16.5.07

Γκρίνια

Το τελευταίο διάστημα έχω ένα πρόβλημα. Παντού, αλλά παντού, όμως, έρχομαι αντιμέτωπος με την γκρίνια. Παντού, σας λέω. Μιλάω με ανθρώπους και οι 9 στις δέκα λέξεις τους είναι ένα αγνό απόσταγμα γκρίνιας. Βεβαίως, εννοείται ότι δεν γκρινιάζουν μόνο κάποιες γυναίκες, όπως πολλοί θέλουν να ισχυρίζονται. Κάποιοι άντρες ίσως να είναι και χειρότεροι. Απλώς, όλα αυτά που θα σας πω ήταν απόρροια σκέψης από μια συζήτηση που είχαν δυο άγνωστες κυρίες, μπροστά μου, μέσα στο Μετρό…
Την γκρίνια των δύο γυναικών, που ήταν περίπου 25 ετών, την έχω χωρίσει και σε κεφάλαια.
(Το κακό είναι ότι δεν πρόκειται να τα διαβάσουν ποτέ αυτά που θα γράψω. Το βράδυ είχαν κανονίσει να μείνουν σπίτι για να κάνουν οικονομία και θα έπαιρναν «κάτι απέξω». Ήτοι 4 χάμπουργκερ η κάθε μία, «αυτό με τις 8 δωρεάν πατάτες και τα 13 λίτρα coca cola…)

Η γκρίνια της δουλειάς

Ο κακός προϊστάμενος που δεν δίνει αύξηση αλλά περισσότερη δουλειά, που για να πάω στη δουλειά πρέπει να κάνω 1,5 ώρα, που δεν έχει να παρκάρω, που η τσουλάρα του γραφείου έχει πάρει όλο τον κόσμο και την έχει στο βρακ… εχμ, σόρι, στο τσεπάκι της την προαγωγή.

Γκρίνια για τα τριήμερα - διακοπές

Που έρχεται του Αγίου Πνεύματος, που δεν έχω πού να πάω γιατί έχουν κλείσει όλα κι αυτά που έμειναν είναι πολύ ακριβά, που θα έχει κίνηση στην επιστροφή, που ο καφές στο βαπόρι είναι πανάκριβος, που το αυτοκίνητο που έχω δεν χωράει όλα τα μπαγκάζια…

Γκρίνια για τα γκομενικά

Που δεν μου δίνει πια καμία σημασία, που νομίζω ότι ξενογαμάει-γαμιέται, που δεν μου μιλάει τρυφερά, που δεν πάμε πουθενά, που έχουμε ρουτινιάσει, που τα κοπλιμέντα ξέρει να τα κάνει αλλού, που έχουμε να το κάνουμε 8 μήνες και 20 μέρες…

Γκρίνια για τα λεφτά


Που δεν βγαίνω, που δεν μπορώ να ζήσω, που σκέφτομαι να φύγω στο εξωτερικό να γίνω μετανάστης, που με δανεικά από τη μάνα μου ζω, που έχω πάρει τρία δάνεια, ένα για να ψωνίζω στο σούπερ μάρκετ, ένα για να βάζω πετρέλαιο-βενζίνη και ένα για να ντύνομαι, έχω 8000 άτοκες δόσεις και πληρώνω το laptop, το αυτοκίνητο, το σπίτι και το τζετ σκι…

Γκρίνια για το περιβάλλον

Που τον καιρό τον έχουμε κάνει σαν τα μούτρα μας, που δεν ξέρει τι του γίνεται, που άμα πιάσουν από τώρα οι ζέστες θα πεθάνουμε, που το είπανε, έρχεται μίνι καύσωνας, που δεν έβρεξε, που άμα βρέξει θα πνιγούμε, που η θάλασσα είναι ζεστή, που είναι παγωμένη, που μας έχουν πνίξει τα σκουπίδια, το καυσαέριο, το νέφος, τα κωλοβακτηρίδια…

Για να μη σας ζαλίζω κι εγώ με τα δικά μου, οι ατάκες, αλλά και οι αντίστοιχες κατηγορίες των γκρινιάρηδων, που μπορείτε να αναφερθείτε κι εσείς - και θα το ήθελα - είναι πάρα πολλές.
Αυτό που έχω καταλάβει εγώ είναι ότι οι προαναφερθείσες γκρινιάρες αφενός δεν αξίζουν κάτι καλύτερο από αυτό που ζουν, όσο χοντρό κι αν ακούγεται-διαβάζεται, αφετέρου, δεν κάνουν τίποτε για να βγουν από τις καταστάσεις που βιώνουν και δεν είναι ευτυχισμένες.
Αυτό που πιστεύω, σε μια άλλη περίπτωση, είναι ότι η κατηγορία των γκρινιάρηδων από άποψη, κάτι σα στάση ζωής δηλαδή, δεν έχει καθόλου στο μυαλό της ότι υπάρχουν άνθρωποι που περνάνε πραγματικά δύσκολα στη ζωή τους, στερούμενοι βασικά πράγματα, όπως για παράδειγμα την προσωπική τους υγεία και των οικογενειών τους.

