Το «Anarchy In The UK» έγινε 40 ετών

Στις 26 Νοεμβρίου 1976 κυκλοφόρησε ένα τραγούδι-μανιφέστο που προοριζόταν να συντρίψει τις συντηρητικές βεβαιότητες της Αγγλίας, αλλά και όλου του πλανήτη. Ο πανκ ύμνος των Sex Pistols έχει γενέθλια και ακόμα και σήμερα ρίχνει την τούρτα στα μούτρα του κατεστημένου...

Οι μάγκες που έγραψαν την πανκ ιστορία τους στο Μεγάλο Νησί sexpistols.org

 «Μην του μιλάς αυτουνού, ακούει πανκ», ήταν η πιο συχνή ατάκα που άκουγες σε σχολεία στις αρχές της δεκαετίας του ’80 – κάναμε ψιλοαργά τη μουσική ανακάλυψη. Βλέπεις, αυτό το είδος της μουσικής ήτο μιαρό και βρώμικο, τη στιγμή που η «clean» ντίσκο θα βασίλευε για κάμποσα χρονάκια ακόμα – και στη χώρα μας.

Βέβαια, εκείνος που εκστόμιζε την παραπάνω πρόταση, αφενός θα έπρεπε να ανοίξει κάνα βιβλίο για να ξεστραβωθεί και να κόψει τα «αυτουνού». Αφετέρου, δεν γνώριζε τίποτε για το πανκ και έμενε μόνο στις κοινωνικές μπροσούρες που έκριναν μόνο από την εμφάνιση και καθόλου από το περιεχόμενο. Ακουγόταν και ένα «αυτοί οι αλήτες είναι αναρχικοί και θέλουν να καταστρέψουν την κοινωνία μας» και έτσι επέστρεφαν στην ακρόαση των ελαφρολαϊκών ασμάτων από κασέτα ή στην καθάρια περίπτωση της ξένης ποπ μουσικής.

Ετσι, το ότι το πανκ ξεκίνησε στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής τη δεκαετία του ’60, αρχικά από τη Νέα Υόρκη, και έγινε γνωστό στα μέσα της δεκαετίας του ’70, δεν το έμαθαν ποτέ. Οτι οι ρίζες του βρίσκονται στο garage rock, αλλά και σε συγκροτήματα όπως οι MC5, Stooges, Ramones, Πάτι Σμιθ και New York Dolls και πως, μετά τα μέσα της δεκαετίας του ’70, εισήχθη στην Αγγλία και έγινε δημοφιλές από συγκροτήματα όπως οι Sex Pistols, οι Clash, οι Crass κ.α., ήταν άγνωστες λέξεις.

Διαβάστε τη συνέχεια του κειμένου εδώ.

Το εξώφυλλο του σινγκλ, το ιερό δισκοπότηρο της παραμάνας

 

Είπαν για το ταξίδι

Η ραστώνη συνεχίζει να κερνά ανεμελιά, βάζοντας λουκέτο στη χώρα, ενώ οι βαλίτσες με τα καλοκαιρινά πιάνουν λιμάνι στην πόλη ή συνεχίζουν τις διακοπές τους. Η Ελλάδα σε κίνηση και είναι ώρα να δούμε τι έχουν πει-γράψει για το ταξίδι…

Ο Δεκαπενταύγουστος αποτελεί το ορόσημο του ελληνικού καλοκαιριού. Για κάποιους οι διακοπές τελειώνουν και -κατά το αιώνιο κλισέ- γίνεται η επιστροφή εντός των τειχών, ενώ ακριβώς σε αυτό το χρονικό σημείο «αδειάζουν την πόλη και οι τελευταίοι αδειούχοι».

Οι διαδρομές συνεχίζονται, η χώρα ταξιδεύει, με τις στάλες του ιδρώτα στο μέτωπο, με μια βαλίτσα στο χέρι, εκεί που τα μεσημέρια θυμίζουν λιωμένους πίνακες του Νταλί, εκεί που το ηλιοβασίλεμα φέρνει γραφικό χειροκρότημα, σε μέρη που πηγάζει η αποσυμπίεση από τον χειμώνα.

