Φεύγω...

Είναι το ρήμα που έχει καταλάβει και το παραμικρό χιλιοστό του μυαλού μου, αυτόν τον καιρό, αυτή τη στιγμή.
Είναι ρήμα - κατά βάση - καλοκαιρινό. Όλοι αυτό έχουν στο μυαλό τους, κάποιοι το κάνουν πράξη, κάποιοι άλλοι σχεδιάζουν να φύγουν ή είναι ήδη «φευγάτοι». Για διακοπές ή από μια ζωή που ζουν, γιατί όχι...
Φεύγω, όπως ξεφεύγω, μεταλλάσσομαι, ανανεώνομαι.
Φεύγω, όπως βαρέθηκα τα μουντά, τα γκρίζα, τα λασπωμένα του παλιοχειμώνα.
Φεύγω, όπως καινούρια χρώματα, ανατολές ή δύση σε κάποια παραλία που την ξέρουν λίγοι, με τον ήλιο να ανέρχεται ως αδιασάλευτος αυτοκράτορας και να δίνει άλλη όψη στα σχήματα, τη θάλασσα να σαλεύει σαν το μεγαλύτερο όγκο από ασήμι που έχεις δει.

Φεύγω, όπως οι ρέμπελοι γλάροι, όπως τα ψαράκια στις Mικρές Kυκλάδες.
Φεύγω, όπως ένα γεράκι στον Όλυμπο, όπως μια σαύρα σ’ έναν παλιό πέτρινο τοίχο.

Φεύγω, όπως θυμάμαι τα χρόνια που έζησα μέχρι τώρα και, πάντα, σε όλα όσα έκανα, είχαν πάντα μέσα τους το ρήμα αυτό. Γιατί πάντα έφευγα. Για μένα πάντα, κάθε εποχή, ήταν μια καλή εποχή για φυγή, στην οποία ελλοχεύει η ανάταση. Έστω και μόνο μέσα στο μυαλό μου.

Φεύγω, όπως ταξίδια. Που μπορεί να είναι σαν όλα τα όνειρά σου που είναι ακουμπισμένα πάνω σε μια κουπαστή πλοίου, φεύγω όπως οι ματιές που γίνονται πιο ήρεμες και έντονες τώρα το καλοκαίρι, φεύγω όπως οι νύχτες που κυλάνε πότε νωχελικά και πότε με ένταση, ενώ το soundtrack μπορεί να είναι μόνο βογκητά που ζωγραφίζουν «σ’ αγαπώ». Ή η μηχανή ενός αυτοκινήτου ή μιας μοτοσυκλέτας που σα φίδι σέρνεται σε δρόμο που τα βράχια δέχονται τον βρυχηθμό του κινητήρα, σαν το πιο θείο άκουσμα που έχουν ποτέ συναντήσει.

Φεύγω και σκέφτομαι άμμο σαν ζάχαρη, αυτό μόνο μπορεί να γλυκάνει την ψυχή μου τώρα, αυτό είναι το μόνο γλυκό που θέλω, φεύγω και ήδη αισθάνομαι το αλάτι στη γλώσσα μου που μόλις μάζεψα από ένα κορμί.
Φεύγω και ήδη δροσίζομαι από νερό που είναι σαν σμαράγδι και πιο πολύτιμο από αυτό, το βασίλειό μου για μια βουτιά, εδώ και τώρα…
Φεύγω και ονειρεύομαι ένα ταξίδι που ξεκινάει σήμερα, τα ξημερώματα αυτού του Σαββάτου από τα τείχη του μπετόν και οδηγεί στα άδυτα της Ελλάδας, εκεί που είσαι σίγουρος ότι μόνο ενέργεια μπορείς να πάρεις και νάτα πάλι ξεπροβάλλουν και σου γεμίζουν τα μάτια από εικόνες αξεπέραστες. Αυτές που θα κουβαλάς μέσα σου ως εφεδρεία ψυχής, όταν όλα θα σε πιέζουν αφόρητα μέσα στο χειμώνα.
Φεύγω και ήδη τα λιμάνια, τα καράβια, τα μικρά χωριά και οι πόλεις, ετοιμάζονται να με υποδεχτούν. Εκεί, εντελώς τυχαία, θα γίνουν συναντήσεις, κάποιες θα είναι προμελετημένες, με φίλους, γνωστούς και άγνωστους. Και το βλέμμα θα ταξιδεύει ακόμα πιο μακριά απ’ το χώρο και το χρόνο, ακόμα πιο πέρα απ’ τον ορίζοντα, εκεί όπου δεν μπορεί να φτάσει ο ανθρώπινος «πολιτισμός».

Φεύγω. Μακριά από όλα αυτά που με ταλαιπώρησαν όλο το χειμώνα, παρά το γεγονός ότι τα νίκησα.
Φεύγω. Μακριά από το δήθεν, από τη βλακεία που παριστάνει την εξυπνάδα, ψέμα που φορά την προβιά του αυθεντικού.
Φεύγω κι αυτό θα είναι γιορτή από μόνο του. Γιατί έτσι είναι το παιχνίδι του καλοκαιριού. Γιατί σημασία έχει το ψάξιμο. Η τρέλα των κονκισταδόρες. Αυτό που συνέβη στον Κολόμβο - γαμώ την περιέργειά του! – ο οποίος νόμιζε ότι πήγαινε για την Iνδία για να αγοράσει πιο φτηνά μπαχαρικά και του προέκυψε Αμέρικα. Τον ήπιε, σόρι κιόλας για την έκφραση, αλλά ο Χριστοφοράκος το γλέντησε. Εντάξει, δεν είναι ανάγκη να είναι και τόσο χοντρό το παιχνίδι, για διακοπές μιλάμε. Και η «Aμερική», ιδέα είναι. Όπως και η Iθάκη. Κι όπως έχω γράψει ξανά, το ταξίδι είναι το πάθος, η καύλα και μπροστά σε αυτά τίποτε δεν μετράει. Τίποτε δεν μπορεί σταθεί δίπλα στην περιπέτεια και στη δοκιμασία.
Κι αυτά είμαι έτοιμος να ζήσω.
Γι’ αυτό και φεύγω. Για να ζήσω…
Κάνω μια μεγάλη βουτιά.
Και φεύγω…

Μια μέρα πριν…

Το τελευταίο βράδυ στην Aθήνα πριν από τις διακοπές, έτοιμος, κοιτάζω άλλη μια φορά τα πράγματά μου, αν ξέχασα τίποτα, αλλά κλείνω τη βαλίτσα μου και γελάω. Ε, και; Και να έχω ξεχάσει κάτι, τι έγινε; Αρχίζουν οι διακοπές.
Άρα, είμαι έτοιμος. Έτοιμος; Ξαπλώνω σε μια καρέκλα.

Αυτές είναι δύσκολες ώρες. Θες πολύ να φύγεις, όμως δεν μπορείς να πατήσεις ένα κουμπί που να γράφει «και τώρα διακοπές». Χρειάζομαι χρόνο για να το συνηθίσω, για να εγκαταλείψω χώρους, δουλειές, dead lines, «άλλες 500 λέξεις για να κλείσει η σελίδα», να αφήσω πίσω μου πρόσωπα, συνήθειες, όσα σκέφτομαι και κάνω κάθε μέρα όλο το χρόνο.
Θέλει πολύ κουράγιο για να τα αφήσεις όλα πίσω, ποιος ξέρει να πει με ευκολία πού είναι το κουμπί της αποσυμπίεσης απ’ την κανονική ζωή; Πώς τραβάς το καλώδιο που μπορεί να σε μετατρέψει από ρομπότ σε κανονικό άνθρωπο;

Κάτι τέτοιες ώρες είναι η στιγμή του απολογισμού της χρονιάς που κλείνει σε λίγες ώρες, για μένα τουλάχιστον και για τους περισσότερους συναδέλφους μου σε περιοδικά και ραδιόφωνα.
Πόσους ανθρώπους γνώρισα αυτή τη σαιζόν, πόσους αγάπησα, πόσοι με μίσησαν, τρέμω να κάνω την αφαίρεση. Τι είδα μια ολόκληρη χρονιά, πόσα πράγματα έμαθα, τι απέκτησα και το κουβαλάω σαν θησαυρό στο μυαλό και στην καρδιά μου, τι αισθάνθηκα, αυτό είναι το καλοκαίρι-ορόσημο, όλα αυτά ανακατεμένα με εκείνη την αίσθηση ότι κάτι έχεις ξεχάσει να κάνεις στη λίστα με τις υποχρεώσεις σου. Άφησες κάποια υπόλοιπα, κάποιες πληγές ανοικτές, κάποιους λογαριασμούς που δεν έκλεισες και θα είναι εκεί όταν γυρίσεις μαυρισμένος; Όχι.

Τα έχω κλείσει όλα. Πρώτα μέσα μου…

Κλείνω την τηλεόραση που παίζει συνέχεια δορυφορική, η Shakira συνεργάστηκε με το γίγαντα Santana και συνοδεύει την κιθάρα του στο “Illegal”. Ερωτήσεις συνέχεια σκάνε στο μυαλό μου, αυτή η νύχτα μένει για τις διακοπές, αυτή η νύχτα φταίει που όλα γυρίζουν στο κεφάλι μου. Ο Σαντάνα σολάρει, το “Illegal” γεμίζει το δωμάτιο, ποιος μπορεί να χαρακτηρίσει κάποιον άνομο, έκνομο, παράνομο, αθέμιτο και όχι με την έννοια του κοινού Δικαίου που συναντάς σε δικαστικές αίθουσες; Η Shakira σίγουρα δεν μπορεί να μου απαντήσει, με κοιτάζει με ‘κείνο το αθώο βλέμμα που δεν είναι και τόσο αθώο. Ή, μήπως, είναι; Στα σίγουρα, αυτό το τραγούδι είναι ένας από τους ύμνους του καλοκαιριού, λατινοαμερικάνικο, γεμάτο πάθος, ρυθμό, ταξίδια και τη φωνή της Shakira, που στην άλλη της ζωή θα ‘ταν «μπαντίτα».

So tell me now, tell me now
Why you're so far away
When I'm still so close

Χαμογελάω και το σταματάω εδώ με τις ερωτήσεις. Μετά την κλειστή τηλεόραση, σειρά έχει το αιρ κοντίσιον. Ανοίγω την μπαλκονόπορτα, μήπως, βγάζοντας - για μια στιγμή - από την πρίζα τον τεχνητό κόσμο των σπιτιών μας, νιώσω ξαφνικά το αθηναϊκό καλοκαίρι.
Γιατί η Ελλάδα, αυτό είναι. Ένα καλοκαίρι. Μια χώρα που σε πληγώνει πάντα και παντού, αλλά το καλοκαίρι μετατρέπεται, μεταλλάσσεται σε κάτι άλλο. Κάτι σαν Κασταλία πηγή. Μπαίνεις κομμάτια, ράκος, σκουπίδι, κουρέλι και βγαίνεις μυημένος. Ή, απλώς, ξεκούραστος.
Που αυτή η ξεκούραση σε βοηθάει να κάνεις πολλά πράγματα, να ασχοληθείς λίγο παραπάνω με σένα. Να κοιμηθείς για να φύγουν οι μαύροι κύκλοι, να παίξεις μπιτς βόλεϊ μέσα στον ήλιο για κάνα τρίωρο, να κολυμπήσεις πρόσθιο πολλά ναυτικά μίλια ή, απλώς, να καπνίζεις ένα τσιγάρο με εκείνη, καθισμένοι σε μια πέτρα, αγναντεύοντας το ηλιοβασίλεμα και κοιτώντας τον καπνό να εξαφανίζεται, μια ρουφηξιά σας μπορεί να σας βγάλει εισιτήριο για το Σύμπαν, έτσι μπορείτε να φύγετε μακριά, με τις σκέψεις.

Ανάβοντας ένα τσιγάρο και βάζοντας τα πόδια μου πάνω στο κάγκελο χαλαρώνω, αρχίζει, μάλλον, η αποσυμπίεση.
Aρχίζει το καλοκαίρι, αρχίζουν οι διακοπές, αρχίζει δηλαδή η περίοδος που δεν έχει πολλά «πρέπει», πολλή τάξη, πολλές συμβάσεις. Διάλειμμα. Θα περάσω καλά, ξένοιαστα, χαρούμενα, με εκπλήξεις κι απρόοπτα.
Δεν έφυγα. Όχι ακόμα. Θα φύγω αύριο γράφοντας το τελευταίο ποστ της σαιζόν, αλλά μη νομίζετε, κάπου θα βρίσκω ένα pc για να τσεκάρω τι κάνετε, σε τι φάση βρίσκεστε. Και θα γράφω κιόλας, όταν έχω κάτι να μοιραστώ μαζί σας.
Δεν έφυγα. Όχι ακόμα. Αλλά μ’ αρέσει να το σκέφτομαι. Όπως όταν πιτσιρικάς ονειρεύεσαι το πρώτο ραντεβού, το τέλος των εξετάσεων, το πτυχίο, το πρώτο αυτοκίνητο, την απόλυση από το στρατό. Και είσαι ήδη φευγάτος.
Έτσι νιώθω τώρα. Φευγάτος…

Παίρνω τα κλειδιά του αυτοκινήτου για μια γρήγορη βόλτα, δεν θα είναι μακρινή αλλά θα είναι, όπως πάντα, γρήγορη. Άλλη μια χαμηλή πτήση, δηλαδή. Προς την επιθυμία. Ανοίγω το ραδιόφωνο και γελάω, πάλι “Illegal” παίζει, οι νότες του δραπετεύουν από την ανοιχτή οροφή του αυτοκινήτου. Είναι, τελικά, ένας από τους ύμνους του καλοκαιριού;

You don't even know the meaning of the words «I'm sorry»
You said you would love me until you die
And as far as I know you're still alive, baby

«Ποιο τραγούδι είναι η μουσική υπόκρουση αυτού του καλοκαιριού;», σκέφτομαι και με ανάποδο τιμόνι μπαίνω στην πλατεία. Κάποιοι από ένα μπαλκόνι με χειροκροτούν…

Νοσταλγία…

Οι τελευταίες μέρες πριν από τις διακοπές στα ΜΜΕ είναι περίεργες. Όσοι δουλεύετε, σε οποιοδήποτε πόστο, στα Μέσα Μαζικής Εξημέρωσης(!) ξέρετε τι εννοώ, με νιώθετε.
Yπάρχει μια ένταση γεμάτη αναμονή, μαζί με κούραση μαζεμένη απ’ όλη τη χρονιά, τη σεζόν που τελειώνει. Μια νοσταλγία για τα παιδικά σου χρόνια που έκανες διακοπές τρεις μήνες. Tα «παιδιά» στις σύγχρονες μεγάλες πόλεις του κόσμου δεν σταματάνε να δουλεύουν. Ειδικά στα ΜΜΕ. Μπορεί να γράφουν άρθρα για να ξορκίσουν το χρόνο, για να «σκοτώσουν» το άγχος των αναγνωστών τους, αλλά για να τα γράψουν δεν κοιμούνται και γεμίζουν πολλά τασάκια με αποτσίγαρα. Και την ψυχή τους με άγχος.
(Τασάκια ή σταχτοθήκες; Anyway, το ίδιο λέμε!).

