Σαν σήμερα, 30 Απριλίου

311: Ο αυτοκράτορας Γαλέριος Βαλέριος Μαξιμιανός εκδίδει διάταγμα, με το οποίο η χριστιανική θρησκεία αναγνωρίζεται επίσημα στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.
Λιοντάρια – Χριστιανοί, αμέσως μετά έπαιξαν στα πλέι οφ…

1803: Οι ΗΠΑ αγοράζουν από τη Γαλλία την περιοχή της Λουιζιάνας, έναντι 15 εκατομμυρίων δολαρίων. Η αγοραπωλησία γίνεται με τιμή 20 δολαρίων να τετραγωνικό μίλι.
Άραγε, τι είναι χειρότερο; Να σε αγοράζουν οι ΗΠΑ ή να σε χτυπά ο κυκλώνας Κατρίνα; (Πάντως, ξέρω τον κυκλώνα Κατερίνα, που είναι πιο δυνατός από όλους…)

1821: Το Συνέδριο των μεγάλων ευρωπαϊκών δυνάμεων στο Λάιμπαχ (σημερινή Λιουμπλιάνα) αποδοκιμάζει την ελληνική επανάσταση.
Εδώ κάποιοι πρόκριτοι είχαν αντιρρήσεις, δεν θα είχαν οι αλλοδαποί; Γι’ αυτό τους τιμωρούμε κάθε καλοκαίρι στα νησιά μας με ανύπαρκτο service…

1919: Επικυρώνεται στη Διάσκεψη Ειρήνης του Παρισιού η αποστολή ελληνικού στρατού στη Σμύρνη, για να επιβάλει την τάξη και να προστατεύσει τον χριστιανικό πληθυσμό στην περιοχή.
Εκεί, όμως, υπήρχε ένας κύριος, ονόματι Μουσταφά Κεμάλ…

1925: Ο Ολυμπιακός, ενάμιση μήνα μετά την ίδρυσή του, δίνει τον πρώτο αγώνα του στο ποδηλατοδρόμιο, το κατοπινό στάδιο Καραϊσκάκη. Νικά τη γαλλική ομάδα του πλοίου «Ζαν Ντ' Αρκ» με 5-0.
Έκτοτε, ο θρήνος, συγγνώμη, ο θρύλος ήθελα να γράψω, ακούει φωνές ότι θα τα πάει καλά στην Ευρώπη και ότι θα φτάσει στον τελικό του Τσάμπιονς…

1930: Το ελληνικό κράτος κάνει αποδεκτή τη δωρεά των κληρονόμων του Εμμανουήλ Μπενάκη για την ίδρυση μουσείου στη γωνία της λεωφόρου Βασιλίσσης Σοφίας και της οδού Κουμπάρη.
Οι Έλληνες, βέβαια, σε σχέση με τα μουσεία και τον Πολιτισμό, είναι ο Μπενάκης κι ο Βγενάκης. Με ειδικότητα στο Βγαινάκη, βέβαια…

Γεννήσεις

1787: Σάκα, βασιλιάς των Ζουλού, που από φυλή τούς κατέστησε έθνος, στο πλαίσιο της Νοτίου Αφρικής. [θαν. 22/9/1828]
Το 1879, ήταν οι Βρετανοί που ηττήθηκαν, αλλά αυτό ξεχάστηκε γρήγορα. Ήταν οι Ζουλού που τους κατατρόπωσαν, ούτε κι αυτό όμως κατέλαβε την αρμόζουσα θέση στην Ιστορία. Ίσως γιατί η Ιστορία γράφτηκε από τους...«νικητές».

1915: Νίκος Γκάτσος, ποιητής και στιχουργός. («Αμοργός») [θαν. 12/5/1992]
Γύρνα το βλέμμα σου το αητίσιο / και δες τον κόσμο το ζαβό: / ποιος λογαριάζει τ' είναι ίσιο / ποιος νοιάζεται τ' είναι στραβό. (...)