Θέλετε παράδειγμα;
Η κυρία που γκρινιάζει για τη δουλειά της, δεν μπορεί να ξυπνήσει πιο νωρίς το πρωί για να τσακιστεί να πάει στη δουλειά της, γιατί το βράδυ λιώνει στον καναπέ και βλέπει Πάνια, τρώγοντας 5 σακούλες πατατάκια, έχει τελειώσει μόνο το Λύκειο, οπότε γιατί να πάρει προαγωγή, η τσουλάρα στην οποία αναφέρεται έχει κάνει 3 μεταπτυχιακά και κάθε απόγευμα πηγαίνει γυμναστήριο, και θεωρεί ότι έχει πάρει όλο το γραφείο επειδή «η έχουσα κορμάρα - γαμιέται».
Αυτή η κυρία στην οποία αναφέρομαι, όπου και να πάει, σε όσα τριήμερα, δεν πρόκειται να περάσει καλά γιατί δεν τα έχει καλά με τον εαυτό της. Από τα πατατάκια είναι 800 κιλά σφάγιο, είναι «δεύτερη», κομπλεξική και είναι σίγουρο ότι ο Θανασάκης της αρχίζει να την κάνει για άλλες… παραλίες, ενώ ήδη της έχει δείξει ότι δεν του αρέσει οι γυναίκες σαν και του λόγου της. Άσε που τρώει πατατάκια με ξύδι και βρομοκοπάει σα χταπόδι συνέχεια, οπότε πού να την πλησιάσει ο άνθρωπος.
Η συγκεκριμένη που αναφέρομαι δεν έχει λεφτά γιατί τα τρώει όλα μέχρι τελευταίας δεκάρας, νιώθει ότι με το σόπινγκ θέραπι θα γίνει καλύτερη η ζωή της. Και η ίδια μαζί. Πιστεύει ότι το Πράντα κάνει τον άνθρωπο-ανθρωπότερο(!) και πιο θελκτικό. Έχει βάλει δόσεις άπειρες γιατί νομίζει ότι αν έχει τα καλύτερα θα είναι και αποδεκτή.
Είναι η ίδια που πετάει τα σκουπίδια της όπου βρει και ποτέ σε κάδο, αδειάζει το τασάκι του αυτοκινήτου καταμεσής της Ποσειδώνος, δεν θα πάει το αυτοκίνητό της για service και θα καίει όσο ένα ποταμόπλοιο στο Oregon Lake, η κυρία που λέω δεν ανακυκλώνει ποτέ, γιατί «δεν είναι δουλειά της».

Και να μην ξεχάσω, πάντα θα έχει μια - τουλάχιστον - κακή κουβέντα για τον καθένα και, κυρίως, για την καθεμία. «Κοίτα η κοκαλιάρα, που δεν τρώει τίποτε γι’ αυτό είναι έτσι, να μου το θυμηθείς έχει πάθει ανορεξία, στη δουλειά της όλοι μόνο να την πάρουν θέλουν γιατί δεν έχει υπόβαθρο και σε αφήνω τώρα, Σούλα μου, ξεκινάει η Δρούζα και δεν θέλω να τη χάσω…».

Κάτι τέτοιες ώρες χαίρομαι που δίπλα μου είναι άνθρωποι που δεν γκρινιάζουν ό,τι και να τους συμβαίνει. Που ξέρουν να εκτιμούν τα πάντα στη ζωή και που τους φτάνει ότι το ζουν. Που τους φτάνει ότι ζουν και που σκέφτονται ότι θα έρθουν καλύτερες μέρες. Που απολαμβάνουν το παιχνίδι της ζωής, αγαπούν τους «συμπαίκτες» τους, που έχουν συλλάβει τη μαγεία του παιχνιδιού. Που προσπαθούν να αγαπήσουν τον εαυτό τους για να μπορέσουν να αγαπήσουν τους άλλους και να αγαπηθούν. Που παλεύουν με τη ζωή, την κοιτούν στα μάτια, την αντιμετωπίζουν στα ίσια. Και χωρίς γκρίνια.
Που γνωρίζουν ότι η διαφορά του να είσαι γοητευμένος ή απογοητευμένος με κάτι, είναι μόνο τρία γράμματα. Κι από επιλογή είναι γοητευμένοι.

Όπως η Αμαλία, από το fakellaki.blogspot.com.
Που όλο το ποστ είναι χαρισμένο σ’ εκείνη. Και είναι το λιγότερο που μπορώ να κάνω.

45 σχόλια:

2Σx2 είπε...

Εγώ πάντως δεν ξέρω άνθρωπο που να μην γκρινιάζει ποτέ. Απλά, κάποιοι το παρακάνουν ακόμη και χωρίς λόγο. Η κλάψα είναι παντού και πάντα είναι ευκολότερο να βρούμε χιλιάδες δικαιολογίες να γκρινιάξουμε για τα δεινά μας αντί να κοιτάξουμε να βελτιωθούμε.
Υπάρχει μια σημαντική διαφορά βέβαια στην γκρίνια, υπάρχει η ανεξέλεγκτη και βολική όπως αυτή που περιγράφω παραπάνω. Υπάρχει και η ευγενής γκρίνια όμως. Π.χ., η μαμά που γκρινιάζει επειδή δεν είμαστε της τάξης και της καθαριότητας, που δε διαβάζουμε. Μετά η γκρίνια-νάζι της γκόμενας που έχει πλάκα(αρκεί να μην της γίνει συνήθεια ε;). Ακόμη και η δίκαιη γκρίνια των Παναθηναϊκών.
Ουφ, της γρίνιας γίνεται και μόλις συνειδητοποίησα πως μεγαλώνουμε από παιδιά σε ένα περιβάλλον γκρινιάρικο! Άντε πια, κωλοπεριβάλλον, εσυ φταις για όλα (να μην γκρινιάξω κι εγώ λίγο;)

Ανώνυμος είπε...

πολύ αληθινά όλα όσα έγραψες. Έγραψες.
καληνύχτα!

Θεραπευτής είπε...