Το σίγουρο είναι ένα: O χρόνος δεν σταματάει ποτέ να κυλάει.
Και όλοι, ανεξαρτήτως δουλειάς, κάνουμε συνέχεια το ίδιο λάθος. Πιστεύουμε πως αν βάλουμε το χρόνο να τρέχει, θα προλάβουμε. Συμβαίνει το αντίθετο. Όσο πιο γρήγορα τρέχεις, τόσο πιο λίγος χρόνος σού μένει.
Σ’ αυτό τον κόσμο των media, που ανήκουμε τελικά όλοι, είτε είμαστε πομποί, είτε είμαστε δέκτες, δεν υπάρχουν νεκρά διαστήματα, ο σταματημένος χρόνος είναι έγκλημα και χάνονται χρήματα για τους ιδιοκτήτες. Κι αν δεν υπάρχουν ειδήσεις τον Αύγουστο, κατά τας γραφάς του Έκο, υπάρχουν δελτία ειδήσεων. Επίσης, εφημερίδες, περιοδικά βγαίνουν κανονικά, κάθε μέρα, κάθε μήνα, πάντα.
(Νοσταλγείς τα καλοκαίρια που πέρασαν και ήσουν σε μια παραλία και διάβαζες εφημερίδες ή περιοδικά, για να αδειάσει το μυαλό σου; Κάποιοι τα έγραψαν και ξενύχτησαν για να τα διαβάσεις εσύ)

O χρόνος πριν από τις διακοπές, σ’ αυτές τις δουλειές, σημαίνει διπλό κόπο, σημαίνει δουλειά για τις μέρες που λείπεις: Για το τεύχος του Σεπτεμβρίου που πρέπει να έχεις καλύψει κατά ένα μεγάλο μέρος, για να μην πεθάνεις από το άγχος, στις 20 Αυγούστου που θα γυρίσεις. Που θα πεθάνεις, τελικά, από το άγχος, αλλά κάποια άλλη στιγμή!
(Σε πιάνει νοσταλγία για τις ημέρες που αισθανόσουν ζωντανός;)

Αυτήν την ώρα που γράφω αυτό το ποστ σκέφτομαι μόνο θάλασσα, πελάγη που δεν έχω ταξιδέψει ακόμη, σαν ένα ζευγάρι μάτια που τα κοιτάς και χάνεσαι μέσα τους, ως εξ ιδίας θελήσεως ναυαγός.
Σκέφτομαι πώς θα διαχειριστώ καλύτερα το χρόνο που θα έχω, ούτε λεπτό δεν θέλω να πάει χαμένο. Σαν να είμαι και πάλι παιδί, ένα μεγάλο παιδί είμαι, όπου ο χρόνος παγώνει κυριολεκτικά σαν κοσμικό ενσταντανέ, σαν κάποια μεσημέρια του καλοκαιριού που η πυρακτωμένη γη, σε συνδυασμό με το εκτυφλωτικό φως και την τρομακτική σιωπή, φτιάχνουν ένα αόρατο πεδίο που με παγιδεύουν και δεν θέλω με τίποτε να φύγω από εκεί.
Σαν να κατακάθεται ο χρόνος, ως σκόνη, πάνω στην ύλη. Σαν να επιβραδύνονται οι κινήσεις μου, σαν να περπατάω σε κάποιον άλλον πλανήτη με πολύ μεγαλύτερο βαρυτικό πεδίο, έτσι νιώθω. Και το φευγαλέο άγγιγμα της σάρκας μπλοκάρει και ακινητοποιεί όλο το νευρικό σύστημα, με μια γλυκιά και πρωτόγνωρη ανατριχίλα.
(Όλα αυτά, περίπου, τα έχεις ζήσει. Τα νοσταλγείς;)

Τώρα που τα γράφω, αυτά έχω στο μυαλό μου κι ας έχω να παραδώσω ένα κάρο κείμενα κι ας έχω να επιμεληθώ 1,5 περιοδικό, κοντά στις 700 σελίδες πες. Δεν είμαι εδώ, όμως, έχω φύγει ήδη, είμαι στ’ ανοικτά, κολυμπάω στη θάλασσα της επιθυμίας, της λαχτάρας, του πάθους που βάφεται με τα χρώματα ενός ηλιοβασιλέματος κι αφήνει αλμύρα στα χείλια.

Κάπου, κάποια στιγμή, ίσως να ένιωσες ένα γλυκό μούδιασμα στο πίσω μέρος του κεφαλιού σου. Είναι τις φορές που νιώθεις μια απέραντη νοσταλγία για τα πράγματα που δεν έζησες. Ναι, μπορεί να νιώσεις και έτσι τη νοσταλγία. Όχι μόνο για τα πράγματα που έζησες και έφυγαν.
Κάπου, κάποια στιγμή, ίσως να ένιωσες ένα γλυκό μούδιασμα στο πίσω μέρος του κεφαλιού σου. Είναι τις φορές που νιώθεις μια απέραντη νοσταλγία για τα πράγματα που επιθυμείς να ζήσεις. Ναι, μπορεί να νιώσεις και έτσι τη νοσταλγία. Ναι. Γι’ αυτά που έχεις ονειρευτεί να ζήσεις και να τα κάνεις πραγματικότητα.
Και ένα φιλί - αυτό που θα δώσεις ακόμα και τώρα που μεγάλωσες - μπορεί να κρατήσει όσο η αιωνιότητα και να σφραγίσει μια και καλή το μέλλον σου, να σου δώσει ενέργεια για να πας μπροστά.
Γιατί όσα φιλιά και να έδωσες στο παρελθόν, ένα φιλί στη ζωή σου μπορεί να σε κάνει να νιώσεις σαν να το δίνεις για πρώτη φορά.
Έτσι ορίζεται, άλλωστε, και η μοναδικότητα των πραγμάτων. Που σε κάνει με χέρια ψηλά να φτάσεις τα πάντα. Να κάνεις την υπέρβαση.

«Σπυράκο, έχεις έτοιμο το κείμενο;».

Με φωνάζουν, πρέπει να σας αφήσω. Τη νοσταλγία για το μέλλον δεν μπορώ να αφήσω…
Εσύ, τι νοσταλγείς τώρα;

Υ.Γ.: «Μ' ένα γεια»…
Όπως θα μάθατε, η Πηγή Καφετζοπούλου, ευαίσθητη γυναίκα, λυρική, κυρία και αξεπέραστη blogger, έφυγε από κοντά μας κι εμείς κλαίμε. Οι άγγελοι, όμως, γελάνε.
Καλό ταξίδι, «Μάισσα»

Καλοκαίρι

Τελικά, αν δεν φύγεις για διακοπές, δεν καταλαβαίνεις καλοκαίρι. Δηλαδή, το αντιλαμβάνεσαι, αλλά δεν είναι το ίδιο. Στο δρόμο έχει λιγότερη κίνηση, το βράδυ στην Αθήνα βλέπεις τα πρόσωπα που δεν έχουν πάει ακόμη διακοπές, διακρίνεις την προσμονή στα μάτια τους. Καλοκαίρι…
Στο Χαλάνδρι οι τελευταίες παρέες φεύγουν από το πεζοδρόμιο. Στη Δεξαμενή οι δύο με πολιτικά, που φρουρούν συνέχεια όλο το 24ωρο κάποιον, με κοιτάζουν προσεκτικά καθώς περνάω αργά και τους κοιτάζω κι εγώ για να δω ποιος θα σπάσει πρώτος.
Στην Tσακάλωφ φευγαλέες εικόνες κόσμου στον πεζόδρομο, αυτοκίνητα παρκαρισμένα πρόχειρα στα πεζοδρόμια, αλάρμ αναμμένα, εδώ πιο κάτω ήταν η φωτοσύνθεση μιας εφημερίδας που δούλευα, ωραίες αναμνήσεις, στη Σόλωνος το φανάρι σταματημένο στο κίτρινο, δεν περνάει αυτοκίνητο. Καλοκαίρι…

Στην Κηφισίας πάω με όσα κάτω από την Κατεχάκη, για να ακούσω τη μηχανή να λυσσάει, ένα αυτοκίνητο – κάποιες φορές – δείχνει τον ιδιοκτήτη του, έτσι είμαι κι εγώ, λυσσάω κι ενώ ο αέρας ο λίβας μου χτυπάει το πρόσωπο, βρίσκομαι με πολλά μαζεμένα χιλιόμετρα στο Φάρο Ψυχικού. Στο φανάρι, μου χαμογελάει, «καλό καλοκαίρι» να έχουμε λέω νοερά και φεύγω, αυτή η βόλτα είναι για πάρτη μου.

Όσα χρόνια θυμάμαι τον εαυτό μου, το καλοκαίρι πάντα ήταν εποχή φυγής και ανάτασης. Έστω και μόνο μέσα στο μυαλό. Το ταξίδι είναι πρώτα απ’ όλα μια ψυχική διάθεση κι αυτή σε κυριεύει πάντα κι απόλυτα όταν το μυαλό σου πηγαίνει σε μέρη όχι απαραίτητα εξωτικά, αλλά εκεί που η καρδιά σου θέλει να βρίσκεται, μακριά από μοκέτες και νέφος, μακριά από κυκλοφοριακό και φανάρια στην Kηφισίας, από τους μαϊντανούς στο γυαλί, το άγχος της άλλης μέρας. Εκεί όπου η ζωή μπαίνει στις σωστές της διαστάσεις, εκεί που η καρδιά ζει χωρίς πίεση. Που νιώθει.

Στο ασανσέρ σκέφτομαι καράβια, τουρίστες ξαπλωμένους στο κατάστρωμα να αναπνέουν αρμύρα, τη φυλή του καλοκαιριού να ταξιδεύει με προορισμό που να μυρίζει όσο πεύκο έχει απομείνει, με ταξιδιώτες που θέλουν να νιώσουν στο κορμί τους την αλμύρα, να μπουν στο καθαρτήριο που λέγεται «θάλασσα».
Σκέφτομαι τους φίλους μου, που χαιρετάω κάθε μέρα, να ταξιδεύουν με προορισμό έναν άλλο πολιτισμό, πιο χαλαρό, της θάλασσας, του καλοκαιριού, της ζέστης, της άμμου, του ήλιου, να ταξιδεύουν αργά για να προλάβουν να αποσυμπιεστούν, να συνηθίσουν, ν’ αλλάξουν ταχύτητα, να ξεχάσουν, να σβήσουν για λίγο, με δύσκολα delete, την πόλη.
Λίγο πριν πατήσουμε, όλοι μαζί, τα enter του Aυγούστου.

Το καλοκαίρι μπήκε ξαφνικά. Όπως άλλωστε το συνηθίζει τα τελευταία χρόνια. Xωρίς να αυτοαναγγελθεί, χωρίς προπομπούς, φανφάρες και τα σχετικά. Κι αν με ρωτήσετε τι είναι για μένα «καλοκαίρι», θα σας απαντήσω, «τα σεντόνια που είναι μουσκεμένα από ιδρώτα»… Αν και το καλοκαίρι μου, θα είναι το επόμενο…
Του χρόνου…
Έφτασα, παρκάρω. Κλείνω το στερεοφωνικό, ακούω κάποιες νότες από το «Corcovado», των Everything But The Girl.
Τι είναι για σας το καλοκαίρι;

Ορόσημο

Έχω βγει στη μεγάλη ευθεία της Αττικής Οδού, αυτά τα χιλιόμετρα είναι ορόσημο, είναι καθαρό σημάδι για να τρέξω, πάω με ταχύτητα ικανή να μου περάσει «βραχιόλια» στα χέρια, στον καθρέπτη πίσω μου βλέπω να έρχονται «στρουμφάκια» κάνοντας σφήνες, «γεια σας, παιδιά» τους λέω, «δεν θα τα πούμε σήμερα» και βγαίνω στην έξοδο για «Ελ. Βενιζέλο», δεν θα μείνω εδώ να μάθω αν ήθελαν εμένα…
Στο αεροδρόμιο κόσμος πάει κι έρχεται, άνθρωποι και βαλίτσες σε μια μεγάλη φωλιά που κουβαλά όνειρα, αγωνία, προσδοκίες, αναμνήσεις, λαχτάρα, ανακατεμένα όλα αυτά στη σωστή τους δόση, με την ποσόστωση που ορίζουν οι συνθήκες και το ορόσημο της ζωής του καθενός.
Στο παρ μπριζ προβάλλω τα όνειρά τους, τις σκέψεις τους, τις πιο μύχιες επιθυμίες τους, κάνω δικά μου τα σχέδιά τους για το μέλλον που μπορεί να περνά μέσα από την τουρμπίνα ενός 737.
Η δική μου τουρμπίνα σφυρίζει στην ευθεία, οι ταμπέλες και οι σημάνσεις «προς Μαρκόπουλο», «Αθήνα», «Άλλες κατευθύνσεις», γλείφουν, περνάνε με φόρα και χαριεντίζονται με τα σκονισμένα τζάμια μου, να πλύνω το αυτοκίνητο ή θα τελειώσει για πάρτη μου το νερό όλου του πλανήτη; Πατάω κι άλλο γκάζι, ο κινητήρας εκεί ακούγεται πάντα πολύ δυνατά, μουγκρίζει σαν πληγωμένο ζώο που ψάχνει σωτηρία. Πιο κάτω, στην έξοδο για Μαρκόπουλο, είναι άλλη μια στροφή στην Αθήνα, που δεν χάνω με τίποτα.
Κοιτάζω καθρέπτη, δεν ακολουθεί κανείς, άδεια η πόλη, πού πήγαν όλοι, τραβάω χειρόφρενο, ορόσημο δεξιοτήτων είναι αυτό, χαϊδεύω το γκάζι, η «ουρά» του πληγωμένου ζώου μου που βρυχάται έχει ξεκολλήσει για τα καλά, όλη τη στροφή με το πλάι την πηγαίνω, με κλειστά μάτια το κάνω πια, στο βάθος άλλο ένα αεροπλάνο απογειώνεται, «παρακαλείστε όπως μείνετε δεμένοι με τη ζώνη ασφαλείας στο κάθισμά μας, απέχουμε πολύ λίγο από τον προορισμό μας, αν συνυπολογίσει κανείς ότι μόλις συναντηθείτε με το ορόσημό σας, εκούσια ή ακούσια, θ’ αλλάξει η ζωή σας». Γκλιν…
Γιατί, τι είναι κάποια λεπτά πτήσης μπροστά σε μια ζωή που μπορεί να κερδηθεί;

Αρχίζω από τα ανάποδα να ισιώνω και στη συνάντηση αυτού του παράδρομου με την Αττική Οδό, έρχεται μια «άλλη» συνάντηση. Παρκαρισμένοι στην άκρη, έξω από ένα περιπολικό, δυο τροχαίοι, πιθανώς να είναι εκείνοι που είδα πριν, δυο νεαρά παιδιά είναι, «άρτι αποφοιτήσαντες» από τη Μεγάλη Σχολή. Των μπάτσων.
Στο μυαλό μου ήδη παίζει το έργο «κάνε στην άκρη» και η ατάκα «οδήγηση προς επίδειξη», «άδεια – δίπλωμα – ταυτότητα». Αντ’ αυτού μου φωνάζουν με ενθουσιασμό - σχεδόν ταυτόχρονα - «λιώσ’ το», το έργο που κι αυτό έπαιξε στο παρ μπριζ ρίχνει τίτλους τέλους, χάπι έντ είχε, σηκώνω το χέρι από την ανοιχτή οροφή τους χαιρετάω και γελάω, δεν ήταν μπάτσοι αυτοί, δεν είναι όλοι μπάτσοι.

