KΑΖΑΜΙΑΣ 2009 - Μέρος Β'

Οι προβλέψεις συνεχίζονται. Αν δεν έχετε διαβάσει το πρώτο μέρος, πατήστε εδώ

ΙΟΥΛΙΟΣ. Οι εξελίξεις τρέχουν γρήγορα και εκεί, εν μέσω των μπάνιων του λαού, το πανελλήνιο μένει το φραπέ στο χέρι: Ο Λάκης Λαζόπουλος παντρεύεται τη Μιμή Ντενίση γιατί συνήθως το ζηλεύουμε αυτό που ρεζιλεύουμε και κουμπάρος είναι ο Μητσιάς που το τραγουδάει live, μέσα στην εκκλησία. Η κυρία Μπεζαντάκου συστήνει εταιρεία από κοινού με κουκουλοφόρους και μαζί, σα μια γροθιά ενωμένη, αγοράζουν το θέατρο της Μιμής Ντενίση. Δυναμική απάντηση της μεγάλης τραγουδίστριας Σάσας Μπάστα που δηλώνει ψηφοφόρος του ΣΥΡΙΖΑ και θαυμάστρια του Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος παραιτείται για να προσχωρήσει στο ΚΚΕ, όπου, όμως, η Αλέκα Παπαρήγα έχει στραφεί στην Τέχνη και παίζει άρπα (κόλλα).

ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ. Τον Αύγουστο, ως γνωστόν, δεν υπάρχουν ειδήσεις, εκτός κι αν γίνει καμιά στραβή και πιάσουν στο ξεκούδουνο καμιά 17Ν...

ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ. Το πρωτάθλημα έχει ήδη ξεκινήσει και ο Παναθηναϊκός προηγείται του μισητού αντιπάλου κατά 8 βαθμούς. Ο Θρύλος χάνει από τους πάντες και υπάρχει παραφιλολογία να μετονομαστεί σε Θρήνος. Ο Γιάννης Αλαφούζος πουλάει το «Σκάι TV» και ο αγοραστής είναι ο κύριος Γουλανδρής. Με τα μάτια της Έλλης απολύονται άπαντες από το κανάλι και, πλέον, τη βλέπουμε όλες τις ώρες. Αναγκαστικά, έχει αλλάξει και τους τίτλους των εκπομπών του καναλιού: BBC @ Elli, Oι άγριοι καρχαρίες και η Έλλη, Ελληφρένεια κ.λπ.
ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ. Το ΕΣΡ διαλύεται εν μία νυκτί και πρόεδρος αναλαμβάνει ο μικρός το δέμας Αλέξης Κούγιας, που δηλώνει – ως ο καλύτερος ποινικολόγος – ότι αφενός θα ποινικοποιηθεί κάθε εκπομπή που δε συνάδει με το ήθος του, αφετέρου, ότι ήταν θέλημα Θεού να γίνει πρόεδρος. Σηκώνει μανίκια και αρχίζει να ρίχνει «μανίκια» σε όλα τα κανάλια που παρουσιάζουν το Λάκη Λαζόπουλο και την Εύη Βατίδου. Ταυτόχρονα, βρίσκει το Βαλιανάτο στο Κολωνάκι και τον δέρνει ξανά. Ισχυρίζεται ότι οι σφαλιάρες ήταν ένα ατύχημα, καθώς προσπαθούσε να διώξει κάτι μύγες κι απλώς ο άτυχος Γρηγόρης βρέθηκε εκεί.

ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ. Κι ενώ η χώρα βαρυγκωμά και έχει το «δεν πάει άλλο» ως ψωμοτύρι στο στόμα, ο Καραμανλής θυμάται ότι πρέπει να κάνει και εκλογές. Η διαδικασία σταματά, όμως, καθώς οι Γερμανοί, που έχουν παρεισφρήσει παντού στη χώρα, έχουν αγοράσει ΚΑΙ το υπουργείο Εσωτερικών, οπότε η όλη διαδικασία σταματά. Η Ελλάδα βρίσκεται προ αδιεξόδου, αλλά οι Γερμανοί έχουν την απάντηση που λέγεται «Κώστας Σημίτης». Ήταν ο μόνος που μπορούσε να συνομιλήσει μαζί τους τόσο άπταιστα και οι Γερμανοί, που είναι φίλοι μας και θέλουν το καλό μας, τον διορίζουν έπαρχο της Ελλάδας.

ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ. Για να κλείσει όμορφα η χρονιά και για να μην πούμε ότι ο Ομπάμα είναι ντεμέκ πρόεδρος των ΗΠΑ, προσπαθώντας ταυτόχρονα να δείξει ότι και αυτός τις ρίχνει τις βόμβες του αλλά χωρίς να σκοτωθεί κανείς, ξεκινά επίθεση στην Αλάσκα, ρίχνοντας τα τελευταία αποθέματα βομβών ουρανίου. Μέγιστη βλακεία αφού η Αλάσκα ανήκει στη Ρωσία που ετοιμάζεται για τον Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Δε θα γίνει, όμως, αφού οι πάγοι θα λιώσουν εντελώς και ο πλανήτης θα οδηγηθεί στην υπερθέρμανση. Οι εξωγήινοι ξεσπούν σε ζητωκραυγές και γράφουν με άσπρα γράμματα στο φεγγάρι «Και δε σας χάλασε, κουφάλες άνθρωποι». Σε μια κίνηση ανθρωπιάς οι άνθρωποι αφήνουν τα μίση και πιάνουν τα όπλα για να πολεμήσουν τον Αλφ και την παρέα του. Ο κόσμος μας, δεν θα είναι ποτέ πια ο ίδιος...
Καλή χρονιά, με υγεία!...

KΑΖΑΜΙΑΣ 2009

Ο υποφαινόμενος δημοσιογράφος Σπύρος Σεραφείμ, είναι αυτό που πολύ τρυφερά θα ονομάζαμε «διορατικός επαγγελματίας». Μπορεί μικρός να διάβαζε Οράτιο και να έτρωγε μπαρμπούνια που κάνουν καλό στα μάτια, μπορεί να χτύπησε σα φώκια παλαμάκια όταν έμαθε ότι στα λατινικά «video» σημαίνει «βλέπω», αλλά δεν οφείλει στα ανωτέρω το κληρονομικό του χάρισμα.
Μπορεί να διαβάζει το μέλλον ως άλλος Ιωάννης της Αποκαλύψεως κι αυτό είναι κάτι που λίγοι γνωρίζουν. Ο μόνος λόγος που δε διαδίδει ότι διαθέτει το κληρονομικό χάρισμα, είναι επειδή φοβάται το φόρο κληρονομιάς που θα του επιβληθεί από τον κ. Αλογογ(σ)κούφη.
(Και μην αρχίζετε τα φοροτεχνικά κόλπα, ούτε ως γονική παροχή μπορεί να το περάσει)
Ένα κρύο κυριακάτικο πρωινό, λοιπόν, προέβλεψε με ακρίβεια το τι μέλλει γενέσθαι στην Ελλάδα, την επόμενη χρονιά, τα υπαγόρευσε στη Σούζι Κιου τη γραμματέα του και τα παρουσιάζει δωρεάν, σε δυο δόσεις, ως ελάχιστη προσφορά προς το συνάνθρωπο...
Καλή ανάγνωση...

ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ. Καινούρια εισβολή διαδηλωτών στην ΕΡΤ, υπό το σύνθημα «αφίσται τιν TV και βγήται στους δρώμους». Από όλο αυτό, μόνο τα «TV», «και», «στους» είναι σωστά γραμμένα, απόδειξη ότι οι εισβολείς βλέπουν μόνο ΕΡΤ. Ο κ. Παναγόπουλος, πρόεδρος της ΕΡΤ, παθαίνει εγκεφαλικό καθώς ο κόσμος σταματάει να βλέπει ΕΡΤ και τα νούμερα του κρατικού καταποντίζονται. Σε μια γενναία κίνηση μικροαστισμού, ο απλός λαός πράγματι σηκώνει την κωλάρα του απ’ τους καναπέδες, καίει και γκρεμίζει την Αθήνα, κάνοντας πλιάτσικο στα καταστήματα ηλεκτρονικών και ηλεκτρικών ειδών. Έτσι, μια νέα κοινωνία γεννιέται, που διαθέτει, πλέον, άπασα, δονητές τριών ταχυτήτων και flat τηλεοράσεις. Ο πρόεδρος της ΕΡΤ συνέρχεται και βρίσκει την ευκαιρία να αυξήσει το ανταποδοτικό τέλος. Όχι στην ΕΡΤ. Στους δονητές.

ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ. Χημεία και τέρατα και πάλι καταγράφουν οι κάμερες. Ένας μπάτσ, εεεε, συγγνώμη, ένας αστυνομικός ήθελα να πω, κι ενώ απειλείται η ζωή του, πυροβολεί δεκαπεντάχρονο έξω από το Γενικό Χημείο του κράτους (έξω από το κράτος, δηλαδή, αφού αυτό είναι το μεγαλύτερο Χημείο), αλλά η σφαίρα – σε αυτά τα παράξενα παιχνίδια που παίζει η ζωή στις σφαίρες που σέβονται το δραστικό τους βεληνεκές - χτυπάει σε κάτι αθλητικά πράσινα παπούτσια, μια ζαρντινιέρα που έχει πάνω της έναν Κύπριο φοιτητή που τσακώνεται μαζί της, εξοστρακίζεται και τραυματίζει ελαφρά μια κάμερα, ένα μικρόφωνο, έναν μπούμαν κι έναν καναλάρχη, επιλέξτε εσείς όποιον θέλετε. Ο κύριος Πάνος Σόμπολος, υπεύθυνος γραφείου Τύπου της κυβέρνησης, κι ενώ μόλις έχει αναλάβει καθήκοντα, επωμίζεται το βαρύ έργο της ενημέρωσής μας σχετικά με το γαλλικό μπιλιάρδο.

ΜΑΡΤΙΟΣ. Η Γιάννα βρίσκει θύμα, εεε, σόρι, αγοραστή για την εφημερίδα της, αλλά κρατάει το CITY FM, βασικά για το κτήριο, που εκεί το λένε «κτίριο». Ο Λιακόπουλος βγάζει νέο βιβλίο στο οποίο διερωτάται: «Blue Land: Ραδιοφωνικός σταθμός ή διαστημόπλοιο;». Οι μπλόγκερς μπαίνουν και πάλι στο παιχνίδι και ξεκινούν διαμαρτυρίες αφού ο ΣΚΑΪ απέλυσε τον Πιτσιρίκο. Ο Πιτσιρίκος καταγγέλλει ότι όλο αυτό είναι δάκτυλος Πορτοσάλτε, επειδή στα επεισόδια στα Εξάρχεια, τον περασμένο Δεκέμβριο του 2008, το γιαούρτι το έφαγε μόνο ο Άρης και ήταν και πρόβειο. Ο ΣΚΑΪ ξεκινά ραδιομαραθώνιο για την τόνωση του Άρη, παίζοντας στο repeat το Last Christmas, i gave you my yogurt…

ΑΠΡΙΛΙΟΣ. Η οικονομική κρίση έχει περάσει τις πύλες και χτυπάει τους απλούς εργαζομένους στα κανάλια: Το Mega απολύει τον Αρναούτογλου και παίρνει πίσω το Μουτσινά (και καλά θα κάνει), ο Antenna νυν απολύεις τον δούλον σου, δέσποτα. Ξέρω, δε βγαίνει νόημα, αλλά ήθελα να γράψω και κάτι υπερεαλιστικό, τι διάολο μελλοντολόγος θα ήμουν. Το Σταρ κάνει διευθύντρια τη Μανωλίδου (ice tea!) που χώρισε τον Adonis και παντρεύτηκε τον Κυριακού (όχι το γιο), ο Alpha κόβει τα αυτιά του Αυτιά, η ΕΤ3 κόβει και ράβει. Η Νικολούλη χάνεται, και μαζί της και το Alter.

ΜΑΪΟΣ. Τα ΜΜΕ συνεχίζουν να δοκιμάζονται σκληρά, πέφτει (ακόμη περισσότερη) τρελή πείνα. Οι μόνοι κερδισμένοι είναι οι δημοσιογράφοι των 700 ευρώ οι οποίοι τι είχαν, τι έχασαν! Σε μια κίνηση που θυμίζει κοριτσάκι με τα σπίρτα, Άθλιους των Αθηνών, ο Θέμος Αναστασιάδης αναγκάζεται να πάρει δανεικά από το Θόδωρο Ρουσόπουλο, τον θυμόσαστε; Ο Θόδωρος της Μάρας, που δεν ξεχνάει από πού ξεκίνησε, σπάει παγκάρι εκκλησίας και δανείζει το Θέμο, με δάκρυα στα μάτια. Στης Μάρας τα μάτια, φυσικά...

ΙΟΥΝΙΟΣ. Όλοι οι wannabe δημοσιογράφοι της τηλεόρασης, έχοντας κάνει ταχύρυθμα μαθήματα γερμανικών, στέλνουν βιογραφικά στον Alpha, με το βλέμμα στραμμένο στο RTL και μια καριέρα που υπόσχεται Πόρσε, BMW και λοιπά γερμανικά σούπερκαρς. Μαλακία τους, σόρι κιόλας, αλλά ο Alpha πωλείται στο Μιχάλη Γουλανδρή και μένουν με το «βαρούμ» στο χέρι. Βαρούμ σημαίνει «γιατί» και όπως έχετε καταλάβει έχω βάλει τον πατέρα μου να μου συνεχίσει τα μαθήματα γερμανικών, μια χαρά περιοχή είναι η Κάντζα...

Συνεχίζεται...

