Αυτό έγραφε η ζωγραφιά στον τοίχο, στο προαύλιο του σχολείου στον Αγιο Στέφανο, εν έτει 2010: «Αλησμόνητες πατρίδες».Και στο μυαλό μου, όλες εκείνες οι αλησμόνητες... παρτίδες που έμειναν ανοιχτές, στα δικά μου χρόνια τα σχολικά.
Πατρίδα, ίσον «εθνικάς εορτάς για να μη λησμονήσομεν την αρετή των Eλλήνων που ηγωνίσθησαν σε πατρώα και αλλότρια εδάφη», ανούσιοι δεκάρικοι λόγοι με μπόλικη ορθοστασία, συντηρητικοί διευθυντές σχολείων με απύθμενο μίσος για τα νιάτα, που «κάνουν ακρόασιν τους σατανιστάς Stones και είναι Μπίτληδες», συνταγματάρχες με ολόκληρα κομμάτια λοβοτομής, να και το φλεγόμενο πουλί, τα τσάμικα το Πάσχα, ασπρόμαυρη τηλεόραση, ποδιές, εκθέσεις για τα πρωτοβρόχια, το κιτς του μεταφασισμού, η Ελλάς ποτέ δεν πεθαίνει, ο μαρμαρωμένος βασιλιάς, οι αλησμόνητες πατρίδες, πάλι με χρόνια, με καιρούς, πάλι δικά μας θα ‘ναι...
