Περί Madonna’s live

Η μεγάλη ώρα φτάνει, τι φτάνει, έφτασε! Η 27η Σεπτεμβρίου είναι ακόμη πιο κοντά μας και τα τελευταία νέα που αφορούν στη μεγάλη συναυλία της βασίλισσας της ποπ, μόνο καλά είναι.

Όλα της τα προσωπικά αντικείμενα, αλλά και όλα όσα αποτελούν τον εξοπλισμό της συναυλίας παίρνουν σιγά-σιγά τη θέση τους, αν δεν την έχουν πάρει ήδη, δηλαδή. Όλα, όμως! Από γερανούς μέχρι τα καλσόν και τις μπότες της κι από μάσκες οξυγόνου έως... χαρτί τουαλέτας(!), όλα είναι εδώ, επί ελληνικού εδάφους.
Αυτό σημαίνει ότι οι φίλτατοι τελωνειακοί, μάλλον κάνοντας εξαίρεση, τα άφησαν να πατήσουν σε ελληνικό χώμα.
Τα σκηνικά στήνονται ακόμη κι αυτή την ώρα και τώρα μένει να απαντηθεί και να λυθεί ο μεγάλος γρίφος που λέγεται καιρός...
Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές ρίχνει... παπάδες και σαλόνια στην Αθήνα, η ΕΜΥ κάνει λόγο «για ασθενή βροχή στην Αθήνα το Σάββατο», αλλά η Μάντυ δεν θα βραχεί, καθώς η σκηνή είναι... αδιάβροχη!
Η Δήμητρα Μαντζούκα της Di Di Music (ice tea μτφ. είσαι θεά!) - από την εταιρεία διοργάνωσης, δηλαδή, της συναυλίας - απάντησε ότι «θα πάνε όλα καλά με τον καιρό, αλλά, ό,τι και να γίνει, η Μαντόνα δεν θα βραχεί, αφού η σκηνή είναι καλά προστατευμένη από τις καιρικές συνθήκες!...».
Επίσης, τα 300 τελευταία εισιτήρια Pitch A για την πολύ - αναμενόμενη συναυλία της MADONNA, στις 27 Σεπτεμβρίου, στο ΟΑΚΑ, διατίθενται τώρα στο TICKET HOUSE!
ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ!!!
Τα 300 αυτά εισιτήρια αφορούν στο Pitch A της αρένας. H τιμή των εισιτηρίων αυτών, θα έχει μία επιπλέον προσαύξηση 28e, λόγω εξόδων διαχείρισης.

Η διάθεση των εισιτηρίων αυτών γίνεται στο ΤΙCKET HOUSE.
AΘΗΝΑ Πανεπιστημίου 42 (Εντός Στοάς) – Τηλ: 210 3608366
Ωράριο λειτουργίας: Δευτέρα - Παρασκευή 10:30-18:30 Σάββατο: 10:30-16:00

Περισσότερες λεπτομέρειες, όλα τα τελευταία, αποκλειστικά νέα, ρεπορτάζ και προβλέψεις-προγνώσεις, χρηστικά, οτιδήποτε αφορά στη μεγάλη συναυλία, θα ακούσετε την Παρασκευή 26 Σεπτεμβρίου, 20.00 με 22.00 το βράδυ, φυσικά στη συχνότητα του Angel 88.9!
Stay tuned, babies…

Βροχή-θεά στην πόλη...

Το φως της ημέρας χαϊδεύει τις γαλάζιες κουρτίνες μου, στο στερεοφωνικό βαράνε οι Depeche, πίνω καφέ, τα deadlines των κειμένων στην agenda μου με στραβοκοιτάνε, μόνο όρεξη για δουλειά δεν έχω. Έξω η ποτιστική βροχή συνεχίζεται, έχει αλλάξει την πόλη σήμερα. Την έκανε πιο χαλαρή, της έβγαλε άλλο mood.
Έξω ρίχνει σταγόνες, στα πάσης φύσεως Μέσα Ενημέρωσης οι ραδιοαρβυλιές - σχετικά με την ακύρωση της συναυλίας της Madonna - συνεχίζονται, η Μάντυ έσπασε το πόδι της, το χέρι της, έχει ανεμοβλογιά, σύφιλη, βλεννόρροια, οστρακιά, κριθαράκι, χαλαζία, της έσπασε το στραπ ον, της χάλασε ο δονητής, αγοράζει σπίτι σε ελληνικό νησί, γίνεται καλόγρια.
Ανάβω τσιγάρο και γελάω μόνος μου, η φάρα των «δημοσιογράφων», απλώς δεν υπάρχει!

