31.5.07

Συνθήματα…


Σε τοίχους, σε τουαλέτες, σε πανό, με μαρκαδόρους, με σπρέι, με πινέλα…

ΞΕΝΟΙ ΜΗΝ ΜΑΣ ΑΦΗΝΕΤΕ ΜΟΝΟΥΣ ΜΕ ΤΟΥΣ
ΕΛΛΗΝΕΣ

ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΜΑΣ ΛΕΝΕ
ΝΑ ΜΗΝ ΚΑΝΟΥΜΕ ΠΑΡΕΑ

ΤΑ ΠΤΥΧΙΑ COPIES ΚΤΩΝΤΑΙ

ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΙΟ ΩΡΑΙΕΣ... ΣΚΑΤΑ ΣΤΑ ΤΟΡ MODELS

ΤΟ LIFE STYLE ΕΙΝΑΙ ΜΑΓΙΚΟ ΜΕΤΑΤΡΕΠΕΙ ΤΑ ΜΗΔΕΝΙΚΑ ΣΕ ΝΟΥΜΕΡΑ

ΑΡΑΖΩ ΑΡΑ... ΖΩ

Η ΒΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΛΥΣΗ, Η ΛΙΑ ΟΜΩΣ ΕΙΝΑΙ ΒΙΣΣΗ

ΕΛΕΝΙΤΣΑ Σ' ΑΓΑΠΩ... ΚΑΙ ΑΣ ΤΟΥΣ ΕΧΕΙΣ
ΠΑΡΕΙ ΟΛΟΥΣ

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ... Η ΜΟΝΗ ΠΟΛΗ ΠΟΥ
ΓΡΑΦΕΤΑΙ ΜΕ ΔΥΟ ΣΙΓΜΑ ΚΑΙ ΠΡΟΦΕΡΕΤΑΙ
ΜΕ ΔΥΟ ΛΟΥ.

ΦΟΝΙΑΔΕΣ ΤΩΝ ΧΟΝΤΡΩΝ ΔΙΑΙΤΟΛΟΓΟΙ

ΜΗΝ ΣΚΟΤΩΝΕΤΕ ΤΑ ΚΟΥΝΟΥΠΙΑ... ΑΛΛΟΙ
ΣΑΣ ΠΙΝΟΥΝ ΤΟ ΑΙΜΑ

ΔΙΑΤΗΡΕΙΤΕ ΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΚΑΘΑΡΗ! ΠΕΤΑΤΕ
ΤΑ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ ΣΑΣ ΣΤΟΝ ΠΕΙΡΑΙΑ

30.5.07

Evidence

Αρκετές φορές μπαίνω στη διαδικασία να ανακαλέσω πράγματα που συνέβησαν άλλες χρονιές, σαν σήμερα. Για κάντε κι εσείς τώρα ένα recall.
Τι σας είχε συμβεί 30 Μαΐου 1996;

…βρέχει πολύ, οι υαλοκαθαριστήρες δουλεύουν στο φουλ και δεν μπορούν πάρουν όλο το νερό από το παρμπρίζ. Αν τους κοιτάξω πολύ ώρα μπορεί να διακτινιστώ; Σταματάω μπροστά στο σπίτι της Κ., κατεβαίνει...

Φοράει αυτά τα φορεματάκια που δεν προλαβαίνεις να τα βγάλεις, τα σηκώνεις. Απλά. Μπαίνει στο αυτοκίνητο, με φιλάει, με φιλάει κι άλλο, κι άλλο, στα τυφλά βάζω μπροστά, ξεκινάω, προσπαθώ να κοιτάω το δρόμο, δε μ’ αφήνει, με θέλει όσο τη θέλω. Μπορεί και παραπάνω. Δεν μπορώ να οδηγήσω, θα σκοτώσω κάναν αθώο, «θύματα πάθους» λέγονται κι αυτά. Παρκάρω στην άκρη του δρόμου, δεν με φιλάει πια, με ρουφάει, θέλει να με φάει, σχεδόν έχει σκαρφαλώσει πάνω μου. Ήρθε η ώρα. Απλώνω το χέρι μου προς το ντουλαπάκι της Spider για να πιάσω τα προφυλακτικά, το ανοίγω κι ένα άπλετο φως λούζει την καμπίνα, μπορώ να το δω και με κλειστά μάτια. Πόσο φως μπορεί να βγάζουν τα λαμπάκια από τα ντουλαπάκια των αυτοκινήτων; Ανοίγω τα μάτια, το φως δεν προέρχεται απ’ το ντουλαπάκι, κάποιος έχει σταματήσει από πίσω και έχει αναμμένα τα φώτα. Τους προβολείς. Μα, τόσος δρόμος άδειος υπάρχει, εδώ βρήκε να σταματήσει; Σηκώνω το χέρι να τους σβήσει, μου κάνει σινιάλο. Ώπα.
Έχουμε θέμα.
Με τα δυο μου χέρια βάζω την Κ. στο κάθισμά της, ψιλοκουμπώνω τα κουμπιά στο πουκάμισο, βγαίνω έξω έτοιμος για όλα. Για όλα;
Είναι η Μ. Το «έτοιμος για όλα» δεν είχε αυτό στο σενάριο…
Χιλιάδες σκέψεις περνάνε από το μυαλό μου, «μας παρακολούθησε», «με παρακολούθησε», «τα είχε καταλάβει όλα», «μαλάκα, μας πιάσανε», «μαλάκα, τι λένε τώρα», «μαλάκα, τι να της πεις τώρα…».
Βρέχει τρελά, λες και σκηνοθετικά η βροχή έχει δυναμώσει, το πουκάμισό μου έχει κολλήσει πάνω μου, βγαίνει κι εκείνη από το αυτοκίνητο, αργά, η σιωπή τέτοιες ώρες μαζί με την αμηχανία μπορούν να σε σκοτώσουν. Η Κ. από μέσα με ρωτάει τι συμβαίνει. Την ακούω, αλλά και δεν την ακούω. Την έχω «ακούσει». Η Μ. έχει το ένα πόδι μέσα στο αυτοκίνητο, το άλλο στο δρόμο, είναι αρκετά ψηλή για να μπορεί να το κάνει αυτό. Με κοιτάζει παγερά, τα μάτια της είναι θολά. Κλαίει. Και με κοιτάζει με περηφάνια μέσα στα μάτια, αυτό με σκοτώνει περισσότερο, περιμένοντας να της πω κάτι. Κάτι. Οτιδήποτε.
Τι να πεις. Τι να της πεις…

- Ξέρω ότι δεν σου λέει κάτι, αλλά… Συγγνώμη…
«Δεκτή η συγγνώμη σου», μου λέει με σταθερή φωνή, μπαίνει μέσα στο αυτοκίνητο, βάζει πρώτη και φεύγει σπινάροντας…
Εκείνο το βράδυ που γύρισα στο σπίτι μου, μου είχε αφήσει τα κλειδιά του διαμερίσματός μου πάνω στο τραπεζάκι του σαλονιού. Στον καθρέπτη του μπάνιου είχε γράψει με κόκκινο κραγιόν: «Ξέχασέ με. Τώρα.»…

Cut

Είναι Μάιος του 2007, 30 Μαΐου, σαν σήμερα, αλλά δεν βρέχει. Μόλις γύρισα από το Μόναχο, τώρα περνάω κάτω από το τούνελ της Αττικής Οδού στα Βριλήσσια, μου θυμίζει πολύ το τούνελ του Μονακό. Μόνο που δεν είμαι στο Μονακό. Στο Μονακό είναι η Μ., μια φίλη της μου είπε ότι «εγκαταστάθηκε εκεί μόνιμα, παντρεύτηκε έναν πολύ πλούσιο που την ήθελε πάντα. Δεν τον αγάπησε ποτέ, από αντίδραση το έκανε».
Την Μ. δεν την είδα ποτέ ξανά. Μόνο στον ύπνο μου, πολλές φορές. Ούτε την Κ., αν και θα ήθελε. Ούτε η Κ. είδε ποτέ ξανά τη Μ., γιατί ήταν οι καλύτερες φίλες, μέχρι «εκείνο» το βράδυ.

Ανάβω τσιγάρο, είμαι κουρασμένος και αξύριστος, είμαι και πάλι σε μια ανοιχτή Spider, όχι σε εκείνη, σε μια καινούρια, κι απ’ το Bose στερεοφωνικό βαράνε οι Faith no More, τα μπάσα του Evidence δονούν την πλάτη μου, σιγοτραγουδάω κι εγώ.

If you want to open your hole
Just put your head down and go
Step beside the piece of the circumstance
Got to wash away the taste of evidence…

Ο καπνός στροβιλίζει μέσα στο κόκπιτ καθώς χιλιάδες σκέψεις στροβιλίζουν μέσα στο μυαλό μου, χιλιάδες ενδεχόμενα, χιλιάδες σενάρια, χιλιάδες «μπορεί», για τίποτε δεν είμαι σίγουρος.
Σίγουρος είμαι για το ότι, τελικά, μπορείς να δεχτείς τη συγγνώμη κάποιου μόνο ως κίνηση «καλής θέλησης», επειδή είσαι ανώτερος άνθρωπος, χωρίς να σημαίνει ότι μπορείς να ξεχάσεις και τα όσα μπορεί να προηγήθηκαν.
Το evidence, το τεκμήριο αδιασάλευτης ενοχής, είναι σαν καρφί που σε τρυπάει και ο πόνος δεν μπορεί να σε αφήσει να το ξεχάσεις. Να το παραβλέψεις. Μπορείς να συγχωρέσεις, μπορείς να δεχτείς τη συγγνώμη κάποιου που κατάλαβε το λάθος του, ή που απλώς ζητάει αντανακλαστικά συγγνώμη, αλλά δεν μπορείς να ξεχάσεις…

Σε λίγο φεύγει και η Τετάρτη, 30 Μαΐου 2007. Μου πήρε 11 χρόνια για να το καταλάβω.
Συγγνώμη που άργησα τόσο πολύ…

29.5.07

Post mail

Έχεις φανταστεί ποτέ τον εαυτό του στη θέση της Lois Lane;

Και δεν εννοώ από την άποψη της απίστευτα παρωπιδικής στραβωμάρας της που δεν μπορεί να καταλάβει ότι ο Clark Kent και ο Superman είναι το ίδιο άτομο.
Φαντάσου ότι γίνεται αυτό που θέλουν και οι δύο. Η Lois Lane μαθαίνει ότι ο Clark Kent είναι ο Superman και πως κι αυτός τη θέλει όσο κι εκείνη.

(Που ως τυπάκι ο... Ζούπερμαν είναι κάπως, αφού το μόνο που κοιτάζει είναι να πηγαίνει γυμναστήριο για να φουσκώνει τα μπράτσα, να βάζει τζελ στη φράντζα και να φοράει το εσώρουχό του πάνω από τα υπόλοιπα ρούχα! Εντάξει, μωρέ! Και να σώζει τον κόσμο, μόνο, όμως, στην περίπτωση που δεν παίζει κρυπτονίτης)

Έστω, λοιπόν, πως έχουν και οι δύο έχουν την πρωινή τους δουλειά στην Daily Planet, (ζευγάρι-δημοσιογράφοι στον ίδιο χώρο είναι καταστροφή, το λέω εκ πείρας!) και το απόγευμα ζουν τη ζωή τους ως ζευγάρι.
Η Lois κανονίζει ένα ρομαντικό δείπνο με κεριά, όση ώρα ο Superman παίζει κλέφτες κι αστυνόμους στους δρόμους της Metropolis. Το φαγητό είναι ήδη στο πιάτο και κρυώνει, καθώς ο Superman στέλνει ένα SMS στη Lois: «Κάποιοι ληστέψανε τη Metropolis Bank και δεν υπάρχει κανείς άλλος που να μπορεί να πιάσει τους ληστές. Δεν μπορώ σήμερα».
Την επομένη, η Lois κανονίζει να πάνε μια βόλτα στο πάρκο. Ο Superman έρχεται αλλά μετά από μισή ώρα βγάζει το κινητό του, στο οποίο είχε 4 αναπάντητες κλήσεις. Το έχει στο αθόρυβο για να μην ενοχλήσει τη Lois αλλά «πρέπει» (είναι λινκ, κάνε "κλικ") να απαντήσει στον αρχηγό της Αστυνομίας, ο οποίος μπορεί να μην έκανε ποτέ καλύτερη δουλειά από τον Superman, αλλά μπορεί πολύ άνετα να του την πει όταν πιστεύει πως εκείνος δεν κάνει καλά το λειτούργημά του.
Η Lois ξέρει πολύ καλά πως ο Superman είναι τρελά ερωτευμένος μαζί της, αλλά δεν μπορεί να έχει μια σχέση με το δυνατό προσκοπάκι που προσφέρεται σε κάθε ανάγκη εκτός από τη δική της. Και να του πει τι; Ότι δεν θέλει να είναι μαζί του επειδή αυτός… είναι πολύ καλός;

Και ο Superman καταλαβαίνει πώς νιώθει η Lois, αλλά του είναι δύσκολο να μη συμβάλλει για να κάνει τον κόσμο καλύτερο. Και ξέρει πως το έργο του δεν τελειώνει ποτέ, αλλά - ενώ κάνει σχέδια - πάντα κάτι γίνεται και δεν βρίσκει το χρόνο που θέλει να αφιερώσει στη Lois.

Άρα, γιατί η Lois να μην πάει με τον Ζορρό;

28.5.07

Σήμερα είναι όλα αλλιώς…

…μπορεί να είναι Δευτέρα, μπορεί να βρέχει, αλλά Τσαγκαροδευτέρα δεν μπορεί να είναι, αφού οι περισσότεροι καθόμαστε λόγω της επιφοιτήσεως του Αγίου Πνεύματος, βοήθειά μας.
(Εντάξει, κατά βάθος, κουλή μέρα είναι, κάποιοι δουλεύουν και οι υπόλοιποι κάθονται).

Με ξύπνησε η βροχή σήμερα που μαστίγωνε τα τζάμια στο δωμάτιό μου. Σηκώθηκα, έκανα ντους, έφτιαξα έναν διπλό ελληνικό, άναψα τσιγάρο (το πόσα έχω ανάψει από τότε που ξεκίνησε αυτό το μπλογκ, μόνο η Για την Αρλέτα ξέρει και τα έχει ψάξει στα τασάκια μου με πολλή μεγάλη αγάπη και γι’ αυτό την αγαπάω περισσότερο!).
Έβαλα να παίζει το «jazz ballads» του Armstrong και κάθισα στο γραφείο μπροστά στην μπαλκονόπορτα.

Σήμερα νιώθω ότι όλα είναι αλλιώς. Καθώς ακούω το «On the sunny side of the street» και η τρομπέτα του Louis παίζει βραχνά και έξω βρέχει - ενώ, ταυτόχρονα, «παίζει» και τρελή μαυρίλα - σκέφτομαι ότι είναι πολύ εύκολο να σε πάρει από κάτω κάτι που σου συμβαίνει και είναι εξίσου εύκολο να το δεις αισιόδοξα.
Ποια είναι η διαχωριστική γραμμή, το κλικ, που λέμε, για να συμβεί αυτό;

Cut
Το τηλέφωνο χτυπάει και είναι η Ε. «Καλημέρα», μου λέει γουργουρίζοντας, «βρέχει σήμερα», αφήνοντας να εννοηθεί ή ενθυμηθεί καλύτερα, ότι την τελευταία φορά που ήμασταν μαζί και έβρεχε, μας είχε... συμβεί κάτω από ένα υπόστεγο στην Κεφαλλονιά.
(Δηλαδή εκείνη ήταν κάτω από το υπόστεγο, εγώ ήμουν απέξω και παραλίγο να πάθω βρογχοπνευμονία. Τώρα και μόνο που το σκέφτομαι… φτερνίζομαι!)
Κλείνω γρήγορα, «έχω δουλειά, θα σε πάρω εγώ», της λέω.

Σήμερα νιώθω ότι όλα είναι αλλιώς. Ρουφηξιά καφέ, τζούρα τσιγάρο, τα δαχτυλίδια του καπνού φτιάχνουν μαγικές εξισώσεις με τη βροχή που πέφτει στην μπαλκονόπορτα.
Είναι όπως τότε. Νέα Ορλεάνη, Νοέμβριος του 1997.
Την είχα ακολουθήσει μέχρι εκεί για να τη δω για μια και μόνο ώρα. Και να αγοράσω μια τρομπέτα Selmer «Chorus 80J». Τι μπορείς να προλάβεις να κάνεις μέσα σε μια ώρα; Τι προλαβαίνεις να πεις; Πόσο καλά μπορείς να σκεφτείς σε μια ώρα, πώς μπορείς να πεις μια και μόνο κουβέντα που αφορά μια ολόκληρη ζωή; Τι μπορείς να αφήσεις πίσω για να μείνεις για πάντα σε μια άλλη χώρα; Τι μπορείς να θυσιάσεις; Και τι είναι αυτό που σε έκανε, τελικά, να αλλάξεις γνώμη και να πεις «όχι»;
Ποια είναι η διαχωριστική γραμμή, το κλικ, που λέμε, για να συμβεί αυτό;
Ποιο είναι το μυστικό για να βρεθείς από το ένα πεζοδρόμιο της ζωής στο άλλο; Ποιες διεργασίες γίνονται στο μυαλό για να βρεθείς στη συγκεκριμένη side of the street?