No Angel(s)

Όσοι μας ακούγατε, το αφτί σας κατάλαβε τη διαφορά.
Πλέον, ο σταθμός έκλεισε, η ομάδα του Angel 88,9 έχει αποχωρήσει. Αυτό που ακούτε είναι ένας άλλος σταθμός που οι προηγούμενοι παραγωγοί δεν έχουμε καμία σχέση, που μεταδίδει αυτό που ονομάζει πρόγραμμά του, την όποια μουσική και τα όποια τραγούδια του, στη συχνότητα που ήταν ο Angel. Θα λέγεται κάπως αλλιώς και το τι παίζει, ήδη το ακούτε, δε χρήζει ιδιαίτερης αναφοράς.
Ήδη μου λείπει ο σταθμός και δεν είναι κλάψα, πέρασα πολύ όμορφα, έχω να θυμάμαι απίστευτες στιγμές, απίστευτες μουσικές. Δεν θέλω να κλείσω μελοδραματικά, διότι απεχθάνομαι τα αντίο. Όλοι αυτοί οι μήνες στον Angel πέρασαν γρήγορα, δυνατά κι ευχάριστα. Αυτό το κείμενο δεν είναι επικήδειος προς τον Angel, δε θα του άξιζε κάτι τέτοιο.
Σας ευχαριστούμε πολύ για την παρέα. Με βοηθήσατε να κάνω την τελευταία εκπομπή, που ένιωθα πολύ άσχημα ή, καλύτερα, πολύ παράξενα.
Και ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους εμάς, που ήμασταν η παρέα, η ομάδα του Angel.
Άγγελε
Ντέπυ
Τέλη
Θάνο
Στάθη
Κωνσταντίνα
Νίκο
Εύα
Νίκο Μπιρμπάκο
And, of course, Ray Arthur.
Σας ευχαριστώ πολύ, για όλα. Ο καθένας ξέρει για ποιους λόγους, ξεχωριστά.
Θα μου λείψετε. Αλλά θα βρεθούμε ξανά...
Και τώρα, για άλλη μια φορά στη ζωή μου φεύγω. Eίναι το ρήμα που με κυριεύει αυτή την περίοδο. Eίναι το ρήμα μου, έτσι κι αλλιώς.
Φεύγω, όπως ξεφεύγω, μεταλλάσσομαι, ανανεώνομαι. Φεύγω, όπως βαρέθηκα τα μουντά, τα γκρίζα, τα λασπωμένα
Αυτή η φυγή θα είναι γιορτή από μόνη της. Κι αν δεν βρω σύντομα το νέο προορισμό, δεν πειράζει, γιατί έτσι είναι το «παιχνίδι». Σημασία έχει το ψάξιμο. Η τρέλα των κονκισταδόρες.
Μπαίνω στο αυτοκίνητο, ανοίγω την ηλιοροφή και μέσα μπαίνει χιονόνερο, πατάω on στο ραδιόφωνο κι ακούω ένα τραγούδι που λέει για τον Κοκκινοσκουφίτσα που τον έπιασε ανία, κακούργα κενωνία...
Αλλάζω το mode στο car stereo και παίζει Angels, από τον Robbie. Ευτυχώς, οι άγγελοι είναι ακόμα εκεί έξω. Ανάβω τσιγάρο, γελάω μόνος μου, σκέφτομαι ότι πάντα θα είμαι ένας «άγγελος», έχω αγγελικό επίθετο!
Καλή τύχη σε όλους και καλή αντάμωση...

Οι «κηπουροί» της πολιτικής

O υφυπουργός Εσωτερικών Αθανάσιος Νάκος και ο υφυπουργός Αθλητισμού Γιάννης Ιωαννίδης, προσέλαβαν τον Αντώνη Νικοπολίδη για τη θέση του δενδροκηπουρού στην Κηφισιά, όπως διάβασα στο www.sport.gr.
Και δεν ξέρω τι είναι πιο ενοχλητικό: ότι ο Νικοπολίδης με το συμβόλαιο των 600.000 ευρώ ετησίως δικαιούται - βάσει των διατάξεων - να καταλάβει μια κενή οργανική θέση, την οποία θα μπορούσε να πάρει ένας άνεργος, ή ότι δύο υφυπουργοί κάθονται και ασχολούνται με το πώς θα βολέψουν τον Νικοπολίδη στον δήμο Κηφισιάς;
Η απόφαση για την πρόσληψη του Αντώνη Νικοπολίδη, ως διακριθέντος αθλητή, στη θέση του δενδροκηπουρού στον δήμο Κηφισιάς, υπογράφηκε από τον Νάκο και τον Ιωαννίδη στις 28 Νοεμβρίου. Μεσούσης δηλαδή της οικονομικής κρίσης, με χιλιάδες ανέργους και πολλούς περισσότερους να βλέπουν ήδη την πόρτα. Και ο μέγας Νάκος και ο παμέγιστος Ιωαννίδης έσπευσαν να υλοποιήσουν τα όσα προβλέπει ο νόμος για να προσληφθεί ο Νικοπολίδης.
Λες και το είχε ανάγκη ο άνθρωπος...
Βεβαίως, η πρόσληψη του Νικοπολίδη στον δήμο Κηφισιάς ως κηπουρού δεν είναι το ίδιο με το να κάνεις αξιωματικό του στρατού ξηράς μια αθλήτρια που λάμπει στο σκοτάδι από την πολλή ντόπα, αλλά ακολουθεί το ίδιο στρεβλό σύστημα αξιών, το ίδιο μοντέλο δημιουργίας πελατειακών σχέσεων και επιβεβαιώνει τα ίδια νοσηρά μοτίβα που υποτίθεται ότι συζητάμε να καταργηθούν.
Ασφαλώς ο Νικοπολίδης μπορεί να αρνηθεί τη θέση στο Δημόσιο που του προσέφεραν οι δύο πολιτικοί, περιμένουμε την αντίδρασή του. Η βλακεία των Νάκου και Ιωαννίδη, βέβαια, παραμένει. Και καλό θα είναι η οργανική αυτή θέση στον δήμο Κηφισιάς, αφού είναι κενή, όπως ορίζεται στο σχετικό έγγραφο, να πληρωθεί με έναν άνθρωπο που είναι μακροχρόνια άνεργος.
Τι λέτε;

Happy Xmas (The war is over)

Or Happy war. (The Xmas is over)
Κάλαντα, δώρα, γαλοπούλα; Ο κόσμος γύρω μου, είχε πει η Debra Craine των Times, είναι σαν να έχει κυριευτεί από μανία, μια μανία μεταδοτική: φωτάκια που αναβοσβήνουν, κάρτες που φτάνουν βροχή με το ταχυδρομείο, πωλήτριες που εξουθενώνονται από τους πελάτες.
Έρχονται Χριστούγεννα, αυτή η αμφίβολη γιορτή, αυτή η μοναδική ημέρα της χρονιάς κατά την οποία - υποτίθεται - πως όλοι μας πρέπει να νιώθουμε χαρμόσυνες δονήσεις, η ημέρα που πρέπει να είμαστε καλοί με όλους, ακόμη και με τους εχθρούς μας. Όμως, ρίξτε μια ματιά γύρω σας.
Πού τη βλέπετε την καλοσύνη;
Οι οδηγοί βρίζουν, οι οικογένειες που κάνουν τα ψώνια τους «σφάζονται» μεταξύ τους. Τα φετινά Χριστούγεννα κάηκαν, πληγώθηκαν, αιμορραγούν και θρηνούν για το δεκαπεντάχρονο αγόρι, που τόλμησε να σταθεί όρθιο απέναντι σε αυτούς που επιβάλλουν το νόμο και την τάξη και το πλήρωσε με τη ζωή του.
Ο Αϊ Βασίλης έχασε τον δρόμο του και τα ξύλινα στρατιωτάκια έπεσαν από το σάκο του, καθώς οι τάρανδοι ζαλισμένοι από τα δακρυγόνα φρέναραν απότομα και χωρίς ABS στην Πανεπιστημίου. Γιορτινή καταιγίδα απολύσεων φέρνει η οικονομική κρίση.
Και, πιθανώς, το Πνεύμα των Χριστουγέννων έπεσε νεκρό από εξοστρακισμένη βολή μπάτσου.
Και το μεγάλο δέντρο κάηκε στο Σύνταγμα. Και, μάλιστα, σε ζωντανή μετάδοση.
Ναι. Αυτά τα Χριστούγεννα θα είναι διαφορετικά.
Τα Χριστούγεννα, πάντως, σύμφωνα με τον Ψυχάρη, είναι μία κατ΄ εξοχήν εορτή συμβολισμών. Στη φάτνη θα γεννηθεί, ανέστιος και πένης, ο χορηγός της ζωής. Προνοητικοί οι Μάγοι θα τον προσκυνήσουν. Γνήσιος μονάρχης ο Ηρώδης θα προαισθανθεί τον κίνδυνο και θα προσπαθήσει να εξοντώσει τον γεννηθέντα «αντίπαλο». Αλλά οι Μάγοι δεν θα προδώσουν, ο Ιησούς θα φύγει στην Αίγυπτο και η Σφαγή των παιδιών από τον Ηρώδη, αποτρόπαια ως πράξη, θα αποδειχθεί και ατελέσφορη. Είναι η μοίρα των τυράννων κάθε μορφής και επιπέδου. Σε κλίμακα παγκόσμια, σε επίπεδο κρατών, ακόμη και σε μέτρα τοπικών κοινωνιών, σε πολιτικές παρατάξεις και κόμματα, ο αυταρχισμός και η ίντριγκα τελικώς δεν περνούν.
«Μία μόνο μέρα», έγραψε ο Σοφοκλής, «ταπεινώνει και ανυψώνει πάλι όλα τ' ανθρώπινα...».
Happy Xmas (The war is ΝΟΤ over)

Τα τελευταία νέα

Πεδία μάχης οι δρόμοι γύρω από τη Νομική και η Πανεπιστημιούπολη στου Ζωγράφου. Υπαινιγμοί Παυλόπουλου για σχέδιο πίσω από τα επεισόδια. Σε καθεστώς απόλυτης αναρχίας η Αθήνα από κουκουλοφόρους που καταστρέφουν ό,τι βρίσκουν στο πέρασμά τους, ενώ κάποιοι εκμεταλλεύονται την απουσία Αστυνομίας λεηλατώντας τα κατεστραμμένα καταστήματα. Δραματική έκκληση να γίνει άμεσα η συνάντηση του πρωθυπουργού με τους πολιτικούς αρχηγούς απηύθυνε μέσω της Τηλεόρασης του ΣΚΑΪ ο πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών, Χρήστας Κίττας, ο οποίος υπέβαλε την παραίτησή του για λόγους ευθιξίας.
Την Τρίτη και ώρα 9:30 το πρωί, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κάρολος Παπούλιας θα δεχτεί τον πρωθυπουργό κ. Κώστα Καραμανλή, ανακοίνωσε η Προεδρία της Δημοκρατίας, εν μέσω της έκρυθμης κατάστασης που έχει δικαίως πυροδοτήσει ο φόνος του 16χρονου μαθητή στα Εξάρχεια. Δικαίως ως προς τις ειρηνικές διαδηλώσεις αποδοκιμασίας για την κρατική βία, ως προς τα συλλαλητήρια διαμαρτυρίας που είχαν προγραμματιστεί για το θάνατο του 16χρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου. Και όχι δικαίως προς όλα αυτά που έθεσαν την Ελλάδα "υπό πολιορκία", όπως πολλά ΜΜΕ έγραψαν.
Αυτό το "υπό πολιορκία" το ακούω και το διαβάζω και μου γυρίζουν κοκορέτσι τα άντερά μου.
Για να δείτε για ποιο λόγο ανατριχιάζω όταν έρχομαι αντιμέτωπος με τις δύο λέξεις "υπό πολιορκία", διαβάστε παρακάτω...

Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Ευάγγελος Αντώναρος διέψευσε κατηγορηματικά ότι εξετάζεται η εφαρμογή του άρθρου 48 του Συντάγματος (περί πολιορκίας).
«Πληροφορίες, σύμφωνα με τις οποίες αντικείμενο της αποψινής συνεδρίασης της Κυβερνητικής Επιτροπής είναι η λήψη αποφάσεων για επιβολή έκτακτων μέτρων, σύμφωνα με το άρθρο 48 του Συντάγματος, δεν έχουν την παραμικρή βάση. Είναι παντελώς ανυπόστατες», δήλωσε ο κ. Αντώναρος.
Ωστόσο, σύμφωνα με πληροφορίες της εφημερίδας Το Βήμα, η κυβέρνηση προσανατολίζεται να θέσει τη χώρα σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, χωρίς όμως άρση συνταγματικών διατάξεων.
Ο πρωθυπουργός θα έχει - όπως έγραψα πιο πάνω - την Τρίτη, στις 9:00, έκτακτη συνάντηση με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κάρολο Παπούλια, τον οποίο θα ενημερώσει για τις εξελίξεις που ακολούθησαν τον φόνο του νεαρού μαθητή. Μετά τη συνάντησή του με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας θα συναντηθεί διαδοχικά στο γραφείο του με όλους τους πολιτικούς αρχηγούς για να τους ζητήσει να καταδικάσουν τα έκτροπα και να συμφωνήσουν στην ανάγκη προστασίας της δημόσιας τάξης.
Σύμφωνα πάντα με Το Βήμα, με βάση τις κινήσεις αυτές θεωρείται σχεδόν βέβαιο πως ο Πρωθυπουργός θα προχωρήσει στη διαδικασία κήρυξης της χώρας σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, χωρίς όμως να ζητήσει από τον κ. Παπούλια και από τη Βουλή την εφαρμογή του άρθρου 48 του Συντάγματος (περί πολιορκίας).
Για να τα λέμε τα πράγματα όπως είναι, πρόκειται για τον εκτελεστικό νόμο του 1977. Πείτε μου, μήπως εγώ το βλέπω λάθος ή το έχω μεγεθύνει στο μυαλό μου, όλη αυτή η διαδικασία αυτή, δε δημιουργεί κακούς συνειρμούς με το παρελθόν; Μήπως όλες αυτές τις διατάξεις δεν επικαλέστηκαν το 1967 και οι Απριλιανοί πραξικοπηματίες για να καταλάβουν την εξουσία;
Γιατρέ μου, είμαι υπερβολικός;
Από το Μέγαρο Μαξίμου, πάντως, διαψεύδεται κατηγορηματικά ότι ο κ. Καραμανλής θα ζητήσει να κηρυχθεί η χώρα σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης.
Ίδωμεν...