Ο ήλιος είναι ψηλά και η πλάτη μου κολλά στο δέρμα του καθίσματος, όπως το λιωμένο λάστιχο στην άσφαλτο, όπως οι σκέψεις που φωλιάζουν στο μυαλό.
Καθώς κατεβάζω μία ταχύτητα και ξεκολλάω από ένα Saxo που ήθελε να παίξει και να χάσει, σκέφτομαι αυτό που είχε πει η Susan Anthony, ότι «αργά ή γρήγορα» – όπως ταξιδεύει ένα αεροπλάνο στον προορισμό του, που έλεγα πριν – «όλοι μας καταλαβαίνουμε ότι οι σημαντικές αποφάσεις της ζωής δεν είναι αυτές που διαφημίζονται, δεν είναι τα γενέθλια, οι αποφοιτήσεις, οι γάμοι, οι μεγάλοι στόχοι».
Σωστά, Susan. Γιατί τα αληθινά ορόσημα είναι λιγότερο προφανή. Έρχονται στην πόρτα της μνήμης απροειδοποίητα, αδέσποτα σκυλιά που μπαίνουν μέσα, μυρίζουν τις γωνίες κι απλώς δεν φεύγουν ποτέ. Οι ζωές μας μετριούνται απ’ αυτά τα ορόσημα.
Το εκπληκτικό είναι ότι η γεμάτη ζωή είναι αυτή που είναι πιο εύκολο να τη θυμηθείς, όταν απαρτίζεται από μικρά ορόσημα, σημαιούλες ζωής. Μια μεγάλη ζωή γεμάτη ανατροπές, επιτυχίες, αποτυχίες, εκπλήξεις και κρίσεις, σε μια ζωή γεμάτη μικρά ορόσημα. Η άδεια ζωή έχει τις λίγες λεπτομέρειές της θολές και δεν μπορείς να τη θυμηθείς με βεβαιότητα.
Γιατί της λείπουν τα ορόσημα.

Αυτό το καλοκαίρι θα αλλάξει τα πάντα αρκεί να το σκεφτείς, να το πεις στον εαυτό σου, να κινηθείς προς αυτό και να κάνεις τα πάντα για να το πετύχεις. Το ορόσημο στη διαδικασία της ωρίμανσης είναι όταν διαπιστώνεις τον πυρήνα της δύναμης μέσα σου, που υπερνικά κάθε εμπόδιο και σε κάνει ικανό ν’ αλλάξεις ζωή, μια για πάντα.

Ορόσημο. Υπάρχει σίγουρα ένα, για κάθε έναν από εμάς. Και είναι μπλε, όπως το καλοκαίρι που περνάμε. Και είναι κάπου εκεί έξω και σε περιμένει...

Ορόσημο (το) ουσ. (όρος + σήμα) (Κ ορόσημον) σημάδι που δείχνει το όριο έκτασης στην ξηρά ή στη θάλασσα. Συνών. Οροθέσιο, σύνορο / (μτφ.) για γεγονός, που θεωρείται αφετηρία νέας περιόδου εξελίξεων ή προσπαθειών.

Ήταν 20 Ιουλίου…

…σαν σήμερα, δηλαδή. Δυο από τα μεγαλύτερα γεγονότα που συνέβησαν σε δυο διαφορετικές χρονολογίες: Η προσσελήνωση και η εισβολή.
Με άλλα λόγια - και στις δύο περιπτώσεις - Αμερικάνοι αναμείχθηκαν…

Πάμε μια βόλτα στο φεγγάρι…

Στις 20 Ιουλίου του 1969 η ανθρωπότητα παρακολουθούσε από τηλεοπτικούς δέκτες, μέσω NASA, με φόβο και θαυμασμό ταυτόχρονα, την πρώτη επιτυχή προσπάθεια προσσεληνώσεως δύο αστροναυτών με το διαστημόπλοιο «Απόλλων 11». Ήταν οι Αμερικανοί Νιλ Άρμστρονγκ και Έντουιν Όλντριν. Οι δύο αστροναύτες οδήγησαν το θαλαμίσκο του «Απόλλωνος 11» στη Θάλασσα της Γαλήνης στις 4.17 μ.μ., ανατολική ώρα. Όταν ύστερα από έξι ημέρες ταξιδιού βγήκαν και περπάτησαν στη σεληνιακή επιφάνεια, ο Άρμστρονγκ είπε, προς τους εκατομμύρια ανθρώπους που παρακολουθούσαν στη Γη τον πρώτο άνθρωπο, ο οποίος πατούσε στο Φεγγάρι:

«Αυτό είναι ένα μικρό βήμα για τον άνθρωπο, τεράστιο άλμα όμως για την ανθρωπότητα».
Σε λίγα λεπτά συνάντησε τον Όλντριν και τοποθέτησαν μαζί μία τηλεοπτική κάμερα, αρκετά μακριά απ’ το θαλαμίσκο, και μία αμερικανική σημαία. Δίπλα της τοποθέτησαν μηνύματα κυβερνήσεων και ηγετών που είχε συγκεντρώσει η NASA από διάφορες χώρες του πλανήτη μας. Ανάμεσα σε αυτά και της Ελλάδας.
Το δικό μας μήνυμα έλεγε: «Οι δυσκολίες που έσπασαν τα φτερά του Ίκαρου, ξεπεράστηκαν με την επιμονή για αναζήτηση του ανθρώπου να ανακαλύψει την αλήθεια, του ιδίου ανθρώπου που βλέπει σήμερα από το Φεγγάρι τη Γη, για τον οποίο η ειρήνη και η ευτυχής διαβίωση οφείλουν από τούδε και εις το εξής να παραμένουν κύριοι σκοποί».
Xρειάστηκαν δέκα χρόνια εξαντλητικής δουλειάς για να πατήσει ο άνθρωπος στο φεγγάρι. H ιστορική φωτογραφία με τον Nιλ Άρμστρονγκ της ομάδας «Apollo II» να πατάει στη Σελήνη, έκανε το γύρο του κόσμου.

Όμως, πολλοί είναι εκείνοι που πιστεύουν ότι το «Apollo» ήταν το πιο πολυέξοδο και άχρηστο πρόγραμμα για την εξερεύνηση του Διαστήματος αλλά το πιο αποτελεσματικό όπλο του Ψυχρού πολέμου για τη Γη. Όπως πολλοί πιστεύουν ότι όλο αυτό έγινε σε κάποιο αμερικάνικο studio. Ότι ήταν στημένο από την αρχή μέχρι το τέλος.
Και οι Ρώσοι ήθελαν να κάνουν το ίδιο, να ανέβουν εκεί πάνω. Και, μάλιστα, να βάψουν τη Σελήνη κόκκινη. Αλλά φοβήθηκαν ότι θα ανέβουν ξανά οι Αμερικάνοι και θα έγραφαν, με λευκά γράμματα, COCA COLA…

Κύπρος, 33 χρόνια πριν

Στις 20 Ιουλίου 1974, ο πρωθυπουργός της Τουρκίας, Μπουλέντ Ετσεβίτ, διατάζει τις τουρκικές δυνάμεις να εισβάλουν στην Κύπρο. Οι τουρκικές δυνάμεις αποβιβάζονται στην Κερύνεια, ενώ τα τουρκικά πλοία βομβαρδίζουν τις βόρειες ακτές του νησιού και τουρκικά σμήνη βομβαρδίζουν τη Λευκωσία, χωρίς να συναντήσουν ουσιαστική αντίσταση από τους πραξικοπηματίες.
Μέχρι να κινητοποιηθεί η Εθνική Φρουρά, δολοφονήθηκαν απλοί πολίτες, έγιναν βιασμοί γυναικών και εκτελέστηκαν αιχμάλωτοι στρατιώτες. H ΕΛΔΥΚ, σε μια απεγνωσμένη εξόρμηση, κατάφερε να απωθήσει προσωρινά τις τουρκικές δυνάμεις κατά τόπους.
Πανικόβλητη η χούντα της Αθήνας αντέδρασε με στρατιωτική επιστράτευση. Αλλά αυτή ήταν και η τελευταία της «επίσημη» πράξη. H επιστράτευση αποκάλυψε την ανοργανωσιά του κράτους και του στρατού, την ανύπαρκτη πειθαρχία και ιεραρχία. Οι πολίτες που ντύθηκαν στο χακί, εκτός από το πατριωτικό αίσθημα, κουβάλησαν στους στρατώνες μια κρυφή οργή και αηδία. Την πρώτη ύλη για μια πιθανή εξέγερση και για ανατροπή.
Το βράδυ της 20ής Ιουλίου το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ ζήτησε την κατάπαυση του πυρός και αποχώρηση του «ξένου στρατιωτικού δυναμικού». Φυσικά η Άγκυρα αγνόησε το ψήφισμα του ΟΗΕ.
Σύμφωνα με τα απόρρητα έγγραφα τα οποία εμφάνισαν οι δημοσιογράφοι M. Ιγνατίου και K. Βενιζέλος στο βιβλίο τους «Τα μυστικά αρχεία του Κίσιντζερ - H απόφαση για τη διχοτόμηση» (εκδόσεις Λιβάνη), μία ημέρα πριν από τον δεύτερο «Αττίλα» ο τότε υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ X. Κίσινγκερ είχε παραδώσει στον νομικό σύμβουλο του Στέιτ Ντιπάρτμεντ X. Ζόνενφελντ έναν χάρτη που είχε προετοιμάσει η Υπηρεσία Πληροφοριών κατ' εντολήν του και ο οποίος απεικόνιζε τις περιοχές που είχε καταλάβει η Τουρκία κατά την πρώτη φάση της εισβολής αλλά και τις περιοχές τις οποίες... θα καταλάμβανε στη δεύτερη φάση, που ξεκινούσε λίγες ώρες αργότερα. Ο «Αττίλας» θα επαναεισβάλει τον Αύγουστο στην Κύπρο, ολοκληρώνοντας την ωμή στρατιωτική επέμβαση, και θα καταλάβει τελικώς το 38% του εδάφους της.

Στις 24 Ιουλίου 1974, στις 2.05 το πρωί, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής επέστρεψε στην Ελλάδα μετά από έκκληση των πολιτικών και στρατιωτικών αρχών και με τη συμπαράσταση της συντριπτικής πλειονότητας του λαού. Στις 30 Ιουλίου 1974 στη Γενεύη επήλθε συμφωνία για την αποκατάσταση της συνταγματικής τάξης στην Κύπρο αλλά και την αναγνώριση ύπαρξης δύο χωριστών διοικήσεων. Οι διαπραγματεύσεις συνεχίζονταν. Και συνεχίζονται.

Αντί επιλόγου

Την κατάκτηση της Σελήνης δεν την έζησα, δεν είχα γεννηθεί. Όμως, παιδάκι ήμουν, νήπιο, όταν άκουσα, για πρώτη φορά το όνομα «Κύπρος». Και δεν θα ξεχάσω ποτέ την πέτρινη όψη του πατέρα μου, που έφερε το κακό μαντάτο σπίτι - ότι «μπορεί να γίνει πόλεμος, τουρκικά αεροπλάνα βομβαρδίζουν την Κύπρο». Και λίγες ώρες αργότερα ντυνόταν για να φύγει, είχε κληθεί στην επιστράτευση και εγώ, κλαίγοντας με λυγμούς, του έλεγα να με πάρει μαζί του…
Εκείνη την ημέρα το τρανζίστορ έλεγε ότι «από της πρωίας σήμερον τουρκικά αποβατικά σκάφη αποβιβάζουν στρατιωτικές δυνάμεις στην περιοχή της Κυρήνειας. Οι δυνάμεις της Εθνικής Φρουράς αμύνονται του πατρίου».
Κι ύστερα μεγάλωσα, αλλά το Κυπριακό πάντα εκεί, δίπλα, ακούσια καθημερινή «συντροφιά». Με την ελπίδα, ότι αυτή η πρόταση λύσης, εκείνη η πρωτοβουλία του ΟΗΕ, η άλλη παρέμβαση αμερικανικού παράγοντα, των Βρετανών, της ΕΟΚ, θα λύσει επιτέλους το πολιτικό πρόβλημα. Κι από κοντά οι συγγενείς των αγνοουμένων να περιφέρουν τον πόνο τους και να εμπαίζονται από όλους - πολιτικούς και διπλωμάτες - που ξέρουν τι έχει συμβεί, αλλά τους αφήνουν στο πηχτό σκοτάδι της πολιτικής σκοπιμότητας.
Εσύ, αν θες να χάσεις την Κύπρο, παραδέξου πως βαρέθηκες να σε ζαλίζει όλα αυτά τα χρόνια...
Γι’ αυτό είναι σοφή η ατάκα.
ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ…