Η βροχή έξω συνεχίζεται, με νυστάζει, δεν έχω όρεξη να γράψω, η πρώτη-δυνατή-φθινοπωρινή-right through-βροχή έχει αλλάξει τα στάτους των φίλων μου στο facebook, όλοι χαρούμενοι είναι, γελάω κι εγώ, κοίτα τι μπορεί να κάνει μια βροχούλα. Ξέρω, όμως, ότι στο βάθος παίζει μια τόση δα μελαγχολία. Τόση δα.
Ναι, βιαζόμαστε να αλλάξουμε εποχή, αλλά - όπως και να το δεις - μια βροχή έπειτα από ένα μακρύ καλοκαίρι μπορεί να βάλει στην ντουλάπα, έστω και για λίγο, μακό μπλουζάκια, παρεό, μαγιό, την άσπρη γραμμή του μαγιό, πετσέτες θαλάσσης, γυμνούς ώμους, αντιηλιακά με άρωμα καρύδα, μυρωδιά καλοκαιριού απ’ τις ακτές που τώρα χτυπάει ο αέρας κι η βροχή. Στα συρτάρια του μυαλού μπαίνουν οι αναμνήσεις και, βασικά, η αίσθηση του χρόνου. Του γνωστού, ελεύθερου, άδειου, άφθονου χρόνου, του φίλου που δεν τον βλέπουμε ποτέ τον χειμώνα και κάνουμε παρέα μόνο τα καλοκαίρια. Σαν συγγενής απ’ την Αμερική ή τη Γερμανία.

Η βροχή συνεχίζεται, θα φτιάξω κι άλλο καφέ, δεν ανοίγω τηλεόραση, ίσως γιατί δεν θέλω να δω πόσοι κάτοχοι αυθαιρέτων - που πλημμυρίζουν σε κάθε βροχή – θα βγαίνουν στα κανάλια να φωνάζουν για το κράτος, ούτε θέλω να μάθω πόσες κλήσεις δέχτηκε η Πυροσβεστική για άντληση υδάτων. Θέλω αυτή η βροχή να μείνει σήμερα στο μυαλό μου ως κάθαρση από άσχημες σκέψεις και αρνητισμό.

Βγαίνω έξω απ’ το σπίτι, στη Γαλατσίου μια παρέα Πακιστανών γελάει και πίνει μπύρες στη βροχή, γελάω κι εγώ, μεγάλωσα σ’ έναν ασπρόμαυρο, ΥΕΝΕΔ, πιο «τοποθετημένο» κόσμο, όμως ο σημερινός μού αρέσει περισσότερο. Mε κάνει συνεχώς να σκέφτομαι, μου θέτει συνεχώς διλήμματα, είναι πιο ενδιαφέρων. Στην Ομόνοια μια άλλη παρέα Νιγηριανών έχει στήσει ένα παζάρι στη βροχή, ξύλινοι πάγκοι με Levi’s στις πλάκες του πεζοδρομίου! Oι πωλητές είναι «ξένοι», οι αγοραστές των «μαϊμούδων», Έλληνες!
Ανάβω τσιγάρο, γελάω υστερικά, σκέφτομαι να ανοίξω να οροφή κι ας βραχώ, το σκέφτομαι ξανά και απορρίπτω τη σκέψη, δεν είμαι τόσο μποέμ που λέει κι η Κατερίνα, βρέχει ακόμα, η Αλεξάνδρας είναι μούσκεμα, σκέφτομαι ότι θα ήταν πολύ καλά να κράταγε όλο το βράδυ η βρόχα, και το πρωί να είχε καθαρίσει η ατμόσφαιρα, και τα βρόχινα νερά να έπαιρναν όλα τα «σκουπίδια» της πόλης.
Και να ’βγαινε ένας υπέρλαμπρος ήλιος...

Maybe…

Mετά γύρισα σπίτι. Tο καλοκαίρι τέλειωσε, ήρθε ο Σεπτέμβρης, όπως το κάνει όλα τα χρόνια που γνωριζόμαστε. Χωρίς προπομπούς, χωρίς ταρατατζούμ, το διάλειμμα τέλειωσε, game over. Έτσι, η ζωή επέστρεψε στον – και καλά – φυσικό της χώρο, αυτό το πλάκωμα του στυλ «μη χαλαρώνετε, ο Σεπτέμβρης δεν τα σηκώνει αυτά». Το πλάκωμα γίνεται χειρότερο όταν θυμάσαι αυτά που είχαν οι Σεπτέμβριοι άλλων ετών, που δεν τα ξεχνάς. Σεισμός στην Αθήνα, κορμιά στη θάλασσα, δίδυμοι πύργοι, συνηθίσαμε πια ότι το καλοκαίρι θα τελειώνει με έναν οδυνηρό τρόπο.
Maybe, όμως, αυτός ο Σεπτέμβρης να είναι διαφορετικός...