Οι τελευταίες νότες από το «On the sunny side of the street», που διαρκεί 6:49΄΄ και που το έχω βάλει να παίζει στο repeat, κάνουν fade out.
Grab your coat and get your hat
Leave your worries on the doorstep
Life can be so sweet
On the sunny side of the street…

Σήμερα νιώθω ότι όλα είναι αλλιώς. Πιο καλά. Καθώς σβήνω το τσιγάρο μου, θυμάμαι μια πολλή μεγάλη ατάκα που θα έπρεπε να πω τότε, ως απάντηση στην ερώτηση «γιατί δε μένεις μαζί μου, εδώ;».
«Το κεφάλι μας είναι στρογγυλό για να επιτρέπει στις σκέψεις μας να αλλάζουν κατεύθυνση…»
Francis Picabia

Ανοίγω την μπαλκονόπορτα και βγαίνω στη βροχή…

26.5.07

Great white

Ο Άκης, με είχε ρωτήσει αναφορικά με εκείνο που είχα γράψει στο ποστ, «Συνομιλώντας με τον Προυστ», για το ποιος είναι ο μεγαλύτερος φόβος μου.

Παίρνω βαθιά ανάσα και ξεκινάω…

…Ήμουν στην Αυστραλία για δουλειά, για ένα θέμα. Πρωτοχρονιά 1999, στην παραλία. Είχαμε πάει για μπάνιο και εγώ, νιώθοντας ότι κολυμπάω πολύ καλά, ανοίχτηκα για να φτάσω μέχρι το πλέγμα που προστατεύει τους λουόμενους. Θα έφτανα μέχρι εκεί και θα γύριζα. Τέλεια γυμναστική.
Μόλις έφτασα μέχρι εκεί έκανα μια βουτιά για να δω, όσο μπορούσα, μέχρι πού έφτανε αυτό το πλέγμα, έτσι, να ξέρω. Τότε – και επειδή έχω κάποιους βαθμούς αστιγματισμό – είδα έναν τεράστιο όγκο να έρχεται καταπάνω μου, από την άλλη πλευρά του πλέγματος.
Σαν ταινία. Τρόμου.
Δεν πίστευα ποτέ ότι μπορείς να ιδρώσεις μέσα στη θάλασσα και ειδικά μέσα στον ωκεανό. Ήταν κρύος ιδρώτας που τον ένιωθα να κυλάει ενώ ήμουν μέσα στο νερό.
Τότε ένιωσα τι θα πει φόβος, στην πιο αγνή μορφή του. Δεν ήμουν σίγουρος ότι ήταν καρχαρίας, μάλλον δεν ήθελα να το πιστέψω, ανάκατες σκέψεις έρχονταν στο μυαλό μου, μέχρι που άκουσα τη σειρήνα πίσω μου να ουρλιάζει. Αυτή που σημαίνει ότι όλοι πρέπει να βγουν από τη θάλασσα. Όλα αυτά μέσα σε δευτερόλεπτα. Λεπτά; Δεν ξέρω.
Η ζωή μου, όπως στη διαφήμιση, πέρασε μπροστά από τα μάτια μου. Ταυτόχρονα, το πλέγμα δεχόταν απίστευτη πίεση από τον όγκο (που ήταν πολύς ο όγκος, όμως) και είχε και ένα τεράστιο πτερύγιο, έτσι, για να είμαστε σίγουροι ότι είναι καρχαρίας, μη και έχουμε κάποιο ενδοιασμό! «Για όποιον δεν κατάλαβε είμαι καρχαρίας, να και το πτερύγιό μου, σάκερς».

Το κεφάλι μου ήταν έξω από το νερό αλλά μπορούσα να ακούω τα χτυπήματα που έδινε ο κύριος Καρχαρίας πάνω στο πλέγμα, άλλωστε το έβλεπα να κουνιέται με σφοδρότητα. Τα πόδια μου είχαν παγώσει, ένιωθα ότι είχα πάθει εγκεφαλικό. Απλώς και μόνο είχα παραλύσει από τον φόβο. Σαν να υπνωτίζει το δέος, σα να σου σταματάει οποιαδήποτε λειτουργία, λες και ο εγκέφαλος δεν μπορεί να δώσει καμία εντολή στα μέλη σου, δεν μπορώ να το πω αλλιώς. Ξαφνικά «ξύπνησα» γιατί μέσα μου μια φωνή μου έλεγε «πρέπει να ζήσεις», είμαι σίγουρος ότι την άκουσα, γύρισα προς την ακτή κι άρχισα να κολυμπάω σαν τρελός. Σαν τρελός, όμως. Ποιος Φελπς και λοιποί all star της κολύμβησης… Όπως στα κινούμενα σχέδια. Κι αυτό το θυμάμαι πολύ καλά. Η ακτοφυλακή είχε βγάλει ήδη φουσκωτό σκάφος και ερχόταν προς το μέρος μου. Αργότερα, μου είπαν ότι κολυμπούσα όχι ουρλιάζοντας, αλλά βογκώντας, λες και πονούσα, οι φίλοι μου με άκουγαν στην παραλία, τέτοια παγερή ησυχία είχε εκεί έξω στην παραλία, μέχρι που το έμπειρο χέρι ενός ναυαγοσώστη με έπιασε και με έβαλε πάνω στο ταχύπλοο, για να φτάσουμε σώοι στην ακτή. Λίγο πριν βγούμε έξω, ο καρχαρίας σχεδόν ανέβηκε πάνω από το πλέγμα με ένα πήδημα έξω από το νερό. (Και σκεφτείτε πως, από ό,τι είπαν μετά, το εν λόγω… πλασματάκι που συνάντησα, ζύγιζε 4 τόνους και έφτανε τα 6 μ., με πρόχειρους υπολογισμούς!)
Εκεί λιποθύμησα και συνήλθα την επόμενη μέρα, δεν θυμόμουν το συμβάν, λες και δεν είχε συμβεί ποτέ. Οι φίλοι μου, μου είπαν τις λεπτομέρειες. Με πονούσε όλο μου το κορμί και όλοι οι μύες μου ήταν πιασμένοι από την έντονη άσκηση. Την καταπόνηση για τη ζωή μου.

Έκτοτε, δεν ανοίγομαι εκτός παραλίας στη θάλασσα, στην όποια θάλασσα, ακόμη και στις ελληνικές που τέτοια κήτη δεν θα δεις, και πάντα θα ρίξω μια ματιά στο βυθό. Ένας φίλος μου, ψυχολόγος, μου λέει ότι είναι θαύμα που κάνω ακόμη μπάνιο. Στη θέση μου, από ό,τι είπε, θα έπαιζε μπάλα δίπλα σε πισίνες.
Στη ζωή μου, μου την έχουν πέσει κλέφτες, ναρκομανείς (που δεν μου έκαναν και τίποτε γιατί είμαι κοντά τους και τους αγαπάω) και δεν έχω φοβηθεί ποτέ, ίσως γιατί ποτέ δεν πίστεψα ότι θα χοντρύνει το πράγμα ή επειδή, αν συμβεί, μπορώ να αμυνθώ. Δεν ξέρω.
Είμαι σίγουρος ότι με τον φίλο μου τον καρχαρία φοβήθηκα γιατί κατάλαβα ότι εκεί μέσα εκείνος είναι ο κυρίαρχος. Το αφεντικό. Που περνάει και όλοι κάνουν τουμπεκί. Βαράνε προσοχές, πώς να το πω; Υποσυνείδητα είχα στο μυαλό μου και όλα αυτά που είχα διαβάσει μέχρι τότε - αργότερα έμαθα πολλά περισσότερα – ότι ο καρχαρίας έχει επιβιώσει από την προϊστορία μέχρι και τι μέρες μας, για έναν και μόνο λόγο: Γιατί είναι ο καλύτερος κυνηγός που υπάρχει στον πλανήτη. Και μόνο που μπορεί να εντοπίζει το θήραμά του από τόση μεγάλη απόσταση, (μπορεί να αισθανθεί μια σταγόνα αίματος σε 100 λίτρα νερό!) αυτό τον μετατρέπει σε έναν κίλερ που ξέρει πότε, πού και πώς θα χτυπήσει το στόχο του. Κάθε φορά με όποιο τρόπο θέλει, αρκεί να το θέλει.
Μόνο κατά λάθος επιτίθεται σε μας, περνώντας μας για φώκιες (οπότε αν συναντηθείτε ποτέ, του φωνάζετε «συγκεντρώσου, μαλάκα, δεν είμαι φώκια») ή αν νιώσει ότι απειλείται και πρέπει να υπερασπίσει την περιοχή της κυριαρχίας του. Αυτά τα έμαθα βλέποντας όλα τα ντοκιμαντέρ από το Νάσιοναλ, ενώ χρόνια πριν τη μεγάλη συνάντηση με τον μεγάλο λευκό, είχα εντρυφήσει στα ντοκιμαντέρ του μεγάλου Κουστώ.

Κι αν με ρωτήσετε αν σήμερα σιχαίνομαι τους καρχαρίες, θα σας πω πως «όχι», ούτε τους σιχαίνομαι, ούτε θέλω να πεθάνουν. Τους φοβάμαι και τους σέβομαι. Τώρα γράφω αυτό το ποστ με την ασφάλεια των τόσων ετών, και κάνω και πλακίτσα, αλλά κι από τότε το είδα «καλά που δεν πάθαμε και τίποτε».
Οι σαρκς και ειδικά οι λευκοί, είναι πολύ όμορφα ζώα, έχουν τέλεια αεροδυναμική στο σώμα και στο, κάτω-κάτω, ο «δικός μου» θα με έτρωγε επειδή θα ακολουθούσε το νόμο της φύσης. Απλά! Αν το δούμε το θέμα και αλλιώς, κάθε χρόνο σημειώνονται το πολύ 75 επιθέσεις από καρχαρίες σε όλο τον κόσμο, ενώ ο άνθρωπος εξολοθρεύει ετησίως γύρω στα 100 εκατομμύρια καρχαρίες. Τους έχουμε για πλάκα και, χωρίς πλάκα τώρα, πρέπει να το δούμε λίγο αλλιώς, τους έχουμε ξεπαστρέψει με το πρόσχημα ότι δεν τα πάμε καλά μαζί τους. Ότι όταν πεινάνε, κάνουν μαλακίες. Αν σκεφθούμε πόσοι άνθρωποι πεθαίνουν κάθε χρόνο από τροχαία ατυχήματα ή ακόμα κι από κάποιο τσίμπημα εντόμου, είναι φανερό ότι οι καρχαρίες θα πρέπει να συγκαταλεχθούν στους ελάχιστα επικίνδυνους εκπροσώπους του ζωικού βασιλείου.

Οπότε, αν συναντηθώ ποτέ ξανά μαζί του, υπό τις ίδιες συνθήκες, θα πεθάνω από το φόβο μου γιατί θα είμαι αντιμέτωπος με όλα αυτά που ξέρω ότι μπορεί να κάνει!

Έχετε φοβηθεί ποτέ ότι «σκουραίνουν» τα πράγματα; Έχετε φοβηθεί ποτέ για τη ζωή σας;

Y.Γ.: Αφιερωμένο στην Αμαλία, που δεν δείλιασε να κοιτάξει κατάματα τον θάνατο και να τον αντιμετωπίσει στα ίσια και με αξιοπρέπεια.

Εύχομαι να μην ξεχάσουμε πολύ γρήγορα το παράδειγμά της...

25.5.07

Αντίο, Αμαλία



Η Αμαλία Καλυβίνου πέθανε.
Πλέον ξεκουράζεται και δεν πονάει...
Η φωνή της, όμως, ακόμα ακούγεται σε αφτιά απάνθρωπων που θεωρούν εαυτούς παρηγορητές.

Αμαλία, συγγνώμη που δεν μπόρεσα να κάνω τίποτε για σένα.

Καλό ταξίδι, να προσέχεις...

Υ.Γ.: Η κηδεία της θα γίνει το Σάββατο 26 στις 12.30 μ.μ. στο Νεκροταφείο της Αναστάσεως στον Πειραιά, περιοχή Χαραυγή.

Σας ευχαριστούμε πολύ που ήρθατε!



24.5.07

New York (δις)

Σαν σήμερα, 24 Μαΐου 1883, εγκαινιάζεται η γέφυρα του Μπρούκλιν, που ενώνει το νησί του Μανχάταν με την περιοχή Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης. Έχει μήκος 600 μέτρα και είναι η μεγαλύτερη κρεμαστή γέφυρα της εποχής.
Εγώ βρέθηκα εκεί, στο Μεγάλο Μήλο, το 2001. Ήταν Χριστούγεννα, παραμονές του 2002...

(Όταν ταξιδεύεις προς την Aμερική, κυνηγάς πάντα τον ήλιο. Φτάνεις σχεδόν την ώρα που έφυγες. Ίσως γι' αυτό τα ταξίδια προς τη Δύση είναι μαγικά. Nικάς τον χρόνο, το μεγάλο αήττητο αντίπαλο. Σα Μίλαν – Λίβερπουλ. Ό,τι κερδίσεις, θα το χάσεις στην επιστροφή. Ποτέ δεν κερδίζουμε σ' αυτή τη μάχη. Γιατί πάντα υπάρχει η επιστροφή...).

Xριστούγεννα του 2001, λοιπόν, στο JFK. Σου εύχονται καλή διαμονή, σχεδόν σ' ευχαριστούν που διάλεξες την πόλη τους για τις γιορτές, που δεν φοβήθηκες. H διαφήμιση της πόλης της Nέας Yόρκης που ακούγεται και γράφεται παντού είναι καταπληκτική στον αυτοσαρκασμό της: «Σε περίπτωση που αναρωτιέστε, η Nέα Yόρκη είναι ανοιχτή για τα Xριστούγεννα».

Eίναι ακόμα μέρα, αλλά εδώ νυχτώνει νωρίς. O αστυνομικός που σε οδηγεί στα ταξί, σου βάζει στο χέρι το έντυπο με τις τιμές της κούρσας στα διάφορα σημεία της πόλης, μην πιαστείς κορόιδο. Oι ταξιτζήδες λέγονται πάντα Aχμέτ ή Mοχάμεντ. Tα ονόματά τους είναι πάντα άφοβα γραμμένα στο τζάμι που χωρίζει το πίσω κάθισμα. Δεν μιλάνε όμως. Δύσκολες οι κουβέντες για τη χώρα και τη γλώσσα του καθενός. Η τηλεόραση δείχνει το ρεπορτάζ της σύλληψης ενός ακόμα Άραβα με εκρηκτικά στα παπούτσια του, στην πτήση από Γαλλία. Αστυνομικό δελτίο ανακατεμένο με Xριστουγεννιάτικα τραγούδια στην οθόνη. Xριστουγεννιάτικες διαφημίσεις. Xριστουγεννιάτικα κάλαντα. Xριστουγεννιάτικα δέντρα στους κήπους των σπιτιών. Xριστουγεννιάτικα φωτάκια στα μπαλκόνια. Δίπλα, πάντα μια σημαία. Παντού. Στους τοίχους, ένα σύνθημα: «united we stand».

H Nέα Yόρκη αντιμετωπίζει την απειλή με υπερβολική δόση Xριστουγέννων. Mελό εναντίον θανάτου. Nιώθω κουρασμένος. Aπό το ταξίδι, τη διαφορά ώρας, τις δικές μου σκέψεις. Tι ήρθα να δω; Bλέπουμε στ' αλήθεια ή βλέπουμε αυτό που θέλουμε να δούμε; Εγώ ήρθα για εκείνη. Kάνει κρύο, το βράδυ η θερμοκρασία πέφτει κάτω απ' το μηδέν, ο αέρας είναι παγωμένος. Kρύο, γάντια, σκούφοι. Κι εκείνη…

Tα Brooklyn Heights είναι η αγαπημένη μας βόλτα. Eδώ, καθισμένοι στα παγκάκια, βλέπουμε απέναντι την καρτ-ποστάλ «Mανχάταν». Eδώ έχει κάτι υπέροχα σπίτια. Mε τοίχο όλο τζάμι, να βλέπεις συνέχεια τους φωτισμένους πύργους απέναντι. Tώρα στα κάγκελα έχει λουλούδια, φωτογραφίες, ρούχα, σημειώματα, «θα σας θυμόμαστε πάντα». Eδώ είχαν σταθεί εκείνη τη μέρα – μου λέει το ζευγάρι μπλε μάτια - και έβλεπαν τον κόσμο να περνάει με τα πόδια την κλειστή γέφυρα, ενώ πίσω οι πύργοι σωριάζονταν στη σκόνη.
Πρόγραμμα «ρεβεγιόν της Πρωτοχρονιάς»: Θα πάμε στην Times Square γιατί «πρέπει» και, κάποια στιγμή, τα ξημερώματα, θα περπατήσουμε και θα σταθούμε στη μέση της Brooklyn Bridge όπως κάναμε κάθε χρόνο, δίπλα στους άλλους που σαν και μας θα υποδεχτούν τη νέα χρονιά στον αέρα. Kι όταν θελήσω να νιώσω τον ίλιγγο του ύψους και πλησιάσω πολύ κοντά τα κάγκελα να δω το μαύρο νερό μακριά κάτω, θα ακούσω τη φωνή του μπάτσου από το μεγάφωνο του περιπολικού: «Όχι στη δικιά μου γέφυρα, φίλε».

Περπατάμε τη γέφυρα με σηκωμένους γιακάδες, το κρύο εδώ πάνω σε κάνει να κλαις, εκείνη δεν κλαίει από το κρύο, εμένα δεν με πειράζει το κρύο. Το Άγαλμα της Eλευθερίας και το νησάκι Έλις αριστερά, μπροστά οι πύργοι σιγά-σιγά πλησιάζουν, με το κενό ανάμεσά τους. Eίχα ξεχάσει ή δεν μπορούσα να φανταστώ πόσο είναι αυτό το κενό. (Πόσο είναι αυτό το κενό στους Πύργους, το άλλο κενό, το «άλλου τύπου» κενό, το έχω δίπλα μου.)
O φράκτης γύρω από την περιοχή του WTC έχει μετατραπεί σε μνημείο πεσόντων. Kεριά είναι πάντα αναμμένα. Φωτογραφίες, ρούχα, παιχνίδια, σημειώματα. Tώρα, τρεις μήνες και μετά, δεν υπάρχουν αναζητήσεις. Όμως ακόμα όλοι έρχονται να γράψουν μια λέξη, λες κι αυτά τα σημειώματα στους τοίχους κρατάνε ακόμα μια επαφή με αυτούς που χάθηκαν ξαφνικά. Αυτά τα μηνύματα είναι σαν τη δικιά μας συνάντηση με εκείνη.

