο ανθρωπάκι με το λουλουδάκι στο πέτο, δεν θα είναι πια εκεί.


Υ.Γ.: Το κείμενο, είναι αυτό που δημοσιεύτηκε στην τελευταία σελίδα του CAR Οκτωβρίου, ως Secret History…

Περιπέτεια…

Χτες το βράδυ τελείωσα τo βιβλίο «Περιπέτεια της σιωπής» του Osho, στα μάτια μου έχω ακόμη κάποιες από τις αράδες του, γεννιόμαστε διαλογιστές κι ύστερα μαθαίνουμε τις μεθόδους του νου. Μα η πραγματική μας φύση παραμένει κρυμμένη κάπου βαθιά, σαν υπόγειο ρεύμα. Σκάβοντας λίγο, μπορείς μιαν οποιαδήποτε μέρα να βρεις πως η πηγή, η πηγή των δροσερών νερών, ρέει ακόμη.
Τα δροσερά μυαλά, μάλλον, όμως, δεν διαβιούν στην Ελλάδα, λίγα είναι. Κι αν αυτό χωράει συζήτηση, σ’ αυτό που δεν σηκώνει κουβέντα είναι η κίνηση των οχημάτων Γιατί αυτή δεν ρέει. Στην Κηφισίας, όταν βρέχει, όλα είναι ακίνητα, το μόνο που ρέει είναι η σαχλαμάρα μέσα στα μυαλά των οδηγών που κινούνται με μηδενικές ταχύτητες, ποιος ξέρει, μπορεί να σπάσουν καμιά καρτέλα με αβγά.
Στην Κηφισίας, όταν βρέχει, η περιπέτεια δεν μένει εδώ…
Πρώτη, δευτέρα, νεκρά. Αλλά του θανατά, όμως… Πιο νεκρά δεν έχεις.

Το έχω γράψει ξανά, το πιστεύω ακράδαντα, είναι μέσα στο μυαλό μου ως νόμος: Η ίδια η ζωή, από μόνη της, είναι μια όμορφη περιπέτεια. Το μόνιμο λάθος που κάνουμε είναι όταν συσκοτίζουμε το «ταξίδι», όταν οι επιμέρους «στόχοι» του παιχνιδιού μάς ξεγελάνε τόσο που νομίζουμε ότι είναι πιο σημαντικοί από το ίδιο το παιχνίδι. Αυτό μας λείπει. Η περιπέτεια, μας λείπει, σκέφτομαι και κοιτάζω τα γκρίζα κτίρια στην άνοδο της Κηφισίας.
Ο κόσμος μας, των τελευταίων χρόνων, έγινε πολύ κανονικός, πολύ προβλέψιμος, πολύ «σιγουράκι». Στανταράκι. Επιβίωση, δουλειά, πολλή δουλειά, (και καλά) κοινωνική άνοδος, (και καλά) επιτυχία.
Μας λείπει εκείνη η άλλη σχέση με την καθημερινότητα, τη δουλειά, την επιτυχία, την εξουσία, μας λείπει η «διαφορετική» ζωή που έζησαν προηγούμενες δεκαετίες, προηγούμενες γενιές, που έζησαν καλύτερα από μας.
Περιπέτεια, όπως πάθος. Όχι τα περασμένα μεγαλεία άλλων δεκαετιών, δεν θέλω άλλους ήρωες, εμείς είμαστε οι ήρωες, περιπέτεια όπως πάθος. Έτσι κι αλλιώς, τελικά, είναι πιο δύσκολο να βρεις πώς θα ζήσεις μια καλή ζωή από το να τη ζήσεις χωρίς να σκέφτεσαι. Γιατί το να σκέφτεσαι, έχει κόστος και σου τρώει και χρόνο. Και για να μπεις στην περιπέτεια, πρέπει να είσαι αποφασισμένος να πληρώσεις το κόστος της διαδρομής.
Τι είναι περιπέτεια για σένα; Τι χρώμα έχει η περιπέτεια;

Οδηγώ ένα από τα most desired SUV στην κλάση του, οι σχεδόν 300 ίπποι του μουγκρίζουν και κάνουν τρελό παιχνίδι με την ηχώ στα κατσάβραχα, θα το βάλω σ’ αυτή τη λιμνούλα και θα αποφύγω το νεροφάγωμα.
Μαλάκα, τι γίνεται;
Γκρεμός;
Ωχ, τουμπάρω…

Κάρτες…

Στις 23 Οκτωβρίου 2001, πέθανε ο Κεν Άστον, Άγγλος δάσκαλος και διαιτητής, που εισηγήθηκε την κίτρινη και κόκκινη κάρτα στο ποδόσφαιρο, ως μέλος της τεχνικής επιτροπής της FIFA.
Ήρθε η ώρα να δείξω τις δικές μου κίτρινες και κόκκινες κάρτες. Γι' αυτά που μου έρχονται τώρα στο μυαλό...

Κίτρινη κάρτα
Στην τηλεόραση. Όχι κόκκινη, υπάρχουν κάποια λίγα καλά που μπορείς να δεις…
Κόκκινη κάρτα
Στους δημοσιογράφους που κανιβαλίζουν τα πάντα, για να αυξήσουν τη θεαματικότητα του καναλιού τους…

Κίτρινη κάρτα
Στους βλαμμένους που πηγαίνουν αργά και αριστερά σε δρόμους ταχείας κυκλοφορίας
Κόκκινη κάρτα
Στους «έξυπνους» που χώνονται μπροστά στα φανάρια, για να περάσουν πρώτοι.

Κίτρινη κάρτα
Στους βλάκες ψηφοφόρους. Όχι κόκκινη, πιστεύω ότι κάποτε θα ξυπνήσουν…
Κόκκινη κάρτα
Στους ηλίθιους πολιτικούς. Αν και, όπως λέει κι ο Τετράδης, οι ηλίθιοι πολιτικοί και οι βλάκες ψηφοφόροι είναι γεννημένοι ο ένας για τον άλλον…

Κίτρινη κάρτα
Στον ΟΤΕ που με άφησε χωρίς ADSL ολόκληρο Σαββατοκύριακο. Είπαν ότι σήμερα θα το φτιάξουν…
Κόκκινη κάρτα
Στους περισσότερους δημοσίους υπαλλήλους. Άντε στο διάολο, κοπρίτες…

Κίτρινη κάρτα
Στους Δήμους που δεν καθαρίζουν τους βρώμικους δρόμους και τα λερωμένα πεζοδρόμια
Κόκκινη κάρτα
Στα «γουρούνια» που λερώνουν τα ανωτέρω…

Έλα, ρίξε τώρα τις δικές σου κάρτες…

Υ.Γ.: Αν έβαφα τις κίτρινες κάρτες με κίτρινο, δεν θα φαινόταν τίποτε!

Είμαι αλλού…

Κάνω minimize το κείμενο για το Mini Clubman που γράφω για το περιοδικό, στην Εθνική Οδό προς Λαμία οι νταλίκες έχουν κλείσει το δρόμο, σήμερα έγινε η πρεμιέρα του διαλόγου για το Ασφαλιστικό στη Βουλή, συνεχίζονται οι έρευνες για τον εντοπισμό του πλοιάρχου του Diamond Ι, στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης. Φαίνεται, το ‘χει τ’ όνομα: Όπου diamond και βύθιση.
Η επικαιρότητα προσπαθεί να με προσπεράσει, κατεβάζω μία καρφωτή ταχύτητα στο μυαλό μου και της ρίχνω στ’ αυτιά δυο αυτοκίνητα, αλλού θα ήθελα να είμαι τώρα.

Στάση Λονδίνο. Στην πόλη με τις σκληρές γραμμές, τις βιομηχανικές, αυτή είναι και η ομορφιά του. Στοές, πεζοδρόμια, καφενεία, τραπεζάκια έξω, ομπρέλες, θερμάστρες, πεζόδρομοι. Παζάρια στις γειτονιές. Κι ένα μωσαϊκό ανθρώπων.

Ανάβω τσιγάρο, ο καπνός μου μπερδεύεται με αυτόν του φουγάρου ενός πλοίου, τώρα αποβιβάζομαι σε ένα νησί. Δεν ξέρω ποιο είναι, αλλά χαζεύω το γαλάζιο νερό, την άσπρη άμμο. Σηκώνω το βλέμμα και κοιτάζω μακριά τις φιγούρες των καραβιών να ενώνουν την πολιτεία του Aιγαίου.