Οι ράμπες των πλοίων βουλιάζουν από το βάρος των ταξιδιωτών, τα τέρμιναλ στα αεροδρόμια γεμίζουν κόσμο που θέλει να πετάξει σε άλλους τόπους, οι φιδίσιοι δρόμοι σε επαρχιακές διαδρομές αντιλαλούν τα γκάζια μιας μηχανής τροχοφόρου. 

Το βλέμμα και οι σκέψεις χάνονται στο πέλαγος και στον ορίζοντα - αυτό το ταξίδι δεν τελειώνει ποτέ…

ΧΑΛΚΙΟΠΟΥΛΟΣ ΝΙΚΟΣ / INTIMENEWS

Η Ελλάδα επιστρέφει στο κλεινόν άστυ -να άλλο ένα υπέροχο κλισέ- ή φεύγει από αυτό με εισιτήριο, μετ’ επιστροφής, προτού ξεκινήσει άλλο ένα φθινόπωρο στις ζωές μας. 

Εδώ είναι το ταξίδι και είναι η καλύτερη στιγμή να μάθουμε ή να θυμηθούμε τι εμβληματικό έχει ειπωθεί και τι έχει γραφεί περί ταξιδιού και ταξιδευτών… 

«Η Ιθάκη σ’ έδωσε τ’ ωραίο ταξίδι / Χωρίς αυτήν δεν θα ‘βγαινες στον δρόμο / Αλλα δεν έχει να σε δώσει πια» - Κωνσταντίνος Καβάφης (από την «Ιθάκη»)

«Η Πηνελόπη ήταν η τελευταία δοκιμασία του Οδυσσέα στο τέλος του ταξιδιού του» - Ζαν Κοκτώ, γάλλος καλλιτέχνης

 «Ενα ταξίδι χιλίων χιλιομέτρων αρχίζει με ένα βήμα» - Λάο Τσε, κινέζος φιλόσοφος

 «Ασάλευτη δεν είναι καμιά ζωή / Λογής ταξίδια μ’ έχουν τρικυμίσει / μ’ είδαν τόποι, μου ανοίξανε ναοί / και τέχνες με περπάτησαν και η φύση» - Κωστής Παλαμάς.

(Όπως δημοσιεύτηκε στο protagon.gr. Διαβάστε τη συνέχεια εδώ)

Το σταριλίκι των Περσείδων στον ουρανό

Από αργά τη νύχτα της Πέμπτης 11 Αυγούστου θα κορυφωθεί στον ελληνικό ουρανό η «βροχή» από Περσείδες - οι διάττοντες αστέρες που πήραν το όνομά τους από τον Περσέα. Τα κεφάλια ψηλά, λοιπόν, για την εθιμοτυπική πασαρέλα που προσφέρει καλοκαιρινή μαγεία και κουβαλά (αστρικούς) μύθους...

Δίχως υπερβολές, οι Περσείδες αποτελούν μια από τις πιο φαντασμαγορικές και λαμπρές βροχές μετεωριτών του χρόνου και διαρκούν, περίπου, από τα μέσα Ιουλίου έως τα τέλη Αυγούστου. Ονομάζονται έτσι επειδή το ακτινοβόλο σημείο τους προβάλλεται σε αυτόν τον αστερισμό και φαίνονται σαν να έρχονται συστημένα από εκεί.

NASA

Εφέτος, στο διάστημα μεταξύ 12 και 14 Αυγούστου 2016, οι επιστήμονες προέβλεπαν έξαρση της βροχής αυτών των αστεριών, λόγω των βαρυτικών δυνάμεων του πλανήτη Δία που τα ωθούσε προς τη γήινη ατμόσφαιρα. Αυτό σήμαινε ότι τα μετέωρα θα έπεφταν με μεγαλύτερη πυκνότητα – κάτι που είχε να συμβεί από το 2009. Ναι. Από τότε που άρχισε να βρέχει Μνημόνια στη χώρα, τα οποία χάλασαν όλη τη μαγεία. Στον ελληνικό ουρανό το σόου θα ξεκινήσει από αργά τη νύχτα της Πέμπτης, 11 Αυγούστου.

