27.12.11

Καμία δέσμευση

Το έχω γράψει ξανά, έχω ασχοληθεί πολλές φορές με το θέμα, χωρίς να έχω κάποιο σχετικό πτυχίο που έμεινε σε μορφή πάπυρου και δεν έγινε κορνίζα, ό,τι έχω ζήσει, ό,τι έχω νιώσει θα σας πω, θέλω να κάνετε το ίδιο.

Ειδικά το τελευταίο διάστημα, από προσωπική εμπειρία, από φίλους, γνωστούς και συνεργάτες, έχω διαπιστώσει ότι σε αρκετούς ανθρώπους υπάρχει αυτό που – σε ελεύθερη μετάφραση – θα χαρακτηρίζαμε ως «δυσκολία συναισθηματικής δέσμευσης». Δεν ξέρω, δεν μπορώ να ξέρω πού οφείλεται αυτό, αλλά αν παρατηρήσετε, για παράδειγμα, τα status «φίλων» σας στο facebook, θα δείτε ότι αλλάζουν με την ταχύτητα που πασάρει ο Διαμαντίδης στον Γιασικεβίτσιους, σε παιχνίδι Ευρωλίγκας. Εκεί που ήξερες κάποιον ότι είναι σε μια σχέση, εν μία νυκτί γίνεται «single», έπειτα από δυο μέρες έχει πάλι μια «σχέση» και μετά είναι ξανά «single». Τους ρωτάς τι συνέβη και σου απαντούν με μια μόνιμη επωδό στα χείλη: «Έλα, μωρέ. Καλύτερα single». Έπειτα, γνωρίζουν ένα άτομο που κάτι τους κάνει, το γεμίζουν προσδοκίες, γουστάρουν τρελά και μετά, όταν το πράγμα αρχίζει να γίνεται λίγο πιο «σοβαρό», μη φανταστείς, κάνα τηλεφώνημα παραπάνω, «πνίγονται», εξαφανίζονται και «χωρίζουν». Έτσι, γύρω μου, πέραν των σχέσεων που υπάρχουν, καλά να ‘ναι τα παιδιά και καλούς απογόνους, αρχίζει και κάνει χωρισμός και μοναξιά, γύρω μου πληθαίνουν οι χωρισμένοι και οι μόνοι. Από άποψη, ως οι ίδιοι διατείνονται.

Νύχτες σαν αυτή της Δευτέρας 19 Δεκεμβρίου 2011, αυτές τις νύχτες που ρίχνει βροχή στην πόλη και την ξεπλένει, μπαίνω στο αυτοκίνητό μου και ταξιδεύω, να, εδώ γύρω, το πολύ μέχρι Χαλκίδα. Bάζω βενζίνη, παίρνω για το δρόμο διπλό εσπρέσο, προσπαθώ να πιω και κάνω σλάλομ ανάμεσα στις φλοίδες από τα καμένα λάστιχα των φορτηγών που έχουν κομματιαστεί στην Εθνική, το ηχοσύστημα βαράει μουσικές, έτσι «φεύγω» εγώ, είμαι στ΄ «ανοιχτά». Μαζί με το απέναντι ρεύμα ταξιδεύω παράλληλα με αυτοκίνητα που χάνονται, η βροχή και η νύχτα μόλις που προλαβαίνουν να διαγράψουν στα μάτια μου τις άξαφνες φιγούρες των απέναντι οδηγών που φωτίζονται για κλάσματα δευτερολέπτου και χάνονται, μοναχικά πρόσωπα, singles που λες, που δεν θα ξαναδώ. Σαν τις σημερινές σχέσεις, ένα πράγμα. Γνωρίζεις, ερωτεύεσαι, χωρίζεις, σε μια βδομάδα το πολύ. Ανέκαθεν, όταν οδηγώ, φτιάχνω ιστορίες, κάνω πριβέ προβολές στο παρμπρίζ μου, ταινίες με βασική υπόθεση τη μοναξιά, το χωρισμό, την αδυναμία συναισθηματικής δέσμευσης, την τρέλα της εποχής, τις ατάκες «σου δίνω τα πάντα», «αλλά εγώ δεν χρειάζομαι τίποτε».

Δεν είμαι ήρωας σε βίπερ με μοναχικούς ανθρώπους κάπου στο L.A., δεν είμαι ο ντετέκτιβ Mάιλο του Tζόναθαν Kέλερμαν για να βρω την άκρη, δεν μπορώ να γνωρίζω γιατί κάποιοι άνθρωποι δίνουν αγάπη και κάποιοι άλλοι θέλουν μόνο σεξ και κάνα τηλεφώνημα σε στυλ να μην ξεχνιόμαστε. Δεν μπορώ να πω αν είναι καλύτερα στη μία ή την άλλη περίπτωση, δεν είμαι ούτε ρομαντικός μόνο, ούτε μόνο κυνικός. Ξέρω, όμως, ότι κάποιοι άνθρωποι έχουν επιλέξει να είναι κυνικά ρομαντικοί και κάποιοι άλλοι ρομαντικά κυνικοί. Και αυτούς τους αποφεύγω.

Ξέρω, επίσης, ότι όλα τα πράγματα στη ζωή είναι θέμα του κατάλληλου timing, το θέμα είναι να ταιριάξουν τα «θέλω» των ανθρώπων, αλλιώς άστο, αγάπη μου, για να μην παιδευόμαστε. Υπάρχει και η παράνοια τύπου τη μια μέρα «σε σκέφτομαι και σε θέλω» και την επόμενη ο ίδιος άνθρωπος που το είπε αυτό, έχει εξαφανιστεί. Επίσης, έχω προσέξει ότι από τότε που βγήκαν τα κοινωνικά δίκτυα, είναι σύνηθες ένας χωρισμός να γίνει μέσω ενός μηνύματος εάν, βέβαια, δεν επιλεγεί ο εύκολος δρόμος της σιωπής: «Δεν με πήρε τηλέφωνο, δεν παίρνω κι εγώ», καμία εξήγηση, ούτε ένα ανέξοδο «αντίο, χάρηκα και να είσαι καλά». Λεπτομέρειες θα μου πεις, αλλά με αυτές ερωτευόμαστε, με αυτές ξενερώνουμε, χωρίς αυτές ξεχνάμε εύκολα.

Γυρίζω σπίτι, μπάνιο, ξύρισμα, πορτατίφ, και για καληνύχτα λίγο από Daniel Goleman και το βιβλίο του «Συναισθηματική Νοημοσύνη».
Αν μπορούσα να του κάνω συνέντευξη, θα τον ρωτούσα πολλά, αλλά η πρώτη ερώτηση θα ήταν αυτή: «Οι περισσότεροι άνθρωποι ξέρουν για ποιο λόγο επιλέγουν να μείνουν, συνειδητά, μόνοι; Γιατί δεν ξέρουν τι πραγματικά θέλουν;».
Κι αν μου απαντούσε, θα του έκανα την επόμενη ερώτηση: «Και γιατί, ρε μαν, τελικά, κάνει τόση μοναξιά εκεί έξω;».

16.10.11

Καιρός για σκέψεις

Διάβασα ένα πολύ ενδιαφέρον ρεπορτάζ στα ΝΕΑ το οποίο αναφερόταν στην έλλειψη προσωπικού και στην ελλιπή συλλογή μετεωρολογικών δεδομένων που, σύμφωνα με εργαζόμενους στην ΕΜΥ, έχουν ως αποτέλεσμα την αστοχία της πρόβλεψης, κάποιες φορές.