Χρονολόγιο των μεγαλύτερων κοινωνικών αναταραχών

Οι μεγαλύτερες κοινωνικές αναταραχές στη χώρα μετά το Νοέμβριο του 1973, από www.kathimerini.gr με πληροφορίες Reuters, για να μην ξεχνάμε.

Νοέμβριος 1985: Αναρχικοί πραγματοποιούν επεισόδια μετά την πορεία μνήμης του Πολυτεχνείου. Συγκρούσεις ομάδων και αστυνομίας στα Εξάρχεια, όπου ένας αστυνομικός πυροβολεί και σκοτώνει τον 15χρονο Μιχάλη Καλτεζά. Οι αναρχικοί κάνουν κατάληψη στο Χημείο, ενώ την επόμενη ημέρα η αστυνομία μπαίνει στο κτίριο και προχωρεί σε συλλήψεις.
Ιανουάριος 1991: Αναταραχές ξεσπούν σε όλη τη χώρα αφότου ένας καθηγητής, ο Νίκος Τεμπονέρας, σκοτώνεται στην Πάτρα κατά τη διάρκεια διαδηλώσεων ενάντια στην εκπαιδευτική μεταρρύθμιση.

Νοέμβριος 1995: Επεισόδια σημειώνονται μετά τις διαδηλώσεις μαθητών και την ανταρσία στις φυλακές Κορυδαλλού λίγο μετά την επέτειο της εξέγερσης του 1993. Δεκάδες τραυματίζονται στη Θεσσαλονίκη όταν η αστυνομία διαλύει πορεία υποστήριξης στους φυλακισμένους. Στην Αθήνα, τα επεισόδια συνεχίζονται για μέρες, με διαδηλωτές να επιτίθενται σε τράπεζες και καταστήματα. Τελικά, ο πρύτανης του πανεπιστημίου Αθηνών άρει το πανεπιστημιακό άσυλο, δίνοντας έτσι την άδεια εισόδου στην αστυνομία στα πανεπιστήμια και την πραγματοποίηση εκατοντάδων συλλήψεων.
Νοέμβριος 1999: Μετά την ειρηνική πορεία μνήμης για τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, συγκρούσεις ξεσπούν μεταξύ της αστυνομίας και εκατοντάδων διαδηλωτών εναντίον της επίσκεψη του προέδρου των ΗΠΑ, Μπιλ Κλίντον, στην Αθήνα. Η επίσκεψη ματαιώνεται δύο φορές για το φόβο επεισοδίων. Αναρχικοί επιτίθενται σε κτίρια κυβερνητικών υπηρεσιών και μαγαζιά στο κέντρο της Αθήνας, ενώ 40 συλλαμβάνονται.
Ιούνιος 2003: Συγκρούσεις αναρχικών και αστυνομίας στη Θεσσαλονίκη κατά τη διάρκεια διάσκεψης ηγετών της Ε.Ε. Οι διαδηλωτές, ντυμένοι στα μαύρα, σπάνε βιτρίνες καταστημάτων και τραπεζών και πετούν βόμβες μολότοφ. Στη συνέχεια κλείνονται σε κτίρια του πανεπιστημίου, ενώ εφτά συλλαμβάνονται όταν επιχειρούν να διαφύγουν.

Δεκέμβριος 2008: Παρανάλωμα πυρός η πολιτεία.
Φωτιές και καταστροφή συνθέτουν την εικόνα στο κέντρο της Αθήνας, όπου η κατάσταση είναι ανεξέλεγκτη. Υπό πολιορκία η Βουλή. Χάος και στη Θεσσαλονίκη και σε άλλες πόλεις της Ελλάδας. Τα επεισόδια σημειώθηκαν μετά τη δολοφονία του 15χρονου μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου το Σάββατο στα Εξάρχεια από σφαίρα "ειδικού φρουρού".

Και ποιος είπε ότι οι ειδικοί φρουροί είναι ανεκπαίδευτοι; Κατευθείαν στο στόχο βρήκε η σφαίρα. Ήδη ξεχνάμε πώς έγιναν όλα αυτά, πώς ξεκίνησαν, ποια ήταν η αφορμή να ξεσπάσουν όλα αυτά τα επεισόδια. Με τις φωτιές τείνουμε να ξεχάσουμε τη δολοφονία του Αλέξανδρου, ήδη ξεχάσαμε το Βατοπέδι, όπως ξεχάσαμε όλα αυτά που οφείλουμε να θυμόμαστε. Αλλά αυτό είμαστε.
Λαός που ξεχνάει πολύ γρήγορα.
Αντίο, Αλεξ...

To the moon and back

Όσο χάι κι αν είσαι, αφενός είσαι για τον εαυτό σου οι άλλοι, απλώς, το απολαμβάνουν(;), αφετέρου, όλο αυτό το χαϊλίκι έχει πολύ στενά όρια που τα σταματά με εξαιρετική χάρη ένας πλανήτης που λέγεται Γη, αν σου λέει κάτι το όνομα.
Πώς μπορείς να είσαι πιο χάι απ’ τους χάι; Τι πρέπει να κάνεις για να είναι το χαϊλίκι σου εξωγήινο, από άλλο πλανήτη;
Να πας μια βόλτα εκτός Γης ή, καλύτερα, να συμμετάσχεις σε ένα τουριστικό διαστημικό ταξίδι, του οποίου τα εισιτήρια θα πουλήσει και... ελληνικό τουριστικό γραφείο!

Cut
Μην μπερδεύεστε με τα projects, plans, meeting και στόχους χρονιάς. H επιθυμία είναι μία. Πάντα ήταν μία, όπως έλεγε κι ο Φώτης στο ΚΛΙΚ. Mην ακούτε όσους σας λένε για επιθυμίες πλούτου, φήμης, εξουσίας, αυτοί είναι παιδιά που ποτέ δεν κατάλαβαν ότι όλα αυτά καμουφλάρουν τη μία, πρωταρχική ερώτηση:
Πέρα απ’ όλα αυτά, τι υπάρχει; Η μεγαλύτερη κατάκτηση του ανθρώπου – κατά την ταπεινή μου άποψη - είναι να συμμετάσχει στο μεγάλο πάρτι που ξεκίνησε στις 20 Iουλίου 1969. Το πάρτι στο φεγγάρι είχε ξεκινήσει και τα μικρά και μεγάλα παιδιά αυτής της πόλης ονειρεύονται το μεγάλο ταξίδι σε άλλους κόσμους.

Ο διαστημικός τουρισμός δεν είναι επιστημονική φαντασία αλλά πραγματικότητα αφού, ελληνικό τουριστικό γραφείο, το μοναδικό στη χώρα μας, ανέλαβε ήδη την πώληση των τουριστικών διαστημικών ταξιδιών που προγραμματίζει η Virgin Galactic του κροίσου Richard Branson για το πρώτο εξάμηνο του 2009.
Το κόστος του ταξιδιού ανέρχεται στα $200.000 το άτομο, σχεδόν 144.000 ευρώ. Ανάλογα με το πότε επιλέξει να ταξιδέψει κανείς, αλλάζει η προκαταβολή. Απαιτείται προκαταβολή 10% και οι θέσεις καθορίζονται με σειρά προτεραιότητας. Στο πακέτο περιλαμβάνονται μόνο το κόστος της πτήσης και οι ιατρικές εξετάσεις πριν από αυτή. Τα υπόλοιπα έξοδα (αεροπορικά εισιτήρια, διαμονή κ.λπ.) χρεώνονται επιπλέον. Δεν γνωρίζουμε ακόμη πότε ακριβώς θα πραγματοποιηθεί η πρώτη πτήση. Υπολογίζουμε μέσα στην επόμενη χρονιά.
Αν σας περισσεύουν, λοιπόν, 144.000 €, μην τα κάνετε μασούρια ούτε τοξικά ομόλογα, αλλά «πτήση στο Διάστημα».
Εγώ σκέφτομαι να τα δώσω!

Bγαίνω, στο αυτοκίνητο, βάζω Angel, ο χειμώνας φέτος είναι περίεργος και το κλίμα άλλαξε, οδηγώ μια Alfa Spider, την ανοίγω, κοιτάζω την ημερομηνία στο ταμπλό, 22/11 γράφει, γελάω μόνος μου, και ο καιρός δεν είναι στα καλά του. Ανάβω τσιγάρο, δυο φίλες με κοιτάζουν που φοράω κοντομάνικο και είμαι μέσα σε ένα κάμπριο, κι εκείνες πέδιλα φοράνε, χαμογελάμε συγκαταβατικά, «καλησπέρα, ωραίος καιρός!», στα ηχεία ακούγονται Savage Garden-To the moon and back, στην Kηφισίας - όπως βλέπω από ψηλά - η Αθήνα μοιάζει κόκκινη εντελώς, μέσα σε κόκκινους καπνούς, με κόκκινα φώτα που διασχίζουν μια στιγμή την άχλη της υγρασίας και χάνονται, η κόκκινη αράχνη που οδηγώ στέλνει τα δικά της vibes, «λες να είναι η Αθήνα ο κόκκινος πλανήτης;» σκέφτομαι και ο καπνός, αφού έπειτα από γκελ στα δερμάτινα καθίσματα που γράφουν Spider, κάνει ηρωική έξοδο από το κόκπιτ.
Σου έχει τύχει να θες να φύγεις από τη Γη - και όχι από περιέργεια για το πώς είναι εκεί έξω;

Πηγή για την είδηση περί διαστημικού ταξιδιού ήταν ο Ελεύθερος Τύπος του Σαββάτου 22-11-08, δια χειρός Ζέφης Κληρονόμου

Εδώ Πολυτεχνείο, εκεί Πολυτεχνείο…

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου στη μνήμη όσων την έζησαν παραμένει ίσως η κορυφαία συλλογική εποποιία μιας ολόκληρης γενιάς. Η σύγκρουση των φοιτητών το 1973 με την καταπίεση και την ανελευθερία μετατράπηκε σε σύμβολο μιας εξέγερσης όπου κυριάρχησε το αυθόρμητο, μιας κορυφαίας αντιδικτατορικής εκδήλωσης που ξεπέρασε τις όποιες διαφορές στρατηγικής για το χτύπημα στο δικτατορικό καθεστώς. Οποιος έχει ζήσει εκείνη την εποχή και γνωρίζει τι σήμαινε ζύμωση, γραμμή, βήματα για την κατάκτηση του κοινού στόχου που ήταν να πέσει η χούντα ξέρει ότι δεν υπήρχε σωστό ή λάθος εκ των προτέρων για τις όποιες στρατηγικές επιλογές.
Εγώ δεν έζησα Πολυτεχνείο. Υπάρχει λόγος σοβαρός, που ήμουν νέος χλιαρός...

Όσα πρέπει να γνωρίζουμε και να θυμόμαστε περί Πολυτεχνείου

@ Οι φοιτητές και οι νέοι γενικότερα υπήρξαν το κύριο σώμα των μαχητών της Αντίστασης. Στις αρχές του 1973 τα Πανεπιστήμια «έβραζαν». Οι φοιτητές ζητούσαν ελεύθερες εκλογές στους φοιτητικούς συλλόγους. Για να αποδυναμώσει το κίνημα η χούντα βγάζει τον N. 1374 για διακοπή της αναβολής στράτευσης των φοιτητών και στέλνει δεκάδες φοιτητές στον στρατό, διακόπτοντας τις σπουδές τους. Τρεις ημέρες αργότερα καταδικάζει φοιτητές με τον N. 4000/1959 για «τεντυμποϊσμό». Και λίγο αργότερα η Αστυνομία εισβάλλει στο Πολυτεχνείο για να διαλύσει βίαια μια συγκέντρωση φοιτητών. Οι φοιτητές αντιδρούν καταλαμβάνοντας δύο φορές τη Νομική Σχολή, στην οδό Σόλωνος: στις 21 Φεβρουαρίου και στις 20 Μαρτίου 1973. H Αστυνομία αντιδρά με συλλήψεις και κακοποιήσεις φοιτητών.

@ H χούντα αποφασίζει να κάνει πολιτικό «άνοιγμα» και την 1η Οκτωβρίου 1973 διορίζει την κυβέρνηση του Σπ. Μαρκεζίνη, που ανακοινώνει ότι στις 17 Νοεμβρίου θα κάνει βαρυσήμαντες πολιτικές εξαγγελίες. Την 1η Νοεμβρίου ο υπουργός Παιδείας του Μαρκεζίνη, για να εξευμενίσει τους φοιτητές, ανακοινώνει ότι επαναχορηγείται η αναβολή στρατεύσεως σε όλους τους φοιτητές. Έχοντας πετύχει μια πρώτη νίκη οι φοιτητές προβάλλουν νέα αιτήματα: α) Κατάργηση του σπουδαστικού τμήματος στη Γενική Ασφάλεια και του κυβερνητικού επιτρόπου στα Πανεπιστήμια. β) 12μηνη στρατιωτική θητεία για όλους τους Έλληνες. γ) Διεξαγωγή των φοιτητικών εκλογών τον Δεκέμβριο 1973 και όχι τον Φεβρουάριο 1974.

@ H μαχητικότητα του φοιτητικού κινήματος ανεβαίνει κατακόρυφα. Την Τετάρτη 14 Νοεμβρίου 1973 οι φοιτητές καταλαμβάνουν το Πολυτεχνείο. Γύρω τους συσπειρώνονται εργάτες, υπάλληλοι, αγρότες από τα Μέγαρα, και διαδηλώνουν για: «Εθνική Ανεξαρτησία, Λαϊκή Κυριαρχία και Δημοκρατία». Οι φοιτητές που έχουν κλειστεί στο Πολυτεχνείο εκλέγουν Συντονιστική Επιτροπή από 24 μέλη (από τα οποία 2 εργαζόμενοι) και συγκροτούν ομάδες εργασίας για: τη συγκέντρωση τροφίμων, τον έλεγχο των προκηρύξεων, αλλά και των ταυτοτήτων των εισερχομένων, καθώς και για τη φρούρηση ευαίσθητων σημείων του Πολυτεχνείου, ώστε να αποφευχθούν ζημιές και βανδαλισμοί από ύποπτα ή ασυνείδητα στοιχεία.