Συγγνώμη, ξέχασα τις συστάσεις. Οι Περσείδες είναι βροχή μετεώρων, όχι απαραίτητα αστεριών. Στην πλειονότητά τους είναι μικρά κομμάτια αστρικής ύλης, ακόμη και σε μορφή σκόνης, και είναι απομεινάρια του κομήτη Σουίφτ-Τατλ (109P/Swift-Tuttle). Οταν εισέρχονται στην ατμόσφαιρα της Γης, με μεγάλες ταχύτητες, καίγονται εξαιτίας της τριβής, μέσα σε δευτερόλεπτα. Αλλα είναι αρκετά μεγάλα και όταν φτάνουν στην επιφάνεια της Γης ονομάζονται «μετεωρίτες», ενώ όσα είναι τόσο λαμπρά, που φαίνονται σαν να διαρρηγνύουν τον ουρανό, ονομάζονται «βολίδες». Φέτος, η NASA υπολογίζει ότι θα πιάσουν, περίπου, τα 60 χιλιόμετρα ανά ώρα.

Λίγη (αστρική) ιστορία

Τον 3ο αιώνα π.Χ., ο ποιητής Αρατος αναφερόταν στα ποιήματά του στον μυθικό Περσέα, ο οποίος, τέτοιες μέρες, κάθε χρόνο-καλοκαιριάτικα, περπατά πάνω στον Γαλαξία ρίχνοντας τα αστέρια μέσα στην ατμόσφαιρα της Γης με τα βαριά, αντρίκια του πόδια. Βλέπεις, σύμφωνα με τον μύθο, όταν ο Περσέας πέθανε, οι θεοί δεν τον έστειλαν στον Αδη, αλλά στα άστρα. Μαζί του καταστέρισαν την Ανδρομέδα και τους γονείς της -Κηφέα και Κασσιόπη- και έτσι δημιουργήθηκαν οι αντίστοιχοι αστερισμοί, αποτυπώνοντας την ιστορία τους στον ουράνιο θόλο.

Η «βροχή» ξέσπασε ήδη. Νύχτα 10ης Αυγούστου στον ουρανό του Φενεού Κορινθίας (INTIMENEWS)

Το φαινόμενο των Περσείδων πρώτος φέρεται ότι το παρατήρησε ένας κινέζος αστρονόμος το 36 μ.Χ., ενώ από τον 8ο έως και τον 10ο αιώνα υπάρχουν αναφορές στο φαινόμενο από την Κίνα, την Ιαπωνία και την Κορέα. Εδώ, δηλαδή, και -σχεδόν- 20 αιώνες.

Αντίστοιχα, στα λημέρια τα δικά μας, τα δυτικά, πρώτη φορά εξέτασε το ίδιο φαινόμενο ο βέλγος αστρονόμος Αδόλφο Κετελέ, τον Αύγουστο του 1835. Τρεις δεκαετίες αργότερα, ο ιταλός αστρονόμος Τζιοβάνι Σκιαπαρέλι διατύπωσε μια θεωρία για τη γένεση των Περσείδων. Μία λαϊκή ονομασία της βροχής αυτής, σε ρωμαιοκαθολικές χώρες, είναι τα «Δάκρυα του Αγίου Λαυρεντίου», καθώς στις 10 Αυγούστου τιμάται η μνήμη του μαρτυρίου του.

Ετσι, λοιπόν, το τριήμερο 12-14 Αυγούστου, αν βρεθείτε μακριά από την πόλη -σε σημείο, τέλος πάντων, που δεν επηρεάζεται από τη φωτορύπανση, σηκώστε το βλέμμα στον βραδινό ουρανό, κατά προτίμηση μετά τις 22:30. Τότε, το ακτινοβόλο σημείο θα κορυφωθεί, σύμφωνα με τους αστρονόμους της NASA, και τα μετέωρα θα πέφτουν με μεγαλύτερη πυκνότητα.