Ωραία. Και, τώρα, τι θα κάνουμε ως πολίτες; Θα τα βάλουμε (και) με την ΕΜΥ; Τις τελευταίες ημέρες η μισή Ελλάδα κατηγορεί την άλλη μισή «που μας έφερε εδώ», και όλοι μαζί όλες τις ελληνικές κυβερνήσεις, σε λίγο θα φτάσουν μέχρι και τον Βενιζέλο. Τον Ελευθέριο, εννοώ.

Φυσικά και υπάρχουν προβλήματα, κάποιοι έχουν να λύσουν τη  δύσκολη εξίσωση της επιβίωσης, αλλά έχουμε μπει τόσο καλά στο πετσί του ρόλου αυτού, του ζοχάδα, που μας διαφεύγουν πράγματα που συμβαίνουν γύρω μας και είναι πολύ πιο σημαντικά από κάποια άλλα. Επειδή καταδεικνύουν νοοτροπίες, συμπεριφορές, αντιλήψεις και προτεραιότητες.

Αναφέρω κάποια από αυτά που συνειδητοποίησα τις τελευταίες ημέρες.

Το μαγικό βράδυ εκείνης της ημέρας, ανάμεσα σε σκουπίδια και ρημάδια, σκυλάδικα, σκοτάδια, εκείνη τη νυχτιά που τα αυτοκίνητα σχημάτιζαν μια ατελείωτη σειρά από πολύχρωμες, διψασμένες για βενζίνη λαμαρίνες, λόγω του επαπειλούμενου τερματισμού του ανεφοδιασμού σε βενζινάδικα, πάρα πολλές φορές βρέθηκα εγκλωβισμένος κι εγώ στην ουρά. Όλες τις φορές την πάτησα με τον ίδιο τρόπο: Ο οδηγός του προπορευόμενου οχήματος, απλώς, ήθελε να βάλει βενζίνη, αλλά δεν ήθελε να βγάλει φλας. Όταν συνειδητοποιούσα τι συνέβαινε, έπρεπε να βγω ξανά στη λωρίδα κυκλοφορίας, κάτι που ενέχει πιθανό κίνδυνο για ατύχημα και βέβαιους κινδύνους για τα νεύρα σου.

Στο επόμενο φανάρι ένα κορίτσι με βρώμικα ρούχα και καθαρή ψυχή, που φαίνεται στα μάτια της, θέλει να καθαρίσει τα τζάμια του αυτοκινήτου του κυρίου που μιλάει άπταιστα τα... ειρωνικά. Εκείνος την κοιτάει μέσα από τα πανάκριβα γυαλιά μυωπίας του και τη διώχνει σα μύγα, με ένα νόημα που κουνάει τα αμορτισέρ του τετρακίνητου κάρου του. Το κορίτσι έρχεται σε μένα, δεν δέχεται χρήματα χωρίς να μου καθαρίσει τα τζάμια, fair deal. «Θέλω να μου γράφουν ποιήματα, poems» της λέω, μαζί με ένα φίλο της που πουλάει καλάμια ψαρέματος απαγγέλλουν κάτι στη γλώσσα τους, γελάω, το γέλιο μου κόβεται, ο δρόμος είναι αδιάβατος. Έχει κλείσει από αυτοκίνητα που θέλουν να βάλουν βενζίνη. Η ζωή συχνά δεν έχει ποίηση, δεν έχει μόνο ποιήματα, έχει και κίνηση, που μπορεί να σε τρελάνει. Οκτάνια εναντίον συναισθήματος.

Λίγο παρακάτω, ένα κοριτσάκι, ούτε τεσσάρων ετών, παίζει πάνω στην καρότσα ενός ημιφορτηγού που είναι εν κινήσει, κρατώντας στα χέρια του μια πάνινη κατασκευή που υπείχε, μόνο στα μάτια της μικρής, τη θέση μιας Μπάρμπι. Κι έμεινα εγώ, μια κούκλα σπασμένη, στα μισά του δρόμου, χωρίς να ξέρω εάν έπρεπε να πάρω πρώτα την Πρόνοια ή αν έπρεπε να συνεχίσω να χαζεύω τη μικρή που ήταν αληθινά ευτυχισμένη με αυτό που (δεν) είχε.
Κι όλα αυτά, σε μια διαδρομή τριών τετάρτων της ώρας. Φαντάσου τι συμβαίνει γύρω μας, σκέψου πόσα τέτοια περιστατικά παίζουν έργο γύρω μας κι εμείς χάνουμε τα καρέ τους.     

Το Σαββατοκύριακο που θα έρθει, μέχρι στιγμής, ξέρω ότι θα είναι βροχερό. Ή πολύ βροχερό, ό,τι πει η πρόβλεψη. Προσωπικά, θέλω να βρέξει χωρίς να δημιουργηθούν προβλήματα, θέλω να ρίξει, απλώς, μια ποτιστική βροχούλα, από αυτές που ξέρουν να νοτίζουν συνειδήσεις. Επιθυμώ να πέφτουν στάλες σαν κάθαρση, να μην ξέρεις αν βρέχει ή αν κλαις, να πέφτουν σταγόνες σαν ένα βαλς χαμένων ονείρων. Θέλω να βλέπω τα αυτοκίνητα σα μικρά, αστρικά χόβερ κραφτ να πλανάρουν στην άσφαλτο, όπως εμείς πλανάρουμε - κάποιες φορές - στις στροφές της ζωής μας, συνεχίζοντας να αναζητούμε τις μοναδικές λεπτομέρειες, που κάνουν τη διαφορά. Αν το καλοδείς, τις λεπτομέρειες των άλλων ερωτευόμαστε, για τις λεπτομέρειές μας, μας μισούν.  

Τώρα, μπορείς να μου πεις «τι σχέση έχει η ΕΜΥ με όλο αυτό το κείμενο»; Το μόνο που μπορώ να πω με βεβαιότητα, είναι ότι είδα τους Ινδιάνους να μαζεύουν ξύλα για το χειμώνα.

Κοίτα να ντύνεσαι καλά – κι έρχεται κρύο...

22.9.11

Οι Σεπτέμβριοι της ζωής μας

Ποτέ στη ζωή μου δεν είχα καλές ή κακές εποχές, ποτέ μου δεν ξεχώρισα κάποιον μήνα ως τον πιο αγαπημένο ή το χειρότερό μου, αφού πάντα προσπαθούσα να χαίρομαι την κάθε στιγμή - κι αυτό δεν είναι διαφημιστικό κλισέ. Δεν μπορώ, όμως, να μην παρατηρήσω ότι, ανέκαθεν, Σεπτέμβριο δεν συνέβαιναν και τα καλύτερα. Εννοείται ότι κι οι άλλοι μήνες δεν πάνε πίσω, αλλά ο Σεπτέμβριος είναι, όπως και να το δεις, από μόνος του ένα ορόσημο. Προηγείται το καλοκαίρι της απόλυτης ανεμελιάς, της ραστώνης, προηγείται αυτή η εποχή που είναι μια ειδική κατάσταση σε αυτή τη χώρα. Έπειτα, ξεκινάει ημερολογιακά το φθινόπωρο, τα κεφάλια μέσα, αρχίζει μια νέα σεζόν που πρέπει να αφήσεις τη ραθυμία πίσω σου και να αναλάβεις το κουπί της όποιας γαλέρας κουμαντάρεις.

Όσους Σεπτέμβριους θυμάμαι στη ζωή μου, στο μυαλό μου πρώτα φτάνουν τα άσχημα και μετά έρχονται τα καλά. Σεπτέμβριος ήταν τότε που φθινοπώριασε απότομα, που συννέφιασε, που οι βροχές έπεσαν κι έπνιξαν κόσμο στη Χαλκιδική. Οι Σεπτέμβριοι της ζωής μας, μας έχουν φέρει σεισμούς, ναυάγια, πλημμύρες, τρομοκρατικές επιθέσεις, Δίδυμους Πύργους, εκλογές, νέα οικονομικά μέτρα, απεργίες, πορείες, κλειστό το κέντρο της πόλης, το καλοκαιρινό διάλειμμα - κάποιες φορές - τελείωσε με κομμένες ανάσες.