@ H λειτουργία του ραδιοφωνικού σταθμού που έστησαν μέσα στο Πολυτεχνείο την Πέμπτη 15 Νοεμβρίου δίνει νέα ποιότητα στην εξέγερση και τη μετατρέπει από φοιτητική σε παλλαϊκή. Χάρη στον ισχυρό πομπό του, όλη σχεδόν η πρωτεύουσα ακούει για πρώτη φορά ύστερα από 6½ χρόνια τη φωνή των Ελεύθερων Πολιορκημένων. Ακούει λόγο για Δημοκρατία, Ανεξαρτησία, Λαϊκή Κυριαρχία, Κοινωνική Δικαιοσύνη. Πλήθη λαού συρρέουν έξω από το Πολυτεχνείο. Καταλαμβάνουν τα πεζοδρόμια και σιγά σιγά ξεχύνονται στο οδόστρωμα. H κυκλοφορία των αυτοκινήτων γίνεται με δυσκολία. Οι διαδηλωτές μοιράζουν και κολλούν στα παρμπρίζ αυτοσχέδιες προκηρύξεις. H Σύγκλητος του Πολυτεχνείου ζητά από την κυβέρνηση να μην καταλύσει η Αστυνομία το πανεπιστημιακό άσυλο. H χούντα ανησυχεί, αλλά τα έχει χαμένα. Διστάζει να επιτεθεί και να καταστρέψει την «πολιτική της βιτρίνα».

@ Την Παρασκευή 16 Νοεμβρίου 1975 η εξέγερση φτάνει στο αποκορύφωμά της. H Συντονιστική Επιτροπή του Πολυτεχνείου καλεί από τον ραδιοσταθμό της τους εργαζομένους και τον λαό να συσπειρωθούν γύρω από τους φοιτητές και διακηρύσσει την απαίτηση του ελληνικού λαού για: «άμεση παύση του τυραννικού καθεστώτος της χούντας και παράλληλη εγκαθίδρυση της λαϊκής κυριαρχίας και της εθνικής ανεξαρτησίας». Ο χώρος γύρω από το Πολυτεχνείο καταλαμβάνεται από χιλιάδες λαού. H κυκλοφορία των αυτοκινήτων στην οδό Πατησίων και στους γύρω δρόμους διακόπτεται οριστικά. Αρχίζουν συγκρούσεις με την Αστυνομία. Οι διαδηλωτές στήνουν οδοφράγματα στους γύρω δρόμους και ανάβουν φωτιές. H Αστυνομία πυροβολεί στο ψαχνό από διάφορα περιφερειακά σημεία. Την ίδια ημέρα γίνεται κατάληψη της Πολυτεχνικής Σχολής Θεσσαλονίκης. Ακολουθούν κι εκεί συγκρούσεις με την Αστυνομία.

@ Η χούντα έχει τρομοκρατηθεί από τη λαϊκή υποστήριξη και τη μαχητικότητα της εξέγερσης. Ο δικτάτορας Γ. Παπαδόπουλος δίνει εντολή στον αρχηγό των Ενόπλων Δυνάμεων Δ. Ζαγοριανάκο να επέμβει ο στρατός. Στις 12 τα μεσάνυχτα από το Γουδί και τον Διόνυσο ξεκινούν τα τανκς. Μαζί τους κατεβαίνουν ελεύθεροι σκοπευτές, ΛΟΚατζήδες, αλεξιπτωτιστές και ΕΣΑΤζήδες, για να ενισχύσουν την Αστυνομία, που χρησιμοποιεί αύρες και τεθωρακισμένα που ρίχνουν καπνογόνα, δακρυγόνα και πυροβολισμούς. Στις 03.03 του Σαββάτου 17 Νοεμβρίου 1973 το τανκς ρίχνει την κεντρική πύλη του Πολυτεχνείου, καταπλακώνοντας τους διαδηλωτές που ήταν σκαρφαλωμένοι πάνω της και τραγουδούσαν τον Εθνικό Ύμνο. Στρατός και Αστυνομία εισβάλλουν στο Μετσόβιο χτυπώντας και συλλαμβάνοντας όποιον έβλεπαν μπροστά τους. Το ίδιο γίνεται και στη Θεσσαλονίκη στις 4 π.μ. Στρατός και Αστυνομία έριξαν πάνω από 326.000 σφαίρες. Διέπραξαν 24 φόνους και 128 απόπειρες ανθρωποκτονίας. Τραυματίστηκαν 1.103 πολίτες και 61 αστυνομικοί. Συνελήφθησαν 2.000 άνθρωποι, που ξυλοκοπήθηκαν και βασανίστηκαν.

@ Ακολούθησε μια σκοτεινή εβδομάδα κυνηγητού των αγωνιστών και συνωμοσιών στους κόλπους της χούντας. Στις 25 Νοεμβρίου 1973 ο Δ. Ιωαννίδης (ο λεγόμενος «σκύλος της ΕΣΑ») ανέτρεψε τον Γ. Παπαδόπουλο (τον λεγόμενο «μανιακό δικτάτορα»). H δικτατορία του Δ. Ιωαννίδη κατέρρευσε οκτώ μήνες αργότερα, στις 23 Ιουλίου 1974, όταν οργάνωσε και εκτέλεσε το πραξικόπημα κατά του Μακαρίου στην Κύπρο και έδωσε το πρόσχημα στον «Αττίλα» της Τουρκίας να καταλάβει τη Μεγαλόνησο.

@ Η Μαρία Δαμανάκη και ο Δημήτρης Παπαχρήστος είναι οι γνωστοί στο ευρύ κοινό εκφωνητές του Πολυτεχνείου. Ωστόσο, καθοριστικός ήταν ο ρόλος του «τρίτου» του σταθμού, του σκηνοθέτη Λάμπρου Παπαδημητράκη.

@ Στη διάρκεια της στρατιωτικής δικτατορίας (21.4.1967 - 23.7.1974):
*Συνελήφθησαν περίπου 87.000 πολίτες. Από αυτούς περίπου 10.000 εστάλησαν εξορία από τις πρώτες ημέρες.
*Παραπέμφθηκαν σε δίκη 4.000 πολίτες.
*Βασανίστηκαν 2.800.
*Καταδικάστηκαν σε φυλάκιση 1.700.
*Δολοφονήθηκαν 88 άνθρωποι.

@ Η μοναδική φορά που επενέβη η Αστυνομία στους χώρους πανεπιστημιακού ιδρύματος μετά τον Νοέμβριο του 1973 ήταν το 1995, όταν πραγματοποιήθηκε αστυνομική επέμβαση με απόφαση της πρυτανείας του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου και συνελήφθησαν περίπου 500 άτομα. Είχαν όμως προηγηθεί τα επεισόδια του 1991 και η καταστροφή της πρυτανείας του ιδρύματος. Τη χρονιά εκείνη το ιστορικό κτίριο πρυτανείας είχε γίνει παρανάλωμα του πυρός κατά τη διάρκεια επεισοδίων τη 17η Νοεμβρίου.

@ Σύμφωνα με τη νέα διάταξη, η νομική ομπρέλα του ασύλου δεν καλύπτει πλέον όλους τους χώρους των ΑΕΙ αλλά μόνο αυτούς στους οποίους «γίνεται εκπαίδευση και έρευνα». Αυτό σημαίνει ότι δεν προστατεύονται από το άσυλο οι προαύλιοι χώροι των ΑΕΙ, ενώ το άσυλο δεν παραβιάζεται πλέον μόνο από τις αστυνομικές δυνάμεις αλλά και από φοιτητές, διοικητικούς υπαλλήλους, καθηγητές κ.λπ. όταν περιστέλλεται το δικαίωμα «στην εργασία» σε περίοδο καταλήψεων ή κινητοποιήσεων.

Πηγές
Ελευθεροτυπία
Βήμα
Έθνος
Νέα
CNN

Αντί αγωνιστικών χαιρετισμών

Το 1983, δέκα χρόνια μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου, ο Μανόλης Αναγνωστάκης αναρωτιόταν μέσα από τις στήλες της «Αυγής»: «Ποιοι είναι οι "κληρονόμοι" σήμερα του μηνύματος του Πολυτεχνείου, μια παράταξη, ένα κόμμα, μια ομάδα ή εν γένει ο ελληνικός λαός;». Το ερώτημα παραμένει ακόμη αναπάντητο. H εφετινή επέτειος του Πολυτεχνείου συμπίπτει με τη δημιουργία των προϋποθέσεων για την ακύρωσή της. Και ας πέρασαν μόλις 30 τόσα χρόνια από το παγωμένο βράδυ του Νοεμβρίου του 1973, τότε που ο K. Λαλιώτης και ο Δ. Σταμέλος διάβαιναν τον καγκελόφρακτο αυλόγυρο του Πολυτεχνείου με τη λευκή σημαία στο χέρι για να διαπραγματευθούν την αναίμακτη αποχώρηση των εγκλείστων, λίγες ώρες προτού το τανκ ισοπεδώσει την πόρτα που τους χώριζε από την Ιστορία. Το ορόσημο μιας εποχής όπου όλα ήταν διαφορετικά δυσκολεύεται όλο και πιο πολύ να διατηρήσει τη λάμψη του ως κορυφαίο αντιδικτατορικό γεγονός. Ο αγώνας της γενιάς του Πολυτεχνείου ως το 1981 «συνεχιζόταν», μετά «δικαιώθηκε», κατόπιν «προδόθηκε» και τώρα απλώς η ΔΑΠ παίρνει 45% στις φοιτητικές εκλογές.
Το Πολυτεχνείο είναι όλα αυτά που ήδη γνωρίζουμε. Αρκεί να μην το ξεχάσουμε ποτέ, γι’ αυτό που ήταν και είναι…

«Τα νεαρά ζευγάρια σαν αστέρια / σ' ομορφαίνουν μαύρη πολιτεία / Για μια στιγμή κρατιούνται από τα χέρια / σκοτώνονται στην άλλη τη γωνία / Στο δρόμο περπατούν αγκαλιασμένοι / κρυφομιλούν σε κάποιο καφενείο / κι όλοι οι νεκροί είναι πάλι αναστημένοι / σαν γονατίζουν στο Πολυτεχνείο / Παιδιά και τον αντέξατε το δύσκολο καιρό / Δεν έχει ο έρωτας αρχή κι ο κόσμος τελειωμό».

Ποιος πληρώνει τη νύφη Νο2

Όπως κάποιοι θα διαβάσετε στο στάτους μου στο Facebook, το βράδυ του Σαββάτου πήγα σε άλλον έναν γάμο. Την προηγούμενη φορά που είχα πάει σε γάμο, έγραψα ένα ποστ. Τώρα, ήρθε η ώρα για τη συνέχεια, για το μέρος βου...

Απολύτως τίποτε δεν άλλαξε από αυτά που έγραψα τότε. Απλώς, κάντε αλλαγή στο όνομα, τώρα παντρεύτηκε η Ράνια μας, συνάδελφος από τον Πόλις 88.6 που, πλέον, αυτός ο σταθμός δεν υφίσταται. Από αυτόν, όμως, έμειναν άνθρωποι που τους είδα πάλι και χάρηκα πολύ.
Σε όσα θα διαβάσετε στο «Ποιος πληρώνει τη νύφη», αν σκρολάρετε λίγο πιο κάτω, προσθέστε πιτσιρίκια που τρέχουν δεξιά κι αριστερά ουρλιάζοντας, μέχρι να έρθει η ώρα να κοιμηθούν σε κάποια καρέκλα, γκαρσόνια που από την πολλή εξάσκηση-τριβή με το επάγγελμα έχουν καταφέρει να σου πετάνε τη σαλάτα (που δεν θα φας ποτέ) δίπλα από το ποτήρι με το κρασί, χωρίς να ρίξουν τίποτε κάτω ή πάνω σου.
Τέλος, για να το κλείσω το θέμα «γάμος», μπας και ξεκολλήσω και προχωρήσω και σε άλλες κοινωνικές εκδηλώσεις, έχω να παρατηρήσω ότι όλα στους γάμους δουλεύουν όπως θα έπρεπε να λειτουργεί και το ελληνικό κράτος. Δηλαδή, με μια αξιοζήλευτη σειρά, χρόνια τώρα η ίδια: Ώρα τελέσεως του μυστηρίου στις 07.00. Ο γαμπρός είναι ήδη εκεί, στην ώρα του, με το ύφος του «μαλάκα, πάω για κρέμασμα, αντίο ζωή». Εκεί είναι και οι καλεσμένοι που έχουν καταφτάσει και αρχίζουν να σχολιάζουν τα πάντα. Η νύφη φτάνει με την καθυστέρηση ακαδημαϊκού τετάρτου, ενώ ήδη βαριέσαι και σε πιάνει τεταρταίος πυρετός. Ξεκινάει το μυστήριο, ο παπάς είναι κατανυκτικός σε βαθμό συγκίνησης (του καντηλανάφτη), το ζεύγος βγαίνει έξω από την εκκλησία, εκεί πέφτει το ρύζι καθώς η Ιερά FIFA, εεε, σόρι, η Ιερά Εξέταση, εεε, συγγνώμη, η Ιερά Σύνοδος, έχει εκδώσει οδηγία, όπου σύμφωνα με αυτήν, απαγορεύεται η ρίψη αντικειμένων, φωτοβολίδων και φυσικά ρυζιού, εντός του ναού.
Ακολουθεί η χαιρετούρα, να ζήσετε, καλούς απογόνους και στα δικά σας, γεια σας.
Έπειτα, έχεις να βρεις το κέντρο «Αρμενάκι», όπου θα γίνει η δεξίωση. Κι αυτό δεν είναι εύκολο. Το να τρέχεις με χίλια στη Λεωφόρο Μαραθώνος και να πρέπει να δεις το κατάστημα φωτιστικών «Η κωλοφωτιά» για να στρίψεις επιτόπου, δεν είναι και ό,τι καλύτερο ή κάτι εύκολο. Επίσης, γιατί όλα τα πάρκινγκ τέτοιων κέντρων διασκεδάσεως έχουν χώμα; Μα, για να γίνονται τα παπούτσια σου άσπρα. Ο γάμος το θέλει το λευκό της αγνότητος, ίσως γι’ αυτό!
Η αξιοζήλευτη σειρά, είναι ΚΑΙ εκεί, στο κέντρο: κάθεσαι στριμωγμένος και πλάτη με πλάτη με την κυρία Τούλα που και τρώει, αλλά και μιλάει πολύ. Έπειτα από μια ώρα που έχεις φάει μόνο μισό κιλό ψωμί (και το «μόνο» πάει στο ότι δεν σου βγάζουν κάτι άλλο, είναι το γνωστό «ξεροψώμι») έρχονται οι νεόνυμφοι που έχουν βγάλει φωτογραφίες για να θυμούνται όταν θα χωρίσουν (κακία, αλλά παίζει!), κόβουν την τούρτα, αλληλοταΐζονται, ο φελλός της σαμπάνιας βγάζει το μάτι του κυρίου Τάκη «αλλά δεν πειράζει, γούρι-γούρι», πίνουν σαμπάνια, χορεύουν ένα κομμάτι του τύπου The power of love, οι κάγκουρες από κάτω χτυπάνε τα σερβίτσια για να φιληθεί το ζευγάρι. Βγαίνουν τα παγωμένα ορεκτικά, τα μαζεύουν προτού τα φας, έρχεται το κυρίως, που είναι - κυρίως - παγωμένο, βγάζουν την τούρτα κι αρχίζει ο χορός. Πάρε τα κλαρίνα, πάρε τα βιολιά, να κι άλλο ένα να χορέψει ο παππούς, κάποιοι γίνονται ντίρλα, τα πιτσιρίκια κοιμούνται, σήμερα γάμος γίνεται και ώπα της...
Ε, κάπου εκεί φεύγεις, χάρηκα πολύ, είμαι μέσα σε ένα Mini Cooper Works, γελάω, τα 200 άλογά του γεμίζουν λάστιχο την άσφαλτο, τσιγάρο, η μουσική γεμίζει με νότες την καμπίνα, «ο γάμος είναι happy αλλά πάντα έχει και end» σκέφτομαι, κατεβάζω μια τρίτη στο κιβώτιο και χάνομαι στη νύχτα...