Προαιρετικά, μπορείτε να κάνετε και όσες ευχές θέλετε. Ο άγραφος κανόνας αναφέρει ότι δεν πιάνουν εκείνες που έχουν μέσα τους ολόκληρα κομμάτια υλισμού -να κερδίσετε λαχείο, για παράδειγμα- αλλά όσες είναι έμπλεες συναισθήματος. Τα αστέρια κουβαλάνε τόση μαγεία μέσα τους και -λόγω… ετυμολογίας!- τόσο σταριλίκι, που μπορούν να ξεπλένουν τις μύχιες επιθυμίες μας, ακόμα κι αν αυτές δεν γίνουν ποτέ πραγματικότητα.

Κι αν εκείνο το βράδυ, λόγω καιρικών συνθηκών, δεν μπορέσετε να δείτε το φαινόμενο να εκτυλίσσεται στον καλοκαιρινό βραδινό ουρανό, η απόλυτη συμπαντική αλήθεια θα εξακολουθήσει να ισχύει: ακόμα κι αν δεν τη βλέπεις, είναι πάντα εκεί…

(όπως δημοσιεύτηκε στο protagon)

H νύχτα στην πόλη πριν από τις διακοπές

Το καλοκαίρι στο μυαλό τού εργαζόμενου δεν ορίζεται, εδώ και χρόνια, ημερολογιακά - το θέρος ξεκινά από τη στιγμή που θα πάρει άδεια. Η τελευταία νύχτα στην πόλη -πριν από την ολιγοήμερη απουσία- είναι, ίσως, η πιο δύσκολη… 

Τα παλιά τα χρόνια, προτού ξεσπάσει η παλιοκρίση και μεταλλάξει τις συνήθειες των ανθρώπων, υπήρχαν κάποιες σταθερές. Μία από αυτές ήταν και οι καλοκαιρινές διακοπές που έρχονταν στις ζωές μας με μια κανονικότητα, στην ώρα τους, αφού όλον τον χειμώνα γύριζαν μέσα σε μυαλά σαν τις παχιές μύγες του Αυγούστου γύρω από ένα καρπούζι. «Πότε θα πάρετε άδεια; Το πρώτο δεκαπενθήμερο του Ιουλίου; Α, εμείς, το πρώτο τού Αυγούστου». Τώρα, πια, το δεκαπενθήμερο συνεχόμενων διακοπών σε κάποιο εξοχικό μέρος είναι μια ανάμνηση γλυκιά, από τις 20τόσες ημέρες της άδειας άντε να φύγουν κάποιοι για κάνα επταήμερο – και, ίσως, να είναι και υπερβολή.

Σε κάθε περίπτωση, είτε πας πολλές ή λίγες ημέρες κάπου εκτός πόλης, φιλοξενούμενος σε κάποιο σπίτι συναδέλφων-κουμπάρων-συγγενών, αυτό που ποτέ δεν θα αλλάξει είναι η τελευταία νύχτα στην πόλη και τα όσα εκείνη γεννοβολά στο μυαλό σου.

Menelaos Myrillas / SOOC

Αυτές οι στιγμές είναι από τις πιο δύσκολες της σεζόν που αφήνεις πίσω σου, μαζί της κλείνει μια περίοδος που πέρασες πολλά στο ταλαιπωρημένο κορμί σου, άλλο ένα κεφάλαιο της ζωής σου ρίχνει αυλαία, η παράσταση για φέτος τελείωσε, ευχαριστούμε που μας παρακολουθήσατε. Κι εσύ, ως ο κύριος πρωταγωνιστής της, ανάμεσα σε κλειστές βαλίτσες, έτοιμες για αναχώρηση, προσπαθείς να δεις -ως θεατής, πια- τα όσα έζησες, εκείνα που σκηνοθέτησες, πόσα σου βγήκαν και πόσα όχι, και σε ποια σκηνή πήρες χειροκρότημα.