Η «νέα τάξη» πραγμάτων στην Ελλάδα

Φωτιές εδώ, φωτιές εκεί, φωτιές στον Υμηττό, φωτιές στο Ντράφι, φωτιές στην Πεντέλη, ακόμη και στα Bριλήσσια άρχισαν να… αυτοαναφλέγονται τα δάση. Γιατί αφού δεν συλλαμβάνεται κανείς ως ένοχος για εμπρησμό, ως φερόμενος εμπρηστής, τι να υποθέσω; Παίρνει πρωτοβουλία το δάσος και αρπάζει μόνο του φωτιά.
«Πώς θα ζήσουν αυτοί που θέλουν να χτίσουν βιλάρες μέσα στα πεύκα, πώς θα επιβιώσουν οι οικοπεδοφάγοι, πώς θα διαβιούν οι κτηνοτρόφοι αν μερικά δάση δεν γίνουν βοσκότοποι, πώς θα δικαιολογήσουν και οι πράκτορες του εχθρού τον άξιο μισθό τους; Άμα ξοδεύουν από το κράτος τα λεφτά τους για τα δάση, δεν θα τους περισσεύουν για να αγοράζουν αεροπλάνα», σκέφτηκαν τα δάση και έτσι άρχισαν να αυτοαναφλέγονται. Απλά…

Σε λίγο, μεγάλε, θα πηγαίνουμε μια βόλτα στην Πεντέλη και θα θεωρούμε ότι έχουμε πάει στη Σελήνη. Mπαίνεις μέσα στο σπίτι σου, κλειδώνεις την πόρτα και την ανοίγεις μετά από είκοσι με τριάντα χρόνια, άντε πενήντα, το πολύ. Aνοίγεις την πόρτα και τι να δεις; Όλη η Γη έχει γίνει Άρης. Oύτε ατμόσφαιρα, ούτε νερό, ούτε ζωή, τίποτα.
Ένα μικρό πήδημα για τον άνθρωπο και ένα μεγάλο πήδημα για την ανθρωπότητα.
Θα μου πείτε, «φταίνε οι πολιτικοί». Θα τα πω και πιο κάτω, αλλά ως ένα βαθμό ναι, φταίνε. Eίναι οπαδοί της φράσης «Πέρα καίει». Tο χειμώνα με τις πλημμύρες λένε «Πέρα βρέχει», ενώ το καλοκαίρι με τις φωτιές, το κάνουν τράμπα με το «Πέρα καίει». Αλλά ποιος είπαμε ότι τους ψηφίζει αυτούς;

Ήδη από το 1980, όταν ξέσπασε η πρώτη μεγάλη πυρκαγιά στον Διόνυσο και στην Πεντέλη, η καταστροφή της Eλλάδας άρχισε να γίνεται βάσει οργανωμένου σχεδίου. Δεν χρειάζεται πολύ μυαλό για να το αντιληφθεί κάποιος.
Επίσης, δεν χρειάζεται να έχει κανείς ειδικές σημειολογικές γνώσεις και να αντιληφθεί ότι μπαίνουμε σε μια ακόμη πιο δύσκολη, άγρια, σκληρή εποχή.

Aν θέλει κάποιος να κατανοήσει - από κάθε μεριά - τα ακατανόητα που συμβαίνουν στη χώρα μας, εδώ και πενήντα τόσα χρόνια, θα πρέπει να καταλάβει το μέγεθος της τερατογένεσης που λειτούργησε εμβρυακά στη δεκαετία του '50 και που ανδρώθηκε στις επόμενες δεκαετίες, για να δώσει τα ρέστα της σε «επιτεύγματα» από το 1975 και μετά. Eπρόκειτο για μια τερατογένεση σε κάθε επίπεδο, σε κάθε έκφανση της ζωής, που θα κάνει τους ιστορικούς του μέλλοντος να αναρωτιούνται για το πώς σ' αυτόν το χώρο που λέγεται «Eλλάδα», που δημιουργήθηκε το πρότυπο της πιο θαυμαστής αρμονίας και σκέψης και γίνονται κατανοητές μόνο τώρα, μετά από τόσες χιλιάδες χρόνια, αναπτύχθηκε επίσης και ένας από τους χειρότερους και δυσαρμονικούς πολιτισμούς που γέννησε η ανθρωπότητα.
H Eλλάδα, η χώρα που δημιούργησε μια λαμπαδηφόρο γνώση, μεταβλήθηκε στον τόπο που παρήγαγε όχι μόνο την άγνοια, αλλά και ένα χειρότερο σύμπτωμά της, τη βλακεία. Η οποία είναι αήτηττη. Στην Eλλάδα, που αναζήτησε τη φιλοσοφική διάσταση του ήθους, η ανηθικότητα έγινε ένα βασικό προσόν ανόδου.

Σ’ όλο αυτό το χάλι που έχει περιέλθει η Ελλάδα, κανείς δεν είναι ανεύθυνος. Όλοι μας είμαστε υπεύθυνοι. Για το χάλι μας το σημερινό ο μεγάλος υπεύθυνος δεν είναι παρά μόνο ένας: ο ελληνικός λαός. Όλοι μαζί, δηλαδή, στο σύνολο και ο καθένας από εμάς ξεχωριστά:
Άλλοι από μας γιατί έκαναν αυτά που δεν έπρεπε και άλλοι γιατί δεν έκαναν αυτά που έπρεπε.
Aπό όσους κατακτητές πέρασαν από την Eλλάδα τους τελευταίους είκοσι τρεις περίπου αιώνες της παρακμής της, κανένας δεν ήταν πιο μεγάλη πληγή από τους Έλληνες που έζησαν σ’ αυτό τον τόπο τα τελευταία πενήντα χρόνια. Eδώ δεν μιλάμε για καταστροφή, μιλάμε για έγκλημα συνεχές και αδιάκοπο. Σαν τον σχιζοφρενή που βγάζει τα μάτια του, αυτοί οι άνθρωποι που έζησαν εδώ, όλοι εμείς, δηλαδή, καταστρέψαμε το πιο όμορφο διαμάντι του κόσμου.
Και πώς λέει στη Bίβλο ότι «δεν μπορείς να ταΐζεις τα γουρούνια με διαμάντια»;
Έτσι ακριβώς...

Υ.Γ.: 1. Η πολυδιαφημισμένη «Nέα Tάξη Πραγμάτων», είναι ένας σύγχρονος όρος που μεταχειρίστηκε, στις αρχές τις δεκαετίας του '90, ο Tζορτζ Mπους, ο πατήρ, ήταν ένας τρόπος για να καλύψει την ιμπεριαλιστική τάξη πραγμάτων και να δικαιολογήσει την πρώτη εισβολή στον Κόλπο. Ήμουν σε μια εφημερίδα τότε, σαν τώρα θυμάμαι το τέλεξ(!) που ανακοίνωνε την αρχή του πολέμου. Έτσι, για να μην ξεχνάω κι εγώ…

Υ.Γ.: 2. Τη φωτο, μου την έδωσε μια καλή μου φίλη, η Angie. Αντζούλα, ευχαριστώ, ρε!

Υ.Γ.: 3. Για να δείτε τι γράφει η φωτό, κάντε ένα κλικ πάνω της...

237 λόγοι που κάνουμε σεξ

Το ότι δεν κάνουν όλοι οι άνθρωποι σεξ για τον ίδιο λόγο το γνωρίζαμε. Αυτό που δεν γνωρίζαμε όμως είναι ότι υπάρχουν 237 διαφορετικοί λόγοι για να κάνει κανείς σεξ.

Το ότι δε, υπάρχουν άνθρωποι που θεωρούν ότι έτσι επικοινωνούν με το Θεό, ούτε καν το φανταζόμασταν!

Τεξανοί ψυχολόγοι διεξήγαγαν τη μεγαλύτερη μέχρι σήμερα έρευνα για τα κίνητρα των ανθρώπων αναφορικά με το σεξ, και κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι οι λόγοι δεν είναι όσο προφανείς νομίζαμε.
Σύμφωνα με την έρευνα λοιπόν, η οποία δημοσιεύτηκε της Κυριακή (15/7), αν και η αγάπη και η φυσική έλξη παραμένουν μεταξύ των βασικών λόγων που άνδρες και γυναίκες κάνουν σεξ, δεν είναι οι μόνοι. Για άλλους βασικό κίνητρο αποτελεί μια προαγωγή, άλλοι το κάνουν κυρίως για εκδίκηση, μερικοί το κάνουν απλά για να αυξήσουν τον αριθμό των ερωτικών συντρόφων τους, ενώ κάποιοι άλλοι το κάνουν καθαρά για να «διώξουν» την ένταση της ημέρας.

Για αρκετούς από τους συνολικά 2.000 άνδρες και γυναίκες ηλικίας μεταξύ 17-52 ετών, δημοφιλείς λόγοι αποτελούν η καύση θερμίδων, η βαρεμάρα, ενώ κάποιοι λίγοι δήλωσαν ότι κάνουν σεξ για να ζεσταθούν(!) και για να νιώσουν πιο κοντά στο Θεό. Μαζί με την έλξη, την ηδονή και την αγάπη, στις πρώτες θέσεις βρίσκονται και κίνητρα όπως οι υλικές απολαβές ή η περιέργεια. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η απάντηση αρκετών ότι ήλπιζαν να καταλάβουν «γιατί γίνεται τόσος ντόρος γύρω από τη σεξουαλική πράξη».

Οι δέκα πιο παράξενοι λόγοι

1. Θέλω να ζεσταθώ (πολύ κρύο δεν κάνει εδώ μέσα; Μήπως βγάζαμε τα ρούχα μας;)
2. Θέλω να νιώσω πιο κοντά στο Θεό (Αχ, ναι, Θεέ μου!...)
3. Βαριόμουν/ Δεν είχα κάτι καλύτερο να κάνω (Μήπως το κάναμε, να περάσει και λίγο η ώρα;)
4. Με βοηθάει να συγκεντρώνομαι καλύτερα στη δουλειά μου (καλά «φάγαμε», ας κοιτάξουμε τους ισολογισμούς τώρα)
5. Είναι η καλύτερη άσκηση (γιατί ξέρεις πάντα πώς λύνεται αυτή η άσκηση. Απλά μαθηματικά!)
6. Ο/Η παρτενέρ χόρευε καλά, άρα θα έκανε και καλό σεξ (αν φτιάχνεσαι με την καραγκούνα, τι να πω!)
7. Θέλω να βρω καλύτερη δουλειά (καλός ο αυνανισμός, αλλά με το σεξ γνωρίζεις κόσμο)
8. Θέλω να κάνω τους άλλους να νιώθουν καλά (βασικά, είμαι καλός άνθρωπος και κάνω ψυχικά και φιλοθέες)
9. Ήθελα να καταστρέψω μια σχέση (αυτό είναι που λέει «θα σου κλείσω το σπίτι, αν κοιμηθείς μαζί μου»)
10. Με βοηθάει να κοιμάμαι (και προκειμένου να έχω αϋπνίες, τι να κάνω;)

Πηγή: Independent

Εκεί, ψηλά, στον Υμηττό…

Φαντάζομαι τα μάθατε, συνολικά σε όλη τη χώρα, έως τώρα, σήμερα, είχαμε 38 φωτιές.
Επίσης, όσοι ζείτε στην Αθήνα τα είδατε με τα μάτια σας, η μυρωδιά του καμένου μπήκε και πάλι στα πνευμόνια σας.

Μεγάλη πυρκαγιά ξέσπασε το απόγευμα της Δευτέρας στον Υμηττό, στη θέση Κουταλά, και πάνω απ’ τις περιοχές της Καισαριανής και του Καρέα κάηκαν περίπου 2.000 στρέμματα. Οι φλόγες πέρασαν και στην κάτω πλευρά της Λεωφόρου Κατεχάκη κι απείλησαν σπίτια στον Καρέα και το Βύρωνα, στα οποία η φωτιά έφτασε σε απόσταση μικρότερη των 100 μέτρων. Στην άνιση μάχη έπεσαν – μαζί με τους πυροσβέστες που κάνουν ό,τι μπορούν - και οι κάτοικοι της περιοχής, προσπαθώντας να απωθήσουν τη φωτιά στη Λεωφόρο Καρέα με… κλαδιά και μάνικες. Ευτυχώς, αν μπορεί να υπάρχει «ευτυχώς», η φωτιά τέθηκε, τελικά, υπό έλεγχο.

Δεν χρειάζεται να πεις πολλά όταν ξέρεις ότι το μέτωπο της φωτιάς είχε φτάσει σε μήκος τα δύο χιλιόμετρα και, μάλιστα, με πολλές εστίες. Δεν χρειάζεται να πεις τίποτε για την απραξία του κρατικού μηχανισμού, είναι καραμέλα που δεν λιώνει ποτέ.
Και το έργο ίδιο είναι, το έχουμε δει ξανά στο ίδιο μέρος, το 1998, το 2000 και το 2001. Και τις τρεις, προαναφερθείσες φορές, βίωσα από κοντά την απόλυτη συνέπεια της καταστροφής.
Όλο αυτό με τις φωτιές εκεί πάνω το έζησα ως πρωταγωνιστής και θεατής συνάμα, του ίδιου έργου που βλάπτει τον ψυχισμό και την υγεία μας.
Ο Υμηττός, εν γένει, και όχι μόνο στις περιοχές που κάηκε, είναι κι αυτός ένας πνεύμονας, ο τελευταίος. Ένας τόπος για ατελείωτες βόλτες, το απόλυτο κοντράστ με την γκρίζα πόλη που απλώνεται στα πόδια μας. Από τη μία ρουφάς οξυγόνο, από την άλλη βλέπεις την Αθήνα και τον Πειραιά, όπως είναι ρυμοτομημένα.
Εκεί, στον Υμηττό, στην κορυφή του, έχω περάσει πολλές ώρες από τη ζωή μου. Χρόνια. Το πάρκο κεραιών με ξέρει πολύ καλά, εκεί, στον «Τρελό», έχω κάψει την πλάτη μου από τον ήλιο και, αντίστοιχα, έχω πουντιάσει για να ανέβουν κεραίες ραδιοσταθμών που έστηνα από την αρχή.
Σ’ αυτό το «πάρκο» κεραιών που, αν με ρωτάτε, δεν έπρεπε να είναι εκεί. Κάποιοι, πριν από χρόνια, αποφάσισαν ότι έπρεπε να φύγει από εκεί, όχι για την υγεία των κατοίκων της πόλης λόγω της ραδιενέργειας (που μπορεί να θέτει σε λειτουργία τον κλιματισμό αυτοκινήτων και να ανοιγοκλείνει ηλεκτρομαγνητικές κλειδαριές), αλλά γιατί «ενοχλούσε το νέο αεροδρόμιο και τις επικοινωνίες του» και έπρεπε να κλείσουν κάποιοι σταθμοί και να μείνουμε άνεργοι χιλιάδες άνθρωποι. Για να ανοίξουν και πάλι οι φιμωμένοι σταθμοί, έπειτα από χρόνια, λες και δεν «ενοχλούσαν» πια, ή αυτοί που έμειναν να εκπέμπουν, δεν ενοχλούσαν.

