Το ξέχασες;

Το επιβατηγό πλοίο «Εξπρές ΣΑΜΙΝΑ» βυθίζεται στ' ανοιχτά της Πάρου, με συνέπεια να χάσουν τη ζωή τους 80 άτομα.
Ήταν 26 Σεπτεμβρίου, ακριβώς 7 χρόνια πριν…

Τότε είχα γυρίσει στο σπίτι. Το καλοκαίρι είχε τελειώσει, έτσι το έχουμε συνδυάσει, όταν τελειώνουν οι διακοπές μας, τελειώνει το καλοκαίρι.
Και κάπως έτσι γίνεται… Φθινοπωριάζει, ο Σεπτέμβρης έρχεται κάθε φορά όπως έρχεται ο Σεπτέμβρης τα τελευταία χρόνια, με σεισμούς ή ναυάγια. Tο διάλειμμα τέλειωσε. Με κορμιά στη θάλασσα, η ζωή είναι τραγική, το καλοκαίρι θα τελειώνει πια μ’ έναν Σεπτέμβρη που πονά.
Μ’ έναν Σεπτέμβρη που μπορεί, με έκτακτες συνδέσεις, να σε μεταφέρει στα παμπάλαια πλοία μας, στους ανεύθυνους πλοιάρχους μας που βλέπουν ματς και τα πλοία πάνε μόνα τους, στην εγκληματική ανεπάρκεια του κράτους και των σωστικών συνεργείων, στις μονοπωλιακές καταστάσεις της ακτοπλοΐας, στα Puma που δεν πέταγαν, στους ψαράδες που έσωζαν όσους μπορούσαν, στους φαντάρους-επιβάτες που έκαναν τους ναυαγοσώστες και ήθελαν να γίνουν αστυνομικοί αλλά η πολιτεία τους ξέχασε, στους υπουργούς που συσκέπτονταν, στον κόσμο που πνιγόταν δίπλα στο λιμάνι, στους τηλεοπτικούς εισαγγελείς, στους ταμίες, στις άδειες σκοπιμότητας, στους πολιτικούς-ναυτιλιακούς πράκτορες.
Εντελώς απλά και γρήγορα, όπως πολύ γρήγορα γίνεται το ίδιο, με άλλους «πρωταγωνιστές», στα Φάλκον, στις πυρκαγιές, στους σεισμούς, ο «κοσμάκης» βρέχεται και πνίγεται στις πλημμύρες, γίνεται κομμάτια μέσα σε λαμαρίνες, εις τας Εθνικάς Οδούς, που πληρώνουμε διόδια εδώ και χρόνια για να γίνουν από καρμανιόλες, δρόμοι. Απέναντι οι υπουργοί, οι οποίοι, εν μέσω φέρετρων, το μόνο που κατάλαβαν, το μόνο που τους ένοιαζε, είναι ο πόλεμος των διαρροών, έφταιγε για το Puma ο Παπουτσής ή τον κάρφωσε ο Άκης;

Όλα τα υπόλοιπα, ήταν, με καρμπόν, το ίδιο κι απαράλλαχτο έργο που προβάλλεται με συχνότητα εδώ στην Ελλάδα, σε κάθε κρίση: Τα κανάλια και οι εφημερίδες είχαν πάρει στην οντισιόν το ρόλο του εισαγγελέα, είχαν στήσει τηλεοπτικές δίκες, παίζοντας σε τηλεοπτικά πολιτικά παιχνίδια. Και όλο αυτό είχε αμπαλαριστεί με μια κορδέλα τηλεοπτικής απόδοσης.
Ένα μέρος μιας θλιβερής και καθόλου, μα καθόλου, τηλεοπτικής, πραγματικότητας.