Σχεδόν έχω δεχτεί αξιωματικά ότι το καλοκαίρι θα τελειώνει, πια, μ’ έναν οδυνηρό Σεπτέμβρη, χωρίς να θεωρώ ότι αυτός ο μήνας είναι κακός. Έχω πειστεί, απλώς, ότι το καλοκαίρι, νομοτελειακά, θα σταματά με την ολική επαναφορά μας τις πρώτες μέρες του Σεπτέμβρη, εκεί όπου ο Kόρτο Mαλτέζε βαλτώνει στα νερά της πραγματικότητας που προδιαγράφουν άλλοι για μας. Στην απαρχή μιας εποχής που, πυκνά-συχνά, κουβαλάει κορυφώσεις και παρυφές, άνοδο και πτώση, θριάμβους και πανωλεθρίες, εργαζόμενους και ανέργους, συνταξιούχους και λεφτάδες και όλα να μπλέκονται γλυκά και πικρά στο έργο της ζωής μας.

Ο Σεπτέμβριος μπορεί να είναι πολύ καλό παιδί αλλά λιγάκι παρεξηγημένο, και έχει σταμπιλαριστεί στο συλλογικό ασυνείδητο πολλών, ως ένα ακλόνητο στερεότυπο μελαγχολίας.

Και αυτός ο Σεπτέμβρης, του 2011, είναι ένας από δαύτους, από τους Σεπτέμβριους της ζωής μας. Ο εν λόγω μας φέρνει - ίσως - στα χαράματα μιας πλήρους εθνικής αφραγκιάς, με δεκάδες σενάρια, που θα μας τρελάνουν στο τέλος. Υπό κανονικές συνθήκες θα έπρεπε να νιώθω και φέτος, όπως αισθάνομαι κάθε χρόνο, δηλαδή «Σπύρος, με ολόκληρα κομμάτια μελαγχολίας», για αυτά που έχουν ήδη γίνει άλλες χρονιές και συνειδητά ή υποσυνείδητα τα θυμάμαι. Αντιθέτως, φέτος, κι ενώ όλα θολά είναι γύρω μου, πιστεύω ότι, τελικά, κάτι καλό θα γίνει, βαρέθηκα να θεωρώ σιγουράκι ότι όλα θα πηγαίνουν χάλια κάθε Σεπτέμβρη. Φέτος, στο μετερίζι του «έχουμε-δεν έχουμε-λεφτά», μια ανεξήγητη ευφορία μουδιάζει το αίμα μου.

Για την κόντρα στο κείμενο βάζω να ακούσω Green Day,  αυτόν τον Σεπτέμβριο τον νιώθω σαν μια αρχή ταξιδιού που κανείς δεν ξέρει πού μπορεί να μας βγάλει, ουδείς γνωρίζει τι κοσμογονικές αλλαγές μπορεί να μας φέρει και σε ποιο πεδίο μάχης θα πρέπει να πολεμήσουμε για τη ζωή μας. Tώρα που ο ήλιος τόσων καλοκαιριών έχει κάψει αρκετά το φιλμ της ζωής μου, τώρα που κυλάνε οι τελευταίες μέρες αυτού του Σεπτεμβρίου, νιώθω ότι αφυπνίστηκε, μάλλον, ένα άγνωστο κομμάτι του εαυτού μου, ένα αεράκι αισιοδοξίας που φουσκώνει τα πανιά της ζωής μας, για το παρακάτω.
Έξω ψιχαλίζει, ένας από τους Σεπτέμβριους της ζωής μου αρχίζει κιόλας να ξεπλένεται.

16.8.11

Σαν σήμερα

Σημαντικά γεγονότα έλαβαν χώρα στις 16 Αυγούστου, στην Τέχνη και στον Πολιτισμό.

Πρώτος σταθμός το 1962, όταν ο τότε μάνατζερ των Beatles, Ράιαν Έμπσταϊν, ξαποστέλνει από το συγκρότημα τον ντράμερ Πιτ Μπεστ, επειδή μάλλον δεν ήταν και τόσο… best! Στη θέση του προσλαμβάνεται ο Ρίγκο Σταρ, αστέρι όνομα και πράγμα και – περίπου - ένα μήνα αργότερα, το group θα ηχογραφήσει την πρώτη του επιτυχία. Ήταν το «Love me do».

Ήταν 1968 όταν οι «Jackson Five», στους οποίους το μικρότερο μέλος ήταν ο Μάικλ Τζάκσον, κάνουν το επίσημο ντεμπούτο τους, σε συναυλία στην Καλιφόρνια. Αυτό συνέβη δίπλα στις «Σαπρίμς» και, φυσικά, δίπλα στη μετέπειτα φίλη του Μάικλ, την Νταϊάνα Ρος.

Το 1919 γεννήθηκε ο συγγραφέας Αντώνης Σαμαράκης. Με μεγάλη κοινωνική δράση υπήρξε από τους δημοφιλέστερους Έλληνες τόσο ως συγγραφέας, όσο και ως ενεργός πολίτης. Τα βιβλία του μεταφράστηκαν σε περισσότερες από 30 γλώσσες. Διηγήματά του έχουν συμπεριληφθεί σε ελληνικά και ξένα σχολικά και πανεπιστημιακά βιβλία. Κάποια έχουν γυριστεί σε κινηματογραφικές και τηλεοπτικές ταινίες. Το 1989 ανακηρύχθηκε από τη UNICEF πρώτος Έλληνας Πρεσβευτής Καλής Θέλησης για τα παιδιά του κόσμου. Έχει βραβευθεί από πολλούς φορείς, κυβερνητικούς και μη, και για το συγγραφικό έργο του και για την κοινωνική του δράση. Πέθανε τον Αύγουστο του 2003, σε ηλικία 84 ετών.

Το 1958 γεννήθηκε η Λουίζ Βερόνικα Τσικόνε, η Μαντόνα, ντίβα της ποπ και ηθοποιός. Παρά τα χρονάκια της φαίνεται ότι από κάπου συνεχίζει να αντλεί ενέργεια και συνεχίζει να είναι ακόμα νούμερο 1. Ωστόσο, όπως η ίδια ομολογεί, ο ρόλος που τη συναρπάζει περισσότερο, είναι εκείνος της μητέρας… 

Το 1977 πεθαίνει ο Έλβις Πρίσλεϊ, ο «βασιλιάς» του rock 'n' roll. Elvis has left the building. Λίγο πριν είχε εξομολογηθεί σε έναν φίλο του: «Κουράστηκα να είμαι ο Έλβις». Μπορείτε να φανταστείτε τι γίνεται σήμερα στο Μέμφις, όπου χιλιάδες θαυμαστές του, από όλο τον κόσμο, ταξίδεψαν στην Graceland για να τιμήσουν την επέτειο από το θάνατό του, κάνοντας ολονυχτία με κεριά. Κορόιδα. Ο Έλβις ζει…

Και, τέλος, σαν σήμερα, το 2005, έφυγε από κοντά μας η Βίκυ Μοσχολιού, στα 62 της, έχοντας παλέψει με τον καρκίνο, τα τελευταία δυο χρόνια.  Τον τελευταίο μήνα είχε εισαχθεί στο νοσοκομείο «Υγεία», δίνοντας την πιο δύσκολη μάχη. Τραγουδώντας την επιτυχία της «Τα τρένα που 'φυγαν» και τον Εθνικό ύμνο, φίλοι, συγγενείς και θαυμαστές αποχαιρέτησαν το απόγευμα της 18ης Αυγούστου τη Βίκυ, στο Α' Νεκροταφείο Αθηνών. Ξεκίνησε την καριέρα της το Πάσχα του 1962 στην «Τριάνα» του Χειλά δίπλα στον Γρηγόρη Μπιθικώτση και τη Δούκισσα. Καθιερώθηκε το 1964 τραγουδώντας το «Χάθηκε το φεγγάρι» του Σταύρου Ξαρχάκου στην κινηματογραφική παραγωγή «Λόλα».