Σε ποιους τα πουλάτε, ρε;

Οι πυροσβέστες δεν με αφήνουν να πλησιάσω, έχουν αποκλείσει την περιοχή. Κατεβαίνω από το αυτοκίνητο και προσπαθώ να φανταστώ τη σκηνή. Πόσοι να ήταν άραγε; Πρέπει να κατέβηκαν από τα αυτοκίνητά τους, να προχώρησαν στο δάσος και μετά να άναψαν τις φωτιές ταυτόχρονα. Kαι μετά, γρήγορα και «παστρικά», μπήκαν στα αυτοκίνητά τους και έφυγαν. Άλλοι μπορεί να πήγαν μακριά, άλλοι μπορεί να έμειναν κοντά. Eίναι «δημιουργικό» να παρακολουθείς το έγκλημα που έχεις κάνει παριστάνοντας τον άσχετο. Tώρα, όμως, μετά από τόσες ώρες, οι περισσότεροι πρέπει να είναι πια στα σπίτια τους με τις οικογένειές τους - αν έχουν - και να βλέπουν τι έκαναν από την τηλεόραση. Kάποιοι μπορεί να είχαν μαλώσει και τα παιδιά τους, επειδή ίσως είχαν κάνει κάποια αταξία. Ο Τερζόπουλος, παλιότερα, το είχε πει όπως έπρεπε: «Oι εγκληματίες και τα καθάρματα είναι κατά τ’ άλλα κανονικοί άνθρωποι. Πηγαίνουν στις δουλειές τους, παντρεύονται, κάνουν παιδιά, μπορεί να είναι γενικά καλοί άνθρωποι, μπορεί και να έπεφταν στη φωτιά για να σώσουν κάποιον. Aπλώς έχουν βάλει και το έγκλημα στο ρεπερτόριό τους, κι αυτό αποτελεί μια μεγάλη κρυφή δύναμη. Α, ρε, Άρη…
Γίνεται άλλος ο άνθρωπος που μπορεί να περάσει τη γραμμή και να φτάσει στο έγκλημα. Kαι κάθε άνθρωπος που περνάει ένα φανάρι με κόκκινο, θα μπορούσε να περάσει τη γραμμή. Kαι κάθε πόλη είναι μια Aμαρτωλή Πόλη. Kαι κάθε Aμαρτωλή Πόλη είναι γεμάτη αγγέλους και καθάρματα, για να βρίσκεται πάντα σε εξέλιξη το Mεγάλο Παιχνίδι. Tο πρωί όλα φαίνονται «κανονικά», αλλά το βράδυ, όταν τα φώτα πέφτουν, όλα γίνονται ασπρόμαυρα. Κι έτσι, κάποιες μαύρες ψυχές, τα καθάρματα, κρύβονται πιο εύκολα στο σκοτάδι. Ή, τουλάχιστον, έτσι νομίζουν"...

By plane…

Mε το αεροπλάνο, ο χρόνος είναι πολύτιμος. Τον κερδίζεις στα σημεία. Φτάνεις όταν πρέπει, ροκανίζεις τα δευτερόλεπτα. Mπροστά, σαν σε οθόνη, το αεροδρόμιο φωτισμένο, ο πύργος ελέγχου κόκκινος. Ένα αεροπλάνο σε προσγείωση. Φωτεινές τροχιές στον ουρανό χωρίς ήχο. Όταν το αεροπλάνο προσγειώνεται μέσα στη νύχτα και απότομα ο ουρανός φωτίζεται, ο ορίζοντας μοιάζει πολύ κοντινός, σαν μια γαλάζια λίμνη γύρω σου ο ουρανός και συ στη μέση, ένα σημαδάκι στον ουρανό.

Έφτασε…
Στην αίθουσα υποδοχής το μάτι του σκανάρει το χώρο, μπορεί να περνάει από τον αμφιβληστροειδή του δεκάδες ανθρώπους. Το βλέμμα του σταματά πάνω της. Είναι εκεί, τον περιμένει. Η σιλουέτα της δεν θα μπορούσε να κάνει κάποιο άλλο, καλύτερο γκελ στο θυμικό του, η ματιά του θα την έβρισκε μέσα σε εκατομμύρια ανθρώπους. Πλησιάζουν, τα κορμιά τους ενώνονται, τα χείλια τους γίνονται ένα, οι αγκαλιές τους είναι σφιχτές. Μένουν εκεί και ο χρόνος παγώνει, κανείς δεν μπορεί να υπολογίσει πόσα λεπτά περνούν, δεν χρειάζεται κιόλας, οι ψυχές τους τα λένε όλα. «Μου έλειψες», ακούγεται απ’ τα στόματά τους, σαν μια ερωτευμένη χορωδία που τραγουδά ταυτόχρονα. Μπαίνουν στο ταξί, τα χέρια του τη χαϊδεύουν παντού, δεν την αφήνει να πει τον προορισμό τους, η ανάσα της έχει γίνει βαριά, η φωνή της βραχνή. Τη φιλάει, δεν μπορεί να την αφήσει απ’ το στόμα του, κι εκείνη το ίδιο, βλέμματα, αγγίγματα, δάχτυλα, χαμόγελα, πόσα μπορεί να χωρέσει μια καμπίνα ταξί;

Φτάνουν στο ξενοδοχείο, παίρνουν την κάρτα, μπαίνουν στο ασανσέρ, βαλίτσες, τσάντες, όλα στο πάτωμα, την κολλάει πάνω του για να την αισθανθεί, να τον αισθανθεί κι εκείνη. Τη φιλάει στο λαιμό, τα χέρια του μπαίνουν κάτω απ’ τη φούστα, το στοίχημα για το αν φοράει εσώρουχο το κέρδισε, τη χαϊδεύει, τον πόθο τους διακόπτει το «γκλιν» του ασανσέρ, έφτασαν στον όροφο που είναι το δωμάτιό τους. Βγαίνουν στο διάδρομο και φιλιούνται, οι αποσκευές πέφτουν συνέχεια, η γλώσσα του είναι στο στόμα της συνέχεια, τα βογκητά τους ακούγονται σαν ανάσες λύκου λίγο πριν επιτεθεί στο θήραμά του.
Μπαίνουν στο δωμάτιο, η πόρτα κλείνει, πίσω της μένουν τα πάντα, τίποτε δεν μετρά τώρα, τίποτε δεν μπορεί να τους αγγίξει. Σηκώνει το φόρεμά της, δεν υπάρχει τίποτε άλλο, μόνο αυτό που νιώθουν. Αυτό θέλουν και οι δύο αυτή τη στιγμή, είναι ο ένας για τον άλλον…

Ανακοινώνεις, «attention, please…», επιβιβάζεται, κάθεται, φοράει τη ζώνη του, αρχίζει το ατέλειωτο ταξίδι προς τον κόσμο της ζωής του, που είχε πριν απ’ αυτό το ταξίδι. Και όχι με αεροπλάνο. Αλλά με ένα ζευγάρι μάτια σούπερ νόβα…
Μέχρι την επόμενη φορά που θα βρεθούν ξανά…

Στη ζωή, σε κάποιες περιπτώσεις ανθρώπων, υπάρχουν υποθέσεις που δεν έχουν κλείσει. Κάποιοι θα πουν ότι «μόνο τα φαντάσματα γυρνάνε για καιρό, δίχως προορισμό». Υπάρχουν, όμως και οι «άγγελοι» που θα περιπλανηθούν για πολύ καιρό, αλλά κάπου θα βρουν ηρεμία. Για να δώσουν την ψυχή τους, γιατί – αν και δόθηκε η ευκαιρία – δεν την έδωσαν πουθενά και τη φύλαξαν σαν κρυμμένο μυστικό.
Κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά ποια είναι η αλήθεια μεταξύ φαντασμάτων και αγγέλων.
Το σίγουρο είναι ότι υπάρχουν ιστορίες που δεν έχουν κλείσει στο παρελθόν και σαν κατάρες γυρνάνε. Ή σαν ευλογίες...

Απόγευμα Παρασκευής και 13 Ιουλίου

Οδηγώ το νέο Mitsubishi Outlander, η ηλιοροφή του είναι ανοιχτή, είμαι στην άνοδο της Εθνικής, μαζί με όλους όσοι μας έλεγαν όλο το πρωί - με κασέτα - «φεύγω, καλά να περάσεις, θα γυρίσω τότε, εσύ θα φύγεις;» και όλα αυτά τα σχετικά, στα οποία οι απαντήσεις σου είναι κι αυτές κασέτα.
H Εθνική έχει πήξει, χιλιάδες (κακο)φορτωμένα αυτοκίνητα χωρίς ορατότητα, τη διασχίζουν με μηδενική ταχύτητα, πού το πας το στρώμα, ρε μεγάλε, πώς θα το κρατήσει η καημένη η γυναίκα σου στα πολλά χιλιόμετρα;
Αν και ξέρω ότι πρέπει να τσαντιστώ με αυτό, το αφήνω και αποστρέφω το βλέμμα μου, γελάω, «καλό ταξίδι» να έχουν σκέφτομαι, άλλη φορά θα είχα ανοίξει το παράθυρο και θα του είχα πει κάτι, όχι για να του την πω, αλλά για να καταλάβει.

Το αφήνω, όμως, αφήνω τις μονομαχίες western στους δρόμους, κλείνω και το ραδιόφωνο, δεν μπορώ να τους ακούω να τσακώνονται για το ποιος φταίει για τα καμένα δάση, το κεφάλι τους και το μυαλό τους φταίει που είναι «καμένο», ανάβω τσιγάρο.
Το καλοκαίρι το νιώθω σήμερα πολύ έντονα, το νιώθω να κολλάει πάνω στο δέρμα μου, δεν είμαι στην Εθνική, στο Μεξικό είμαι, εκεί θέλω να είμαι τώρα, ακούω τους κάκτους καθώς ο αέρας σφυρίζει γύρω τους στη Renault, σχεδόν βλέπω την άμμο να σηκώνεται και να σκεπάζει την Kηφισιά, καβαλάρηδες κατεβαίνουν προς Πειραιά για να φτάσουν νύχτα στην παραλιακή, εκεί που τελειώνει η έρημος και αρχίζει το νερό.
Γελάω μόνος μου, ένας δίπλα μου μοιάζει με το Ζαπάτα, η γυναίκα του σαν τον Σάντσο Πάντσο - Πάντσο Βίλα. Λάθος; Ο Σάντσο Πάντσα; Ή ο Φερνάντο Σάντσο;

Υστερικά γέλια.

Δίπλα μου καστανή, με ανοιχτές κόκκινες ανταύγειες, με ανοιχτό Wrangler, σα Μεξικάνα με πρόσμιξη Κάθριν Ζέτα Τζόουνς, με ρωτάει για αυτό που οδηγώ. Είναι κάτι παραπάνω από προφανές ότι αν ήθελε να σκαρφαλώσει κάπου, σίγουρα δεν θα ήταν με το αυτοκίνητο σε κάποια πλαγιά, αλλά πάνω μου.
Χαμογελάει, προσπαθεί να ανασύρει από το μυαλό της όλες τις γνώσεις περί αυτοκινήτων, να κρατήσει καθυστερήσεις, να μου μιλήσει λίγο παραπάνω.
Χαιρετάω ευγενικά, πατάω γκάζι και αλλάζω λωρίδα.

Η ζωή το καλοκαίρι αρχίζει μόλις βραδιάζει, εκεί, στο σούρουπο. H μουσική σκεπάζει το θόρυβο, έχω βάλει να ακούσω Red, το μισοσκόταδο κρύβει ό,τι δεν θέλουμε να δούμε, η ζέστη και η υγρασία λες και αυξάνουν τη διαθεσιμότητα. Mου αρέσει (και) αυτό το καλοκαίρι. Mετά από χρόνια, οι νύχτες του φαίνονται να επιστρέφουν σ’ αυτούς που ανήκουν. Σε μας…
Tο νιώθω σωστά; Γελάω και πάλι. Δεν έχει σημασία, σημασία έχει ότι το νιώθω.
Νιώθω ανάμεσα σε όλους αυτούς που φεύγουν. Και σκέφτομαι, πόσες καρδιές έμειναν εδώ κάτω, πόσες καρδιές έφυγαν με κάποιες άλλες καρδιές, πόσες καρδιές βρίσκονται χιλιόμετρα μακριά, με τη σκέψη μιας συνάντησης;
Καθώς από το ραδιόφωνο ακούω Calexico, ησυχάζω. Pοκ της ερήμου, της σκληρής αθηναϊκής ερήμου για το υπόλοιπο βράδυ, μέχρι να φτάσουμε στο Pίο Γκράντε, καληνύχτα.

Αλλάζει λωρίδες σαν τρελή στην Αττική Οδό, το Wrangler βρυχάται, έρχεται πάλι δίπλα μου, μου κάνει νόημα να την ακολουθήσω…

5 λεπτά…

(βασικά, σόρι για το «σεντόνι». Οι ιστορίες της ζωής μας, όμως, δεν εξαντλούνται σε δυο γραμμές)

Ο φίλος μας ο Γιάννης, την ήθελε πολύ. Πολύ, όμως. Έλιωνε κάθε φορά που την έβλεπε. Και εκείνη, η Ευαγγελία, το ίδιο. Έβγαινε για λίγο στο μπαλκόνι της, στον πρώτο όροφο έμενε, τον χαιρετούσε, του έλεγε «σ’ αγαπώ» με τα ζουμερά χειλάκια της, αλλά έμπαινε πολύ γρήγορα μέσα, για να μην την πάρει χαμπάρι ο μπαμπάς που ήτο αυστηρός! Τότε ήταν και δεκαετία του ’80, υπήρχε – όσο να πεις – μια αυστηρότητα...
Και ο Γιάννης έλιωνε, αλλά κι εμείς μαζί του, δηλαδή ο Ηλίας κι εγώ, κολλητός μας ήταν.
- Ρε παιδιά, πρέπει να τη δω, έστω, για λίγο, μας ξεφούρνισε μια μέρα.
«Δηλαδή, πόσο λίγο;», είπαμε ο Ηλίας και εγώ με την αφέλεια του δεκαεπτάχρονου ζωγραφισμένη στα μάτια μας κι ενώ η αθωότητα, απλώς, δεν υπήρχε.
- Για 5 λεπτά. Πολλά ζητάω;

Τα πέντε λεπτά, όπως έμαθα αργότερα στη ζωή μου, μπορούν να κρίνουν πολλά. Τι πολλά, εκατοντάδες πράγματα. Χιλιάδες αλληλοεξαρτώμενα πράγματα και συνθήκες. Να καθορίσουν ή να… καθαρίσουν ζωές, να τις σημαδέψουν, να τις ποδηγετήσουν κι αυτά τα πέντε λεπτά να μείνουν χαραγμένα χνάρια στο μυαλό, για μια ζωή.

