Μια μέρα πριν…

Το τελευταίο βράδυ στην Aθήνα πριν από τις διακοπές, έτοιμος, κοιτάζω άλλη μια φορά τα πράγματά μου, αν ξέχασα τίποτα, αλλά κλείνω τη βαλίτσα μου και γελάω. Ε, και; Και να έχω ξεχάσει κάτι, τι έγινε; Αρχίζουν οι διακοπές.
Άρα, είμαι έτοιμος. Έτοιμος; Ξαπλώνω σε μια καρέκλα.

Αυτές είναι δύσκολες ώρες. Θες πολύ να φύγεις, όμως δεν μπορείς να πατήσεις ένα κουμπί που να γράφει «και τώρα διακοπές». Χρειάζομαι χρόνο για να το συνηθίσω, για να εγκαταλείψω χώρους, δουλειές, dead lines, «άλλες 500 λέξεις για να κλείσει η σελίδα», να αφήσω πίσω μου πρόσωπα, συνήθειες, όσα σκέφτομαι και κάνω κάθε μέρα όλο το χρόνο.
Θέλει πολύ κουράγιο για να τα αφήσεις όλα πίσω, ποιος ξέρει να πει με ευκολία πού είναι το κουμπί της αποσυμπίεσης απ’ την κανονική ζωή; Πώς τραβάς το καλώδιο που μπορεί να σε μετατρέψει από ρομπότ σε κανονικό άνθρωπο;

Κάτι τέτοιες ώρες είναι η στιγμή του απολογισμού της χρονιάς που κλείνει σε λίγες ώρες, για μένα τουλάχιστον και για τους περισσότερους συναδέλφους μου σε περιοδικά και ραδιόφωνα.
Πόσους ανθρώπους γνώρισα αυτή τη σαιζόν, πόσους αγάπησα, πόσοι με μίσησαν, τρέμω να κάνω την αφαίρεση. Τι είδα μια ολόκληρη χρονιά, πόσα πράγματα έμαθα, τι απέκτησα και το κουβαλάω σαν θησαυρό στο μυαλό και στην καρδιά μου, τι αισθάνθηκα, αυτό είναι το καλοκαίρι-ορόσημο, όλα αυτά ανακατεμένα με εκείνη την αίσθηση ότι κάτι έχεις ξεχάσει να κάνεις στη λίστα με τις υποχρεώσεις σου. Άφησες κάποια υπόλοιπα, κάποιες πληγές ανοικτές, κάποιους λογαριασμούς που δεν έκλεισες και θα είναι εκεί όταν γυρίσεις μαυρισμένος; Όχι.

Τα έχω κλείσει όλα. Πρώτα μέσα μου…

Κλείνω την τηλεόραση που παίζει συνέχεια δορυφορική, η Shakira συνεργάστηκε με το γίγαντα Santana και συνοδεύει την κιθάρα του στο “Illegal”. Ερωτήσεις συνέχεια σκάνε στο μυαλό μου, αυτή η νύχτα μένει για τις διακοπές, αυτή η νύχτα φταίει που όλα γυρίζουν στο κεφάλι μου. Ο Σαντάνα σολάρει, το “Illegal” γεμίζει το δωμάτιο, ποιος μπορεί να χαρακτηρίσει κάποιον άνομο, έκνομο, παράνομο, αθέμιτο και όχι με την έννοια του κοινού Δικαίου που συναντάς σε δικαστικές αίθουσες; Η Shakira σίγουρα δεν μπορεί να μου απαντήσει, με κοιτάζει με ‘κείνο το αθώο βλέμμα που δεν είναι και τόσο αθώο. Ή, μήπως, είναι; Στα σίγουρα, αυτό το τραγούδι είναι ένας από τους ύμνους του καλοκαιριού, λατινοαμερικάνικο, γεμάτο πάθος, ρυθμό, ταξίδια και τη φωνή της Shakira, που στην άλλη της ζωή θα ‘ταν «μπαντίτα».