12.8.11

Πολύχρονος, κύριε Νόπφλερ

Στις 12 Αυγούστου 1949 γεννήθηκε ο Μαρκ Νόπφλερ, κιθαρίστας, τραγουδιστής και πάνω απ’ όλα η ψυχή των Dire Straits. O σουλτάνος του σουίνγκ είναι εξήντα plus, αλλά μπορεί ακόμη και σήμερα να δαμάζει με τον ίδιο θαυμαστό τρόπο ένα κομμάτι ξύλο και λίγο σύρμα, που οι γνώστες το λένε χορδές.
Σ’ αυτό το κείμενο συγκέντρωσα τα βασικά που πρέπει να γνωρίζουμε για τον Μαρκ

@ Ο Νόπφλερ ξεπήδησε στη σκηνή το '77 με τους Dire Straits και το ντεμπούτο τους «Sultans Of Swing». Ένα άλμπουμ το οποίο – παρά το γεγονός ότι εκείνη την εποχή ήκμαζε το πανκ – έγινε αμέσως χρυσό.

@ Το ομότιτλο τραγούδι ηχογραφήθηκε για πρώτη φορά στα Pathway Studios του Βορείου Λονδίνου, ως demo. Η Phonogram (άλλοτε Universal) τους έκανε συμβόλαιο και το συγκρότημα μπήκε στο στούντιο τον Φεβρουάριο του 1978 για να το ηχογραφήσει ξανά, μαζί με τα υπόλοιπα τραγούδια του πρώτου άλμπουμ τους. Το «Sultans of Swing» άρχισε να ακούγεται 6 μήνες μετά την κυκλοφορία του πρώτου άλμπουμ τους, τον Οκτώβριο του 1978. To τραγούδι αναφέρεται στα μέλη ενός τζαζ γκρουπ της εργατικής τάξης, τα οποία δεν επιζητούν την επιτυχία, αλλά – μόνο – θέλουν να παίζουν τη μουσική τους.

@ Το σόλο του Μαρκ, σε αυτό το τραγούδι, κατατάχθηκε στην 22η θέση στον κατάλογο με τα καλύτερα κιθαριστικά σόλο, τον οποίο κατάρτισε το περιοδικό «Guitar World». Η καλύτερη εκτέλεσή του είναι εκείνη που διήρκεσε 11 λεπτά στη συναυλία συμπαράστασης για την αποφυλάκιση του Μαντέλα, στο Γουέμπλεϊ, το 1988. Δίπλα στον Νόπφλερ ήταν και ο Έρικ Κλάπτον.

@ Η καριέρα του Μαρκ έχει διαρκέσει πάνω από 40 χρόνια, σε μια πορεία που προσμετρά δεκάδες εκατομμύρια δίσκους και χιλιάδες live εμφανίσεις.

@ Οι Dire Straits διαλύθηκαν το '95 - «ένα κομμάτι του μεγάλου ταξιδιού μου στη μουσική», όπως ο ίδιος έχει δηλώσει – κι αφού είχαν φτάσει στο απόγειο της πορείας τους. Ο δίσκος τους, «Brothers in Arms», αποτελεί ένα από τα πιο εμπορικά άλμπουμ στην ιστορία του ροκ.

@ Ο Νόπφλερ, ο «πιο γαλήνιος μουσικός στη ροκ», όπως τον αποκαλεί ο Τύπος, δεν απασχόλησε ποτέ τα ταμπλόιντ. Η μοναδική φορά που ακούστηκε κάτι γι’ αυτόν και δεν αφορούσε τη μουσική του, ήταν όταν έπεσε από τη μοτοσικλέτα του το 2003. Ακόμη και σήμερα, για τις μετακινήσεις του έχει ένα σκούτερ, συνεχίζει να οδηγεί παρά το ατύχημα. Γιατί, όπως λέει ο ίδιος, «μια βόλτα με το σκούτερ αποτελεί έναν από τους τελευταίους τρόπους διαφυγής που έχουν απομείνει...».

@ Είναι μανιώδης συλλέκτης και διαθέτει περισσότερες από 70 κιθάρες στη συλλογή του.

@ Φυσικά και συμπεριλαμβάνεται στη λίστα του περιοδικού «Rolling Stone», με τους 100 σπουδαιότερους κιθαρίστες όλων των εποχών. Συγκεκριμένα, είναι ο 27ος καλύτερος κιθαρίστας.

@ Έχει τιμηθεί με τον τίτλο του διδάκτορα της μουσικής από δύο βρετανικά πανεπιστήμια.

Σόλο, με τρέμολο, αντί επιλόγου

Για μένα ο Μαρκ είναι ένας από τους τελευταίους ήρωες της κιθάρας, ένας αυθεντικός Σκωτσέζος, πρώην δάσκαλος, που αν κάναμε παρέα θα με πήγαινε κάθε βράδυ και σε διαφορετική παμπ για να τον ακούσω να παίζει μπλουζ. Για μένα ο Μαρκ θα είναι για πάντα ένας γλυκός αναχρονισμός που θα μου φέρνει στο μυαλό εικόνες από μια ζωή που δεν έζησα, που δεν ήμουν παρών. Και πάντα θα έχω στο μυαλό μου τα λόγια του: «Τίποτα δεν έρχεται μόνο του, χωρίς να κουνηθείς κι εσύ…».

10.8.11

Ξεφεύγοντας...

Όπως οι γλάροι που κοιτούν από μακριά τις ακτές.
Όπως οι κάβοι που λύνονται από τα λιμάνια, γνωρίζοντας ότι θα ξαναβρεθούν.
Με φώτα σβηστά, να κοιτάς το σκοτάδι και να κάνεις σχέδια με τις σκιές στον τοίχο.
Με τσιγάρο στα χείλη να γελάς με τα δαχτυλίδια του καπνού.
Με την πλάτη να σε καίει στην επαφή με τα σεντόνια.
Με τις στάλες του ιδρώτα στο μέτωπο, με μια βαλίτσα στο χέρι.
Απαντώντας με ερωτήσεις στις ερωτήσεις.
Με ένα παιδάκι που παίζει με τα κουβαδάκια του, για γενναίες δόσεις αθωότητας.
Με πλαστικά σε θάλασσες και ακτές.

Με πρόσωπα γαλήνια που ταξιδεύουν, μέσα σε αίθουσες αναμονής, με χέρια που ανταμώνονται στα διόδια αλλάζοντας κέρματα και αποδείξεις.
Πάνω σε καταστρώματα, που καταστρώνονται σχέδια.
Με 50 ευρώ αμόλυβδη και ευχές για «καλό ταξίδι».
Με κινητά που φωτίζονται τη νύχτα από μηνύματα που σκάνε σαν πυροτεχνήματα, αλλά κρατάνε περισσότερο.
Με παραλίες, ομπρέλες, μπιτς μπαρ στο πουθενά, με μια μουσικούλα να βαράει για να διώξει από τα κορμιά τον παλιοχειμώνα.
Με τέρμιναλ αερολιμένων, με λόμπι ξενοδοχείων, με αριθμούς δωματίων.
Με γέλια, με ανοιχτά μάτια στη βουτιά.