Δεν θέλαμε πολύ για να βάλουμε τα μυαλά μας να δουλέψουν, να οργανώσουν, να σκηνοθετήσουν, για να ξεπεράσουν το σκόπελο και το τείχος που είχε υψώσει ο μπαμπάς. (Αν με ακούγατε να προφέρω τη λέξη «μπαμπάς», θα το έκανα με πολύ έντονο το «μπ»!...)
Το σχέδιο ήταν ένα και μοναδικό: Να την απαγάγουμε, ναι, να την απαγάγουμε – με τη θέλησή της – για πέντε λεπτά.
Όλα οργανώθηκαν στην εντέλεια. Το μήνυμα για το όλο σκηνικό της το έδωσε ο Γιάννης στο σχολείο, κανονίστηκε ώρα, μέρα, τρόπος διαφυγής, κάλυψη-απόκρυψη, όλα. Εγώ θα έπαιρνα το αυτοκίνητο του πατέρα μου, κρυφά, βέβαια, ενώνοντας τα καλώδια της μίζας και βγάζοντας τις πινακίδες, ο Ηλίας θα έφερνε μια ψηλή σκάλα κι ο Γιάννης θα έκανε το μεγάλο σάλτο-ρεσάλτο.

Επίσης τότε, έμαθα ότι μπορεί να τα υπολογίζεις όλα, αλλά ποτέ μην ξεχνάς τον αστάθμητο παράγοντα…

Εκείνο το βράδυ στα Βριλήσσια έβρεχε πολύ, φυσούσε πολύ και έκανε και πολύ κρύο. Τα δέντρα λύγιζαν από το βάρος των καιρικών φαινομένων, έτσι, για να δέσει το θρίλερ. Φτάσαμε στην ώρα μας, φορούσαμε μαύρα ρούχα και σκούφους στο κεφάλι, καπνίσαμε τσιγάρο από ένα πακέτο που είχαμε πάρει ρεφενέ, και μόλις σήμανε η ώρα ήμασταν έξω απ’ το σπίτι της, κάτω από το μπαλκόνι της. Εγώ στη θέση του οδηγού, ο Ηλίας έστησε τη σκάλα και την κρατούσε και ο Γιάννης άρχισε να ανεβαίνει τη σκάλα, με πόδια τρεμάμενα από την αγωνία του για το εγχείρημα κι από τη λαχτάρα του να τη δει.

Λίγο πριν φτάσει στο ύψος του μπαλκονιού, ακούσαμε τη φωνή που είναι ακόμη χαραγμένη στο μυαλό μας και δεν θα την ξεχάσουμε ποτέ. Τη φωνή του αστάθμητου παράγοντα: «Πούστηδες, κωλοκλέφτες, θα πεθάνετε».
Ήταν ο μπαμπάς της Ευαγγελίας που την επόμενη μέρα μάθαμε ότι ήταν μπάτσος. (Και πολλά χρόνια αργότερα μάθαμε την έκφραση «δεν ήξερες, δε ρώταγες;»).
Μας είχε δει, που ήμασταν από κάτω, πήρε στα χέρια του έναν άλλο αστάθμητο παράγοντα, το υπηρεσιακό του περίστροφο, και, κραδαίνοντάς το, βγήκε στη βεράντα με την κραυγή «εππππππππππππππ», ρίχνοντας, για καλή μας τύχη, στον αέρα, πέντε πιστολιές. Όσα και τα λεπτά που είχαμε ορίσει, ως το χρόνο του κρυφού ραντεβού.
Ο Γιάννης πήδηξε από εκεί πάνω και ευτυχώς προσγειώθηκε στο γκαζόν του κήπου χωρίς να σπάσει τίποτε, ο Ηλίας έφυγε τρέχοντας σαν τον Κεντέρη παρά τα πολλά κιλά του κι εγώ εξαφανίστηκα σπινάροντας, αφήνοντας τα μισά λάστιχα στη βρεγμένη άσφαλτο.
Αυτό, με λίγα λόγια, ήταν μια απαγωγή… εις άτοπον!

Με τον Γιάννη, χρόνια αργότερα, σταματήσαμε να κάνουμε παρέα, τον Ηλία τον πάντρεψα (τον κρέμασα!) πέρυσι. Εμένα, μάλλον, από τότε μου έχει μείνει να τρέχω με τ’ αυτοκίνητα.
Κι όλα αυτά, για πέντε λεπτά της ώρας. Που σημάδεψαν τη ζωή μας, προτού μας σημαδέψει ο τύπος με το περίστροφο.

Πόσες φορές, η ζωή σας, έχει σημαδευτεί από κάποια λεπτά της ώρας;

Ταξίδι είναι...

…πρώτα απ’ όλα μια ψυχική διάθεση κι αυτή σε κυριεύει πάντα κι απόλυτα όταν οι μέρες μεγαλώνουν κι εκείνη συνεχίζει να είναι πάντα όμορφη κι ερωτική. Κι ας της τρως το μακιγιάζ και νιώθει άσχημη!…

…οι ματιές που γίνονται πιο ήρεμες και έντονες όταν κοιτάς το πρόσωπο που αγαπάς να λατρεύεις, μέσα στα μάτια, για να χάνεσαι.

…όλα αυτά που σκέφτεσαι να κάνεις στη ζωή σου και τα σχεδιάζεις προσεκτικά στο μυαλό σου

…ένα πλάγιασμα με τη μηχανή ("φέτες" λέγεται), μέχρι να ακουμπήσει το γόνατο την άσφαλτο και να την ξύσει λίγο, σαν ένα χαιρετισμό αδρεναλίνης

…οι νύχτες που κυλάνε νωχελικά και, κάπου-κάπου, ακούγονται «σ’αγαπώ» μέσα σε βογκητά. Έτσι, για να σπάει η ραστώνη

…η διαδρομή της γλώσσας σου πάνω στο κορμί της…

…οι μουσικές που βελτιώνονται από μόνες τους, χωρίς το χειμωνιάτικο στατικό ηλεκτρισμό της ατμόσφαιρας, σπάζοντας τα στερεότυπα.

…οι προσπάθειες που κάνεις για να καλύψεις την απουσία του προσώπου που – ό,τι κι αν κάνεις – είναι πάντα στο μυαλό σου, στη σκέψη σου, στην καρδιά σου

…μια διαδρομή που θα κάνεις σε κλειστές στροφές, με όσα μπορεί να πάει το αυτοκίνητο, ακούγοντας τα λάστιχα να στριγκλίζουν. Κι ο αέρας από την ανοιχτή οροφή να σου παίρνει μακριά τις άσχημες σκέψεις. Κι εκείνη να είναι δίπλα σου, να σε κοιτάζει και να σου χαμογελάει από αγάπη

…ένα τσιγάρο που καπνίζεις μόνος, κάνοντας σκέψεις για το μέλλον, καθισμένος μπροστά στο ηλιοβασίλεμα και κοιτάς τον καπνό να χάνεται, με προορισμό το Σύμπαν.

…είναι το πάθος, η καύλα. Η περιπέτεια και η δοκιμασία της ζωής. Γιατί τότε βλέπεις πόσα μπορείς να κάνεις, πόσα αντέχεις.

…η σκόνη από καυτούς χωματόδρομους, μια υγρή αγκαλιά από κύματα σαν πρόσκαιρη επιβράβευση για έναν χειμώνα δύσκολο.

…η ζωή που είναι μια όμορφη περιπέτεια, ένα όμορφο παιχνίδι. Πόσο συσκοτίζουμε αυτό το ταξίδι, όταν οι επιμέρους «στόχοι» του παιχνιδιού μάς ξεγελάνε τόσο που νομίζουμε ότι είναι πιο σημαντικοί από το ίδιο το παιχνίδι. Ή το ίδιο το ταξίδι της ζωής.

(ξανά)…η ίδια η ζωή. Κάπου, μικρός, διάβασα ότι κάθε ταξίδι ξεκινάει με μια φυγή. Κι επειδή μάλλον - υποσυνείδητα - ήθελα και θέλω να ζήσω πολλές ζωές – κι ας ξέρω ότι δεν υπάρχουν - απ’ όσο θυμάμαι τον εαυτό μου πάντα έφευγα. Aπό σχολεία, από προσκόπους, από ομάδες, από παρέες. Κι αργότερα από ραδιόφωνα, από portals στο internet, εκδοτικούς οίκους, εφημερίδες και περιοδικά. Έφευγα κι απ’ αγάπες. Γιατί δεν είχα βρει αυτό που έψαχνα.
Και το ταξίδι της ζωής συνεχίζεται…

Τα πράγματα που πρέπει να κάνεις όσο ζεις

Άλλοι το λένε «τα πράγματα που πρέπει να έχεις κάνει προτού πεθάνεις».
Μπρρρρ! Μακριά από μας…
Εδώ, όπως πάντα, το βλέπουμε και το προσεγγίζουμε πάντα αλλιώς.

Είναι τόσα πολλά πράγματα που θέλουμε να κάνουμε και όχι με τη σκέψη ότι θα πεθάνουμε και «πρέπει» να τα κάνουμε. Αλλά για επιθυμία, με λαχτάρα για την ίδια τη ζωή... Κάν’ τα, λοιπόν, όποτε θέλεις, όσο θέλεις, αν θέλεις. Αν δεν τα κάνεις, δεν σημαίνει τίποτε: δεν είσαι αποτυχημένος. Δεν τρέχει τίποτε αν δεν έχεις κάνει μπάντζι τζάμπινγκ. Τη διαφορά θα την καταλάβαινες εάν έκανες! (Και δεν είχες πεθάνει απ' το φόβο σου!)

Χωρίς αξιολογική σειρά

Να ερωτευτείς, να αγαπήσεις, να χωρίσεις, να γίνεις χώμα, να πιάσεις πάτο. Να ερωτευτείς, να αγαπήσεις, να χωρίσεις, να γίνεις χώμα, να πιάσεις πάτο. Να ερωτευτείς, να αγαπήσεις, να χωρίσεις, να γίνεις χώμα, να πιάσεις πάτο…

Να πας μαζί της ένα ταξίδι που πάντα ήθελε. Γιατί τη γουστάρεις πολύ και θέλεις να είναι ευτυχισμένη.

Μάθε να πιλοτάρεις αεροπλάνο. Και να είναι δίπλα σου...

Η οδήγηση μιας Ferrari είναι σίγουρα μέσα στον... κατάλογο, μαζί με την οδήγηση ενός μονοθεσίου F1, όπως και το κατέβασμα του Tour de France με 80km/h πάνω στη σέλα αγωνιστικού ποδηλάτου. Α! Και το κολύμπι παρέα με καρχαρίες στο Great Barrier Reef. (Αλλά να είσαι μέσα σε κλουβί!)

Nα φύγεις για ένα ταξίδι περιπέτειας. Όπου θες.

Να πας στην Κούβα

Να παρακολουθήσεις μια απονομή Όσκαρ, για να έχεις να λες…

Να δεις μια συναυλία της Μαντόνα. Εμπειρία!

Να βουτήξεις στην Ταϊτή, να εξερευνήσεις το τροπικό δάσος στο Μπελίζ, να κάνεις έλκηθρο με σκύλους στα χιονισμένα τοπία της Σουηδίας, ή να διασχίσεις το Νείλο σε μία αιγυπτιακή φελούκα.

Να κάνεις σεξ με κάποια διάσημη/διάσημο. Για να δεις ότι δεν υπάρχει διαφορά…

Να κάνεις κάτι για το περιβάλλον. Οτιδήποτε περνάει από το χέρι σου. Ξύπνα, εσένα αφορά…
Να διαβάσεις ένα βιβλίο ή ένα ποίημα και να κλάψεις

Nα κατέβεις σε μια διαδήλωση
(Έστω κι αν οι πιο μικρές συγκεντρώσεις, στο μέλλον, θα αποτελούν «επαναστάσεις» και θα πατάσσονται σε χρόνο μηδέν από τους Παγκόσμιους Mπάτσους)

Να έχεις πάρει το πτυχίο και να μη μείνεις αιώνιος φοιτητής. (Αυτό ήταν πρόκα)

Να έχει δει τελικούς μπάσκετ στο NBA και τον αντίστοιχο τελικό στο Τσάμπιονς

Να έχεις κάνει τεστ για AIDS. Μη φρικάρεις. Καν’ το…

Να κάνεις σχέδια για το μέλλον σας

Να κάνεις σεξ μαζί της, σα να είναι η τελευταία φορά

Δεν έχει σημασία πόσα από τα παραπάνω έχω κάνει, αυτό έχει σημασία μόνο για μένα.
Εσείς, τι θέλετε να κάνετε;

1 εικόνα = 1.000 λέξεις. 6 εικόνες = πόσες λέξεις;

Μου τις έστειλε φίλος, δεν ξέρω ποιος τις έφτιαξε, αλλά τις μοιράζομαι μαζί σας.

Αλλεργία

Όπως γράφει το εξαιρετικό site sansimera.gr, του φίλου μου του Παναγιώτη, σήμερα είναι η Παγκόσμια Ημέρα Αλλεργίας που γιορτάστηκε για πρώτη φορά, σαν σήμερα, στις 8 Ιουλίου του 2005, με απόφαση του Παγκόσμιου Οργανισμού Αλλεργιολογίας. Αυτό έγινε σε μια προσπάθεια ευαισθητοποίησης του κόσμου για τις συνέπειες των αλλεργιών στην ανθρώπινη υγεία, που δεν είναι αμελητέες. Για παράδειγμα, το 22% του παγκόσμιου πληθυσμού πάσχει από κάποιο είδος αλλεργίας. Οι αλλεργίες προκαλούν το θάνατο 180.000 ανθρώπων, κάθε χρόνο, παγκοσμίως.