Η τελευταία νύχτα στην πόλη έχει πολύ ζύγισμα, πολύ παλάντζο, όπως κι εσύ παλαντζάρισες ανάμεσα σε καταστάσεις που η απόφαση για το παρακάτω της ζήσης σου δεν ήταν προφανής και έκρυβε και τη μοναξιά του σχοινοβάτη. Ποια ήταν τα σωστά σου, πού έκανες λάθος, ποιους αδίκησες, πώς διόρθωσες τα λάθη που έκανες και πόσο γρήγορα; Αυτή η εξίσωση μπορεί να μην έχει πολλούς αγνώστους, αλλά ίσως είναι εκείνη που δυσκολεύεσαι να βγάλεις το αποτέλεσμα επειδή γνωρίζεις ότι, πιθανώς, θα παραμείνει ηθικά λειψό – και όχι από δική σου υπαιτιότητα.   

Το βράδυ πριν από τις διακοπές -νομοτελειακά, και δίχως να το θες- στο μυαλό σου έρχονται στιγμές από τη χρονιά που τελείωσε, με συναδέλφους που ανακάλυψες από την αρχή και ήταν έκπληξη, με ερωτικές σχέσεις που δεν τράβηξαν κι ας είχες επενδύσει σε αυτές. Τη νυχτιά προτού να φύγεις, με ένα ποτήρι-κάτι από ποτό, θυμάσαι σχέσεις με φίλους που τελείωσαν σαν ένα μοχίτο σε κάποιο μπαρ και έμεινε μόνο το λάιμ. Μια γεύση παράξενη και σίγουρα όχι γλυκιά, με κύματα συναισθήματος ανεκπλήρωτου που σκάνε μέσα στην προκυμαία του μυαλού σου. Με ηθικές υποχρεώσεις που δεν έκλεισες τους προηγούμενους μήνες, δίνοντας γενναίες υποσχέσεις -στον εαυτό σου, βασικά- που θα τηρήσεις από φθινόπωρο μεριά. 

Και κάπως έτσι ίσως να περνά η τελευταία βραδιά σου στην πόλη, με το κλιματιστικό των απέναντι να βαρά υπερωρίες, προτού σηκωθείς το πρωί, φορτωθείς τα μπαγκάζια σου και φύγεις σε μέρη που έχουν αρμύρα ή παχύ, βουνίσιο ίσκιο.

Ο,τι και να έζησες το προηγούμενο διάστημα, άστο πίσω σου, έτσι κι αλλιώς έμεινε από μόνο του – και δεν σε ρώτησε, κιόλας. Ναι, η τελευταία νύχτα στο κλεινόν άστυ είναι δύσκολη, αφού κουβαλά στις ώρες της απολογισμό, αλλά θα περάσει. Κι αν νιώθεις ρετάλι από όσα έγιναν το προηγούμενο διάστημα, να θυμάσαι πάντα ότι το καλοκαίρι είναι το καθαρτήριο των ψυχών μας, ο καλύτερος τρόπος να κάνεις reset στην προηγούμενη ζωή σου και να αρχίσεις, από τον Σεπτέμβριο, μια νέα πίστα. Τώρα, η νέα παράσταση που θα πρωταγωνιστήσεις θα παιχτεί δίπλα σε κρύες πηγές, μέσα σε καμπίνες αυτοκινήτων, σε σέλες μηχανών ή επάνω σε καταστρώματα πλοίων, εκεί που καταστρώνονται μυστικά σχέδια που έχουν ως στόχο την ανατροπή της χειμερινής, καθεστηκυίας σου κατάστασης. Εκεί  που είναι ήδη γραμμένο -και όχι απαραίτητα από σένα- το σενάριο για να διώξει από το κορμί σου τον μεσαιωνικό, τον απέραντα γοτθικό παλιοχειμώνα.

Ναι, η τελευταία νύχτα στην πόλη είναι δύσκολη, αλλά θα περάσει, πιθανώς με λίγες πληγές παραπάνω στην ψυχή σου.