Ποιος πληρώνει τη νύφη;

Φυσικά και είναι ρητορικό το ερώτημα! Οι καλεσμένοι, πληρώνουν – πάντα - τη νύφη σ’ ένα γάμο. Και κυριολεκτικά και, πάνω απ’ όλα, μεταφορικά. Και λέω μεταφορικά επειδή – δεν ξέρω για σας – αλλά, σε κάθε γάμο που πηγαίνω και δεν αφορά συναδέλφους, παρά μόνο σόι, μεταφέρομαι!...

Να ξεκαθαρίσουμε, πρώτα απ’ όλα κάτι: Έχουν εξαιρετικά απίστευτη απόσταση οι γάμοι συναδέλφων και φίλων από τους γάμους που παντρεύεται κάποιος συγγενής.
Στους γάμους φίλων και συναδέλφων πας, γλεντάς, περνάς πολύ ωραία. (Παίζει και κάνα φάσωμα «με την Ελενίτσα που μένει μακριά, δεν έχει αυτοκίνητο και ποιος θα τη γυρίσει πίσω;». Εσύ είσαι λίγο Ντίρλοβιτς, ακούς «η Ελενίτσα θέλει να τη γυρίσεις από πίσω», δεν θέλει και πολύ).
Και ερχόμαστε πανηγυρικά στο «σήμερα γάμος - συγγενή - γίνεται σε ωραίο περιβόλι», που προσωπικά γάμο σε περιβόλι, έστω κι άσχημο, δεν έχω δει ποτέ μου. Όπου συγγενής, δηλαδή, κάποιος από την οικογένεια που καταφέρνει να επουλώσει το πλήγμα που δέχεται εσχάτως η αγία ελληνική οικογένεια και να φέρει όλο το σόι, επιτέλους, κοντά. Να ξεθάψει ρίζες και δεσμούς που υπάρχουν, αλλά είναι πολύ καλά θαμμένα. Να θάψει, από την άλλη, το τσεκούρι του πολέμου που παίζει σε κάθε ελληνική οικογένεια και, κυρίως, έχει ως βάση τα κληρονομικά. Γιατί η γενιά των γονέων μας, δεν το είχε καθόλου δύσκολο να κάνει αδερφό να μην ξαναμιλήσει σε αδερφό για ένα κωλοχώραφο με πουρνάρια στα Άνω Σέκλανα.
Οι γάμοι του... σογιού, λοιπόν, είναι από μόνοι τους μια Κίντερ-έκπληξη.
Βλέπεις θείους που έχεις να δεις από τότε που ο Γιαννάκης ήταν στην εθνική μεν, αλλά ως παίκτης και σήκωνε την κούπα μέσα στο Ειρήνης και Φιλίας.
Βλέπεις ξαδέρφια μακρινά που αγνοούσες την ύπαρξή τους, αλλά τώρα, ένεκα του γάμου, τους σφίγγεις το χέρι και χαμογελάς με το ύφος του «κουφέτα και συμπάθεια».
Σε όλα αυτά προσθέστε μια πρέζα από κιτς, κάποιες έχουν μπερδέψει τα μπουζούκια με τις βάτες και το γκλίτερ, ανακατέψτε με κοστούμια αντρικά εμποτισμένα με ναφθαλίνη (καθώς ο θείος, ένεκα του εγκεφαλικού δεν βγαίνει συχνά - έως ποτέ), κόκκινες γραβάτες και σαλάτες απείραχτες στις γαβάθες τους. Τόσο ανέγγιχτες όσο και οι μνήμες που βγαίνουν μέσα από όλο αυτό. Και εδώ κολλάει το «μεταφέρομαι», που έλεγα στο ξεκίνημα του κειμένου. Μέσα από το γλέντι του γάμου έχεις να θυμάσαι, μέσα στα πρόσωπα των συγγενών είναι εκεί όλα σου τα παιδικά χρόνια, όλα σου τα καλοκαίρια, τα καλύτερα καλοκαίρια της ζωής σου, με τον Αλουπογιάννη να σφαδάζει τα «πιο μεγάλα πράγματα τα έζησα μικρός» και να έχει δίκιο. Μέσα από τις ροτόντες με τα αναμμένα, γαμήλια κεριά, θυμάσαι Πρωτοχρονιές, χαρτιά από τους μεγάλους στην τραπεζαρία, εσένα μικρό να παίζεις με τα ξαδέρφια σου, το μυαλό φεύγει και θυμάσαι κι άλλα παιχνίδια με τους ανθρώπους που έχεις μπροστά σου και τους λείπουν μαλλιά, έχουν βάλει κιλά και είναι πια παντρεμένοι.
Για πασπάλισμα στη συνταγή βάλε και μπόλικο κουτσομπολιό, από τις γνωστές καρακαϊδόνες που δεν βλέπουν τα χάλια τους αλλά μπορούν να ασκούν κριτική σε όλους τους άλλους, εκτός από τα μούτρα τους. Να πουν για τον Νικολάκη που είναι λίγο τρελός, για τον Γιαννάκη που δεν έχει στεριώσει σε μια δουλειά, για την Αλεξία που χώρισε και ζει μόνη της σε ένα νησί, για τον Κώστα που είναι λίγο γκέι, αλλά κατά έναν παράξενο τρόπο, μόλις οι προαναφερθέντες είναι μπροστά, έχουν να πουν τα καλύτερα.
Κι εσύ είσαι εκεί, το ζεις όλο αυτό, αρχίζεις και κουράζεσαι να λες πού δουλεύεις, βαριέσαι θανάσιμα να σου λένε ότι σε διαβάζουν στα περιοδικά και στις εφημερίδες και σε ακούν κάθε απόγευμα στον Angel, «θεία, δεν ήξερα ότι σου αρέσει τόσο πολύ η Μαντόνα». Και το μυαλό σου συνεχίζει να χτενίζει το παρελθόν, βλέπεις τους ίδιους ανθρώπους, σε άλλες συσκευασίες, πολυκαιρισμένες. Είσαι εκεί και ακούς ιστορίες από τα παλιά που έχεις ακούσει πολλάκις, αλλά συνεχίζεις να χαμογελάς στο αστείο τελείωμα της ιστορίας κι ας μην είναι αστείο πια, γουρλώνεις τα μάτια με τάχα μου έκπληξη στην απροσδόκητη τροπή της ιστορίας που είναι πολύ σούπερ περιπέτεια για τη θεία, ασχέτως αν κάτι αντίστοιχο το ζεις σχεδόν σε κάθε έξοδό σου. Μένεις καθισμένος σε μια άβολη καρέκλα και μετράς όχι μόνο τις παρουσίες, αλλά και τις απουσίες. Όλους αυτούς που έγραψαν το δικό τους κομμάτι στην ιστορία της ζωής σου. Ο θείος που σου έμαθε χειρόφρενα κι ανάποδα, ο άλλος που σου έλεγε μυστικά για τις γυναίκες και ο άλλος το πότε να ξέρεις να (ξε)φεύγεις από κάτι.
Και, κάπου εκεί, για να δέσει η γαμήλια τούρτα που οι νεόνυμφοι με χάρη κόβουν και αλληλοταΐζονται, έρχονται και οι ατέρμονες παύλα ανούσιες συζητήσεις για τον γάμο ως ιδέα, ακριβώς δηλαδή, η στιγμή που θέλεις να φύγεις με καπνούς, προτού φέρουν το κυρίως πιάτο (μπριζόλα με ρύζι λαχανικών, στανταράκι) ενώ τα τυροπιτο - σπανακοπιτο - λουκανοπιτάκια παραμείνουν ανέπαφα στο πιάτο σου.
Στα αφτιά μου έχω ακόμη τα περί γάμου ως «η απόδειξη της αρμόζουσας κοινωνικής συμπεριφοράς, ως ένα είδος ηθικού διαβατηρίου, το τεκμήριο της έξωθεν καλής μαρτυρίας ενός υγιούς ατόμου, ίσως ο θεμέλιος λίθος της συνοχής του κοινωνικού ιστού», το στομάχι μου ανακατεύεται, χαιρετάω με συνοπτικές διαδικασίες το σόι, πληρώνω στον παρκαδόρο, μπαίνω στο αυτοκίνητο, ανάβω τσιγάρο, ουφ, ξανά ουφ.

Αρχίζω να κατηφορίζω προς την Αθήνα, και στα δικά σας οι ανύπαντροι (που δεν το εύχομαι!), Αγγελικούλα, αγαπημένη μου ξαδερφούλα, ειλικρινά σου εύχομαι να έχεις μια ευτυχισμένη ζωή, όποιος έχει κάνει έναν αποτυχημένο γάμο καταλαβαίνει πόσο σημαντική είναι αυτή η ευχή. Ο καπνός στροβιλίζεται στη διθέσια καμπίνα, μου παίρνει τις σκέψεις ο αέρας και τις σηκώνει ψηλά, η Αθήνα είναι όμορφη μπροστά μου, γελάω μόνος μου, τώρα καταλαβαίνω γιατί λένε ότι ο γάμος είναι μυστήριο, δεν το εννοούν από τη θρησκειολογική του πλευρά, μυστήριο είναι.
Σαν το Τρίγωνο των Βερμούδων, ένα πράγμα. Εξαφανίζει ανθρώπους...

Περί Madonna’s live

Η μεγάλη ώρα φτάνει, τι φτάνει, έφτασε! Η 27η Σεπτεμβρίου είναι ακόμη πιο κοντά μας και τα τελευταία νέα που αφορούν στη μεγάλη συναυλία της βασίλισσας της ποπ, μόνο καλά είναι.

Όλα της τα προσωπικά αντικείμενα, αλλά και όλα όσα αποτελούν τον εξοπλισμό της συναυλίας παίρνουν σιγά-σιγά τη θέση τους, αν δεν την έχουν πάρει ήδη, δηλαδή. Όλα, όμως! Από γερανούς μέχρι τα καλσόν και τις μπότες της κι από μάσκες οξυγόνου έως... χαρτί τουαλέτας(!), όλα είναι εδώ, επί ελληνικού εδάφους.
Αυτό σημαίνει ότι οι φίλτατοι τελωνειακοί, μάλλον κάνοντας εξαίρεση, τα άφησαν να πατήσουν σε ελληνικό χώμα.
Τα σκηνικά στήνονται ακόμη κι αυτή την ώρα και τώρα μένει να απαντηθεί και να λυθεί ο μεγάλος γρίφος που λέγεται καιρός...
Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές ρίχνει... παπάδες και σαλόνια στην Αθήνα, η ΕΜΥ κάνει λόγο «για ασθενή βροχή στην Αθήνα το Σάββατο», αλλά η Μάντυ δεν θα βραχεί, καθώς η σκηνή είναι... αδιάβροχη!
Η Δήμητρα Μαντζούκα της Di Di Music (ice tea μτφ. είσαι θεά!) - από την εταιρεία διοργάνωσης, δηλαδή, της συναυλίας - απάντησε ότι «θα πάνε όλα καλά με τον καιρό, αλλά, ό,τι και να γίνει, η Μαντόνα δεν θα βραχεί, αφού η σκηνή είναι καλά προστατευμένη από τις καιρικές συνθήκες!...».
Επίσης, τα 300 τελευταία εισιτήρια Pitch A για την πολύ - αναμενόμενη συναυλία της MADONNA, στις 27 Σεπτεμβρίου, στο ΟΑΚΑ, διατίθενται τώρα στο TICKET HOUSE!
ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ!!!
Τα 300 αυτά εισιτήρια αφορούν στο Pitch A της αρένας. H τιμή των εισιτηρίων αυτών, θα έχει μία επιπλέον προσαύξηση 28e, λόγω εξόδων διαχείρισης.