So tell me now, tell me now
Why you're so far away
When I'm still so close

Χαμογελάω και το σταματάω εδώ με τις ερωτήσεις. Μετά την κλειστή τηλεόραση, σειρά έχει το αιρ κοντίσιον. Ανοίγω την μπαλκονόπορτα, μήπως, βγάζοντας - για μια στιγμή - από την πρίζα τον τεχνητό κόσμο των σπιτιών μας, νιώσω ξαφνικά το αθηναϊκό καλοκαίρι.
Γιατί η Ελλάδα, αυτό είναι. Ένα καλοκαίρι. Μια χώρα που σε πληγώνει πάντα και παντού, αλλά το καλοκαίρι μετατρέπεται, μεταλλάσσεται σε κάτι άλλο. Κάτι σαν Κασταλία πηγή. Μπαίνεις κομμάτια, ράκος, σκουπίδι, κουρέλι και βγαίνεις μυημένος. Ή, απλώς, ξεκούραστος.
Που αυτή η ξεκούραση σε βοηθάει να κάνεις πολλά πράγματα, να ασχοληθείς λίγο παραπάνω με σένα. Να κοιμηθείς για να φύγουν οι μαύροι κύκλοι, να παίξεις μπιτς βόλεϊ μέσα στον ήλιο για κάνα τρίωρο, να κολυμπήσεις πρόσθιο πολλά ναυτικά μίλια ή, απλώς, να καπνίζεις ένα τσιγάρο με εκείνη, καθισμένοι σε μια πέτρα, αγναντεύοντας το ηλιοβασίλεμα και κοιτώντας τον καπνό να εξαφανίζεται, μια ρουφηξιά σας μπορεί να σας βγάλει εισιτήριο για το Σύμπαν, έτσι μπορείτε να φύγετε μακριά, με τις σκέψεις.

Ανάβοντας ένα τσιγάρο και βάζοντας τα πόδια μου πάνω στο κάγκελο χαλαρώνω, αρχίζει, μάλλον, η αποσυμπίεση.
Aρχίζει το καλοκαίρι, αρχίζουν οι διακοπές, αρχίζει δηλαδή η περίοδος που δεν έχει πολλά «πρέπει», πολλή τάξη, πολλές συμβάσεις. Διάλειμμα. Θα περάσω καλά, ξένοιαστα, χαρούμενα, με εκπλήξεις κι απρόοπτα.
Δεν έφυγα. Όχι ακόμα. Θα φύγω αύριο γράφοντας το τελευταίο ποστ της σαιζόν, αλλά μη νομίζετε, κάπου θα βρίσκω ένα pc για να τσεκάρω τι κάνετε, σε τι φάση βρίσκεστε. Και θα γράφω κιόλας, όταν έχω κάτι να μοιραστώ μαζί σας.
Δεν έφυγα. Όχι ακόμα. Αλλά μ’ αρέσει να το σκέφτομαι. Όπως όταν πιτσιρικάς ονειρεύεσαι το πρώτο ραντεβού, το τέλος των εξετάσεων, το πτυχίο, το πρώτο αυτοκίνητο, την απόλυση από το στρατό. Και είσαι ήδη φευγάτος.
Έτσι νιώθω τώρα. Φευγάτος…

Παίρνω τα κλειδιά του αυτοκινήτου για μια γρήγορη βόλτα, δεν θα είναι μακρινή αλλά θα είναι, όπως πάντα, γρήγορη. Άλλη μια χαμηλή πτήση, δηλαδή. Προς την επιθυμία. Ανοίγω το ραδιόφωνο και γελάω, πάλι “Illegal” παίζει, οι νότες του δραπετεύουν από την ανοιχτή οροφή του αυτοκινήτου. Είναι, τελικά, ένας από τους ύμνους του καλοκαιριού;

You don't even know the meaning of the words «I'm sorry»
You said you would love me until you die
And as far as I know you're still alive, baby

«Ποιο τραγούδι είναι η μουσική υπόκρουση αυτού του καλοκαιριού;», σκέφτομαι και με ανάποδο τιμόνι μπαίνω στην πλατεία. Κάποιοι από ένα μπαλκόνι με χειροκροτούν…