Με διαδρομές μέσα σε δέντρα, για ατέλειωτο κρυφτό με τον ήλιο που είναι πάντα εκεί, όπως κι η αλήθεια.
Με κύματα που σκάνε μέσα στο μυαλό σου, με ηθικές υποχρεώσεις που δεν έκλεισες τη σεζόν που πέρασε, με υποσχέσεις που δεν θα τηρήσεις στην επόμενη.
Με σχέδια για το φθινόπωρο που έρχεται, με καράβια που φεύγουν.
Με ουρανούς έναστρους, με φιλιά υγρά κι αλατισμένα στην παραλία.
Με γνωριμίες που κρατάνε όσο δυο ποτά, με έρωτες καλοκαιριού που λένε ότι δεν κρατάνε.
Με φώτα σβηστά, με βεράντες φωτισμένες από φίλους.
Με μπαταρίες στο σακ βουαγιάζ, κλειδιά, αντηλιακά, με κομμένα ντεπόν.
Με το ρήμα του καλοκαιριού στο στόμα, που είναι το «φεύγω», όπως «ξεφεύγω».
Ξεφεύγοντας, όπως ελληνικό καλοκαίρι.
   
Τι σκέφτεσαι τώρα;

18.6.11

Happy birthday, mr. Papandreou

(όπως δημοσιεύτηκε στο protagon.gr)

Ο Γιώργος Παπανδρέου, 16 Ιουνίου 2011, έχει γενέθλια, συμπληρώνει τα 59 του χρόνια.

Ασχέτως με το αν συμφωνείς ή όχι με τις πολιτικές που ακολουθεί, δεν πιστεύω ότι κάποιος άνθρωπος θα ευχόταν - αν μη τι άλλο - να μη ζήσει πολλά χρόνια. Το θέμα, βέβαια, πάντα, σε όλους τους εορτασμούς γενεθλίων, είναι το τι εύχεται ο ίδιος ο εορτάζοντας.

Έχει τελειώσει μια εξαιρετικά δύσκολη ημέρα, με πολύ ρεπορτάζ, πολλές μουσικές που ταίριαζαν στην Τετάρτη της γενικής απεργίας (έχω την αίσθηση ότι το πλέον κατάλληλο ήταν το «Help» των Beatles) και προσπαθώ να μαντέψω το τι θα ευχόταν, σήμερα, στα γενέθλιά του, ο ίδιος ο πρωθυπουργός για τον εαυτό του.

Δεν χρειάζεται να έχεις ντοκτορά στην ψυχολογία για να βρεις ότι η μοναδική του ευχή, για τη φετινή χρονιά, είναι να του βγουν σαν άσοι στο μανίκι οι ριζοσπαστικές κινήσεις που έχει στο μυαλό του, να μπει το τρίποντο που σχεδίασε από τη γωνία και να κάνει την έκπληξη και τη μεγάλη ανατροπή στο ματς, που είναι τελικός, άρα παιχνίδι δίχως αύριο.

Ο ανασχηματισμός που ετοιμάζει ο πρωθυπουργός θα γίνει βάσει της  συμμετοχής και εξωκοινοβουλευτικών προσωπικοτήτων, η νέα κυβέρνηση θα περιλαμβάνει και αρκετούς τεχνοκράτες. Τη στιγμή που έγραφα αυτές τις γραμμές, στις 00.24 της Πέμπτης, πλέον, 16 Ιουνίου, άλλο ένα τηλεφώνημα - περίπου 10 πανομοιότυπα - με πληροφορούσε ότι π.χ. ο υπουργός Οικονομικών, κ. Γιώργος Παπακωνσταντίνου, «θα αναλάβει το Άμυνας ή το Εξωτερικών». Φαντάζομαι ότι μέχρι να κοιμηθώ, τα ξημερώματα, συνάδελφοί μου και διάφορες πηγές, θα μου δίνουν παρόμοιες πληροφορίες. Το θέμα, όμως, είναι - για να επιστρέψω από εκεί που ξεκίνησα - το τι εύχεται ή σκέφτεται έντονα, σήμερα, ο εορτάζων πρωθυπουργός.

Η πρώτη - ίσως και μοναδική - ευχή του, λοιπόν, είναι το να σχηματίσει νέα κυβέρνηση σήμερα Πέμπτη και εν συνεχεία να ζητήσει ψήφο εμπιστοσύνης από τη Βουλή, την προσεχή Κυριακή. «Είναι ώρα ευθύνης», όπως ο ίδιος δήλωσε στο διάγγελμά του στον ελληνικό λαό.
Η ευθύνη, προτού γίνει συλλογική, είναι πρωτίστως προσωπική, στην Ελλάδα του 2011 τείνει να γίνει και μοναχική. Έτσι είναι και τα γενέθλια: Παρά τα πάρτι, τις τούρτες, τα κεριά και τα τραγούδια, τα γενέθλια είναι ενδοσκοπικά, εσωτερικά, απολογιστικά, κουβαλάνε πολλές φορές και ευθύνες άλλων, έχουν «κερασάκια» που δεν γουστάρεις και, τελικά, είναι βαθύτατα μοναχικά. Έτσι, το μοναδικά μοναχικό δώρο ή το μοναχικά μοναδικό δώρο του κ. Παπανδρέου για τα σημερινά του γενέθλια, θα είναι μια ολοκαίνουργια κυβέρνηση. Ο ίδιος θα θέλει να θυμάται ότι τα φετινά του γενέθλια ήταν εκείνα που πήρε τις πιο σωστές αποφάσεις, για τη χώρα του, στην πολιτική καριέρα του. Εύχεται να έχει πάντα στο μυαλό του, όσα χρόνια κι αν περάσουν, ότι λίγο πριν από τα εξήντα χρόνια της ζωής του, σχημάτισε μια κυβέρνηση που κανείς δεν περίμενε, ένα κυβερνητικό σχήμα που, τελικά, έσωσε την Ελλάδα, υπό ένα ιδιαιτέρως βαρύ, πολιτικό κλίμα.

Βέβαια, πολλοί συνηγορούν στο ότι δεν μπορείς να είσαι και πολύ τυχερός όταν έχεις γενέθλια στις 16 Ιουνίου που η Εκκλησία εορτάζει τη μνήμη και του... Αγίου Μνημονίου, που ήταν Επίσκοπος Αμαθούντος Κύπρου, στο πρώτο μισό του 4ου αιώνα μ.Χ.
Αλήθεια, αν τον είχατε μπροστά σας, τι θα ευχόσασταν στον πρωθυπουργό;

Υ.Γ.1: Σαν σήμερα, 16 Ιουνίου 1963, ο βασιλιάς Παύλος διορίζει πρωθυπουργό τον Πιπινέλη. Ο Παναγιώτης Πιπινέλης διορίστηκε υπουργός Εμπορίου στην κυβέρνηση Καραμανλή (1961-1963) και μετά την παραίτηση του Καραμανλή, λόγω διαφωνίας του με το Παλάτι, σχημάτισε ο ίδιος υπηρεσιακή κυβέρνηση (17 Ιουνίου έως 28 Σεπτεμβρίου 1963), οπότε παρέδωσε στην, αντίστοιχα, υπηρεσιακή κυβέρνηση του Στυλιανού Μαυρομιχάλη. Στις εκλογές του 1963 και του 1964, εξελέγη βουλευτής Αθηνών της ΕΡΕ. Στις 20 Νοεμβρίου 1967 διορίστηκε, από τη Χούντα, υπουργός των Εξωτερικών.
Υ.Γ.2: Επίσης σαν σήμερα, το 1994: Η Βουλή παραπέμπει τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη για την υπόθεση των τηλεφωνικών υποκλοπών. Υπέρ της παραπομπής ψηφίζουν ΠΑΣΟΚ και ΚΚΕ, κατά η Πολιτική Άνοιξη, ενώ οι βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας απέχουν από την ψηφοφορία.
Υ.Γ.3: Μόνο ο Τσακ Νόρις ξέρει πριν από τον πρωθυπουργό ποιοι θα συμμετέχουν στη νέα κυβέρνηση...