Κλείσε τα μάτια, πήγαινε για ύπνο -έχεις ταξίδι αύριο- και ονειρέψου: όταν θα γυρίσεις στους ίδιους τέσσερις τοίχους, όλα θα έχουν αλλάξει. Ή ότι θα κάνεις τα πάντα για να αλλάξουν.

Καλές διακοπές…

(όπως δημοσιεύτηκε στο protagon.gr)

Πώς γράφεται, αλήθεια, ένα τέλος;

Από μια πινακίδα στη Φρανκφούρτη. Ναι, γράφει «τέλος»

(REUTERS/Ralph Orlowski)

Προ λίγων ημερών είχαμε την αποχώρηση του Κόμπε Μπράιαντ, αμέσως μετά εκείνη τού Δημήτρη Διαμαντίδη και ύστερα χαιρετίσαμε, μουσκεμένοι από δάκρυα, τη μωβ βροχή του Prince. Το τέλος είναι, σχεδόν, πάντα το ίδιο, αλλά συντάσσεται με διαφορετικούς τρόπους.

Τα πλαίσια της όποιας δράσης μας σε αυτή την μπερδεμένη κατάσταση που λέγεται «ζωή» - είτε από τυχαίους παράγοντες, είτε από τις δικές μας επιλογές- αυτοπεριορίζονται και έχουν όρια. Αυτά, κάποιες φορές προλαβαίνεις να τα δεις και άλλες στιγμές σε προλαβαίνουν και στα δείχνουν όλα από μόνα τους. Σε κάθε περίπτωση, γράφεται ένα τέλος που -τις περισσότερες φορές- κουβαλά την υπογραφή σου, την πορεία σου.

Το τέλος σε ίδιες καταστάσεις μπορεί να είναι διαφορετικό, πάντα, όμως, θα έχει τη δική του, ξεχωριστή σημασία. Τέλος από τέλος αλλάζει, αλλά πάντα θα συνοδεύεται από κάποιους λυγμούς - εσωτερικούς ή απόλυτα καμένους από το φως της πραγματικότητας που μπορούν να τη δουν, σχεδόν, όλοι. Ενα τέλος μπορεί να είναι μαγικό, δύναται, όμως, να στοιχειώνεται από μάγισσες που θέλουν μόνο το κακό, όπως στα παραμύθια. Στις περισσότερες ιστορίες των ανθρώπων θα δεις ότι το απόλυτο τέλος είναι το τέλος του κόσμου. Και, κάθε φορά, πολύ φιλολογικά, «το τέλος της Ποίησης», «το τέλος του Ερωτα» και λοιπά λόγια, υπερβολικά, με φαντασία δίχως τέλος.

Τέλος, όμως, με τη δική μου αμπελοφιλοσοφία, είναι μια καλή ώρα για να αρχίσετε να βλέπετε τι έχουν γράψει περί τέλους, με τι λόγια μπήκε το τέλος στη θέση του. Σωστά. Κάθε τέλος, μια νέα αρχή…    

«Καλύτερα ένα άθλιο τέλος παρά μια αθλιότητα χωρίς τέλος» - Καρλ Μαρξ, γερμανός φιλόσοφος

«Αν κοιτάξεις για πολλή ώρα την άβυσσο, στο τέλος και η άβυσσος θα κοιτάξει εσένα» - Φρίντριχ Νίτσε, γερμανός φιλόσοφος

«πώς γράφεται το τέλος; Πεζά, με πεζά γράμματα»

 «Το τέλος έρχεται όταν σταματήσουμε να μιλάμε στον εαυτό μας. Είναι το τέλος της πραγματικής σκέψης και η απαρχή της τελικής μοναξιάς» - Ερικ Χόφερ, αμερικανός συγγραφέας και φιλόσοφος

«Κάθε γενιά θρησκόληπτων θέλει να πιστεύει ότι το τέλος του Κόσμου ή η Δευτέρα Παρουσία θα συμβεί επί των ημερών της. Ανέκαθεν, σε όλες τις εποχές, υπήρχε ένα τέτοιο φιλοθεάμον κοινό» - Μανώλης Δουκίδης, έλληνας συγγραφέας