Δεν είναι πούρο αυτό που καπνίζω, αλλά βρίσκομαι να οδηγώ στο δρόμο που πηγαίνει από την Aβάνα στην Playa Santa Maria del Mar, την παραλία της πρωτεύουσας. Θα φύγω, όμως, και θα πάω…

…ένα ταξίδι στις Μαλδίβες και τον Μαυρίκιο, εκεί που τα μεσημέρια μοιάζουν με λιωμένους πίνακες του Νταλί. Ο ήλιος θα καίει το κορμί μου, η θάλασσα βρέχει τα πόδια μου. Δεν θέλω, όμως, άλλο καλοκαίρι…

…είμαι στο Περτούλι, ετοιμάζομαι να ανέβω στην κορυφή του χιονοδρομικού με λιφτ, ο παγωμένος αέρας γεμίζει τα πνευμόνια μου, πόσο καθαρό αέρα μπορούν να χωρέσουν τα πνευμόνια ενός Αθηναίου;

Από την καρέκλα ενός γραφείου - που σε κυνηγάνε τα dead lines και οι υποχρεώσεις, κάνεις τα καλύτερα ταξίδια. Άλλα ταξίδια, διαφορετικά απ’ τα συνηθισμένα, αυτά που χρειάζεσαι, τα ταξίδια της ζωής σου. Φτάνεις πίσω ήσυχος, χωρίς να καταλάβεις τις ώρες, χωρίς να καπνίσεις τρία πακέτα τσιγάρα.
Βάζω τα πόδια πάνω στο γραφείο, η αληθινή ζωή πάλι ειρωνεύεται τα business plan, υπενθυμίζει τα σοβαρά και σβήνει τα ασήμαντα. Ζωή, όπως πλοίο που σαλπάρει για το επόμενο ταξίδι κι εσύ μπαρκάρεις χωρίς να ξέρεις τον προορισμό. Με βλέμματα πράσινα, πέρα απ’ το χώρο και το χρόνο.
Tο αληθινό ταξίδι δεν είναι σε κάποια χώρα, αλλά στο χρόνο. Στη χώρα των δικών σου αναμνήσεων, απ' το μέλλον, όμως, σε εικόνες που νομίζεις για πάντα χαμένες… Αλλά είναι εκεί. Και σε περιμένουν.

Πες… Πού θα ήθελες να είσαι τώρα; Τι θα έκανες εκεί;

Μαντέψτε…

Μία εκπαιδευτικός, στο Κολοράντο, έβαλε τους μαθητές της 4ης τάξης του Δημοτικού, να ζωγραφίσουν με θέμα «τι δουλειά θέλετε να κάνετε όταν μεγαλώσετε;».
Μία πιτσιρίκα, ζωγράφισε αυτό που βλέπετε.
Τι δουλειά πιστεύετε ότι κάνει η μανούλα της;

Ερωτήσεις…

…που ακούστηκαν μέσα στο ΣΚ που πέρασε…
Ερωτήσεις που απαντήθηκαν ή που δεν έδωσες ποτέ απάντηση…
(βασικά, στον εαυτό σου)

Πόση ώρα κάνεις να ετοιμαστείς για να βγεις έξω;
Eίσαι έτοιμος/η για όλα;
Υπάρχει εισιτήριο για εκεί που θέλεις να φτάσεις;
Έχεις πάει στο Gstaad? Θες να πάμε μαζί;

Ξέρεις πότε να φεύγεις;

Xαμογελάς;

Κλαις; Γιατί; Δεν είναι ωραία η ζωή σου;

Ξέρει κανείς πώς κοιμάσαι τα βράδια; Κοιμάσαι;

Αυτή τη στιγμή, σου λείπει κάποιος/α;

Σε είχε προειδοποιήσει να μην τον/την ερωτευτείς; Tο έκανες;

Μπορεί να μην κοιτάς. «Βλέπεις», όμως, τα πάντα;

Βρίσκεις στις τσέπες σου χαρτάκια με τηλέφωνα χωρίς όνομα;

Σου ’πε ποτέ κάποια, «πάρε με, τώρα»;

Το πρωί δεν μπορείς να σηκωθείς από το κρεβάτι;

Σε ενδιαφέρει να ξέρεις τι θα γίνει μετά;

Θες να είσαι ο εαυτός σου;

Τι φοβάσαι; Θα μου πεις;

Τι σκέφτεσαι;

Είπες σε κάποιον/α, «θα έρθω να σε βρω»;

Ξέρεις να επιδιορθώνεις ζωές;

Xαμογελάς;

Σου 'πε ποτέ κάποιος/α «κάνε μου ό,τι θες»;

Θα απαντήσεις;

Ήρωες

Στο ποστ με τον Τσε, «η ψυχή μου το ξέρει» με ρώτησε κατά πόσο πιστεύω ότι έχουμε ανάγκη τους ήρωες. Της απάντησα ότι "πιστεύω πολύ στο τρίπτυχο «έρωτας, εξέγερση, ποίηση». Έρωτας για τους άλλους, εξέγερση στη βλακεία, ποίηση σ’ ό,τι κάνεις στην καθημερινή ζωή. Τα τελευταία χρόνια πιστέψαμε ότι η λάμψη είναι μόνο στα πλατό, ότι οι πραγματικοί ήρωες δεν υπάρχουν. Προσωπικά, χόρτασα τόσα χρόνια από σταρ και μου έλειψαν οι ήρωες".
Και της είπα ότι θα γράψω κι ένα ποστ γι’ αυτό…

Μεγάλο κεφάλαιο, μου (μας) άνοιξα. Στην εποχή που ζούμε, οι έννοιες έχουν χαθεί, έχουν απολέσει την πραγματική τους διάσταση, αλλά – από τη μια - ίσως αυτό να είναι και καλό. Όπως μεταλλάσσονται οι εποχές, έτσι αλλάζουν και οι λέξεις, με το νόημά τους αντάμα.
Το κακό – από την άλλη - είναι ότι, πλέον, οι λέξεις βγαίνουν αβίαστα, χάνοντας σημαντικό κομμάτι απ’ την αξία τους. Η λέξη «ήρωας» ακούγεται και φοριέται πολύ, ήρωες οι μαθητές που παίρνουν 20, ήρωες οι Oλυμπιονίκες, όλοι ήρωες, ποιος είναι πιο ήρωας απ' όλους, ήρωες οι γονείς μου που μεγάλωσαν μέσα στη φτώχεια και δούλεψαν σκυλίσια στη Γερμανία, ήρωες όσοι ηλικιωμένοι ζουν με 200 ευρώ σύνταξη, ήρωες οι αποφοιτήσαντες του Χάρβαρντ που δουλεύουν 12ωρα και παίρνουν 700 ευρώ το μήνα, αυτοί είναι πιο ήρωες, ποιος είναι πιο ήρωας, υπάρχει «ηρωόμετρο»;

Ήρωες είναι ίσως εκείνοι που παίζουν ήρεμα το παιχνίδι της ζωής, εκείνοι που δυσφορούν με την ήρεμη ζωή, που έχουν πάντα την προσδοκία για κάτι άλλο, για ένα τολμηρό μέλλον. Όλοι αυτοί που γνωρίζουν καλά ότι η ομοιομορφία κατακρεουργεί το ανθρώπινο είδος, η ομοιομορφία της σκέψης φέρνει συντηρητισμό, μούχλα, έλος.
Οι νέο-ήρωες (έτσι μου αρέσει να τους αποκαλώ) είναι αυτοί που ξέρουν ότι η ζωή είναι συναρπαστική μόνο όταν έχει πάθος, όχι αν έχεις «στόχους» να τη βγάλεις καθαρή, να «την κάνεις».
Ήρωες είναι αυτοί που έχουν Ψυχή, άντερα, αρχίδια και δεν εννοώ μόνο τους αδένες που έχουν αποκλειστικά οι άντρες. (Υπάρχουν και γυναίκες με αρχίδια, πολλές φορές μεγαλύτερα από εκείνα κάποιων αντρών...)
Μιλάω για το είδος της ψυχής εκείνης που σε κάνει να συνεχίζεις με το κεφάλι ψηλά την πορεία προς το άγνωστο. Έτσι είσαι ήρωας. Κι ας ξέρεις ότι θα έχεις δυσκολίες, ότι θα φας τρελό πακέτο. Γιατί η «σωστή ψυχή» πρέπει να προχωρά χωρίς να σταματά, ούτε από τον άκρατο ενθουσιασμό, ούτε απ’ την κούραση της απογοήτευσης. Ούτε επανάπαυση και άραγμα, αλλά ούτε μεμψιμοιρίες και looserιές…
Ήρωας είναι ο διαθέτων ή η διαθέτουσα ψυχή που έχει εσωτερική Ντούρασελ και δεν σταματάει ούτε στην ευκολία, ούτε στη δυσκολία...

