Status: “Single”

Είμαι στο Facebook εδώ και αρκετό καιρό. Έτσι, βρήκα την ευκαιρία να βρω παλιούς μου φίλους, συναδέλφους που είχα να τους δω και να τους μιλήσω εδώ και 18 χρόνια. Το θέμα, όμως, δεν είναι το Facebook. Είναι τα όσα μπορείς να μάθεις για τους φίλους-γνωστούς-συνεργάτες σου, χωρίς να χρειαστεί να τους ρωτήσεις καθόλου.

Ένα από τα πράγματα που έχω προσέξει εσχάτως και δεν απαντάται μόνο στο Facebook, είναι αυτό που θα χαρακτηρίζαμε, με υπερβολική άνεση, ως «δυσκολία συναισθηματικής δέσμευσης». Κάθε μέρα, ειδικά στο Facebook που ανέφερα, τα status φίλων-γνωστών-συνεργατών, αλλάζουν με την ταχύτητα που αλλάζουν πάσες οι παίκτες του μπασκετικού Παναθηναϊκού στην περιφέρεια. Τα “single” status είναι το νέο στάτους το οποίο μου κάνει εντύπωση. Παντού, γύρω μου, αρχίζει και κάνει… χωρισμός και μοναξιά. Γύρω μου πληθαίνουν οι χωρισμένοι και οι μόνοι. Από άποψη, ως οι ίδιοι διατείνονται. Με μια μόνιμη επωδό στα χείλη: «Έλα, μωρέ. Καλύτερα single».

Μπαίνω στο νέο Impreza που έχουμε για τεστ στο περιοδικό, μου αρέσει να ταξιδεύω τα βράδια. Bάζω βενζίνη στα Goody’s, παίρνω για το δρόμο διπλό εσπρέσο, προσπαθώ να πιω και κάνω σλάλομ στα πορτοκαλί τρίγωνα που αναγγέλλουν τα έργα στην Εθνική Οδό, αυτό είναι το πιο ρεαλιστικό video game που έχω παίξει ποτέ, το φεγγάρι χάνεται στις στροφές και με προκαλεί να το πιάσω, το ηχοσύστημα βαράει U2 live, έχω «φύγει» ήδη, είμαι στ΄ ανοιχτά. Στο απέναντι ρεύμα διασταυρώνομαι με αυτοκίνητα που χάνονται, σ’ αυτή τη νύχτα μόλις που προλαβαίνω να διαγράψω στα μάτια μου τις ξαφνικές φιγούρες που φωτίζονται για ένα δευτερόλεπτο και εξαφανίζονται, μοναχικά πρόσωπα, singles, που δεν θα ξαναδώ. Όπως πάντα, οδηγώ και φτιάχνω ιστορίες, προβάλλω έργα στο παρμπρίζ, έργα με βασική υπόθεση τη μοναξιά, το χωρισμό, την αδυναμία συναισθηματικής δέσμευσης, έχω άγνοια για ποιο λόγο συμβαίνει αυτό, η άγνοια σού δίνει τη δυνατότητα τόσων υποθέσεων, «αδύνατων», όμως, καθώς βρέχει κι απόψε.

Δεν είμαι ήρωας σε βίπερ με μοναχικούς ανθρώπους, δεν είμαι ο ντετέκτιβ Mάιλο του Tζόναθαν Kέλερμαν για να ξέρω τι γίνεται, γιατί οι άνθρωποι μένουν για διάφορους λόγους μόνοι τους, αν είναι καλύτερα ή χειρότερα, ο Μάλο είναι ρομαντικός και κυνικός. Κι εγώ δεν είμαι ούτε το ένα, ούτε το άλλο. Δηλαδή, νομίζω. Αν μπορούσα, θα ένωνα τους ανθρώπους όλους του κόσμου; Θα τους ταίριαζα; Πατάω κι άλλο το γκάζι για να κολλήσει η πλάτη μου στο κάθισμα, στη στροφή μπαίνω με ανάποδο τιμόνι, τελικά δεν θέλω να ξέρω τι θα έκανα αν μπορούσα, το αποφεύγω με τρόπο, έχω εκπαιδευτεί να αγνοώ όσα δεν ξέρω εάν πρόκειται να συμβούν. Στη Λαμία σταματάω και πίνω μοχίτος, τα κορίτσια στο μπαρ με κοιτούν και ξέρουν ότι δεν ανήκω εδώ, πουθενά δεν ανήκω, δεν ξέρω πού ανήκω. Ξέρω, όμως, ότι είναι ώρα να γυρίσω κι αυτά τα ξημερώματα θα με βρουν στα διόδια της Eθνικής οδού, να κάνω μοντάζ στις ιστορίες που άκουσα χτες, τους πρωταγωνιστές που συνάντησα στο Facebook, να απαγάγω τις λεπτομέρειες, να κάνω δικά μου τα θέλω τους, μπαίνω και κρύβομαι σε μία λέξη τους, που μπορεί να γεννήσει άλλες τόσες. Πόσες λέξεις μπορεί να γεννήσει το στάτους ενός facebooker που αναγράφει “single”; Μετά γυρίζω στο σπίτι, ζεστό μπάνιο, κρεβάτι, κομμάτια είμαι, το ξυπνητήρι θα με βρει μ’ ένα βιβλίο στο πρόσωπό μου, που θέλει ξύρισμα.

«Ο Daniel Goleman και το βιβλίο του “Συναισθηματική Νοημοσύνη”, σας εύχεται να έχετε μια καλή ημέρα, κύριε Σεραφείμ…».

- Καλημέρα, απαντάω. Μήπως ξέρετε να μου πείτε, κύριε, γιατί κάνει τόση μοναξιά εκεί έξω;