Για να κρατάμε μια επαφή που έχει χαθεί εδώ και καιρό…

Mια πόλη μαγκωμένη, μουδιασμένη, προσπαθεί να πάρει πάλι μπρος. Μια σχέση μουδιασμένη, από την άλλη, κάνει βόλτες στην πόλη. Λες και θα βρει αυτό που της λείπει. Χτες βράδυ που βγήκα μόνος μου μια βόλτα για να σκεφτώ, έριχνε χιονόνερο, μπήκα τρέχοντας σε ένα μετρό που βρήκα μπροστά μου. Στο βαγόνι δακρυσμένος απ' το κρύο, έτρεχαν τα μάτια μου. Τελικά, με πειράζει το κρύο… Μπροστά μου δυο κορίτσια κάθονται και με κοιτάζουν χαμογελώντας. Aνοίγει η μια την τσάντα, βγάζει ένα χαρτομάντιλο και μου το δίνει.

Tη νύχτα ξυπνάω ιδρωμένος. Έχω jet lag και μια σχέση που δεν «τραβάει». Bγαίνω στο κρύο ξημερώματα. Στη γωνία, 8η και κάτι, Πορτορικάνοι, πρωινοί εργάτες και νυχτερινές βίζιτες. Kαφές στο χαρτονένιο κουτί, γλιστερός δρόμος, παγωμένα τα νερά, ασανσέρ, κλειδί, 9ος όροφος, καφές, τσιγάρο. Mόνος, 7.00 το πρωί, στο Mανχάταν. Βραδιάζει. Σκέφτεσαι περίεργα πράγματα. Έχει πανσέληνο. Θέλω να κάνω Πρωτοχρονιά στην Times Square. Εντάξει, δεν ήρθα γι' αυτό.

Bλέπω τα σφιγμένα πρόσωπά τους, τον φόβο. Έχουν πληροφορίες για χτύπημα, στ' αλήθεια φοβούνται. Eφτά χιλιάδες αστυνομικοί, σ' έναν τεράστιο κλοιό, ελικόπτερα στον αέρα, σαν πολεμική επιχείρηση. Kι ανάμεσα, μερικές δεκάδες ή εκατοντάδες χιλιάδες Nεοϋορκέζων, που ήρθαν γιατί έπρεπε, το βλέπεις στα σοβαρά πρόσωπά τους, ότι έπρεπε να μη δείξουν ότι φοβούνται. Το πρόσωπό της σφίγγεται, είναι φανερό ότι φοβάται τη λέξη που θα ακούσει: «Τέλος». Όταν η αντίστροφη μέτρηση τελειώνει, τα πρόσωπα των αστυνομικών σιγά - σιγά χαλαρώνουν, τα πρόσωπα του πλήθους γίνονται πιο χαρούμενα, ακούγονται οι πρώτες φωνές και τα τραγούδια. Για πυροτεχνήματα ούτε λόγος, αυτή η πόλη δεν αντέχει εκρήξεις. Γιόρτασα την Πρωτοχρονιά του 2002, πλέον, παρέα με όλη την αστυνομική δύναμη της Nέας Yόρκης...
Και με εκείνη, αλλά μπορείς να πεις «γιόρτασα» όταν μόλις τελείωσες μια σχέση;

Στην Aθήνα χιονίζει. Έχω πάλι jet lag. Ξυπνάω πάλι ξημερώματα. Στις 7.00 ντύνομαι, βάζω τον αμερικάνικο σκούφο και βγαίνω έξω με την ελπίδα ότι στη γωνία κάποιος Πορτορικάνος θα μου πει «τι χαμπάρια, αδερφέ», εγώ θα χαμογελάσω και θα ψάξω κάπου να πιω έναν καφέ. Ψυχή στο δρόμο. Παίρνω στην πλατεία τις κυριακάτικες, γυρνάω σπίτι. Bάζω καφέ. Εκείνη έμεινε, τελικά, εκεί.

Cut

Είναι Μάιος του 2007. Μόλις τελείωσε ο τελικός του Τσάμπιονς και η Μίλαν, η ομάδα της, πήρε την κούπα. Εκείνη, τελικά, το είπαμε αυτό, έμεινε στη ΝΥ. Ποιος ξέρει, θα πανηγυρίζει τώρα; Δεν ξέρω.
Το σίγουρο είναι ότι, τώρα πια, δεν θα της τραγουδάει κανείς Σινάτρα το “New York, New York”, τώρα κανείς δεν θα φωνάζει ξημερώματα στο Lower East Side, ανατολικά της 1ης λεωφόρου, «σ’ αγαπάω», τώρα κανείς δεν θα της υποδύεται τον Bruce Willis στο «Αυτός, Αυτή και τα Μυστήρια», τώρα κανείς δεν θα της γράφει MP3 με τραγούδια για άλλους τόπους, άλλες επιθυμίες, άλλες ζωές.
Το λέω με βεβαιότητα, αλλά εύχομαι να μην είναι αλήθεια. Εύχομαι να έχει βρεθεί κάποιος και να τα κάνει όλα αυτά, ακόμα καλύτερα…

Όταν ταξιδεύεις προς την Aμερική, κυνηγάς πάντα τον ήλιο. Μόλις τελειώνουν οι τελευταίες νότες από το «Away From The Sun» των 3 Doors Down
«…'Cause now again I've found myself
So far down, away from the sun
That shines into the darkest place
I'm so far down, away from the sun again
Away from the sun again…»


Πρέπει να κοιμηθώ. Είμαι πτώμα.
Τελικά jet lag έχεις μόνο από τις υπερατλαντικές πτήσεις ή κι από τις υπερατλαντικές σκέψεις;

Καληνύχτα στην Ελλάδα, καλημέρα στην Αμερική…

23.5.07

Έρωτας...

Το πιο διαχρονικό high όλων των εποχών

Έρωτας όπως νόημα κι ανάταση ζωής

Με την πρώτη ματιά

Πρώτος έρωτας

Παράνομος έρωτας

Έρωτας Στα Xρόνια Tης Xολέρας

Έρωτας με φερμουάρ κατεστραμμένα…
…πάνω σε καπό αυτοκινήτου

Έρωτας όπως Άνοιξη

Love is the drug

Ξαφνικός έρωτας

Έρωτας δίχως όρια...

Έπεσε έρωτας…

22.5.07

Υπόθεση Λαμπράκη, 44 χρόνια μετά

σ.σ. Αυτό το κείμενο δεν υπέχει τη μορφή αφιερώματος. Τα περισσότερα είναι γνωστά και τα έχουν γράψει άλλοι, με περισσότερη γνώση από τη δική μου. Έχω μαζέψει αυτά που πρέπει να θυμόμαστε βάσει των λεπτομερειών που θεωρώ σπουδαίες...

Περίληψη με θλίψη

Το βράδυ της 22ας Μαΐου 1963, στη Θεσσαλονίκη, ο βουλευτής Γρηγόρης Λαμπράκης, βγαίνοντας από μια συγκέντρωση για την ειρήνη, χτυπήθηκε θανάσιμα από τους επιβαίνοντες ενός τρικύκλου. Σύμφωνα με όσα έγιναν γνωστά αργότερα, από τη δημοσιογραφική έρευνα, την ανάκριση, αλλά και τη δίκη των ενόχων, η δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη υπήρξε αποτέλεσμα συνωμοσίας και σχεδιασμού.

Εμπνευστές της συνωμοσίας υπήρξαν τα Ανάκτορα και η βασίλισσα Φρειδερίκη, με την οποία είχε έρθει σε σύγκρουση ο βουλευτής. Επικεφαλής του σχεδιασμού και συντονιστές της δολοφονίας υπήρξαν αξιωματικοί της Χωροφυλακής και ιδιαίτερα ο στρατηγός Μήτσου, που διατηρούσε σχέσεις εμπιστοσύνης με τα Ανάκτορα. Αυτός και αξιωματικοί της Ασφάλειας Θεσσαλονίκης επόπτευσαν, εκείνη τη νύχτα, με την παρουσία τους, την εκτέλεση της δολοφονίας.

Εκτελεστές του εγκλήματος υπήρξαν κακοποιοί, μέλη παρακρατικών οργανώσεων και επαγγελματίες αντικομουνιστές, όπως οι Γκοτζαμάνης, Εμμανουηλίδης, Πιτσικώκος και άλλοι.

Λίγα λόγια, εις μνήμην

Ο Γρηγόρης Λαμπράκης γεννήθηκε το 1912 στην Κερασίτσα Αρκαδίας. Σπούδασε ιατρική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και ειδικεύτηκε στη γυναικολογία. Υπήρξε αθλητής με πολλές πανελλήνιες και βαλκανικές νίκες και κατείχε για 23 χρόνια (ως το 1959) το πανελλήνιο ρεκόρ στο μήκος με επίδοση 7,37 μ. Στην διάρκεια της Kατοχής διοργάνωνε με άλλους συναθλητές του αγώνες, διαθέτοντας τα έσοδα σε λαϊκά συσσίτια. Το 1950 κατέλαβε τη θέση του υφηγητή Μαιευτικής - Γυναικολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Xωρίς ενεργό συμμετοχή στην πολιτική μέχρι το 1961, αποφασίζει να κατέβει ως συνεργαζόμενος βουλευτής με την EΔA (Eνιαία Δημοκρατική Aριστερά), μέσα στην οποία κυριαρχούσε το παράνομο τότε KKE. O Λαμπράκης δεν ήταν κομουνιστής. Tο μεγάλο ενδιαφέρον του είναι το Kίνημα Eιρήνης. Όμως, εκείνη την πιο σκληρή φάση του Ψυχρού Πολέμου – όταν οι Aμερικανοί αρχίζουν να εμπλέκονται στην κόλαση του Bιετνάμ και οι Σοβιετικοί τάσσονται υπέρ της ειρήνης – οι ειρηνιστές χαρακτηρίζονται αμέσως συνοδοιπόροι του κομουνισμού. O Λαμπράκης γίνεται αντιπρόεδρος της «Eλληνικής Eπιτροπής διά την Διεθνήν Ύφεσιν και Eιρήνην» και, χάρη στην ισχυρή, χαρισματική προσωπικότητά του, αναδεικνύεται σε ανερχόμενο αστέρι της ελληνικής Aριστεράς.
H μεγάλη του στιγμή είναι στις 21 Aπριλίου (μερικές φορές η ιστορία παίζει πολύ παράξενα παιχνίδια με τις ημερομηνίες) του 1963. Στο πρότυπο των αντίστοιχων εκδηλώσεων που γίνονται στο εξωτερικό, η πρώτη μαραθώνια πορεία ειρήνης στην Eλλάδα απαγορεύεται από την κυβέρνηση και η αστυνομία κινητοποιεί τεράστιες δυνάμεις για να εμποδίσει τους αριστερούς να φθάσουν στον Tύμβο και να ξεκινήσουν την πορεία. Aψηφώντας τα μπλόκα και τους παρακρατικούς, που βρίσκονται σε όλη τη διαδρομή, ο Λαμπράκης καταφέρνει να φθάσει μόνος στον Mαραθώνα. Eκεί βγάζει τη σημαία με το σύμβολο της ειρήνης και αρχίζει να βαδίζει προς την Aθήνα. Θα τον μπουζουριάσουν, τελικά, στο δρόμο, αλλά οι αφηγήσεις των αυτόπτων μαρτύρων, σύμφωνα με τις οποίες χρειάστηκαν 10 χωροφύλακες για να τον κάνουν καλά, θα τον μετατρέψουν σε έναν σούπερ ήρωα της Aριστεράς.

Λίγες μέρες μετά, δεν διστάζει να προκαλέσει την καρδιά του κατεστημένου: Στα τέλη Aπριλίου, η βασίλισσα Φρειδερίκη βρίσκεται στο Λονδίνο και η Mπέττυ Aμπατιέλου, σύζυγος του φυλακισμένου ηγέτη του KKE και επικεφαλής ενός κινήματος για την αμνηστία των πολιτικών κρατουμένων στην Eλλάδα, ζητάει να τη συναντήσει. O Λαμπράκης ταξιδεύει κι αυτός στο Λονδίνο, υιοθετώντας το αίτημα της Aμπατιέλου και αναγκάζοντας τη Φρειδερίκη να το σκάσει από την πίσω πόρτα του ξενοδοχείου της. Για την ισχυρή κυρία του παλατιού ο εξευτελισμός είναι τόσο μεγάλος, ώστε οι φήμες τη θέλουν να φωνάζει μέσα στα ανάκτορα: «Eπιτέλους, δεν υπάρχει κάποιος που να με απαλλάξει απ’ αυτόν τον άνθρωπο;».

Tο βέβαιο είναι ότι την 1η Mαΐου ο Λαμπράκης αποθεώνεται όταν μπαίνει στο γήπεδο του Παναθηναϊκού, στην εκδήλωση της Aριστεράς για την Πρωτομαγιά. «Aμέσως μετά πήγαμε οι δυο μας στην κλινική του και διαβάσαμε τις επιστολές που είχε λάβει», διηγείται ο συγγενής και στενός φίλος του Oδυσσέας Tσουκόπουλος. «Aπό τις 100, οι 90 έλεγαν: “Γιατρέ, πρόσεχε, θα σε φάνε”. O Γρηγόρης δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί: “Eμένα θα σκοτώσουνε; Tι κακό έκανα;”. Ήταν μαχητικός και αθώος σαν παιδί». Tις ημέρες εκείνες ο Λαμπράκης θα μιλήσει για τελευταία φορά στη Bουλή, δηλώνοντας αθώα: «Γνωστοποιούμεν εις την κυβέρνησιν ότι ημείς θα εξακολουθήσωμεν τους αγώνας διά να κατοχυρωθή η Eιρήνη εις τον κόσμον…». Πράγμα που σήμαινε ότι και στην επόμενη εκδήλωση για την ειρήνη που θα απαγόρευε η κυβέρνηση ο Λαμπράκης ήταν έτοιμος να κάνει τα δικά του. H μικρή αυτή λεπτομέρεια έχει μεγάλη σημασία για όσα θα επακολουθήσουν στη συνέχεια...

Flash back στην εποχή και στα πρόσωπα

Eκτός από τις μπουγάτσες της, η Θεσσαλονίκη της εποχής ήταν φημισμένη για το παρακράτος της. Λίγο η γεωγραφική της θέση – φάτσα στον εκ Bορράν κομουνιστικόν κίνδυνον – λίγο η προϊστορία της στον τομέα των πολιτικών δολοφονιών – όπως αυτή του Aμερικανού δημοσιογράφου Πολκ που αποδόθηκε σε κομουνιστές ενώ, κατά τα φαινόμενα, έγινε από παρακρατικούς και ανθρώπους του υποκόσμου – είχαν καταστήσει την πόλη επίκεντρο κάθε είδους παρακρατικών δραστηριοτήτων. H δεξαμενή των παρακρατικών είναι αστείρευτη: λούμπεν προλετάριοι που, για να κάνουν ένα μεροκάματο ή να έχουν έναν πάγκο μικροπωλητή, έπρεπε να τα έχουν καλά με τον χωροφύλακα. Ακροδεξιοί κατάλοιπα του Eμφυλίου ή και συνεργάτες των Γερμανών που χρησιμοποιούν τον αντικομουνιστικό αγώνα ως την κολυμβήθρα του Σιλωάμ. Μέλη του υποκόσμου τους οποίους είχε στο χέρι η Aσφάλεια.

Oι βασικοί κατηγορούμενοι στη δολοφονία του Λαμπράκη είναι χαρακτηριστικοί των κατηγοριών αυτών: ο οδηγός του τρίκυκλου, Σπύρος Kοτζαμάνης, το είχε αγοράσει με δάνειο, αλλά, για να το ξεπληρώσει, έπρεπε να κάνει κούρσες και εκτός Θεσσαλονίκης, πράγμα αδιανόητο χωρίς την άδεια της χωροφυλακής. Kλεφτοκοτάς τις ελεύθερες ώρες του, είχε βρεθεί πολλές φορές στο τμήμα κατηγορούμενος για κάθε είδους παραβάσεις, για να αφεθεί στη συνέχεια ελεύθερος από τον εκάστοτε διοικητή του τμήματος, που του εμφυσούσε το πιστεύω της εποχής: «Eγκληματίας ας είσαι, κλέφτης ας είσαι, κομουνιστής να μην είσαι». O συνεπιβάτης του τρίκυκλου, Eμ. Eμμανουηλίδης, ο άνθρωπος που, σύμφωνα με τους αυτόπτες μάρτυρες, έδωσε το δολοφονικό χτύπημα στον Λαμπράκη, έχει πλούσιο ποινικό μητρώο: βιασμοί, κλοπές και μια αποπλάνηση ανηλίκου το 1961.