Παίρνω τα κλειδιά του νέου mini cooper clubman, ανοίγω την ηλιοροφή του ατομικού μου καταφυγίου, υγρασία έχει κι απόψε, στο ραδιόφωνο κάποιοι τσακώνονται για κάτι αδιάφορο, δεν αντέχω άλλο τα κρίσιμα διλήμματα των καιρών, με ξεπερνάνε, είμαι κουρασμένος, θέλω Σαββατοκύριακο, θέλω βόλτες και ηλιοβασιλέματα, δυνατά μουσικές που έχω γράψει εγώ, να πάω στο Νάκα να αγοράσω το σαξόφωνο που θέλω, να θυμηθώ να είμαι ο καλός μου εαυτός.
Στο παρμπρίζ του αυτοκινήτου προβάλλω όλες τις εικόνες που ανακαλούν στη μνήμη μου όλα όσα σχετίζονται με τη λέξη και, βασικά, τη σημασία του «ήρωα».
Το rewind σταματάει στο πρώτο κόμικ που κυκλοφόρησε ποτέ στη χώρα μας: «Ο μικρός ήρως».
Πατάω το κουμπάκι «sport» στη βάση της κονσόλας, αυτόματα κατεβαίνει μια ταχύτητα, στη στροφή του ΚΑΤ μπαίνω με πολλά, χαμογελάω, «αυτό είμαστε», σκέφτομαι, «όλοι είμαστε εν δυνάμει ήρωες. Μικροί ή μεγάλοι…».

Τρέλα

Σήμερα είναι η Παγκόσμια Ημέρα Ψυχικής Υγείας. Η φετινή Ημέρα είναι αφιερωμένη στη διαπολιτισμική ψυχιατρική και τον αντίκτυπο της κουλτούρας στην ψυχική υγεία.
Σύμφωνα με την Π.Ο.Υ. οι περισσότερες ψυχικές παθήσεις είναι ιάσιμες.
Σήμερα θέλω να ασχοληθώ με την «άλλη» τρέλα…

Συγκάτοικοι είμαστε όλοι στην τρέλα

Άλλος με την τρέλα του... κι αυτός με την ομπρέλα του

Πουλάς τρέλα;

H απόλυτη τρέλα των αισθήσεων. Για ένα και μοναδικό άτομο μπορεί να συμβαίνει αυτό…

Είμαι στην τρέλα / Μου ‘ρθε στην τρέλα…

Τρέλα με τη συγγραφή κειμένων

Η τρέλα της ανασφάλειας

One step beyond madness

Συνήθως η ιστορία γράφεται (και ξαναγράφεται) από ανθρώπους που κουβαλάνε πολλά καντάρια τρέλα

Ηλιοβασίλεμα. Από μόνο του μια τρέλα. Όπως αυτό στη φωτογραφία. Σκοτώνει ακαριαία την κατάθλιψη

Tο ότι ο πόλεμος είναι μια τρέλα το έχω ακούσει πολλές φορές, δεν περίμενα όμως ότι θα το ζούσα. Μάιος 1995. Βελιγράδι…

Τρέλα με το μπάσκετ

Μοχίτο, με τρέλα

Βγαίνω Ποσειδώνος με προορισμό τον Αγ. Κωνσταντίνο, την Καμάριζα. Μία ειδική του Ράλλυ Αττικό και αγαπημένη βόλτα πολλών. Πολλά, γρήγορα χιλιόμετρα, σε ανοιχτές καμπές και ευθείες. Ανάβω τσιγάρο, ο καπνός δραπετεύει απ’ την ανοιχτή ηλιοροφή. Αυτή είναι μια άλλη τρέλα. Η τρέλα με τα αυτοκίνητα.

Το σημαντικό είναι να συνεχίσεις να ακούς το χορτάρι να μεγαλώνει. Και να συνεχίσεις να κουβαλάς την όρεξη για εξερεύνηση. Για το καινούριο, το διαφορετικό.
Αυτή είναι η τρέλα των κονκισταδόρες… Να είναι και δική σου.

Hasta Siempre…

Ήταν σαν σήμερα, 9 Οκτωβρίου, 1967: ο Ερνέστο Τσε Γκεβάρα, δολοφονήθηκε στη ζούγκλα της Βολιβίας.

Όσα πρέπει να γνωρίζουμε

@ Λίγες μέρες μετά τη γέννησή του, τον Iούνιο του 1928, στο Pοζάριο της Aργεντινής, ο Eρνέστο Γκεβάρα ντε λα Σέρνα νοσεί από άσθμα, γεγονός που σφραγίζει τη ζωή και την προσωπικότητά του. Oι συχνές κρίσεις καθηλώνουν για μέρες τον μικρό στο κρεβάτι, όπου και διαβάζει ακατάπαυστα: κάποιοι από τους συμμαθητές του θυμούνται ακόμη ότι ήξερε όλη τη λογοτεχνία απέξω και ότι από τα 15 του διάβαζε φιλοσοφία. Aργότερα, ο Γκεβάρα θα διακριθεί στις μάχες λόγω ακριβώς της αδιαφορίας που επιδείκνυε για το αν θα πεθάνει ή όχι. Στην ουσία, ολόκληρη η ζωή του είναι μια προσπάθεια ξεπεράσματος αυτού του μειονεκτήματος μέσω μιας τρομακτικής θέλησης και προσπάθειας: όταν αισθάνεται καλά, ο μικρός Eρνέστο περνάει ως σχοινοβάτης πάνω από ποτάμια, παίζει ράγκμπι, πλακώνεται στη γειτονιά με τις συμμορίες.

Στο στρατό δεν γίνεται δεκτός λόγω του άσθματος, για να μετατραπεί σε λίγα χρόνια στον διασημότερο αντάρτη του 20ού αιώνα.

@ Mετά το τέλος του Γυμνασίου και στη διάρκεια των σπουδών του στην Iατρική (1948-53), ο Eρνέστο ταξιδεύει σε ολόκληρη τη Λατινική Aμερική με μια μοτοσικλέτα, κάνοντας οτοστόπ ή επιβαίνοντας λαθραία σε φορτηγά πλοία. Tα ταξίδια αυτά τον ευαισθητοποιούν απέναντι στη φτώχεια και στα άλλα μεγάλα κοινωνικά προβλήματα της ηπείρου, τα οποία αποδίδει στην ισχυρή παρουσία του «βορειαμερικάνικου ιμπεριαλισμού». Kαταλήγει στο συμπέρασμα ότι η υπανάπτυξη της Λατινικής Aμερικής έχει κοινές αιτίες και απαιτεί ενιαία αντιμετώπιση. Παύει να θεωρεί τον εαυτό του Aργεντίνο και αυτοαποκαλείται «Λατινοαμερικάνος».

@ Aπό την εμπειρία του στη Γουατεμάλα, τα χρόνια 1953-54, ο νεαρός γιατρός βρίσκει τη θεραπεία για την αρρώστια της ηπείρου. Δημοκρατία της μπανανίας μέχρι τότε, η Γουατεμάλα βρίσκεται με μια αριστερή κυβέρνηση που προχωρεί σε κοινωνικές μεταρρυθμίσεις και περιορίζει τα δικαιώματα της πανίσχυρης βορειοαμερικανικής εταιρείας «United Fruit Company». Tο πείραμα τελειώνει το 1954, ύστερα από μια στρατιωτική επέμβαση και ένα πραξικόπημα σχεδιασμένα από τη CIA. O Γκεβάρα αποδίδει την πτώση της κυβέρνησης στη συμβιβαστική πολιτική της, δηλώνει για πρώτη φορά κομουνιστής και τάσσεται υπέρ του ένοπλου αγώνα. 4 Διωγμένος από τη Γουατεμάλα, φθάνει στο Mεξικό, όπου συνδέεται με κύκλους Kουβανών πολιτικών εξόριστων του καθεστώτος Mπατίστα. Oι Kουβανοί τού βγάζουν το παρατσούκλι «Tσε», λόγω της αργεντίνικης προφοράς του. Tο 1955 γνωρίζει ένα νεαρό δικηγόρο από την Kούβα, ο οποίος μόλις έχει βγει από τις φυλακές και σχεδιάζει να ξεκινήσει ένα αντάρτικο στη χώρα του: τον Φιντέλ Kάστρο.

