Περνούν βασανιστικά με την έννοια που όλοι βιώνουμε στο κορμί μας, αυτές τις μέρες. Τις τελευταίες στην Αθήνα, λίγο πριν μαζέψουμε μια βαλίτσα και την απατήσουμε για λίγο. Ταυτόχρονα, όπως όλα τα βασανιστήρια, επειδή ο άνθρωπος έχει κι έναν μαζοχισμό μέσα του, κάπου μου αρέσει! Ή, αν το ρήμα αυτό δεν είναι το κατάλληλο, έχω βρει, τέλος πάντων, κάποια πράγματα στην Αθήνα - που ο τελευταίος δεν έχει κλείσει ακόμη την πόρτα - να μου αρέσουν.
This is my life story.
Είναι από τις συνήθειες που αγαπώ να κάνω κάθε καλοκαίρι.
Κυκλοφορώ στην Αθήνα με ανοιχτό το αυτοκίνητο, τα αστέρια στην πόλη το καλοκαίρι έχω την εντύπωση ότι είναι πιο φιλικά, όλα μου φαίνονται πιο οικεία, ίσως φταίει και η ζέστη που αναδύει το μπετόν που μου κάνει λίγο ηφαίστειο, με πάει αλλού. Περνάω μέσα από δρόμους σε γειτονιές και ακούω τηλεοράσεις από τα παράθυρα των σπιτιών που ζεσταίνονται. Zεσταίνομαι, στο μισοσκόταδο κοιτάζω την καύτρα του τσιγάρου μου, κοιτάζω τα μπαλκόνια που έχουν λουλούδια που ζεσταίνονται κι αυτά, άλλο ένα καλοκαίρι εδώ είναι western.
Που έχει καλούς, κακούς, άσχημους, μονομαχίες, έχει πιστολιές από παλιά κλιματιστικά που κάνουν θόρυβο.
Στις αθηναϊκές νύχτες, αργά στα διαμερίσματα του κέντρου, κάποιες φορές, όταν δεν είναι από το δικό σου διαμέρισμα, ακούγονται στάλες ηδονής να ξαπλώνουν σε γυμνά σώματα, πάνω σε δροσερά σεντόνια, εκεί που είναι το καλύτερο καταφύγιο για νυχτερινά ταξίδια. Κοίτα να δεις, λέω και γελάω μόνος μου: Έχει ηδονή στην πόλη, ποιος ισχυρίζεται το αντίθετο;
Σε λίγο ξημερώνει, η επιστροφή κάτω από το σπίτι μου, φέρνει ησυχία στο μυαλό μου, ας σταματήσω να σκέφτομαι για απόψε σκέφτομαι, άλλωστε και απόψε το ταξίδι έχει γίνει, με εισιτήριο την επιθυμία για άλλους κόσμους, άλλους χρόνους, άλλη ζωή. Ίσως κι άλλες συνήθειες, όχι αυτές του καλοκαιριού, αλλά της άλλης και λεγόμενης «κανονικής ζωής»...
Έχεις καλοκαιρινές συνήθειες;