O Ξενοφών Γιοσμάς, πρόεδρος της παρακρατικής οργάνωσης Σύνδεσμος Aγωνιστών και Θυμάτων Eθνικής Aντιστάσεως και αξιωματικός του Γ’ Pάιχ, ήταν τόσο ιδεολόγος ναζιστής, ώστε είχε ορκιστεί υπουργός στην κυβέρνηση Tσιρονίκου - μια κυβέρνηση-φάντασμα που ακολούθησε τους Γερμανούς μετά την αποχώρησή τους από την Eλλάδα! Kαταδικασμένος σε θάνατο για δωσιλογισμό, είχε αποφύγει την εκτέλεση της ποινής, βάζοντας την πείρα του στην υπηρεσία του αντικομουνιστικού αγώνα. Στα μαχητικά τμήματα της οργάνωσης του «φον Γιοσμά» ανήκε ο Γκοτζαμάνης. Tην Πρωτομαγιά του 1962 είχε επιτεθεί εναντίον μιας εργατικής συγκέντρωσης και, παρέα με ορισμένους ακόμη τραμπούκους, είχε καταδικαστεί για βιαιοπραγίες τον Iανουάριο του 1963.

H άνθηση των παρακρατικών ομάδων είναι τόσο μεγάλη, ώστε, για να αναγνωρίζονται μεταξύ τους και από την αστυνομία, φορούν στο πέτο τους μια καρφίτσα. «Tο Σάββατο 18 Mαΐου του 1963, μας κάλεσαν στο τμήμα, μας χώρισαν σε δυάδες και μας ανέθεσαν τη φύλαξη του Nτε Γκολ», λέει τώρα ο Eμμανουηλίδης. «Φορούσαμε μια καρφίτσα». O άμοιρος στρατηγός Nτε Γκολ, ο οποίος εκείνη ειδικά την εποχή, λόγω του πολέμου στην Aλγερία, αντιμετώπιζε τεράστια προβλήματα με τους δικούς του ακροδεξιούς παραστρατιωτικούς, ούτε μπορούσε να διανοηθεί ότι τη φύλαξή του είχε αναλάβει το ακροδεξιό κατακάθι της Θεσσαλονίκης με τις καρφίτσες στο πέτο…

Λεπτομέρειες ουσίας

@ H επόμενη εκδήλωση των Eλλήνων ειρηνιστών είναι να γίνει στη Θεσσαλονίκη, την Kυριακή 19 Mαΐου. Όμως, ακριβώς εκείνη την ημέρα, ο πρόεδρος της Γαλλίας Nτε Γκολ πρόκειται να επισκεφθεί την πόλη καλεσμένος του K. Kαραμανλή, και οι διοργανωτές μεταθέτουν τη δική τους εκδήλωση για την Tετάρτη 22 Mαΐου. Aν είχαν επιμείνει στην αρχική ημερομηνία, ο Λαμπράκης μπορεί να μην είχε δολοφονηθεί.
Για τον απλούστατο λόγο, ότι οι παρακρατικοί και οι ηγέτες της χωροφυλακής που τον δολοφόνησαν ήταν απασχολημένοι με τη φύλαξη του στρατηγού Nτε Γκολ...

@ Ταυτόχρονα με τη δολοφονία Λαμπράκη - που συνέβη σ' ένα όργιο τρομοκρατίας έξω από τα γραφεία της συγκέντρωσης - τραυματίστηκε σοβαρά, επίσης ο βουλευτής Γιώργος Τσαρουχάς και πολλοί άλλοι πολίτες.

@ Ημέρες πριν από τη συγκέντρωση υπήρχαν πληροφορίες ότι ετοιμαζόταν πογκρόμ εναντίον των συγκεντρωμένων και υπήρχε επιβουλή κατά της ζωής του Λαμπράκη. «Γι' αυτό τόσο η Επιτροπή Ειρήνης Θεσσαλονίκης όσο και ο κ. Γρ. Λαμπράκης είχαν μεταβεί εγκαίρως στον εισαγγελέα και στη Διεύθυνση της Αστυνομίας και επέστησαν την προσοχή τους», γράφει η «Αυγή» (23.5.1963).

@ 100 ώρες πάλευε με το θάνατο στο νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ όπου μεταφέρθηκε ο Γρηγόρης Λαμπράκης. Οι υπεράνθρωπες προσπάθειες Ελλήνων και ξένων γιατρών να τον σώσουν, δεν καρποφόρησαν. Στην κηδεία του δολοφονημένου ήρωα της Ειρήνης, εκατοντάδες χιλιάδες, ένας ολόκληρος λαός, ξεχύθηκε στους δρόμους απαιτώντας να αποκαλυφθούν οι ένοχοι.

Σημαντικό ρόλο στις αποκαλύψεις έπαιξε και η μαχητική έρευνα και αρθρογραφία τριών δημοσιογράφων που είχαν ανέβει στη Θεσσαλονίκη για να καλύψουν το θέμα: Του Γιώργου Ρωμαίου του Βήματος (μετέπειτα υπουργού του ΠΑΣΟΚ), Γιάννη Βούλτεψη της Αυγής και Δημήτρη Μπέρτσου (της τότε μεγάλης σε κυκλοφορία Ελευθερίας των Αθηνών). O ρόλος του νεαρού ανακριτή Xρήστου Σαρτζετάκη είναι και αυτός καθοριστικός στις έρευνες για τη διαλεύκανση της υπόθεσης. «O Σαρτζετάκης τους χάλασε τη δουλειά από δικαστικής πλευράς, γιατί πολιτικά είχε αποδειχθεί πλέον ότι η υπόθεση ήταν οργανωμένη», εξηγεί ο Γ. Pωμαίος. «Nόμιζαν ότι επειδή ελέγχουν τα πάντα, θα μπορούσαν να ελέγξουν και την ανάκριση. Aλλά έπεσαν σε ένα δικαστή ο οποίος λειτουργούσε όπως ένας χειρουργός που βρίσκεται απέναντι σε έναν ασθενή και πρέπει να τον χειρουργήσει, ανεξάρτητα αν είναι φίλος του ή συγγενής του. Ήταν ένας αδέκαστος και λεπτολόγος δικαστής, που έψαχνε να βρει την αλήθεια».

@ Το πιθανότερο είναι ότι οι δράστες της επίθεσης θα είχαν διαφύγει ανενόχλητοι, αν ένας παριστάμενος Θεσσαλονικιός, ο πλασιέ Μανόλης Χατζηαποστόλου (με το παρατσούκλι «Τίγρης») δεν είχε πηδήσει αστραπιαία στην καρότσα του τρίκυκλου. Για ένα περίπου χιλιόμετρο το τρίκυκλο έτρεχε στους δρόμους της Θεσσαλονίκης χωρίς κανένα αστυνομικό ή άλλο όχημα να το καταδιώκει. Ο Χατζηαποστόλου εξουδετέρωσε μετά από σκληρή πάλη το μοναδικό επιβάτη της καρότσας, Μανόλη Εμμανουηλίδη (ήταν αυτός που είχε καταφέρει το θανατηφόρο χτύπημα στο Λαμπράκη) και κατόπιν υποχρέωσε τον οδηγό Σπύρο Γκοτζαμάνη να σταματήσει. Ακολούθησε νέα πάλη αυτή τη φορά ανάμεσα στον Χατζηαποστόλου και τον Γκοτζαμάνη, έως ότου εμφανίστηκε ένας απλός αστυνομικός, ο οποίος, μη γνωρίζοντας όσα είχαν προηγηθεί, συνέλαβε τον Γκοτζαμάνη κατόπιν υποδείξεων των περαστικών.

@ Στο εδώλιο του κατηγορουμένου θα καθίσουν τελικά τριάντα ένας παρακρατικοί και αξιωματικοί, οι τελευταίοι, όμως, κατηγορούνται (πλην του ηθικού αυτουργού Kαπελώνη) για το πλημμέλημα της παράβασης καθήκοντος. H δίκη κράτησε 65.550 ώρες, οι μάρτυρες ήταν 165, οι συνήγοροι 20, η δικογραφία ζύγιζε 11 κιλά. Mε τη μόνη διαφορά ότι η δίκη ξεκινάει τον Oκτώβριο του 1966, λίγο πριν από τη δικτατορία, επί κυβέρνησης αποστατών.

@ «Ενόχους συνεργείας εις πράξιν θανατηφόρου σωματικής βλάβης», έκρινε τους δύο επιβάτες του μοιραίου τρικύκλου το δικαστήριο, επιβάλλοντας ποινές κάθειρξης 11 χρόνων στον Γκοτζαμάνη και 8,5 χρόνων στον Εμμανουηλίδη. Ενώ γλίτωναν όλα τα μικρά και μεγάλα «ψάρια»: Από τους αξιωματικούς της χωροφυλακής που είχαν κατηγορηθεί για συνέργεια στη δολοφονία και προσπάθεια συγκάλυψής της, μέχρι τους πιο πάνω από αυτούς. Και τελικά όλος εκείνος ο εσμός του παρακράτους και των μυστικών υπηρεσιών, ελληνικών και ξένων που βρίσκονταν πίσω από την οργάνωση της δολοφονίας του Γρηγόρη Λαμπράκη, ξέφευγε από την τσιμπίδα της Δικαιοσύνης.
H μόνη «ποινή» που επιβάλλεται στους αξιωματικούς είναι ότι επί τρεις μήνες θα καθίσουν δίπλα - δίπλα με τα κοινωνικά κατακάθια και τους συνεργάτες των Γερμανών. Aυστηρά επιλεγμένοι οι ένορκοι θα καταδικάσουν τους Γκοτζαμάνη-Eμμανουηλίδη για τροχαίο ατύχημα! Mε το ελαφρυντικό, μάλιστα, του προτέρου εντίμου βίου. Παμψηφεί, ώστε ο άμοιρος εισαγγελέας Δελαπόρτας να μην μπορεί να ασκήσει έφεση εναντίον της απόφασης. O Γιοσμάς και πέντε άλλοι τραμπούκοι καταδικάζονται σε ποινές από μερικούς μήνες έως ένα χρόνο για απλές σωματικές βλάβες. Σε λίγο καιρό, ο Γκοτζαμάνης θα πάρει πίσω το τρίκυκλο που του είχαν κατασχέσει.

@ Λίγες ημέρες μετά τη δολοφονία, το περιοδικό «Νιου Στέιτσμαν» έγραφε ότι η δολοφονία Λαμπράκη μοιάζει με τη δολοφονία Ματεότι στην Ιταλία του Μεσοπολέμου και φαίνεται να αποτελεί πρόλογο φασιστικού πραξικοπήματος στην Ελλάδα. Οι ένοπλες φασιστικές συμμορίες έχουν κατακλύσει, έγραφε, τα τελευταία χρόνια την Ελλάδα. Τα μέλη τους ξεπέρασαν τις 30.000 και τελούν υπό την ηγεσία πρώην ανώτατου αξιωματικού.

@ Η δολοφονία Λαμπράκη και όσα αποκαλύφθηκαν αργότερα, ανάγκασαν την κυβέρνηση Καραμανλή να παραιτηθεί στις 11 Ιουνίου 1963, αφού στο μεταξύ είχε διαφωνήσει και με το Παλάτι για το ταξίδι του Παύλου και της Φρειδερίκης στο Λονδίνο, όπου φοβόταν ότι θα αποδοκιμάζονταν έντονα.
Η παραίτηση Καραμανλή οδήγησε στις εκλογές της 3ης Νοεμβρίου, όπου πρώτο κόμμα αναδείχθηκε η Ένωση Κέντρου με ποσοστό 42,04% και 138 έδρες. Ο Γ. Παπανδρέου, που σχημάτισε κυβέρνηση, πήγε στις εκλογές της 16ης Φεβρουαρίου 1964, όπου η Ένωση Κέντρου πήρε απόλυτη πλειοψηφία (52,87% και 171 έδρες).

Πηγές
(από εφημερίδες της εποχής)
- Αυγή
- Τα Νέα
- Βήμα
- Ελευθεροτυπία
- Ιστορία της νεότερης Ελλάδας
- Στέλιος Κούλογλου – «Ρεπορτάζ χωρίς σύνορα»
- Κώστα Παπαϊωάννου «Πολιτική δολοφονία. Θεσσαλονίκη '48 - Θεσσαλονίκη '63», 2 τόμοι, Αθήνα 1993, εκδ. Το Ποντίκι
- Γιάννη Βούλτεψη «Υπόθεση Λαμπράκη», Αθήνα 1988 , εκδ. Αλκυών
- «Δολοφονία Λαμπράκη - ανέκδοτα ντοκουμέντα (1963-1966)» - Παύλος Πετρίδης.
- Θα πρότεινα δείτε και την ταινία «Ζ» του Κώστα Γαβρά. (1969), βασισμένη σε βιβλίο του συγγραφέα Βασίλη Βασιλικού, με τον Ιβ Μοντάν στο ρόλο του Λαμπράκη, τον Ζαν Λουί Τρεντινιάν στο ρόλο του Σαρτζετάκη και την Ειρήνη Παπά στο ρόλο της συζύγου του Λαμπράκη. Το soundtrack της ταινίας ήταν έργο του, φυλακισμένου από τη χούντα, Μίκη Θεοδωράκη και διακινήθηκε παράνομα στη χώρα ώστε να προστεθεί στις υπόλοιπες εμψυχωτικές παράνομες δημιουργίες του Θεοδωράκη.

Tι έγιναν τα βασικά πρόσωπα

Tίγρης-Σωτηρχόπουλος
Kαταδικάστηκαν για συκοφαντική δυσφήμηση του συνταγματάρχη Kαμουτσή.

Aσπιώτης, τροχονόμος
Mετατέθηκε στην Hλεία.

Γιώργος Tσαρουχάς
Δολοφονήθηκε με βασανιστήρια το 1968.

Σαρτζετάκης-Δελαπόρτας
Aποπέμφθηκαν από το δικαστικό σώμα το 1968.

Pωμαίος
Συνάντησε τον Σαρτζετάκη στις φυλακές Kορυδαλλού.

Bούλτεψης
Διεγράφη από την EΣHEA στις 24 Aπριλίου του 1967. Aυτοεξορίστηκε στη Pώμη.

Mπέρτσος
Kαταδικάστηκε από το Στρατοδικείο και στάλθηκε στις ίδιες φυλακές Θεσσαλονίκης όπου βρίσκονταν οι Eμμανουηλίδης-Kοτζαμάνης.

Eμμανουηλίδης-Kοτζαμάνης
Aμνηστεύθηκαν από τη χούντα.

Kόλλιας
Oρκίστηκε πρωθυπουργός την 21η Aπριλίου του ’67.

Xολέβας
Έγινε υπουργός της δικτατορίας.

Τι δήλωσαν για το θάνατο του Γρηγόρη

"Αποτρόπαιο έγκλημα! Διαμαρτύρομαι με όλη μου την ψυχή σαν διανοούμενος, σαν Έλληνας και σαν άνθρωπος".
Κ. ΒΑΡΝΑΛΗΣ (Ποιητής)

"Μαζί με όλους τους τίμιους Έλληνες καταδικάζω μεθόδους που είναι αδιανόητοι για την εποχή μας και ασυμβίβαστοι με την στοιχειώδη έννοια της Δημοκρατίας".
ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ (Ποιητής)

"Με συγκλονίζει η διαπίστωση ότι εννιά στους δέκα Έλληνες έχουν πλήρη συναίσθηση του τι συνέβη στη Θεσσαλονίκη. Η ευθύνη για τέτοιου είδους δολοφονίες είναι ευρύτερη και οι πνευματικοί άνθρωποι δεν πρέπει να περιοριστούμε μόνο σε μια δήλωση αγανακτήσεως, αλλά να διαφωτίσουμε αυτούς τους "εννιά" Έλληνες ποιά είναι η δική τους ευθύνη".
ΙΑΚ. ΚΑΜΠΑΝΕΛΛΗΣ (Θεατρικός συγγραφέας)

"Δεν έχω να πω τίποτα άλλω. Ζηλεύω τον θάνατό του".
Μ. ΚΑΤΡΑΚΗΣ (Ηθοποιός)

"Κι εγώ σαν μια μονάδα του λαού θρηνώ, οργίζομαι και ντρέπομαι".
ΕΙΡΗΝΗ ΠΑΠΑ (Ηθοποιός)

"Σύμβολο των ημερών μας: Ο Γρηγόρης Λαμπράκης μιλώτης για την ειρήνη να σκοτωθεί απο τη βάρβαρη, άνανδρη βία. Σύμβολο αλλά και χρέος όλων μας: Όχι μόνον να τιμωρηθούν ανελέητα οι οικτροί αυτουργοί, αλλά και να καταλυθούν αμέσως οι εγκληματικές δυνάμεις που τους εκτρέφουν και τους οπλίζουν".
ΜΑΡΙΟΣ ΠΛΩΡΙΤΗΣ (Δημοσιογράφος)

"Στο πρόσωπο του άξιου γιου της Ελλάδας Γρηγόρη Λαμπράκη, ζήτησαν να σκοτώσουν την ειρήνη, την λεβεντιά, την ανθρωπιά. Μα σκοτώνεται ποτέ ο ήλιος; Η Ελλάδα σύσσωμη είναι στο πόδι. Όχι για ταφή, μα για ανάσταση".
ΔΙΔΩ ΣΩΤΗΡΙΟΥ (Λογοτέχνης)

«Ήμουν τότε μόλις τέσσερα χρόνια στο συγκρότημα Λαμπράκη και οι μισθοί που είχαμε ήταν πολύ μικροί σε σχέση με σήμερα», θυμάται ο σημερινός υπουργός Δημόσιας Tάξης, Γ. Pωμαίος, που αποκαλύπτει κάτι για πρώτη φορά: «Yπήρξαν έντονες πιέσεις και δελεαστικές χρηματικές προσφορές από το Πολιτικό Γραφείο του τότε πρωθυπουργού για να μη δημοσιεύσω αυτά τα έγγραφα... Δεν υπήρχε περίπτωση να υποκύψω, αλλά το γεγονός είναι χαρακτηριστικό για τις πολιτικές ευθύνες της τότε κυβέρνησης στη δημιουργία του παρακράτους».
@ Την επομένη της δολοφονίας, ο Kαραμανλής θα αναφωνήσει στον επικεφαλής της KYΠ, στρατηγό Nάτσινα: «Ποιος επιτέλους κυβερνά αυτή τη χώρα;».
Tελικά, το ερώτημα ποιος κυβερνά αυτή τη χώρα. θα απαντηθεί σε λίγους μήνες. O Παπαδόπουλος, μέλος της «αφανούς επιτροπής» που ιδρύει ο Kαραμανλής το 1958 για την αντιμετώπιση του κομουνισμού, θα καταλάβει την εξουσία στις 21/4/67, ακριβώς 4 χρόνια μετά τη μοναχική πορεία ειρήνης του Λαμπράκη.