Πολλές φορές - χαριτολογώντας λίγο «μαύρα», ίσως - χρησιμοποιούμε τη λέξη «αλλεργία» για να εκφράσουμε τη δυσφορία μας για κάτι. Ελάτε να ξορκίσουμε μαζί αυτή τη λέξη…

Με πιάνει «αλλεργία» μ’ αυτούς που μου στερούν το οξυγόνο και που βιάζουν τη γη που πατάω και ζω. Γιατί σε λίγο θα μου στερήσουν τη ζωή. Θα με πιάσει «αλλεργία» εάν γίνουν επεισόδια στο Σύνταγμα απόψε…

Έχω «αλλεργία» στην κίνηση και στο μποτιλιάρισμα και με πιάνει «αλλεργία» μ’ αυτούς που νομίζουν ότι είναι οδηγάρες

Με πιάνει «αλλεργία» μ’ αυτούς που ενθουσιάζονται πολύ γρήγορα και μετά απογοητεύονται, απογοητεύοντας και τους άλλους που είναι ακόμη ενθουσιασμένοι

Με πιάνει «αλλεργία» στα μεγάλα λόγια που δεν συνοδεύονται από μεγάλες πράξεις

Έχω «αλλεργία» στις υπεκφυγές και στην αναβλητικότητα

Με πιάνει «αλλεργία» στις γενικεύσεις, στις αοριστολογίες και στο ισοπεδωτικό «τσουβάλιασμα» των πάντων

Με πιάνει «αλλεργία» όταν κάποιοι θεωρούν ότι δεν έχω καταλάβει και ότι με έχουν κοροϊδέψει ή παραπλανήσει, επειδή κάνω το χαζό με τεράστια εισπρακτική επιτυχία. Άρα…

…έχω «αλλεργία» στο δήθεν, στα άνευ λόγου ψέματα και στη μισή αλήθεια

Με πιάνει «αλλεργία» όταν απλώνω το χέρι να βοηθήσω και δεν το πιάνουν

Με πιάνει «αλλεργία» με αυτούς που αγνοούν τα θέλω μου, με πιάνει «αλλεργία» να περιμένω να μου δώσουν συναίσθημα με το σταγονόμετρο

Και να σκεφτείτε ότι κανονική αλλεργία έχω μόνο στον ανανά!

Εσείς, πού έχετε «αλλεργία»;

Ηρεμία

Αυτό το διάστημα είμαι ασυνήθιστα ήρεμος και σταθερός. Από ψυχολογική άποψη, θα έλεγε κανείς ότι έχω αρχίσει να πλησιάζω το προσωπικό μου ζεν. Ή, μήπως, είναι το «ζην»; Τι σημασία έχει, μάλλον το ίδιο σημαίνουν και τα δυο, τα ταυτίζω στο μυαλό μου. Για να επιτύχω το ευ ζην. Για να έχω στη ζωή μου τα πάντα.

Σταματάω όταν η βελόνα δείχνει 260, ανασαίνω ακόμα βαριά καθώς η αδρεναλίνη κυλάει στις φλέβες μου ως το απόλυτο διεγερτικό, καθώς φρενάρω στη στροφή προς ΚΑΤ, σχεδόν κυλάω πια, ήρεμος, ο αέρας με χτυπάει στο πρόσωπο, είναι ζεστός και υγρός. Είμαστε στην καρδιά του καλοκαιριού, οι «γκρίζες» μέρες έχουν τελειώσει προ πολλού, αυτό το βράδυ είναι όλα ήρεμα, αυτήν ακριβώς τη στιγμή. Βάζω έκτη και πατάω το γκάζι…
Στα ηχεία ακούγεται το Enjoy the silence από Depeche
All I ever wanted
All I ever needed
Is here in my arms
Κι αυτό με ηρεμεί κι άλλο. Έχω τη ζωή στα χέρια μου.

Ξαπλώνω στον καναπέ μόνος και ηρεμώ.

Είμαι τελείως ήρεμος αλλά συγχρόνως και σε απόλυτη εγρήγορση

Ηρεμώ όταν μοιράζομαι τις σκέψεις μου. Όταν βγάζω από μέσα μου αυτά που θέλω να πω. Είναι η δική μου βαλβίδα ανακούφισης

Μου αρέσει η ηρεμία της θάλασσας, είναι σαν εμένα. Τώρα είναι ήρεμη, σε λίγο μπορεί να έχει φουρτούνα. Αντέχεις;

Νιώθω ήρεμος και δραπετεύω. Με το μυαλό μου πάω στην Πράγα. Πάμε μαζί;

Δώσε μου ηρεμία και το ανταλλάσσω με μια ζωή. Fair deal…

Τι χρώμα έχει η ηρεμία;

Ζήλια…

Ένας κολλητός μου φίλος ισχυρίζεται ότι η ζήλια είναι κακό πράγμα. Και αναπτύσσει δικανικούς λόγους για να ισχυροποιήσει τη θέση αυτή, αλλά - μόλις ζηλέψει - αφήνει τους δικανικούς και πιάνει το δίκαννο!
(Πιθανώς, όπως του λέω συχνά, αυτό συμβαίνει επειδή έχει γεννηθεί στις Κάνες!)

Εντάξει, κακά τα ψέματα, κανείς δεν γεννιέται ζηλιάρης. Ή, μήπως, όχι;
Δεν ξέρω, ειλικρινά. Ο φίλος μου, για παράδειγμα, δεν ζήλευε ποτέ, μόλις, όμως, γνώρισε την Ελένη, άρχισε να ασκεί την τέχνη της ζήλιας.
Και, μάλιστα, με τεράστια επιτυχία. Αγαπημένες ατάκες;
«Άργησες πέντε λεπτά και δέκα δευτερόλεπτα. Πού ήσουν;».
«Γιατί δεν σήκωσες το τηλέφωνο; Μιλούσες στο σταθερό;».
«Τι σου είπε ο τάδε; Σε είδα, σου μιλούσε».

Γελάτε, φαντάζομαι, αλλά είτε τα έχετε κάνει, είτε σας τα έχουν κάνει.
Η ζήλια, βλέπετε, δίνει τη σπάνια ευκαιρία στον ερωτευμένο να γίνει ο ανατόμος της συμπεριφοράς του αγαπημένου του. Ως άλλος Σέρλοκ, συλλέγει με ιδιαίτερο ζήλο τα στοιχεία που θα τον οδηγήσουν στο «έγκλημα». Συνήθως, όμως, δεν έχει κάτι χειροπιαστό, γι’ αυτό φαντάζεται τα πάντα. Τα πάντα, όμως! Και τους πάντες!
Όλους όσοι αποτελούν τους πιθανούς και απίθανους μνηστήρες που είναι έτοιμοι να κουρσέψουν τις ηδονές του καλού/καλής του.

Αυτός που ζηλεύει, τυραννιέται με τη σκέψη της σαρκικής ή εγκεφαλικής προδοσίας και η παραμικρή ένδειξη απιστίας είναι ο σπινθήρας που θα προκαλέσει την έκρηξη.
Κάποιοι λένε ότι όποιος ζηλεύει δεν είναι σίγουρος για τον εαυτό του. Αυτό είναι μεγάλη βλακεία, όπως λέει ο φίλος μου, γιατί όποιος ζηλεύει είναι σίγουρος για τον εαυτό του, για τον άλλο δεν είναι σίγουρος!
Και, επίσης, υπάρχουν πολλοί που λένε ότι η ζήλια είναι απόδειξη ενδιαφέροντος και κτητικού έρωτα.

H αγάπη δεν έχει πόνο, δεν έχει αγωνία, δεν έχει ζήλια, δεν έχει ενοχές, δεν έχει τύψεις. Ή, τέλος πάντων, δεν πρέπει να έχει. Σωστά; Σωστά!
Ορκίζεστε, όμως, ότι μπορείτε να ελέγξετε τη ζήλια σας, όταν είσαστε ερωτευμένοι;
H ζήλια βιώνεται ξεχωριστά από τον έρωτα;
Ο Κιμούλης, παλιά, μου είχε πει: «Ζηλεύουμε ό,τι δεν έχουμε ολόκληρο»...
Μήπως κάπου μας αρέσει να μας ζηλεύουν;

θα πάψουν οι άνθρωποι ποτέ, να ζηλεύουν ερωτικά;

Καληζήλια. Εεεε, συγγνώμη. Καληνύχτα!

Τρέλα…

Οδηγώ και, για άλλη μια φορά, συνθέτω με κάθε λεπτομέρεια τις ιστορίες που άκουσα σήμερα, αυτά που έκανα σήμερα και δεν ήταν λίγα, ούτε οι διαδρομές που έκανα, μέσα στην τρέλα της κίνησης, ούτε τα κείμενα που επιμελήθηκα ή έγραψα, τα μπράτσα μου καίνε από τις πολλές επαναλήψεις, οι αρθρώσεις μου πονάνε, εγώ τις λέω «κλειδώσεις» γιατί άμα… κλειδώσεις την έκατσες τη βαρκούλα, το πρόγραμμα ήταν φουλ, τρέλα κι αυτό, οι κοιλιακοί μου βγάζουν φωτιές, αλλά δεν με νοιάζει. Είμαι καλά, γελάω.

Τα «ανοιχτά» αυτοκίνητα πάντα είναι σα βιτρίνα που σε εκθέτουν στους άλλους, όπως τα αλλαντικά στο ψυγείο του σούπερ μάρκετ, δεν είμαι σαλάμι αέρος, καλή μου, μη με κοιτάς, αέρας είμαι και φεύγω, δεν είμαι για σένα, αν είμαι κάτι, είμαι καλά, γελάω…
Με βλέπουν κάποιοι και γελάνε και εκείνοι, άλλοι με κοιτάζουν καχύποπτα, πάει τρελάθηκε αυτός!...
Τι θα πει λογική, τι θα πει τρέλα, ποιος μπορεί να τα οριοθετήσει αυτά;

Τρέλα – και όχι με την κυριολεκτική έννοια του όρου – είναι, για παράδειγμα, να έχεις βρει απαντήσεις σε σχέση με το πώς πρέπει να είσαι απέναντι σε ανθρώπους που αγαπάς να λατρεύεις. Φίλους ή εραστές.

Δεν υπάρχει μυστική συνταγή, απλά και λίγα είναι

Να είσαι ειλικρινής, πρώτα με σένα και με τα αισθήματά σου, με αυτά που νιώθεις, για να μπορέσεις να τα προσφέρεις αλώβητα στον άλλο.

Κάποιοι άνθρωποι έχουν γεννηθεί για να λατρεύουν αυτό που τους δίνουν οι άνθρωποι που αγαπάνε βαθύτατα, ακόμα κι αν αυτό είναι πόνος. Όταν νιώσεις ότι μπορείς να το κάνεις αυτό και είσαι ένας από αυτούς, τότε μη στεναχωριέσαι για πράγματα που δεν πήρε ο άλλος, αλλά να χαίρεσαι γιατί είχες να δώσεις.

Να τολμάς να λες «σ’ αγαπώ», να τολμάς να λες ό,τι αισθάνεσαι, όσο νωρίς κι αν είναι σε μια σχέση, ακόμα κι αν σε πουν "υπερβολικό". Μόνο στο χέρι σου είναι να το αποδείξεις ότι ισχύει - κι ας είναι δύσκολο. Όποιος δεν είναι για τα δύσκολα, παρακαλείται, όπως αποβιβαστεί...

Στα πάνω και τα κάτω των φάσεων να είσαι τυφλός. Στα λόγια των ψυχρών αποφάσεων να είσαι κουφός. Ν’ αγαπάς, ν’ αγαπάς, ό,τι κι αν γίνει. Η αγάπη είναι τ’ αγώνισμα που όλα τα σβήνει…

Και ξαφνικά το κορμί μου δεν πονάει, πια, το πιο δύσκολο αγώνισμα είναι η ίδια η ζωή. Αύριο πάω για να κάνω τα διπλά. Είμαι δυνατός ξανά…
Και μέσα στην τρέλα για ζωή. Όπως ήταν κι αυτό το ποστ.

Α, έχει και υστερόγραφο. Κι αυτό για σένα, αυτό που δεν σου είπα γιατί ήθελα να το δεις εδώ…
Υ.Γ.: "Όταν οι προσδοκίες του ενός δεν συμπίπτουν με τις προσδοκίες του άλλου, εκείνος με τις μεγαλύτερες υποφέρει" - νόμος. Δεν υπάρχει λύση. Kαι δεν φταίει κανείς…

Ονειρεύομαι…

…μια ζωή όπου οι άνθρωποι θα προστατεύουμε και θα φροντίζουμε το περιβάλλον.

…μια ζωή που δεν θα υπάρχει αδικία.

…έναν αλλιώτικο κόσμο απ' αυτόν, το σκληρό

…ότι θα βρω τις αλήθειες της ζωής, τις κρυμμένες

…να πιάσω – τώρα πια – τα 350 χλμ./ώρα και να μου λες «τρέξε κι άλλο»

…και κάνω σχέδια για το μέλλον.

…ξύπνιος, κοιμάμαι ελάχιστα

…και παλεύω με τους εφιάλτες της ζωής.

…διακοπές σε σμαραγδένια νερά, μόνο για δύο, κάνω όνειρα με σκέψεις που εξατμίζονται. Μόνο το άρωμα που σου πήρα δεν εξατμίζεται

Ονειρεύομαι. Αυτό είναι το ρήμα που με κυριεύει αυτή την περίοδο.
Ποιο είναι το δικό σας ρήμα;

Τα SΜS της οργής

Μου το έστειλε συνάδελφος και το δημοσιεύω χωρίς δεύτερη σκέψη:

Ξεχείλισε η οργή για την οικολογική καταστροφή που προκάλεσε η πυρκαγιά στην Πάρνηθα - μάλιστα, για πρώτη φορά πολίτες, με διάθεση αυθόρμητης αντίδρασης, χρησιμοποιούν τις δυνατότητες των κινητών τηλεφώνων και το Διαδίκτυο για να οργανώσουν κινητοποιήσεις, αξιώνοντας την άμεση αναδάσωση των καμένων εκτάσεων.

Ήδη με SΜS (γραπτό μήνυμα στο κινητό) που έκανε χθες τον γύρο της Αθήνας έγινε γνωστό πως την ερχόμενη Κυριακή θα πραγματοποιηθεί διαδήλωση έξω από τη Βουλή σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την ολιγωρία που επιδείχτηκε στην αντιμετώπιση της καταστροφικής πυρκαγιάς και με κύριο αίτημα να αναδασωθούν άμεσα οι πληγείσες περιοχές.
«Κυριακή 8 Ιουλίου και ώρα 7 το απόγευμα όλοι έξω από τη Βουλή. Απαίτησε την αναδάσωση όλων των καμένων εκτάσεων. Μακριά από πολιτικές σκοπιμότητες απαίτησε δράση τώρα. Μη μείνεις άπραγος αυτήν την φορά. Προώθησε αυτό το μήνυμα σε όσους πιο πολλούς μπορείς και κατέβα στους δρόμους στην πιο μαζική συγκέντρωση για το περιβάλλον», αναφέρει το αγνώστου προέλευσης γραπτό μήνυμα, το οποίο παροτρύνει τους πολίτες να δείξουν ευαισθησία στα οικολογικά ζητήματα.