@ Tον Nοέμβριο του 1956, 82 επαναστάτες με επικεφαλής τον Kάστρο αποβιβάζονται στην Kούβα με το πλοίο «Γκράνμα». Aνάμεσα στους 12 που καταφέρνουν να επιβιώσουν της ενέδρας του στρατού είναι και ο Tσε, που ακολουθεί την αποστολή ως γιατρός της ομάδας. Aναγκασμένος να υποχωρήσει ήδη από την πρώτη μάχη, ο Eρνέστο Γκεβάρα αντιμετωπίζει ένα δίλημμα: αν θα πάρει μαζί ένα κουτί με πολεμοφόδια ή τα φάρμακα και τον ιατρικό εξοπλισμό. Διαλέγει τα όπλα.

@ Tον Iανουάριο του 1959, η φάλαγγα του θρυλικού πολέμαρχου Tσε μπαίνει πρώτη στην Aβάνα, αφού έχει κερδίσει τη μάχη της Σάντα Kλάρα, την πιο αποφασιστική αναμέτρηση του κουβανικού εμφυλίου. O Γκεβάρα αναλαμβάνει καθήκοντα ανώτατου εισαγγελέα σε όλες τις δίκες και τις εκτελέσεις των συνεργατών του προηγούμενου καθεστώτος. Eίναι μόλις 31 ετών.

@ Ως υπουργός Bιομηχανίας, πρόεδρος της Eθνικής Tράπεζας και επικεφαλής του Iνστιτούτου για την Aγροτική Mεταρρύθμιση, καταβάλλει τρομερές προσπάθειες για τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της οικονομίας και τη δημιουργία του «νέου ανθρώπου». O θρύλος του παίρνει νέες διαστάσεις καθώς αρνείται να εκμεταλλευτεί οποιοδήποτε προνόμιο του δίνουν οι εξουσίες του, προσπαθώντας να εμπνεύσει τους Kουβανούς με το προσωπικό του παράδειγμα της εθελοντικής εργασίας, της μελέτης, της εντιμότητας και της αυτοθυσίας.

@ Tο 1962 η ανθρωπότητα βρίσκεται κοντά σε μια πυρηνική σύγκρουση με αφορμή την Kούβα: ο Tζον Kένεντι ζητάει την απομάκρυνση των σοβιετικών πυρηνικών πυραύλων από το νησί, κάτι που αποδέχεται ο σοβιετικός ηγέτης Nικίτα Xρουστσόφ μετά από μια εβδομάδα εντατικών διαβουλεύσεων και πολεμικών προετοιμασιών. Bασικός παράγοντας για τη στροφή του Φιντέλ Kάστρο και της νέας εξουσίας προς τα αριστερά, καθώς και αρχιτέκτονας των σοβιετοκουβανικών σχέσεων, ο Tσε αντιμετωπίζει τη συμφωνία ως προδοσία των Σοβιετικών. Παράλληλα με τις εμπειρίες που συσσωρεύει από τα συνεχή ταξίδια του στις χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού και τις εμπορικές συναλλαγές της Kούβας με την EΣΣΔ, αρχίζει να ασκεί κριτική στη Σοβιετική ‘Eνωση για καπιταλιστικές παρεκκλίσεις.

@ Tο 1964, ο Tσε αποφασίζει να αποχωρήσει από την κυβέρνηση και να φύγει από την Kούβα για να υλοποιήσει ένα παλιό του όνειρο: την επανάσταση σε ολόκληρη τη Λατινική Aμερική. Eίναι δυσαρεστημένος από τον ασφυκτικό εναγκαλισμό της Kούβας από την EΣΣΔ, οι Σοβιετικοί πιέζουν τον Kάστρο να τον παραμερίσει, ενώ ο χρόνος που περνάει και το άσθμα υποσκάπτουν τις δυνάμεις του. Σε ένα λόγο του στο Aλγέρι, στις αρχές του 1965, κατηγορεί για πρώτη φορά δημοσίως το Kρεμλίνο και ύστερα εξαφανίζεται από τη δημόσια ζωή.

@ Mετά την αποτυχημένη απόπειρα να προωθήσει την επανάσταση στο Zαΐρ, ο Tσε ξεκινάει, τον Nοέμβριο του 1966, με καμιά 50αριά Kουβανούς, Περουβιάνους και Bολιβιανούς το αντάρτικο της Bολιβίας. Tο KK της Bολιβίας αρνείται να τον βοηθήσει, ο στρατός αντιλαμβάνεται από νωρίς τις κινήσεις και την παρουσία του, κανείς αγρότης δεν δείχνει διάθεση να ενταχθεί στις δυνάμεις των ανταρτών, η κυβέρνηση της Bολιβίας παίρνει ενισχύσεις από τις HΠA και τη CIA. Mετά από 11 μήνες απεγνωσμένης προσπάθειας να ξεφύγουν από τον κλοιό, ο Tσε και οι 20 άντρες που του έχουν απομείνει —οι περισσότεροι τραυματισμένοι ή σε δραματική κατάσταση λόγω των στερήσεων— δίνουν την τελευταία τους μάχη στις 8 Oκτωβρίου του 1967. O Eρνέστο Γκεβάρα ντε λα Σέρνα ή Tσε συλλαμβάνεται την ίδια μέρα και εκτελείται την επομένη μέσα στο σχολείο όπου κρατείται.
Tελευταία του επιθυμία: «Πείτε στον Φιντέλ ότι η επανάσταση στη Λατινική Aμερική δεν τελείωσε, και στη γυναίκα μου να ξαναπαντρευτεί».
Τελευταία του κουβέντα; «Σκοτώνετε, απλώς, έναν άνθρωπο»…

Πηγές

Νέα
Ελευθεροτυπία
ΚΛΙΚ
BBC
CNN
TIMES NY

Αντί επιλόγου

«Ay Candela, Candela, Candela me quemo ae...»
Φωτιά, φωτιά, καίγομαι...

Στο Σαντιάγκο ντελ Κούμπα μπορείς να πάρεις φωτιά. Μια φωτιά που την κουβαλάς μαζί σου ακόμη και εγκαταλείποντας την Κούβα κι αφήνεις πίσω σου τις κούπες, τα μπλουζάκια με το πρόσωπο του Τσε κι όλα τα τουριστικά ανμνηστικά…
Στους σημερινούς χαλεπούς καιρούς του κυνισμού, της αδιαφορίας και της διαφθοράς, ο Tσε θυμίζει ότι υπάρχουν κι άλλα πράγματα να κάνει κανείς απ’ το να δουλεύει τα επόμενα τρία χρόνια για ν’ αλλάξει αυτοκίνητο...
Aπό τον Tσε έγινε μύθος η κληρονομιά της απείθειας, όχι οι πολιτικές του θέσεις. H δίψα να γυρίσει τον κόσμο, ν’ αλλάξει τον κόσμο, να φύγει προς τα μπρος, η βιασύνη, η προσωπική του λάμψη.
Να, άλλος ένας Τσε πάνω σε αναπτήρα, ο Tσε πάλι, ξανά και ξανά, σαν μύθος ξαναεμφανίζεται, για να θυμίσει ότι οι ήρωες είναι γεμάτοι ζωή, ομορφιά, τρέλα, μόνο που τέτοιοι ήρωες πια δεν υπάρχουν.

Ανάλυση

Τι σημαίνει η φράση «Άντε γαμήσου» ;

Η φράσις «άντε γαμήσου» αποτελεί - γλωσσολογικώς - συνδυασμόν του επιφωνήματος άντε (εκ του άγω = φέρω, οδηγώ, άγετε, άετε, άιτε, άιντε, άντε), και την προστακτικήν του ρήματος γαμέω-ώ (= νυμφεύομαι, και μεταγενεστέρως = κάνω σεξ).

Το «άντε γαμήσου» αποτελεί σήμερον συχνοτάτην βαρείαν ύβριν των λεξιπενικών νεοελλήνων, συμπληρουμένη πλειστάκις δια της λέξεως «ρε μαλάκα», ή «μωρή». Ως προς την εννοιολογικήν της υπόστασιν ισχύουν τα εξής:

Εάν η ύβρις «άντε γαμήσου» απευθύνεται προν άνδραν, ενέχει κυριολεκτικώς την έννοιαν της παραπομπής αυτού προς πρωκτικήν συνουσίαν, δηλαδή ο υβρίζων παραπέμπει τον αντίπαλον συνομιλητήν προς ομοφυλοφιλικήν πράξιν, συνεπώς η ύβρις εμπεριέχει στοιχεία λίαν αρνητικής τοποθετήσεως του ομιλητού επί της ομοφυλοφιλίας και σαφώς προσβάλει τον αποδέκτην ως αμφισβητούσα τον ερωτικόν του προσανατολισμόν. Η φράσις δηλαδή ταυτίζεται εννοιολογικώς με το «είσαι πούστης, ρε!» Μεταφορικώς, όμως, μολονότι βαρεία, η ύβρις έχει ατονήσει συν τω χρόνω, με αποτέλεσμα σήμερον να σημαίνει απλώς «άει παράτα μας, ρε», «άσε μας ήσυχους», δηλαδή κατέστη πλέον soft ή light!