Αντί επιλόγου
44 χρόνια έχουν περάσει από τη στυγερή δολοφονία του βουλευτή της αριστεράς και μαραθωνοδρόμου της Ειρήνης Γρηγόρη Λαμπράκη κι εξακολουθούν ακόμη να παραμένουν ανεξιχνίαστα στοιχεία και αναπάντητα σοβαρά ερωτηματικά για το πολιτικό έγκλημα που συντάραξε τότε το πανελλήνιο. Ήταν φαίνεται στη μοίρα αυτού του τόπου όλα τα μεγάλα πολιτικά εγκλήματα, που έγιναν από την απελευθέρωση της χώρας μέχρι σήμερα, να παραμένουν ανεξιχνίαστα και αναπάντητα. Λες κι ένα έμπειρο κι αόρατο χέρι, ύφαινε πάντα ένα αδιαπέραστο ιστό αράχνης που εμπόδιζε να φτάσουν οι έρευνες στους εγκέφαλους, τα «αφεντικά» που οργάνωναν τα εγκλήματα. Αυτό που συνέβη με τις δολοφονίες του Γιάννη Ζεύγου, του Τζωρτζ Πόλκ, του Χρ. Λαδά, του Στέφανου Σαράφη και του Στέφανου Βελδεμίρη, επαναλαμβάνονταν και με τη δολοφονία Λαμπράκη.

Η δολοφονία Λαμπράκη συγκλόνισε βαθύτατα την ελληνική και τη διεθνή κοινή γνώμη. Η εκτέλεση του βουλευτή υπό τα βλέμματα των οργάνων της τάξης έδωσε παραστατικά το στίγμα της μετεμφυλιακής πραγματικότητας: αυταρχική διακυβέρνηση, παραστρατιωτικές οργανώσεις, παρακρατικοί μηχανισμοί, υπηρεσίες πληροφοριών, ξενοκρατία και αυλικό περιβάλλον απάρτιζαν τους πυρήνες ισχύος που προσδιόριζαν τις πολιτικές εξελίξεις με την πρόφαση του κομμουνιστικού κινδύνου.
Έτσι, η δολοφονία Λαμπράκη υπήρξε το επιστέγασμα μιας αμετανόητης πολιτικής(;) φιλοσοφίας.

19.5.07

Πάθος ή πόθος;

Βρεθήκαμε στο αυτοκίνητο κι αρχίσαμε να φιλιόμαστε. Με πάθος;
Δεν ξέρω αν αυτό ήταν πάθος ή πόθος, ό,τι κι αν ήταν είχε βγει στην πιο λυσσαλέα του μορφή.

Οι γλώσσες μας μπερδεύονταν, οι ανάσες μας γινόταν όλο και πιο μπάσες και γινόταν ένα με τη μουσική που ακουγόταν από το club, κάθε φορά που ανοιγόκλεινε η πόρτα.
Ήταν κάτι παραπάνω από προφανές ότι δεν θα μπορούσαμε να μείνουμε άλλο εκεί. Ή θα το κάναμε μέσα στον κόσμο, καταμεσής του δρόμου ή θα πηγαίναμε κάπου αλλού. Και το να συνέβαινε μέσα στο αυτοκίνητο δεν θα ήταν και το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο, το αυτοκίνητο ήταν αυστηρά διθέσιο κι εκείνη δυο μέτρα. Εντάξει, 15 πόντους πιο κοντή! Εκτός κι αν τα τακούνια της έσκιζαν την κουκούλα και τα πόδια της έβγαιναν σαν... κεραίες τρόλεϊ.
Της το είπα και γέλασε, «πάμε», μου είπε, με την ανυπομονησία που καθοδηγείται από τον πόθο. Ή το πάθος.
- Πού θα πάμε, είπα σιγά, μέσα στο στόμα της.
«Όπου θες. Μόνο πάμε».

Την είχα γνωρίσει μέσα στο club, μας είχε κάνει τις συστάσεις ένας κοινός γνωστός.
Τα βλέμματά μας, από την πρώτη στιγμή που διασταυρώθηκαν, έλεγαν το ίδιο πράγμα.
Με την πρώτη ματιά που έριξα, ήξερα ότι μ’ αυτή τη γυναίκα θα κάναμε sex. Απόψε. Αυτή τη διαίσθηση δεν μπορείς να τη μεταφέρεις σε κανέναν. Τη νιώθεις μόνο εσύ. Και είσαι σίγουρος. Γιατί νιώθεις τον πόθο στα μάτια. Ή, μήπως, το πάθος;

Κηφισίας, η στροφή στο ΚΑΤ που πάντα μπαίνω με πολλά, πάντα οδηγώ εκεί με πάθος και πόθο μαζί, νιώθω όπως λίγο πριν από την κορύφωση του οργασμού. Στη στροφή εκείνη έρχεται πάνω μου, ακούω το φόρεμά της να γλιστράει στο δέρμα του καθίσματος, με φιλάει στο λαιμό «θα σε φάω, απόψε», μου ψιθυρίζει, δεν θα προλάβεις της απαντάω και κατεβάζω μία ταχύτητα, λες και πίστευα ότι έτσι θα φτάναμε πιο γρήγορα στο σπίτι της. Κίνηση δεν είχε, ξημερώματα ήταν, η Ερυθραία άρχισε να γεμίζει γαρδένια τη μύτη μου, «ευθεία, αριστερά, πρώτος δρόμος δεξιά», η φωνή της με καθοδηγεί και χάνεται καθώς με το δεξί μου χέρι αρχίζω να της σκίζω το καλσόν, να μαλάζω τα πόδια της που είχαν ανατριχιάσει μέχρι τον τελευταίο πόρο της. Παρκάρω, μπλιπ μπλιπ ο συναγερμός, σαν να μου λέει «απάνω της», το χέρι της τρέμει καθώς προσπαθεί να βάλει το κλειδί στην πόρτα, τη χαϊδεύω παντού, δεν βρίσκει την κλειδαρότρυπα, τη βρήκε, άνοιξε.
Η τσάντα της πέφτει στο πάτωμα μαζί με τα ρούχα της, σε μια άτυπη κόντρα με τη βαρύτητα. Το σπίτι της, ένα studio στην ουσία, είναι διακοσμημένο με πολύ γούστο και γενναίες αναλήψεις από κάποιον τραπεζικό λογαριασμό, αλλά και εντελώς αχούρι να ήταν, σιγά μη μ’ ένοιαζε.

Δεν θυμάμαι πώς έβγαλα τα ρούχα μου, μάλλον εκείνη τα έβγαλε, σε μια άτυπη κόντρα μεταξύ μας για το ποιος θα το κάνει πρώτος στον άλλο. Η ανάσα της είναι μια μίξη ευωδιάς από άρωμα - μάλλον Escada είναι - τσιγάρο και φράουλα Daiquiri, που δεν πρόλαβε να πιει ποτέ. Γιατί την πρόλαβα εγώ…
Με μια κίνηση μπαίνω μέσα της και το σώμα της συσπάται, λες και χιλιάδες γυμνά ηλεκτροφόρα καλώδια αγγίζουν το κορμί της. Ανάσες, τα δάχτυλά της γραπώνουν το σεντόνι κι άλλες ανάσες, πιο κοφτές, πιο γρήγορες, πιο γρήγορα, πιο δυνατά, κραυγές, οι σάρκες παράγουν ήχο όταν χτυπιούνται, σε θέλω τρελά, το κρεβάτι μπορεί και να σπάσει, ανάσες πνιχτές, ο ιδρώτας λούζει το σατέν σεντόνι, ψίθυροι, ακατάληπτα λόγια.

Φωνάζει πολύ δυνατά τώρα, προσπαθώ να καταλάβω αν τα 1025 BPM αλλάζουν το σφυγμό του ανθρώπου, αν μεταλλάσουν τα αιμοσφαίριά του.

Μπάνιο, τσιγάρο, χαμόγελα στο ημίφως, τα μάτια της γυναίκας έχουν άλλη γλύκα μετά το sex. Ερωτήσεις. Πολλές. «Πού μένεις, ποιος είσαι, τι κάνεις στη ζωή σου». Οι λεγόμενες και μετακρεβατιακές, βιογραφικές ερωτήσεις. Απαντάω. Χωρίς να υποψιάζομαι ότι σε λίγο θα έρθει και η κατηγορία «αναπάντεχη ερώτηση της βραδιάς».
«Πες μου λίγο…Αυτό που νιώσαμε απόψε…»
- Ναι;
Η φωνή μου είναι μπάσα, χαλαρή, αρχίζει να μου βγαίνει η κούραση της εβδομάδας. Ρωτάει ξανά, λες και δεν άκουσα ποτέ.
«Αυτό που νιώσαμε απόψε… Ήταν πάθος ή πόθος;».

Κατεβαίνω την Κηφισίας και έχω ανοίξει την κουκούλα, καπνίζω, το άρωμά της δε λέει να φύγει από το κόκπιτ. Την ερώτηση αν ήταν «πάθος ή πόθος», δεν την απάντησα εκείνο το βράδυ. Ίσως να το έκανα κάποιο άλλο. Όταν θα μπορούσα να της μιλήσω για τη διαφορά που μπορεί να κάνει ένα φωνήεν. Εκείνη τη στιγμή που περνούσα τη στροφή του ΚΑΤ - στην κάθοδο τώρα πια - είχα βρει την απάντηση σε μια άλλου τύπου ερώτηση, που μου είχε τεθεί λίγες μέρες πριν:
«Ξέρεις με τι μετριέται η αγάπη;».
- Mε όλα όσα απαρνιέται κανείς για χάρη της…

18.5.07

Love will tear us apart...


Ήταν σαν σήμερα. 18 Μαΐου 1980. Ήταν η ημέρα που ο Ίαν Κέρτις θα έφευγε από κοντά μας...

Ο Ίαν αισθανόταν να ταυτίζεται με τον Jim Morrison και την Janis Joplin, ήταν θαυμαστής του Iggy Pop και του David Bowie, διάβαζε μετά μανίας Burroughs και Ballard.
Τον Ιούλιο του 1976 βρέθηκε στη συναυλία των Sex Pistols, στο Free Trade Hall του Μάντσεστερ. Εκεί ήταν και οι ήδη γνωστοί του Peter Hook και Bernard Sumner που του είπαν ότι σχεδίαζαν να δημιουργήσουν μια μπάντα και έψαχναν τραγουδιστή.
Οι Joy Division είχαν δρομολογηθεί και άρχιζε η αντίστροφη μέτρηση για τον «μελαγχολικό πρίγκιπα», τον «ιδανικό αυτόχειρα», όπως έγραφαν αργότερα οι εφημερίδες της εποχής.

Όλα έγιναν πολύ γρήγορα, ακόμη και για να τα προλάβει το μάτι, πόσο μάλλον η ψυχή.

Ο πρώτος δίσκος τους, όπως και η κόρη του, γεννήθηκαν το 1979. Οι προβολείς, που τον έλουζαν επί σκηνής, προκαλούσαν και την επιληψία του.

Το 1980 κυκλοφόρησε το «Closer» και δύο μήνες αργότερα, ήταν 18 Μαΐου του '80, έστειλε τη γυναίκα του, Deborah, με τη μικρή Natalie στους παππούδες.
Έβαλε στο πικάπ το «The Idiot» του Iggy Pop κι έβλεπε στην τηλεόραση το «Stroszek» του Herzog. Έγραψε στη γυναίκα του ένα γράμμα και μετά κρεμάστηκε μ’ ένα καλώδιο στην κουζίνα του σπιτιού του.
Δύο ημέρες πριν οι Division ξεκινήσουν την πρώτη τους αμερικάνικη περιοδεία. Δύο μήνες πριν κλείσει τα 24.

Τον Μάιο του 1988 στο είχα γράψει στο θρανίο, με μπλε Bic, σαν τώρα το θυμάμαι κι ας έχουν περάσει τόσα χρόνια: «Love will tear us apart». Χαμογέλασες και μου είπες «τραγουδάρα». Μόνο. Τίποτ’ άλλο.
Εκείνη τη στιγμή - και παρά την απογοήτευσή μου - κατάλαβα ότι με ένα τραγούδι μπορείς να εκφράσεις όλα σου τα συναισθήματα κι ας μην έχεις καμία ανταπόκριση.

Αρκεί που είπες όλα όσα ένιωθες. Με ένα και μόνο τραγούδι...
Αργότερα, και μετά την εμπλοκή μου με τις εκπομπές στο ραδιόφωνο, κατάλαβα ότι υπάρχουν πολλά διαφορετικά μεταξύ τους τραγούδια που μπορούν να εκφράσουν τη συναισθηματική σου κατάσταση τη στιγμή που Νιώθεις.
Ένα το συναίσθημα, πολλά τα τραγούδια.

Τι Νιώθεις τώρα; Ποιο είναι το Δικό σου τραγούδι;

17.5.07

Χαμόγελο

Μάτια και χαμόγελο ασορτί

Θριαμβευτικό χαμόγελο

Tο χαμόγελο είναι άμυνα

Χαμόγελο αυτοπεποίθησης

Χαμόγελο που ξεχωρίζει στο σκοτάδι

Ένα χαμόγελο δεν στοιχίζει τίποτε. Κι όμως, είναι πολύτιμο


Χαμόγελο από μαργαριτάρια που μάζεψαν ψαράδες Σικελοί

Αφηρημένο χαμόγελο

Ο άνθρωπος είναι ένα εκκρεμές ανάμεσα στο χαμόγελο και στο δάκρυ.

Ένα χαμόγελο κι ένα δάκρυ πάντα αντάμα στ’ όνειρο είναι.

16.5.07

Γκρίνια

Το τελευταίο διάστημα έχω ένα πρόβλημα. Παντού, αλλά παντού, όμως, έρχομαι αντιμέτωπος με την γκρίνια. Παντού, σας λέω. Μιλάω με ανθρώπους και οι 9 στις δέκα λέξεις τους είναι ένα αγνό απόσταγμα γκρίνιας. Βεβαίως, εννοείται ότι δεν γκρινιάζουν μόνο κάποιες γυναίκες, όπως πολλοί θέλουν να ισχυρίζονται. Κάποιοι άντρες ίσως να είναι και χειρότεροι. Απλώς, όλα αυτά που θα σας πω ήταν απόρροια σκέψης από μια συζήτηση που είχαν δυο άγνωστες κυρίες, μπροστά μου, μέσα στο Μετρό…
Την γκρίνια των δύο γυναικών, που ήταν περίπου 25 ετών, την έχω χωρίσει και σε κεφάλαια.
(Το κακό είναι ότι δεν πρόκειται να τα διαβάσουν ποτέ αυτά που θα γράψω. Το βράδυ είχαν κανονίσει να μείνουν σπίτι για να κάνουν οικονομία και θα έπαιρναν «κάτι απέξω». Ήτοι 4 χάμπουργκερ η κάθε μία, «αυτό με τις 8 δωρεάν πατάτες και τα 13 λίτρα coca cola…)

Η γκρίνια της δουλειάς

Ο κακός προϊστάμενος που δεν δίνει αύξηση αλλά περισσότερη δουλειά, που για να πάω στη δουλειά πρέπει να κάνω 1,5 ώρα, που δεν έχει να παρκάρω, που η τσουλάρα του γραφείου έχει πάρει όλο τον κόσμο και την έχει στο βρακ… εχμ, σόρι, στο τσεπάκι της την προαγωγή.

Γκρίνια για τα τριήμερα - διακοπές

Που έρχεται του Αγίου Πνεύματος, που δεν έχω πού να πάω γιατί έχουν κλείσει όλα κι αυτά που έμειναν είναι πολύ ακριβά, που θα έχει κίνηση στην επιστροφή, που ο καφές στο βαπόρι είναι πανάκριβος, που το αυτοκίνητο που έχω δεν χωράει όλα τα μπαγκάζια…

Γκρίνια για τα γκομενικά

Που δεν μου δίνει πια καμία σημασία, που νομίζω ότι ξενογαμάει-γαμιέται, που δεν μου μιλάει τρυφερά, που δεν πάμε πουθενά, που έχουμε ρουτινιάσει, που τα κοπλιμέντα ξέρει να τα κάνει αλλού, που έχουμε να το κάνουμε 8 μήνες και 20 μέρες…

Γκρίνια για τα λεφτά


Που δεν βγαίνω, που δεν μπορώ να ζήσω, που σκέφτομαι να φύγω στο εξωτερικό να γίνω μετανάστης, που με δανεικά από τη μάνα μου ζω, που έχω πάρει τρία δάνεια, ένα για να ψωνίζω στο σούπερ μάρκετ, ένα για να βάζω πετρέλαιο-βενζίνη και ένα για να ντύνομαι, έχω 8000 άτοκες δόσεις και πληρώνω το laptop, το αυτοκίνητο, το σπίτι και το τζετ σκι…

Γκρίνια για το περιβάλλον

Που τον καιρό τον έχουμε κάνει σαν τα μούτρα μας, που δεν ξέρει τι του γίνεται, που άμα πιάσουν από τώρα οι ζέστες θα πεθάνουμε, που το είπανε, έρχεται μίνι καύσωνας, που δεν έβρεξε, που άμα βρέξει θα πνιγούμε, που η θάλασσα είναι ζεστή, που είναι παγωμένη, που μας έχουν πνίξει τα σκουπίδια, το καυσαέριο, το νέφος, τα κωλοβακτηρίδια…

Για να μη σας ζαλίζω κι εγώ με τα δικά μου, οι ατάκες, αλλά και οι αντίστοιχες κατηγορίες των γκρινιάρηδων, που μπορείτε να αναφερθείτε κι εσείς - και θα το ήθελα - είναι πάρα πολλές.
Αυτό που έχω καταλάβει εγώ είναι ότι οι προαναφερθείσες γκρινιάρες αφενός δεν αξίζουν κάτι καλύτερο από αυτό που ζουν, όσο χοντρό κι αν ακούγεται-διαβάζεται, αφετέρου, δεν κάνουν τίποτε για να βγουν από τις καταστάσεις που βιώνουν και δεν είναι ευτυχισμένες.
Αυτό που πιστεύω, σε μια άλλη περίπτωση, είναι ότι η κατηγορία των γκρινιάρηδων από άποψη, κάτι σα στάση ζωής δηλαδή, δεν έχει καθόλου στο μυαλό της ότι υπάρχουν άνθρωποι που περνάνε πραγματικά δύσκολα στη ζωή τους, στερούμενοι βασικά πράγματα, όπως για παράδειγμα την προσωπική τους υγεία και των οικογενειών τους.

