Πάμε παρακάτω…

Είναι λίγο στενάχωρο να κάνεις απολογισμούς, το έχω ξαναπεί, μοιάζει σαν να θες να ξεμπερδέψεις με τα παλιά, να τα βάλεις στο πατάρι και να τα ξεχάσεις. Όμως δεν είναι τόσο εύκολο να τα ξεχάσεις. Ειδικά όταν έχεις γενέθλια, όπως εγώ καλή ώρα, κάθε φορά που το ημερολόγιο δείχνει 25 Ιανουαρίου...
Όπως αναγράφεται και στην καινούρια αστυνομική μου ταυτότητα, έχω τα γενέθλιά μου κι αυτό που θα μπορούσα να πω – στα 36 μου, πλέον – κάτι σαν το ρεζουμέ-απόσταγμα που μου έμαθε η ζωή, ανάμεσα στα άλλα, είναι πως ο μοναδικός - με νόημα - τρόπος για να αντιμετωπίζει κανείς το απρόοπτο της ζωής, τόσο το ευχάριστο όσο και το δυσάρεστο, είναι ο τρόπος του πολεμιστή. Αυτό σημαίνει ατάραχος, δυνατός και αποφασιστικός.
(Yπάρχουν και άλλοι τρόποι να αντιμετωπίζει κανείς τη ζωή: ο τρόπος του «ευτυχή» ή ο τρόπος του «δυστυχή», που προσωπικά ξερνάω)

Γιατί σημασία δεν έχει το πώς στήνεσαι απέναντι στη ζωή, αλλά το πώς αντιδράς στα καμώματά της. Δηλαδή, να ξέρεις τι πρέπει να κάνεις. Να ξέρεις ότι το θέμα είναι πως όταν παρουσιαστεί η ευκαιρία (η δεύτερη, η τρίτη ή η τέταρτη, δεν έχει σημασία), να δώσεις το χτύπημα όπως ακριβώς έκανε και ο Tζέιμς Mπράντοκ που έγινε γνωστός και ως Cinderella Man, εξαιτίας του τρόπου που εκινείτο πάνω στο ρινγκ.
Να μη σε πάρει από κάτω όταν πιάσεις πάτο, σε όλους μπορεί να συμβεί, και να κάνεις τα πάντα για να ανέβεις στην κορυφή. Κι όταν λέω τα πάντα, εννοώ να κάνεις αυτό που δεν θα προσβάλλει εσένα ή άλλους ανθρώπους.
Παίρνω τη νέα BMW 135, ανοίγω την ηλιοροφή, στάλες βροχής μπαίνουν μέσα αλλά δεν με νοιάζει, σαν κάθαρση το βλέπω, ανάβω τσιγάρο και σκέφτομαι τη ζωή μου μέχρι τώρα.
Ποιος είμαι, πού πάω, τι κάνω, τι θέλω να κάνω, βγήκαν αλήθεια τα όνειρα που έκανα;
Τα λέω με μένα, χαλαρά, εύθυμα, πικρόχολα, οικογενειακά και λίγο βαριεστημένα, άρατα-κούρατα κουκιά μαγειρεμένα, δηλαδή, όπως πρέπει να είναι οι αληθινά εποικοδομητικές συζητήσεις μεταξύ φίλων.
Τα λιμανάκια στη Βουλιαγμένη έχουν κόσμο κι απόψε, βραδιά κόντρας στην Αθήνα, περνάω από μπροστά τους και κάποιοι πιτσιρικάδες θέλουν να με «μετρήσουν», κάτσε στ’ αυγά σου, πιτσιρίκο, δεν μπορείς να με έχεις με το ραλάκι σου, πρέπει να φας πολλά καρβέλια ακόμη και να έχεις πολλά κιλά άντερα για να μπεις στη στροφή δίχως αύριο.
Χαμογελάω, πάω παρακάτω, όπως πρέπει να πάει παρακάτω κι η ζωή, τελικά οι πολλοί απολογισμοί χαλάνε τη μαγιά της ίδιας της ζωής, "δες από δω και πέρα τι θα κάνεις Σπυράκο", σκέφτομαι, πατάω γκάζι και η ουρά της μπέμπας γλιστράει γλυκά στη στροφή για Λαγονήσι.

Πάμε παρακάτω…

Γιατί το καλό (ή το κακό) σ’ αυτήν τη μυστηριώδη ζωή είναι πως κανείς, όσο ψηλά ή όσο χαμηλά κι αν βρίσκεται, δεν μπορεί να γνωρίζει τι περιλαμβάνει η επόμενη χρονιά που θα γιορτάσει τα γενέθλιά του...

Αρκεί να είναι γεννημένος νικητής και όχι looser.

Να με χαίρεστε…