Γλαδιόλες...

Λουλουδάκια, μελισσούλες, λιακάδες, πρασινάδες, οι ορμόνες να παίζουν τραμπολίνο με τη διάθεσή μας, εκδρομές, κοπάνες, ούζα δίπλα στο κύμα, μπύρες στους λόφους, τραπεζάκια έξω, έξω, έξω, όλοι έξω! Αν δεν το μυριστήκατε, ήρθε η άνοιξη. Σήμερα έκανα μια βόλτα στο πάρκο Ελευθερίας, εδώ στα Βριλήσσια. Σε ένα πολύ μικρό κομμάτι του αγαπημένου μου παρτεριού, είδα γλαδιόλες. Ναι, γλαδιόλες!
Οι γλαδιόλες προτιμούν ηλιόλουστη τοποθεσία, αλλά μπορούν να ευδοκιμήσουν σε περιοχές με πρωινή ή απογευματινή ημισκιά.
Όταν γύρισα στο σπίτι, κοιτώντας το ημερολόγιό μου, είδα ότι σαν σήμερα είχε αποδράσει από τη φυλακή…

…ο ληστής με τις γλαδιόλες

16 Νοεμβρίου 1973: Ο 25χρονος Θόδωρος Βενάρδος, πρώην ναυτικός, εισβάλει σε υποκατάστημα της Εθνικής Τράπεζας στην περιοχή του «Χίλτον», ενώ όλη η αστυνομική δύναμη είναι συγκεντρωμένη στην περιοχή του Πολυτεχνείου. Φορώντας μαύρη καμπαρτίνα μέσα στην οποία είχε κρύψει μια καραμπίνα, μαύρο πλατύγυρο καπέλο και με το πρόσωπο κρυμμένο πίσω από ένα μαντίλι, αρπάζει μέσα σε τρία λεπτά 2.375.000 δρχ. κι εξαφανίζεται χωρίς να πάθει κανείς το παραμικρό. Α! Προτού φύγει αφήνει ένα μπουκέτο λουλούδια. Γλαδιόλες...

Λάτρης της καλής ζωής, ο Βενάρδος ταξιδεύει σε Λονδίνο και Σεν Μόριτς, όπου «ξεκοκαλίζει» τα χρήματα της ληστείας, μαζί με άλλα που είχε συγκεντρώσει ύστερα από σκληρή οικονομία. Συλλαμβάνεται όμως και οδηγείται στις φυλακές Κορυδαλλού. Θα δραπετεύσει στις 25 Απριλίου 1974, σαν σήμερα, στη διάρκεια ενός ποδοσφαιρικού αγώνα στο προαύλιο της φυλακής, μπροστά στα μάτια οπλισμένων φρουρών και υπό τα χειροκροτήματα περίπου εκατό συγκρατουμένων του.

Ένα μήνα μετά ξαναχτυπά, ληστεύοντας ένα υποκατάστημα της Εθνικής Τράπεζας στην περιοχή Σεπολίων. Αυτή τη φορά, κρύβει την καραμπίνα του σε μια ανθοδέσμη από δέκα κόκκινες γλαδιόλες και αποσπά από το ταμείο 555.000 δρχ. Στη συνείδηση του κόσμου περνά ως ένας ρομαντικός ληστής και οι ενέργειές του εκλαμβάνονται ως πράξεις αντίστασης στη χούντα.
Αργότερα, ο Βενάρδος επιβιβάζεται ως λαθρεπιβάτης σ' ένα νορβηγικό πλοίο, αλλά εντοπίζεται εν πλω. Όταν το πλοίο προσαράζει στη Νέα Υόρκη, ο πλοίαρχος τον παραδίδει στις λιμενικές αρχές και στις 13 Ιουνίου συλλαμβάνεται οριστικά, στο αεροδρόμιο του Ελληνικού. Θα πεθάνει στη φυλακή, κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες, στις 10 Ιουλίου του 1984.

Αυτή την ιστορία μου την είχε πει ο μπαμπάς μου και ο εν λόγω ληστής δε μου φαινόταν ληστής, αλλά ήρωας. Ένας άλλος ήρωας τώρα - κι αυτός με γλαδιόλες – ήταν ο κύριος Morrissey και η παρέα του, που ανακάλυψα λίγα χρόνια αργότερα. Μεγάλη ανακούφιση να γυρνάς σπίτι μετά από σχολείο και φροντιστήρια και να κρύβεσαι σ’ ένα λιβάδι από γλαδιόλες. Η μικρή Αγγλία που πάντα κουβάλαγα μέσα μου ξύπνησε και βρήκε το σύγχρονο ποιητή της. Μαζί ανακαλύψαμε τον Oscar Wilde, τoν ανεκπλήρωτό του έρωτα, τη γλυκόπικρη γεύση της μοναξιάς και τη φρίκη της σύγχρονης καθημερινότητας, μαζί θρηνήσαμε τη χαμένη αθωότητά μας.
Το 1984 έρχεται το Heaven knows i'm miserable know με το οποίο καθιερώνονται. Ο Μoz, πλαισιωμένος μ’ ένα στεφάνι από γλαδιόλες, προς τιμήν του Oscar Wilde και ένα ακουστικό βαρηκοΐας, προς τιμήν του Johnny Ray, ο Morissey προκαλεί ταραχή στις live εμφανίσεις του συγκροτήματος.

Εν έτει 2006, στο Red – στο πλαίσιο των τρέιλερ με θέμα «Θυμάσαι τότε που…», κάνουμε κι ένα αντίστοιχο για τον Μόρισεϊ. Απρίλιος ήταν και τότε… «Θυμάσαι τότε που κυκλοφορούσες με τις γλαδιόλες στην κωλότσεπη, μέχρι που σου ξηλώθηκε το παντελόνι, μπρος στον Λάκη τον Κονιόρδο;». Το ποιος είναι ο Κονιόρδος θα σας πω άλλη φορά.
Προς το παρόν πέφτουν οι τελευταίες νότες από το Everyday is like Sunday…
Και μυρίζει γλαδιόλες…