Θάνατοι

1945: Αδόλφος Χίτλερ [γεν. 20/4/1889] - Εύα Μπράουν [γεν. 6/2/1912]. Ο Αυστριακός ηγέτης του Ναζισμού – μακελάρης και η σύζυγός του αυτοκτόνησαν με δηλητήριο, μία ημέρα μετά το γάμο τους.
Και έτσι γλίτωσαν και την αλλαγή των δώρων γάμου…

Πηγή: Σαν σήμερα.gr

Υ.Γ.: Δεν βρήκα άλλο τρόπο να αποχαιρετίσω τον Απρίλιο. Βάλτε τον Miles Davis που ακούγεται, λίγο πιο δυνατά.
Καλό μήνα. Για τον Μάιο τα είχα πει εδώ και εδώ, πέρυσι…

Το Πάσχα είναι…

…η πανάρχαια θλίψη της απώλειας, του τέλους, που συνοδεύεται έπειτα από τη χαρά της αναγέννησης, της άνοιξης, της νέας ζωής, της νίκης της αγάπης κόντρα στον παλιοθάνατο.

…γεννημένο για να γεννάει σκέψεις.

...οι ψαλμοί του μικρού Χρήστου Σαντικάι. Να δω στη μικρή οθόνη και Πέτρο Γαϊτάνο και είμαι βέβαιος ότι ήρθε το Πάσχα...

...οι λαμπάδες για τα βαφτιστήρια: Kυκλοφορούν σαν πολυκαταστήματα - το έχω γράψει ξανά - από μόνες τους, δεν κοστίζουν μια περιουσία και σβήνουν το ίδιο βράδυ που ανάβουν. Αλλά θα του μείνει του πιτσιρικά, ο-καουμπόη-του-μεσονυχτίου-και-το-σκουτεράκι-Πάουερ-Ρέιντζερ κ.λπ.)...

...να είσαι σε νησί. Μόνο σε νησί έχω νιώσει τη δύναμη του Πάσχα, αυτή τη δύναμη που νόμιζες ότι ανάβλυζε από τα βράχια και έκανε τους ανθρώπους αλλιώτικους, η περιφορά του Επιταφίου, οι φλογίτσες στα στενά, τα πετρόχτιστα δρομάκια.

...η Κυριακή του Πάσχα και Πρωτομαγιά ταυτόχρονα του ’94 που έφυγε για πάντα ο Σένα, στερώντας μας μια για πάντα τα δωρεάν μαθήματα οδηγικής ευφυΐας. Ήταν η πρώτη φορά που το Πάσχα είχε Μεγάλη Εβδομάδα αλλά όχι Ανάσταση.

...αυτά που γίνονται κάθε χρόνο και δεν τα αντέχω. Δεν μπορώ άλλα τσιγκέλια. Άλλα αίματα. Άλλες πεταμένες προβιές προβάτων. Φτάνει το αίμα τους, πλημμύρισε το δυάρι μου. Δεν τρώω ούτε το αρνί, ούτε τα κατσίκια. Μου μυρίζει το κρέας τους, έχω δυσανεξία.

... ο Χριστός που, μάλλον, ήταν Έλληνας. Γιατί μέχρι τα 30 ζούσε με τη μαμά του, αυτή νόμιζε ότι ήταν Θεός κι εκείνος πίστευε ότι ήτανε παρθένα!

...η διαπίστωση πως αν ο Χριστός σταυρώνεται κάθε χρόνο τέτοια μέρα, υπάρχουν άνθρωποι που σταυρώνονται κάθε μέρα.

...οι θρησκευτικές συζητήσεις που σκάνε άξαφνα στην παρέα. Δεν μπορώ να γνωρίζω εάν υπάρχει εκεί πάνω Παράδεισος. Αυτό που γνωρίζω καλά, είναι ότι εδώ κάτω σίγουρα είναι η Κόλαση, εδώ κάτω κι ο Παράδεισος.