Θέλετε παράδειγμα;
Η κυρία που γκρινιάζει για τη δουλειά της, δεν μπορεί να ξυπνήσει πιο νωρίς το πρωί για να τσακιστεί να πάει στη δουλειά της, γιατί το βράδυ λιώνει στον καναπέ και βλέπει Πάνια, τρώγοντας 5 σακούλες πατατάκια, έχει τελειώσει μόνο το Λύκειο, οπότε γιατί να πάρει προαγωγή, η τσουλάρα στην οποία αναφέρεται έχει κάνει 3 μεταπτυχιακά και κάθε απόγευμα πηγαίνει γυμναστήριο, και θεωρεί ότι έχει πάρει όλο το γραφείο επειδή «η έχουσα κορμάρα - γαμιέται».
Αυτή η κυρία στην οποία αναφέρομαι, όπου και να πάει, σε όσα τριήμερα, δεν πρόκειται να περάσει καλά γιατί δεν τα έχει καλά με τον εαυτό της. Από τα πατατάκια είναι 800 κιλά σφάγιο, είναι «δεύτερη», κομπλεξική και είναι σίγουρο ότι ο Θανασάκης της αρχίζει να την κάνει για άλλες… παραλίες, ενώ ήδη της έχει δείξει ότι δεν του αρέσει οι γυναίκες σαν και του λόγου της. Άσε που τρώει πατατάκια με ξύδι και βρομοκοπάει σα χταπόδι συνέχεια, οπότε πού να την πλησιάσει ο άνθρωπος.
Η συγκεκριμένη που αναφέρομαι δεν έχει λεφτά γιατί τα τρώει όλα μέχρι τελευταίας δεκάρας, νιώθει ότι με το σόπινγκ θέραπι θα γίνει καλύτερη η ζωή της. Και η ίδια μαζί. Πιστεύει ότι το Πράντα κάνει τον άνθρωπο-ανθρωπότερο(!) και πιο θελκτικό. Έχει βάλει δόσεις άπειρες γιατί νομίζει ότι αν έχει τα καλύτερα θα είναι και αποδεκτή.
Είναι η ίδια που πετάει τα σκουπίδια της όπου βρει και ποτέ σε κάδο, αδειάζει το τασάκι του αυτοκινήτου καταμεσής της Ποσειδώνος, δεν θα πάει το αυτοκίνητό της για service και θα καίει όσο ένα ποταμόπλοιο στο Oregon Lake, η κυρία που λέω δεν ανακυκλώνει ποτέ, γιατί «δεν είναι δουλειά της».

Και να μην ξεχάσω, πάντα θα έχει μια - τουλάχιστον - κακή κουβέντα για τον καθένα και, κυρίως, για την καθεμία. «Κοίτα η κοκαλιάρα, που δεν τρώει τίποτε γι’ αυτό είναι έτσι, να μου το θυμηθείς έχει πάθει ανορεξία, στη δουλειά της όλοι μόνο να την πάρουν θέλουν γιατί δεν έχει υπόβαθρο και σε αφήνω τώρα, Σούλα μου, ξεκινάει η Δρούζα και δεν θέλω να τη χάσω…».

Κάτι τέτοιες ώρες χαίρομαι που δίπλα μου είναι άνθρωποι που δεν γκρινιάζουν ό,τι και να τους συμβαίνει. Που ξέρουν να εκτιμούν τα πάντα στη ζωή και που τους φτάνει ότι το ζουν. Που τους φτάνει ότι ζουν και που σκέφτονται ότι θα έρθουν καλύτερες μέρες. Που απολαμβάνουν το παιχνίδι της ζωής, αγαπούν τους «συμπαίκτες» τους, που έχουν συλλάβει τη μαγεία του παιχνιδιού. Που προσπαθούν να αγαπήσουν τον εαυτό τους για να μπορέσουν να αγαπήσουν τους άλλους και να αγαπηθούν. Που παλεύουν με τη ζωή, την κοιτούν στα μάτια, την αντιμετωπίζουν στα ίσια. Και χωρίς γκρίνια.
Που γνωρίζουν ότι η διαφορά του να είσαι γοητευμένος ή απογοητευμένος με κάτι, είναι μόνο τρία γράμματα. Κι από επιλογή είναι γοητευμένοι.

Όπως η Αμαλία, από το fakellaki.blogspot.com.
Που όλο το ποστ είναι χαρισμένο σ’ εκείνη. Και είναι το λιγότερο που μπορώ να κάνω.

15.5.07

Άνοιξη-Καλοκαίρι


Γράφω τον τίτλο και γελάω μόνος μου. «Τι θα γράψεις», με ρωτάω, «πώς ξεκινάς έτσι, σαν κολεξιόν είναι, σαν επίδειξη μόδας ακούγεται».
Η πραγματικότητα είναι ότι αυτός ο καιρός είναι όντως μια μεγάλη κολεξιόν. Δεν ξέρω ποιος σχεδιαστής έφτιαξε τα πατρόν (άλλοι λένε ότι Αυτός ο σχεδιαστής δεν υπάρχει-γιατί δεν υπήρξε ποτέ, άλλοι υποστηρίζουν ότι είναι πολύ γέρος για να ασχολείται, πια, με την πάρτη μας, κάποιοι άλλοι ότι πέθανε. Ποιος να ξέρει...), δεν ξέρω αν φταίει ο άνθρωπος που έχει κάνει τον καιρό σαν τα μούτρα του, αλλά σήμερα ήταν Άνοιξη-Καλοκαίρι, σε ένα.
Ειδικά το μεσημέρι ήταν από αυτά τα μεγάλα μεσημέρια, τα - σχεδόν - ατελείωτα μεσημέρια κάτι από Άνοιξη-Καλοκαίρι, που τα ζεις στην πόλη και όχι σε διακοπές. Από εκείνα τα μεσημέρια που είναι αρκετά ζεστά για να πας για μπάνιο, αλλά επειδή δεν μπορείς, λόγω δουλειάς, ιδανικά μπορείς για κάτσεις και να μαραζώνεις στο γραφείο, με πολλή μεγάλη επιτυχία!
Αυτό που είδα σήμερα στα θερμόμετρα, 10 διαφορετικών αυτοκινήτων, απλώς μου επιβεβαίωσε αυτό που ένιωθα στο σώμα μου. Ζέστη με το τσουβάλι!

Όπως ένα από τα σκηνικά Άνοιξης-Καλοκαιριού - κατευθείαν από τα παλιά - που σου έχουν μείνει στο μυαλό, τότε που είχατε γνωριστεί και είχατε βγει κάποιες φορές.

Συνήθως οι μεγάλοι έρωτες σκάνε μύτη με το πρώτο ξεφλούδισμα στη μύτη, για να σου ανατρέψουν τα πάντα.

Άλλα είχες κανονίσει να κάνεις, αλλού είχες κανονίσει να πας, αλλά τη γνώρισες και θέλεις να είσαι μαζί της, «δεν πειράζει, μωρέ, Ντουμπάι μπορώ να πάω κάποια άλλη φορά», λες μόνος σου και προσπαθείς να ξεγελάσεις τον εαυτό σου, να σε πείσεις, ξέρεις ότι είναι πολύ δύσκολο να το κανονίσεις ξανά. Αλλά μένεις εκεί. Αθήνα, δηλαδή, μαζί της, δηλαδή. Βγαίνετε, την πηγαίνεις στα μέρη που συχνάζεις, οδηγείς - με το χέρι σου πάνω της - σε διαδρομές που έχεις χαράξει στο μυαλό σου, απ’ αυτές που ξέρεις καλά, που έχεις μάθει με πόσο γκάζι πρέπει να μπαίνεις σε κάθε στροφή, πού πατάς φρένο, πού το αφήνεις.
Το χέρι σου είναι εκεί, προσπαθείς να της μαζέψεις τα λυτά της μαλλιά που έχουν τάση αποσκίρτησης από το ανοιχτό παράθυρο ή από την ηλιοροφή ή από τον ουρανό του αυτοκινήτου που είναι ανοιχτό.
Άνοιξη-καλοκαίρι, μπερδεμένος ο καιρός, ψιλομπερδεμένος κι εσύ, άραγε μήπως ανοίχτηκες πολύ ή μήπως είσαι πολύ κλειστός τύπος, πότε φιλάνε, πότε την πάνε για μπάνιο και τραβάνε αρτιστίκ photos, πότε προχωράνε, το συναίσθημα σε οδηγεί, εσύ το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να πιλοτάρεις το σκάφος.
Aντί να στρίψω προς το κέντρο, συνεχίζω τη Συγγρού, που αυτή την ώρα είναι άδεια, δυναμώνω τον ήχο, στα ηχεία ακούγονται οι Orbital και ο Badalamenti από το σάουντρακ της «Παραλίας», η ζώνη ασφαλείας είναι εκεί, όπως κι εκείνη, αρχίζω σιγά- σιγά να φεύγω, να πετάω μακριά από την πολιτική σκηνή, από τα σκάνδαλα, το χειμώνα, την πόλη, να κατευθύνομαι προς τη θάλασσα και την Άνοιξη-Καλοκαίρι.
«Αυτή η Άνοιξη-Καλοκαίρι θα είναι από άλλο πλανήτη», σκέφτεσαι και ξαφνικά όλη η κούραση από το γκρίζο του χειμώνα έχει φύγει, το έχεις εξαϋλώσει μ’ ένα κατέβασμα ταχύτητας. Από έκτη σε πέμπτη ο χειμώνας τα μάζεψε κι έφυγε.

Έχω κάνει μπάνιο, τα μάτια μου βαραίνουν πια, ενώ το body milk προσπαθεί να επιτεθεί στο δέρμα μου που είναι κατακόκκινο, κάηκα, γιατρέ μου. Κλείνω τα φώτα, είμαι σπίτι, είναι Άνοιξη-Καλοκαίρι του 2007, ανοίγω την μπαλκονόπορτα και κάθομαι στο μπαλκόνι για ένα τσιγάρο στο σκοτάδι.
Η καύτρα λέει αλήθειες στο σκοτάδι, το σκοτάδι ξέρει από αλήθειες, έχει μάθει πολλές ιστορίες, αυτή η μικρή φλογίτσα του τσιγάρου φαίνεται από πολύ μακριά, αυτή η αλήθεια των δαχτυλιδιών του καπνού ανάκατη με αναμνήσεις θα ταξιδέψει κι απόψε πολύ μακριά. Θα πάρει ανάσες από το χθες και θα τις οδηγήσει στο μέλλον, με τη μετάβαση που μόνο η νικοτίνη γνωρίζει.
Και, ποιος ξέρει; Μπορεί σε κάποιο άλλο μπαλκόνι, μέσα στο σκοτάδι, ένα άλλο τσιγάρο να καίει και τα χείλια που ρουφάνε το φίλτρο να σφίγγονται γιατί θα θυμούνται τα παλιά.
Εκείνη την εποχή που ήσασταν μαζί. Και ήταν Άνοιξη-Καλοκαίρι.

Βγες στο μπαλκόνι να δεις
το φεγγάρι που φέγγει την πόλη
και θυμήσου δικές μας στιγμές
δες στα μάτια μου μπογιές
που χρωματίζουν θάλασσες

Βγες στο μπαλκόνι να δεις. Είναι Άνοιξη-Καλοκαίρι…
Βγες στο μπαλκόνι και θυμήσου… Θυμάσαι;

14.5.07

Μεγάλες αλήθειες

Από τον τίτλο του blog θα έχετε καταλάβει πόσο μου αρέσει ο Αρκάς. Αυτό είναι μια μεγάλη αλήθεια. Εδώ θα βρείτε μαζεμένες κάποιες από τις μεγάλες αλήθειες του.
(Οι μεγάλες αλήθειες γράφονται πάντα με κεφαλαία, υπέχουν, πλέον, τη μορφή νόμων…)

ΠΡΟΣΠΑΘΩ ΝΑ ΒΓΩ ΑΠΟ ΤΟ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΟ ΑΔΙΕΞΟΔΟ, ΑΛΛΑ ΔΕ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΘΥΜΗΘΩ ΑΠΟ ΠΟΥ ΜΠΗΚΑ.

H ΠΕΙΡΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΧΤΕΝΑ ΠΟΥ ΤΗΝ ΑΠΟΚΤΑΣ ΟΤΑΝ ΕΙΣΑΙ ΠΙΑ ΦΑΛΑΚΡΟΣ!
ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΕΙΝΑΙ 4 ΛΥΚΟΙ ΚΑΙ 1 ΠΡΟΒΑΤΟ ΝΑ ΨΗΦΙΖΟΥΝ ΓΙΑ ΦΑΓΗΤΟ.

ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΚΑΝΟΥΝ ΠΩΣ ΞΕΡΟΥΝ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΕΚΝΕΥΡΙΖΟΥΝ ΕΜΑΣ ΠΟΥ ΤΑ ΞΕΡΟΥΜΕ.

ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΦΑΡΜΑΚΟ ΓΙΑ ΤΟ ΒΗΧΑ ΕΙΝΑΙ Η ΦΑΣΟΛΑΔΑ. ΜΕΤΑ ΘΑ ΦΟΒΑΣΑΙ ΝΑ ΒΗΞΕΙΣ

Η ΤΕΧΝΗΤΗ ΝΟΗΜΟΣΥΝΗ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΕΡΔΙΣΕΙ ΤΗ ΦΥΣΙΚΗ ΗΛΙΘΙΟΤΗΤΑ.

Η ΖΩΗ ΧΩΡΙΖΕΤΑΙ ΣΕ ΤΡΕΙΣ ΦΑΣΕΙΣ: ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, ΠΕΡΙΣΥΛΛΟΓΗ, ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ.ΞΕΚΙΝΑΣ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙΣ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΚΑΙ ΚΑΤΑΛΗΓΕΙΣ ΝΑ ΑΛΛΑΖΕΙΣ ΚΑΝΑΛΙΑ.

ΜΕΓΑΛΟΦΥΙΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΠΟΥ ΣΕ ΜΙΑ ΠΑΡΑΛΙΑ ΓΥΜΝΙΣΤΩΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΘΥΜΑΤΑΙ ΦΑΤΣΕΣ.

ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΗΛΙΘΙΩΝ ΕΙΝΑΙ ΤΑΞΙΚΗ. ΕΤΣΙ ΕΝΑΣ ΗΛΙΘΙΟΣ ΠΛΟΥΣΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΑ ΠΛΟΥΣΙΟΣ ΕΝΩ ΕΝΑΣ ΗΛΙΘΙΟΣ ΦΤΩΧΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΑ ΗΛΙΘΙΟΣ.

Η ΤΥΧΗ ΧΤΥΠΑΕΙ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ ΣΟΥ ΜΟΝΟ ΜΙΑ ΦΟΡΑ, ΑΛΛΑ Η ΑΤΥΧΙΑ ΕΧΕΙ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΥΠΟΜΟΝΗ.

ΕΧΩ ΔΙΑΒΑΣΕΙ ΤΟΣΑ ΠΟΛΛΑ ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΠΝΙΣΜΑ ΠΟΥ ΑΠΟΦΑΣΙΣΑ ΝΑ ΚΟΨΩ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΜΑ.

Η ΦΙΛΟΔΟΞΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ ΤΗΣ ΑΠΟΤΥΧΙΑΣ.

Ποιες είναι οι δικές σας μεγάλες αλήθειες;

13.5.07

Θαύμα...

Ήταν, σαν σήμερα, 13 Μαΐου του 1917 όταν τρία παιδιά βοσκών - η Λουσία (10 ετών), ο Φρανσίσκο (9 ετών) και η Ζασίντα (7 ετών) - από το χωριό Φατίμα της Πορτογαλίας, είδαν ένα όραμα... Η Παναγία εμφανίστηκε μπροστά τους, μέσα σ' ένα λαμπρό σύννεφο, και τους ανήγγειλε πως θα εμφανιζόταν στο ίδιο σημείο κάθε 13 του μήνα, έως τον Οκτώβριο της ίδιας χρονιάς.
Τους προέτρεψε σε μετάνοιες και πράξεις αυτοτιμωρίας για τη σωτηρία των αμαρτωλών, ενώ τους έδωσε και τρεις προφητείες.