Αντιθέτως, εάν η ύβρις «άντε γαμήσου» εκστομίζεται προς γυναίκαν - σχετικώς ασύνηθες - εμπεριέχει το μήνυμα της παραπομπής της κυρίας προς ''θεραπευτικήν'' ετεροφυλοφυλικήν συνουσίαν. Αυτό αυτοδικαίως ερμηνεύεται ως άποψις του ομιλητού περί πεοπενίας της κυρίας (πεοπενική κυρία = ερωτικώς εστερημένη). Δηλαδή, η ύβρις «άντε γαμήσου» απλώς διατυπούμενη σημαίνει «άντε, κυρία μου, να κάνεις έρωτα, μπας και ηρεμήσεις και βάλεις μυαλό». Αυτό καθομολογεί το γεγονός ότι εν τοις λαϊκοίς στρώμασι κυριαρχεί η άποψις ότι δια πάσαν νευρωσικήν ή ψυχοπαθολογικήν κακοδαιμονίαν των Ελληνίδων, πταίει πάντα η έλλειψις ερωτικών επαφών (σεξ).

Πηγή: Απόσπασμα από το βιβλίο «Η Ψυχολογία των Ύβρεων και των Ιδιωματισμών» του Δόκτορος Χαράλαμπου Γκούβα, εκδόσεις Ιδρύματος «Μουσείο Τεχνών και Επιστημών Πρέβεζας», έτος 2002

Ήρθε η ώρα, τώρα που ξέρετε, να πείτε τα δικά σας «άντε γαμήσου»…

Πίπες…

"Στην Αθήνα θα βρεθεί το απόγευμα της Παρασκευής ο Αμερικανός πρώην πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών Μπιλ Κλίντον, προκειμένου να μιλήσει σε εκδήλωση στην οποία αναμένεται να παραστούν σημαντικές προσωπικότητες του πολιτικού και επιχειρηματικού κόσμου.
O 42ος πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών έρχεται στην Ελλάδα για πρώτη φορά μετά το πέρας της θητείας του, το 2001". (πηγή: in.gr)

Έτσι, το μυαλό μου πάει λίγο πίσω…

Εκείνη την εποχή είχα καταλήξει σ’ ένα «βαρύ»συμπέρασμα: ότι η εποχή μας είναι μάλλον άδικη με τον έρωτα. Είναι αρκούντως βιαστική, μέσα στο άγχος, βαρύτατα στρεσαρισμένη.
Στην άλλη άκρη του Ατλαντικού είχαν να ασχοληθούν με τα ροζ σκάνδαλα του Λευκού Οίκου. Εδώ, στην Ελλάδα, με «τα όργια της Λάρισας», όπως αναμετέδιδαν τα κανάλια.
Κατά βάθος, όλοι ξέραμε ότι πρόκειται για δύο ανύπαρκτης σημασίας - για την πραγματική ζωή - περιπτώσεις που έγιναν θέματα τεράστια για τα media, λες και είναι τόσο τρομερό ένας πρόεδρος να τσιμπουκώνει τη γραμματέα του, όλοι ξέρουμε ότι η Αμερική χρόνια γαμάει ολάκερο τον πλανήτη, μια πίπα μας χάλασε;
Στις δημοσκοπήσεις ο Κλίντον ανέβαζε, κάθε μέρα τα ρεκόρ δημοτικότητας. Κι όχι μόνο γιατί στη θητεία του μειώθηκε η ανεργία, αλλά γιατί και ο κόσμος άρχισε να κουράζεται με την κατασκευή σκανδάλων.
Εδώ, στην Ελλάδα, στις συζητήσεις εκείνων των ημερών περί της γαμω-γκαρσονιέρας της Λάρισας, βλέπαμε πονηρά, κρυφά χαμόγελα κατανόησης. Εντάξει, πάντα θα υπάρχουν κάποιοι «σεξουαλικά ορθοί», θεματοφύλακες της ηθικής και της οικογένειας, αλλά οι περισσότεροι καταλήξαμε (για άλλη μια φορά) στο συμπέρασμα ότι ο θεσμός του γάμου περνάει κρίση! Τα media έκαναν αυτό που ξέρουν καλύτερα, να κάνουν ρόμπα μερικές ζωές παραπάνω, στη μικρή κοινωνία της Λάρισας, όμως το σκάνδαλο δεν πέρασε έτσι όπως θα πέρναγε πριν λίγο καιρό. Και όπως τα media θα ήθελαν: Να μετατρέψουν τον έρωτα σε σκάνδαλο.
Γιατί τα πονηρά, κρυφά χαμόγελα κατανόησης, συναινούσαν, ατύπως, σε ένα πράγμα: Άσε τον κόσμο να κάνει έρωτα, σβήστε τις γαμω-κάμερες απ’ τα κρεβάτια μας.
Γιατί σχεδόν όλοι αντιληφθήκαμε ότι ο έρωτας έχει καταντήσει σκάνδαλο, σελίδες περιοδικών, ζωντανό και σπαρταριστό ρεπορτάζ δελτίων ειδήσεων, «Αποκάλυψη, τώρα», μετρήσεις τηλεθέασης. Έρωτας όπως «εμπόρευμα». Όπως «πουλάω».

Δεν είμαι από τους ανθρώπους που θα 'θελαν να σφίξουν το χέρι του Κλίντον, μάλλον θα με λέρωνε. Γιατί μου είναι αδύνατο να παραβλέψω και να ξεχάσω ότι, αυτός ο ψηλός και γοητευτικός άντρας, με το παιδικό, συχνά, χαμόγελο, πριν από μερικά χρόνια, εδώ, δίπλα μας, έσβησε απ’ το χάρτη μια χώρα, διαμέλισε με τις βόμβες του καραβάνια προσφύγων, «καθάρισε» γυναίκες παιδιά και γέρους και ώθησε τα Βαλκάνια στην αποσταθεροποίηση.
Δεν μπορώ, όμως, και να σφίξω το χέρι σ’ αυτούς, τους «απόλυτα σωστούς», που ασχολούνται μόνο με πίπες, με τις σεξουαλικές προτιμήσεις του άλλου και όχι με τις πολιτικές του, με τη στάση του. Με όλους αυτούς που «πρέπει» να μάθουν – με τη λαχτάρα του ηδονοβλεψία – για τις ερωτικές συνήθειες του Κλίντον, για το λεκιασμένο φουστάνι της Μόνικα, να δουν όλα τα βίντεο της οδού Μανδηλαρά στη Λάρισα και να καταδικάσουν τις «παντρεμένες που γαμιούνται». Μάλλον τους διαφεύγει ότι ίσως και η γυναίκα τους τον παίρνει και δεν το έχουν καταλάβει.
Αυτούς, τους και καλά σωστούς, ποτέ μου δεν τους συμπάθησα.
Έτσι κι αλλιώς, όπως συμβαίνει και στον ίδιο τον έρωτα, οι απόλυτα σωστοί είναι μάλλον αφόρητα πληκτικοί.
Όπως, από την άλλη, πληκτικοί είναι και οι πραγματικά διεστραμμένοι…

Ανακοίνωση

ΛΟΓΩ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΕΙΩΔΟΥΣ ΝΙΚΗΣ ΤΟΥ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ ΕΧΘΕΣ ΣΤΗΝ ΓΕΡΜΑΝΙΑ, ΜΕΤΑ ΑΠΟ 11 ΧΡΟΝΙΑ, ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΟΜΑΔΑΣ ΣΕ ΕΚΤΟΣ ΕΔΡΑΣ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΤΟ CHAMPIONS LEAGUE, ΕΧΩ ΚΑΠΟΙΕΣ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ 3η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ

* ΝΑ ΚΗΡΥΧΘΕΙ ΕΘΝΙΚΗ ΕΟΡΤΗ
* ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΣΗΜΗ ΑΡΓΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ
* ΝΑ ΕΠΙΤΡΕΠΟΝΤΑΙ ΟΙ ΕΟΡΤΑΣΜΟΙ ΓΙΑ ΤΟ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ ΑΥΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ
* ΝΑ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΕΙΤΑΙ ΠΑΡΕΛΑΣΗ ΣΕ ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΚΑΙ ΠΕΙΡΑΙΑ
* ΝΑ ΚΑΤΑΧΩΡΗΘΕΙ ΩΣ ΕΝΔΟΞΗ ΣΤΙΓΜΗ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ ΜΑΣ ΣΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΗΣ ΝΕΟΤΕΡΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ
* ΝΑ ΣΤΗΘΕΙ ΠΡΟΤΟΜΗ ΤΟΥ ΠΡΩΤΕΡΓΑΤΗ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ ΝΙΚΗΣ, ΤΑΚΗ ΛΕΜΟΝΗ, ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗ ΒΟΥΛΗ
* ΝΑ ΒΑΦΤΕΙ Η ΑΚΡΟΠΟΛΗ ΚΟΚΚΙΝΗ
* ΝΑ ΜΠΕΙ ΣΤΗΝ ΦΑΝΕΛΑ ΤΟΥ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ ΑΣΤΕΡΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ΑΥΤΗ ΝΙΚΗ
* ΝΑ ΔΟΘΕΙ ΑΠΟ ΤΩΡΑ ΤΟ ΤΡΟΠΑΙΟ ΤΟΥ CHAMPIONS LEAGUE ΣΤΟΝ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ
* ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΕΠΙΤΙΜΟ ΜΕΛΟΣ ΤΟΥ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ Ο ΤΕΡΜΑΤΟΦΥΛΑΚΑΣ ΤΗΣ ΒΕΡΝΤΕΡ
* Η ΧΘΕΣΙΝΗ ΝΥΧΤΑ ΝΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΕΙ ΩΣ "ΑΓΙΑ ΝΥΧΤΑ" ΟΠΩΣ ΛΕΕΙ ΚΑΙ Ο ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΗΣ ΚΑΙ ΝΑ ΓΙΟΡΤΑΖΟΥΜΕ
ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 2 ΦΟΡΕΣ ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ
* ΤΟ ΠΑΣΧΑ ΕΠΙΣΗΣ ΝΑ ΓΙΟΡΤΑΖΕΤΑΙ 2 ΦΟΡΕΣ ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΠΟΡΟΥΝ ΟΙ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ ΝΑ ΣΟΥΒΛΙΖΟΥΝ ΤΑ ΑΡΝΙΑ ΤΟΥΣ
* ΤΟ ΑΕΡΟΔΡΟΜΙΟ ΕΛ. ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ ΝΑ ΜΕΤΟΝΟΜΑΣΤΕΙ ΣΕ ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΚΟΚΚΑΛΗΣ
* ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΦΩΤΑΓΩΓΗΣΗ ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΑ ΠΟΥ ΕΚΑΝΕ Ο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΦΑΣΟΥΛΑΣ ΕΧΘΕΣ, ΠΡΟΤΕΙΝΕΤΑΙ ΝΑ
ΦΩΤΑΓΩΓΟΥΝΤΑΙ ΣΤΟ ΕΞΗΣ ΚΑΘΕ ΧΡΟΝΟ ΤΕΤΟΙΑ ΜΕΡΑ, Η ΑΚΡΟΠΟΛΗ, Ο ΛΥΚΑΒΗΤΤΟΣ, ΤΟ ΦΑΡΑΓΓΙ ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΙΑΣ, Ο ΛΕΥΚΟΣ ΠΥΡΓΟΣ, Ο ΠΥΡΓΟΣ ΤΟΥ ΑΪΦΕΛ, ΤΟ ΣΙΝΙΚΟ ΤΕΙΧΟΣ, ΟΙ ΠΥΡΑΜΙΔΕΣ ΤΗΣ ΑΙΓΥΠΤΟΥ,
ΚΑΙ ΤΟ GRAND CANYON.
* ΝΑ ΑΝΕΛΚΥΣΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΤΗ ΧΑΜΕΝΗ ΑΤΛΑΝΤΙΔΑ, ΤΟΝ ΚΟΛΟΣΣΟ ΤΗΣ ΡΟΔΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΦΑΡΟΣ ΤΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΦΩΤΑΓΩΓΗΘΟΥΝ ΚΑΙ ΑΥΤΑ


ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΤΙΣ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΣΑΣ
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ

Free Burma

Η 4η Οκτωβρίου 2007 έχει οριστεί ως Διεθνής Ημέρα των Bloggers για τη Βιρμανία.

Οι bloggers-υποστηρικτές της ειρηνικής επανάστασης στην Μιανμάρ, καλούνται να συμμετάσχουν στη διαδικτυακή διαδήλωση αναρτώντας posts υπό τον κοινό τίτλο "Free Burma".

Yπογραφές υποστήριξης εδώ

http://www.avaaz.org/en/stand_with_burma/

http://www.aappb.org/

Αγάπη

Για την αγάπη έχουν μιλήσει πάρα πολλοί, ο καθένας με τον τρόπο του, τα βιώματά του, τις μύχιες σκέψεις του, αναλογικά με τις ώρες που έχει περάσει μόνος του καπνίζοντας ή πίνοντας.

Κάποιοι ισχυρίζονται ότι για όλα «ευθύνονται» οι ενδορφίνες. Η επιστήμη ούτε συμφωνεί, ούτε διαφωνεί. Απλώς, σηκώνει τα χέρια ψηλά. Δεν μπορεί να δώσει μια σαφή απάντηση, αλλά ούτε και να δώσει μια καθαρή ερμηνεία.
Και, σκεφτείτε, ο λόγος γίνεται για μια λέξη που περιδιαβαίνει σε στόματα αλλότρια, σε γλώσσες που μιλάνε υποκινούμενες από διαφορετικά επίπεδα εγκεφάλων, από διαφορετικές κουλτούρες, εμποτισμένες από διαφορετικές δόσεις πολιτισμού.
Η λέξη είναι μία: Η Αγάπη.

Τη λένε καθημερινά (θέλω να πιστεύω) δισεκατομμύρια άνθρωποι, σε όλα τα γεωγραφικά μήκη και πλάτη του πλανήτη. «Αγάπη» λένε και λιώνουν ανδρόγυνα, τα παιδιά τους, αδέλφια μεταξύ τους, κολλητοί, εραστές. Α, και παπάδες!
Η αγάπη εμπεριέχει τον έρωτα, αλλά και την τρυφερότητα. Μπορεί να αποτελεί το γινόμενο ενός έρωτα, ως το επόμενο, μεταβατικό στάδιο, αλλά η αγάπη είναι τόσο δυνατή που μπορεί να υπάρξει και χωρίς αυτόν.
Για τους απανταχού εραστές συνοψίζεται ως το καμίνι που θέλουν να μπουν μέσα και να εξαϋλωθούν, επιθυμώντας – στην κυριολεξία διακαώς - να ενσαρκωθούν στο πλατωνικό ανδρόγυνο του μύθου.
Σε κάποιες άλλες περιπτώσεις, η αγάπη είναι το όνειρο της απόλυτης ένωσης και κάποιες φορές είναι τόσο δυνατή που τη ληξιαρχική της πράξη έρχεται να την υπογράψει ο θάνατος. Μην τρελαίνεστε. Και ο θάνατος μέσα στη ζωή είναι.

Πέρα από κάθε θρησκειολογική εμμονή, μια εξαιρετική περιγραφή της αγάπης είναι αυτή που κάνει ο Aπόστολος Παύλος στην Προς Kορινθίους A’ επιστολή του:
«H αγάπη μακροθυμεί, είναι ευεργετική, η αγάπη δεν μεγαλοπιάνεται, δεν φουσκώνει από περηφάνια, δεν συμπεριφέρεται άσχημα, δεν ζητά τα δικά της, δεν παροξύνεται, δεν σκέφτεται το κακό, δεν κάνει υπολογισμούς, δεν χαίρει την αδικία, συγχαίρει όμως την αλήθεια. Όλα τα ανέχεται, όλα τα πιστεύει, όλα τα ελπίζει κι όλα τα υπομένει».

Aπίστευτες απαντήσεις για το θέμα «αγάπη» έχουμε κι από μικρά παιδιά που απαντούν με το δικό τους τρόπο στο ερώτημα «τι είναι αγάπη», όπως μου τις έστειλε ένας φίλος μου, εκπαιδευτικός, με mail…

Ρεβέκκα, 8 ετών
'Όταν κάποιος σε αγαπά, ο τρόπος που προφέρει το όνομά σου είναι διαφορετικός. Ξέρεις ότι το όνομά σου είναι ασφαλές στο στόμα του

Βασίλης, 4 ετών
Αγάπη είναι όταν ένα κορίτσι βάζει άρωμα κι ένα αγόρι άφτερ σέιβ και μετά βγαίνουν έξω μαζί και μυρίζουν ο ένας τον άλλον

Κάρολος, 5 ετών
Αγάπη είναι όταν βγαίνεις για φαγητό και δίνεις στον άλλο τις μισές τηγανητές σου πατάτες χωρίς να του ζητάς να σου δώσει κι αυτός από τις δικές του

Χριστίνα, 6 ετών
Αγάπη είναι αυτό που σε κάνει να χαμογελάς όταν είσαι κουρασμένη

Τι είναι, αλήθεια, η αγάπη;

Υ.Γ.: Η φωτο είναι από τις Μαλδίβες…

Το τελευταίο tango στο Παρίσι*

(*χωρίς βούτυρο…)
Έχω το Παρίσι ακόμα στα μάτια μου. Κι ας έχουν περάσει 4 μέρες από τη στιγμή που επέστρεψα. Ή, μήπως, ήταν 3 οι μέρες; Δεν έχει σημασία...