Και μπορεί στο Χάρλεμ, εάν είσαι τυχερός, να δεις αγγέλους.

Καλό ΠΑΣΧΑ…

Εικόνες και λέξεις για τις ημέρες

(που έφυγαν ή που θα έρθουν)

Σαββατόβραδο στη Bασιλίσσης Σοφίας. Soul II Soul, back to life.
Υγρός, ζεστός αέρας από τη θάλασσα. Υγρά, παγωμένα μάτια απ’ το κλάμα.
Πινγκ πονγκ με τα βλέμματα.
Φίλοι που δούλεψαν σκληρά και σε κοίταζαν με την τόλμη που φέρνει στο βλέμμα η κούραση της… περιοδικίλας και της… κειμενίλας. Άγχη, νωχέλεια, μαύρο cool wool, κάπνα, νέες εξελίξεις – «δεν προλαβαίνω».
Ο Νίμιτς στην Αθήνα. Καλώς τα παιδιά, 3-0.
Γενετιστές καταφέρνουν να ελέγξουν τη λίμπιντο της μύγας. Βρείτε το φάρμακο για το AIDS, ρε ηλίθιοι κι αφήστε τις μύγες. Ασχοληθείτε με μας που πεθαίνουμε σαν μύγες.
800 χρόνια. «Τόσο πολύ θα ζούμε στο απώτερο μέλλον». Ο Αμερικανός γενετιστής στο Πανεπιστήμιο της Νότιας Καλιφόρνιας, Βάλτερ Λόνγκο, είναι απόλυτος. Να ζήσει μόνος του. Εμείς θέλουμε λίγα και καλά.
Πάμε Χαβάη; Με δουλεύεις; Ούτε μέχρι τα Άνω Σέκλανα δεν προλαβαίνουμε.
Νέες σακούλες σούπερ μάρκετ, βιοδιασπώμενες.
Πού, σκατά, μου έφυγαν και πάλι τα λεφτά;
Μια βόλτα στο Λυκαβηττό, σε κάνει να νομίζεις ότι ζεις αλλού. Σαν πόλη απ’ το μέλλον.
Βογκητά μεσ’ το σκοτάδι, το κρεβάτι δεν τρίζει, αλλά σείονται οι τοίχοι. Άσε να νομίζουν ότι κάνει σεισμό.
Προτάθηκε από σχολεία στην Αθήνα και αλλού, να τους δοθεί το όνομα του Στέλιου Καζαντζίδη και του Νίκου Γκάλη. Δεν θα πω ότι προηγούνται τα ονόματα του Γληνού, του Δελμούζου, του Τριανταφυλλίδη και των λοιπών. Μπορώ να αναρωτηθώ αν θα δούμε δημοτικό σχολείο «Άννα Βίσση»;
Xτυπάς το PIN σου σε θυρίδα στο Σύνταγμα, «πότε μπαίνει το δώρο του Πάσχα, είπαμε;».
Σε ισχύ τα μέτρα της Τροχαίας για την ασφαλή έξοδο των εκδρομέων του Πάσχα.
H αλήθεια είναι εκεί έξω. Έξω απ’ την πόλη, εννοώ.
Η Άνοιξη είναι εδώ, όπως και το Πάσχα. Κι αυτό είναι πεταλούδες στο στομάχι μου.

Υ.Γ.1: Ήταν 21 Απριλίου 1947 όταν γεννήθηκε ο Ίγκι Ποπ, καλλιτεχνικό ψευδώνυμο του Τζέιμς Τζιούελ Όστερμπεργκ τζούνιορ. Η ιδιότητά του και η καταγωγή του, «Αμερικανός ρόκερ», φυσικά – από μόνα της - δεν λένε τίποτε. Θυμάσαι όταν τον είδαμε στο γήπεδο του Aπόλλωνα, το («βρώμικο») ‘89;

Υ.Γ.2: Για τη χούντα τα είχα γράψει πέρυσι. Αν θες, ρίξε μια ματιά εδώ.