"Αυτό που έχω καταλάβει εγώ είναι ότι οι προαναφερθείσες γκρινιάρες αφενός δεν αξίζουν κάτι καλύτερο από αυτό που ζουν, όσο χοντρό κι αν ακούγεται-διαβάζεται, αφετέρου, δεν κάνουν τίποτε για να βγουν από τις καταστάσεις που βιώνουν και δεν είναι ευτυχισμένες."

Δεν αξιζουν κατι καλυτερο ΓΙΑΤΙ δεν κανουν τιποτα για αυτο. Παιρνω το θαρρος να παραφρασω το κειμενο σου γιατι θεωρω πως ετσι δεν χρειαζεται να "δικαιολογεισαι" για το αν ειναι "χοντρο" αυτο που λες ή οχι. Ο καθενας εχει τη μοιρα που του αξιζει και την ζωη που διεκδικει. Κι αν αυτο ακουγεται υπερβολη (που ισως ειναι) το σιγουρο ειναι οτι μονο κερδος μπορεις να εχεις με τετοιου ειδους νοοτροπια. Αρκει να μην πετας και στα συννεφα βεβαιως βεβαιως...!

tzotza είπε...

so sad but oh so true dear spyro!!!!
οι πιο πολυ απο εμας ημαστε γκρινιαρηδες αλλα οπα!!!με μετρο!!!
εγω που δεν γκρινιαζω και πολυ παλι βρισκω τον μπελα μου γιαυτο!!
its a no win situation!!
αλλα να γκρινιαζεις και για τα καλα που εχεις,ε αυτο παραπαει!!!αυτο δεν ειναι γκρινια αλλα αχαρηστια αλλα και αυτο υπαρχει σε αφθονια..δυστυχως..

Αθανασία είπε...

Καλημέρα.
Με έβαλες πρωινιάτικα να γράψω σχόλιο,αλλά δεν θα κρατηθώ ως το βράδυ.(Αρκετα με τους τονους,χανω χρονο)
Αυτο που με ενοχλησε ιδιατερως,και ισως να ειναι επειδη εχω "τη μυγα",ειναι το γεγονος οτι κατηγοριοποιησες τις γκρινιαρες αυτες γυναικες,αναφεροντας το στοιχειο της σωματικης τους διαπλασης.
Αδυνατω να αντιληφθω το concept.Αποψη μου ειναι οτι οι ανθρωποι δεν πρεπει να κατηγοριοποιουνται με βαση την εικονα τους.
Η εικονα λειτουργει ως κινητρο για σεξουαλικη ελξη,και οποιος ισχυριζεται το αντιθετο,μαλλον πολλα παραμυθια βλεπει,αλλα ορθο θα ηταν να μην χρησιμοποιουμε την εικονα ως επιχειρημα για κριτικη ή επιβραβευση,γιατι όταν η εικόνα είναι κατι τοσο γενικο,μαζι με τα ξερα καιγονται και τα χλωρα που λενε και στο χωριο μου.
Οπως υπαρχουν ξινες χοντρες,υπαρχουν και ξινες αδυνατες.Οπως υπαρχουν και ωραιοι γκομενοι με μικρα πουλια,και ασχημοι με μεγαλα πουλια,και ωραιοι με μεγαλα πουλια,και ουτω καθεξης.
Προ καιρου,και για πολλα χρονια,εκραζα οποιον οδηγουσε μια συγκεκριμενη μαρκα αυτοκινητου,γιατι καθε φορα που εβγαινα στον Κηφισο,παντα τετοιον πετυχαινα μπροστα μου στην αριστερη με 50 km/h. Μεχρι που γνωρισα ενα γκομενο με τετοιο αμαξι,και καταπια τη γλωσσα μου,παραλληλα με τις ευχαριστιες στον θεο Μανιτου,που δεν ανοιξα το στομα μου να του πω την άποψή μου για τους ιδιοκτητες αυτης της μαρκας αυτοκινητων.
Περνωντας στα περι γκρινιας χωρις ετικετες,εκει θα συμφωνησω απολυτα.Συνηθως ειναι-κατ'εμε-αυτοι οι κλασσικοι τυποι/τυπισσες,που δεν εχουν προσπαθησει για τιποτα,που θεωρουν οτι δικαωματικα και μονο πρεπει απλα να τους ερθουν ολα στο πιατο,και που αντικρυζουν τον κοσμο με κακεντρεχεια και εμπαθεια προς καθε προοδο συνανθρωπου τους.Υπαρχουν γυρω μας,συχνα καμουφλαρισμενοι με επιφαση συμπαθειας,για να συγκεντρωνουν υλικο για φτυαρισμα.
Αλλά,Σπύρο, δεν είναι η ενδειξη της ζυγαριας που τους κανει λιγοτερο ή περισσοτερο έτσι.Συνεπακολουθο ειναι.

ΑΠΕΙΡΩΤΑΣ είπε...

H γκρίνια πιστεύω πως έχει διπλό νόημα. Αφ'ενός αποτελεί δείκτη της προσωπικής μας μιζέριας,αφετέρου είναι και είδος ψυχανάλυσης προκειμένου να επικεντρώσουμε το ενδιαφέρον των γύρω μας (ακόμα και με ενοχλητικό τρόπο)

Ανώνυμος είπε...