«Είμαι εξαιρετικά υπομονετική, με την προϋπόθεση ότι στο τέλος θα περάσει το δικό μου» - Μάργκαρετ Θάτσερ, βρετανίδα πρωθυπουργός

«Μην περιμένετε πολλά πράγματα από το τέλος του κόσμου» - Στανισλάβ Λεμ, πολωνός συγγραφέας επιστημονικής φαντασίας

«Δεν υπάρχει τέλος. Δεν υπάρχει αρχή. Υπάρχει μόνο ένα ατέλειωτο πάθος για ζωή» - Φρεντερίκο Φελίνι, ιταλός σκηνοθέτης

«Αυτό που με κρατάει στη ζωή είναι ότι δεν θέλω να χάσω το τέλος του κόσμου» - Αλτάν, ιταλός σκιτσογράφος

«H ελληνική Φιλοσοφία φαίνεται ότι βρήκε κάτι που μια καλή τραγωδία δεν πρέπει να βρίσκει ποτέ: ένα πληκτικό τέλος» - Καρλ Μαρξ, γερμανός φιλόσοφος

«Μην ανησυχείς μήπως έρθει το τέλος του κόσμου σήμερα. Είναι ήδη αύριο στην Αυστραλία» - Τσαρλς Σουλτς, αμερικανός σχεδιαστής κόμικς

«Κανένας δεν μπορεί να πάει πίσω και να κάνει μια καινούργια αρχή, αλλά ο καθένας μπορεί να αρχίσει σήμερα και να κάνει ένα καινούριο τέλος» - Μαρία Ρόμπινσον, αμερικανίδα συγγραφέας (παιδικής ψυχολογίας)

«Αυτό που η κάμπια ονομάζει τέλος του κόσμου, η ζωή το λέει πεταλούδα» - Λάο Τσε, κινέζος φιλόσοφος

«Κάθε καινούρια αρχή προέρχεται από το τέλος κάποιας άλλης αρχής» - Σενέκας, ρωμαίος φιλόσοφος

«Αυτές οι βίαιες ηδονές έχουν βίαιο τέλος» - Γουίλιαμ Σαίξπηρ, άγγλος δραματουργός

«Το Τέλος, ώριμο, αδυσώπητο, μέσα στο βάρος τόσων τύψεων» - Μανόλης Αναγνωστάκης, ποιητής (από το «Δείπνο»)

Τελικά, πώς γράφεται το τέλος; Πεζά, συνήθως, χωρίς φιοριτούρες και καλλιτεχνίες και με πεζά γράμματα – λιγότερες φορές ένα τέλος μπορεί να είναι και ένδοξο, αν και αυτές οι φορές είναι πολύ δυνατές, μεγατόνων. Με ένα απλό «γεια», ένα φιλτραρισμένο «αντίο». Γράφεται και με τον χρόνο, καταλήγω, και με ό,τι αυτός μπορεί να μεταφέρει στην καμπούρα του. Το τέλος, αν το καλοσκεφτείς, το φέρνει ο χρόνος, πιθανώς να πληρώνει και σχετικό παράβολο για αυτό.

Ο αμερικανός συγγραφέας μυστηρίου και τρόμου, ο άνθρωπος που μπορούσε να γράψει ένα τέλος με τόσους πιθανούς και απίθανα ανατριχιαστικούς τρόπους, ο σπουδαίος Στίβεν Κινγκ, το τερμάτισε λέγοντας πως «ο Χρόνος τα παίρνει στο τέλος όλα, είτε μας αρέσει είτε όχι».

Τέλος…

(Πάντα μου άρεσε το «τέλος» να γράφεται με τρεις τελείες. Είναι η ελπίδα ότι υπάρχει και συνέχεια – προς το παρόν, ανείπωτη) 

(όπως δημοσιεύτηκε στο protagon)