Hell, hell, park n’roll

Η ώρα είναι περασμένη και ψάχνω να παρκάρω. Στο Γαλάτσι. Ο χειρότερος συνδυασμός, τέτοια ώρα-τέτοια λόγια. Οι θέσεις έτσι κι αλλιώς είναι περιορισμένες και, περασμένα μεσάνυχτα, δεν υπάρχει περίπτωση να φύγει κάποιος. Ποντάρω μόνο σε κάποιον εραστή που πήγε, «χτύπησε» και δεν υπήρξε διανυκτέρευση. Υπολογίζω (ελπίζω-εύχομαι), επίσης, σε κάποια άδεια θέση που, απλώς, δεν έχω δει.

Ξαφνικά, το αυτοκίνητο που βρίσκεται μπροστά μου και ο οδηγός του ψάχνει θέση επίσης, με αλάρμ στέκεται στην άκρη του δρόμου. Περνώντας από το στενό που σταμάτησε, με την άκρη του ματιού μου βλέπω μια άδεια θέση, αλλά πρέπει να κάνω το γύρο.
Πρώτη, δευτέρα, γκάζι, σε πόσα sec πρέπει να καλύψω το «ράλι οικοδομικού τετραγώνου»; Νομίζω ότι έσπασα το ρεκόρ, φτάνω, αλλά… Fuck! Δεν μπορεί… Πότε πρόλαβε να παρκάρει κάποιος άλλος; Πλησιάζω και οι φόβοι μου γίνονται πραγματικότητα: Ο οδηγός που είχε κάνει στην άκρη για να περάσω, είχε στο μυαλό του ότι θα έκανε παράνομα όπισθεν για να πιάσει τη θέση. Και δεν το είχε, απλώς, στο μυαλό του, το έκανε πράξη. Είναι γυναίκα, το μισοσκόταδο κάνει τα μπλε μάτια της να γυαλίζουν από ικανοποίηση και αυταρέσκεια. Κατεβάζει το τζάμι και, με χαμόγελο κατευθείαν απ’ τη Σιβηρία, μου λέει, απαξιώνοντάς με:
«Έχασες!».
– «Εγώ νομίζω ότι κέρδισα», της λέω με χαμόγελο, φεύγω και στο επόμενο στενό με περιμένει μια ωραιότατη θέση.

Κέρδισα, παίζοντας, μάλιστα τίμια. Την επόμενη ημέρα που πέρασα για να πάρω το αυτοκίνητό μου, εκείνη ήταν εκεί και προσπαθούσε να καταλάβει εάν της έκλεψαν το δικό της ή αν το είχε σηκώσει η Τροχαία. Εγώ ήξερα ότι είχε συμβεί το δεύτερο, επειδή η ωραιοτάτη δεσποινίς δεν είδε ποτέ ότι πάρκαρε σε μια από τις εισόδους του Δημαρχείου, που απλώς δεν έχει καμία σήμανση...

Παιχνίδια επιβίωσης στο σύγχρονο κόσμο, στην πόλη που ψάχνεται για να παρκάρει.
Aν έπαιζα στο «Lost», θα ήμουν ο Tζακ ή ο Σόγιερ; Έτσι κι αλλιώς, την Kέιτ θα ερωτευόμουν. Στανταράκι…