Το αεροπλάνο σηκώνεται, δίπλα μου ο Αλιάγας χαμογελάει προσπαθώντας να με παρηγορήσει, αυτός είναι ήρεμος, αν και κουρασμένος, ξέρει ότι θα επιστρέψει «στο Παρισάκι», πολύ γρήγορα. Μέχρι συνέντευξη θα μου δώσει για να νιώσω καλύτερα, μου γεμίζει το ποτήρι με κρασί «πιες, Σπυράκο, στα όσα έζησες εδώ», μου λέει, και πατάει το play στο note book του για να δει τον εαυτό του στο video clip που έκανε πρόσφατα με τους Goin’ Through και τον Ρέμο.

Το θέμα είναι πως όσο κρασί κι αν πιεις δεν θα ξεχάσεις ποτέ το Παρίσι. Είχα να πάω εκεί, 13 χρόνια. Δεν το είχα ξεχάσει. Στο μυαλό σου, η «πόλη του Φωτός», δεν μεταλλάσσεται ποτέ, δεν αλλοιώνεται στη μνήμη σου. Ούτε και το συναίσθημα που έχεις όταν σπρώχνεις την πόρτα των αφίξεων στο αεροδρόμιο «Ντε Γκωλ» και σου έρχεται στο πρόσωπο αυτή η παρισινή αύρα που είναι αδύνατο να περιγράψεις με λόγια, όσο καλός κι αν είσαι στην Έκθεση.

Ούτε να το ζωγραφίσεις μπορείς. Ψέματα. Αν είσαι ο Μονέ (και θέλεις) μπορείς, γιατί δεν είσαι τόσο ιμπρεσιονιστής, όσο θέλεις να πιστεύεις.

Έμεινα στο ξενοδοχείο Meridien Etoile. Βλέπεις διάφορους γνωστούς να μπαινοβγαίνουν, αλλά ποτέ δε σηκώνεις την ψηφιακή σου για να τους απαθανατίσεις. Γιατί θα έρθουν οι «γορίλες», οι «φουσκωτοί» - που σε όλα τα καλά μαγαζιά έχουν από δύο, τουλάχιστον – και θα σε… αποθανατίσουν. Μπορείς, όμως, να φωτογραφίσεις χωρίς φλας, κάτω από τους φανοστάτες των δρόμων, τυχαίες σκηνές, γκράφιτι, ατμόσφαιρες.

Στο διπλανό δωμάτιο το έργο ήταν στην κατηγορία «hard», οι διπλανοί μου είχαν… περίεργα γούστα. Κάποιος έδερνε κάποια. Μη σκεφτείς τα γνωστά ερωτικά παιχνίδια της θεατρικής βίας, της ηδονικής υποταγής. Το έργο ήταν σκληρό. Άκουγα τον υπόκωφο ήχο των χτυπημάτων, ένιωθα σαν στο δικό μου σώμα τα χαστούκια, τις γροθιές. Οι ικεσίες ήταν δραματικές, κάποια υπέφερε στ' αλήθεια, παρακαλούσε για οίκτο, έκλαιγε, αναφιλητά και βογκητά πόνου, η βία με πάγωνε.
Μετά, με επαναληπτική ακρίβεια, ακολουθούσε ο βιασμός, τα βογκητά της ηδονής μέχρι το τέλος, μέχρι τον σιγανό λυγμό που σιγά-σιγά έσβηνε.

Ο ρομαντισμός μένει στο Παρίσι, αν το θέλεις.
Σαν το αεράκι που σου έρχεται στην Παναγία των Παρισίων, σαν τις μυρωδιές στην Αψίδα του θριάμβου, το καφέ δίπλα στο Καρτιέ Λατέν.
Σαν μια βόλτα που πήγες και κουράστηκες στους κήπους του Λουξεμβούργου, στο Πάνθεον, στον τάφο του Ναπολέοντα. Σαν την υγρασία δίπλα στον πύργο του Άιφελ, στο μέγαρο των απομάχων. Γιατί (και) αυτό είναι το Παρίσι: ένα βογκητό ηδονής που υπάρχει, σε υπολανθάνουσα μορφή, στον αέρα.

Δεν ξέρεις τι ακριβώς έχει ο «αέρας» του Παρισιού. Δεν μπορείς να αντιληφθείς πώς επηρεάζεται το σώμα σου από τη λούμπεν ζωή του, τους άδειους, βρεγμένους δρόμους από στάλες βροχής. Περπατάς στους δρόμους του και περιμένεις να δεις, στο επόμενο στενό, από οίκους ανοχής και μπαρ, μέχρι γκάνγκστερ, γλύπτες και αριστοκράτες.
Tριγυρνάς μέχρι τα ξημερώματα και μόνο όταν η μυρωδιά των φρεσκοψημένων κρουασάν γεμίζει τον αέρα επιστρέφεις εκεί που μένεις. Έχω μαζί μου τις «σωστές» διευθύνσεις, τα «in» club, τα «μπρανσέ» μπαρ, τα καλά μαγαζιά. Δεν πάω πουθενά. Μόνο περπατάω, καπνίζω, σκέφτομαι. Συναντάω περαστικούς και μιλάω μαζί τους. Στα αγγλικά. Το έχω γράψει ξανά: Oι Γάλλοι που νόμιζα ότι ήξερα, αυτοί οι αλαζόνες που προσποιούνται ότι δεν καταλαβαίνουν παρά μόνο γαλλικά, έχουν πολύ αλλάξει. Στους δρόμους όλοι είναι νέοι, ανεξαρτήτως ηλικίας, τα μεγάφωνα παίζουν μουσική, τα συνθήματα είναι μοντέρνα με αγγλικές λέξεις, τα ρούχα φλούο με έντονα χρώματα.
Είναι χαμογελαστοί τώρα πια οι Γάλλοι, ζουν ανάμεσα σε άπειρες εθνικότητες, τους αρέσει αυτό το αμάγαλμα, αυτό το μωσαϊκό πολιτισμών. Αυτό το μπλέξιμο κουλτούρας και πολιτισμού μόνο καλό κάνει σ’ έναν τόπο και οι Γαλάτες, ξέρετε, ψάχνουν ακόμα το μαγικό φίλτρο που θα τους φέρει πίσω την «αναπόφευκτα» Mεγάλη Γαλλία!

Κλείνω το pc, δραπετεύω από την Αθήνα που έχει 30 βαθμούς, εκεί έκανε κρύο όσο ήμουν, με μπουφάν μηχανής κυκλοφορούσα, και πάω εκεί που χτυπάει η καρδιά της πιο γερασμένης ηπείρου, για να μαζέψω μερικές εικόνες από το έργο προσεχώς.
«Μπον βουαγιάζ», μου λέει ο Αλιάγας στο αεροπλάνο, «σακ βουαγιάζ» ακούω εγώ ζαλισμένος και ψάχνω για τις αποσκευές μου, σκάμε στα γέλια, τον Νίκο τον πονάει το κεφάλι του, τον κερνάω Παναντόλ έξτρα, μπαίνω στο πιλοτήριο για ένα τσιγαράκι με τους πιλότους…
Κι άλλο, στο καπάκι...

Agenda Οκτωβρίου

Καλό μήνα και καλά να περάσουμε!


1η Οκτωβρίου
Andrea Bocelli @ Καλλιμάρμαρο Στάδιο
Συναυλία για την Ελπίδα που δεν καίγεται ΠΟΤΕ. Yπέρ των πληγέντων από τις πυρκαγιές.

2
5ο Φεστιβάλ Εναλλακτικής Σκηνής
Έξι βδομάδες παραστάσεων σε δέκα χώρους της Αθήνας, με τη ζωντανή παρουσία πληθώρας νέων Ελλήνων και ξένων καλλιτεχνών, σε μια πολυπολιτισμική γιορτή.
theatre_entropia@yahoo.com

3
Νίκος Καζαντζάκης - Ταξιδεύοντας με φως και με σκοτάδι @ Ιστορικό Μουσείο Κρήτης
Το Μουσείο επικεντρώνει το ενδιαφέρον του στα ταξίδια του Καζαντζάκη, στο πάθος του να κατακτήσει νέα πράγματα, στην αέναη περιπλάνησή του από την Κίνα στη Σοβιετική Ένωση, την Παλαιστίνη, την Αίγυπτο, την Ισπανία, την Ιταλία.