11.5.11

Όταν έφυγε ο Μπομπ

Ο Ρόμπερτ «Μπομπ» Νέστα Μάρλεϊ γεννήθηκε στις 6 Φεβρουαρίου 1945 - σε ένα μικρό χωριό του Nine Mile, το Saint Ann Parish, στην  Τζαμάικα. Ήταν τραγουδιστής, συνθέτης, κιθαρίστας, ακτιβιστής, ο πιο γνωστός ρέγκε καλλιτέχνης. Ήταν και φιλόσοφος. Σαν σήμερα, 11 Μαΐου 1981, θα έφευγε μόνος του, για το πιο μεγάλο ταξίδι...

Τι να γράψεις για τον Μάρλεϊ, που δεν έχει γραφεί; Μπορώ να θυμηθώ, όμως, αυτά που είπε, αυτά που προσπαθώ να τα έχω ως οδηγό στη ζωή μου:

 «Μπορείς να κοροϊδέψεις κάποιους μερικές φορές αλλά δεν μπορείς να τους κοροϊδεύεις συνεχώς». (Από το τραγούδι Get up, stand up)
«Μην κρίνεις τους άλλους, εάν δεν κρίνεις πρώτα τον εαυτό σου. Μην κρίνεις εάν δεν είσαι έτοιμος να κριθείς». (Από το τραγούδι Judge Not)
«Η ζωή σου κοστίζει πολύ περισσότερο από τον χρυσό». (Από το τραγούδι Jamming)
«Σήμερα, οι άνθρωποι μάχονται για να βρούνε τι είναι αληθινό. Τα πάντα έχουν γίνει τόσο ψεύτικα ώστε όλοι να θέλουν να πιαστούν από την ελπίδα». (Από συνέντευξη στο περιοδικό «Rolling Stone»)

Ποτά, ταξιδιωτικά είδη, ξενοδοχεία, video game με το όνομα του μεγάλου θρύλου της ρέγκε, σύντομα θα εμφανιστούν στην αγορά. Η οικογένεια του Μάρλεϊ έκλεισε εντυπωσιακή συμφωνία. Η οικογένεια συνεργάζεται με την εταιρεία Ηilco, που θα μπορεί να χρησιμοποιεί το όνομα και τα τραγούδια του με σκοπό, ανάμεσα σε άλλα, να σταματήσουν όλους εκείνους που κυκλοφορούν το υλικό παράνομα. Πολύ σύντομα, λοιπόν, θα μπορεί κανείς να πίνει την Μπομπ Μάρλεϊ μπίρα του και τον Μπομπ Μάρλεϊ καφέ του - δύο προϊόντα που θα βγουν άμεσα στην αγορά, αν δεν κυκλοφορούν ήδη. Και συνεχίζουμε με παπούτσια, σνόουμπορντ, μουσικά όργανα, ηλεκτρονικά γκάτζετ και άλλα πολλά με το όνομα και τη φωτογραφία του ή απλά με κάποιον τίτλο ή στίχους τραγουδιών του, όπως το «Οne Love», ως «αλυσίδα» καφέ. Ήδη λειτουργεί ένα spa για χαλάρωση στις Μπαχάμες, σαν μια πρώτη γεύση για την αλυσίδα ξενοδοχείων.
Ναι. Ο Μάρλεϊ πουλάει ακόμη.

Τον Ιούλιο του 1977, διαγνώστηκε κακοήθες μελάνωμα στα πόδια του, για το οποίο πίστευε ο ίδιο ότι ήταν τραύμα από το ποδόσφαιρο. Αρνήθηκε τον ακρωτηριασμό, αναφέροντας ότι η επέμβαση θα επηρέαζε τον χορό του και σύμφωνα με την πίστη των Ρασταφαριανών πως το σώμα πρέπει να είναι «ολόκληρο». Ο Μάρλεϊ μάλλον έβλεπε τους γιατρούς σαν samfai (απατεώνες). Πιστός στις θρησκευτικές του απόψεις απέρριψε κάθε χειρουργική πιθανότητα και έψαξε για εναλλακτικές λύσεις που δεν θα τις πρόδιδαν. Επίσης, αρνήθηκε τη σύνταξη διαθήκης, βασιζόμενος στην άποψη των Ρασταφαριανών ότι η συγγραφή διαθήκης είναι η αποδοχή του αναπόφευκτου θανάτου, αμελώντας την αιώνια ζωή («everliving», κατά τους Ρασταφαριανούς). Στις 23 Σεπτεμβρίου 1980 έδωσε την τελευταία του συναυλία στο Πίτσμπουργκ. Βρισκόταν ένα βήμα από τον θάνατο όταν κάλεσε ένα διάσημο γερμανό γιατρό για να τον θεραπεύσει. 
Ο καρκίνος, όμως, βρισκόταν στο τελευταίο του στάδιο. Πέθανε στο νοσοκομείο Cedars of Lebanon στο Μαιάμι της Φλόριντα το πρωί της 11ης Μαΐου 1981, σε ηλικία 36 χρονών. Η εξάπλωση του μελανώματος στους πνεύμονες και τον εγκέφαλο του προκάλεσε το θάνατο.

«Χαλαρώστε. Ζήστε τη ζωή σας καλά και όπως θέλετε», λέει σε μια συνέντευξή του πριν πεθάνει. Ανάβω τσιγάρο, όχι σαν τα δικά του, κανονικό, το «Sun is shinning» εισβάλει στα μεγάφωνα. Το σύμβολο της Ιαμαϊκής, της Jamaica, με καλεί, με εκείνη τη φωνή που θα τη γνώριζες και σουρωμένος, με εκείνη τη φωνή που δεν ξεφτίζει ποτέ…
Τα τελευταία του λόγια στον γιο του Ziggy, εκείνο το πρωινό της 11η; Μαΐου, ήταν «Money can't buy life». Σωστά, Bob. «Τα λεφτά δεν μπορούν να αγοράσουν τη ζωή»...

Πηγές
musicorb.com
ΤΑ ΝΕΑ
datadragon.com/day/
wikipedia.org

17.4.11

Κανείς εδώ δεν τραγουδά

(όπως δημοσιεύτηκε στο www.e-tetradio.gr)

Ένα μήνυμα στο κινητό από μια συνάδελφο, ήρθε να ταράξει την κυριακάτικη γαλήνη: «Ο Νίκος πέθανε, γαμώτο».

Δεν χρειαζόταν να ρωτήσω «ποιος Νίκος;». Ο Νίκος Παπάζογλου είχε χρόνια προβλήματα υγείας και το τελευταίο διάστημα νοσηλευόταν στο «Διαβαλκανικό Κέντρο», από όπου έφυγε πριν από λίγες ημέρες για το σπίτι του. Έδωσε γενναία μάχη, όπως μόνο μια ευγενική ψυχή μπορεί να δώσει. Τον είχα γνωρίσει μέσα από συνεντεύξεις που είχα καταφέρει να κλείσω μετά κόπων και βασάνων, αφού του ήταν πολύ δύσκολο να μιλάει για τον εαυτό του. Αντίθετα, μπορούσε να μιλάει με τον δικό του τρόπο για κάτι στιγμές τρυφερές και λεπτές, σαν κλωστές τυλιγμένες σ' αδράχτι. Σαν να τον βλέπω τώρα να μιλάει - με τα μάτια καρφωμένα στο στο άπειρο, με τα ακουστικά στα αφτιά - για το τίποτε μιας ευτυχίας, θύμα-θύτης κακής συγκυρίας.