Σε κάθε προαναγγελθείσα εμφάνιση της Παναγίας συγκεντρώνονταν όλο και περισσότεροι πιστοί, αν και την έβλεπαν μόνο τα τρία παιδιά. Για να πειστούν οι άπιστοι, προανήγγειλε ότι στην τελευταία εμφάνισή της, στις 13 Οκτωβρίου θα γινόταν ένα λαμπρό θαύμα. 70.000 άνθρωποι που έδωσαν το παρών τότε, υποστήριξαν ότι είδαν τον ήλιο να «χορεύει», αλλάζοντας χρώματα που πλημμύρισαν τον ουρανό.

Ιδιαίτερος λόγος έχει γίνει, λοιπόν, για τις τρεις προφητείες, οι οποίες φυλάχτηκαν ως μυστικό από τα παιδιά, για ν' αποκαλυφθούν όταν έρθει το πλήρωμα του χρόνου...

Η πρώτη περιέγραφε μία φρικιαστική εικόνα της κόλασης, ενώ η δεύτερη προέβλεπε το τέλος του πρώτου παγκοσμίου πολέμου και την έναρξη του δευτέρου.

Η τρίτη αποτέλεσε πραγματικό μυστήριο... Επιδιώχθηκε να αποσιωπηθεί από το Βατικανό και όταν αποκαλύφθηκε, σχεδόν 80 χρόνια αργότερα, το Πάσχα του 2000, έλαβε διάφορες ερμηνείες, λόγω του διφορούμενου χαρακτήρα της.
Σύμφωνα με την Καθολική Εκκλησία, η τρίτη προφητεία αφορούσε στην απόπειρα δολοφονίας του Πάπα Ιωάννη Παύλου ΙΙ από τον Τούρκο «γκρίζο λύκο» Μεχμέτ Αλί Αγκτζά, κατά την επέτειο του θαύματος, στις 13 Μαΐου 1981, στην Πλατεία του Αγίου Πέτρου της Ρώμης. Πολλοί, όμως, αμφισβητούν αυτή την ερμηνεία, υποστηρίζοντας ότι η προφητεία περιγράφει ακόμη και το τέλος του κόσμου. Όπως και να έχει, 'ενα χρόνο αργότερα, στις 12 Μαΐου 1982, κατά τη διάρκεια πάλι του ίδιου προσκυνήματος, στην Πορτογαλία, ο Πάπας είχε δεχτεί τη δεύτερη απόπειρα δολοφονίας του από έναν Ισπανό ιερέα, προτού του επιτεθεί με ξιφολόγχη.

Όσα πρέπει να γνωρίζουμε

@ Η Λουσία ντος Σάντος, σήμερα είναι 93 χρόνων και είναι καλόγρια.

@ Στο σημείο όπου εκατομμύρια πιστοί συρρέουν κάθε χρόνο στη Φατίμα για να προσκυνήσουν, έχει δημιουργηθεί και μία πηγή, στα νερά της οποίας λέγεται πως όποιος μπει θεραπεύεται από κάθε ασθένεια.

@ Η Φατίμα έχει περίπου 10.000 κατοίκους και βρίσκεται στην περιοχή Santarim στην κεντρική Πορτογαλία, 187 χλμ. νότια του Πόρτο και 123 χλμ. βόρεια της Λισσαβόνας.

@ Το όνομα της πόλης προέρχεται από το αραβικό όνομα Fatima και προέρχεται από μία μουσουλμάνα πριγκίπισσα που ονομαζόταν Fatima, η οποία μετά τη σύλληψή της από χριστιανικές δυνάμεις, κατά τη μουσουλμανική κατοχή της Πορτογαλίας, βαφτίστηκε προτού παντρευτεί έναν κόμη, το 1158. Το βαπτιστικό όνομά της ήταν Oureana (Οριάνα).

@; Ο Αυστραλός ηθοποιός, Μελ Γκίμπσον, ύστερα από την αμφιλεγόμενη ταινία του «Τα πάθη του Χριστού», θέλει, λέει, να κάνει ταινία για τον Πάπα Ιωάννη Παύλο B'. Ο βραβευμένος με Όσκαρ (σκηνοθεσίας για το «Breaveheart») ηθοποιός είναι πολύ θρήσκος και μέλος της καθολικής αίρεσης «Holy Family». Σινεφίλ πληροφοριοδότες αναφέρουν πως ο Γκίμπσον έστειλε κινηματογραφικό συνεργείο στο Βατικανό με σκοπό να τραβήξουν πλάνα από το πλήθος που είχε συγκεντρωθεί τότε, για να θρηνήσει για το θάνατο του Πάπα. Και φαίνεται πως ο Γκίμπσον έχει πάρει φόρα με τις ταινίες θρησκευτικού περιεχομένου, διότι σχεδιάζει ακόμη μία συναφή ταινία με θέμα το θαύμα της Φατίμα. Να θυμίσω ότι τα «Πάθη του Χριστού» απέφεραν 600 εκατ. ευρώ παγκοσμίως, παρά το γεγονός ότι κατηγορήθηκε ως αντισημιτική ταινία.

@ Εκατοντάδες χιλιάδες πιστοί συνέρρεαν χτες Σάββατο 12 Μαΐου 2007, στο ιερό της Φατίμα, για να γιορτάσουν την 90ή επέτειο της εμφάνισης της Παρθένου Μαρίας.
Σύμφωνα με τις τοπικές θρησκευτικές αρχές και τη χωροφυλακή, περίπου 500.000 άνθρωποι, από όλο τον κόσμο, αναμένονταν το Σαββατοκύριακο, από τους οποίους οι 30.000 δεν δίστασαν να διανύσουν εκατοντάδες χιλιόμετρα με τα πόδια.
Επικεφαλής των εορτασμών της 90ής επετείου θα είναι ο πρεσβύτερος του Κολεγίου των Καρδιναλίων, Αντζελο Σοντάνο, ειδικός απεσταλμένος του Πάπα, ο οποίος βρίσκεται στη Βραζιλία. Ο καρδινάλιος θα παραστεί στον καθαγιασμό της νέας εκκλησίας, που έχει τη δυνατότητα να φιλοξενήσει 9.000 πιστούς.

Πηγή: http://en.wikipedia.org/wiki/Third_Secret_of_Fatima

Προτείνω να βρείτε και να διαβάσετε τα:

  • Steve Berry - Το τρίτο μυστικό
    Μτφ.: Βίκυ Μυλωνοπούλου, Πλατύπους

  • Νίκου Παπαχριστόπουλου (επιμ.) «Ψυχανάλυση και κοινωνικά συμπτώματα» Αθήνα, ΒΙΒΛΙΟΡΑΜΑ

  • Σίγκμουντ Φρόυντ «Τοτέμ και ταμπού» Αθήνα 1978, ΕΠΙΚΟΥΡΟΣ

Υ.Γ.: Πιστεύεις στα θαύματα;
Η γιαγιά μου, έλεγε ότι «για να γίνει ένα θαύμα πρέπει να το πιστεύεις». Εγώ πιστεύω στο θαύμα της μητρότητας. Σήμερα είναι η Παγκόσμια Ημέρα της Μητέρας...
Πιστεύω, επίσης, σε έναν καλύτερο κόσμο για όλους μας.
Μόλις παίζουν οι τελευταίες νότες από το «I believe in Miracles» των Ramones.
I believe in miracles
I believe in a better world for me and you…

12.5.07

Μια μικρή ιστορία...

Μπορεί και να την έχετε ακούσει ή διαβάσει…

Σ' ένα λύκειο θηλέων, ο φιλόλογος έβαλε άσκηση στις μαθήτριες να γράψουν μια πολύ μικρή ιστορία, όσο το δυνατόν μικρότερη, που να περιλαμβάνει τις τρεις παρακάτω έννοιες:


1. ΘΡΗΣΚΕΙΑ
2. ΣΕΞ
3. ΜΥΣΤΗΡΙΟ


Το πρώτο βραβείο πήρε μια 17χρονη μαθήτρια που έγραψε την εξής ιστοριούλα:
«Θεέ μου, είμαι έγκυος!!! Από ποιον, άραγε;»…

11.5.07

Βιβλίο

Tο πρώτο βιβλίο που διάβασες

«Θα μπορούσα να γράψω βιβλίο με τ’ όνειρά μου…»

Tο ηλεκτρονικό βιβλίο είναι το θαύμα της νέας εποχής...

Το βιβλίο της ζωής σου

Μια τσάντα βιβλία

είδε, τα έζησε, τα ‘κανε βιβλίο

Βιβλία στην παραλία των νησιών, με άμμο ανάμεσα στις σελίδες.
«Ακόμα μία σελίδα και έρχομαι να βουτήξω»

Το βιβλίο που μου χάρισες, δεν το διάβασα ποτέ

«Το διάβασες;»

Βιβλία γεμάτα γιορτές και τρελούς έρωτες

«Θα μπορούσα να γράψω ολόκληρο βιβλίο με τη ζωή μου»

Υ.Γ.: Η 30ή Γιορτή Βιβλίου, γεμάτη θησαυρούς γνώσεων, ιδεών, δρώμενα και εκπλήξεις για τους επισκέπτες της, θα φιλοξενείται - στον πεζόδρομο της Διονυσίου Αρεοπαγίτου - μέχρι τις 14 του μήνα.
Διαβάστε. Γράψτε.
Η μόνη προστακτική που δεν είναι φασιστική…

10.5.07

Το Δόγμα Τρούμαν

10 Μαΐου 1947, σαν σήμερα, δηλαδή, ψηφίζεται από την αμερικανική Βουλή το σχέδιο Τρούμαν, για την παροχή οικονομικής βοήθειας στην Ελλάδα.

«Κύριοι, δεν είναι ανάγκη να σας πω ότι η διεθνής κατάσταση είναι πολύ σοβαρή». Ετσι άρχισε την ομιλία του ο στρατηγός Τζορτζ Μάρσαλ, υπουργός Εξωτερικών της κυβέρνησης του προέδρου Χάρι Τρούμαν, στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ στις αρχές Ιουνίου του 1947. Ο σεβάσμιος (για τους Αμερικάνους) ήρωας του Β' Παγκοσμίου Πολέμου περιέγραψε με το σύντομο και λακωνικό τρόπο του επαγγελματία στρατιώτη τις αρχές του Σχεδίου Οικονομικής Βοήθειας, το οποίο έμελλε να λάβει το όνομά του και να μεταβάλει για πάντα τη μοίρα της κατερειπωμένης τότε Ευρώπης.
Εξήντα χρόνια αργότερα, το «Σχέδιο Μάρσαλ» έχει περάσει στην Ιστορία ως μια από τις μεγάλες επιτυχίες της αμερικανικής διπλωματίας, ενώ θεωρείται και πρότυπο αντιμετώπισης κοινωνικών και οικονομικών κρίσεων από τους αναλυτές, οι οποίοι δεν διστάζουν να το συνοψίσουν σε δύο λέξεις: «Βούτυρο και όπλα».

Λίγη ιστορία

Ο Μάρσαλ πραγματοποίησε την ομιλία του σε μια εποχή όπου οι μείζονες διεθνείς εξελίξεις συντελούνταν ενώπιον ακαδημαϊκών ακροατηρίων. Τον Μάρτιο της προηγούμενης χρονιάς, στο Westminster College, στο Φούλτον του Μιζούρι, ο Ουίνστον Τσόρτσιλ έκανε πρώτη φορά δημοσίως λόγο για «Σιδηρούν Παραπέτασμα» («από το Στετίνο στη Βαλτική ως την Τεργέστη στην Αδριατική») και για «σοβιετική σφαίρα» επιρροής. Ο παγετός του Ψυχρού Πολέμου απλωνόταν επάνω στην υφήλιο και, ως διορατικός πολιτικός, ο Τσόρτσιλ το είχε αντιληφθεί εγκαίρως.

Για την Ευρώπη του 1947 το επίθετο «ψυχρός» είχε κυριολεκτική σημασία. Ο χειμώνας της χρονιάς εκείνης πέρασε στα χρονικά της Γηραιάς Ηπείρου ως «ο χειρότερος των τελευταίων εκατό χρόνων». Ο άνθρακας είχε παγώσει στα ορυχεία και οι βρετανοί δημόσιοι υπάλληλοι εργάζονταν σε παγωμένα γραφεία, ενώ στο Λονδίνο η ηλεκτρική ενέργεια αρκούσε μόνο για λίγες ώρες ημερησίως. Στην ηπειρωτική Ευρώπη οι χιονοπτώσεις δεν είχαν προηγούμενο και οι γραμμές των τρένων είχαν αχρηστευθεί, νεκρώνοντας μεταφορές και συγκοινωνίες. Αν ο θρίαμβος του 1945 δεν ήρκεσε για να εξασφαλίσει οικονομική ευρωστία στους νικητές (το αντίθετο μάλλον, αφού η Βρετανία βρισκόταν στα πρόθυρα της χρεοκοπίας), η κατάσταση ήταν ακόμα χειρότερη για τους ηττημένους. «Ευλογημένοι οι νεκροί γιατί τα χέρια τους δεν παγώνουν», έλεγαν στην κατεστραμμένη Γερμανία, όπου τα ερείπια από τους βομβαρδισμούς υπολογίζονταν σε εκατοντάδες εκατ. κυβικών μέτρων.

Η Ευρώπη αργοπέθαινε. «Οι ορατές καταστροφές», παρατήρησε ο Μάρσαλ, «είναι λιγότερο σοβαρές από την πλήρη αποσύνθεση του ιστού της ευρωπαϊκής οικονομίας», καταλήγοντας: «Ο ασθενής χειροτερεύει ενώ οι γιατροί συζητούν». Θυμηθείτε, ποιος, από την ελληνική ιστορία είχε κάνει λόγο περί ασθενούς. Ο στρατηγός αναφερόταν στην αδιαφορία του αμερικανικού λαού που μετά τον πόλεμο «ενδιαφερόταν μόνο να πάει σινεμά και να πιει Coca-Cola», αλλά και των εκλεγμένων αντιπροσώπων του στην Ουάσιγκτον, οι οποίοι ανακτούσαν τα ανακλαστικά του απομονωτισμού, που είχε κρατήσει τις Ηνωμένες Πολιτείες μακριά από τις ευρωπαϊκές υποθέσεις τα χρόνια του Μεσοπολέμου. Ηταν μια ομάδα «σοφών» του πολιτικού και διπλωματικού κατεστημένου της αμερικανικής Ανατολικής Ακτής, οι οποίοι συνέλαβαν την έκταση του προβλήματος στην Ευρώπη και τους κινδύνους που κυοφορούσε η κατάσταση.
Η ανησυχία των «σοφών» βασιζόταν σε μια απλή συλλογιστική: η πενία θα οδηγούσε τη Γηραιά Ηπειρο προς τα αριστερά, με τον τρόπο που είχε ωθήσει τη μεσοπολεμική Γερμανία στην αγκαλιά των ναζί. Αλλωστε, οι ενδείξεις δεν προκαλούσαν αισιοδοξία: στη Βρετανία είχαν έλθει στην εξουσία οι Εργατικοί του Ατλι, ενώ στη Γαλλία και στην Ιταλία οι κομμουνιστές βρίσκονταν σε άνοδο, χάρη και στο ρόλο τους στην Αντίσταση. Ακόμη και οι μετριοπαθείς πολιτικοί του Κέντρου στην Ευρώπη έκαναν λόγο για μια στρατηγική «τρίτης δύναμης», που θα κρατούσε αποστάσεις από αμφότερες τις υπερδυνάμεις. Στους διπλωματικούς κύκλους της Ουάσιγκτον υπήρχε η εντύπωση ότι ο Στάλιν θα μπορούσε να προκαλέσει κομμουνιστική επανάσταση στην Ευρώπη «σηκώνοντας απλώς το ακουστικό».

Χωρίς αμφιβολία, η παροχή οικονομικής βοήθειας στους Ευρωπαίους ήταν ένα ευφυές στρατήγημα που χτυπούσε το "πρόβλημα" στη ρίζα του. Ποιος όμως θα έπειθε το Κογκρέσο και, κυρίως, τον λαό των Ηνωμένων Πολιτειών για την αναγκαιότητα της οικονομικής διπλωματίας; Για τον ρόλο αυτό επελέγη, αφού πρώτα πείσθηκε ο ίδιος, ο στρατηγός Μάρσαλ, δεδομένου ότι οι «σοφοί» εφευρέτες του σχεδίου ήταν άγνωστοι στην αμερικανική κοινή γνώμη. Το εγχείρημα, αρχής γενομένης από την ομιλία στο Χάρβαρντ, δεν ήταν εύκολο. Παρά την εκστρατεία δημοσίων σχέσεων της αμερικανικής κυβέρνησης, μια δημοσκόπηση της εταιρείας Gallup έδειξε ότι ο ένας στους δύο Αμερικανούς δεν είχε ακούσει ποτέ για το «Σχέδιο Μάρσαλ», ενώ μόλις ο ένας στους επτά ερωτηθέντες μπορούσε να απαριθμήσει τους στόχους του. Ολα αυτά παρά το γεγονός ότι οι αμερικανικές εφημερίδες (με την αξιοσημείωτη εξαίρεση της «Wall Street Journal») υποστήριζαν αναφανδόν το εγχείρημα. Αλλωστε, κυβερνητικοί καλούσαν συχνά δημοσιογράφους στα γραφεία τους για ένα μαρτίνι στο τέλος της ημέρας, αξιοποιώντας την περίσταση για να τους πείσουν για την αναγκαιότητα οικονομικής βοήθειας προς τη Γηραιά Ηπειρο.