είναι από τα ποστ που δεν ήξερα αν έπρεπε να γελάσω ή να κλάψω, ειδικά με το πώς έκλεισες, το σίγουρο είναι ότι προβληματίστηκα πάρα πολύ.
Τελικά κατέληξα ότι οι γκρινιάρηδες είναι γύρω μας και είναι πάρα πολλοί και είναι μέσα στη μίρλα συνέχεια, χωρίς να εκτιμούν αυτό που έχουν και χωρίς να προσπαθούν για το καλύτερο. Η φωτογραφία που έβαλες νομίζω ότι αντικατοπτρίζει απόλυτα αυτά που έγραψες. Οι κοπέλες αντί να μπουν στη διαδικασία να κάνουν καμιά δίαιτα για να αγαπήσουν πρώτα τον εαυτό τους, κάθονται στο σπίτι σε ένα κρεβάτι και χλαπακιάζουν junk food, που είναι κι αυτό ένα δείγμα του προσωπικού μας εφησυχασμού, αλλά και της ίδιας της κοινωνίας μας: ΜΕγάλη ποσότητα και ανύπαρκτη ποιότητα.
Χαιρετίσματα από την Κάντζα!

Φράνσις είπε...

Μάλλον είσαι πολύ ευτυχισμένος αυτή την περιοδο αηδονακι ή πολύ δυστυχισμενος και δεν μπορείς ν' ακους γκρίνια "στερεοφωνικά". Καποτε σου είχα πεί να έχεις ανοχή για τους ανθρωπους... σε φιλώ tweety.

Ανώνυμος είπε...

Το κακό είναι ότι έχουμε γεμίσει loosers. O looser δεν κοιτάζει ποτέ το τι κάνει αυτός, αλλά μπορεί εύκολα να κριτικάρει το τι κάνει ο άλλος και μπορεί με εκπληκτική άνεση να τα ισοπεδώνει όλα. Και αν δεν είμασταν ευγενικοί θα έπρεπε να τους λέμε να κοιτάξουν πρώτα τον εαυτό τους (ή τα χάλια τους) και μετά να έχουν έναν (κακό) λόγο για τους άλλους.
Σπύρο, πιστεύω ότι όσοι πειραχτουν με αυτά που μας κατεθεσες, έχουν παρόμοιο προβλημα και δε θέλον να το δουν

Φράνσις είπε...

Αυτα τα "μπουγαδοκόφινα" στη φωτογραφία που τα βρήκες;!!!!!!! μανούλα μου! φαντασου να θελουν να σε... περιποιηθούν ταυτοχρόνως.. δηλαδη και μεμονωμένα παλι ασφυξάι θα παθεις. Αυτό είναι που λεμε.... στομαχικός έρωτας!
χχχχχχχχχχχχ

aniaris είπε...

νια νια..

Ανώνυμος είπε...

πολύ δυνατο το μήνυμά σου, φίλε. Και πολύ αληθινό. Όλοι γκρινιάζουμε, βάζω και τον εαυτό μου μέσα, για πράγματα που αν τα προσπαθούσαμε θα ήταν καλύτερα. Που υπάρχει μια Αμαλία ανάμεσά μας κι εμείς κλαιγόμαστε που δεν μπορούμε να πάρουμε ένα κάμπριο!

Love and Poison είπε...

"Μου τη δίνουν οι γκρινιάρηδες" (mumble mumble, gggrrrrrrr)...

Η ανθρώπινή μας φύση όμως ευθύνεται που δεν είμαστε ποτέ μα ποτέ των "ποτών" (χικ!) ευχαριστημένοι με αυτό που έχουμε...

Sardonian είπε...

Για τον καθένα το πρόβλημα του είναι σοβαρό κι έχει τις δικές του σοβαρές προεκτάσεις. Το πάχος το έστω προερχόμενο από την ανοησία του ..φέροντος το λίπος ίσως προκαλέσει κατάθλιψη, αυτή με τη σειρά της άσχημες διαπροσωπικές σχέσεις, κακή επίδοση στην εργασία, ίσως ασθένεια σε μέγιστο βαθμό και τέλος πάντων κανείς δεν ξέρει τον σταυρό που κουβαλάει ο καθένας είτε τον κόβει είτε τον όχι. Εγώ ας πούμε, ξέρετε πόσα προβλήματα έχω μόνο και μόνο επειδή είμαι όμορφος και τσαχπίνης; Κι άντε να πάω στον γιατρό..τι να του πω ρε παιδιά; Κάνε με άσχημο; Κι άμα κερδίσω μετά την Γιουροβίζιον;
(φυσικά δεν απαξιώνω το φακελάκι της Αμαλίας και είναι σχεδόν το..τίποτα αυτό που μπορώ πράγματι να νιώσω πόσο μάλλον να κάνω, αλλά εντάξει..ας μην τα ισοπεδώνουμε όλα..κι ας μην φανατιζόμαστε τόσο πολύ..καθένας με τον σταυρό του)
[αμάν η ζέστη με κάνει σοβαρό!]

Gogo είπε...

Ζούμε στην Ελλάδα. Η γκρίνια είναι επίσημο επάγγελμα. Είναι προαπαιτούμενο για να μπεις στο Δημόσιο νομίζω.
Αν δε γκρινιάζουν οι γκόμενες που τα ξύνουν από το πρωι ως το βράδυ ποιος θα γκρινιάξει.
Οι υπόλοιποι φυσιολογικοί άνθρωποι γκρινιάζουν όσο προλαβαίνουν να γκρινιάξουν.. Καθόλου δηλαδή. Αυτό είναι το άλλο άκρο..

Specter είπε...

Αμάν πια με τη γκρίνια μας!!!