Το maybe είναι η λέξη του καλοκαιριού που πέρασε, το φθινόπωρο γνωρίστηκε με τη λέξη αυτή, έδωσαν τα χέρια, κοιτάχτηκαν στα μάτια και κάνουν ήδη παρέα. Tο καλοκαίρι διαβάζω περισσότερο. Δεν είμαι απ’ αυτούς που θεωρούν το διάβασμα θερινή υπόθεση, πάντα διαβάζω. Ίσως γιατί πάντα δεν μπορώ να κοιμηθώ τη νύχτα. Διάβασα πολύ αυτό το καλοκαίρι: Από Ζάχο Χατζηφωτίου και Μάνο Ελευθερίου, μέχρι Χρήστο Παπαμιχάλη, το βιβλίο του «Maybe». Δεν θα σας πω γι’ αυτό, παρά μόνο ότι είναι απ’ αυτά που φτιάχνουν κόσμους. Να το πάρετε. Τελεία.
(Χρήστο, σ’ ευχαριστώ γι’ αυτά που πέρασαν, γι’ αυτά που θα έρθουν και, κυρίως, για αυτά που μου τα άφησες σαν φυλαγμένα μυστικά που δεν τα λες πουθενά)

Το βράδυ της Πέμπτης πήγαμε με τον Νίκο Μυλωνά στο Soul, έκαναν από κοινού τα γενέθλιά τους ο Παναγιώτης Χριστόπουλος του Gk και ο Λευτέρης Κεφαλάς του Red fm και του Free. Εκεί ήταν όλοι μας οι γνωστοί, φίλοι, συνάδελφοι, δημοσιογράφοι, ραδιοφωνατζήδες, εφημεριδάδες, περιοδικάδες και κάποιοι άλλοι και, κυρίως, άλλες που δεν ξέραμε και ούτε έμοιαζαν σε κανέναν από τους εορτάζοντες για να είναι συγγενείς, οπότε είπαμε με τον Μυλωνά να κάνουμε γκάλοπ να δούμε τι παίζει. Τελικά, κουβέντα στην κουβέντα – ή, καλύτερα, ουρλιαχτό στο ουρλιαχτό, λόγω δυνατής μουσικής - βρήκα μια ξαδέρφη μου. Δεύτερη ή τρίτη είναι, δεν ξέρω, θα σας γελάσω, απ’ το σόι του πατέρα μου, και δεν είμαι σίγουρος παρά το ότι τη ρώτησα οκτώ φορές και ποτέ δεν άκουσα τι ακριβώς μου είπε. Τον άφησα, λοιπόν, τον ακριβή βαθμό συγγένειας να πλανάται στον αέρα που έπαιζε με τις ψαγμένες μουσικές του Κεφαλά, μιλήσαμε και με την Εύα Αντωνοπούλου που ξεκινά τη Δευτέρα εδώ στον Angel 6-8, χαιρετήσαμε τα παιδιά και τα ευχαριστήσαμε γιατί περάσαμε τέλεια (στο Soul μου έφυγε η soul, όπως δήλωσα στο στάτους του facebook!) μπήκαμε στο αυτοκίνητο με τον Μυλωνά και ακούσαμε δυνατά «I kissed a girl» για να φύγει από πάνω μας το προγκρέσιβ.
Αυτό το τραγούδι ήρθε να βάλει φωτιά στις φαντασιώσεις μας, αυτό είναι το φθινοπωρινό σάουντρακ της Αθήνας που φλέγεται στους 40 βαθμούς και ονειρεύεται το μεγάλο ταξίδι σε άλλους κόσμους.

Ίσως, λοιπόν, αυτός ο Σεπτέμβριος να είναι ένας άλλος, διαφορετικός από αυτούς που πέρασαν και (δεν θέλουμε να) τους θυμόμαστε. Σκέφτομαι ότι μπορεί να τελείωσε το καλοκαιρινό διάλειμμα, αλλά θα περνάμε καλά και στο φθινόπωρο που – ημερολογιακά - είναι εδώ, αν μάθουμε να ζούμε και να περιμένουμε περισσότερα απρόοπτα στη ζωή μας, περισσότερα ανοιχτά αποτελέσματα, ανατροπές, εκπλήξεις, ανοιχτό στόμα και γουρλωμένα παιδικά μάτια, ο Γεωργελές στο Κλικ το έλεγε συνέχεια, αν η ζωή μας γίνει ένα καλοκαίρι μέσα στον χειμώνα.
Ανάβω τσιγάρο, σκέφτομαι αυτά που θα έρθουν και χαμογελάω, βάζω στο ριπίτ την Katte Perry, ξεχνάω τους στεγνούς διαχωρισμούς των εποχών κι αποφασίζω να αλλάξω εποχή για την υπόλοιπη νύχτα...