Ημερολόγιο οδοστρώματος

Το Σάββατο, από το μεσημέρι και μετά, όλο έβρεχε. Mια θεία βροχή. Καλά, δεν είμαι σίγουρος για το βαθμό συγγένειας, μπορεί να είναι και ξαδέρφη βροχή. Απ’ αυτές τις τσουρ-τσουρ βροχές που πότε δυναμώνουν και πότε… δυναμώνουν περισσότερο!
Πώς κλείνει αυτό το πράγμα;
Η τηλεόραση δεν έχει σταματήσει να παίζει σκάνδαλα και εν δυνάμει σκάνδαλα. Έλεος! Μουλιάσαμε στο σκάνδαλο. (Πιο πολύ, βέβαια, μουλιάσαμε από την υποκρισία, ότι όλα όσα γίνονται – και καλά – δεν τα περιμέναμε)
Η βροχή από εκεί ψηλά μουσκεύει τα πάντα, η βροχή σκανδάλων εδώ κάτω, πλέον, δεν σχετίζεται με βαρομετρικά, κάθε μέρα μπορεί να ρίχνει καρεκλοπόδαρα με σκάνδαλα, το κοινό των δύο βροχών είναι ότι και στις δύο, όλοι είμαστε ίσοι. Όπως και στο κρεβάτι, άλλωστε. Μια ολόκληρη πόλη στον βυθό. Αν και το μέλλον μας, όπως λένε οι ειδικοί, έχει πολλή ξηρασία.
Διάλεξε από τώρα τη «βροχή» σου. Και παρά το γεγονός ότι επιλέγω τη γλώσσα που βρέχει τα χείλη, την αφηρημένη έκφραση όταν σκέφτεται κάτι που μόλις άκουσε, τα χαμόγελα, το μαντίλι με τα οποίο παίζει (το κάνει εσάρπα, παρεό, καπέλο Assassin's greed) βγαίνω στη βροχή για να πάρω εφημερίδες..

Στη γωνία Γαλατσίου και Βεΐκου και απόψε έχει στηθεί ένα παζάρι στη βροχή, πάγκοι με cd, περιοδικά και εφημερίδες στο πεζοδρόμιο! Σπρώχνονται για να πάρουν τις εφημερίδες με τα «καλά» τα cd, η μάχη της ενημέρωσης μόλις άρχισε! Κάποιοι συνάδελφοι όλη την εβδομάδα ξενυχτούσαν για να παραδώσουν στην ώρα τους τα κείμενά τους, τα ρεπορτάζ τους, τις αναλύσεις τους, τα άρθρα τους, αλλά αν δεν έχεις μέσα καλό δώρο ή μπλοκ μπάστερ, τον ήπιες. Απλά.
Mε πιάνουν τα γέλια, η κυρία στον πάγκο, που με ξέρει πια και μόλις με βλέπει μου βάζει στη σακούλα τις αγαπημένες μου κυριακάτικες, με κοιτάζει παραξενεμένη που γελάω μόνος μου.
Παίρνω τον δρόμο της επιστροφής, τώρα βρέχει περισσότερο, πού-είναι-η-βάρκα-οέο, περπατάω ή, καλύτερα, κολυμπάω μέσα στη βροχή, τραγουδάω το Ποτάμι του Νίκου και τα πόδια μου βουλιάζουν στις λούμπες, ανάβω τσιγάρο και προσπαθώ να πάρω γρήγορες ρουφηξιές προτού σβήσει και γελάω μόνος μου. Κι όμως, είναι Σάββατο προς Κυριακή, 6 Απριλίου 2008.
Τα αθλητικά μου βουτάνε στα νερά, κάποιος περνάει με το σωρό από τις λαμαρίνες του από δίπλα μου και με κάνει μούσκεμα, σκέφτομαι να του φωνάξω «μαλάκα», αλλά μπορεί να μου πει παραπονεμένος «και γιατί μου το θυμίζεις;» και προτιμώ να σκέφτομαι άμμο και αλάτι, νερό θαλασσινό σαν σμαράγδι.
Γυρίζω στο σπίτι, γεμίζω ζεστό νερό την μπανιέρα, η αποσυμπίεση μόλις άρχισε…

Ήταν η τελευταία βροχερή νύχτα της χρονιάς, την άλλη μέρα ο ήλιος έκαιγε κι άρχισε το καλοκαίρι. Ναι;