Η διάθεση των εισιτηρίων αυτών γίνεται στο ΤΙCKET HOUSE.
AΘΗΝΑ Πανεπιστημίου 42 (Εντός Στοάς) – Τηλ: 210 3608366
Ωράριο λειτουργίας: Δευτέρα - Παρασκευή 10:30-18:30 Σάββατο: 10:30-16:00

Περισσότερες λεπτομέρειες, όλα τα τελευταία, αποκλειστικά νέα, ρεπορτάζ και προβλέψεις-προγνώσεις, χρηστικά, οτιδήποτε αφορά στη μεγάλη συναυλία, θα ακούσετε την Παρασκευή 26 Σεπτεμβρίου, 20.00 με 22.00 το βράδυ, φυσικά στη συχνότητα του Angel 88.9!
Stay tuned, babies…

Βροχή-θεά στην πόλη...

Το φως της ημέρας χαϊδεύει τις γαλάζιες κουρτίνες μου, στο στερεοφωνικό βαράνε οι Depeche, πίνω καφέ, τα deadlines των κειμένων στην agenda μου με στραβοκοιτάνε, μόνο όρεξη για δουλειά δεν έχω. Έξω η ποτιστική βροχή συνεχίζεται, έχει αλλάξει την πόλη σήμερα. Την έκανε πιο χαλαρή, της έβγαλε άλλο mood.
Έξω ρίχνει σταγόνες, στα πάσης φύσεως Μέσα Ενημέρωσης οι ραδιοαρβυλιές - σχετικά με την ακύρωση της συναυλίας της Madonna - συνεχίζονται, η Μάντυ έσπασε το πόδι της, το χέρι της, έχει ανεμοβλογιά, σύφιλη, βλεννόρροια, οστρακιά, κριθαράκι, χαλαζία, της έσπασε το στραπ ον, της χάλασε ο δονητής, αγοράζει σπίτι σε ελληνικό νησί, γίνεται καλόγρια.
Ανάβω τσιγάρο και γελάω μόνος μου, η φάρα των «δημοσιογράφων», απλώς δεν υπάρχει!

Η βροχή έξω συνεχίζεται, με νυστάζει, δεν έχω όρεξη να γράψω, η πρώτη-δυνατή-φθινοπωρινή-right through-βροχή έχει αλλάξει τα στάτους των φίλων μου στο facebook, όλοι χαρούμενοι είναι, γελάω κι εγώ, κοίτα τι μπορεί να κάνει μια βροχούλα. Ξέρω, όμως, ότι στο βάθος παίζει μια τόση δα μελαγχολία. Τόση δα.
Ναι, βιαζόμαστε να αλλάξουμε εποχή, αλλά - όπως και να το δεις - μια βροχή έπειτα από ένα μακρύ καλοκαίρι μπορεί να βάλει στην ντουλάπα, έστω και για λίγο, μακό μπλουζάκια, παρεό, μαγιό, την άσπρη γραμμή του μαγιό, πετσέτες θαλάσσης, γυμνούς ώμους, αντιηλιακά με άρωμα καρύδα, μυρωδιά καλοκαιριού απ’ τις ακτές που τώρα χτυπάει ο αέρας κι η βροχή. Στα συρτάρια του μυαλού μπαίνουν οι αναμνήσεις και, βασικά, η αίσθηση του χρόνου. Του γνωστού, ελεύθερου, άδειου, άφθονου χρόνου, του φίλου που δεν τον βλέπουμε ποτέ τον χειμώνα και κάνουμε παρέα μόνο τα καλοκαίρια. Σαν συγγενής απ’ την Αμερική ή τη Γερμανία.

Η βροχή συνεχίζεται, θα φτιάξω κι άλλο καφέ, δεν ανοίγω τηλεόραση, ίσως γιατί δεν θέλω να δω πόσοι κάτοχοι αυθαιρέτων - που πλημμυρίζουν σε κάθε βροχή – θα βγαίνουν στα κανάλια να φωνάζουν για το κράτος, ούτε θέλω να μάθω πόσες κλήσεις δέχτηκε η Πυροσβεστική για άντληση υδάτων. Θέλω αυτή η βροχή να μείνει σήμερα στο μυαλό μου ως κάθαρση από άσχημες σκέψεις και αρνητισμό.

Βγαίνω έξω απ’ το σπίτι, στη Γαλατσίου μια παρέα Πακιστανών γελάει και πίνει μπύρες στη βροχή, γελάω κι εγώ, μεγάλωσα σ’ έναν ασπρόμαυρο, ΥΕΝΕΔ, πιο «τοποθετημένο» κόσμο, όμως ο σημερινός μού αρέσει περισσότερο. Mε κάνει συνεχώς να σκέφτομαι, μου θέτει συνεχώς διλήμματα, είναι πιο ενδιαφέρων. Στην Ομόνοια μια άλλη παρέα Νιγηριανών έχει στήσει ένα παζάρι στη βροχή, ξύλινοι πάγκοι με Levi’s στις πλάκες του πεζοδρομίου! Oι πωλητές είναι «ξένοι», οι αγοραστές των «μαϊμούδων», Έλληνες!
Ανάβω τσιγάρο, γελάω υστερικά, σκέφτομαι να ανοίξω να οροφή κι ας βραχώ, το σκέφτομαι ξανά και απορρίπτω τη σκέψη, δεν είμαι τόσο μποέμ που λέει κι η Κατερίνα, βρέχει ακόμα, η Αλεξάνδρας είναι μούσκεμα, σκέφτομαι ότι θα ήταν πολύ καλά να κράταγε όλο το βράδυ η βρόχα, και το πρωί να είχε καθαρίσει η ατμόσφαιρα, και τα βρόχινα νερά να έπαιρναν όλα τα «σκουπίδια» της πόλης.
Και να ’βγαινε ένας υπέρλαμπρος ήλιος...

Maybe…

Mετά γύρισα σπίτι. Tο καλοκαίρι τέλειωσε, ήρθε ο Σεπτέμβρης, όπως το κάνει όλα τα χρόνια που γνωριζόμαστε. Χωρίς προπομπούς, χωρίς ταρατατζούμ, το διάλειμμα τέλειωσε, game over. Έτσι, η ζωή επέστρεψε στον – και καλά – φυσικό της χώρο, αυτό το πλάκωμα του στυλ «μη χαλαρώνετε, ο Σεπτέμβρης δεν τα σηκώνει αυτά». Το πλάκωμα γίνεται χειρότερο όταν θυμάσαι αυτά που είχαν οι Σεπτέμβριοι άλλων ετών, που δεν τα ξεχνάς. Σεισμός στην Αθήνα, κορμιά στη θάλασσα, δίδυμοι πύργοι, συνηθίσαμε πια ότι το καλοκαίρι θα τελειώνει με έναν οδυνηρό τρόπο.
Maybe, όμως, αυτός ο Σεπτέμβρης να είναι διαφορετικός...

Το maybe είναι η λέξη του καλοκαιριού που πέρασε, το φθινόπωρο γνωρίστηκε με τη λέξη αυτή, έδωσαν τα χέρια, κοιτάχτηκαν στα μάτια και κάνουν ήδη παρέα. Tο καλοκαίρι διαβάζω περισσότερο. Δεν είμαι απ’ αυτούς που θεωρούν το διάβασμα θερινή υπόθεση, πάντα διαβάζω. Ίσως γιατί πάντα δεν μπορώ να κοιμηθώ τη νύχτα. Διάβασα πολύ αυτό το καλοκαίρι: Από Ζάχο Χατζηφωτίου και Μάνο Ελευθερίου, μέχρι Χρήστο Παπαμιχάλη, το βιβλίο του «Maybe». Δεν θα σας πω γι’ αυτό, παρά μόνο ότι είναι απ’ αυτά που φτιάχνουν κόσμους. Να το πάρετε. Τελεία.
(Χρήστο, σ’ ευχαριστώ γι’ αυτά που πέρασαν, γι’ αυτά που θα έρθουν και, κυρίως, για αυτά που μου τα άφησες σαν φυλαγμένα μυστικά που δεν τα λες πουθενά)

Το βράδυ της Πέμπτης πήγαμε με τον Νίκο Μυλωνά στο Soul, έκαναν από κοινού τα γενέθλιά τους ο Παναγιώτης Χριστόπουλος του Gk και ο Λευτέρης Κεφαλάς του Red fm και του Free. Εκεί ήταν όλοι μας οι γνωστοί, φίλοι, συνάδελφοι, δημοσιογράφοι, ραδιοφωνατζήδες, εφημεριδάδες, περιοδικάδες και κάποιοι άλλοι και, κυρίως, άλλες που δεν ξέραμε και ούτε έμοιαζαν σε κανέναν από τους εορτάζοντες για να είναι συγγενείς, οπότε είπαμε με τον Μυλωνά να κάνουμε γκάλοπ να δούμε τι παίζει. Τελικά, κουβέντα στην κουβέντα – ή, καλύτερα, ουρλιαχτό στο ουρλιαχτό, λόγω δυνατής μουσικής - βρήκα μια ξαδέρφη μου. Δεύτερη ή τρίτη είναι, δεν ξέρω, θα σας γελάσω, απ’ το σόι του πατέρα μου, και δεν είμαι σίγουρος παρά το ότι τη ρώτησα οκτώ φορές και ποτέ δεν άκουσα τι ακριβώς μου είπε. Τον άφησα, λοιπόν, τον ακριβή βαθμό συγγένειας να πλανάται στον αέρα που έπαιζε με τις ψαγμένες μουσικές του Κεφαλά, μιλήσαμε και με την Εύα Αντωνοπούλου που ξεκινά τη Δευτέρα εδώ στον Angel 6-8, χαιρετήσαμε τα παιδιά και τα ευχαριστήσαμε γιατί περάσαμε τέλεια (στο Soul μου έφυγε η soul, όπως δήλωσα στο στάτους του facebook!) μπήκαμε στο αυτοκίνητο με τον Μυλωνά και ακούσαμε δυνατά «I kissed a girl» για να φύγει από πάνω μας το προγκρέσιβ.
Αυτό το τραγούδι ήρθε να βάλει φωτιά στις φαντασιώσεις μας, αυτό είναι το φθινοπωρινό σάουντρακ της Αθήνας που φλέγεται στους 40 βαθμούς και ονειρεύεται το μεγάλο ταξίδι σε άλλους κόσμους.

Ίσως, λοιπόν, αυτός ο Σεπτέμβριος να είναι ένας άλλος, διαφορετικός από αυτούς που πέρασαν και (δεν θέλουμε να) τους θυμόμαστε. Σκέφτομαι ότι μπορεί να τελείωσε το καλοκαιρινό διάλειμμα, αλλά θα περνάμε καλά και στο φθινόπωρο που – ημερολογιακά - είναι εδώ, αν μάθουμε να ζούμε και να περιμένουμε περισσότερα απρόοπτα στη ζωή μας, περισσότερα ανοιχτά αποτελέσματα, ανατροπές, εκπλήξεις, ανοιχτό στόμα και γουρλωμένα παιδικά μάτια, ο Γεωργελές στο Κλικ το έλεγε συνέχεια, αν η ζωή μας γίνει ένα καλοκαίρι μέσα στον χειμώνα.
Ανάβω τσιγάρο, σκέφτομαι αυτά που θα έρθουν και χαμογελάω, βάζω στο ριπίτ την Katte Perry, ξεχνάω τους στεγνούς διαχωρισμούς των εποχών κι αποφασίζω να αλλάξω εποχή για την υπόλοιπη νύχτα...

Ελληνικό Καλοκαίρι...

Μετράω τις ώρες λίγο πριν φύγω για διακοπές και, το μόνο σίγουρο, είναι ότι αρχίζει να φεύγει σιγά-σιγά από πάνω μου η ένταση από μια χρονιά που τελείωσε. Μια χρονιά που ήταν όχι δύσκολη, αλλά κουραστική. Όχι στο σώμα, αλλά στο μυαλό. Και αυτή ακριβώς η κούραση είναι η πιο ύπουλη που έχεις γνωρίσει...
Είναι το τελευταίο βράδυ στην Αθήνα, ανάβω τσιγάρο, αυτές είναι εξαιρετικά δύσκολες ώρες. Θες πολύ να φύγεις, όμως χρειάζεσαι χρόνο για να το συνηθίσεις, για να εγκαταλείψεις - έστω και για λίγο - studios, περιοδικά, εφημερίδες, συναδέλφους, άρα πρόσωπα, συνήθειες, dead lines, χιλιάδες, εκατομμύρια λέξεις, όσα σκέφτεσαι και κάνεις κάθε μέρα, σα ρομπότ, όλο τον χρόνο.
Είναι μεγάλο πακέτο να προσπαθείς να βγάλεις για 20 ημέρες από την πρίζα τον τεχνητό κόσμο της ζωής σου, να νιώσεις το καλοκαίρι στους πόρους του σώματός σου..

Πρέπει, λοιπόν, να προετοιμαστώ ψυχολογικά και γράφω cd: θα ταξιδέψουν τα ίδια μέσα σε βαλίτσες και μακάρι να ταξιδέψουν και όσους τα ακούσουν. Θα ακούγονται σε πλοία, σε γουόκμαν, σε αφτιά αγουροξυπνημένων που θα ανοίγουν ένα παράθυρο να μπει ήλιος, τα δάχτυλά τους θα πιέζουν το play προτού φτιάξουν εσπρέσο. Θα γελάνε με φίλους τα βράδια σε βεράντες, θα βάζουν τον ήχο σε ζευγάρια μάτια που θα κοιτάνε μακριά τη θάλασσα, θα είναι η συντροφιά σε φωτάκια μακρινά στο πέλαγος. Θα κάνουν το μουσικό χαλί σε ερωτήσεις «πού να πηγαίνει αυτό το καράβι», «μήπως ξέρεις ποιο είναι το αστέρι που φωτίζει τόσο πολύ;», ξέρω από τώρα τις ερωτήσεις, το συναρπαστικό έργο στις διακοπές το φτιάχνουμε μόνοι μας, εμείς είμαστε οι σκηνοθέτες...
Τη μόνη ερώτηση που δεν μπορώ να απαντήσω, είναι «τι είδους μουσική θα έχουν μέσα τους αυτά τα cd». Αδύνατον να απαντήσω με μια λέξη!