Ο Νίκος έφυγε το βροχερό πρωί της Κυριακής των Βαΐων του 2011, σε ηλικία 63 ετών. Δεν ξέρω τι άλλο είχε να δώσει στο τραγούδι, όμως ξέρω πως ό,τι έδωσε μέχρι τώρα είναι αρκετό για να τον θυμόμαστε με συγκίνηση, σε κάθε ερμηνεία του, σα μικρές πινελιές ζωγραφιάς που δεν έχει τελειώσει.
Θα τον θυμάμαι πάντα για τη γλυκύτητα της ψυχής του, για τη φωνή του που την άκουγες και ήσουν σίγουρος ότι δεν μπορεί να ανήκει σε άλλον, για το κόκκινο μαντήλι στο λαιμό, που θα με κρατούνε, θαρρώ, σαν αλήθειες παλιές σε λαβύρινθο δέσμιο βαθιά.
Θα τον θυμάμαι μέσα από τη χαμογελαστή εικόνα του, σε πρώτο πλάνο, στον δίσκο «Η εκδίκηση της Γυφτιάς».
Κι αν ψυχαναγκαστικά θα έπρεπε να τον θυμάμαι για ένα και μόνο τραγούδι, αυτό θα ήταν «Το Όνειρο».

Μα τα σημάδια μέσα μου, ούτε το ότι είσαι μακριά, ούτε ο καιρός θα σβήσει, ρε Νίκο.  
Καλή σου στράτα...

24.3.11

25η Μαρτίου 2011

Την ημέρα που θα γιορτάζουμε τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου και την εθνική επέτειο της 25ης Μαρτίου – να δείτε που κάποιοι θα θελήσουν να συσχετίσουν καταστάσεις με «θυσίες προγόνων, χαίρε, ω, χαίρε, ανδρειωμένη, των Ελλήνων τα ιερά, οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες» κ.λπ. - η χώρα μας θα δίνει μια σύγχρονη μάχη, σύμφωνα με ένα από τα αγαπημένα, δημοσιογραφικά κλισέ. Στις 24 και 25 Μαρτίου θα πραγματοποιηθεί η τακτική Σύνοδος Κορυφής των 27 ηγετών της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Όπως καταλαβαίνετε, τα σενάρια για το τι θα γίνει στη Σύνοδο αυτή, δίνουν και παίρνουν. Το σίγουρο, είναι ότι έχουμε κάποιες σταθερές, σύμφωνα με τις οποίες θα πρέπει να κινηθεί η κυβέρνηση. Μέχρι τώρα, έχουμε ακούσει κάποια καλά σενάρια – στο πλαίσιο πάντα της κυβερνητικής ρητορικής που έχει αναπτυχθεί εντός των συνόρων μας – σχετικά με την επίτευξη των βασικών στόχων που έχουν τεθεί. Κάποια από αυτά είναι η επιμήκυνση αποπληρωµής του δανείου των 110 δισ. ευρώ και, μάλιστα, µε αναθεώρηση προς τα κάτω του επιτοκίου αυτού του δανείου.

Ως εξαιρετικά πιθανό προβλήθηκε και το σενάριο της συνδροµής για επαναγορά χρέους, με τις σκέψεις να γυρίζουν επίμονα γύρω από τη δηµιουργία ενός µόνιµου µηχανισµού ευρωπαϊκής αλληλεγγύης και, κατά συνέπεια, στήριξης.

Όμως, έπειτα από τη διµερή συνάντηση με τον Παπανδρέου και τη Μέρκελ, ποιος μπορεί να είναι υπερ-αισιόδοξος; Ταυτόχρονα, με φόντο πάντα τη Σύνοδο της 24ης-25ης Μαρτίου, είναι κάτι από παραπάνω ορατή η υπόθεση να απορριφθούν τα ελληνικά «θέλω» και να μπούμε στη διαδικασία να μας επιβάλουν (και) νέα μέτρα. Το επίσης σίγουρο είναι πως, το τι θα γίνει τελικά, θα εξαρτηθεί μέχρι και την τελευταία στιγμή, αφού το παζάρι των Ευρωπαίων για να αποκομίσουν όσο το δυνατόν περισσότερα από την Ελλάδα, θα παίζεται μέχρι την τελευταία ώρα.

Το θέμα είναι ότι η ελληνική κυβέρνηση οφείλει να μην περιμένει το αποτέλεσμα της διαπραγμάτευσης, αφού η απόφαση που θα παρθεί από τους Ευρωπαίους στις 25 Μαρτίου δεν θα συνιστά την καταστροφή μας, αλλά ούτε – σε άλλη περίπτωση – θα μας κάνει να πανηγυρίσουμε. Η ελληνική κυβέρνηση πρέπει να πει από τώρα σε όλους εμάς το τι θα (μας) συμβεί, σε κάθε περίπτωση, είτε μας εκχωρήσουν οι εταίροι μας ό,τι τους έχουμε ζητήσει, είτε μας ζητηθεί δέσμευση για νέα μέτρα.
Η ελληνική κυβέρνηση οφείλει να εξηγήσει από τώρα στην ελληνική κοινή γνώµη τι θα επακολουθήσει και στη µία και στην άλλη περίπτωση, οφείλει να πει την αλήθεια που θα αφορά την επόμενη μέρα μας, όποια κι αν θα είναι αυτή, όσο «βαριά» ή όσο «ελαφριά».

Ας μας πουν, όμως, διάολε, για να ξέρουμε τι μας περιμένει. Για μια φορά, έστω...

8.3.11

Προτεραιότητες...

Τη στήριξη στην προσπάθεια της χώρας για να βγει από την κρίση ζήτησε, την Τρίτη 8/3/11, ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου, από τους πολιτικούς αρχηγούς, τους οποίους συνάντησε λίγο πριν από την κρίσιμη Σύνοδο Κορυφής της 24ης Μαρτίου.
Ο πρωθυπουργός, με την ολοκλήρωση των συναντήσεων, δήλωσε: «Βασική μας επιδίωξη, με όπλο τις θυσίες των πολιτών, όσο το δυνατόν γρηγορότερα, είναι - από τα βαθιά και χρόνια προβλήματα - η Ελλάδα να σταθεί στα πόδια της».

Πρόεδρε, για να σταθεί, όμως, στα πόδια της, θα πρέπει να τα κλείσει, πρώτα...

1.3.11

Άγρυπνος στην Αθήνα

Από τότε που η πρωινή μου δουλειά γλεντάει με ολόκληρα κομμάτια επίσχεσης και από τότε που σταμάτησα τις πολύ πρωινές εκπομπές - ναι, πρέπει να διορθώσω αυτή τη φράση στο βιογραφικό μου στο www.protagon.gr – έχω μετατραπεί και πάλι σε νυχτοπούλι, αφού δεν χρειάζεται να ξυπνήσω νωρίς. Είναι, λοιπόν, άλλο ένα βράδυ από αυτά που δεν κοιμάμαι, είμαι κι εγώ άλλος ένας άγρυπνος στην Αθήνα, ανάμεσα σε χιλιάδες ανθρώπους, μη σου πω κι εκατομμύρια, στην πόλη που ποτέ δεν κοιμάται και μπορεί να φιλιέται στο στόμα με αθεράπευτα κλισέ που βρίσκει στις σκοτεινές γωνιές του κάθε δρόμου. Mετά από ένα, περίπου, χρόνο, οι νύχτες φαίνονται να επιστρέφουν σε μένα, νιώθοντας ότι μου ανήκουν.
Είναι από αυτά τα βράδια, ανάμεσα σε πολλές σκέψεις, που παίζω το παιχνίδι των ερωτήσεων με μένα, σε mind games που, συνήθως, χάνω. Είναι από αυτά τα βράδια που ρωτάω τον εαυτό μου σαν παρουσιαστής τηλεπαιχνιδιού, ξεκινώντας με το ρήμα «ξέρεις;».