Όλοι μιλάνε, εκτός από τους ίδιους τους νεκρούς, αυτοί δεν βγαίνουν στα παράθυρα, καμία «κλείστρα» καναλιού δεν τους έχει καλέσει. Αν αυτό συνέβαινε, κανείς μας δεν θα είχε μπερδευτεί. Κανείς μας δεν θα είχε καταλήξει στο στερεότυπο, «φταίει το κράτος», «φταίνε οι άλλοι». Mετά από 15 μέρες, κανείς δεν σχημάτισε γνώμη, αφού όλα ακούστηκαν χωρίς συμπέρασμα, ο καθένας κράτησε αυτό που ήθελε ήδη ν' ακούσει, ανάλογα με τις ήδη διαμορφωμένες απόψεις του.
Γιατί, εδώ στην Ελλάδα, φταίνε τα μονοπώλια, οι συνδικαλιστές, το cabotage, ο ναυτικός αποκλεισμός, τα Puma, το χρηματιστήριο. Με λίγα λόγια, πάντα φταίνε οι «άλλοι».
Γιατί, εδώ, στο Ελλαδιστάν, ο καθείς κάνει αυτό που έχει το ελάχιστο προσωπικό κόστος. Γι’ αυτό και σε κάθε κρίσιμη κατάσταση, όλοι οι παράγοντες αποδεικνύουν αυτό που όλοι ξέρουμε ότι μπορούν να κάνουν καλύτερα: Αποδεικνύουν την ανεπάρκειά τους. Kανείς δεν δουλεύει αν μπορεί να μη δουλέψει, ας βγάλουν οι άλλοι το φίδι από την τρύπα.
Στην Ελλάδα, επαγγελματική ευσυνειδησία δεν υπάρχει. Και δεν υπάρχει βασικά πολιτεία για να το διδάξει, η ίδια η πολιτεία δεν έχει ευσυνειδησία, γιατί δεν υπάρχουν κανόνες, δεν υπάρχει τιμωρία, οι ένορκες διοικητικές εξετάσεις γράφονται για να μείνουν σε κάποιο συρτάρι κι έπειτα από 5 χρόνια να παραγραφεί το αδίκημα. Άντε, να τιμωρηθεί κάποιος ξεκάρφωτος, για τα μάτια του κόσμου.
Αρκεί να μην παραιτηθεί κανείς υπουργός.

Έτσι, τα όνειρα κάποιων από εμάς για ένα κράτος που – απλώς – θα υπολειτουργεί, θα ναυαγούν και θα πνίγονται στην Πάρο. Τα όνειρά μας θα συνεχίσουν να μπαρκάρουν κάνοντας το σταυρό τους στον όποιο Θεό πιστεύουν, λέγοντας και μια μικρή προσευχή: «Θεέ μου, όποιος κι αν είσαι, κάνε να φτάσω ζωντανός στον προορισμό μου».
Γιατί τα όνειρά μας ξέρουν πολύ καλά ότι μόνο από τύχη ζούμε σ’ αυτού του κόσμου τη γωνιά. Γιατί αν γίνει κάτι, κανείς από την πολιτεία δεν μπορεί να σε σώσει.
Και έτσι η πολιτεία μπορεί να κοιμάται ήσυχη. Γιατί ξέρει ότι αν θα γίνει κάτι, όσο στραβό κι αν είναι, θα βγούνε όλοι και θα κράζουν, αλλά μέχρι εκεί, τίποτε και κανείς δεν μπορεί ν’ αλλάξει τίποτε.
Και η πολιτεία συνεχίζει να κοιμάται. Γιατί ξέρει ότι, στη Χώρα της Αμνησίας, όλα ξεχνιούνται…
Εξπρές ΣΑΜΙΝΑ, 7 χρόνια μετά, ήταν σαν σήμερα.
Το ξέχασες;

Υ.Γ.: Φεύγω για Γαλλία, θα πετάξω με Ολυμπιακή Αεροπορία. Ελπίζω να έχουν θυμηθεί να κάνουν σέρβις στο αεροπλάνο που θα πετάξω και να τα πούμε ξανά.
Αν όχι, χάρηκα πολύ που σας γνώρισα…