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ 2σχ2: με το «Η κλάψα είναι παντού και πάντα είναι ευκολότερο να βρούμε χιλιάδες δικαιολογίες να γκρινιάξουμε για τα δεινά μας αντί να κοιτάξουμε να βελτιωθούμε.», τα είπες όλα. Για την γκρίνια για την ομάδα μας, τι να σου πω. Έχω πάψει να γκρινιάζω προ πολλού κι ασχολούμαι με το μπάσκετ που έτσι κι αλλιώς είναι το άθλημά μου.
@ σόνια: να είσαι καλά, Σόνια. Το αν είναι αληθινά ή όχι δεν ξέρω. Είναι όσα πιστεύω, όμως…
@ θέραπιστ: Με την παράφρασή σου έγινε καλύτερο το κείμενό μου. Συμφωνώ με το «Ο καθενας εχει τη ζωη που διεκδικει», έχοντας στο μυαλό μου ότι παρά το γεγονός ότι κάποιος μπορεί να προσπαθεί και να μην τα καταφέρνει, θα μπορεί να πει ότι τουλάχιστον το προσπάθησε πολύ. Σε ευχαριστώ για την παρέμβασή σου.
@ tzotza: Η λέξη «αχαριστία» συνοψίζει καλύτερα τα όσα έχω στο μυαλό μου σχετικά με το θέμα.
@ αθανασία: Βγήκε και ρητό, λοιπόν. «Καλοί οι τόνοι αλλά χάνεις χρόνο!». Το γεγονός ότι έχεις τη «μύγα» (και πρέπει να τη φέρεις πίσω!) δεν σημαίνει ότι κατηγοριοποιώ καμία γυναίκα σε σχέση με τη σωματική της διάπλαση. Πουθενά δεν είπα ότι όλες οι υπέρβαρες είναι γκρινιάρες, αναφέρθηκα στο θέμα βάσει των κυριών που είδα στο τραμ, άλλωστε θεωρώ ότι υπάρχουν και «ξινές» αδύνατες. Η γκρίνια, λοιπόν, δεν είναι θέμα κιλών, ούτε θέμα φύλου. Εγώ μίλησα για όλες εκείνες και για όλους εκείνους, οι οποίοι - όπως κι εσύ έγραψες - δεν έχουν προσπαθήσει για τίποτα, που θεωρούν ότι δικαιωματικά και μόνο πρέπει απλά να τους έρθουν όλα στο πιάτο. Αυτές που βλέπεις στη φωτογραφία θα μπορούσαν να είναι οι κυρίες που συνάντησα στο Μετρό. Αραγμένες στο κρεβάτι τους να τρώνε και να πίνουν όλο το Βόσπορο και να θάβουν τους πάντες γύρω τους, ενώ αργότερα θα αρχίσουν να μεμψιμοιρούν επειδή τους άφησε ο γκόμενος, που έχουν αράξει στα κυβικά τους και δεν προσπαθούν για τίποτε. Αυτές που δεν αγαπούν τον εαυτό τους και ούτε τους άλλους…
@ απείρωτας: ακριβώς έτσι. Ακριβώς, όμως…
@ ελένη: Η κοινωνία μας είναι μεγάλη ποσότητα και ανύπαρκτη ποιότητα. Από τις μεγαλύτερες αλήθειες που έχω διαβάσει. Σε ευχαριστώ
@ auburn: οι απόψεις μου δεν μεταλλάσσονται ανάλογα με το αν είμαι ευτυχισμένος ή δυστυχισμένος, τη μη ευγενή γκρίνια δεν την μπορώ ποτέ. Ποτέ, όμως. Για να έχω εγώ ανοχή με τους ανθρώπους, πρέπει να έχουν οι ίδιοι ανοχή στον εαυτό τους. Ξέρεις ότι έχω πρόβλημα με το θυρεοειδή μου. Προσπαθώ με διατροφή, με ατέλειωτη γυμναστική να είμαι στα κιλά μου και δεν με αφήνω να ξεφύγω διατροφικά ποτέ. Και το βασικό; Δεν γκρινιάζω γιατί υπάρχουν άλλοι άνθρωποι με όζους και με καρκίνο στο θυρεοειδή.
@ κώστας: Πολλοί οι λούζερ γύρω μας. Που θα μπορούσαν, με λίγη προσπάθεια, να είναι winners.
@ aniaris: Έλα, Ιωάννα μου, μην γκρινιάζεις, καλή μου!
@ σάκης: …υπάρχει μια Αμαλία ανάμεσά μας κι εμείς κλαιγόμαστε… όπως το λες…
@ love & poison: λες να φταίει η φύση μας ή το στραβό μας το κεφάλι;
@ sardonian: όποιος κουβαλάει έναν σταυρό θεωρώ ότι πρέπει να μένει στα δικά του βάρη και να κοιτάζει να δει τι θα γίνει με το πρόβλημά του. Δεν νομίζω ότι θα πρέπει να αρχίζει να θάβει τους άλλους. Εγώ αυτό λέω.
@ gogo: Ζούμε στην Ελλάδα... Εμένα, όμως, αυτό δεν μου αρκεί. Θέλω να αλλάξει τώρα, γι’ αυτό και έγραψα αυτό το ποστ.
@ specter: Αμάν!

Ανώνυμος είπε...

είναι σπουδαία υπόθεση να είσαι γοητευμένος με κάτι, ενώ θα μπορούσες να είσαι απογοητευμένος. Εκεί είναι η καθαρότητα της ψυχής. Η Αμαλία δίνει το παράδειγμα σε όλους μας.
Ένας φίλος μου είπε να μπω σε αυτό το site και δεν είχε άδικο. Συνέχισε έτσι

Jef Costello είπε...

και γώ δεν την αντέχω τη γκρίνια, αλλά όσο μεγαλώνω τόσο πιο πολύ με περιβάλλει ή τόσο λιγότερο την αντέχω.
(Τώρα αυτό που λέω, άλλοι θα το πούν γκρίνια, ....αλλά εγώ "διαπίστωση". :)))

η photo έχει απίστευτη πλάκα!!!

ρω είπε...