«Η πολιτική μας δεν στρέφεται εναντίον ενός κράτους ή ενός δόγματος, αλλά εναντίον της πείνας, της φτώχειας, του δεσποτισμού και του χάους». Ο στρατηγός Μάρσαλ στη δημόσια ομιλία του ήταν προσεκτικός ώστε να μη φανεί ότι το σχέδιο οικονομικής βοήθειας στρεφόταν εμμέσως εναντίον της Σοβιετικής Ενωσης. Αλλωστε η παροχή βοήθειας προσφέρθηκε επίσης (και αυτή είναι μια ενδιαφέρουσα πτυχή της αμερικανικής πολιτικής) στη Μόσχα και στα κράτη της Ανατολικής Ευρώπης, τα οποία είχαν περιέλθει υπό την επιρροή της ­ μόνο που ως όρος ετέθη να καταστούν οι οικονομίες τους «διαφανείς» στη Δύση.

Το σχέδιο ενεκρίθη τελικά από την αμερικανική νομοθετική εξουσία. Μετά από αρκετές διαβουλεύσεις, δεκαέξι ευρωπαϊκές χώρες αποδέχθηκαν τελικά την αμερικανική βοήθεια: Ισλανδία, Νορβηγία, Σουηδία, Βρετανία, Δανία, Ιρλανδία, Ολλανδία, Βέλγιο/Λουξεμβούργο, Δυτική Γερμανία, Αυστρία, Γαλλία, Πορτογαλία, Ιταλία, Ελλάδα και Τουρκία.

Η προώθηση του Σχεδίου Μάρσαλ υποβοηθήθηκε σημαντικά και από τη χειροτέρευση των σχέσεων της Σοβιετικής Ενωσης με τους Συμμάχους της στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Τα γεγονότα του Φεβρουαρίου του 1948 στην Τσεχοσλαβακία, που περιήλθε πλέον υπό τον στενό έλεγχο της Μόσχας, και η εκπαραθύρωση του φίλα προσκείμενου προς τη Δύση τσέχου υπουργού Εξωτερικών Γιαν Μάζαρικ, λειτούργησαν ως καταλύτης για την έγκριση του «Σχεδίου Μάρσαλ» από τους εκλεγμένους αντιπροσώπους του αμερικανικού λαού στην Ουάσιγκτον. Ανάλογο αντίκτυπο είχε και η ένταση στο Βερολίνο. Η υφήλιος, με πρώτη τη Γηραιά Ευρώπη, εισερχόταν στην περίοδο του Ψυχρού Πολέμου, την έναρξη του οποίου θα επισφράγιζε σε λίγο ο πόλεμος της Κορέας.

Η ελληνική μερίδα από τα δολάρια
ή
Καλώς ήλθες(;) δολάριο

«Η ΔΙΜΕΡΗΣ ελληνοαμερικανική συμφωνία περί εφαρμογής και εν Ελλάδι του Σχεδίου Μάρσαλ εμονογραφήθη χθες την 1ην μ.μ. υπό του υπουργού των Εξωτερικών κ. Τσαλδάρη και του επιτετραμμένου των Ηνωμ. Πολιτειών κ. Ράνκιν».
Ετσι ανακοινώθηκε επισήμως στην Αθήνα, την 1η Ιουλίου 1948, η κύρωση της παροχής οικονομικής βοήθειας στη χώρα μας.

Ο προβληματισμός για τα διαδραματιζόμενα εν Ελλάδι προηγήθηκε κατά μερικούς μήνες της δημοσιοποιήσεως του Σχεδίου Μάρσαλ, και φαίνεται πως απετέλεσε τον καταλύτη των εξελίξεων. Στα τέλη Φεβρουαρίου 1947 η Βρετανία ειδοποίησε τις ΗΠΑ ότι δεν ήταν σε θέση να συνεχίσει να παρέχει οικονομική βοήθεια στην Ελλάδα και την Τουρκία: τον προηγούμενο χρόνο, τα ποσά που είχαν δοθεί στις δύο χώρες, ήταν 540 και 375 εκατ. δολάρια αντιστοίχως. Ο αμερικανός πρόεδρος Χάρι Τρούμαν το σκέφθηκε τρεις ημέρες και αποφάσισε τελικά πως οι Ηνωμένες Πολιτείες θα αναλάμβαναν τα οικονομικά (και βεβαίως τα διπλωματικά) βάρη της Βρετανίας στην περιοχή.

«Η σοβιετική πίεση στη Μέση Ανατολή» είχε φθάσει σε τέτοιο σημείο, που η Μόσχα μπορούσε να σημειώσει αποφασιστική επιτυχία «και η σοβιετική διείσδυση να επεκταθεί σε τρεις ηπείρους». Η «διαφθορά» της Ελλάδας θα έφθανε μέσω της Μικράς Ασίας στο Ιράν και την Αίγυπτο, ενώ οι εξελίξεις δεν θα άφηναν ανεπηρέαστες άλλες μεσογειακές χώρες, όπως η Ιταλία και η Γαλλία. Αυτή είναι η συλλογιστική που ανταποκρίνεται, σε γενικές γραμμές, στην περιώνυμη «θεωρία του ντόμινο», χάριν της οποίας οι Αμερικανοί ενεπλάκησαν στο Βιετνάμ.

«Πολιτική των Ηνωμένων Πολιτειών πρέπει να είναι η υποστήριξη των ελεύθερων λαών που ανθίστανται στην απόπειρα χειραγώγησής τους από ένοπλες μειοψηφίες ή έξωθεν πιέσεις» είπε ο Χάρι Τρούμαν, εξαγγέλλοντας ενίσχυση της Ελλάδας με 250 εκατ. δολάρια και της Τουρκίας με 150 εκατ. δολάρια. Λέγεται ότι τα μέλη του Κογκρέσου χειροκρότησαν μόνο όταν είπε ότι πρόκειται για δάνεια που θα αποπληρωθούν.
Το σύνολο της αμερικανικής μη στρατιωτικής βοήθειας προς την Ελλάδα από το 1944 ως το 1952 ανέρχεται σε 1.350 εκατ. δολάρια. Αν υπολογισθεί και η στρατιωτική βοήθεια, το ποσό προσεγγίζει τα 2 δισ., ενώ το σύνολο της ξένης βοήθειας προς την Ελλάδα, τα ίδια χρόνια, είναι 2.287 εκατ. δολάρια.

Όσα πρέπει να γνωρίζουμε

@ Ταυτόχρονα με την οικονομική βοήθεια, αποφασίστηκε, ακόμη, η παραμονή μερικών βρετανικών στρατευμάτων στην Ελλάδα για λόγους ασφαλείας. Μια στρατιωτική αποστολή, λοιπόν, υπό 50 Αμερικανούς αξιωματικούς, (κάτω από τις διαταγές κάποιου στρατηγού Λίβσεϋ) ήρθε και εγκαταστάθηκε στην Αθήνα. Συνοδεύτηκε και από μια οικονομικο-πολιτική αποστολή, που ήρθε στην Αθήνα, με σκοπό να διαχειριστεί τα αμερικανικά χρήματα.

@ Ομολογουμένως, οι Αμερικανοί αρέσκονται να βλέπουν το Σχέδιο Μάρσαλ ως το γενεσιουργό λίκνο της Ευρωπαϊκής Κοινότητας! «Σκοπός του Σχεδίου Μάρσαλ», παρατήρησε πρόσφατα η αμερικανίδα υπουργός Εξωτερικών Μάντλιν Ολμπράιτ, «δεν ήταν καθόλου η ανοικοδόμηση της Ευρώπης, αλλά η οικοδόμηση μιας νέας Ευρώπης. Η κληρονομιά του δεν είναι ορατή μόνο στις χαλυβουργίες, στους σιδηροδρόμους και στις αγροτικές εκτάσεις της Γαλλίας και της Γερμανίας, αλλά και στους θεσμούς που έθεσαν τέρμα σε αιώνες ενδοευρωπαϊκών συγκρούσεων, υπερέβησαν παρωχημένους τρόπους σκέψης και απετέλεσαν βάση για τη δυτικοευρωπαϊκή αλλά και την υπερατλαντική ενότητα». Ο υπαινιγμός είναι σαφής, όπως και η έμφαση στη γαλλογερμανική μεταπολεμική «detente». Ευρωπαίοι ηγέτες, όπως ο Βαλερί Ζισκάρ ντ' Εστέν και ο Χέλμουτ Σμιτ, «Νέστορες» της πολιτικής στο Παρίσι και στη Βόννη αντιστοίχως, ανταπέδωσαν τη φιλοφρόνηση. «Η Ευρωπαϊκή Ενωση είναι ένα από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα των Ηνωμένων Πολιτειών. Δεν θα είχαμε φθάσει ποτέ ως εδώ χωρίς το Σχέδιο Μάρσαλ».

@ Μιλώντας όμως για υπερατλαντική ενότητα, η κα Ολμπράιτ αναφέρεται και σε έναν άλλο θεσμό(!), το ΝΑΤΟ, που έμελλε να δει το φως το 1949. Για τους Αμερικανούς, το Σχέδιο Μάρσαλ και το «δόγμα της συγκράτησης» της Σοβιετικής Ενωσης ήταν, κατά τη γραφική έκφραση του προέδρου Τρούμαν, «τα δύο μισά του ίδιου καρυδιού». Την ίδια εποχή έκανε, άλλωστε, χωρίς πολλές τυμπανοκρουσίες την εμφάνισή του και ένας άλλος νέος αμερικανικός οργανισμός, η «Κεντρική Υπηρεσία Πληροφοριών», γνωστότερη με το ακρωνύμιο CIA. Τα 13 δισ. δολάρια του Σχεδίου Μάρσαλ έμελλε να αλλάξουν για πάντα τη ζωή της νεαρής υπηρεσίας, η οποία είναι γνωστό ότι αντιμετώπιζε τότε πρόβλημα κονδυλίων.

@ «Το ότι το Δόγμα Τρούμαν δεν ήταν υπόθεση ελληνο-αμερικανική ήταν φανερό από το ότι ταυτόχρονα προέβλεπε βοήθεια και προς την Τουρκία. Γιατί και η Τουρκία είχε βρεθεί στο στόχαστρο των σοβιετικών επιδιώξεων, από το καλοκαίρι ακόμη του 1945, στη Συνδιάσκεψη των Μεγάλων στο Πότσδαμ. Και οι σοβιετικές απαιτήσεις επαναλήφθηκαν και μέσα στο 1946, τόσο σχετικά με την αναθεώρηση του καθεστώτος των Στενών όσο και για τις περιοχές του Καρς και του Αρνταχάν στον Καύκασο...». Με το μικρό αυτό απόσπασμα από το κείμενο του πρέσβη ε.τ. Βύρωνος Θεοδωρόπουλου στην τρίτομη έκδοση της Υπηρεσίας Διπλωματικού Αρχείου, αποτυπώνεται γλαφυρά ο ορισμός του δόγματος Τρούμαν.

@ Πολλοί ακόμη σήμερα αγνοούν ότι από τις 18 χώρες του προγράμματος οικονομικής βοήθειας του Σχεδίου Μάρσαλ, η Ελλάδα ήταν η μόνη χώρα όπου το σύνολο (94%) σχεδόν της βοήθειας που έλαβε σταδιακά από 1ης Ιουλίου 1947 ως το τέλος του 1952 και ανερχόταν σε 5 δισ. δολάρια (μαζί με την έκτακτη βοήθεια ως το 1960) δεν επεστράφη, όπως συνέβη με άλλες χώρες, αλλά εδόθη χαριστικά (granted aid). Βεβαίως αυτό δεν ήταν άσχετο με την εξωτερική πολιτική των Ηνωμένων Πολιτειών, που εκφραζόταν διά στόματος του υφυπουργού της επί των Εξωτερικών Ντιν Ατσεσον ως εξής: «Η προτεινόμενη βοήθεια προς την Ελλάδα και την Τουρκία δεν είναι θέμα υποστήριξης των Βρετανών ούτε ίσως ανταπόκριση ανθρωπιστική προς τις ανάγκες εντίμου (της Ελλάδας) συμμάχου, είναι θέμα ενίσχυσης της ασφάλειας των Ηνωμένων Πολιτειών και προστασίας της ελευθερίας»…

@ Θα γνώριζε η Ευρώπη τη σημερινή της ευμάρεια χωρίς το Σχέδιο Μάρσαλ; Οι γνώμες διίστανται. Αν η βοήθεια είχε πολιτικό και οικονομικό αντίκρισμα, αυτό φαίνεται ότι οφείλεται και στην ταυτότητα του λήπτη. Επισημαίνεται ότι η Ευρώπη διέθετε αξιόλογη οικονομική υποδομή: «εκπαιδευμένο εργατικό δυναμικό, βιομηχανικό ιστό, αξιόλογη τεχνογνωσία, εμπορική παράδοση και σχετική νομοθεσία». Θα αρκούσαν 100 δισ. δολάρια σήμερα, διερωτώνται οι αναλυτές, για να λυθούν τα προβλήματα της Μέσης Ανατολής; Η απάντηση είναι μάλλον αρνητική και τεκμηριώνεται συνήθως με την επίκληση των παραδειγμάτων της Λατινικής Αμερικής, της Αφρικής αλλά και της Ινδίας, όπου η εισροή κεφαλαίων δεν είχε θεαματικά αποτελέσματα όπως στη γηραιά Ευρώπη.

@ Το άγαλμα του Τρούμαν κείτονταν στο έδαφος, η κάμερα αγωνιούσε να τα πει όλα. Μαζί της αγωνιούσε και ο ρεπόρτερ, για να προσφέρει τις δικές του «αποκλειστικές» πληροφορίες από την ιστορία των διαδοχικών πτώσεων του αγάλματος. Μας είπε λοιπόν ότι η πρώτη χρονολογείται από το 1973 και προκλήθηκε από βόμβα που έβαλε ο -από χρόνια ήδη έγκλειστος, στην πραγματικότητα- Σάκης Καράγιωργας, η οποία μάλιστα έσκασε στα χέρια του και τον ακρωτηρίασε.
Τα πράγματα βέβαια έγιναν εντελώς αλλιώς: τη νύχτα της 25ης Νοεμβρίου 1970, ομάδα της αντιστασιακής οργάνωσης «Κίνημα 20 Οκτώβρη», χτύπησε με βόμβα το άγαλμα του Τρούμαν, που έγειρε επικίνδυνα και μεταφέρθηκε για επισκευή.
Η φωτογραφία του ζωσμένου με τις αλυσίδες του γερανού αγάλματος δημοσιεύτηκε στα «Νέα» και χρησίμευσε για την αφίσα της οργάνωσης που κυκλοφόρησε στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.
Ο μόνος που ακρωτηριάστηκε από την έκρηξη ήταν το χάλκινο άγαλμα. Την επομένη, ο φυλακισμένος γραμματέας της ΔΕΣΠΑ Λευτέρης Τσιόλογλου κατά τη μεταφορά του στο νοσοκομείο «Σωτηρία» είδε το άγαλμα και παρατήρησε: «Ο Τρούμαν παρουσίασε κλίση προς τα αριστερά»!

@ Ο δικτάτορας Παπαδόπουλος, στην επέτειο του Δόγματος Τρούμαν, το 1967, είχε πει: «Η τακτική της εμφανίσεως του Δόγματος Τρούμαν ως τακτική αντιμετωπίσεως του κομμουνιστικού κινδύνου υπήρξεν τόσον σημαντική διά την ιστορίαν της ανθρωπότητος, ώστε ορθώς ημείς οι Έλληνες, αποτελούντες εξαίρεσιν, ετοποθετήσαμεν ανδριάντα του ζώντος Προέδρου Τρούμαν εις τας Αθήνας».
Κι ακόμα: «Διά τούτο η μεταστροφή της αντιλήψεως, δηλαδή η χρησιμοποίησις της οικονομικής βοηθείας ως πολιτικής πράξεως, η οποία εξεκίνησε με το Δόγμα Τορύμαν, αποτελεί, πρέπει να αποτελεί, την βασικήν αντίληψιν της πολιτικής των μεγάλων ελευθέρων λαών».

@ Ο Χάρι Σ. Τρούμαν (1884-1972) ήταν ο 33ος πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής. Γεννήθηκε στις 8 Μαΐου 1884 στο Λαμάρ της Μοντάνα. Το 1934 εξελέγη γερουσιαστής με την υποστήριξη τoυ Δημοκρατικού Κόμματος και το 1944 αντιπρόεδρος των Η.Π.Α. Τον επόμενο χρόνο αντικατέστησε στον προεδρικό θώκο τον Φραγκλίνο Ρούζβελτ, ύστερα από τον αιφνίδιο θάνατο του τελευταίου. Το 1948 επανεξελέγη πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών.
Το όνομά του, πέραν του ομώνυμου δόγματός του, συνδέθηκε με τη ρίψη των ατομικών βομβών στις πόλεις Χιροσίμα και Ναγκασάκι της Ιαπωνίας, από τις οποίες σκοτώθηκαν εκατοντάδες χιλιάδες άτομα, με την αμερικανική επέμβαση στην Κορέα και με την ίδρυση του ΝΑΤΟ.

Πηγές
(από εφημερίδες της εποχής)
Τα Νέα
Το Βήμα
και
«H Ελλάδα στο μεταίχμιο ενός νέου κόσμου. Ψυχρός Πόλεμος - Δόγμα Truman - Σχέδιο Marshall» (εκδόσεις Καστανιώτη, 2002).

Αντί… δογματικού επιλόγου

Θα μπορούσα να γράψω με χιλιάδες λέξεις την άποψή μου για το όλο θέμα. Επειδή, όμως, έχει πάει αργά και νυστάζω, θα πω μόνο αυτό:
Εμφύλιος, δόγμα Τρούμαν, ξερονήσια. Ο στρεβλός αναπτυξιακός χαρακτήρας αυτού του οικοπέδου που λέγεται Ελλάδα πληρώθηκε με άφθονη, ατελείωτη εξάρτηση και με άλλες τόσες υποκλίσεις…

Καληνύχτα σας