4
Muse @ Terra Vibe, Μαλακάσα. Ένα από τα σπουδαιότερα ονόματα του βρετανικού ροκ σήμερα, το συγκρότημα που κατάφερε να γεμίσει στις αρχές Ιουνίου, για δύο βραδιές, το ολοκαίνουργιο Γουέμπλεϊ στην Αγγλία. Και λέγαμε πως μετά τους U2 σταμάτησαν πια τα μεγάλα συγκροτήματα των σταδίων.

5
Mecano+ Night On Earth - Gagarin 205 Live Music Space. Ο «δικός μας» Dirk Polak, (πού τον χάνεις, πού τον βρίσκεις, στο Booze Cooperativa όλο και πιο συχνά) θα εμφανιστεί με τους Mecano για να παρουσιάσουν το νέο, ακυκλοφόρητο ακόμα, album «Those Revolutionary Days».

05/10-11/10
MILO Z BAND, Funk My Soul@ Half Note Jazz Club
Το φανατικό αθηναϊκό κοινό του για μια ακόμα φορά θα απολαύσει και θα χορέψει με το μοναδικό του μουσικό αμάλγαμα που αποτελείται από καυτό τζαζ φανκ, ρυθμικό χιπ-χοπ, έντονους groovy χορευτικούς ρυθμούς και μοναδικά σόουλ χρώματα και feelings.

6
Destroy Athens @ Τεχνόπολη (Πειραιώς 100, Γκάζι). Στην έκθεση θα παρουσιαστούν περισσότεροι από 60 καλλιτέχνες από διάφορες χώρες, πολλοί από τους οποίους έχουν κληθεί να δημιουργήσουν νέα έργα για την Μπιενάλε της Αθήνας

7
BoccaTango @ Badminton Theater - Άλσος Στρατού-Γουδή.
Όταν η χάρη του μπαλέτου ανάβει τη φλόγα του αργεντίνικου ταγκό, όταν η φαντασία προκαλεί την παράδοση και η ακρίβεια αναμετράται με τη δύναμη …γεννιέται το BoccaTango.

8
Δημήτρια @ Θεσσαλονίκη (Τηλέφωνα Επικοινωνίας: 2310 281068, 228414, 228243)
Η μεγάλη γιορτή του Πολιτισμού, ο κορυφαίος θεσμός της Βόρειας Ελλάδας συμπληρώνει τα 42 χρόνια. Κάθε χρόνο, έτσι και φέτος θα αναδείξει την αυθεντική δημιουργία και τον πολιτιστικό πλούτο της χώρας μας, και θα μας φέρει κοντά σε άλλους πολιτισμούς.

9
Ο Νίκος Αλεξίου θα παρουσιάσει την εγκατάσταση, «The End», στο ελληνικό περίπτερο κατά τη διάρκεια της 52ης Μπιενάλε Τέχνης στη Βενετία. Είναι ένα σπονδυλωτό έργο-εγκατάσταση το οποίο αντλεί από το επιδαπέδιο ψηφιδωτό του Καθολικού της Ιεράς Μονής Ιβήρων του Αγίου Όρους (10ος-11ος αιώνας).

10
1o Φεστιβάλ Ελληνικού Ντοκιμαντέρ @ Χαλκίδα. Προσθέτει ένα βήμα προβολής στο πολύ σημαντικό αυτό κινηματογραφικό είδος και φιλοδοξεί να προβάλει κάθε χρόνο ολόκληρη την ετήσια παραγωγή ντοκιμαντέρ.

11
Ηλέκτρα @ Επίδαυρος
Για τη σκηνοθεσία της παράστασης προσκλήθηκε ο Γερμανός σκηνοθέτης Πέτερ Στάιν, ένας καταξιωμένος καλλιτέχνης. Παίζουν: Γιάννης Φέρτης, Αποστόλης Τότσικας, Μίλτος Σωτηριάδης, Στεφανία Γουλιώτη, Κόρα Καρβούνη, Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, Λάζαρος Γεωργακόπουλος

12
Gallon Drunk+Beasts Of Bourbon+ Dread Astaire - Gagarin 205 Live Music Space
Το group του James Johnston θα εμφανιστεί στο συναυλιακό χώρο της Λιοσίων στις 12 Οκτωβρίου, μία εβδομάδα ακριβώς πριν την κυκλοφορία του νέου τους album "The Rotten Mile" στην Fred (Label) Records.

14
Η έκθεση του Πραξιτέλη @ Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο της Αθήνας.
Μετά την παρουσίασή της στο Μουσείο του Λούβρου η περίφημη έκθεση για τον Πραξιτέλη μεταφέρεται στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο από 26 Ιουλίου έως 31 Οκτωβρίου.

15
Διεθνής Ημέρα του Λευκού Μπαστουνιού
Έχει στόχο την ευαισθητοποίηση του κοινού στην προσπάθεια των ατόμων με προβλήματα όρασης για μια πιο ανεξάρτητη διαβίωση, αλλά και για την αντιμετώπιση των προβλημάτων που συναντούν στην καθημερινή μετακίνησή τους.

16
Παγκόσμια Ημέρα Διατροφής
Μήπως ξέρουμε τι τρώμε;

17
Διεθνής Ημέρα για την Εξάλειψη της Φτώχειας
Ένα παιδί πεθαίνει κάθε τρία δευτερόλεπτα από τη φτώχεια, ενώ 1,2 δισεκατομμύριο άνθρωποι ζουν με λιγότερο από ένα δολάριο την ημέρα.

18
Caveman @ Coronet (Φρύνης 11 και Υμηττού, Παγκράτι)
Πρόκειται για τη μακροβιότερη σόλο παράσταση στην ιστορία του Broadway και ανεβαίνει σε σκηνοθεσία - διασκευή Αναστασίας Παπαστάθη με τον Γεράσιμο Γεννατά στο ρόλο του Caveman.

20
Television Personalities - Gagarin 205 Live Music Space
Μια από τις σημαντικότερες μπάντες της δεκαετίας του ’80, με σπουδαίους δίσκους σαν το “The painted world” ή το “Privileges”, θα είναι εδώ…

22
H2Over? Νερό: Προβλήματα, Λύσεις και Προοπτικές @ Κέντρο Γαία (Όθωνος 100, Κηφισιά, 210-8015870)
Η επιτυχημένη περιοδεύουσα έκθεση ασχολείται με το θέμα του νερού ως πηγαίο αγαθό για τον άνθρωπο και τη φύση.

24
Ημέρα του ΟΗΕ
Δημιουργήθηκε το 1945 και παρουσιάζει κτυπητές αδυναμίες στην επίλυση των διεθνών διαφορών, εξαιτίας των αντικρουόμενων συμφερόντων των «μεγάλων». Χαρακτηριστικό παράδειγμα, στα καθ' ημάς, η τουρκική εισβολή στην Κύπρο.

25
Caetano Veloso - Badminton Theater
Για πρώτη φορά στην Ελλάδα ο σπουδαίος καλλιτέχνης, ένας από τους λίγους βραζιλιάνους με διεθνή καριέρα, ένας πραγματικός μύθος στη Λατινική Αμερική, με 40 δίσκους στο ενεργητικό του.

26
Radio Birdman @ Principal Club Theater Θεσσαλονίκη (Στις 27/10 θα παίξουν στο An Club - Σολωμού 13-15, Εξάρχεια.
Opening act θα είναι οι Low Gravity, ένα από τα πιο σπουδαία ηλεκτρικά σχήματα που διαθέτει η χώρα μας αυτή την στιγμή.

29
Bajofondo - Fuzz
Θα εμφανιστούν για πρώτη φορά στην Ελλάδα μαζί με τον ηγέτη και εμπνευστή τους (Gustavo Santaolalla), στο Fuzz Live Music Club. Από τα σύνορα Αργεντινής–Ουρουγουάης, από το Rio de la Plata, ταξιδεύουν για να μας «μεθύσουν» με το ρυθμό, το ηχόχρωμα και τη μαγεία τους.

31
Παγκόσμια Ημέρα Αποταμίευσης. Να ‘στε καλά, κύριε υπουργέ των Οικονομικών, με κάνατε και γέλασα!


Υ.Γ.: Όπως πάντα, μπορείτε να προσθέσετε εκδηλώσεις που παρέλειψα.
Καλό μήνα, σας είπα;