κοιταξε να δεις.εγω γκρινιαζω.πολυ.συνεχως.αλλα εχω λογο.και δεν ειναι οτι δεν χαιρομαι τη ζωη.απλα η ζωη μου δεν ειναι και πολυ χαρουμενη.γκρινιαζω που λες επειδη μου τη δινουν πολλα,πραγματικα πολλα πραγματα.και αυτο συμβαινει επειδη σκεφτομαι πολλα πραγματα.και επειδη δεν με ικανοποιουν ετσι οπως ειναι.και επειδη θα ηθελα να ειναι καλυτερα ετσι ωστε να μπορω να τα χαρω.επειδη θα ηθελα να μπορω να τα χαρω.θα ανεβασω λοιπον ενα ποστ για να σου δειξω τι θελω να πω.ελα να το δεις αγαπητε αισιοδοξε..

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ αλέξανδρος: Η Αμαλία μας δείχνει τον δρόμο κι ας έχει περάσει τόσα.

@ jef: μάλλον αυτό συμβαίνει, όσο μεγαλώνουμε ανέχομαστε όλο και λιγότερο την γκρίνια. Κι ας είναι διαπίστωση.

@ φετος κανεις δεν ειναι εδω: Με το να γκρινιάζεις θεωρείς ότι υπαρχει κάποιο απτό αποτέλεσμα; Με την γκρίνια και μόνο μπορείς να αλλάξεις τα πράγματα και τις καταστάσεις που σε ενοχλούν; Όσο για το ποστ, όταν θα το ανεβάσεις, πες μου να μπω να το διαβάσω. Σε σχέση με "αγαπητέ αισιόδοξε", να πω ότι στο μυαλό μου η αισιοδοξία δεν έχει καμία σχέση με την γκρίνια. Καμία, όμως...

Ανώνυμος είπε...

Το ποστ σου είναι πολύ αισιόδοξο. Λες κάτι πολύ σημαντικό πραγματιστικά ειπωμένο.
Μπορώ να κάνω μια μικρή μικρή παρατήρηση, αφορά σε μια νοοτροπία που υπάρχει παντού γύρω και κυριαρχεί και εδώ στα σχόλια.
Νομίζω πως είναι πολύ εγωϊστικό και ελάχιστα κανιβαλίστικο να χρησιμοποιούμε συνέχεια τα πραδείγματα κάποιων ανθρώπων που είναι σε απείρως δυσκολότερη θέση από τη δική μας , είτε για να νιώσουμε καλύτερα ( κλασικ) είτε για να " συνετιστούμε" . Καταλαβαίνω πώς γίνεται γιατί παλιότερα το έκανα και εγώ . Αλλά είναι τόσο κρίμα , να έχουμε συνέχεια στο στόμα μας ιστορίες και ζωές ανθρώπων προσπαθώντας εγωιστικά και επιφανειακά να τους φέρουμε στα μέτρα της δικής μας ζωής για να κερδίσουμε κάτι από αυτό. Δεν ξέρω κατά πόσο εκφράστηκα σωστά για να μην παρεξηγηθώ . Και εγώ έχω πει σε κοριτσάκι ότι υπάρχουν παιδάκια χωρίς παιχνίδια και να μην σπάει τα δικά της ή να μην ζητάει εκατό μπαρμπι , αλλά αν απέναντι είχα ένα τέτοιο παιδάκι, δεν θα το έδειχνα για παράδειγμα. Νομίζω πως κανένας άνθρωπος σε δεινή θέση δεν αξίζει το να τον "χρησιμοποιούμε" για καθρέφτη μας. Μπορούμε να θαυμάζουμε , να προσφέρουμε αν έχουμε τη δύναμη , αλλά όχι να τον κάνουμε μότο στο στόμα μας όπως τα τσιτάτα του Κοέλιο. Δεν είναι κρίμα ο αγώνας για ζωή να μπλέκεται στην ίδια πρόταση με μία κάμπριο ; Αυτά πολύ καλοπροαίρετα.
--
Σπύρο διάβασα και σε ένα σχόλιο σου για αυτά που προσπαθείς και έτσι υπογραμμίστηκαν τα λόγια σου στο ποστ και έγιναν ακόμη ουσιαστικότερα.

Ανώνυμος είπε...

Ω, Σπύρο, να'σαι καλά, δεν θα μπορούσες να το περιγράψεις καλύτερα! Προφανώς το να κλαίγεται κανείς και να τού φταίνε όλοι είναι πολύ πιο εύκολο από το να διορθώσει ό,τι τον ενοχλεί.

Το χειρότερό μου : να προσπαθώ να μην χάσω το χαμόγελό μου ακόμα και αν ..το Σύμπαν με φτύνει, και με το καλημέρα να ακούω κάτι σαν
"αχ πού την είδες την καλημέρα, δεν φαντάζεσαι τι έπαθα, μού κάηκαν οι πιπεριές και δεν έφτανε αυτό, πήγα να τις πετάξω και με κουτσούλησε το χελιδόνι του γείτονα, αχ δεν αντέχω άλλο κι ακόμα πρωί είναι.." (κ.ο.κ).


Πάντως οκ αν δεν έχεις ιδιαίτερα πάρε δώσε με τέτοια άτομα, τελικά το διασκεδάζεις κιόλας!
:)

Χρήστος Φασούλας είπε...