Kλείνω το λαπτοπ, shut down. Παίρνω τα κλειδιά, ανοίγω την πόρτα, ελπίζω να μην ξέχασα τίποτε και να ξέχασα, who cares? Μπαίνω στο αυτοκίνητο, δεν ανοίγω την κουκούλα, βάζω πρώτη, κάνω τον γύρο της πλατείας με ανάποδα, ο καθένας έχει τον τρόπο του στους αποχαιρετισμούς.
Φεύγω και κλείνω μια αόρατη πόρτα πίσω μου, κλείνω την Αθήνα πίσω μου, το ξέρω, θα μου λείψουν όλα και γι’ αυτό θα ξαναγυρίσω εδώ.
«Όταν κάτι δεν σου λείπει δεν ξαναγυρνάς», σκέφτομαι και μου υπόσχομαι να είναι η τελευταία σοβαρή σκέψη για τις επόμενες 20 ημέρες.
Γιατί, καλοκαίρι, μάλλον, όπως το βλέπω εγώ, ανάμεσα στα άλλα, είναι να μη σκέφτεσαι τα πολύ σοβαρά. Έτσι. Σαν διάλειμμα.
Πώς το βλέπεις εσύ;

This is my life story

Αυτές οι μέρες που μετράς ανάποδα σα φαντάρος για τις διακοπές, κυλούν αργά και βασανιστικά. Όχι όπως μια γλώσσα μπορεί να μετράει πόρους σε ένα κορμί που σπαρταράει, όχι όπως τα δάχτυλα που ψάχνουν να βρουν εκατοστό σώματος που δεν έχουν ακουμπήσει άλλα δάχτυλα.
Περνούν βασανιστικά με την έννοια που όλοι βιώνουμε στο κορμί μας, αυτές τις μέρες. Τις τελευταίες στην Αθήνα, λίγο πριν μαζέψουμε μια βαλίτσα και την απατήσουμε για λίγο. Ταυτόχρονα, όπως όλα τα βασανιστήρια, επειδή ο άνθρωπος έχει κι έναν μαζοχισμό μέσα του, κάπου μου αρέσει! Ή, αν το ρήμα αυτό δεν είναι το κατάλληλο, έχω βρει, τέλος πάντων, κάποια πράγματα στην Αθήνα - που ο τελευταίος δεν έχει κλείσει ακόμη την πόρτα - να μου αρέσουν.
This is my life story.
Είναι από τις συνήθειες που αγαπώ να κάνω κάθε καλοκαίρι.
Κυκλοφορώ στην Αθήνα με ανοιχτό το αυτοκίνητο, τα αστέρια στην πόλη το καλοκαίρι έχω την εντύπωση ότι είναι πιο φιλικά, όλα μου φαίνονται πιο οικεία, ίσως φταίει και η ζέστη που αναδύει το μπετόν που μου κάνει λίγο ηφαίστειο, με πάει αλλού. Περνάω μέσα από δρόμους σε γειτονιές και ακούω τηλεοράσεις από τα παράθυρα των σπιτιών που ζεσταίνονται. Zεσταίνομαι, στο μισοσκόταδο κοιτάζω την καύτρα του τσιγάρου μου, κοιτάζω τα μπαλκόνια που έχουν λουλούδια που ζεσταίνονται κι αυτά, άλλο ένα καλοκαίρι εδώ είναι western.
Που έχει καλούς, κακούς, άσχημους, μονομαχίες, έχει πιστολιές από παλιά κλιματιστικά που κάνουν θόρυβο.

Στις αθηναϊκές νύχτες, αργά στα διαμερίσματα του κέντρου, κάποιες φορές, όταν δεν είναι από το δικό σου διαμέρισμα, ακούγονται στάλες ηδονής να ξαπλώνουν σε γυμνά σώματα, πάνω σε δροσερά σεντόνια, εκεί που είναι το καλύτερο καταφύγιο για νυχτερινά ταξίδια. Κοίτα να δεις, λέω και γελάω μόνος μου: Έχει ηδονή στην πόλη, ποιος ισχυρίζεται το αντίθετο;

Σε λίγο ξημερώνει, η επιστροφή κάτω από το σπίτι μου, φέρνει ησυχία στο μυαλό μου, ας σταματήσω να σκέφτομαι για απόψε σκέφτομαι, άλλωστε και απόψε το ταξίδι έχει γίνει, με εισιτήριο την επιθυμία για άλλους κόσμους, άλλους χρόνους, άλλη ζωή. Ίσως κι άλλες συνήθειες, όχι αυτές του καλοκαιριού, αλλά της άλλης και λεγόμενης «κανονικής ζωής»...

Έχεις καλοκαιρινές συνήθειες;

Born to run…

Σ’ αυτή την κωλοδουλειά που λέγεται «δημοσιογραφία», ο τελευταίος μήνας πριν από τις διακοπές, πριν από τον Αύγουστο δηλαδή, είναι κουραστικός, στην καλύτερη. Έχεις να κλείσεις την ύλη για περιοδικά, εφημερίδες, ένθετα, συνεντεύξεις, να ετοιμάσεις ατάκες για ραδιοφωνικούς σταθμούς, να επιμεληθείς τα κείμενα άλλων. Σ’ αυτό τον "μαγικό κόσμο" δεν υπάρχουν μαύρες τρύπες, νεκρά διαστήματα, η μη παραγωγή στα ΜΜΕ είναι έγκλημα με 21 μαχαιριές...
Κι αν δεν υπάρχουν ειδήσεις τον Aύγουστο κατά τον Έκο, υπάρχουν δελτία ειδήσεων. Eφημερίδες, περιοδικά βγαίνουν πάντα. Σε όλα αυτά – όσοι δεν κάνετε αυτή τη δουλειά και πολύ καλά κάνετε! – προσθέστε μια γερή εσάνς από ένταση που φέρνει η πίεση, η αναμονή για τις διακοπές, και σιγοψήστε μαζί με κούραση αθροισμένη απ’ όλη τη χρονιά που τελειώνει. Οι φίλοι μου στα lifestyle περιοδικά δεν σταματάνε να δουλεύουν και εκείνοι, δεν σταματάνε να γράφουν άρθρα για τον χρόνο που δεν σταματάει ποτέ να κυλάει. Κι ας μην έχουν οι ίδιοι καθόλου χρόνο.
Για γαρνίρισμα προσθέστε το κερασάκι που λέγεται «λάθος», που, τελικά, οφείλουμε να το κάνουμε όλοι!
Το λάθος μας είναι ότι θεωρούμε πως αν βάλουμε τον χρόνο στο γρήγορο, αν όλα τα κάνουμε πιο γρήγορα, θα προλάβουμε. Και κάπως έτσι τα παίρνεις... στη μάπα, με το συμπάθιο κιόλας: Όσο πιο γρήγορα τρέχεις, τόσο πιο λίγος χρόνος σού μένει. Νόμος. Το έλεγε ο Γεωργελές στο Klik, τω καιρώ εκείνω. Κατά ένα παράξενο τρόπο, έλεγε, ο χρόνος είναι διάνυσμα. Δεν πρέπει να βιαστείς να το διανύσεις. Eγώ τρέχω, εσύ τρέχεις. Τρέχουμε και δεν φτάνουμε.

O χρόνος πριν από τις διακοπές σ’ αυτές τις (κωλο)δουλειές, σημαίνει διπλό κόπο, σημαίνει (κωλο)δουλειά για τις μέρες που λείπεις. Κι επειδή είναι (κωλο)δουλειές, ως συντάκτης έχεις να γράψεις τον κώλο σου. Σόρι, κιόλας, για δεύτερη φορά, για την αθυροστομία μου, αλλά κάτι τέτοιες ώρες μου έρχεται να ιδρύσω τω Εν Ελλάδι Fight Club! Για να ξεδίνω και να τα βγάζω όλα από μέσα μου. Να μου φεύγουν τα νεύρα που τα έχω και πολλά.
Ξαφνικά, νιώθω να πνίγομαι. Από όλα. Ανέβω την Εθνική με ανοιχτή την οροφή και πάλι δεν με χωράει ο τόπος. Γελάς; Καλά κάνεις, κάπου χρειάζεται κι αυτό.
Στο δίπλα αυτοκίνητο με «παίζουν» δυο τύπισσες με look «πάω μπουζούκια». Η μία απ’ αυτές, μετά τα χαμόγελα, μου ρίχνει ένα μεγαλοπρεπέστατο «καλλλλλησπέρα», με τα περισσότερα λάμδα που έχεις ακούσει ποτέ στη ζωή σου σε λέξη. Νευρικό γέλιο, γκάζι, φλας, έφυγα, κι άλλο γκάζι, παίζει να είναι ο καλύτερος τρόπος για να βγάλεις από την πρίζα αυτόν τον κόσμο που μας έχει κάνει να τρέχουμε, να τραβήξεις το καλώδιο από τον τεχνητό κόσμο της Αθήνας, που τη νύχτα είναι κούκλα.

Xωρίς να το καταλάβω τρέχω πολύ, ο καπνός δραπετεύει πολύ γρήγορα από την καμπίνα, γελάω ακόμη, «born to run» βαράει ο boss, «θα τα προλάβω όλα» σκέφτομαι, «απλώς έχω γεννηθεί για να τρέχω και πάντα να προλαβαίνω» καταλήγω, δυναμώνω το ραδιόφωνο και η κούραση έχει φύγει. Η Β. Σοφίας, στα ξαφνικά, λάμπει σαν από άλλο πλανήτη, ο κώλος του Miata μου γυρίζει ψέλνοντας zoom-zoom κι εγώ ταξιδεύω γρήγορα.
Για τους πλανήτες της επιθυμίας μου.
Κάπου εκεί θα τα πούμε. Έρχεσαι;

Εδώ είναι το ταξίδι…

Άλλη μια δύσκολη εβδομάδα μόλις έχει τελειώσει και κάπου εδώ αρχίζει η προσωπική σούμα. Τι έκανα σωστό, τι έκανα λάθος, ποια θα μπορούσα να τα κάνω καλύτερα;
Κλείνω την πόρτα του studio πίσω μου, «καλό σαββατοκύριακο να έχουμε» σκέφτομαι και, σταματώντας τους υπολογισμούς, μπαίνω στο καινούριο κοσκινάκι μου και πού να σε κρεμάσω, ανοίγω κουκούλα και κάπου εδώ αρχίζει η αποσυμπίεση.
Στην παραλιακή έχει στηθεί ένα ιδιότυπο παζάρι από τις φυλές της Αθήνας, ένας δρόμος multi culti, όπου εδώ μπορεί να συμβιώσει άνετα ο χάι με τον βήτα-προς-δέλτα-εθνική. Κανένα πρόβλημα. Η νύχτα κρύβει όλα όσα το πρωί είναι άσχημα, είναι βράδυ Παρασκευής, είναι Ιούνιος, το καλοκαίρι είναι εδώ, ξεκινά δηλαδή η χρονική στιγμή που - και να θες – δεν (πρέπει να) έχει πολλά «πρέπει», εδώ που το χύμα προβλέπεται και επιβάλλεται, ήρθε η εποχή που περιέχει τις μαγικές λέξεις «διακοπές», «διάλειμμα», «ταξίδι». Και, ιδίως, αυτό: Τη λέξη «ταξίδι».
Είμαι πλέον στην άνοδο της Εθνικής οδού, ο αέρας μου χαϊδεύει το πρόσωπο, το Mx-5 βοηθάει πολύ, βλέπω αστέρια, έχω φύγει ήδη, νιώθω συνέχεια την ανάγκη να «φεύγω» με κάθε λογής ταξίδια. Πιθανώς, εσχάτως, επειδή ο κόσμος έχει μετατραπεί σε κάτι ολοένα και περισσότερο προβλέψιμο, ο κόσμος έχει γίνει κλειστός, δεν χαμογελάει, τσακώνεται, φωνάζει και μιλάει χωρίς λόγο.

Ανάβω τσιγάρο, ο καπνός δραπετεύει πολύ εύκολα, τα φώτα των δρόμων λούζουν τα χέρια μου, το πίσω μέρος του Miata δεν ισιώνει πουθενά, κάνει κι αυτό το ταξίδι του στους δρόμους της πόλης, χαμογελάω, ένα ταξίδι μόλις άρχισε και για μένα, είναι καλοκαίρι, το car stereo βαράει Speed of Sound, τα πιο γρήγορα, χωρίς εισιτήριο ταξίδια, είναι αυτά με τη δύναμη της σκέψης, που ξέρει να τρέχει πιο γρήγορα από την ταχύτητα του ήχου.
Μετά παρκάρω, σβήνω το τσιγάρο, έφτασα, μου υπόσχομαι να σταματήσω να σκέφτομαι τόσο πολύ για το υπόλοιπο της νύχτας.
To μπλόινγκ της κλειδαριάς είναι η μουσική υπόκρουσή στην τελευταία, «σοβαρή» σκέψη της ημέρας.
Με όποιο τρόπο εσύ επιλέξεις, το πιο γοητευτικό ταξίδι που μπορεί να σου προκύψει, είναι ένα ταξίδι…

Χρόνια πολλά, Λένι

Ήταν 26 Μαΐου 1964 όταν γεννήθηκε ο Λένι Κράβιτς, Αμερικανός κιθαρίστας και τραγουδιστής.
Είχα την τύχη να τον γνωρίσω από κοντά, πριν από, περίπου, 4 χρόνια. Τότε ήμουν στον Red 96,3 και είχα χορηγό την Vodka Absolut.
Ο Lenny είχε γράψει αποκλειστικά για την Absolut το τραγούδι "Breathe". 10 κορυφαίοι παραγωγοί–dj’s σε όλο τον κόσμο – κι ανάμεσά τους κι ένας δικός μας, ο κορυφαίος Νίκο Πατρελάκης, έκαναν remix το κομμάτι αυτό. Ο Κράβιτς είχε έρθει τότε στην Αθήνα προκειμένου να παραστεί στην παρουσίαση αυτού του κομματιού στο ελληνικό κοινό. Ο χορηγός μου, κανόνισε μια μίνι συνέντευξη κι έτσι τον γνώρισα.

