Ταξίδι είναι...

…πρώτα απ’ όλα μια ψυχική διάθεση κι αυτή σε κυριεύει πάντα κι απόλυτα όταν οι μέρες μεγαλώνουν κι εκείνη συνεχίζει να είναι πάντα όμορφη κι ερωτική. Κι ας της τρως το μακιγιάζ και νιώθει άσχημη!…

…οι ματιές που γίνονται πιο ήρεμες και έντονες όταν κοιτάς το πρόσωπο που αγαπάς να λατρεύεις, μέσα στα μάτια, για να χάνεσαι.

…όλα αυτά που σκέφτεσαι να κάνεις στη ζωή σου και τα σχεδιάζεις προσεκτικά στο μυαλό σου

…ένα πλάγιασμα με τη μηχανή ("φέτες" λέγεται), μέχρι να ακουμπήσει το γόνατο την άσφαλτο και να την ξύσει λίγο, σαν ένα χαιρετισμό αδρεναλίνης

…οι νύχτες που κυλάνε νωχελικά και, κάπου-κάπου, ακούγονται «σ’αγαπώ» μέσα σε βογκητά. Έτσι, για να σπάει η ραστώνη

…η διαδρομή της γλώσσας σου πάνω στο κορμί της…

…οι μουσικές που βελτιώνονται από μόνες τους, χωρίς το χειμωνιάτικο στατικό ηλεκτρισμό της ατμόσφαιρας, σπάζοντας τα στερεότυπα.

…οι προσπάθειες που κάνεις για να καλύψεις την απουσία του προσώπου που – ό,τι κι αν κάνεις – είναι πάντα στο μυαλό σου, στη σκέψη σου, στην καρδιά σου

…μια διαδρομή που θα κάνεις σε κλειστές στροφές, με όσα μπορεί να πάει το αυτοκίνητο, ακούγοντας τα λάστιχα να στριγκλίζουν. Κι ο αέρας από την ανοιχτή οροφή να σου παίρνει μακριά τις άσχημες σκέψεις. Κι εκείνη να είναι δίπλα σου, να σε κοιτάζει και να σου χαμογελάει από αγάπη

…ένα τσιγάρο που καπνίζεις μόνος, κάνοντας σκέψεις για το μέλλον, καθισμένος μπροστά στο ηλιοβασίλεμα και κοιτάς τον καπνό να χάνεται, με προορισμό το Σύμπαν.

…είναι το πάθος, η καύλα. Η περιπέτεια και η δοκιμασία της ζωής. Γιατί τότε βλέπεις πόσα μπορείς να κάνεις, πόσα αντέχεις.

…η σκόνη από καυτούς χωματόδρομους, μια υγρή αγκαλιά από κύματα σαν πρόσκαιρη επιβράβευση για έναν χειμώνα δύσκολο.

…η ζωή που είναι μια όμορφη περιπέτεια, ένα όμορφο παιχνίδι. Πόσο συσκοτίζουμε αυτό το ταξίδι, όταν οι επιμέρους «στόχοι» του παιχνιδιού μάς ξεγελάνε τόσο που νομίζουμε ότι είναι πιο σημαντικοί από το ίδιο το παιχνίδι. Ή το ίδιο το ταξίδι της ζωής.

(ξανά)…η ίδια η ζωή. Κάπου, μικρός, διάβασα ότι κάθε ταξίδι ξεκινάει με μια φυγή. Κι επειδή μάλλον - υποσυνείδητα - ήθελα και θέλω να ζήσω πολλές ζωές – κι ας ξέρω ότι δεν υπάρχουν - απ’ όσο θυμάμαι τον εαυτό μου πάντα έφευγα. Aπό σχολεία, από προσκόπους, από ομάδες, από παρέες. Κι αργότερα από ραδιόφωνα, από portals στο internet, εκδοτικούς οίκους, εφημερίδες και περιοδικά. Έφευγα κι απ’ αγάπες. Γιατί δεν είχα βρει αυτό που έψαχνα.
Και το ταξίδι της ζωής συνεχίζεται…