Σπύρο, όλοι είμαστε γκρινιάρηδες, μηδενός -και μηδεμιάς- εξαιρουμένου (-ης). Αρκεί να ξεχωρίζουμε την -απλή- γκρίνια από την κλάψα, τη μουρμούρα,τη μιζέρια, τη μίρλα, όπως λεν και στο χωριό μου.
:)

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

Roxanne, δεν χρησιμοποιώ κανέναν άνθρωπο ως καθρέπτη, άλλωστε και το ρήμα «χρησιμοποιώ», μου κάνει πολύ βαρύ. Η Αμαλία είναι ένα φωτεινό παράδειγμα για να πάρουμε κουράγιο όλοι μας από εκείνη. Γιατί, παρά το γεγονός ότι περνάει τόσο δύσκολα, δεν δυσανασχετεί, αντίθετα, είναι πολλή δυνατή. Η Αμαλία δεν υπάρχει ούτε για να διαφημίζουμε τον ανθρωπισμό μας, ούτε για να νιώσουμε καλύτερα εμείς που είμαστε «καλά» «και καλά που δεν πάθαμε τίποτα, γιατί υπάρχουν και χειρότερα». Η Αμαλία είναι δίπλα μας και υπάρχει για να παλεύει όπως μόνο εκείνη ξέρει. Με περηφάνια, ηθικό ακμαιότατο και όχι γκρίνια. Το βασικό μότο του ποστ, είναι το «όχι στην γκρίνια». Τις όποιες προεκτάσεις τις βάζει ο καθένας από εσάς και είναι καλοδεχούμενες.

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ citronella: Εννοείται ότι προφανώς το να κλαίγεται κανείς και να του φταίνε όλοι, είναι πολύ πιο εύκολο από το να διορθώσει ό,τι τον ενοχλεί. Και εγώ δεν μπορώ τα εύκολα...

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ Χρήστος: Αυτό με ενοχλεί, Χρήστο μου, η μίρλα. Η μιζέρια...

Ανώνυμος είπε...

Το ήξερα ότι δεν τα εξέφρασα σωστά , δεν σκέφτηκα ότι την χρησιμοποίησες , επίσης έβαλα εισαγωγικά στη λέξη γιατί είναι βαριά.
Για μια γενική νοοτροπία που κυριαρχεί έκανα λόγο καθώς ειπώθηκε πολλές φορές στα σχόλια κάτι σαν αυτό που έγραψες και εσύ στο τελευταίο σου "Η Αμαλία είναι ένα φωτεινό παράδειγμα για να πάρουμε κουράγιο όλοι μας από εκείνη." Σε αυτό το σημείο διαφωνώ. Και αυτό ακριβώς βρίσκω πολύ εγωϊστικό. Κατά τα άλλα συμφωνούμε.:)

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

Roxanne, εγώ τη θεωρώ παράδειγμα και παίρνω δύναμη από αυτή την κοπέλα, επειδή έχει κότσια που εγώ δεν έχω και μου είναι παράδειγμα επειδή ΔΕΝ γκρινιάζει και όχι επειδή κάποιοι σκέφτονται "Παναγίτσα μου, υπάρχουν και χειρότερα".

cindaki είπε...

Αχ, και μένα δεν μ' αρέσει καθόλου η γκρίνια...
Δεν λέω ότι εγώ δεν γκρινιάζω ποτέ, αλλά όταν το καταλαβαίνω ότι ξεφεύγω, βάζω χέρι στον εαυτό μου...

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

sofi, καλώς ήρθες. Καλά κάνεις και αυτοχεριάζεσαι. Με την γκρίνια δεν βγαίνει τίποτε...

Ανώνυμος είπε...

αμάν πια με την γκρίνια τους. Κάποιος έπρεπε να τα πει όπως είναι.

christina είπε...

Αδύνατον να μην ξυπναει πρωι γιατί σχόλασε πολύ αργότερα από το οχτάωρο και επεσε ξερή με τα ακουστικά του γουοκμαν ξεχασμενα στα αυτιά;
Αδύνατον να μη βγαινει οικονομικα γιατι πληρώνεται ασχημα και με τις υπερωριες και την εξαντληση δεν μπορει να κανει δευτερη δουλειά, (παρολο που με πολυβιταμινες το καταφερε κι αυτο);
Αδύνατον να ειναι αυτη που έχει τα πτυχια και η ωραια να ειναι του λυκειου και να παιρνει και την προαγωγή;
Εχω μάθει να παραδειγματιζομαι απο τα χειροτερα αλλα οχι να τα ακολουθω.
Ελπιζω να μη χρειαστει ποτε να μαθω να εκτιμω αυτο που εχω, γιατι θα σημαινει οτι μου συνεβη κατι πολυ κακο.

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ δήμητρα: δεν ξέρω αν είναι έτσι, αυτή, πάντως, είναι η άποψή μου

@ passr - by: είναι σπουδαίο που παραδειγματίζεσαι από τα χειρότερα και δεν τα ακολουθείς. Σου εύχομαι ποτέ να μη μάθεις να εκτιμάς αυτό που έχεις, αλλά να προσπαθείς πάντα για το καλύτερο. Στο κείμενό μου έγραψα, ανάμεσα στα άλλα, για τους ανθρώπους "...που σκέφτονται ότι θα έρθουν καλύτερες μέρες...".
Χαίρομαι τους ανθρώπους, όπως εσένα, που μοχθούν για να τα φέρουν βόλτα με τον παλιομισθό που παίρνουν - χωρίς υπερωρίες και υπό την απειλή της απόλυσης - και δεν χαχανίζουν μέχρι τα ξημερώματα βλέποντας τα λογής τηλεοπτικά σκουπίδια.
Με πολυβιταμίνες ζούμε οι περισσότεροι για να αντέξουμε τις διπλές και τριπλές δουλειές που κάνουμε, δεν είσαι η μόνη. Και ελπίζω τώρα (δέκα παρά δέκα είναι) να μη διαβάζεις αυτή μου την απάντηση, αλλά να κοιμάσαι με τα γουόκμαν στα αφτιά για να ξεκουραστείς και να ονειρεύεσαι το πώς θα πετύχεις ένα καλύτερο αύριο.
Για να μη μείνουν και τα πτυχία σου απλά κάδρα στον τοίχο...