Πιο απλό άνθρωπο, βάσει του πόσο σταρ είναι, δεν έχω γνωρίσει ξανά. Απάντησε σε όλα όσα τον ρώτησα με σαφήνεια, με απλότητα και είχε όρεξη να μάθει πολλά για την Αθήνα και τον τρόπο της ζωής μας.
Μου είπε για τη ζωή του, για τις επιλογές του, για τα συναισθήματά του.
Στο τέλος της κουβέντας και λίγο πριν φύγω, πρόσεξα ότι φορούσε μια ζώνη με μια τεράστια αγκράφα που έγραφε «Absolut».
«Σου αρέσει;», με ρώτησε, έγνεψα «ναι», την έβγαλε με ορατό τον κίνδυνο να του πέσει το παντελόνι και μου τη χάρισε.
- «Μα, γιατί», τον ρώτησα;
«Επειδή πέρασα καλά», μου απάντησε, άναψε τσιγάρο και με κοίταξε μέσα στα μάτια.
«Μη διστάζεις στη ζωή σου να δίνεις πράγματα, είτε αυτά είναι πολύτιμα, είτε είναι ευτελή για εσένα, εάν πρόκειται να κάνεις κάποιον άνθρωπο έστω και για λίγο χαρούμενο. Αντίο και χάρηκα που σε γνώρισα. Α, και πού ‘σαι, μάγκα! Να μην ξεχνάς να σκέφτεσαι…».

Υ.Γ.: Το 1998 ο Lenny Kravitz ηχογράφησε το πέμπτο του άλμπουμ «5». Σ’ αυτό το άλμπουμ συμπεριλαμβάνεται το τραγούδι που φαντάζομαι να ακούτε από τα ηχεία σας τώρα. Ο Lenny το έγραψε στη μνήμη της μητέρας του...

Εγώ αυτήν την ώρα σκέφτομαι θάλασσα, άμμο κι αλάτι, οι σκέψεις μου μπερδεύονται από την ένταση του περιοδικού που κλείσαμε την ύλη του για το τεύχος Ιουνίου, προσπαθώ να αποσυμπιεστώ, σκέφτομαι πάλι καράβια, φρέντο στο κατάστρωμα, ξανθά μαλλιά να χαϊδεύουν τον λαιμό μου, στο γκαράζ του πλοίου με περιμένει το αυτοκίνητο που θέλω να πάρω, αρχίζω τα mind games με τον εαυτό μου. Δεν θα είσαι, πια, κυκλοθυμικός. Δεν θα καπνίσεις. Θα αρχίσεις, πάλι, να τρέφεσαι σωστά. Αρχίζω τα παιχνίδια, δηλαδή, που συνήθως χάνω.

Τι σκέφτεσαι τώρα;

Δες καθαρά…

Θυμάμαι τα πάντα καθαρά. Από την παραμικρή λεπτομέρεια, μέχρι τα πιο σημαντικά της ζωής μου. Όλα αυτά που συνέβησαν στην παιδική μου ηλικία από τότε που μπορώ να θυμάμαι, μέχρι τις λέξεις που ειπώθηκαν σε μια συζήτηση. Αυτό, βέβαια, δεν με κάνει να βλέπω τα πράγματα καθαρά, καθώς πόσα, αλήθεια, είναι τα καθαρά πράγματα στη ζωή μας; Με μια γρήγορη σκέψη, ελάχιστα.
Ίσως δεν μπορώ να δω τα πράγματα καθαρά, γιατί ίσως δεν είναι από τη φύση τους καθαρά.

Ζούμε σε μια εποχή γενικότερης βρώμας και δυσωδίας. Από τα πεζοδρόμια της πόλης, μέχρι τις ψυχές κάποιων ανθρώπων. Εντάξει, έτσι ήταν πάντα, απλώς – λόγω συνθηκών – τη βρώμα στην πιο απλή μορφή της τη βλέπεις όταν λερωθείς. Εντός ή εκτός εισαγωγικών το ρήμα λερωθείς.
Πέρασα μια μέρα που αρκετά πράγματα γύρω μου όχι μόνο δεν ήταν καθαρά, αλλά ήταν «λερωμένα» όσο δεν πάει. Και είναι νόμος, το έλεγε η γιαγιά μου:
Όταν πιάσεις σκατά, θα λερωθείς.
Έπειτα, λοιπόν, από τις λογής μάχες της ημέρας, με αυτά που δεν ήταν καθόλου καθαρά, για άλλη μια φορά στη ζωή μου, αποφάσισα ότι θα συνεχίσω να κάνω αυτό που μου υπαγορεύει η συνείδησή μου και η ηθική μου, η όποια συνείδησή μου, η όποια ηθική μου. Αυτά που έχω στο μυαλό μου ως καθαρά και τα έχω οριοθετήσει ως αξίες ζωής. Με όποιο τίμημα. Καμία υπαναχώρηση, όποια κι αν είναι η συνέπεια.
Όχι από εγωισμό ή υπερευαισθησία, αλλά από στάση ζωής.

Το αυτοκίνητο ρολάρει στους βρεγμένους δρόμους της πόλης, τούτος ο Μάης είναι κι αυτός μπερδεμένος, καθόλου καθαρά δεν τα βλέπει. Στο φανάρι είναι η Μαρία από την Αλβανία, με πλησιάζει, «κάνω καθαρά τζάμια σου, για να βλέπεις καθαρά;».
Γελάω δυνατά, είναι η πρώτη φορά μέσα στη μέρα που γελάω με την καρδιά μου και κοντεύουν μεσάνυχτα.
Και όταν διαπιστώνεις ότι έχει περάσει μια μέρα και δεν έχεις γελάσει πραγματικά και όχι από υποχρέωση και επειδή πρέπει, κάτι βρώμικο παίζει. Στους άλλους, ή μέσα σου. Νόμος.
Η Μαρία μού πλένει τα τζάμια, σε λίγο το βρώμικο φανάρι της παραλιακής θα ανάψει πράσινο, βάζω πρώτη, ξεκινάω, χαμογελάω, η Μαρία όντως τα έκανε όλα να φαίνονται πιο καθαρά, να τα βλέπω πιο καθαρά, πιο αισιόδοξα.
Το μέλλον μας θα γίνει πιο καθαρό, οι λέξεις μας θα γίνουν πιο ακριβείς, δίχως «πρέπει», δύσκολα πια θα κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας και τους άλλους με ταμπέλες που δεν σημαίνουν πια τίποτα.
Θα είναι όλα καθαρά. Αν εμείς το επιλέξουμε.
Δες καθαρά…

Έλα απόψε στου Θωμά…

Κυριακή του Θωμά. Του άπιστου Θωμά.
Μια - εκ προοιμίου - παράξενη μέρα, όπως έγραφα και πέρυσι. Όπως είναι γνωστό, ο Απόστολος Θωμάς απουσίαζε όταν ο Χριστός, μετά την Ανάστασή του, επισκέφθηκε τους μαθητές του στο υπερώο όπου ήταν συναγμένοι. Όταν πληροφορήθηκε τα σχετικά με την επίσκεψη του Χριστού, ζήτησε να τον δει και να ψηλαφίσει τις πληγές του Σταυρού στα χέρια και τα πλευρά του. Όταν, τελικά, πραγματοποιήθηκε η συνάντηση αυτή μετά από οκτώ ημέρες, ο Θωμάς τον ομολόγησε Κύριο και Θεό του.
Από τη μία, λοιπόν, ήταν η απιστία του Θωμά κι από την άλλη το «Ω, καλή απιστία του Θωμά, βεβαίαν πίστιν εγέννησεν». Κι ας μην ξεχνάμε κι αυτό που είπε και ο Ιησούς: «Μακάριοι οι μη ιδόντες και πιστεύσαντες», βγάζοντας "λάδι" τον Θωμά.

Ο άπιστος Θωμάς ανέκαθεν ασκούσε μια γοητεία πάνω μου. Δύσπιστος... Υποψιασμένος... Έτοιμος να ψάξει τον τύπο των ήλων κι ας τον κακοχαρακτηρίσουν. Άπιστος... Δύσπιστος ... Ολίγον μπουχτισμένος από hi teck θαύματα και, κυρίως, πρόθυμος να πεισθεί μόνο με αποδείξεις, αυτές που είναι καλά διασταυρωμένες.

Σήμερα είπα να ασχοληθώ με την απιστία. Όχι του Θωμά. Την άλλη, στα ερωτικά. Το κορμί σου προδοσία, που λέει κι ο Κότσιρας.
Στα ζωικά είδη η συντροφική αφοσίωση είναι εξαιρετικά σπάνια, το λέει συνέχεια κάθε ντοκιμαντέρ του ΣΚΑΪ, το εμπεδώσαμε. H φύση έχει προγραμματίσει τα είδη της να είναι άπιστα, για τον απλούστατο λόγο ότι η μονογαμία θα δυσκόλευε πάρα πολύ την ανταλλαγή γενετικού υλικού και, κατά συνέπεια, την επιβίωσή τους. H μονογαμία και η συζυγική πίστη ήρθαν πολύ αργότερα, με τον πολιτισμό και τη Xριστιανική Hθική (που θυμίζει τρελά τη Χούντα και ξερνάω) - κι αυτό βέβαια όχι παντού.
Στους Tροπικούς, ακόμα και σήμερα, δεν υπάρχουν σχεδόν καθόλου μονογαμικές κοινωνίες. Ωστόσο και στις σύγχρονες κοινωνίες η απιστία είναι κάτι το συνηθισμένο κι αυτό διαπιστώνεται από πολλές έρευνες. Tι συμβαίνει, λοιπόν; Mήπως η απιστία έχει βιολογικά αίτια; Mήπως φταίει η χημεία; «Nαι», απαντάνε ορισμένοι ερευνητές. Στον εγκέφαλο του ερωτευμένου εκκρίνονται αμφεταμίνες, όπως η φαινυλαιθυλαμίνη, που ευθύνονται για την κατάστασή του. Δυστυχώς, το χημικό ελιξίριο του έρωτα δεν κρατάει πολύ, συνήθως από 2 έως 4 χρόνια. Για την ανθρωπολόγο Φίσερ αυτό δεν είναι τυχαίο, αλλά αποτελεί ένα μηχανισμό που ανέπτυξε η εξέλιξη προκειμένου να κρατάει μαζί ένα ζευγάρι, τουλάχιστον τον χρόνο που απαιτείται για να αναπτυχθεί αρκετά ο απόγονός τους.

Mετά υποχωρεί η επήρεια των ερωτικών ουσιών και αντί για αμφεταμίνες στο αίμα κυκλοφορούν ενδορφίνες. Στη θέση του πάθους αναπτύσσονται τώρα συναισθήματα συμπόνιας, φροντίδας και αγάπης. Aν αυτά δεν είναι ικανά να σε κρατήσουν, τότε ξεκινάς χωρίς ενοχές την αναζήτηση νέου συντρόφου. Kαι όταν συλληφθείς για τις απιστίες σου, θα ξέρεις - πια - και τη δικαιολογία: «Δεν φταίω εγώ, αγάπη μου, η φαινυλαιθυλαμίνη μου μ’ εξουσιάζει».

Πέραν της πλάκας, τώρα έρχονται οι ερωτήσεις.
Ποιος θα κοστολογήσει σοβαρότερη την απιστία από τη συντροφικότητα; Ποιος θα δώσει τον ορισμό της οικογένειας του 21ου αιώνα; Mπορεί να είναι άλλος εκτός από αυτόν που λέει ότι οικογένεια είναι άνθρωποι που αγαπιούνται και δεν κάνουν «στραβές» ο ένας στον άλλο; Από την άλλη, όμως, τι σημαίνει η «αλήθεια και μόνον η αλήθεια» στον έρωτα; Πόσες φορές η αγάπη δεν επιβάλλει μικρά ψέματα για να μην πληγωθεί ο άλλος; Ποιος είναι αυτός που θα απαιτήσει από τον οποιονδήποτε να λέει την «αλήθεια» για τις ερωτικές του δραστηριότητες, εξαιρώντας τους παντρεμένους και μιλώντας για μια απλή σχέση; Tι μπορεί να σημαίνει διαφάνεια στο σεξ; Η απιστία είναι, τελικά, σαρκική ή εγκεφαλική;

Κυριακή του Θωμά. Του άπιστου Θωμά.
Γιατί τον άπιστο πολλοί εμίσησαν, την απιστία, όμως πόσοι; Μήπως ήταν πολύ λιγότεροι; Γράφω σήμερα γιατί του το χρώσταγα του Θωμάκου. Μια καλή κουβέντα, μια συγγνώμη γιατί το θρησκευτικό «πρέπει» τον έβαλε στα «μαύρα πρόβατα». Και, εν τέλει, ίσως μας έφτιαξε και μια γιορτή.
Έτσι, για να λέμε και σήμερα «χρόνια πολλά» και η «κανονική ζωή» να ξεκινά από αύριο.

Υ.Γ.: Ο Απόστολος Θωμάς, είχε μαρτυρικό τέλος. Καταρχάς ρίχτηκε στη φυλακή. Ύστερα παραδόθηκε σε πέντε στρατιώτες, οι οποίοι τον ανέβασαν πάνω σε ένα βουνό και τον θανάτωσαν, αφού κατατρύπησαν το σώμα του με λόγχες. «Ο Θωμάς, ο οποίος ζητούσε να βάλη το χέρι του στην πλευρά Σου, για σένα νύττεται (του ρήματος νύττω - νύσσω: κεντώ, τρυπώ, πλήττω) την πλευράν του».
Μήπως την πλήρωσε, σχεδόν με τον ίδιο τρόπο που βασανίστηκε ο Χριστός, για αυτό που είχε πει, το «εάν μη ίδω... ου μη πιστεύσω»;
Είναι τιμωρός ο Θεός; Το σταματάω εδώ με τις ερωτήσεις. Άλλωστε, μόλις τέλειωσε και το Living in sin των Bon Jovi…

So baby, can you tell me just where we fit in
I call it love they call it living in sin
Is it you and me or just this world we live in
I say we're living on love they say we're living in sin