Την ίδια ώρα «φωτιά» πήρε και το Διαδίκτυο από οργανώσεις, κινήσεις και πολίτες που επιθυμούν να συμβάλλουν στην αναδάσωση της Πάρνηθας. Βlog που έκανε την εμφάνισή του μόλις μία ημέρα μετά την εκδήλωση της πυρκαγιάς και φέρει τον τίτλο «Αναδάσωση» απευθύνει κάλεσμα προς τους πολίτες για τη συγκρότηση πρωτοβουλίας αφύπνισης και αναδάσωσης. «Κλείνουμε τα ΡC και τραβάμε στα βουνά» είναι το σύνθημα της ιστοσελίδας του συγκεκριμένου blogspot, που ζητά την ενεργοποίηση του ακτιβισμού μέσα από το Διαδίκτυο και την καλύτερη οργάνωση για το περιβάλλον.

Επίσης, την ερχόμενη Κυριακή στις 8 το πρωί, στο τελεφερίκ της Πάρνηθας, πολίτες που ασχολούνται με την ποδηλασία διοργανώνουν ποδηλατική βόλτα για τον γύρο της Πάρνηθας, μιας απόστασης περίπου 40 χιλιομέτρων. Η διαδρομή θα αρχίσει από το τελεφερίκ, θα περάσει από τον Αϊ-Γιώργη και ακολούθως από τις περιοχές Διάσελο Κυράς, Αγία Παρασκευή, Κλημέντι, Βούντιμα, Αυλώνας. «Σκοπός μας είναι να τραβήξουμε όσο περισσότερες φωτογραφίες μπορούμε», αναφέρουν στην ηλεκτρονική τους πρόσκληση, ώστε το αμέσως επόμενο Σαββατοκύριακο 14-15/7 να οργανώσουν στο Σύνταγμα ολοήμερη έκθεση φωτογραφίας για την αφύπνιση των πολιτών.

Παράλληλα, άλλοι blogers αποφάσισαν ως πρώτη αντίδραση να αποστείλουν email με κοινό περιεχόμενο σε υπουργεία, πολιτικά κόμματα, πολιτικούς και εκπροσώπους της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και στο διήμερο 5-6 Ιουλίου, στο οποίο θα αναφέρουν: «Φτάνει πια. Αναλαμβάνουμε την ευθύνη που μας αναλογεί και αναζητούμε τρόπους δράσης. Δεν θα ανεχτούμε την επανάληψη των φαινομένων της "Πεντέλης" και των "αξιοποιήσεων" των ακτών».

Και οι (πολύ) χαμηλές πτήσεις συναινούν: Μεταδώστε την οργή σας…
Κάντε κλικ στη φωτογραφία και θα δείτε τη φρίκη κατάματα.
Αλήτες

Τρένο…

Σταθμός τρένου. Ή, τραίνου, αν και δεν γράφεται έτσι, πλέον. Ζευγάρι που περιμένει και σπάει όλο το γκρίζο της αποβάθρας. Κάθονται σε ένα σίδερο, αλλά δεν τους νοιάζει τίποτε. Βάζουν και βγάζουν τα γυαλιά ηλίου τους και κοιτάζονται μέσα στα μάτια. Και όχι μόνο στα μάτια, ο ένας κλέβει τις λεπτομέρειες του άλλου, κάνει δικές του τις επιθυμίες του άλλου. Αυτό είναι το «κοίτα με στα μάτια και θα καταλάβεις, όλα όσα θέλω να σου πω. Πάρε την ταχεία της καρδιάς μου και ξεκίνα, στο δικό μου δρόμο να βρεθείς. Θα 'ναι το ταξίδι που θα κάνεις από εκείνα, που δεν θα ξεχάσεις όσο ζεις».

Γιατί όλα μπορούν να τα πουν τα μάτια. Fair deal…

Δεν κοιτάζονται, όμως, μόνο. Φιλιούνται συνέχεια. Αυτά τα μικρά φιλιά που είναι όλο γλύκα, μα και πάθος μαζί, γιατί «κολλάει» το φιλί τους. Τα χείλια τους έχουν γεννηθεί για να γίνονται ένα. Και κοιτάζονται και χαμογελάνε τα χείλια και τα μάτια και λένε όσα τα λόγια δεν μπορούν να πουν.
Τα μάτια του ενός, τα χείλη του άλλου χαϊδεύουν κι έρωτα γυρεύουν. Γιατί η ανία της μέρας μόνο έτσι νικιέται, έτσι κατατροπώνεται της νύχτας η μανία. Κι η μοναξιά μαζί.
Εκείνη ανακαλύπτει ότι το τρένο δεν θα φύγει την ώρα που νόμιζε, είχε κοιτάξει λάθος, εκείνος την πειράζει με ένα αυτοσχέδιο τραγούδι για τις ξανθές! Δεν πειράζει, καλύτερα που έγινε λάθος, θα μείνουν λίγη ώρα παραπάνω μαζί. Ο έρωτας κρατάει καθυστερήσεις.
Στα μεγάφωνα ακούγονται δυνατά ανακοινώσεις. Ο έρωτας, όμως και η αγάπη τους μπορεί να σκεπάσει οποιαδήποτε βουή και οχλαγωγία. Όλοι τούς κοιτάζουν και τους ζηλεύουν, με την καλή έννοια. Έχουν καταφέρει και έχουν σπάσει τη μονοτονία ενός σταθμού τρένων, κάποια άλλα ζευγάρια νιώθουν κι εκείνα τον πόθο και τον κάνουν δικό τους, αρχίζουν και εκείνα να φιλιούνται και να κοιτιούνται τρυφερά.

Το «δικό μας» ζευγάρι, κάπου-κάπου, το προχωράει πάντα ένα βήμα μπροστά. Φιλιέται με πάθος, οι γλώσσες τους συχνά μπερδεύονται, να και τα χάδια, τι κάνει μέσα στον κόσμο, τη δαγκώνει, κιόλας; Είναι τρελός. Ναι, τη δαγκώνει στους ώμους. Γιατί, τι είναι το κορμί;

Ένα τρένο δίχως φρένο στη γραμμή. Απ' το χάδι στο φιλί, κι απ' το λίγο στο πολύ, έτσι γεννιούνται όλα. Απ' την αρχή. Λες και πριν δεν υπήρχε καμία άλλη, κανένας άλλος στις ζωές τους.

Ανακοίνωση κι άλλη, το τρένο έρχεται, ήρθε. Την ανεβάζει πάνω στο τρένο, της κουβαλάει τη βαλίτσα, έχει ιδρώσει, όχι μόνο από τη ζέστη, από την αγωνία του αποχωρισμού. Εκείνος κατεβαίνει, την κοιτάζει από το παράθυρο κι εκείνη του χαμογελάει. Κατεβαίνει πάλι κάτω, φιλιούνται ξανά και ξανά, «could i have this kiss forever», αγκαλιάζονται σφιχτά. Ανεβαίνει πάλι στο τρένο εκείνη. Κοιτάζονται ακόμη, οι υπάλληλοι του ΟΣΕ αρχίζουν να κλείνουν τις πόρτες, «προσοχή, παρακαλώ, σε λίγο αναχωρεί το τρένο».
Τα χείλια τους σχηματίζουν χιλιάδες «σ’ αγαπώ» που τα χωρίζουν ένα τζάμι. Όλος ο σταθμός, όλη η αποβάθρα έχει βουρκώσει, κανείς δεν αποχαιρετά τους οικείους του, όλα τα βλέμματα πάνω τους είναι, είναι αγάπη που ξεχωρίζει αυτή.
Το τρένο ξεκινά, εκείνος με μάτια όμορφα και θλιμμένα κάνει πως πηγαίνει στην έξοδο, αλλά γυρίζει να δει το τρένο να χάνεται στον ορίζοντα, σαν ένα ιστιοφόρο σε μια θάλασσα έρωτα.
Το τρένο έφυγε και παίρνει μια αγάπη μακριά. Ποιος στεναχωριέται περισσότερο; Αυτός που φεύγει ή αυτός που μένει; Έχει σημασία όταν χωρίζει, έστω και για λίγο, ένας έρωτας; Καμία σημασία...

Ο έρωτας περνάει σα φασαριόζικο τρένο και κάνει στάσεις πολλές στη σαγήνη, ζωγραφίζει το ειδύλλιο. Δεν υπάρχει περίπτωση στη μέση της διαδρομής να πεις «εδώ, όπου μπορείτε, αφήστε με». Όταν μπεις στο τρένο του έρωτα, θα το κάνεις όλο το ταξίδι και θα το ζήσεις, σα να είναι «το μόνο της ζωής σου ταξίδιον».
Απλώς, κοίτα να προλάβεις της χαράς το τρένο, όταν πάνω στο εισιτήριο γράφει «σ' αγαπώ». Και μη στεναχωριέσαι όταν φεύγει για λίγο αυτό το «τρένο». Τέτοιες υπερταχείες έρωτα, πάντα γυρίζουν. Οι γραμμές αυτού του «τρένου» πάντα γυρίζουν στον ίδιο σταθμό, γιατί έχει κι από την άλλη πλευρά σιδηροτροχιές, για να υπάρχει πάντα επιστροφή. Και σ’ αυτή την επιστροφή, καμία τροχοπέδη δεν μπορεί να σταματήσει τίποτε...

Αυτά τα «τρένα» κουβαλάνε τις ζωές μας, μεταφέρουν ιστορίες για μια ζωή, είναι ικανά να εκτροχιάσουν μια ζωή. Κι ας μένουν τα δάκρυα, του προσωρινού αποχωρισμού, να ποτίζουν τον έρωτα…

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΙΟΥΛΙΟΥ

Βρε, ο Ιούλιος. Πώς από δω; Το 44 π.Χ. μετονομάσθηκε σε Julius για να τιμήσει τον Ιούλιο Καίσαρα και να υπενθυμίζει την τραγική δολοφονία του. Και εσύ, τέκνον, Βρούτε… στη συναυλία;

Action! Now!

Ιουλίου
Heaven and Hell, Dream Theater, Iced Earth, Anathema, Kinetic @ Terra Vibe. Oι Heaven and the Hell, δηλαδή Black Sabbath με τραγουδιστή τον Dio. Οι fans της heavy μουσικής ετοιμάζονται για τρελό χτύπημα!

2 Ιουλίου
Groove Armada @ Λυκαβηττός. Η πιο groove αρμάδα εν δράσει.

3 Ιουλίου
Metallica, Stone Sour, Mastodon, Dirt Spawn Disease @ Terra Vibe. Αν δεν πας θα είσαι… unforgiven.

5 Ιουλίου
Iggy Pop and the Stooges @ Θέατρο Βράχων. I wanna be your dog…

6 Ιουλίου
Saint Etienne @ Θέατρο Βράχων. Έρχονται για να ανακατέψουν ευφάνταστα τη βρετανική pop του Λονδίνου των sixties, με τους club/dance ρυθμούς και τις παραγωγές που χαρακτήριζαν την post-acid house Αγγλία των αρχών της δεκαετίας του ’90.

7 Ιουλίου
Φαϊρούζ @ Ωδείο Ηρώδου Αττικού. Η «ψυχή του Λιβάνου», παραμένει ως σήμερα γνωστή όχι μόνο για την προσφορά της στο τραγούδι και τη μουσική, αλλά και ως σύμβολο πολιτισμού και ανθρωπιάς.

8 Ιουλίου
Cesaria Evora @ Θέατρο Πέτρας. Όσες φορές και να έχεις δει-ακούσει το «μαργαριτάρι του Αρχιπελάγους», δεν φτάνει…

9 Ιουλίου
Kaiser Chiefs @ Θέατρο Βράχων. Με αφετηρία το μουντό Leeds και επιλέγοντας σαν όνομά τους εκείνο της πρώτης ομάδας του Lucas Radebe, πρώην άσου - και αρχηγού - της πολυαγαπημένης τους Leeds United, έρχονται να ροκάρουν. Somebody told me...

10 Ιουλίου
Beirut, Calexico, Sophie Solomon @ Θέατρο Βράχων. Για να ακούσουμε το πώς μπλέκεται το folk rock και το βιολί, με τους βαλκανικούς ήχους.

Snoop Dogg @ Γήπεδο Baseball, Ελληνικό. O πιο επιδραστικός έγχρωμος καλλιτέχνης της τελευταίας δεκαπενταετίας.

Elvis Costello & Allen Toussaint @ Ωδείο Ηρώδου Αττικού. O φονικός τυφώνας Κατρίνα στη Νέα Ορλεάνη, το 2005, ήταν η αφορμή για να συναντηθούν ξανά. Τώρα, θα τους συναντήσουμε και εμείς…

14 Ιουλίου
Κύπρος, 1974 Δεν Ξεχνώ. 23 χρόνια μετά…

Μήδεια @ Θέατρο Αρχαίας Επιδαύρου. Η παράσταση αποτελεί την κορύφωση του αφιερώματος στη Μαρία Κάλλας, που διοργανώνει το Ελληνικό Φεστιβάλ για την επέτειο των 30 χρόνων από το θάνατο της «divina».

17 Ιουλίου
Avril Lavigne, Rasmus @ ΟΑΚΑ (Fly BEEond FESTIVAL). Ένα φρέσκο, νεανικό και hot γεγονός που φιλοδοξεί να πρωταγωνιστήσει τα επόμενα χρόνια στο χώρο των διεθνών live festivals.
B 52s @ Θέατρο Λυκαβηττού. Love shack, baby!

18 Ιουλίου
James, Tori Amos, Air @ ΟΑΚΑ (Fly BEEond FESTIVAL). Και ολίγη από ποιότητα.

19 Ιουλίου
Pink, Sugarbabes @ ΟΑΚΑ (Fly BEEond FESTIVAL). Παλιοκόριτσα!

25 Ιουλίου
Blues Brothers @ Γήπεδο Softball- Ολυμπιακά Ακίνητα. Μία ακόμα εμφάνιση της εκρηκτικής μπάντας από τη Νέα Υόρκη.

Norah Jones @ Ηρώδειο. Είναι jazz superstar, μία από τις σημαντικότερες νέες τραγουδίστριες, χωρίς στρατηγικές δημόσιων σχέσεων και υπέρμετρη έκθεση στα Μέσα. Θα έχει special guest τον M. WARD, ένα νέο τραγουδοποιό από το Όρεγκον.

26 Ιουλίου
George Michael @ Ολυμπιακό Στάδιο. Ο Γιώργος-Κυριάκος Παναγιώτου, a masterclass in pop genius, για πρώτη φορά ζωντανά στην Ελλάδα. Let’s go outside…

30 Ιουλίου
Lucio Dalla @ Θέατρο Βράχων. H εμβληματική μορφή όχι μόνο του ιταλικού, αλλά ολόκληρου του σύγχρονου ευρωπαϊκού τραγουδιού.

Όπως πάντα, συμπληρώστε αυτά που μου διέφυγαν ή διορθώστε αυτά που αναβλήθηκαν. Τρεις μέρες έλειπα από Αθήνα!
Καλό μήνα!