Ξέρεις ότι το αν εμμείνεις στο γιατί κάτι πήγε στραβά, πιθανώς και να μην κάνεις ποτέ το επόμενο βήμα;
Ξέρεις πότε να φεύγεις;
Ξέρεις να μαστορεύεις ζωές;
Ξέρεις τι αγαπάς περισσότερο στη ζωή σου;
Ξέρεις ν΄ αγαπάς;
Ξέρεις ότι το πιο εύκολο για να εκφράσεις κάτι είναι να το γράψεις, αλλά το πιο δύσκολο είναι να το πεις face to face;
Ξέρεις πού πάει ο χρόνος όταν χάνεται;
Ξέρεις ότι η μεγαλύτερη επιθυμία είναι η επιθυμία να ζήσεις;
Ξέρεις ότι μία από τις μεγαλύτερες δυσκολίες που καλούνται να παλέψουν οι σύγχρονοι άνθρωποι είναι η δυσκολία συναισθηματικής δέσμευσης;
Ξέρεις;

Από τα ηχεία βαράνε οι Faithless - Insomnia και είναι από αυτά τα βράδια, ανάμεσα σε πολλές σκέψεις, που παίζω το παιχνίδι των ερωτήσεων με μένα, σε mind games που, συνήθως, χάνω. Για το μόνο που είμαι σίγουρος και βάζω και στοίχημα για να κερδίσω, είναι ότι η νύχτα αποτελεί το μοναδικό τρικ που μπορεί να τέμνει τις παράλληλες διαδρομές, τις παράλληλες ζωές των ανθρώπων. Που είναι άγρυπνοι (και) στην Αθήνα...

Kλείνω την τηλεόραση, δεν θέλω άλλο Καντάφι και λοιπούς μικρούς και μεγάλους δικτάτορες της ζωής μας, δεν θέλω άλλα επικίνδυνα καιρικά φαινόμενα, άλλα μέτρα για την κρίση, κουράστηκα να μαθαίνω για απόψε, αποφασίζω να αλλάξω εποχή για την υπόλοιπη νύχτα, αρχίζω και νυστάζω, ξημερώνει. Πάω για ύπνο και μπορεί να ονειρευτώ ξανά ότι φτάνω νύχτα στο Ελ Πάσο για να περάσω το πρωί τα σύνορα πάνω από το Pίο Γκράντε, εκεί, στο φυλάκιο της γέφυρας.

Ξέρεις ότι ονειρευόμαστε κατά μέσο όρο 2 ώρες κάθε νύχτα; Αυτό μας κάνει, περίπου, 6 χρόνια συνολικών ονείρων στη διάρκεια της ζωής μας.

Αλλά πάντα η ζωή μπορεί να είναι ολόκληρη ένα όνειρο, το ξέρεις, έτσι δεν είναι;

11.2.11

Η λύση για το hangover(;)

Καταρχάς, δύο διαπιστώσεις.

Η πρώτη είναι ότι όλο και πιο συχνά ψάχνομαι με ιατρικές μελέτες - παλιά δεν ήμουν έτσι, ορκίζομαι - άρα μάλλον γερνάω. Ή θέλω να γίνω πιο σοφός, ξέρω κι εγώ, τι να πω;

Η δεύτερη είναι ότι δεν πίνω σταγόνα αλκοόλ, το π(ι)οτό κι εγώ δεν τα πάμε καθόλου καλά. Βγαίνω βράδυ σε μπαρ και έχω ένα γεμάτο ποτήρι «κάτι», που με κοιτάζει και το κοιτάζω...
Διάβασα, λοιπόν, μια μελέτη στην επιστημονική επιθεώρηση New Scientist που αναφέρει τον τρόπο με τον οποίο ίσως αντιμετωπίζεται άμεσα το hangover, δηλαδή οι δυσάρεστες συνέπειες της μέθης. Την ανακάλυψη έκαναν Αμερικανοί επιστήμονες οι οποίοι προτείνουν κατάποση ασπιρίνης, όχι με νερό, αλλά με καφέ...
Σύμφωνα με τα ευρήματά τους, λέει, η καφεΐνη που έχει ο καφές και τα αντιφλεγμονώδη συστατικά της ασπιρίνης και των άλλων παυσίπονων, δρουν κατά της αιθανόλης ή του καθαρού οινοπνεύματος που κατσικώνεται στον οργανισμό μετά τη μέθη.
Το άλας που περιέχει το καθαρό οινόπνευμα είναι αυτό που προκαλεί πονοκέφαλο, ακόμη και εάν ληφθεί σε μικρές δόσεις, γι’ αυτό και το πρωί ξυπνάς υδροκέφαλος.
Στο πλαίσιο των πειραμάτων, ο καθηγητής Michael Oshinsky – για πρώην Πολωνός που ξέρει από μπεκροκανάτες μου κάνει, που τον έκαναν μετεγγραφή - προκάλεσε πονοκέφαλο σε αρουραίους, δίνοντάς τους μικρές ποσότητες αλκοόλ.
(- Τι επιστήμονας είσαστε; «Μεθάω αρουραίους»)

Ακολούθως, τους χορήγησε καφεΐνη και παυσίπονα φάρμακα για να αποκαλύψει τον τρόπο με τον οποίο ο συνδυασμός μπλοκάρει το άλας του αλκοόλ και ανακουφίζει από τον πόνο. Επιπλέον, οι αρουραίοι δεν αφυδατώθηκαν, όπως φοβούνταν οι ειδικοί, λόγω της λήψης καφεΐνης μετά από αλκοόλ, αλλά έμειναν με την επιδερμίδα φράπα, σαν κυρία της καλής κοινωνίας έπειτα από μπότοξ.
Αφενός οι επιστήμονες εκτιμούν ότι θα χρειαστεί περαιτέρω διάλογος - με τους αρουραίους; - προκειμένου να ληφθεί απόφαση για να οριστεί ως στάνταρ θεραπεία η λήψη καφεΐνης με παυσίπονο. Μέχρι τότε συνιστούν σε όσους επιθυμούν να κάνουν τη θεραπεία, να μη λαμβάνουν καφεΐνη και παυσίπονο με άδειο στομάχι και ποτέ νωρίτερα από έξι ώρες από το τελευταίο τους ποτήρι. Αν θυμούνται, βέβαια, πότε το ήπιαν.
 Αφετέρου, δεν πήραν θέση λέγοντας, επιστήμονες άνθρωποι, ότι «καλό θα ήτο να μην πίνετε όλο το Βόσπορο, μη γίνεστε λιώμα-αλοιφή για τους αστραγάλους, παλιο-Ορέστηδες Μακρήδες, δεν κάνει καλό κλ.π.
Σε μια τρίτη περίπτωση, αν - τελικά - αυτή είναι η θεραπεία για το hangover, κανείς τους δεν θα μπορέσει να ισχυριστεί το κλασικό «non tested on animals»...