Αθανασία είπε...

"Αυτές που δεν αγαπούν τον εαυτό τους και ούτε τους άλλους…"

Αυτο κρατω, κι οποιος θελει να παρει τη μυγα...Αυτην εγω δεν την εχω!:PPPPPP

lll είπε...

-ΓΚΡΙΙΙΙΙΝ ΓΚΡΙΙΙΙΝ!!!!!!
-Γιελόου?

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ αθανασία: παρακαλείται ο επόμενος, όπως παραλάβει τη μύγααγνώστου κηδεμόνος! :)

@ εγώ είμαι αυτό: Να, λοιπόν, μια άλλη παράμετρος. Η γκρίνια έχει χρώμα... κίτρινο!

tzotza είπε...

σωστα!!!!και να φανταστεις πως κοιταζω και το λεξικο!!!!ggrrrr!!!!

BeBe είπε...

Πέστα ρε άνθρωπε! Όλοι γκρινιάζουμε κάποιες φορές, μπορεί και πολλές, αλλά στο τέλος καταλαβαίνουμε ότι δεν υπάρχει ουσιαστικός λόγος τις περισσότερες φορές. Το παράδειγμά σου ας πούμε για την κυρία με τον Θανασάκη και τα πατατάκια, ήταν αντιπροσωπευτικό δείγμα!
Την καλημέρα μου...

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ tzotza: δεν πειράζει, tzotza μου!

@ bebe: πολλές καλημέρες

Σπύρος είπε...

Αγαπητε Σπύρο ειναι η αλήθεια.
Το σύστημα μας μολύνει με την γκρίνια και εμείς κακως την υιοθετούμε.
Ας σκοτώσουμε λοιπον την γκρίνια με φάρμακο την ελπίδα και το χαμόγελο

Floydian είπε...

Η μιζέρια και η γκρίνια δεν είναι έννοιες απόλυτες και πολλές φορές μας μπερδεύουν. Ποιος όμως μπορεί να πει στον άλλο ότι είναι μίζερος από τη στιγμή που δεν ξέρει τι και πως τραβάει αυτά που τραβάει;

Όλοι μας γκρινιάζουμε, εγώ προσωπικά συνέχεια. Γκρινιάζω, διαμαρτύρομαι, οργίζομαι... Μα κανένας δεν μπορεί να με πει μίζερο, δεν το δέχομαι. Φίλε μου, άλλωστε το ποστ σου είναι μια έκφραση γκρίνιας γι' αυτούς που γκρινιάζουν. :)

Δεν με πειράζει η γκρίνια εμένα γιατί μπορείς να την αντιμετωπίσεις εύκολα, δείχνοντας στον άλλο την άλλη όψη του νομίσματος... Η μιζέρια είναι πιο δύσκολη γιατί αυτός που έχει βυθιστεί σ'αυτή αρνείται να αντισταθεί. Πολλές φορές αρνείται ακόμη και να γκρινιάξει...

Τα σέβη μου.

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ LOCKHEART:Ίσως, το να πολεμήσουμε αντί να σκοτώσουμε την γκρίνια με φάρμακο την ελπίδα και το χαμόγελο να ήταν μια πολλή καλή αρχή.

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

@ Floydian: Η μιζέρια και η γκρίνια δεν είναι έννοιες απόλυτες και πολλές φορές μας μπερδεύουν. Συμφωνώ απόλυτα. Γιατί σε όλα αυτά αν μπει και η έννοια "παράπονο", που είναι κάτι εντελώς διαφορετικό, τα πράγματα περιπλέκονται ακόμη περισσότερο. Και ίσως γίνονται άλυτα στο μυαλό, σαν ένα κουβάρι, όταν μπαίνουν στο θέμα μας και οι έννοιες "διαμαρτυρία" και "οργή". Άλλες έννοιες κι αυτές. Αλλου τύπου.

Συμφωνώ, επίσης, με το "Η μιζέρια είναι πιο δύσκολη γιατί αυτός που έχει βυθιστεί σ'αυτή αρνείται να αντισταθεί. Πολλές φορές αρνείται ακόμη και να γκρινιάξει...", που έγραψες. Αλλά και πάλι μιλάμε για κάτι δαφορετικό από την γκρίνια, που ήταν το main θέμα του post.

Εκεί που θα διαφωνήσω είναι ότι το ποστ μου είναι μια έκφραση γκρίνιας γι' αυτούς που γκρινιάζουν.
Μήπως - και πάλι - συγχέεις την γκρίνια με κάτι άλλο, όπως είναι η καταγραφή μιας κατάστασης; Ίσως, επίσης, αν συμβαίνει αυτό, να θεωρείς ότι τόσοι δημοσιογράφοι που υπάρχουν σε όλα αυτά τα Μέσα Ενημέρωσης, όταν κάνουν ένα ρεπορτάζ είναι από γκρίνια!
Αλλά ακόμη και να μην το θεωρείς καταγραφή κατάστασης-γεγονότων, δεν πειράζει, δεν θα γκρινιάξω, έχεις το δικαίωμα να έχεις άλλη άποψη από τη δική μου. Γι' αυτό ήμαστε εδώ για να συζητάμε και να διαφωνούμε, γιατί έτσι προχωράει ο διάλογος.
Και τα δικά μου σέβη έχεις!

Ανώνυμος είπε...

βρέχει στην πόλη και μόλις διάβασα αυτό το κείμενο. Ας έρθει κάποιος να μαζέψει τα κομμάτια μου.